Untitled @lets-arelis - Tumblr Blog | Tumlook (2025)

nan goldin

Αίθουσα τέχνης Rebecca Camhi-Ναν Γκόλντιν, Επιλεγμένα έργα

Η Ναν Γκόλντιν[Νέα Υόρκη,Ε.Π.Α,26-9-1953]στο έργο <<Sunny Splashing in the pool,lʼHotel,Paris,2008>>[Cibachrome print][30x40´´/76x102cm]δείχνει μία γυναίκα σε περιβολή από νερό που ευρίσκεται σε αναταραχή από την ίδια,όπως ενδεχομένως και η συναισθηματική της κατάσταση.H αναταραχή του ύδατος δίνει στη γυναίκα ανάσες ζωής από αυτό το παιχνίδι με το νερό που σύμφωνα με τον Θαλή τον Μιλήσιο[Μίλητος,Τουρκία,624 π.Χ-Μίλητος,Τουρκία,545 π.Χ] από αυτό προέρχεται η αρχή του κόσμου.Ο φωτογραφικός φακός παγώνει την κίνηση του ύδατος μέσα στον χρόνο.

Στο έργο <<Jabalowe with Pair of Cacti,Hetel II gabiano,Chia>>[Cibachrome print][30x40´´/76x102cm]η καλλιτέχνης παρουσιάζει έναν ημίγυμνο άνδρα να ατενίζει την τροφή στο πιάτο χωρίς να την γεύεται.O ίδιος προτιμάει την ανάπαυση στην κλίνη του και δε φαίνεται να πεινάει.

Στο έργο <<The Peacock After The Fire@ Deyrolle,Paris,2008>>[Cibachrome print][30x30´´/76x76cm]εκτίθεται ένας πλουμιστός τάως και το έργο συμβολίζει την επιβίωση της υπερηφάνειας,της έπαρσης και της αλαζονείας μετά την καταστροφή που υπέστη το εν λόγω ζώο.

Στο έργο <<Isabella as a ghost,2004>>[Cibachrome print][76,2x101.6cm]ένα παιδί ντυμένο στα λευκά και με ένα υπόδημα στο πόδι με την στάση του σώματος και των χεριών του μοιάζει να εξορκίζει το κακό.

Στο έργο <<Orlando and Lilly doing ballet,Brooklyn,2006>>[Cibachrome print][30x30´´/76x102cm]δεσπόζει η ισορροπία στο παιδικό παιχνίδι ανάμεσα στο κορίτσι και το αγόρι με την ξέγνοιαστη στάση των σωμάτων τους.Το παιχνίδι συνεχίζεται στον εξωτερικό περιβάλλοντα χώρο του σπιτιού σε σύμπνοια με τον σκοτεινό, εσωτερικό χώρο που φωτίζεται από τη χαρά και την ανεμελιά των παιδιών.

Στο έργο <<The Goat Burned After the Fire @ Deyrolle,Paris,2008>>[Cibachrome print][30x30´´/76x76cm]ένας τράγος παρουσιάζεται ως μουσειακό έκθεμα μεταδίδοντας την απέραντη γνώση του στο κοινό και αποτελώντας πηγή έμπνευσης όλων των μουσών.Ο τράγος διατηρείται στη ζωή ως έργο τέχνης παρά τον τραυματισμό του, συμβολίζοντας το απέθαντο στοιχείο της γνώσης.

Στο έργο <<Sarah and Kat Having Sex,Hudson,NY,2006>> [Cibachrome print][30x40´´/76x102cm]μία γυμνή γυναίκα εμφανίζεται ως εφαψίας σε μία άλλη που μοιάζει ναρκωμένη ή καθευδόμενη στο κρεβάτι και η καλλιτέχνης επισημαίνει με τον τρόπο της πως δεν υφίσταται ερωτική ανταπόκριση πάντα στις σεξουαλικές διαθέσεις των άλλων.

article beatrice acra

Μελάνυθρος-Μπεατρίζ Άκρα-Το μέλλον που δεν φανταστήκαμε.

Η Μπεατρίζ Άκρα[πόλη του Μεξικό,Μεξικό,1952]στο έργο"Άλμπατρος"[Περιοδικό Μundo][Χειροποίητο χαρτί/γκραβούρα]παρουσιάζει μορφές με κοχύλια στην κεφαλή,υπογραμμίζοντας ότι η σκέψη είναι πολύτιμη όπως το μαργαριτάρι.

Στο έργο "Απέραντο τίποτα"[Περιοδικό Μundo][Χειροποίητο χαρτί/γκραβούρα][Μαδρίτη,1911]εκθέτει έναν άνθρωπο σε αναπηρικό καρότσι χωρίς να το έχει ανάγκη και να διαβάζει, ενώ το κεφάλι του καλύπτεται από ένα ψάρι, τουτέστιν χαρακτηρίζεται από σκέψη αθωότητας.

Στο έργο "Αγναντεύοντας"[Μαδρίτη,1903]η κοπέλα με τη χελώνη στην κεφαλή, ενώ ρεμβάζει όπως έχει φανεί έχει σκέψη αργή.

Στο έργο "Απαγορευμένα παιχνίδια"[Παρίσι,1906]ένα δίπολο γυναικών ερωτοτροπεί με κρεμμύδια στο κεφάλι και η καλλιτέχνης τονίζει το ατελεύτητο στοιχείο της ερωτικής τους πράξης.

Στο έργο "Το μέλλον που δεν φανταστήκαμε"[Γκραβούρα][Παρίσι][1911]η καλλιτέχνης ποδηλάτες με τους οφθαλμούς στην κεφαλή παρουσιάζει και την άποψη ενδεχομένως να εκφράζει ότι τους διέπει η λογική ή η μονοδιάστατη γωνία η οπτική.

Μελάνυθρος χώρος τέχνης

Ζάππα 4,Αθήνα,Τ.Κ 116 35,

Τηλέφωνο επικοινωνίας: + 00 30 210-3636904

Ωράριο λειτουργίας:

Τρίτη -Παρασκευή: 17.30-21.00

Σάββατο: 11.00-14.30

http://www.melanithros.gr

Διάρκεια έκθεσης: 29-11--2019 ως 14-12--2019

between innercosmic and supernatural-greek version

ΜΕΤΑΞΥ ΕΝΔΟΚΟΣΜΙΚΟΥ

ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΥ

[ΛΟΓΟΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ]

ΑΡΕΛΗΣ/ARELIS

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ

ΙΕΡΕΑΣ

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ

ΠΑΠΑΔΟΠΑΙΔΙΑ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Ο χώρος στον οποίον εκτυλίσσεται το θεατρικό έργο είναι ένα διαμέρισμα στον 666o όροφο ενός ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη εν έτει 2007. Η πρώτη σκηνή της Πρώτης Πράξης απ’ την τελευταία της Τέταρτης 40 ημέρες χρονικώς απέχει.

Μία έφηβη δαιμονισμένη και στο κρεβάτι της με χειροπέδες δεμένη, των αδελφών της μητέρας της θα δεχθεί τις επισκέψεις: ενός ψυχολόγου και ενός ιερέα.

Μέσα απ’ τη συνομιλία τους για ζητήματα θρησκείας επιδιώκει να εκβάλλει τα δαιμόνια που έχει εντός της ο ιερέας. Ο ψυχολόγος μέσω ερωταποκρίσεων και με αφορμή ζητήματα αρχαιολογίας και τέχνης, σ’ ένα ψυχολογικό πόρισμα να καταλήξει αποπειράται για να προχωρήσει στην μέθοδο θεραπείας.

Η τελευταία πράξη θ’ αποκαλύψει μυστικά μοιραία και προσωπικές αυταπάτες που θα οδηγήσουν στην καταστροφή τον ψυχολόγο και τον ιερέα.

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

ΣΚΗΝΗ 1η

(Εισέρχεται ο ψυχολόγος στο δωμάτιο που μια δαιμονισμένη σε κατάνυξη είναι στην κλίνη της αγκυροβολημένη. Μία υπηρέτρια απ’ την καρέκλα της υπολογίζει τον σφυγμό στο χέρι της δαιμονισμένης.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πως είναι;

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Καθημερινώς αρτίως αριθμημένη. (Ξεφυσάει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το παίζει Αλάσια ελέπτολις γιατί είναι στο δικό της χέρι…

(Ανοίγει τα σεντούκια της ψυχής της τότε η δαιμονισμένη.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν είμαι πίτυλη γραμμή γονδολιέρη… (Σε γλώσσα τεθλασμένη.) Διακρίνω ότι αφαίρεσες την βέρα σου απ’ της ιξέως σου το χέρι… (Με πυγμή.) Με ποια μοιχαλίδα περιπλεκόσουν πάρωρα μεσημέρι; Μία κεφαλή ιακή σε πιάτο ήμουν ως προδόρπιο, για να ξεπηδήσει απ’ το καπέλο σου ένα καρβέλι…

(Ο ψυχολόγος ελαφρώς καταιονισμένος.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το δακτυλίδι του Τηνιακού φτερού αφαίρεσα, ώστε της οικοδομής μου η άρθρωση να μην υποφέρει. (Χωρίς το όμμα του το δικό της να νυμφευθεί.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τον Betnor της γυναικός του Πετεφρί πάντοτε σταθμεύεις… Τα πνεύματα μου το σιγοψιθύρισαν χθες το βράδυ με φάρο τη σελήνη! (Με βεβαιότητα.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ποια νομίζεις ότι είσαι;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μια ερμαφρόδιτη, που έχει δύο σκλάβους με αλυσίδες στην ποδιά της! Ο Εταιριάρχης της στα Ουράνια ν’ ανακάμπτει!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τουλάχιστον είναι ο πριμικήριος της Κυριακής;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αξιολογότερος απ’ τα κομμέρκια που πρόκειται να λάβεις! (Αγανακτισμένη.) Του Καρνείου το άγαλμα ελετό σ’ ένα θρόνο το βλέπεις; (Μετατοπίζει την κεφαλή της ως βαλλιστοφόρος δρόμων στο άγαλμα απέναντι απ’ το κρεβάτι.) Πως του Σκόπα την στάση μπορείς να μεθερμηνεύσεις;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Του σκήπτρου τα διακριτικά διαδίδεται πως οι έδρες είναι…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όπως και οι Φρύγες στις επιτάφιες στήλες… Το βλέμμα τους δεν ναυπηγεί ποτέ αυτών των Σκανδιναβών …

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ακριβώς έτσι… (Με οργασμό.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ατενίζουν την Γροιλανδία παράλληλοι με τον καθρέφτη… (Περιμένοντας την αναπληρωματική απάντηση.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ναι…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Επιστήμονα νήπιε της πεντάρας… Τους Ολύμπιους εισήγαγαν σε θρόνους των Πεισιστρατίδων οι μαρμαροποιοί, γιατί δεν υπόκεινται στον διαβήτη της φθοράς που η σιτοδεία ακινησίας επιφέρει … Ρολόϊ δεν υφίσταται στην απόλυτη ακροφοβία… (Χτυπά το Ωρολόγιο στις δώδεκα το μεσημέρι και ο δείκτης πέφτει.)

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Κάποια νεράιδα Rogers σου υφήρπαξε το κοίτασμα απ’ το στόμα; (Στον ψυχολόγο προσδεμένη και μ’ ένα ένυδρο πανί τα έλκη στις χείρες της δαιμονισμένης θεραπεύει. Κατά τα φαινόμενα σχιστόλιθος ο ψυχολόγος για να κατακερματίσει την πανωλεθρία της γεύσης, με προσποιητή έλξη.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ποια του αρχαϊκού μειδιάματος η ρίζα στους κούρους και στις κόρες;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η τετραγωνική ή η φυτική;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Αμφότερες.

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ας εκκινήσω με την τετραγωνική: η ακοή της τροχαλίας τους σε παραβολή μ’ εσένα… Υπήρχαν αιώνες πριν αναγεννηθείς και ευελπιστούν ότι θα υπάρχουν χιλιετίες πολλές μετά από εσένα… Η καταφρόνηση του πένητα που παρακαλεί για ιχώρ και μέλι… (Μια μέλισσα τον ψυχολόγο ελλοχεύει και εκείνος με του χεριού του ένα νεύμα στον Ζέφυρο την φονεύει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Και η φυτική; (Από ένα ποτήρι με νερό στο κομοδίνο της ξαφνικά ανθίζει ένα γιασεμί.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είναι της τεχνολογίας προπομποί. Ο λιθοξόος στον έσχατο βαθμό τα τυποποιεί. Όλα ρομπότ και σε εργοστάσια υπολογιστές ηλεκτρονικοί. (Ο εκτυπωτής απ’ το γραφείο της αυτομάτως λειτουργεί.)

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Να φέρουμε λίγο λιβάνι για να εκδαιμονισθεί; (Επιτελώντας απερίσπαστη την εργασία της.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η Έμμεσα ήταν ανέκαθεν η όλκιμή μου πολιτική…

(Ο ψυχολόγος Ισλανδός παίζει μ’ ένα στυλό στο χέρι και στο στόμα του ως Αντιφώντας το θέτει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Οι υδρίες γιατί έχουν οπές στις νεκροπόλεις;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Για να βλέπει ο Ετρούσκος μέσα απ’ την οπή τι στη Κόλαση διαφεντεύεις… (Του κλείνει πονηρά το μάτι.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ιδού της αρχαιότητος η δαιμονολόγος… (Καγχάζοντας, την σημαδεύει με στυλό στο σημείο της καρδιάς και την τοξεύει.) Πληροφορήθηκαν οι αναγνώστες μας ότι για των Εβουρώνων τις σπονδές οι υδρίες δεν καρποφόρησαν …

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Η γεωμετρία της φαντασίας… (Με ύφος δήθεν κρίνου και με υπεραιμία.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Αλήθεια γιατί του Κτήσιου το χρυσελεφάντινο άγαλμα δεν έχει κοστολογηθεί; (Της υπηρέτριας το κόσμημα από χαυλιόδοντες παρατηρεί.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Για ν’ αναλογισθείς το ύψος του και την θέση σου την ακροσφαλή. (Σηκώνεται όσο της επιτρέπεται και ξαναπέφτει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μα δεν μπορώ γιατί δεν έχει κυματοθραυσθεί τίποτε από αυτό… Στων άλλων τις διαδόσεις απιστώ εν γένει…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ:Του Φρόιντ όμως την πρωτοκυκλαδική εκτυπώνεις… Εκτός και αν είσαι συνομήλικός τους … Έτσι είναι οι θεοί… Οι βίοι τους μεταδίδονται σε παραλλαγές μυθώδεις… Το δικό σου αμφίβιο απ’ τον Υπερίωνα να περισώσεις…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ομιλεί ο Ζευς ή το Πνεύμα του Διός;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Έχουν τον διαλογισμό μέσα μου και οι δυο τους…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Και ποιος ήταν ο αγρευτήρ του Γανυμήδη; (Εποπτεύοντας την φωτογραφία στο κομοδίνο του ίδιου και του ιερέα.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όποιος και αν ήταν θα ήταν ο δίχως κάγκελα Φορσέτι… (Σπάει του ψυχολόγου η καδένα και πέφτει καταγής.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας γιατί κάηκε απ’ τον υϊό του πυρός; (Ανάβει ένα τσιγάρο.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Την Σίβυλλα της Ερυθραίας για να προικοδοτώ!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ιδού τ’αρχεία της απολεσθείσης γαιανθρακομηχανικής γνώσης! Ιδού το Συνεκδοχικό Λογισμικό! (Της πιάνει το χέρι για να της στιγματοδοτήσει τον παλμό.) Δεν είχαν οι σφίγγες στις αρχαιοελληνικές επιτύμβιες στήλες χαρακτήρα αποτροπαϊκό; (Μία σφίγγα εισέρχεται και εκείνος με την μπότα του την σιδερώνει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χάρτης της ψυχής του. Ένας σφραγιδόλιθος στην επιθανάτια τούρτα ως στεφάνη! Λερναία Ύδρα είναι όλοι οι Κέλτες όπως εγώ! (Κοιτάζει σε μικρογραφία τα σύνεργα του Θωρ που διακοσμούν την κουβέρτα στο κρεβάτι.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Γνώριζα πως για να μην συλήσει κάποιος τον τάφο είχαν χωροθετηθεί! Υπήρχαν και αναθέματα. Μήπως την παρουσία τους θεωρείς εκ παραδρομής;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αυτές είναι του Κάτω Κόσμου οι διαθήκες των αμοιβών … Της διάλεξης που μετέγγισα προ ολίγου είναι αρωγός… Το ακανθώδες του ήθους είναι πια θωρητό… (Ο πουνέντες ένα βιβλίο ιστορίας φυλλομετρεί στο κομοδίνο απ’ τις Θερμοπύλες μέχρι και της Πύδνας των μαχών.) Απ’ την μετάβαση του τύμβου εις το μνημείο το ταφικό πρέπει να υπάρχει η διάκριση και η εξατομίκευση στο κακό…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Δεν προσημείωσες οι πυραμίδες ποιον είχαν σκοπό; (Με τα χέρια του σα να είναι κωφάλαλη κάνει ένα σχήμα κωνικό.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Σου επαναφέρουν το sotto in su το τριγωνικό. Το σχήμα με τον όγκο δίνει της επαφής την ευκολία. Χωρίς του μήλου την πτώση θα είναι η Παροδικότητα του Ουρανού σημαδούρα των θεών! Όλους θα τους διαδεχθώ!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Γιατί στου Αμενόφεως την μυθολογία οι θεοί μεταμφιέζονται Αραμαίοι ή Ίβιδες στο πενήντα τοις εκατό; (Κοιτάζοντας στα ενώτια της υπηρέτριας έναν σκαραβαίο.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Μωαβίτης με τα σκιρώνεια σανδάλια δίχως να προσαραχθεί σ’ ενοίκιες εικόνες δεν μπορεί να εκτοπισθεί. Η έννοια της Γοργούς με ψηφιοποίηση νοσφισμού πρέπει να ταξινομηθεί σε κατηγορικό συλλογισμό. (Με ύφος άριστης μαθήτριας.) Στις παραστάσεις δεν είναι ζώο αυτό που βλέπεις σαν το κεφάλι στο βακτριανόκορμο του κυνός. Μοιάζει μα δεν είναι αυτή η γειτνιέστερη απόδοση των Θεών.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Όλοι αυτοί δεν αποθεώνονταν αν και Τρέβηροι, ενώ στην μήτρα τους υπέβοσκε το αγλεουρώδες;

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Η Στέπα έχει θεοποιηθεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ποιος χειροποίησε τον Χόντουρ;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Έμβρυες ερωτήσεις…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όπως του τηλεφώνου σου οι κλήσεις;

[Ο ψυχολόγος απ’ την τσέπη του βγάζει το τηλέφωνό του το φορητό και με Δείμο διαπιστώνει ότι έχει «Επαναγωγή» το δαιμονικό.] Της τεχνολογίας του θαύματος οι δύο κύκλοι επαφιόμενοι ο ένας στον άλλον και σίγουρα όχι της φύσης! Η Γαία δεν διαθέτει οικονομική παρά μόνον την δική της οντολογική. (Στο κινητό του ο ψυχολόγος έναν ίππο ορά με Λύδου μορφή.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Δεν είναι επινοήματα ο Πήγασος, ο Νέσσος ή η Χίμαιρα της αρχαίας ελληνικής φαντασίας;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ:Είναι υβρίδια της αρχαίας ελληνικής βιο-τεχνολογίας. Απομιμείται την προτεραία τεχνογνωσία, για να μεταθέσει την επιούσα στην αριθμητική!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο ανιμισμός του Καδούρκου μέσω των αστρονομιών υπήρξε ανέκαθεν η Στήλη της Ροζέτα των Ακουϊτάνιων Διαφωτιστών.

(Η υπηρέτρια ανάβει την λάμπα του φωτιστικού στο κομοδίνο και στο έργο της δριμύτερη θα επανέλθει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ως αντέκταση δίκοπων σοφιστών …

(Ο ψυχολόγος στο τασάκι του κομοδίνου το τσιγάρο παραχρήμα σβήνει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ:Γιατί ταύρων προσβεβλημένων από λέοντες υπάρχουν χοροστάσια τυπωμένα στις πινακίδες των Μυκηνών;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Γιατί ο ήλιος μαστιγώνει με τις λεπίδες του την γη; Ποιος ο βουλλωτής; Το χώμα ή το πυρ; Είναι καύσων ο πυρήν της γης… (Απ’ το γραφείο εμφανίζει στην οθόνη ένα ηφαίστειο ενεργητικό ο ηλεκτρονικός υπολογιστής.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τόσες δεκαετίες νόμιζα ότι αποκρυσταλλωνόταν το ιδεώδες του ιξευτή… Το κυνήγι στον Μεσαίωνα νόμιζα ότι ήταν προνόμιο των φεουδαρχών…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Και παλαιότερα του Έγκυρ… (Ξαφνικά αυτομάτως η τηλεόραση λειτουργεί και δείχνει στη Βρετανία την Μεγάλη το κυνήγι της αλωπεκής.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο μύθος και η μαγεία ανήκουν στην σφαίρα από κρύσταλλο και βήρυλλο του Dr Nτή ! (Αδιάσειστος.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ένα ξέρω… Οι μάγοι με τα δώρα που υποδέχθηκαν στην φάτνη τον Χριστό ήταν αστρολόγοι· όχι ιερείς ή ψυχολόγοι… (Το ηφαίστειο πηγάζει λάβα απ’ του υπολογιστή την οθόνη.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Και εγώ που νόμιζα ότι ένα χελάνδιο ακολούθησαν που μετακόμισε του Χριστού τον κλώνο…

(Βλέποντας μια αφίσα του Ηρακλή σε κόμικ, ο ψυχολόγος το χαϊδεύει σε τόνο σκωπτικό.) Γιατί ο Μιξόμβροτος καταχράστηκε τον τρίποδα τον δελφικό;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ίσως γιατί λαβές υπήρχαν στα ειδώλια των ίππων… Στις εικόνες οι Σασσανίδες αρέσκονται και όχι στις σκιαψίες…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πώς εξηγείται η ύπαρξη στην κοιλιά των γεωμετρικών αγγείων αποτυπωμάτων δακτυλικών;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όλοι τα Σατουρνάλια τιμούν· ουδείς τον Ερεχθέα…

(Ο ψυχολόγος Σεβήρος και σβούρα αλυχτά στην κλίνη της δαιμονισμένης.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Γιατί οι σκύλοι στα αγγεία γίνονται στα ελάφια κριάρια;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Σαν γίνεις φίλος με κάποιον απεργείς στον Έρωτα και να είσαι ορειβάτης … (Ο ψυχολόγος απ’ το δάπεδο, αναστηλώνει τον δείκτη του ρολογιού και μ’ αυτό την ανασκολοπεί.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Και όχι γιατί η Φώσφορος στον Έρωτα δεν ήταν μιασμένη;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αρχίζει ο Aratron μου τον Ψυχοπομπό σου να τον απορυθμίζει και να τον πολτοποιεί. Τα νούφαρα δεν αντιστρατεύονται όπως ο έρως την ποιμενική …

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το πνεύμα μου θ’ αφομοιωθεί στο τέλος απ’ του Βοώτη τη ροή… (Χτυπώντας με το ένα δάκτυλο ανεπαισθήτως την σβάστικα με την οποία η κεφαλή της έχει χαραχθεί.) Πως ο Μαίανδρος στους αμφορείς θα γίνει ο Απόκοπος του Μπεργαδή;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όπως οι κωδίκελοι στα ανιόντα παραγωγής… Εσοχή ή εξοχή αναλόγως της γωνίας της καλειδοσκοπικής… (Μισοκλείνει τα μάτια της.) Στο Κολοσσαίο της ήττας ο φανός ή της Νίκης της Οκταβιανής…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Και όχι γεωμετρικά κύματα που απεικονίζουν πεντάρια; (Δεν λαμβάνει ουδεμία απάντηση. Απτόητος προχωρεί.) Η τεθλασμένη γραμμή τι θέλει να πει; (Παίρνει ένα καλάμι απ’ το καλάθι και το σπάει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Λυγίζουν και σε θλάση έχουν τα κόκαλά τους και οι πιο δυνατοί…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το ημικύκλιο; (Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής δείχνει στην οθόνη μια έκλειψη ηλίου αποσπασματική.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Θα γίνει δραχμή κάποια στιγμή. Η διάμετρός του όμως είναι ανάγκη να βιωθεί, αλλιώς πως η ακτίνα του θα μετρηθεί; Ή πως το μέγεθος του μηδενός θα εκλυθεί;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πιστεύω πως το τέλειο είναι ένας κυλινδιόμενος κύβος σ’ έναν άλλον…

(Ξαφνικά σείεται το διαμέρισμά τους και πλαγγόνες κερένιες λιποθυμούν απ’ τα έπιπλά τους. Η υπηρέτρια απ’ τον λήθαργό της στη καρέκλα έχει αποσυμφορηθεί και φωνασκεί.)

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Σεισμός! (Κρύβεται κάτω απ’ το κρεβάτι και μετά την σεισμική δραστηριότητα, στρατοπεδεύει εκεί. Οι άλλοι δύο στις θέσεις τους χωρίς διαταραχή.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Απ’ την σύγκρουση των τεκτονικών πλακών δεν οφείλονται οι σεισμοί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Στην φλούδα του υδατοπέπονα εμμένει, δίχως τα κουκούτσια να εποπτεύει… Δαίμονες σαν και εμένα με τα σκάφανδρά τους είναι πιράνχας στις κρηπίδες της γης…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το όνομά σου;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Του … Του… (Σπαστά.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μόνον αυτό;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Επώνυμα διαθέτω οκτάρια όπως και οι αστικές τέρψεις.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Κάποια μυθωδία εναλλακτική στον Σείστη θ’ αποδοθεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η Γη όπως και ο Άτλας κάποτε λόγω των Νουμιδών και της ιδιοτροπίας τους γίνονται Κορδελλιέροι… Να τους βαλσαμώνει στο στομάχι της απ’ το να την περιδιαβαίνουν προτιμεί… (Γελάει σαν να την γαργαλούν στην κοιλιά.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Όπως ο Εωσφόρος δηλαδή έχει εξεγερθεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Του Θεού το σκυρόδεμα μετά βίας στα νώτα του συγκρατεί … Η μονάδα είναι μελιταίος όταν είναι σαλευτή…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Εντέλει τα φαινόμενα της Χλωρίδας είναι οι μικρογραφίες των Ρημών… Ποια τα Προλεγόμενα για τους τυφώνες;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Εκποδών απ’ την βαρύτητα τους Σαμνίτες παίρνουν με τον δημοτικό τους… Είναι οι λεγόμενες του διαστήματος μαϊμούδες…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Στους αμφορείς ποιες των ομόκεντρων σόλιδων οι αγγελίες;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το εκάστοτε μιλιαρήσιο των Δάκων είναι ένα πρόγραμμα μικρότερο ή μεγαλύτερο σπουδών. Όλοι όμως σ’ έναν περικλείονται για την ανάκλησή τους εδώ…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Οι φόλλεις αυτοί τέλος έχουν ή μόνο αρχή; (Ένα κέρμα απ’ το στόμα της ξεβράζει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μοιάζει με του κύματος την διαταραχή μα στης φαρέτρας φόρου η επιταγή μία να είναι μπορεί. Στο μελανό δεκαννούμιο των νάνων μόλις φθάσει η Ιδέα έχει συμπληρωθεί. Το πενταννούμιο αφού απ’ την κοιλιά του τον εαυτό του πολλαπλασιάσει θα φθάσει στην τελεία του όλου αναγωγή για να εκμηδενισθεί. Το διννούμιον κατ’ αναλογίαν της αντίληψης των προβλημάτων που μας διανοίγονται, γίνεται πότε ανέστιων καταυλισμός και πότε μεγαθήριο βιομηχανικό.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μάλλον πελεγρίνος είσαι στην Ζωηφόρο των Γιγάντων και όχι των Δώδεκα Θεών… Η Απειθαρχία είναι το ίνδαλμα σου το «Τιτανικό»…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η διχαλωτή γλώσσα, των πτερυγιόκερκων δεν μου είναι η πιο επιτερπής, γιατί αφουγκράζεται τη γη. (Την γλώσσα της εξωτερικεύει ως κεντρί για να τον φοβίσει ή να ερεθισθεί.) Αυτή η ζωηφόρος κατασκευάσθηκε, αφού με τους θεούς που δεν μπορούν να γίνουν θέλουν οι Φοίνικες να ταυτιστούν! Της Περγάμου ηγεμόνες οι Ολύμπιοι! Ας γελάσω! (Γελάει.) Οι Γίγαντες ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι Γαλάτες! Θρηνωδώ! [Μόλις βλέπει ένα σπασμένο νύχι τραγουδάει μια πένθιμη μολπή.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μάλλον εσύ παρέπεμψες τα νερόφιδα γραμματόσημα στον Λαοκόωντα με γράμμα συστημένο τον ωκεανό! (Κάνει με το χέρι του την κίνηση του φιδιού.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Σε καταφρονώ! (Απηυδισμένη.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Στο Αρτεμίσιο ποιος είναι ο αγλαόγυϊος θεός; Ο Ίμψιος που του εκφεύγει η τρίαινα ή ο Υέτιος που του έχει παραλειφθεί ο σκηπτός;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Και γιατί θα έπρεπε να’ναι ή ο ένας ή ο άλλος επουράνιος Βιντάρ ο Σιωπηλός; Πως είσαι τόσο προμηθής ότι υπήρχε στο χέρι του το πιρούνι ή ο κεραυνός; Ο,τιδήποτε δεν υπάρχει ενώ φαίνεται ότι ενδέχεται να έχει υπάρξει, υποκινεί την Άγκυρα και τον Ζήλο τον Μυστικό.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η αρχή της Υπόνοιας και του Φαινομενικού…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο,τιδήποτε φαίνεται ότι υπήρχε δεν υπάρχει πια, για να φανεί ότι είναι, ενώ δεν ήταν ποτέ… (Ομιλεί όπως ένα μηχάνημα φωτοτυπικό.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Αποθεώνουμε τουτέστιν αυτό που δεν είναι, ενώ δεν υπήρξε ποτέ; (Σαν ο χειρότερος του φόβος να έχει επιβεβαιωθεί.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το δεινότερο όλων; Πιστεύουμε στο είναι του, γιατί νομίζουμε ότι υπάρχει ξεχασμένο στον Ροδανό ή τον ωκεανό…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο θνήσκων Γαλάτης σε φάσμα ιριδισμού ήταν πιθανολογώ. Γιατί δεν παρέμεινε κανένα απ’ τα χρώματα στη Βεράντι;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η ουσία ανάπαιστος για τα φαινόμενα – ψιμύθια και αποκαλύπτει κάποτε τον αποφλοιωμένο της εαυτό.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Και εγώ που νόμιζα ότι στην κοιλιά του διήθησε τα χρώματα σε δείπνο βουκολικό. (Πάντα σε τόνο δηκτικό. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής δείχνει τώρα την Ακρόπολη.) Αλήθεια γιατί οι Καρυάτιδες το Ερεχθείο διακοσμούν;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αυτό γίνεται για να θυμίσουν στα φουτουριστικά μας φύλλα ότι τα Ζιγκουράτ είναι αλινηχή και απ’ τους Αβάρους ότι έχουν θεμελιωθεί. Της Μονμάρτης οι κίονες είναι εν κατακλείδι οι Αλαμαννοί! (Ο ψυχολόγος παίρνει ένα πινέλο, απ’ το κρεβάτι για να το κατεργασθεί. )

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Όσο μαθαίνεις επιζείς… Γιατί ο Ούλιος όμως σαυροκτόνος απ’ τον Πραξιτέλη έχει παρουσιασθεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Διότι την σιγμοειδή κάμψη προεξαγγελτικώς παραθέτει… Κάποιος πρέπει να έρπεται όταν ο Βάρανος της Βεγγάλης αποπνέει. Ο ηθοποιός απέθανε! Ζήτω ο ηθοποιός!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Δεν είναι των φιδιών ο Γητευτής;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Επιστήμονα παρδαλέ αν συνεχίσεις να βλασφημείς, θα έχεις με των τέκνων της Νιόβης τον ίδιο τερματικό σταθμό …

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η Πυθία στο μαντείο των Δελφών πως χρησμοδοτεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Με μοιρογνωμόνιο την επαγωγική – αν γνωρίζεις τις αποχρώσεις των Γεδρώσιων ηθών – θα δεις σε ποια πάραλο ημιπερίοδο θα αράξει. Αν δεν τις αντιπαραβάλλεις μόνον με του Κύκλωπα το μάτι… (Κλείνει και τα δύο της μάτια.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το ένστικτο αντίρροπο στην αναλογική. Γι’ αυτό το λόγο δεν είχαν Εσκοριάλ …

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τα μάτια που εκθέτεις ήταν χειμερινά.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Και είχαν αυτό που εδώ και καιρό έχει κλειδωθεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πολύ σωστά! (Τα ξανανοίγει.) Μάθε πως οι Κύκλωπες εξείχαν στην επιφάνεια του Κηφισού… Όχι στην τάφρο του Ινδικού Ωκεανού… Επί ξυρού ακμής ο πρωτογονισμός τους… Σε απωθούν απ’ το Πάνθεον η Λογική και ο Δομισμός…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η Παταγονία απ’ τον Παρνόπιο δεν έχει χειροτονηθεί… (Καρώδης μονολογεί.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Από Ναϊάδες και Νηρηΐδες έχει εποικισθεί …

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πρέπει να πάω στον Πρύτανη ν’ απολογηθώ.

(Ο ψυχολόγος με δύσπνοια και έντρομος αποχωρεί, ενώ η υπηρέτρια επανέρχεται στην θέση της και με το πιεσόμετρο αναμετράει της δαιμονισμένης το χέρι.)

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Η μεγάλη σας είναι ώσπερ 13… Η μικρή 6,6… Παλμοί 66…

(Με το μέτρημα στου Ύπνου τον μυχό αναπέφτει.)

ΣΚΗΝΗ 2η

(Στο δωμάτιο τρεις ημέρες αργότερα ο ιερέας εισέρχεται μ’ ένα σταυρό λατινικό στο χέρι. Ο ψυχολόγος πάνω απ’ το κρεβάτι κάθετος και σιωπηλός.)

ΙΕΡΕΑΣ: Πως είναι;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τυποποιημένα κάθε ημέρα…

(Η δαιμονισμένη αγριοκοιτάζει τον ιερέα.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τραγόπαπα το προσωπείο σου θα δω με της νυκτερίδος το πρώτο φως; Νύκτωρ ξυπνώ και ζω… (Το κάστρο του Δράκουλα στη Τρανσυλβανία δείχνει του ηλεκτρονικού υπολογιστή η οθόνη.)

Ακροκέραμο στην στήλη μου να ξέρεις πως είναι της Χαραυγής το Φως…

(Ο ιερέας σταυροκοπιέται και ο ψυχολόγος μειδιά. Η δαιμονισμένη βλέπει τον ψυχολόγο· απευθύνεται όμως στον ιερέα.) Τάρανδος η σύζυγός του και εκείνος Αη-Βασίλης! (Ακούγεται ήχος ελκήθρων.) Φιλισταίο αμάρτημα δεν είναι η μοιχεία;

ΙΕΡΕΑΣ: Η μοιχεία των Πάμφυλων είναι αμαρτία: στο τσιουάουα, στην κοσμοθεωρία και στον εαυτό σου …

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πόσο θα ήθελα δίχως παρονομαστή να κάνω κλάσματα το ποιμανόριο σκιπάνιο σου… Αθροίσματα κλασμάτων ώστε στο πουθενά να οδηγηθώ!

(Ο ψυχολόγος απ’ το δάπεδο ανασηκώνει ένα Λύκειο πίνακα μικρό και πάνω σ’ αυτόν ακατανόητες μαθηματικές πράξεις με μια κιμωλία εκποιεί.) Το εγκόλπιό του στο στόμα μου θα έγλειφα μέχρι να το καταπιώ… Από σάπφειρο το εκτιμώ.

ΙΕΡΕΑΣ: Μήπως η Μαιντενόν του Μπράγκα είσαι εσύ;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όχι αλλά ο Χριστός να μου ένιβε τα πόδια θα το’θελα πολύ.

(Με τα πόδια της να τον λακτίσει επιχειρεί.)

ΙΕΡΕΑΣ: Είναι ασεβής…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ολίγον τι δύσκολο στην περίοδο του Τιβέριου σε Εβραία να μετενσαρκωθεί. Ο Κρόνος συμμετέχει σε γυμνάσια· ποτέ σε αναδρομή.

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ανεπίδεκτος και αστρολογεί… (Με έπαρση.) Στον κήπο της Εδέμ θα’θελα ένα λάκτισμα να δώσω στον Χριστό… Με αυτή την υφή επισυνάπτω στον φάκελό μου μια Διαθήκη Νεοσσή, ώστε απ’ το γένος σας η Λιβία ν’ αποθεωθεί…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ευτυχώς που ο Κλαύδιος, είναι απ’ το χέρι της Αγριππίνας πια Σκύθης…

(Ο ιερέας βλέποντας έναν φάκελο στα πόδια της τον σκίζει και ένα φωτογενές ιχνογράφημα του Χριστού μ’ ένα Χ διαγεγραμμένο ανευρίσκει.)

ΙΕΡΕΑΣ: Μέσα της ο Λούσιφερ ενεδρεύει! Κάποιος ένα λιβάνι ας μεταφέρει!

(Εισέρχεται η υπηρέτρια αυτοστιγμεί και φέρνει ό,τι ο ιερέας ζητεί. Εκείνος αγαλιανός προβαίνει σε εξαγνισμού τελετή. Η υπηρέτρια σε μια γωνιά παρίσταται όρθια και σιωπηλή.)

ΣΚΗΝΗ 3η

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Την λάμψη της ελευθερίας που ψήνει τον ιρακινό και αφγανικό λαό θεοποιώ! (Η οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή δείχνει φωτογραφίες στο Γκουαντάναμο αικισμών κρατουμένων και από χημικά όπλα Ταλιμπάν φονευμένους.)

ΙΕΡΕΑΣ: Τέκνον μου η ελευθερία με την αμαρτία έχουν συνωνυμία. (Την χτυπά στον ώμο αβριθώς.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αντώνυμα της ανεργίας το ομολογώ… Μόνον όταν κάνεις όσα περιλαμβάνει το Index της ασυδοσίας γίνεσαι Φιλέας Φόγκ…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο Φρόιντ του απείρου της ψυχής ήταν πάντα ο μηχανοδηγός… (Υποκρίνεται ότι οδηγεί με τον πίνακα που συγκρατεί περιπαικτικώς.)

ΙΕΡΕΑΣ: Είσαι και εσύ σχισματικός;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Στην εποχή του Υδροχόου ζούμε · όχι των οξύρυγχων (Σε τόνο υπνωτιστικό. Ο ιερέας σταυροκοπιέται.)

ΙΕΡΕΑΣ: Ο δαιμονισμός είναι όπως ο Έμπολα μεταδοτικός! (Απαλλάσσει το χέρι απ’ τον ώμο της και βρίσκει στην κλίνη της ενός κόκορα το λειρί.) Γιατί ο Πέτρος απαρνήθηκε τρις τον Χριστό μέχρι να λαλήσει ο πετεινός;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο αλέκτωρ μάθε πως του ήλιου ο θυρεός είναι ο πυθαγορικός. Στον πυθμένα και στην άγνοια υποπίπτεις ανειμένως σε τρίγωνο ιψενικό!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Σαν και αυτό; (Με το χέρι κάνει ένα κύκλο υπονοώντας τους τρεις τους.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Σαν και αυτό… (Με ευαρέσκεια.) Τα τρίγωνα εισέρχονται στο δηνάριο του πυρός· μα την επιφάνειά του πάντα – αν και τον αγγίζουν – θα τον καλύπτουν μερικώς.

ΙΕΡΕΑΣ: Το λογύδριό της είναι των ίουλων. (Πετάει πίσω απ’ την πλάτη του το λειρί.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Όχι πλατωνικός; Είναι όμως και αντιφατικός… Στην ομίχλη δεν μπορεί κανείς να δει το κεράτιο απ’ το σχήμα το αετωματικό… (Συνεχίζει να κάνει μορφές στον πίνακα αποσύροντας τα προηγούμενα.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι ιδέες δεν χρωματίζονται από τόξο ουρανικό. …

ΙΕΡΕΑΣ: Hagetn δεύρο έξω! (Της δείχνει τον σταυρό.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πως φαίνεται ότι δεν είναι Αυτός… (Δημηγορώντας στο κοινό.) Ενώ δεν είναι παριστάνει τον Τριαδικό Θεό! Αυτό το καλούμε αρχής λόγο αντιποιητικό!

ΙΕΡΕΑΣ: Δεν θα σε φυγαδεύσει ο Ασταρώθ!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Κοίταξε τον εαυτό σου να διασώσεις και άφησε για τον Χαϊμντάλλ να συγγράφουν οι αδελφοί Περώ. (Ο ιερέας βγάζει απ’ την τσέπη του ένα προσευχητάρι.) Όταν ναυαγεί το κακκαβοπυρφόρο σου ο Σίβα σε σώζει ή κοιτάζεις την χλαίνη σου πως να γλιτώσεις;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο λόγος της έγινε φυσιοκρατισμός… (Γελώντας.)

ΙΕΡΕΑΣ: Ορκίσου πειθήνια πως θα’σαι στον Χριστό! (Λίαν οξύθυμος.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είναι τίποτε ιδιόστατό μου για να ορκισθώ; Πρόσταξε πουθενά και σε τίποτε να μην ορκιζόμαστε ο Χριστός… Το χέρι σου θα είχε κάποια συνωνή αν ορκισθώ;

(Ο ιερέας προσεύχεται σε λόγο υποτονικό δίχως την απάντηση κανενός. Ο ψυχολόγος με το χέρι του άπτει και εγείρει απ’ το δάπεδο στρουθοκαμήλου ένα φτερό.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τούτο το χέρι είναι το Σχολείο των Ντελικάτων Εραστών …

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν είναι ούτε δικό σου, ούτε δικό μου αυτό … (Ως άμπωτις.) Αν και πολύ το δικό σου θα’θελα να κοπεί σύρριζα για ν’ αναχωρήσει το μέλι… Δεν έχεις σκαλίσει τίποτε γιατί δεν σου είναι ακρόστιχο τούτο το χέρι…

(Το φτερό αφήνει και τον μαυροπίνακα που είχε στο κρεβάτι παρατήσει με την κιμωλία το ξαναρχίζει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πως λοιπόν ιερέα σε Δαλιδά θα μεταμορφωθεί;

ΙΕΡΕΑΣ: Το φύλο της στα μητρώα αριστίνδην έχει κοινοποιηθεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είναι θηλυκού γένους η λέξη διαβολή αν η μνήμη μου δεν μ’ εξαπατεί.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Απ’ του Πλάτωνος την ιδεολογία στου Νίτσε την κληρονομική διαδοχή … (Με ύφος κότινου.)

ΙΕΡΕΑΣ: Η γραμματική της στην Κόλαση είναι κάτι παραπάνω από πρόοδος γεωμετρική!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Δίχως του Καθαρτηρίου την προσμονή;

ΙΕΡΕΑΣ: Δίχως… (Κοφτά.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η επιπεφυκίτιδά μου δεν θα σφουγγαρισθεί; Τον εαυτό μου να ξέρετε ναρκίσσευσα πολύ, ενσωματώνοντας του Ιησού την διδαχή…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ό,τι δεν μπορούμε να φανταστούμε το ογκοποιούμε, για να μην το φοβηθούμε θέλει να πει…

ΙΕΡΕΑΣ: Και εσύ Ιούδα μινιμαλιστή;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Όπως κατέδωσε τον Χριστό έτσι και εγώ αυτόν… Ζήτημα θα πει κανείς λεπτών… (Στο κοινό.) Απλώς επισυνέβη να το διαπράξω σ’ εσένα… (Στον ιερέα.) Εξάλλου θα συκοτόξευε κάποιος απ’ τους δώδεκα του ξυλουργού τον υϊό …

ΙΕΡΕΑΣ: Το στόμα του Βαβυλωνία! (Κατηφής προς το κοινό.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο γρουσούζικός του αριθμός ήταν το Δεκατρία… Ίσως γιατί ήταν περιττός… (Δίνει στον ψυχολόγο δύο φάσκελα και απ’ τα πόδια της ανασηκώνει δάκτυλα τρία.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Αν ήταν δεκαδικός;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πλείστες έννοιες δεν έχεις σαν είσαι περιττός…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Άλλη μία δεισιδαιμονία… Τελικά ο Σίκαμβρος ή ο Ισακαρίων πρόδωσε το Χερνόλντ; Ή μήπως ο Ιούνιος του εαυτός;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Ουριέλα είναι η απόφανση του Οντούρ διακοινωμένη…

ΙΕΡΕΑΣ: Τέκνον μου είσαι αμαρτωλή…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μπορεί όμως Γνώστες αρκετοί να γίνουν Διαγγελείς για να βρεις της Βαγίας τη γη… (Εξάγει απ’ το στόμα της ένα ακατέργαστο ζαφείρι.) Τα όπλα τους σείουν τα Κύθηρα και προξενούν την Κατρίνα, ενώ τα τσουνάμι γκρεμίζουν τους Βαλχαλλοξύστες… (Φτύνει τον ψυχολόγο.) Έτσι καταποντίσθηκε η Ατλαντίδα … (Φτύνει και τον ιερέα.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ιερέα είμεθα οστρακοειδή ή δεν χρειαζόμαστε ανάχωμα κανένα;

ΙΕΡΕΑΣ: Μην επαγρυπνείς… Όσο είναι στην ζωή αδιάσειστη η δική μας πνοή… Η ανυπαρξία μας δεν συμφέρει από αυτούς τους κλεπταποδόχους κανέναν… (Ψιθυρίζοντας.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όπως τον Χριστό κορνίζα οι μωροί έτσι ενδυόμενοι την συκοφαντία του Αργειοφόντη ή την συλλογιστική… Στον τύπο του αισθηματία ανήκει ο Καλβινιστής.

ΙΕΡΕΑΣ: Οι δαίμονες τα κάρβουνα – μάτια της θα έπρεπε να’χουν…. Όπως η ψυχή της θειάφι… (Απ’ την δυσοσμία βήχει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Γιατί το μάτι σου τραγόπαπα έχει πίσσα και γλαυκώπη; Αν το Έρεβος την ίριδα σου σκίαζε θα είχες όραση αλκαία. Το φως και το Κοκό Σανέλ σε συσκοτίζει… Πριν το εργοτάξιο τούτο, το κερί του στην σκηνή θα τήξει! (Απευθυνόμενη στο κοινό δίχως οι άλλοι να ακούν το παραμικρό, αφού διαδίδεται η σκέψη της σε άλλο μήκος κύματος τηλεπαθητικώς.)

ΙΕΡΕΑΣ: Πλάσμα πολυπήμον! (Της δείχνει ξανά τον σταυρό.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ως πότε τραγόπαπα τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα θα διαφημίζεις στο κενό; Ξέρω… Ωροσκόπος …Ναδίρ… Δύων… Ζενίθ…

ΙΕΡΕΑΣ: Σολομωνικές επιγραφές στο Ωρολόγιο του Κυρρήστου αποδίδεις! (Του πέφτει απ’ τα χέρια ο σταυρός.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο Χριστός δεν μας είπες γιατί δεν αναστήθηκε απ’ τον Σταυρό;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ήθελε να προθερμάνει άπαντες ότι ο θάνατος είναι κοβάλος… Πεθαίνεις και γεννιέσαι ανήνυτος, ώσπου η δραχμή να γίνει ψιάδα στον ωκεανό! (Ο ψυχολόγος τον πίνακα πετάει και απ’ την τσάντα του μια κλεψύδρα βγάζει. Για την αναμέτρηση του χρόνου στο κομοδίνο την τοποθετεί.) Η χρέωση πάει με το δευτερόλεπτο;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Όχι… Στον ενυάλιο ελιγμό!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Της Μπούρζ δεν μου είναι αρεστός… Γέγηθα σαν έμαθα ότι Ουγενότοι στην Ινδονησία επνίγησαν σε εκκλησία… Η ύλη ως Μπάαλμπεκ στου Ιησού το πνεύμα σε ανυποταξία…

ΙΕΡΕΑΣ: Ο Χριστός τα Ιμαλάϊα ανέβηκε όπως ο Ηρακλής στην λεωφόρο της Αρετούσας· όχι της Μνησικακίας…

(Η δαιμονισμένη προσποιείται ότι τίποτε δεν έχει αντιληφθεί και με στόμφο στον ψυχολόγο θ’ απευθυνθεί.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ξέρεις τι είπε ο Χριστός; Αγάπη πιο πολυσχιδής δεν δύναται να συμβεί απ’ το να κάνει για τα κόλεϋ Ιφιγένεια την ψυχή! Εσύ θα παραχωρούσες ποτέ την δική σου διαπνοή για του ιερέα την ψυχή την κρυονική;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Είναι αντιλαβή αυτή;

(Η δαιμονισμένη ευφραινόμενη απ’ την απόκριση αυτή γίνεται στον ιερέα αινικτική.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Σ’ αυτό θα συγκατανεύσεις;

ΙΕΡΕΑΣ: Θα έδινα και την ψυχή μου απ’ τον Σατανάκια ν’ αποδεσμευθεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Κάποιος απ’ το ακροατήριο τούτο το κρατούμενο ας ενθυμηθεί… (Προς το κοινό γελώντας σαρδόνια.) Τελικώς ο Αμνός μόνον για αγάπη φιλολογεί…

ΙΕΡΕΑΣ: Τον απόλυτο ερωδιό κανείς σπανίως τον ανασκολοπεί.…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο έρως είναι διεργασία αποκλειστικώς νεκταρική… Οι Χιττίτες σαν θέλουν απ’ την Εύπλοια να εξασκήσουν την τέχνη την μιμητική, γίνονται ερωτικοί μα υποκριτές περκεδανοί και μαθητές – διδακτικοί.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ίσως έχει την «Εκλογή» της μαζί… (Της δίνει από ένα φιαλίδιο κάποιο άσημο υγρό να πιει.) Όταν ερωτεύεται κανείς κάτι το αλλοδαπό οικειοποιεί… (Της δίνει στον αιθέρα ένα φιλί. Εκείνη είναι ανταποδοτική.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ξέρετε τι άλλο είπε ο Χριστός; Μόνον όσοι κάνουν ό,τι εντέλλεται είναι μπουλντόγκ · ειδεμή είναι λύκοι! Από πολυεστέρα φίλοι …

ΙΕΡΕΑΣ: Ειδεμή δίχως τα αρνιά σαρκοβόροι όπως εσύ θα μείνουν νηκερδείς… Ελληνίζοντες σε ρωμαϊκή επέκταση είναι μόνον όσοι παραγνωρίζουν τι γι’ αυτούς ο Κύριός τους εκτελεί… Μετά βίας η Απέθαντη Κοινωνία ας της ενσωματωθεί… (Το πράττει αυτοστιγμεί και εκείνη απ’ τους τραπεζίτες της την πτύει και την απωθεί.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Άλλη μια περόνη - ιεραποστολή στην Αφρική… Μα ποιος είναι ο πίδακας σου γι’ αυτήν; (Κοιτάζοντας τη μελανιασμένη από πρόσκρουση παλάμη.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Θεοφορβία ή ανθρωπολαγνία… Δεν την επιζητώ. Την αμβροσία απ’ το καρβέλι του Χριστού και το νέκταρ απ’ την αιμοποσία σπονδώ… (Παίζει με την γλώσσα της.) Θέλω στη μήτρα μου το δείπνο των Νορνών και όχι σε Μιμέρβορο ελειό να πολεοδομηθώ…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Αυτό ίσως είναι το ανεμούριον του ρήματος «αυτοκτονώ». (Διαβεβαιώνοντας τον ιερέα.) Ο Ισκαριώτης που έγινε αυτόχειρ το έπραξε καλώς ή κακώς;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Καλώς γιατί ήταν της Αμπέλου ο ίδρις ο ιαλτός… (Προσποιείται με τα χέρια της ως θηλιά ότι σαν τον Σαντάμ Χουσεΐν θ’ απαγχονιστεί.) Στο θέσφατο που εκπληρώθηκε ήταν ο μονήρης θεατρώνης…

ΙΕΡΕΑΣ: Ίανθε της ανομίας απ’ τις χείρες μου θα γρονθοκοπηθείς!

(Ο ιερέας κάνει να ορμήσει. Ο ψυχολόγος με σπουδή τον συγκρατεί.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τι έγινε αυτιστικέ ιερέα; Την υποσχόμενη στον μπαμπακούλη μας εκβάλλαμε την αβάκχευτη ψυχραιμία; Φαρισαίε υποκριτή… Ο προπηλακισμός δεν είναι αγάπης έκφανση μα του οψιδιανού εαυτού σου η ελεγεία… Τουλάχιστον είμαι της ράμπας ο ισορροπιστής… Εσύ είσαι ο ανισόπεδος κόμβος της ιστορίας… (Με τα χέρια της το δελφίνι ποιεί.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μάλλον όπως η Αρκτική δεν θα έχει μεσαιωνική…

(Ο ψυχολόγος απομακρύνει από κοντά της τον ιερέα μετά δυσκολίας σε εμβέλεια ασφαλείας. Ο ιερέας κάθεται στον καναπέ και δίνει στον ψυχολόγο ένα κομποσκοίνι, ώστε η δαιμονισμένη να το φιλήσει. Αυτή αν και Οδυσσέας στο κατάρτι με την γλώσσα της το γλύφει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μου αρέσει η Ανταρκτική γιατί έχει παγόβουνα εκεί… Έχεις δοκιμάσει παλιοτράγε να δάκρυζε στο στόμα σου Εσκιμώου γάλα; Είδες πόσο το κρυμώδες κομποσκοίνι σου αγαπώ; Τόσο αγάννιφο είναι όσο η καρδιά σου…(Ο ψυχολόγος σαν το παλαμάρι του βαρκάρη το κομποσκοίνι σύρει από μακριά της.) Οι Ιουδαίοι που σταύρωσαν τον Χριστό αινολαμπείς! Τον σταύρωσαν και η Γιουτλάνδη με τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας και την Εξέταση την Ευλογητή έγιναν υπόνομος και ελαΐς! Μακριά από εμένα οι «Ανέγγιχτοι» και οι «Καθαροί». Μου αρέσει η λασποβροχή γιατί από αυτήν έχω προκαθορισθεί… (Ακούγεται ο συριγμός του υετού.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Να της εμφυσήσουμε πούπουλα από ανεμιστήρα, ώστε έκπαγλη να δείχνει πιο πολύ! (Ενώ δίνει στον κατάκοπο ιερέα ξανά το κομποσκοίνι.) Για τους Ρωμαίους στρατιώτες ήταν του ιματίου τέσσερα τα μέρη απ’ τον κατακρεουργημένο Χριστό … Για τον ακρογωνιαίο έβαλαν λαχνό…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Στον σταυρό από μια τραμουντάνα η Μεσόγειος παλλόταν, ενώ στη Πομπηία η Έπαυλη των Μυστηρίων καιγόταν… Ο λαχνός είναι των φαινόμενων ο κρίκος ο συνδετικός. (Απ’ το στόμα της διαφαίνεται ένα λαχείο μισοφθαρτό.)

ΙΕΡΕΑΣ: Ιησούς ο Ναζωραίος, Βασιλεύς των Ιουδαίων … (Με διάταση στη φωνή και δίχως να την δει. ) Ποια επεξήγηση μας δίνει;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Ιερός Πιλάτος ήθελε τους Εβραίους να ειρωνευθεί υπονοώντας ότι από αυτούς ο δικός τους Μακκαβαίος θα σταυρωθεί… Δεν είναι όμως η αλήθεια αυτή…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ποια λες πως είναι η περικοπή η πιο σοφιστική; (Ενώ με τα χέρια του το μισολιωμένο λαχείο ψηλαφεί.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η προκαταληπτική… Τον μόσχο οι Εβραίοι λάτρευσαν σαν Ιεχωβά τους, όταν φυγαδεύτηκε για τις Δέκα Εντολές ο Μωϋσής… (Εμφανίζεται ένας πίνακας του Πουσσέν με παρεμφερές περιεχόμενο στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή.) Κάτι μου λέει πως ο Πιλάτος στο ομοιοτέλευτο του Παραδείσου θα επιδικασθεί…

ΙΕΡΕΑΣ: Ο Χριστός μάθε πως δίχως εξομολόγηση εθυσιάσθη για σκαρμούς σόλοικους όπως εσύ…Όσοι του ήταν Μορμόνοι σε σοκάκια μεταμφιέσθηκαν, για να σωθεί της σημύδας το κλαδί…(Ο ψυχολόγος το κρεβάτι της όλη την ώρα διασχίζει περιμετρικώς με παράνευση μην αντέχοντας τον ιερέα να ψαλμωδεί.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Άκουσε με λαμπτήρα Erikson τις διδαχές του Ρούσβελτ – πατρό – Κοσμά του Αιτωλού … (Γελάει εωσφορικώς.)

ΙΕΡΕΑΣ: Εκείνος αναστήθηκε γιατί η αγάπη της Ελίκης του ήταν το σέλμα του ωκεανού… Παλίντροπος για να δει επαφιόμενα πρόσωπα που ο Πυριφλεγέθων για λίγο τα έβρασε μα ο πολυέλαιος του αυγερινού στην ζωή ανέδυσε… Ήθελε να συνομιλήσει με όσους τον ίδιο έλινο και σκάρο μοιράσθηκε και μ’ εκείνους που γέλασε και είχε αναλογισθεί πως έπρεπε να κλάψει … (Με στοργή.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Εντέλει όποιος εύκολα σε λατρεύει στον Τίμιο σε δεσμεύει… (Συνεχίζει σαν καρχαρίας την δαιμονισμένη να θηρεύει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Παλιοτραγόπαπα θα σε σκίσω στα δυο! (Προς το κοινό.) Εξέλεξε για τους επί του κανικλείου τούτους τους σκελετούς! Αχ! Γιατί ο Υιός της Απώλειας μ’ εμάς να εγωκτονεί, αφού σύμπασα την ώρα παραμελεί; Ο Βεελζεβούλ ήταν ο ψαμμίτης – μαθητής!

ΙΕΡΕΑΣ: Έχει απροσμέτρητα καττύματα και προσωπεία ο Έξω από εδώ … (Σε λήθαργο σχεδόν.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ένα απ’ αυτά είμαι και εγώ… (Ο ψυχολόγος πηγαίνει προς του ιερέα την φωλιά. Αποχωρούν αμφότεροι απ’ την σκηνή βάδην σχολή, ενώ απ’ το ραδιόφωνο το «Hotel California» των Eagles θα μεταδοθεί.)

ΑΥΛΑΙΑ

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΣΚΗΝΗ 1η

(Ο ψυχολόγος επισκέπτεται το δωμάτιο της δαιμονισμένης το οποίο με αρχαιολογικά ευρήματα είναι υπερφορτωμένο. Κωλύεται στον κατήρη χώρο να κινηθεί, ενώ σφυρίζει η δαιμονισμένη απαθώς.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πολύ ωραία! Άνοιξε η περιοδική έκθεση για τo κοινό: «Απ’ την Προδυναστική περίοδο στου Ηλιογάβαλου την Ρώμη.» (Χειροκροτεί. )

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Θα πληρώσουν και θεωρικό;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τίποτε στον κόσμο δεν θα σου καταυλισθεί χαριστικώς! (Ο ψυχολόγος μια Φαραωνική μούμια θωπεύει εγκάρσια στον χώρο όπως και αυτός.) Γιατί πιστεύεις ότι τερμάτισε στο άωτόν του, του Ραμσή το Μουσείο το Βρετανικό;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τα τρίγωνα και δη σε αντιστροφή πάντοτε άρεσαν στων θεών τη δαιμονομαντική… Το Δέλτα του Νείλου ήταν ο εμβόλιμος σκοπός… (Σιγομουρμουρίζει ο ψυχολόγος.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το πρώτο γράμμα απ’ την αλφάβητο η ιδιωτική σου οδός… Σε λίγο θα προσφέρει στις Ευμενίδες γάλα και νερό… (Χαμηλοφώνως στο κοινό.) Άλλοι θα εξέλεγαν ύδωρ και ιχώρ… (Με ένταση.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Απ’ τις Ερινύες για τα φληναφήματά σου θα κολασθείς… (Με ύφος εχιδναίο.) Αν όχι από αυτές τότε θα τις υποδυθώ… Αν και σε διάταση απ’ την αρτάνη μου, η γλαύκα σου θα βαλσαμωθεί…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Κοιτάξατε αυτό τον κολιέ με κοράλλια στο λαιμό! (Στρεφόμενος σαν παιδί που ανακαλύπτει το σχήμα της γης προς το κοινό.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν είναι από ορεία κρύσταλλο · είναι όμως το επιδόρπιό μου…

(Ο ψυχολόγος ένα αγαλμάτιο του Φοίβου σφικτά κρατεί και με το χέρι του το στωϊκό πέντε φορές στην επιγραφή κρούση ποιεί που σ’ ένα ορθογώνιο διαμερισμένο με μια κάθετη και οριζόντια γραμμή και ένα σχήμα χιαστό εικονογραφεί, ενώ περικλείει έναν αρκετά ίφιο ορθόδοξο σταυρό. Το δάπεδο θα το υπανδρευτεί.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πως μπορεί να ερμηνευθεί αυτό που ξυλοκοπώ;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είναι η πανόλβιά μου άμπελος κάθε φορά που πίνω και ποδοβολώ… (Με ύφος παιδούλας.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Στην Ελεύθερνα την έπλασε η μετενσάρκωσή σου αιώνες πριν; (Περίακτος στην αβρόπηνη Ερμαϊκή Στήλη.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν θα υπήρχαν δίχως τον μούστο μου οι αναθηματικές οι στήλες…(Ο ψυχολόγος απ’ την τσέπη του μια φωτογραφία αμφορέα προκρίνει. Στη ζώνη της κοιλιάς του ένα συγκεκριμένο, διακοσμητικό στοιχείο της υποδεικνύει: σ’ έναν ορίζοντα επί Θήβας ομόκεντρα ημικύκλια. Στο δάπεδο θα βαπτισθεί.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ποια είναι η πρώτη αρχή που στο νου σου εκκινεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Ατόν και οι τροχιές των πλανητών, γιατί οι Αρχέγονες Βαλκυρίες είχαν φθάσει μόνον στην μεθόριο των ουρανών … Κάθε έτος εβδομάδος σε Πυροκόπτη θ’ ανατιμηθείς!

(Ο ψυχολόγος άλλο ένα φωτογράφημα απ’ την τσέπη του παρουσιάζει και στου σμηνιόσημου ενός αμφορέα τη ζώνη με επτά σφαίρες και πέντε ομόκεντρους κύκλους κτυπάει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τι είναι αυτά; (Στο δάπεδο το βουτάει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι πλάνητες και τα στρώματα που υπάρχουν είτε ως επιτετραμμένοι είτε ως ταβουλάριοι… Ο Κρόνος έχει δακτυλίους για να συγκαλύπτουν τα καταγώγια της κοιλιάς του… Αχθοφόρος το Ιδιώνυμο των Θεών και του Κρηταγένη…

(Ο ψυχολόγος απ’ την τσάντα του μια περγαμηνή με του Οκταβιανού Αύγουστου το αστρολογικό χαρτί ξετυλίγει και στο κρεβάτι της το ακουμπάει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Στον ίξαλο η Ανατολή…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Απ’ την ερώτησή μου την αλεξανδρινή δεν έχεις αποσυμπιεσθεί… (Φορτικός.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι πλάνητες και η Κασσιόπη τους δείκτες του ρολογιού την πορεία απωθούν… Μόνον όταν είναι ανάδρομοι την ώρα ως Διόσκουροι θα μιμηθούν…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Παρώνυμοι με την Αληκτώ όταν αναδρομούν;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μα διακινείται σαν τον οπίστατο τροχό της αμάξης και όχι σαν περιοδικό… Είναι μια εμβοή φολιδωτή στην ακεραιότητα των τροχιών…

(Ο ψυχολόγος ένα αγγείο της γεωμετρικής εποχής με δώδεκα διακοσμητικά μοτίβα σιγμοειδών κεραυνών αίρει και σαν κύπελλο ποδοσφαίρου το αγκαλιάζει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Θέλω το υπόμνημά σου…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν τον ικριωματικό σταθμό… (Ο ψυχολόγος της δείχνει πάλι σ’ ένα σχήμα όμορο με το προηγούμενο ένα τετράγωνο εντός κύκλου με τρεις σειρές κουκίδων : στην πρώτη δύο, στην διάμεσο τρεις και στη τελευταία πάλι δύο.) Είναι του Ιπποπόταμού μου ο μονοζυγωτικός… Όταν δεν τον ενοχλούν έχει την γραμμική τάση του πολλαπλασιασμού… (Με πυγμή.) Μέσα σε μια στρωμένη από πέταλα και στατήρες οδό, πάντοτε θα εκπονείς τον ήλο πολλαπλάσιο και καλώς στο χώμα παρεμφατικό…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Θ’ αρραβωνιασθείς την σφαίρα λοιπόν σε κάθε κέλευθο ανηφορικό… (Ο ψυχολόγος το αγγείο του απ’ τα χέρια του απολύει και σε χίλια μέρη το διαλύει. Ένα τμήμα απ’ την αίθουσα του Κροκοσυλλέκτη χρησιμοποιεί ως διαφημιστικό.) Γιατί ο πίθηκος συλλέγει κρόκου άνθη;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το κίτρο των Μήδων το χρώμα το πιο ελκτικό…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μα είναι η χροιά της βολίδας του φωτός…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο,τιδήποτε λάμπει δεν προκαλεί μόνον τον θωμασμό… Είναι το δακτυλίδι του Χόμπιτ, ειδεμή η «Κραυγή» ό,τι υπενθυμίζει τον χρυσό…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο γορίλας για να μετουσιωθεί σε Καππαδόκη μεταχειρίσθηκε το φωτιστικό… (Μιμείται τις κινήσεις των πιθηκοειδών.) Το χρώμα των Κινέζων λάβε, γιατί σίγουρα θα κατάγονται από γενεή ευλογητών… (Με το χέρι του ως ξίφος το μέτωπό της άπτει, συμφώνως με των Βουρβόνων το τελετουργικό.) Η κόμη της Αρείας Φυλής είχε την απόχρωση των Βιετκόνγκ…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είδες; Τίποτε το σφαιρικό δεν μπορείς να έχεις στη Θεσσαλική Γη… Δέρας γαλαζοαίματων μόνον και μαλλί…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η κριθαρένια μηλωτή και φυλή…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όπου ερίφια και αμνοί… (Τους ήχους των προβάτων θα μιμηθεί.) Φαντάζεσαι οι Ερούλοι να είχαν λάχανου δέρμα και βοστρύχους στο χρώμα της θαλάσσης; (Κατεδαφίζει τα μάτια της σα να βλέπει όνειρο.) Απ’ την μονοτονία εν τέλει οι Καρνούτοι αυτοκτονούν… Θα ήθελα να’χα μάτια δίχως τις ίριδες και κόρες της Σαντορίνης, τα χείλη της Αζοφικής και ληνό από τοπάζι… (Τα μάτια της ανοίγει και τον ψυχολόγο με αντιπαλότητα τον κοιτάζει.) Η γλώσσα μου από αντίρινο ό,τι λέει, ατόφιο σμάλτο να το κάνει. (Ο ψυχολόγος στο χέρι του έναν πέλεκυ διπλό τώρα κρατάει.) Συμβολίζει ό,τι και ο αετός: να είσαι πάντα μιας παννυχίδος Ντρουζίνα Κολωνός.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Όπως εγώ… (Σε τόνο παγωνιών.) Μα γιατί υπάρχουν κρίνοι και κισσοί στην οικία των Τοιχογραφιών; (Τον πέλεκυ στο δάπεδο πετάει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Γιατί σε απαγχονίζει ο υάκινθος…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η θεά στη Φυλακωπή δίκτυ και χελιδόνια στο φόρεμά της παρακρατεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ένα χελιδόνι που κάποιος απελαύνει τον χειμώνα δεν εισάγει. Το φως της θα ψάρευε απ’ το παράθυρο όπως ο Αμηράλιος της… (Μ’ ένα νεύμα του δείχνει της ημέρας το φως που τους διαύλους της στην κλίνη της γενναιοδωρίζει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Οι κρίνοι είναι χλαμύδες στην τοιχογραφία του Απρίλη…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι υμένες ακροβάτες, ώστε αμαχεί να σπάνε! Ειδεμή κράναες οχυρώσεις θα έπρεπε να’ναι! (Με στοχασμό Ρεμπώ.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η αφετηρία πάντα ήταν το ήμισυ του παντός… Οι πολλές αρχές αν και πηνιωτές σε πανομοιότυπα τέρματα δεν οδηγούν … Για τις μινιατούρες – τοιχογραφίες τι πιστεύεις; (Τον τοίχο αλιεύει. )

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Απ’ τον Παρνασσό όλα τα συνθέτεις…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η Νέα Υόρκη έχει μόνον Κυκλάδες · όχι Άλπεις… Γιατί τα μάτια των ανδρών του Ιερού Χορού είναι Αρχές όπως τα περιδέραιά τους;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ζήλευαν τον ελαιώνα του Ομήρου και του Τειρεσία. Υποκρίνονταν ή ήσαν ανόφθαλμοι απ’ την λογοτυπική τους αλήθεια…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Γιατί ένας λέων δύο ελάφια στου Ακρωτηρίου της Θήρας την Δυτική Οικία θηρεύει; (Κάνει τον βρυχηθμό του λιονταριού.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το μοιρογνωμόνιο της συνείδησης πταίει…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Και όχι του ασυνείδητου η κρίση η αναλογική;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αρνείται τους κανόνες ό,τι το στερητικό μόριο επιστέφει. Της συνείδησης το μεγάλο «όχι» βλέπεις…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Γιατί απολήγουν οι πρύμνες στις τοιχογραφίες σε γρύπα ή λέοντα κεφαλή;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Στου Αζενκούρ τις μάχες μια θούρια ιυγή! (Κραυγάζει.) Ο Δεκελεικός αναδιαμορφώνεται, ενώ σε παραμορφώνει … Όλα επίπεδα και σιδερωμένα δίχως της αβύσσου τις διαστάσεις… Τον Ζυγό της αναπαραγωγής όμως η Εύα πάντα θα’χει… (Κάνει πως γεννάει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Γιατί από φοίνικες και γρύπες η Αίθουσα του Θρόνου είναι περιγεγραμμένη;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι υπουργικοί θώκοι στις τερατογενέσεις και στους αρλεκίνους είναι εθισμένοι! Μα και την ροπή απ’ το τασάκι της να είναι στην διαδοχή της κολλαγονοποιημένη ! Άλλο το φαίνεσθαι και ασύμφορο ενίοτε με το είναι!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ανέλυτροι όμως ήσαν οι γρύπες…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όταν συνουσιάζεσαι με τον Τριπτόλεμο, Αμμωνίτες των ειδών σου γίνεται μέρος των τοιχογραφιών και ο Γαβριήλ στη γη ο εκπεσών σου!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Απ’ την τοιχογραφία πως φθάσαμε στα ανάγλυφα και στα γλυπτά σταδιακώς; (Χαϊδεύει ένα επίτιτλο ανάγλυφο με την Αθηνά και τον Ερεχθέα απ’ την Αττική και ένα αντίγραφο του Φαρνέζε Ηρακλή.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η τέχνη θα υποκαταστήσει κάποτε τους Γεπίδες, γιατί έχει οστά και μύες. Έτσι το απώτερό της ακόντιο θα θριαμβεύσει και η Ιδέα του Ηρώδειου θα κατοικοεδρεύσει… (Με στόμφο τραγωδού.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ερμηνεύοντας του αμφιθεάτρου των πρωτανθρώπων τον εκχυδαϊσμό;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ναι… (Χωρίς να τον κοιτά στα μάτια.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Και αν γίνει από πλαγίως του Κανόβα ο Φωτισμός; (Απ’ το παράθυρο το άγαλμα του Καρακάλλα πλαγίως διαφημίζει ένας εχινός φωτός.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αυτό γίνεται για την ανάδειξη των κοιλοτήτων και των εσοχών. Η ημιμάθεια θεοποιεί τις ανακλάσεις των σκιών… (Το άγαλμα του Καρακάλλα παρατάει το πρότερο φως.) Η γλυπτική είναι της οικουμένης το στοιχείο το εκτοπλασματικό!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το πρίσμα που βλέπεις είναι συλλήβδην μισανθρωποκεντρικό. Γιατί η «Παριζιάνα» έχει υπερμεγέθη οφθαλμό;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Από φθόνο προς τους Κύκλωπες. Ίσως οι Αρμορικανοί εκείνης της εποχής δεν έπασχαν απ’ την μυωπία των Αψβούργων και την πρεσβυωπία των Παπών… (Κάνει πως δεν βλέπει καλώς.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Οι Μονόφθαλμοι δεν κατέθεσαν των Σουμέριων τον Ιμπρεσιονισμό…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Στους τυφλούς ο Ενόφθαλμος ενεδρεύει και για ό,τι διατάζει ο άλλος τον πιστεύει… (Κλείνει το ένα μάτι με παλιμπαιδισμό.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πως εναρμονίζεται του προσώπου της το γιαούρτι με το περιβραχιόνιο των μαλλιών της;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τα μαλλιά της θα γίνουν όπως ο Ραφαήλ σαν εκπνεύσει.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο δόριος ιστός της όμως θειάφι…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η νοσοκόμα είναι το διαζύγιο του γαγάτη…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο πάνθηρας είναι το κοινόβιο όλων των χροιών…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τα χρώματα μόνον τις μορφές νοηματοδοτούν… (Άκαμπτη.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο Νους – Ήλιος ίσως τροφοδοτεί τις τρίχες με πολλές πινακίδες… (Πιάνει τα μαλλιά του και πέφτουν αρκετές.) Οι σιταρένιες ή οι πυρακτωμένες τρίχες;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πανδαμάτωρ ο Ήλιος με τις παπαρούνες εκλάμψεις και τις ακτίνες μαργαρίτες… (Μακάρια.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Οι τρίχες από κάστανο;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Υπάρχουν για να υπενθυμίζουν ότι στο μεταίχμιο του ήλιου και του σύμπαντος υπάρχει πάντα η Κυβέλη…

(Μια αφίσα με αεροφωτογραφίες της γης που με τον τοίχο ήταν σιαμαία πέφτει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Οι ελελίσφακοι από σμαράγδια έχουν φύλλα …

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αν ακριτόφυρτους ποιήσεις του ήλιου το καρνεόλιο με του ουρανού τον αμαζονίτη τον απότοκο τους θ’ αναγνωρίσεις… Απ’ τον Πελοποννησιακό των Δύο Ρόδων και της Συνειδήσεως τον αντιρρησία ελήλυθεν η ελπιδαφορία… (Κοιτάζοντας το ταβάνι.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο Ουρανός όμως δεν είναι πάντοτε ασκεπής · ενίοτε γίνεται ασβεστίου χαλαζίας… (Ακούγονται βροντές. )

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι ιτιές τότε δεν χάνουν τα ιμάτιά τους. Οι Ιδέες είναι των νεφών το μαργαριτάρι, αφού από εμάς γνωρίζουν ωριμότερες αλήθειες.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Δεν μπορούν κατά συνέπεια να συναυλίζονται με τον ίυγγο των ξιφιών των θερινών και των τέκνων τους των εσπεριδοειδών… (Ένα πορτοκάλι που βρίσκεται στο δάπεδο κλωτσάει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είσαι ιφθιμότερος Salvator Rosa της Βουλώνης απ’ ότι της ψυχής θαρρώ!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Στην σαρκοφάγο της Αγίας Τριάδος γιατί οι άνδρες είναι ντυμένοι με δέρματα νεβρίδων ως αναθήματα νεκρών; (Προσποιείται ότι συσφίγγει δόρυ.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ως χαμαιλέοντες τιμούν τον Ζαγρέα με τον διαμελισμό των ψυχών.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Οι σουφραζέτες χοηφόροι με την υπόκρουση των λυρών;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Της Λητούς τον υϊό, γιατί επέρχεται η παλιγγενεσία του νεκρού μετά τον τεμαχισμό… (Προσποιείται ότι με τους κυνόδοντές της κάτι κόπτει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πάντοτε μετά την σήψη η ανάνηψη… (Το δάκτυλο στο πηγούνι του χορεύοντας αρκετά.) Γιατί όμως στις στενές πλευρές της σαρκοφάγου η μία θεά ευρίσκεται σε άρμα από κουνούπια – γρύπες και η άλλη από γίδες;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Συμβολίζουν την οδοιπορία του αλίβαντος απ’ τη Γη στο Ουρανό και την κατάπτωσή του. Οι θεοί πάντοτε ρυπτικοί ήσαν στρατηγοί. Γνωρίζουν από εσένα και το δύσμοιρο κληρικό σου, γεωγραφία ιφιότερη και τοπογραφία – ανασκαφική! (Με αγανάκτηση.) Με την καταπόνηση Dr Kelly μπορείς να δαιμονισθείς και εσύ. Πάντοτε οι ψυχολόγοι στην Ιερά Νόσο ήσαν επιρρεπείς…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Των Κρητών η ψύχωση με των ταύρων την κεφαλή έχει περιπλοκή; (Βγάζει απ’ την τσέπη του ένα φραουλένιο μαντίλι και το ιδάλιμο μέτωπο του με τούτο το στραγγίζει.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι Αλανοί τις ουρές απώλεσαν και τις κεραίες τους απ’ την κεφαλή. Οι τοιχογραφίες διαψεύδουν του Δαρβίνου τις μαγείες.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Δηλαδή οι Σουηβοί ταύροι ήταν πριν γίνουν αυτό που υποκρίνονται ότι είναι; (Με αφέλεια.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Την κεφαλή των ταύρων κοσμούσαν πάντοτε οι μοιχείες, οι θρησκευτικοί και η εξύψωση της ύλης… Η Τεκούσα του Μινώταυρου ήταν η κτηνοβασία.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τα πόδια τους γι’ αυτό σε χέρια έχουν νοθευτεί; (Αμέριμνος.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Άρχισε να δημαγωγεί η θεά του Αδαμνούς η λογική.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Οι λέοντες γιατί προσβάλλουν τους ταύρους;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η ζούγκλα όλα τα ιεραρχεί. Οι ταύροι υπήκοοι και οι λέοντες των ζώων Ανδεγαυϊκοί.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Οι χλαμυδαφόροι και τα οφιοειδή;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Άνω, κάτω και πλησίον της γης!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Να συλληφθούν απ’ τα λιοντάρια μπορεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ίσως έτσι ένας Λουδοβίκος – Αριστοτέλης διασκεφθεί!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Οι γρύπες γιατί σε κίονες στην Ανατολική Αίθουσα είναι ελικωτοί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το παράδοξο έχει τα θέμεθλά του στη Νουαγιόν. Έχει λουρί εκτός αν το εγκαταλείψει ο αφέντης του ή αν σπάσει η ράβδος σε κάθε μπουλντόγκ … (Γαβγίζει.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Όχι μόνον…. Στην μαγεία… (Ο ψυχολόγος την φωτογραφία του Άλιστερ Κρόουλεϊ και του Λαβέϊ στο κομοδίνο παρατηρεί. Ακούγεται το “Sympathy For the Devil” των Rolling Stones από ένα όμορο διαμέρισμα.) Στην τοιχογραφία του Ακρωτηρίου γιατί έχουν ξυρισμένο κυανό κεφάλι και ελίγματα από πίσσα οι δύο πυγμάχοι;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Στον ανέφελο ουρανό σαν σου κοπεί η χαίτη ομοιάζει. Το διάστημα τα μαλλιά απηχούν και τους άλλους γενειαφόρους ποιούν.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Γιατί ο καθείς φοράει ένα γάντι; (Κοιτάζει την παλάμη.)

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το Ζηνώνειο είναι το χέρι το εκδημικό.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Σταγόνα… (Σκεπτικός.) Η ζωή… (Με ενδοσκόπηση μα συνέρχεται ως αστραπή.) Γιατί στην Τοιχογραφία του Φορείου έχουν οι αρματηλάτες υπτίουσες τις μύτες σε φαλαινοθηρικό;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Έτσι είναι ώστε τα ψεύδη σου να οσμισθούν και τα δικά τους.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ρινότμητος δεν θα πελεκηθώ ποτέ… Γιατί όμως το περιδέραιο του Βασιλέως – Ιερέα έχει χάνδρες κρινόσχημες απ’ τις οποίες το χρώμα εχάθη;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Λήγει απολυταρχικώς η πυροβολαρχία η αυθεντική ….

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Όμως υπάρχουν σπείρες στου Παλαιού Φρουρίου την ανάγλυφη οροφή …

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πάνω απ’ όλα στου κυκλώνος το μάτι η νηνεμία επικρατεί… Παρασέρνει εντός του ό,τι το περιβάλλει ένα ναυάγιο ζωής …

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Της Τιρύνθου γιατί έχουν ιώδες κυανό και μπανάνας χρώμα οι ελλοί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το μίσος την αγάπη εγκυμονεί και μετά ευφορεί.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο Ροδόλφο Βαλεντίνο όμως ίσως την Ιοχέαιρα και μετά τα ικρία εβένινα επιθυμεί. (Εξάγει απ’το ερμάριο του κομοδίνου ένα μικρό μέρος αυτού του δένδρου και στην μύτη το επιθέτει για να το οσφρανθεί.) Γιατί όμως στα δάπεδα παρουσιάζονται οκτάποδες και δελφίνια συχνάκις;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πρέπει να ξέρεις πως σαν ποδοπατήσεις την Ρέα ενδέχεται να γίνει άμμος τηλεκινητή…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Στο περίαπτο απ’ της Αίγινας τον θησαυρό, γιατί οι Στυμφαλίδες πνίγονται απ’ τον Νοτ;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Για να μην απολήξουν στον ουρανό…

(Ένα περιστέρι κάθεται στου ανοικτού παραθύρου την κουπαστή και φτερουγίζει όσο ο ψυχολόγος απομακρύνεται απ’ την σκηνή τραγουδώντας το «Free as a Bird» των Beatles.)

ΣΚΗΝΗ 2η

[Ο ιερέας καθήμενος σε μία καρέκλα δίπλα στη δαιμονισμένη και μονολογεί σε ακατανόητο ρυθμό μια προσευχή. Ο ψυχολόγος εισέρχεται απ’ την θύρα ανυπόμονος και σαν ιπτάμενος δίσκος υπερηχητικός.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Την βρήκα δίχως κλειδί και αμβλεία γωνιακή… [Απευθυνόμενος στον ιερέα.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η Σιδηρά Παρθενία μου δεν είχε δικλείδα ασφαλείας… [Τα πόδια της σε σχήμα ψαλιδιού διανοίγει.] Περιμένω να την αποσυναρμολογήσει ένας Στρατιώτης Ροδοσταυρίτης…

ΙΕΡΕΑΣ: Δεν μας είπε, γιατί όταν το σώμα του Νεκρού τρύπησε με τη λόγχη του ένας Ρωμαίος στρατιώτης είχε αίμα και νερό ξεβράσει … [Σαν διάβημα διαμαρτυρίας.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ίσως γιατί από λευχαιμία πάσχει…

ΙΕΡΕΑΣ: Τι άλλο Θεέ μου από αυτό το σαπισμένο μήλο θα ειπωθεί; Έπρεπε τώρα του Ιωάννη η λοίσθια προφητεία να εκπληρωθεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Με τι ο Αχούρα – Μάζντα τώρα τελευταία σε φιλοδωρεί;

ΙΕΡΕΑΣ: Όσο το δυνατόν περισσότερους δεξιά του Χριστού να ελλοπιεύω είναι η δική μου πληρωμή…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αρκετά με αυτόν που σε διαφεντεύει… Ο δικός μου όχι της Ασσυρίας μα Τοποτηρητής… Της εξέτασης της Άβιλα δεν ήταν ο Πυροποιών… [Η φωνή της έχει μετατροπή σε αρρενωπή.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μέσω του Προμηθέως έδωσε όμως την άρση του πυρός…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Έτσι έχει διαδοθεί… [Προς τους θεατές.] Ο Πταχ του στην Τελική Κρίση διατείνεται ότι απ’ τη θεά Νίκη θα στεφθεί.. Ο γκαιμπελισμός πάντα ήταν το προνόμιο των πολιτικών… [Ο ιερέας απ’ την καρέκλα του σηκώνεται ραδινός. Της δίνει ένα χαστούκι και επανέρχεται στη θέση του, ενώπιον του αμφηρεφούς ψυχολόγου σαν τίποτα να μην έχει συμβεί.]Την άλλη παρειά δεν κλίνω… Θα ήταν από αυτό που θα μπορούσα να χειρουργώ με το στόμα μου κουπόνι εκπτωτικό… [Υγραίνει τα ανέλιτα της χείλη.] Νιώθεις την πάχνη; [Η θερμοκρασία του δώματος ακαριαίως πέφτει, όσο τα πόδια της άνω-κάτω τα πηγαίνει.] Είμαι η θεραπαινίδα του Θαλή! [Ουρλιάζοντας.] Που είναι ο Χριστός σου απ’ τα χείλη μου να κρεμαστεί; [Ο ιερέας απ’ την βαλίτσα του μία εικόνα του Παντοκράτορα του 18ου αιώνος απ’ το Άγιο Όρος παρουσιάζει – προϊόν κλοπής ίσως απ’ το μουσείο Γκετί – και προς το μέρος της το πελάζει. Αυτή τη φτύνει αντί να την φιλάει.] Έπρεπε η Ειρήνη η Αθηναία να είχε κατακρεουργηθεί… Γιατί θα έπρεπε το προσωπείο μου απ’ τον Ουρβανό τον Β’ ν’ αφορισθεί; [Η φωνή της γίνεται ακόμη πιο στατική και χονδροειδής.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Επανάληψη ορθή… [Με τα χέρια πίσω στην πλάτη.] Σαν ο Χριστός ότι δεν ήταν Βισνού μα Μωάμεθ, ο μουσουλμάνος ισχυρισθεί θα έπρεπε σε Κηρουλάριο ν’ αναθεματισθεί…

ΙΕΡΕΑΣ: Ο Πορθητής;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Του Μυστρά τα λογοπαίγνια…. Ο Μωάμεθ επειδή μου ήταν λυσιτελής από εμένα δεν είχε αποπνευματοποιηθεί… [Το κεφάλι του Μωάμεθ από ένα άγαλμα κατρακυλεί.] Όσο πιο πολλές οι αιρέσεις τόσο το αμεινότερο για τις όρνιθες…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Σαν την διάσπαση δίχως την αλληλοεξόντωση του πυρήνα του ατόμου…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Να πεθάνουν όλοι οι Δομινικανοί! Αναδιφώ αυτή την επωδό τη Νοστραδαμοποιητική… Λατρεύουν την Ουαντζέτ μέσα απ’ τον δικό τους κωδικό. Δίχως αυτήν δεν θα μπορούσαν να την κάνουν φάσμα ειδωλίων καθοσιοτικών! [Με φανατισμό.]

ΙΕΡΕΑΣ: Θα ήθελα στις κατακόμβες να σε δω!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αυτό γερο-τράγε κέκληται αναχρονισμός. Με τον αναπτήρα που κρατάς ένορκος της αντιπίστης μου είμαι κομποδεμένη… Ακούω φωνές…

ΙΕΡΕΑΣ: Δεν ακούω τίποτε… Ακούς εσύ ποδοβολητό παγανών; [Κατευθυνόμενος προς τον ψυχολόγο που διαβαίνει ερειδόμενος στο τζάκι το βιβλίο των «Ονείρων» του Φρόιντ με εστραμμένη την πλάτη προς το κοινό. Εκείνος απαντά αποφατικώς.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τι αναφέρουν;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Απ’ τον Μπαντούρα… Αρδιαίος σε λίγο θα χειραγωγηθεί… [Φωνάζοντας προς το κοινό.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Του Λα-Τούρ η χειρομαντική… [Την παλάμη του ψηλαφεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία σου είναι εγγονή; Μου λέει η φωνή ότι ο Murray σε Χίστερ θ’ αναμορφωθεί…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το δικό της το μέλλον το προμαντεύει κανείς; [Ρίπτει το βιβλίο στην τσακμακόπετρα, όπως διέπραξαν κατ’ αναλογίαν στο παρελθόν οι Ναζί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Καϊνισμός δεν έχει στιγμιαίο μέλλοντα, ενεστώτα ή παρατατικό… Είναι Ασυνεχές και Αέναο Ον. Τα βλέπεις τα μάτια μου; [Ο ψυχολόγος βάζει ένα παραχαραγμένο μουστάκι.] Όπως το τζάκι στο οποίο ίστασαι εσμός σπιθών!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Από τ’ αυτιά της δεν ορώ να εξέρχεται στην ορχήστρα καπνός… [Προς τον ιερέα με καγχασμό.]

ΙΕΡΕΑΣ: Θα έπρεπε γιατί την Κόλαση στον Φτεροπόδαρο νου της περιφέρει…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Συντελεσμένος μάθε πως δεν έχει ποτέ παρόν!

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το παρελθόν; [Ένα τσιγάρο ανάβει και με θράσος αλήτη το καπνίζει.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Κάποτε είχε… Το παρόν όμως έχει στιγμιαίο και υπερσυντέλικο, αρκεί να μην παραλάβω του Δαμοκλή την ράχη και το κόψω στα δυο… [Αποπειράται ν’ απαλλοτριωθεί απ’ τις χειροπέδες εις μάτην.] Αν περνούσε απ’ το χέρι μου θα είχα κάνει σινδόνη μετεωρισμού εις το σκοτάδι το Ιλλύριο γένος του Απάχη εξαδελφικό ως Δάκρυ…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Του Μολιέρου ο ήρωας είναι το είδος του Πίκτου το πιο θαλασσαιμικό…. [Παρατείνοντας το κάπνισμα.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο ισόβιος μου την ημέρα της Ύπατης Έκβασης θα τους τοποθετήσει εκ των δεξιών μου… [Προς το κοινό.]

ΙΕΡΕΑΣ: Όσοι μέμφονται τέκνον μου τη Νεφτί για την χολέρα τους ως Ερυθρές Ταξιαρχίες θα είναι στο Abu-Graib… [Χτυπάει την παλάμη του μ’ έναν βούρδουλα σαν σαλιγκάρι.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Επιφυλάσσει για όσους θυσίασαν τη ζωή τους ένα ταξίδι Καραϊβικό ο Χριστός… [Χειροκροτεί όσο απ’ τις αλυσίδες της είναι επιτρεπτό.] Παραμύθια παγκευθή… Την «Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων» κρίνω δοκίμιο πιο στοχαστικό…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Κάτι μου λέει πως όταν η Αλίκη την τούρτα της εσθίει, έχεις κορεσθεί … [Το τσιγάρο του στο πάτωμα τευτονικό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Επαυξάνω και συμφωνώ… Ο Κούκ σου τραγόπαπα παρεπλάνησε εκατομμύρια Αμοληκιτών τάζοντάς τους πετραχήλια με λαγό…

ΙΕΡΕΑΣ: Τέκνον μου τα παραμύθια είναι για όσους έχουν στις χίμαιρες αμφικτιονία… [Αυτή τη φορά σε τόνο παρηγορητικό.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τα λέει αυτά για να σε κάνει Σιίτη αντάρτη! [Στρεφόμενος στον ιερέα.] Η Σύνοδος η Πενθεκτή θα ήθελε πολύ με σφραγίδα παπική να προαχθεί στην εσχάτη ποινή, για να υποτιμήσουν όλοι της Χεμέμ την εντολή… Νομίζει ότι απ’ το Υπερπέραν ακούει του Φον Κάραγιαν τη φωνή….

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν είναι από εκεί… [Το κενό κοιτάζει.] Είναι ένα επίνητρο πιο πέρα απ’ ότι εσύ… Έχουν την επίστρωση του φέρετρου και είναι αμφιφανείς οι βατομουρένιοι τους οφθαλμοί… Οι μείουροι λόγοι του Χριστού δεν είναι πια μεροπικοί.

ΙΕΡΕΑΣ: Όποιος δεν είναι στο ποίμνιό του τον κάνει ο Λύκος δεκατιανό …

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πιο τελεσφόρο απ’ ότι τον κάδο να συζευχθεί… [Τα γόνατα λυγίζει και το τσιγάρο που έριξε το ανασηκώνει, ώστε ν’ αναχθεί στου τζακιού τον Κριό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Νομίζεις ότι ο Διάβολος με τον Ιησού στο όρος είναι παρών; Στην αμοιβάδα του μονήρης εκφωνεί λόγο επιδεικτικό …

ΙΕΡΕΑΣ: Της Μπλαβάτσκυ άθυρμα λες ασύστολα ψεύδη! [Οργίλος.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μόνος του σκεπτόταν Μέγας Αλέξανδρος να γίνει της οικουμένης ο Χριστός … [Επιμένει.] Ήθελε να κάνει τον λίθο άρτο και να πέσει απ’ το ναό… [Πέφτει ένας σοβάς.] Ο Μπαθομέτ υπήρξε του Ιησού ψηφιδωτό… Με τον λεγεωνάριο Μιχαήλ και το είναι του συναντήθηκε σ’ ένα σοκάκι… Η αλήθεια σου τραγόπαπα είναι καλωδιακή ή το ύδωρ του άκυρου θα πιεις στην όασή σου του Δενδρίτη την ασκητική; [Λαχανιάζει σαν ιχνηλάτης.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η ζωή είναι πιο πλωτή με τα σύννεφα στην αγκαλιά της… Αδιάτρητο ψωμί πλάθεις… [Άζυμο άρτο απ’ την τσέπη του εκλοχεύει για να φάει.]

ΙΕΡΕΑΣ: Αποκλείεται να σκέφθηκε έτσι ο Σωτήρ! [Με λυγμούς.] Ο Σκοτίας θα πρέπει να του τά’πε!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Χριστός σου μεταμορφώθηκε σε ό,τι αρνείσαι συστηματικώς…Ψήφισε ν’ αναστηθεί και να πεθάνει παρά να μείνει ένας Ποσειδώνιος Λουκιανός…

ΙΕΡΕΑΣ: Για να μην κάνει με το Νέμπιρο παρέα απέκτησε καινό δέρμα..

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ήθελε στο Εργαστήριο να δει, αν οι Κυριότητες θα τον διεφύλατταν απ’ τον οδυρμό… Νόμιζε ότι ήταν ο Άμμων-Ρα τούτος ο Πάρης ο Τρωϊκός… Ένας εφημερίδος Ούβιος ήταν όπως εσύ κι εγώ….

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ισχυρίζεται δηλαδή ότι οι Γαβαλείς χειρούργησαν το σύμπαν που κατασκοπεύεις… [Χαμογελώντας στον ιερέα.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Βάνδαλος αγνοεί και δέος έχει να μάθει πως θα γίνει Δομιτιανός! Τι κρίμα που απ’ το ναό της Γαλιλαίας δεν έπεσε ο Χριστός! [Ο ψυχολόγος σ’ έναν κίονα παραπατάει μα ισορροπεί.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Θα είχε εκτραπεί η ανθρωπότητα εννοεί από πολλά τραγελαφικά περιστατικά, όπως η ιουδαϊκή… [Με ειρωνεία.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είχε ένα πρόσημο θετικισμού ο Ιεχωβάς: του άρεσε ο πειραματισμός! [Γελάει.]

ΙΕΡΕΑΣ: Μας αγαπάει όλους ο Υϊός…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είχε όμως και ένα πρόσημο αρνησικυρίας: το θεωρητικό. Άντλερ υπάρχουν δύο συμβόλαια για εσάς στου κομοδίνου το συρτάρι! [Ο ψυχολόγος ανοίγει το συρτάρι και απ’ τα δύο συμβόλαια το ένα στον ιερέα παραδίδει και το άλλο το διαβάζει.]

ΙΕΡΕΑΣ: Pactum expressum! [Αναφωνεί.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Pactum tacitum! [Αναφωνεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μια φωτοτυπία απ’ το κάθε συμβόλαιο ας εκδοθεί και ο καθείς σας την υπογραφή του να βάλει πριν την αυγή! [Με αυταρχισμό.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μα και για τους δύο έχει καταγραφεί!

ΙΕΡΕΑΣ: Τότε από κάποιον πρέπει να διασπαστεί! [Ο ιερέας το συμβόλαιο του ψυχολόγου αρπάζει. Τα καταδικάζει όπως όλα του τα φυλακτά στο τζάκι. Απ’ την άλλη πλευρά ο ψυχολόγος βγάζει απ’ την τσάντα του όλα τα βιβλία ψυχολογίας και τα τοξεύει στο τζάκι.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ό,τι και αν δώσετε για ν’ απαλλαγείτε εντελώς, έστω και αν το αρνηθείτε ρητώς θα πρέπει ο Λεβιάθαν να πεθάνει!

ΙΕΡΕΑΣ: Άλλα στην «Θεολογία» του έχει ισχυρισθεί ο Λιγκουόρι… [Ψιλοσαστισμένος.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Απλούστατα γιατί ο Ξιφίας δεν ήταν ο Υπασπιστής του! Μα πως όλοι οι Μανναίοι δεν είπε ο Χριστός ότι είναι Έκτορας και Πάρης;

ΙΕΡΕΑΣ: Ναι… [Αρχίζει να παραδίδεται σε κατάνυξη.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αν ο Χριστός είναι ο Ατούμ όπως ο φίλος σου προδιαγράφει, είμαστε έξι δισεκατομμύρια Απέθαντοι Άβελ και Κάιν.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο Χριστός μας αγαπάει; [Ρωτάει και προδίδει το δωμάτιο ποδαρκής, ενώ ο ιερέας στο κρεβάτι της γυνής ολοκληρωτικώς στον Ύπνο έχει επιδοθεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Για τα δεινότερα και καλλίπρωρα παραπτώματα, μάθε πως ζαχαροπλάστης ήταν η αγάπη… [Απ’ τον τοίχο μία αφίσα που εικονίζει την στιγμή που τον Αδάμ πνοοδοτεί ο Θεός, φωτοαντίγραφο απ’ την Capella Sistina δεν είναι πια ιξός]

ΑΥΛΑΙΑ

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

ΣΚΗΝΗ 1η

[Η υπηρέτρια τα νύχια των ποδιών της προσκείμενης στην κλίνη της δαιμονισμένης βάφει. Ο ιερέας με δύο παπαδοπαίδια που προσκομίζουν έναν ελεφάντινο σταυρό εφορμούν στον χώρο.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ας παύσουν εφαπτόμενοι του τρισκατάρατου σταυρού να’ναι!

ΙΕΡΕΑΣ: Το ίδιο συνιστά και για την Μαρία ο Χριστός…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Έβλεπε οφθαλμαπάτες ή το φάντασμά του αναφανδόν… Την διέταξε για να μην σκιρτήσει ο Och ή ίσως γιατί το σώμα της θα ήταν ιαπτόμενο και δεν θα μπορούσε να διαζευχθεί το πορτφόλιο απ’ τον Χριστό…

ΙΕΡΕΑΣ: Ο Χριστός είναι η Αγράμπελη και εμείς ο βότρυς του ευτυχώς… [Τα παπαδοπαίδια παρατούν εντός ενός κύκλου από κεριά ουρσουλινών τον σταυρό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πρόσεξε γιατί άνεργο σε καθορώ αν δεν του φέρεις τον ίασμο διαμαρτυρόμενο σε πληθωρισμό.

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Της αναζήτησης και της εκδούλευσης αδυσώπητοι οι νόμοι… [Ενώ αφοσιωμένη το έργο της διατελεί.]

ΙΕΡΕΑΣ: Απ’ το σταφύλι παράγεται το κοκκινέλι…

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Με την παρέλευση των λεπτών η τιμή του οίνου γιγαντώνει… [Επιδιδόμενη στο έργο της.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Προτιμώ την ηρωίνη απ’ την Σίβυλλα της Κύμης τα μελλούμενα να προλέγει. Τα παπαδοπαίδια σου τον Αζαζέλ να επισκεφθούν και τα δυο. [Ενώ παρίστανται εκτός κύκλου σε αδράνεια και σιγή.] Έτσι ο πατήρ τους Gloriosus μέσω των υϊών!

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Υπάρχουν νήριθμα χωρία διαμονής στην Ζαγορά του πατρός! [Τώρα προχωρεί στο μπογιάτισμα των νυχιών των χεριών.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν θέλω μόνον τα πόδια και τα χέρια τραγόπαπα να μου περιποιηθείς αλλά και την Ερμαϊκή!

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Ίσως απ’ τον Αλκιβιάδη να κοπεί!

ΙΕΡΕΑΣ: Στο σκότος περιπατεί και πουθενά να καταλήξει δεν μπορεί. [Απευθυνόμενος προς το κοινό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν κάνεις στον Δομέστικο μια ευεργετική; Τον άλλο κόσμο να καταιονείς για να του αναθέτεις ιβίσκο πολύ…

ΙΕΡΕΑΣ: Αν δραπέτευες απ’ την ικμάδα το χώμα θα είχε δηλητηριασθεί …

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Ο καρκίνος δεν πεθαίνει όπως οι πτωχοί… [Σα να κάνει μοιρολόι.] Τον ιχθύ όμως δεν θα τον είχαν για πάντα στο φλασκί…

ΙΕΡΕΑΣ: Είναι η Πρωτοκαθεδρία και η Ζωή.. [Προς το κοινό.] Μήπως ότι ο Λάζαρός μας ανοικοδομήθηκε απ’ τον Χριστό αμφισβητεί; [Με την βακτηρία του τέσσερις φορές ο τοίχος πάνω απ’ το δικό της κρεβάτι θα βομβαρδισθεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Νεκροφάνεια στο δικό τους Ελαφηβολιώνα. Ερωταπόκριση συγκοινωνιών…

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Τέσσερις ημέρες ήταν στην ταφή… [Ακάθεκτη ασχολείται με των νυχιών την επεμβατική.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το τετράγωνο είναι για τον Όσιρι ο Καζανόβα σκακιστής…

ΙΕΡΕΑΣ: Με την σάρκα ανακρίνεις του Θηρίου σπέρμα! Κανείς απ’ τον Χριστό δεν έχει καταδικασθεί!

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Κατάγονται οι Εβραίοι απ’ του Σατανάκια τον Πατέρα… [Χαμηλοφώνως.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αν ο Χριστός ήταν του Ασμοδαίου ο Υϊός;

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Την εκδοχή της ευδοκίμησης εννοεί…

ΙΕΡΕΑΣ: Πως ο Χριστός έκανε τον τυφλό να δει; [Τα παπαδοπαίδια τώρα φοράνε Φαέθοντος τζάμια.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πηλό στο χώμα με το σίελό του είχε φτιάξει… Έτσι το γονιδίωμά του στα μάτια είχε αποτυπωθεί…

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Σήμερα απ’ τον γενετικό κώδικα μαραμπού μπορείς μακαρόνι να γευθείς…

ΙΕΡΕΑΣ: Η Σαρξ πουθενά δεν ωφελεί… Μόνον το Πνεύμα ζωοποιεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Χριστός ήταν της Παρβάτης ο Κανιβαλιστής…

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Τη σάρκα του έλεγε να φάμε και το αίμα του να πιούμε σαν βαμπίρ… [Μονολογώντας και φεύγει για λίγο απ’ την σκηνή.]

ΙΕΡΕΑΣ: Αυτή στην κατακλείδα δεν θέλει ν’ακούει ούτε τον Μικρό Τυμπανιστή… [Κοιτάζοντας τα παπαδοπαίδια.] Ο Χριστός πως κατάφερε πάνω στην Μεσόγειο να οδοιπορεί;

ΣΚΗΝΗ 2η

[Η υπηρέτρια έρχεται με μία λεκάνη από ύδωρ και χαβιάρι. Πλένει από αυτά τα πόδια της δαιμονικής μ’ ένα σφουγγάρι.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Γιγνώσκει το νόμο της άνωσης όσο κάνεις … [Με καθυστέρηση του απαντάει.] Μα δεν δύναται ν’ ανέλθει στην Τροπόσφαιρα ουδείς, αν πρωτύτερα δεν έχει εκπέσει ο Αρχάγγελος του στη γη…

ΙΕΡΕΑΣ: Στον γάμο της Κανά πως η κρήνη έγινε κρασί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είναι ζήτημα αυθυποβολής…. Ο Λάζαρος να ήταν πάντοτε παγιδευμένος στη μεσίστια ζωή…

ΙΕΡΕΑΣ: Αυτό το αιγαγροκόριτσο πάλι βλασφημεί! [Δίνει την ακτηρίδα του στην υπηρέτρια. Αυτή αφού την χρίζει στην λεκάνη στο πάτωμα την προσαρτεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Θεούς να ζυμώνουν δεν θέλουν οι Θεοί. Επιθυμούν μόνον κάποιον να τους αναιρεί! Για πάντα ιξοβόρο αειθαλές παιδί και της Χοιράδωσης η αντίδοση όταν κανείς ευδαιμονεί…

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Οι ματαιότητες είναι της Βοσκοπούλας μας οι αγαπητικοί… [Προς το κοινό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Σφάλλεις! Τα τρίπτυχα των θαυμάτων μου είναι πιο αιμοκαθαρτικά. Άλλο μαυσωλείο της Αλικαρνασσού: να φονεύεις, ν’ ασελγείς, να παρανομείς, να πίνεις και να λιώνεις με το πινέλο την ενοχή… [Με ηδονή.]

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Στον καμβά ως είθισται ελαιογραφεί… [Διαβεβαιώνει τον ιερέα.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο κορεσμός των παραγωγών και όχι η κλωνοποίηση των άρτων και των περκών θα ήταν εικόνα ιχθυόλη… Γιατί να μην γεννάει η Γη περισσότερα από αυτά για τα οποία είναι ελαστική; [Τάχα με ενσυναίσθηση.]

ΙΕΡΕΑΣ: Το Παρίσι της Χιροσίμα…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όχι… Της Ανίερης Σαρτρ υπέρβαση ακραιφνής θα ήταν ο Χριστός… Ας είχε μόνον έναν μαθητή ως λοχαγό…

ΙΕΡΕΑΣ: Ποιον;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αυτόν που υπηρετώ…

ΙΕΡΕΑΣ: Κολοσσός πασχαλινός!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Θα ήθελα ο μη ορών πριν έλθει στην πνοή να μην ήταν τυφλός.. Ο παράλυτος να μην ήταν εκ γενετής… Για όλο αυτόν τον καθ’ υπόταξιν λόγο ποιος θα δικασθεί;

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Ο Βελιάλ θέλει τους Ελαμίτες άλκιμους για να τον υπηρετούν και όχι λευχαιμικούς, ώστε σε άλλα κόμματα να προσχωρούν…

ΙΕΡΕΑΣ: Ειδεμή στης Σαμαριάς το Φαράγγι όποιος στον Ιεροφάντη της δεν είναι γονυκλινής…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πριν η πράξη καταλήξει, κάποια απ’ τις αρθρώσεις σου θα σε πονεί…[Παλίντροπη στο μανιερικό της ύφος.] Στους Κάβειρους ο Χαροέρις σου να καταδικασθεί δίχως Ανάταση ή Ζωή….

ΙΕΡΕΑΣ: Στα Τάρταρα του πνεύματος προσκείμενος αιωνίως ο δρουγγάριος σου! [Τα παπαδοπαίδια εισέρχονται εντός του κύκλου απ’ τον τρόμο τους.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ενώ ο κτητικός πατήρ Του ανεπαύθη την Κυριακή, τις άλλες έξι εποχές τον πατριμόνιο του κόσμο έπλασε με τον κάματό του αψύ…

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Την ραστώνη επέλεξε απ’ της Φαιστού τον δίσκο… [Με συμπάθεια.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τον Ουριέλα ψέγει όλη την ώρα… [Την γλώσσα της στους θεατές την προτείνει και υπέρνομες γκριμάτσες τους κάνει.] Ποιος τον γέννησε; Ο αρχηγός του… Ο Σαργκατάνας δεν πράττει γι’ αυτό που είναι μα η διαβολή και ουδεμία ιστοσελίδα έχει καταλυτική…

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Έποψη άκρως μανιχαϊστική…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Εμείς είμεθα στην ύλη και η ύλη είμαστε εμείς. Όποιος στο πνεύμα έχει αμφεταμίνη Ουγενότου ας αυτοχειροδικεί… [Κάνει ότι καταπίνει χάπι.] Είναι ο «Πανδέκτης» που όλα τ’ απωθεί.

ΙΕΡΕΑΣ: Είσαι διαβολογύναιο! Να μην την ακούει κανείς! [Τα παπαδοπαίδια βάζουν στα ώτα τους βαμβάκι.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Θεός μήτε φύλο έχει, μήτε ταυτότητα, μήτε ιωή… Είναι όπως ο Αζραΐλ….

ΙΕΡΕΑΣ: Η προσωποποίηση του Θωμά ακούγεται φορτιστή…. [Χτυπά το κινητό του τηλέφωνο. Δείχνει να αδιαφορεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η αμφιλογία σαν Στρόμπολι είναι ακτιβιστή… Ξέρεις τώρα τι θα ήθελα να πιω; Απ’ το Αγνόρυτο Δισκοπότηρο το αίμα και τα μάτια σου μέσα σ’ αυτό…

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Έχει σαλεύσει η αμφίαλη ψυχή της…. Απ’ την χλόη της χήρευσε και πελαγοδρομεί.. [Η δαιμονισμένη κάνει ότι στην αγκαλιά της - όσο της επιτρέπουν τα δεσμά - ένα μωρό πως κρατεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το παμφεγγές αστέρι είμαι στην ουρά της Άρκτου της Μικρής…. Αφού όμως στο στόμα σου γερο-τράγε έκανα εμετό η άμητος του ασφοδέλου θα μου’χε πηλικοποιηθεί… [Οσφραίνεται το μηδέν.]

ΙΕΡΕΑΣ: Πως θα φιλούσες τότε την ωμοπλάτη του Κεραμεικού;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ως παρωρίτρια με φάντασμα φεγγάρι θα έσφαζα έναν όνυχα αμνό… Σαν χαριτόβρυτη αιμοχόος θα το ανακάτευα σ’ ένα σίκλο με νερό…. Μέχρι ν’ αρμέξω την αγελάδα το παράσημο με την μέλιττα θ’ απέκκρινα και αυτό! [Ο ιερέας διαβάζει σιωπηλά ένα χωρίο απ’ την Οδύσσεια που το βρήκε στο κρεβάτι.]

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Για να μην μεθύσουν και ευφρανθούν…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι ισκιόθηρες… Κάτω απ’ του ήλιου την Αμοργό που τέρπει τους Κουάδους με φωτοβολταϊκό… Ένα σηστέρτιο από ωμοπλίνθους και με τα κεριά στο κέντρο εγώ…

ΙΕΡΕΑΣ: Ο Χεοπικός Θεός μεταμορφώθηκε σε Νούβιο για ν’ αναγείρει το Λομβαρδό…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν θα είχε σταυρωθεί αν σε άλμπατρος είχε φιλοξενηθεί…Ξέρεις ποιος Ρόδιος θα ήταν πιο αποσυμφορητικός; Να πεθάνει δια παντός και όχι μετασχηματισμένος σε γελωτοποιό… [Η υπηρέτρια τα πόδια της να πλένει σταματάει αλλά στο πρόσωπό της πούδρα εξαπλώνει και ενυδρίδος αλοιφή.] Μπορείς τραγόπαπα τούτο το λίκνο στον αιθέρα ν’ αναβιβασθεί;

ΙΕΡΕΑΣ: Αν σε Boing 747 αναδημιουργηθεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όπως κάποτε η μήτρα από προζύμι σε υπαίθριο ψωμί…

ΙΕΡΕΑΣ: Δεν μπορεί άρτος σου ο παλαιοζωϊκός να γίνει. Μόνον μ’ αυτόν ο Νεύστριος δεν θα παραδρομήσει μα με κάθε ένα επίμετρο απ’ τον εκπορευόμενο Ρα-Χοράχτι… [Εξοβελίζει της Οδύσσειας το ραβασάκι στο τζάκι.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι άρτοι είναι φύκια σε αναδασμό πανηγυρικό… Είναι τόσο αλιευτικό! Ώρα για την επίταση του διατάκτη… Είμαστε στου Ουρανοξύστη τον εξακοσιοστό εξηκοστό έκτο όροφο… [Ο ιερέας προσορμίζει στο ανοικτό απ’ την λαίλαπα παραθύρι.]

ΙΕΡΕΑΣ: Της Οικουμένης ο Πανθορών! [Σε νιρβάνα.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η όραση, τα τάγματα και της Λεγεώνας της Τιμής εξυπακούεται ότι θα σου χαρισθούν αν ενώπιόν μου’ λθεις προσκυνητής…

ΙΕΡΕΑΣ: Ίλιγγος με δράττει… (Ιδρώνει και βαριανασαίνει.]

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Το σύνδρομο της υψοφοβίας τον σφικταγκαλιάζει… [Προς το κοινό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ή του Σειληνού η μυθωδία… [Συμπληρώνοντας.]

ΙΕΡΕΑΣ: Ύπαγε επάνω Βελιάλ και μην ξανάλθεις! [Κλείνει το παράθυρο και απ’ το σημείο θα απομακρυνθεί. ]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η βαρύτητα θα μου ήταν τροχιά εκλειπτική.

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Είναι όπισθεν αυτή η κερκίδα · όχι μπροστά σου.

ΙΕΡΕΑΣ: Είναι στην αποθήκη και αναμένει στο ακουστικό… Μόνον τον Κύρη και Θεό μου εκκολάπτω και αυτόν προσκυνώ. [Στρίβει τη ματιά του προς τα άνω.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Γίνε άλτης και ο Αρχάγγελος για το αδένωμά σου θα είναι σε περίπολο εποχικό…

ΙΕΡΕΑΣ: Απ’ τον Πέτρο με τα χέρια του είναι βέβαιο ότι θα μου επιδοθεί του Παραδείσου το κλειδί… Σε πυρηνική δοκιμή ο Θεός εντός μου δεν θα εκτεθεί.

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είναι της ανταρσίας η επώαση όχι των θαυμάτων… [Προς την υπηρέτρια.]

ΙΕΡΕΑΣ: Από αυτήν του Αχιλλέως αγκυροβολήσαμε σ’ αυτήν του Μπακούνιν… Πολλοί δαίμονες στο εσωτερικό της…. Απροσμέτρητοι και κιρσοί… [Ο ιερέας σε μία καρέκλα κάθεται κατάκοπος.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Στις ευγενέστερες των δυναστειών τύπτει την θύρα ο υποσιτισμός… Τι υπάρχει όμως ανάμεσα σ’ εμάς και τον Ιησού το Ναζαρηνό; Τίποτε γιατί είμαστε ένα… [Ο ιερέας αν και ασθενής πάει να την χαστουκίσει μα η υπηρέτρια θα κατισχύσει και στην θέση του θα τον καθοδηγήσει.] Είναι ένας ιχθυοπώλης χρεοκοπών… Όχι απαστράπτων αλιευτής… [Η υπηρέτρια αφού κάνει για λίγο ιάπυγο στον ιερέα μ’ ένα άγραυλο περιοδικό στη θέση της θα επιστραφεί.]

ΙΕΡΕΑΣ: Με συγκάλεσε σ’ ένα όναρ μου ο Χριστός και μου’ πε στον ιπνό Του ότι ήμουν ο Εκλεκτός! Τα χέρια μου έγιναν κισσύβια και η γλώσσα μου για κάθε λογής σαλάχι ορεκτικό… [Σε παραλήρημα.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι κυπρίνοι γιατί έχουν βράγχια προβαίνουν στου οξυγόνου τον διϋλισμό… Για διαπνοή κονδύλωμα μα πλοήγησες εγχειρήματα περίσημα!

ΙΕΡΕΑΣ: Και όμως τότε πως σμίλευα τον κόσμο πίστευα.. [Με λυγμούς.] Ιστοριοδιφούσα των πλάτανων τα φύλλα… Στην γλώσσα μου άψις άκαυστης φλογός… Τώρα με χαμαιλέοντες διαπερνώ με την βάρκα μου τον Ατλαντικό… Ονειροπαγίδες είναι τα κύματα… Το αμίαντο απ’ του Κερσεκόμη δέρμα μου είναι το αντίδωρό μου… Και κάποια λιθρίνια… Ελάχιστα ζωντανά… Τα περισσότερα όπως η Χάτσεψούτ ταριχευτά…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ίσως η ανυπόκριτη ιδιοσυστασία τους δεν είναι στο δίκτυ μα στον Ειρηνικό… [Σε τόνο λυρικό.]

ΙΕΡΕΑΣ: Και όμως… Τις νύχτες του Μαρτίου θρώσκω άνω στον Παππού του Μειλίχιου Διός…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πρόσεχε τραγόπαπα γιατί μπορεί να φυλακισθούν και σκυλόψαρα στου ράσου σου την πτυχολογία…

ΙΕΡΕΑΣ: Μέδουσες στα χέρια μου των σφυρίδων τα ημιτόνια … Δεν ξέρω πια τι καταπελτώ…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Κάποια σμέρνα θα σου έδακνε τα χείλη… Του απολιθώματος του Βατικανού ιδού η μετεγχειρητική επιπλοκή! [Προς το κοινό με τον ιερέα δεικνύει απεχθώς.]

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Τα καταστήματα όλων θα δημευθούν σε λίγο… [Η υπηρέτρια μάσκαρα στης δαιμονισμένης τις βλεφαρίδες αναθέτει, αφού στου κρεβατιού το πλάι παραμερίζει την λεκάνη. Η δαιμονισμένη καλαθοσφαίριση παίζει στο στόμα της υπηρέτριάς της με τη βλέννη.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Έλαβε ένα σάλιο δίλεπτο απ’ το υστέρημά μου… [Προς το κοινό.] Με του Καρυωτάκη τα ενδύματά μου κατέδωσα τον αποψιλωμένο μου εαυτό… [Η υπηρέτρια ακατάλυτη στο πάρεργό της.]

ΙΕΡΕΑΣ: Απ’ τον αντωνυμικό της Opniel η πλειοδοσία έχει δημοσιευθεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ενδοσκόπησε στην μάσκα μου: είμαι λεπρή… Δεν επιθυμείς με τον σταυρό απ’ τον περίδρομο περαιτέρω να μιανθείς; Πουθενά δεν θα λεχθεί! Μόνον σε εκείνον που ψυχογραφεί, ώστε στους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνος να εμπεδωθεί!

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Θέλει όπως οι Απόστολοι της Ρώμης του Μεταμοντερνισμού ν’αποχαιρετίσουν την ύστατή τους αναπνοή… [Υπονοώντας τον ψυχολόγο με τον ιερέα και αποτεινόμενη στο κοινό.]

ΙΕΡΕΑΣ: Φωτοστέφανο δεν διεκδικώ… [Σε τόνο αυστηρό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πως σαν το Νέρωνα τη Ρώμη θα πυρπολώ; Αυτό το άγαλμα απέναντι θα το δεις; [Δείχνει στον ιερέα του Απόλλωνα Belvedere μία αντιγραφή.]

ΙΕΡΕΑΣ: Και τι μ’ αυτό;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Στην επιγραφή κάτω από αυτό γίνε εναισθητικός! [Το άγαλμα ο ιερέας πλησιάζει και επτά χαρακτήρες σκαλισμένους σε φύλλα κακέκτυπα από μάρμαρο δάφνης με δέος κοιτάζει:

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τους έχεις ξαναδεί;

ΙΕΡΕΑΣ: Ναι. [Η δαιμονισμένη τον φασκελώνει με της Στοάς το χέρι. Τα ίδια δερματόστικτα σημάδια ο ιερέας άναυδος διακρίνει στην παλάμη της, αφού την πλησιάζει.] Με περιφρονείς;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Φύλλα δάφνης είναι η περατή και η παλάμη και για να μη φαλκιδευτούν ποτέ τα έχω χαράξει…

ΙΕΡΕΑΣ: Νομίζεις ότι έτσι καθυποτάσσονται οι μαρμαρυγίες της θαλάσσης;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τίποτε δεν με πτοεί...

ΙΕΡΕΑΣ: Ούτε τον εαυτό της με το χέρι - ιραδέ δεν θα την παρακάμψει...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είμαι η Κυρίαρχη του σκακιού… [Η δαιμονισμένη του υποδεικνύει το αριστερό της χέρι και το δρύϊνο κρεβάτι της τιθασεύει.] Αυτή είναι η ράβδος του Μωϋσή πριν οφιοποιηθεί και σε Φαραώ κατατροπωθεί...

ΙΕΡΕΑΣ: Δεν θα χρειαστείς της ύαινας την κεφαλή... Είσαι η ίδια εσύ!

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Επιτρέψατέ της επιτέλους να ζωγραφισθεί! Εσείς και ο Φρομ είσαστε της τεκούσας της ο Πολυνείκης και ο Ετεοκλής… [Με ύφος λειτουργού κοινωνικής.] Ούτε ως αγχίσπορος δεν σας συγκινεί; [Η υπηρέτρια ξεκινά των ματιών και των παρειών τη βαφή.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τις επίνοιες μου έχω για αμίλτωτο λυχνάρι. Εσείς όλοι θα γίνετε θυμέλη... (Γενικώς και αορίστως.) Απ’ τους νάνους πηγές νερό έχω πιεί μέχρι στιγμής...

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Οι κέδροι είναι τερπνοί... (Διαβεβαιώνοντας τον ιερέα.) Το ίδιο και η ροδιά της…

ΙΕΡΕΑΣ: Την έχω ικανή για να γίνει άφαντη τον Μαρμαριαών με μάτι μπαμπουίνου ή νεκυός τριμμένου με ίφυα και έλαια να επικαλεί...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το ένα σου μάτι τραγόπαπα το πας γυρεύοντας να κατρακυλισθεί... (Τον κοιτά με ανηδονικής έκλειψης μάτι.]

ΙΕΡΕΑΣ: Όλοι οι πάπυροι του Παράκελσου θα έπρεπε ν’ αποσβεσθούν.

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όπως των Αθηνών η Φιλοσοφική Σχολή; Τα γενέθλια μου στις Τριάντα Ιουλίου και ο Ιανός η άλλη μου οξεία οπτική.

ΙΕΡΕΑΣ: Στα αλχημιστικά τετράστιχα τα παροράματα πιο εμφανή!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ό,τι μου χρησμοδοτεί η Νεχμπέτ σαν Αναστενάρης το καταπατώ... Γιατί να πιστεύω μόνο στην Ανάσταση Χριστών και όχι ξωτικών;

ΙΕΡΕΑΣ: Ο Θεοδόσιος που έστειλε τους παγανιστές στον Αγαλιαρέπτ επιστάτης Γεντιανών! [Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση ο ιερέας απ’ τα γόνατα σφαδάζει. Τα παπαδοπαίδια τρέχουν προς την μεριά του ως αντηρίδες γιατί έχει άλγη συν τοις άλλοις και στην πλάτη.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ξέρεις γιατί αυτό έχει συμβεί; [Προς τον ιερέα που δεν έχει συνέλθει απ’ το σοκ.]

ΙΕΡΕΑΣ: Στο μετόρχιον τους ήσουν εσύ; [Φωνάζει.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Γράψε μία επιστολή στο Νανώθ και θα του ταχυδρομηθεί... [Ο ιερέας δίχως δεύτερη σύσκεψη βγάζει απ’ την τσάντα του ένα πλακίδιο από ελεφαντοστούν με του Αγίου Γεωργίου την μορφή να σκοτώνει ένα δράκοντα με το δόρυ.]

ΙΕΡΕΑΣ: Θα την πρωτοκολλήσω στης κλίνης σου την πρύμνη ως ύστατη ειρκτή…[Το λέει και το πράττει. Η δαιμονισμένη αναρτημένη στο κρεβάτι με το πλακίδιο αντωπή αλυχτάει. Ο ιερέας απ’ τους επίκουρους του υποβασταζόμενος απομακρύνεται απ’ την σκηνή και αγαλλιάζει.]

ΣΚΗΝΗ 3η

[Ο ψυχολόγος και ο ιερέας εισέρχονται συνομιλώντας αμέριμνοι στο δωμάτιο της δαιμονισμένης. Βλέπουν στο κομοδίνο της ένα πιάτο με τσαμπί από σταφύλι.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μην οδοιπορείτε ανεκφώνητοι... Ο Διόνυσος με επισκέφθηκε εχθές στις τρεις το βράδυ... [Προς τον ιερέα.] Πες: «Ειρήνη επί τω οίκω τούτω» και θα ισχυρισθώ ότι του μισθού τούτου είσαι αξιόχρεως εργάτης …

ΙΕΡΕΑΣ: Αυτό μόνον αν στο Λευκαντί δεν μεταβώ! [Κοιτάζοντας το ταβάνι.] Απέστειλε λύκους εν μέσω αμνών!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το βαλάντιο στην τσέπη σου είναι στον κατάλογο απωλολόν! [Ο ιερέας διαγώνισμα στις τσέπες του παντελονιού του βάζει. Έντρομος τεκμαίρεται ότι η δαιμονισμένη είχε την Μαάτ με τον λαιμό της]

ΙΕΡΕΑΣ: Το είχα για τους επαίτες που συναντώ στην δέκατη τρίτη οδό!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Φαίνεται πως έπεσε απ’ την τσέπη του και ο Θωθ... Ύστερα ως έκπτωτο κατηγορεί τον ιδιωτικό μου... [Προς το κοινό.] Παρατηρείς αυτή την πληγή; [Δείχνει στον ιερέα απ’ το χέρι της μια δερματοστιξία νωπή.] Ποιος εκ των δυο σας θα την περιποιηθεί; [Ο ιερέας προσποιείται ότι δεν βλέπει την ρωγμή.] Μήπως ο Maslow του Λευΐ; [Ο ψυχολόγος αποστρέφει το βλέμμα του απ’ την δαιμονισμένη.] Θα γίνω τότε του εαυτού μου ο Σαμαρείτης ελκοθεραπευτής… [Γλείφει το τατουάζ της σαν γαλή και για λίγο ξαφνικά σταματάει.] Το σάλιο μου ελαιόλαδο και οίνος του Μπορντό... Πανδοχείο μου το κρεβάτι και η γλώσσα μου δηνάρι... [Ακούγεται η πτώση ενός κέρματος άγνωστο από πού.] Αν ο ίδιος τις φακίδες σου δεν επισκευάσεις κανείς απ’ την λεωφόρο της ζωής ως αλόη δεν θα σε διαπεράσει...

ΙΕΡΕΑΣ: Οίκτιρε τον εαυτό σου και θα σωθείς… [Ο ψυχολόγος ως απρόσκλητος συνδαιτημών τα σταφύλια απ’ την πιατέλα θα γευθεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το σπάρτιον σου τραγόπαπα πρέπει να το κόβεις ή να το επιλύεις... Όχι να το μεταθέτεις στους άλλους...

ΙΕΡΕΑΣ: Νομίζω παλιοκόριτσο ότι ελήλυθε το εωθινό της Κυριακής Προσευχής... [Σε τόνο σταλινικό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Άτεκνε εις τον Ουρανό ας μην εξαγνισθεί το λέξημά σου, ας μην έλθει του Τίτου η αυτοκρατορία σου, ας μη γίνει το φιλοδώρημά σου. [Βγάζει αφρούς.] Τόσο στον Bellatrix όσο και στην Γη, το συμπόσιο το επιούσιο για τον εαυτό σου ας παρακρατηθεί. [Αρχίζει να ουρλιάζει.] Στον βάλτο για να κυλιστούμε και να μας επιτρέπεις να μετέχουμε στου Αγίου Αντωνίου την εορτή δίχως καμία φειδώ στον Κέρκοπά σου… [Ο ιερέας της προσθέτει στην καρδιά έναν σταυρό κοσμημένο με διαμάντια.] Στα σκέλια μου γεροτράγε τον αιρώ! Στους Χουρρίτες είναι η μέγγενη και ενωμένοι οι σταυροί... Όχι η τύρβη στου ίτυος τη ροή... Αυτός ο σταυρός από τοκετός μπορεί να φιληδονεί... [Συνεχίζει να ουρλιάζει.]

ΙΕΡΕΑΣ: Έσπειρα πίσω τα τέκνα μου στον Ύπνο της βροχής, γιατί την θύρα μου έσπρωξες εχθές το βράδυ....

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Την κεφαλή σου έπρεπε να γρονθοκοπώ που έχει θερισμένο στάχυ..

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Αυτό αν είχε επικαλεσθεί θα της είχε παραδοθεί... [Ειρωνικά και συνεχίζοντας να τρώει τα σταφύλια σποράδην.]

ΙΕΡΕΑΣ: Τον Πρίαπο διεκδικεί! [Διατρανώνει στον ψυχολόγο.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μπορείς τραγόπαπα να παίξεις στου Ευριπίδη τις “Μαινάδες”; Ανοικτό κονσερβοκούτι ο ουρανός, ώστε να φιλοξενεί τον πέλεθό σου...

ΙΕΡΕΑΣ: Ίσως σ’ έναν πίνακα του Μπος να έχει εικονογραφηθεί, ενώ την κατατρώει ένας φασιανός!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν είμαι ο Προπάτωρ για να σας δώσω το αβγό μα ένας ίνις για τον σκορπιό....

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ομιλεί πολύ αν και κωφή... Πρέπει η ψυχή της απ’ τον Pnaleg μου ν’ αψινθοχρισθεί...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είσαι του Αζραίλ ο Παρηγορητής; (Ρωτώντας δίχως βέλος τον ψυχολόγο.)

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Με την ιπποδύναμη ποιού τα δαιμόνια απ’ τον Σολομώντα ή τον Δαβίδ είχαν καταδιωχθεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο διαμερισμός των ηττημένων και η σχάση των κυττάρων του Μιχαήλ... [Κοιτάζει τον ψυχολόγο απλανώς.] Ας νικήσει το Θηρίο και η έκβαση της Αποκάλυψης ζητώ ν’ αναιρεθεί... [Στρέφεται προς τον ιερέα.] Λες τραγόπαπα η ηχώ μου ν’ αναμεταδοθεί στης Νέϊθ τ’ αυτιά;

ΙΕΡΕΑΣ: Το Πνεύμα το Ακάθαρτο πονηρότερα έχει καλέσει επτά... [Προς τον ψυχολόγο.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η δαιμονισμένη συμφωνεί... Ο Αιδονεύς τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Εννοσιγαίο καλεί μαζί με τον Αφνειό, τον Μαιμακτή, τη Νυμφία και τον Τρισμέγιστο σε παστάδα εορτή... Φώτα μας ο Εκατηβόλος και η Λίλιθ... Ανάπαυση τα μερόνυχτα τούτα τ’ άνυδρα μέρη δεν έχουν καμια... [Ο ψυχολόγος απ’ το δάπεδο ένα αντίγραφο της Ζωηφόρου του Παρθενώνος αίρει και στα πόδια για να το επεξεργασθεί της το παραθέτει.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Έχεις όλους αυτούς τους δαιμόνιους πλάνητες εντός της... [Δημιουργεί με το δάκτυλό του στο κομοδίνο κύκλο απ’ τον κονιορτό.] Σε ποια ζώδια όμως έχουν φθάσει;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Έχω τον Πλούτωνα και τον Δία στα καβούρια, τον Άρη στα κατσίκια, τον Ουρανό στην θωρακοφόρο Σιγκίδα, την Αφροδίτη στον πόρφυρα και στα σκυμνοειδή τον Ποσειδώνα...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μόνον αυτό;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όχι. Έχω τον Ήλιο στο χρυσόμαλλο τάπητα, την Ελισάβετ στον Ερμή και στη Σελήνη οι Ίβηρες μονομάχοι...

ΙΕΡΕΑΣ: Σύναξις δαιμόνων δίχως κάρτα πιστωτική…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Σκοπεύετε να κάνετε για τα οκτώ θαύματα του κόσμου καταγραφή με μυθιστορηματική πλοκή;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μην ξεχάσουμε τα Φώτα ιερέα και την Γη… [Συνεχίζει κύκλους με την σκόνη στο κομοδίνο να ποιεί με μέθοδο αφαιρετική.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Λησμονείτε της Αλκμήνης του υϊού τον Chomsky... Επίσης τον Ορφέα που στον Άδη κατήλθε για μία γυνή...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Συγκράτησε ιερέα στην μνήμη σου τι έχει ειπωθεί, γιατί μ’ εμάς τους δύο θα λογαριασθεί.

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δαίμονες δεκατρείς έχω στο κορμί.... Ποιος απ’ όλους στην απόχη θ’ απαλλαχθεί;[Κάνει πως γαργαλιέται.]

ΙΕΡΕΑΣ: Ψηφίζω πολλούς ιχθείς και τον Σίμωνα Πέτρο που στου κευθμού τα ύδατα με την σημαία του πεζοπορεί...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Την πρότερη νύχτα όμως καμία ψυχή...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ίσως εξέταζε επισφαλή περιοχή... Τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη σ

’ αυτή την ιδεοληψία ο Χριστός παραπλανεί... [Με ύφος σατανικό.) “Ει υιός ει του Θεού βάλε σε αυτόν εντεύθεν κάτω. Γέγραπται γάρ ότι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε και ότι επί χειρών αρούσι σε μήποτε προσκύψης προς λίθον τον πόδα σου”. [Η δαιμονισμένη αν και την κωλύουν τα δεσμά απ

’ το κρεβάτι της να πέσει θ’ αποπειραθεί]. “Ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν σου” θα έπρεπε να πεις.

ΙΕΡΕΑΣ: Το κλινίδιόν του πως το ανέλκυσε ο παραπληγικός ύστερα απ’ του Ιησού το φιρμάνι; [Έξω φρενών.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πληρώθηκε να υποκριθεί! Η σιμωνία ήταν μια έξις προσφιλής εκείνη την εποχή.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Θέλησε δηλαδή τον Διδάσκαλο ο φοιτητής να ιδιοποιηθεί...

ΙΕΡΕΑΣ: Το αντιπαρέρχομαι... Όταν τον λεπρό ίασε ο Χριστός γιατί του είπε πουθενά να μη το πει, παρά μόνον στους ιερείς;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το περίοπτο προνόμιο της ταπεινοφροσύνης του είχε, ώστε μέσω των άλλων ν’ αυτοδιαφημισθεί… [Με μίσος.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Δεν ήθελε Αλφαντούρ να μη νομισθεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αφού κατά βάθος αμφέβαλλε γι’ αυτό... Βλέπεις το πανάκριβο ιερέα σηροτρόφο ένδυμά μου;

ΙΕΡΕΑΣ: Βδέλυγμα περίτονο...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν είναι νεοκήδες ένα μέρος του να σκίσω, ώστε στις οπές ν’ αυτομολώ των αμφίων;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Με το πλευρό της είναι τα «Βασιλικά» σ’ αυτό...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αν με Σαρντοναί τον ασκό του περιχύνω; Η ανόργανη Χημεία είναι κληρονόμος της Ουνίας, γι’ αυτό και τον Cattel θα προκρίνω! [Τον ψυχολόγο με σάλιο που περιέχει αίμα βαπτίζει. Αυτός αδόνητος στη θέση του θα μείνει.] Σήμερα είναι Σάββατο και την ψυχή του απ’ τον Παράδεισο απολύω… [Εννοεί τον ψυχολόγο.] Δεν βλέπεις ιερέα που του εκλείπει το χέρι του το εξπρεσιονιστικό;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Σε αυτοκινητικά ατυχήματα εμπλέκομαι όταν αυτήν έχω δίπλα μου και οδηγώ...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Θα γίνω το χέρι του και θα εξοπλισθώ… [Ισιώνει το ανδρικό της χέρι όσο μπορεί.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Αυτό είναι έκνομο της φύσης...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τότε γιατί ο Δαβίδ τους άρτους της τραπέζης έλαβε, ενώ αυτό ήταν μόνον επιτρεπτό για τους ιερείς;

ΙΕΡΕΑΣ: Οι Ούβιοι της στέψης ότι έρπονται λησμονούν κάτω από αυτήν...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το Κονγκρέσσο με το Εφετείο συγχέει ο Οντίν... . Από ποιον επιτέλους θ’ ανακριθεί; [Ο ψυχολόγος αποκαθαίρει το πρόσωπό του μ’ ένα μαντίλι και κάθεται για λίγο στο κρεβάτι, ως Στήλη Άλατος απ’ του δαιμονικού τα κάλλη.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ιερέα τους αντιπάλους να δανειοδοτείς, ώστε απ’ τους αμαρτωλούς να διαπρέπεις και το αγαθό ο Χριστός είπε να τους προσφέρεις...

ΙΕΡΕΑΣ: Εμφορούμενος του Ακάθαρτου Πνεύματος! [Πιάνει με απόγνωση τα μαλλιά του και αυτός όπως σ’ έναν πίνακα του Καραβάτζιο οι ωρυόμενοι για τον Χριστό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Γιατί ο Μπάλντουρ να σου δώσει καπνικό; Αγαπάει μόνον όσους τον αγαπούν, τον δανείζουν ή τον εγχειρούν;

ΙΕΡΕΑΣ: Όλους τους φιλεί...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Συνεπώς γιατί να δανείζεσαι, να έχεις φωτοστέφανο ή τον ανταίο σου να προικοδοτείς;

ΙΕΡΕΑΣ: Μην κρίνεις, για να μην κριθείς... Μην καταδικάσεις, για να μην καταδικασθείς... [Ο κτύπος ενός σφυριού θ’ ακουστεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο τυφλός πως είναι δυνατόν να καθοδηγεί όποιον περνάει για τυφλό;

ΙΕΡΕΑΣ: Ένας Ολούντας είναι δίχως ρίζες και θα κρεμαστεί απ’ τον δικό της Αξιό...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τον Αχελώο νίκησε ο Ηρακλής; Τον Τέκτονα σου αγάπησες πολύ... Σε σύντμηση θα συνασπισθείς... Είμαι ο Ρόμελ και εσύ ο ταξίαρχος ως το κρατούμενο της Ζωής... [Δείχνοντας τον ψυχολόγο.] Μα τούτο είναι απ’ τον Λίβα ένας περιδινούμενος καλαμιώνας στην Αλγερία...

ΙΕΡΕΑΣ: Στο Μαυσωλείο της ως επίγραμμα θε ’να ’χει: ΑΠΟ ΤΟΝ PHUL ΠΑΣΧΕΙ…. [Ενώ ευρίσκεται απ’ την δαιμονισμένη με το μπαστούνι του σε απόσταση ασφαλείας.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είμαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής! [Το μπαστούνι τρέχει μακριά απ’ τα χέρια του ιερέα.] Μα και ο Ιχθύς συγχρόνως! [Όσο τα δεσμά της το επιτρέπουν πιάνει τα ακάνθινα μαλλιά της.] Ποιος θα ορχήσει; Ποιος θα δακρύσει; Ποιος θα κοπετεί παφλάζοντάς μου Punk μουσική;

ΙΕΡΕΑΣ: Στα πόδια θα με προσκυνήσει;[Ρωτώντας τον ψυχολόγο.] Με μυροδοχείο τους κίονες μου θ’ αλείψει;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ποτέ!

ΙΕΡΕΑΣ: Θα πάει στην κόλαση, γιατί μίσησε πολύ! [Με κατήφεια.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Στο κενοτάφιο όλες οι εταίρες που αγάπησαν πολύ! [Με σκώμμα.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Εσύ τραγόπαπα μισείς πολύ. Αν καταφάσκεις απ’ την αρνησικυρία σου θα διασωθείς...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Την ρυσή πραγματικότητα επικαλύπτει ό,τι έχει φαντασιωθεί... [Προς τους θεατές κτυπά τα στήθη του.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πολλά Seligman έχεις κατά καιρούς πει! Ο χρυσούς αιών του Περικλή είναι η σιωπή! [Προσάγει του στήθους της την ρώγα.] Εδώ κατέπεσε ο σπόρος Allport... Θα γίνεις του Αειγενέτη το λειρί; [Στο λαιμό της το έκζεμά της στλεγγίζει. Ο ψυχολόγος προσποιείται πως τίποτε δεν έχει δει.] Εδώ έπεσε άλλος και έγινε του καύσωνος η στάνη!

ΙΕΡΕΑΣ: Το περιλαίμιο της οφίτης έχει γίνει... [Η δαιμονισμένη αναδεύει τα μαλλιά της.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Εδώ έπεσε ο τρίτος μα οι ασπάλαθοι τον είχαν απασφαλίσει....

ΙΕΡΕΑΣ: Μην της δίδεις προσοχή! [Απευθυνόμενος στον ψυχολόγο.] Ας της κατατμήσουμε το κεφάλι γιατί οι τρίχες της κώμης της είναι πύθωνες και όχι της τσούχτρας το στεφάνι!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Ιησούς μεταλαμπαδεύει μόνον στους Εδωμίτες της δικής του εποχής τους γρίφους της Καρολίγγειας Ραγιαπάτι. Ο ιερέας στα αινίγματα ας αρκεσθεί...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Στα εκπτωσιακά είδη εννοεί ότι έχεις υπαχθεί.. [Προς τον ιερέα.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Έχετε όμως φύση παστρική και θα σας ενσπείρω την οπώρα μου, για να εκατονταπλασιασθεί...

ΙΕΡΕΑΣ: Ο Ιησούς είναι ο κοχλίας απ’ τον οποίον ο Κρίσνα θα φανερωθεί… [Βρίσκεται σε διάστημα προστασίας.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ξέρεις ότι σκότωσε δώδεκα προσήκοντες της μια Χριστουγέννων νύχτα; [Κοιτάζοντας με δέος τον ιερέα.]

ΙΕΡΕΑΣ: Επειδή τόξευσαν απ’ τα πόδια τους του σπιτιού τον μνου; Το χθόνιο μέτωπο δεν γιγνώσκει...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο Ιησούς αποζητούσε ν’ αλώσει οπαδούς με τα παράδοξα και να εγκαθιδρύσει κόμμα πλειονοψηφίας...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Επειδή η Εστιάδα του Πάνα σε καλεί! [Στον ιερέα ως παγετών.] Τις αιγαγρόσχημες εικόνες λατρεύει…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο σιντοϊσμός σου τραγόπαπα δεν θα επιπλεύσει... Πορεύσου σε ιαχή...

ΙΕΡΕΑΣ: Αμφισβητείς αντίχριστο τέκνον μου το γεγονός ότι ο Ιησούς αντελήφθη πως κάποιος τον ιάπτει και η αιμορροούσα γυνή ιάθη; [Τον σταυρό του κάνει.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τα χιτώνιά σου δεν θα φέρουν κάτι από παρουλίτιδα αν πάσχεις από πανώλη βουβωνική; Καθετί Αλκμεωνίδων - όπως η Υγεία - απ’ τον εαυτό του δεν θα διαδοθεί. [Βήχει.] Αυτή τσίμπησε του ιματίου το άκρο και του Γαληνού το λύτρο είχε δει!

ΙΕΡΕΑΣ: Ο Χριστός ποιος ήταν; Ο Ιωάννης ή ο Ηλίας;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Συλλογισμός παραγωγικός είναι ο Χριστός!

ΙΕΡΕΑΣ: Θ’ αναγορεύσω την Κυριακή Προσευχή!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μία πιρουέτα μ’ επαπειλεί... Γενεά εκστροφής ήταν αυτή που έκανε τον Πάγο Θυρ... Της καταβόθρας μου το Πνεύμα διαφωνεί! [Βγάζει απ’ το στόμα αφρούς όπως με τον σεληνιαζόμενο νεανίσκο είχε συμβεί.] Από ποιον όμως θα επιτιμηθεί; Μωϋσή! [Κοιτάζει τον ιερέα.] Ηλία! [Κοιτάζει τον ψυχολόγο.] Οι αμίαντοι μαθητές μου να δουν τον άωτο ιματισμό μου δεν μπορούν γιατί στη σπλήνα μου έχουν ναρκοθετηθεί... [Ο ψυχολόγος έχει απ’ το κρεβάτι σηκωθεί.] Για τα καλά στο ανάκλιντρό μου αυτοί έχουν κατασκηνωθεί... [Προς το κοινό.] Θέλετε να την μοιρασθούμε και η σινδόνη μου να γίνει ομίχλη;

[Ο ιερέας απ’ την βαλίτσα του μια κούκλα βγάζει που ένα μειράκιον παριστάνει και στης δαιμονισμένης το δεξί πόδι το προσαρτεί.]

ΙΕΡΕΑΣ: Ποιο είναι μεγαλοπρεπέστερο;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Σε χωρητικότητα ή αξιωματική;

ΙΕΡΕΑΣ: Αμφότερα.

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Κάτι που δεν έχει αναπνοή με το Ατελεύτητο Πυρ δεν μπορεί να παραβληθεί... Τις σκιές επιδιώκεις να δω ως αντεραστής...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Θέλει να πει πως το ομοίωμα της λεκανίδας στων κατόπτρων την αίθουσα με την ίδια δεν μπορεί να παραλληλισθεί... [Με κλίση και ψιθυριστά προς τους θεατές.] Το πρώτο αν και δεν έχει διαστάσεις τις έχει μιμηθεί... Την αφή η βιτρίνα παραπλανεί...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είναι ένα δώρο χρυσαφένιο ποίημα... [Συμπληρώνει ως διδάκτωρ φυσικής.] Προτιμάς τραγόπαπα του φακού την έκλειψη;

ΙΕΡΕΑΣ: Στον αντικατοπτρισμό της συκιάς ήταν του Καζαμία σου η διατριβή…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αν στους πόλους σαν πλαστελίνη ταλαντώσεις τις πρωτοπόρες ιδιότητες της πραγματικότητος θ’ αναγνώσεις...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Της επίγνωσης τελικώς είναι η παραμόρφωση Διζυγωτική… [Πιέζει τα μάγουλά του σα να είναι έτοιμος να κάνει παρέμβαση αισθητική.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Να ξέρεις όμως ότι χωρίς μάρμαρο Παρθενών δεν μπορεί να υπάρξει....

ΙΕΡΕΑΣ: Όταν απομένουν νήτεκνοι οι γονείς;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ο τυραννόσαυρος δίχως τον αλιγάτορα είναι η ρήση η υπερβατική. Μήπως θα με φιλεύσεις όπως ο Ηλίας πυρ;

ΙΕΡΕΑΣ: Ήλθα για να κατασταλάξει η δική σου ψυχή . όχι για να αποδημεί...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τότε απομακρύνσου απ’ τη Νεόδμητη Πόλη, γιατί απ’ του Ναγκασάκι το ολοκαύτωμα θ’ αφανισθεί... [Ακούγεται μια έκρηξη από κάποιο μακρινό οικοδομικό τετράγωνο. Ίσως απ’ το Empire State Building].

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Να ξέρεις Αχαιέ-Ιερέα πως όποιος δεν είναι εναντίον σου στου Ίλιου το στρατόπεδο κάποια στιγμή θα ενταχθεί... [Ο ψυχολόγος τον ιερέα αγκαλιάζει και αμφότεροι αποχωρούν απ’ την σκηνή, ενώ στο ζενίθ το “New York” της Madonna θ’ ακουστεί].

ΣΚΗΝΗ 4η

[Εκτυλίσσεται μία εβδομάδα αργότερα. Απ’ το κανάλι της τηλεόρασης που η δαιμονισμένη με υστερία παρακολουθεί, το πρόγραμμά του έχει διακοπεί με έκτακτο ανακοινωθέν ότι αεροπλάνο που απ’ τη Νέα Υόρκη θα πήγαινε στη Βαλτιμόρη, στον Λευκό Οίκο ενεπλάκη σε συντριβή. Ο ψυχολόγος αναψοκοκκινισμένος φύρδην και ιδρωμένος κρατώντας μια επιφυλλίδα εισέρχεται επί σκηνής.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ήλθα να σου πω ότι ο Πατήρ σου ανήκει πια στο προπύργιο των Ελβετών φρουρών… [Λαχανιασμένος.] Ο αερόδιφρος που τον μετέφερε συνετρίβη και… [Η δαιμονισμένη απότομα τον ανακόπτει.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αυτός που είναι Νέκυς ή Ζων;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Αυτός που σου ενέπνευσε με το χέρι του στοργή… [Της πετάει την επιφυλλίδα στο κρεβάτι.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τότε με το χέρι του τούτο το βιβλίο με τον εαυτό του ας ταφεί... [Του δείχνει στο κομοδίνο το βιβλίο «Τα μυστικά των μυστικών».] Θα κοιτάξω προς τα πίσω και με την αναδρομή θα ιχνηλατήσω το κουφάρι και την επίλυση της αρχής. Μα δεν έχω που να προσγειώσω την κεφαλή! [Εισέρχεται η υπηρέτρια απ’ τη μέση του πουθενά και σαν το τζίνι της εκπληρώνει την ευχή, φέρνοντάς της έναν πάνινο σταυρό ώστε το κεφάλι της να ξεκουραστεί.]

ΣΚΗΝΗ 5η

[Ο ψυχολόγος βγάζει απ’ την τσέπη του ένα εκκρεμές, ώστε η δαιμονισμένη στην πορεία του να συσπειρωθεί. Φαίνεται ότι έχει υπνωτισθεί.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πες μου τι έχεις δει;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είμαι του αυτοκράτορα της Επτάλοφης συγγενής… [Στο παραπέτασμα της ματιάς της σαν έναν άλλον κόσμο τώρα να διερευνεί.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ποιος είμαι;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είσαι η μία μου αδελφή... [Βήχει.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ο ιερέας;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η άλλη μου αδελφή... [Ξεροκαταπίνει.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το προοίμιο αυτό ας αντεκταθεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Είμαι σε άμπωτη στα διαμερίσματα Φιλοκτήτης εσαεί..

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πάσχει από φυγή! [Απευθυνόμενος στην φιμωμένη υπηρέτρια που δοκιμάζει τα τεκταινόμενα με αντίσταση Γκάντι.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Θέλω κύδος και επιβολή...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Την τακτική αντιστάθμισης ως τρόπο αμύνης κατά των συναισθημάτων μειονεξίας και νεφρίτη χρησιμοποιεί... [Κοιτάζοντας πάλι την υπηρέτρια που κάνει γυμναστική.] Τι ακριβώς για να πετύχεις στην κονταρομαχία ποιείς;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Υποδύομαι τον Λύκειο, ώστε καθείς εξ’ αυτών να εντυπωσιασθεί! [Ένθεη.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μα ο Αιγίοχος είχε με τις αδελφές του συνευρεθεί... [Με ύφος κίβδηλης ηθικής.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αληθώς ομιλείς… Εξάλλου ένας Προσωκρατικός δεν έλεγε ότι είμαστε Μπροντέ και ο ένας απ’ τον άλλον ν’ αγαπηθεί;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Γι’ αυτό απέβαλλες την ψυχή... [Η δαιμονισμένη σα να μην άκουσε καθόλου τι της έχει πει.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Νέγρους έχω ακρωτηριάσει και όσοι δεν είναι κουβικουλάριοι στα Μεδιόλανα με κοπή των λοβών τους η χλαμύδα μου τους απειλεί! [Απ’ την μύτη αιμορραγεί.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ως μέσο ανάκτησης Χάρτας μεταρσιώνει η ουλή... [Προς το κοινό.] Έτσι τους άλλους κάνει νευροσπάστες...

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ήθελα να χειροτονώ το αθάνατο νερό.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μα είχες δολοφονηθεί... Δεν πεθαίνει έτσι η Σελκέτ! [Το λέει για να εξοργισθεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Το σώμα μου τεγίδος απίδι... Ας είναι καλά οι αμφίπολοι... Έμεινα στην μνήμη όλων ως του ιζηματία η ελάτη... Ίσως να ήμουν Βάλι και δεν άξιζα στη γη... [Σα ’να της κόβεται για λίγο η εισπνοή.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Με την εκλογίκευση προσπαθεί το ατόπημά της να αιτιολογεί…. [Μεταστρεφόμενος στην υπηρέτρια που σταμάτησε την γυμναστική και το πάτωμα από αυτήν θα σκουπισθεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όταν είσαι Θωρ την Ειμαρμένη δεν μπορείς να χειραγωγείς...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ουδεμία επιπεφυκίτιδα διόρασης αμιγής... Ύφεση της γνωστικής ασυμφωνίας εμποιεί… [Με συμπάθεια την υπηρέτρια που παρατείνει το σκούπισμα παρατηρεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν άξιζε νέκταρ να διακινώ και αμβροσία σε μια τέτοια μαρξιστική και ανισομερή κοινωνία...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Γεφυροποιός το χάσμα στην υπέρτατη αυτοεκτίμησή της και στο σφάλμα της Ούλλερ ν’ αποδειχθεί... [Προς το κοινό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Όλοι ήσαν Βοργίες, Μέδικοι, σαν τον Τσάρλς Μάνσον και την Ιωάννα την Τρελή...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Τα δικά της ακατάδεκτα αισθήματα σε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο τα προβάλλει! [Πάλι προς το κοινό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Απολογούμαι που δεν πρόλαβα όλοι από εμένα να έχουν μουμιοποιηθεί...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Όπως η σύζυγος του Οκταβιανού στον πατέρα σου είχε στείλει φαρμάκι... Ένα είδος εξιλέωσης για την μητέρα και τα αδέλφια του που απ’ τον Τιβέριο τα είχε αποστερηθεί... [Τονίζοντάς τα στην υπηρέτρια που το σφουγγάρισμα του δαπέδου έχει ξεκινήσει.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Θυμάμαι πως όταν ήμουν παις νόμιζα πως με τα μποτάκια μου από κλωστή άρδην θα γινόμουν ελικόπτερο με το κηρύκειο του Ερμή... [Γύρη ανθέων την περιτριγυρίζει.] Έτσι είχε συμβεί...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η παλινδρόμηση είναι μιας ψυχολογικής υπαναχώρησης η μορφή που ως αντίκρουση Σαρτρικών απογοητεύσεων και ματαιώσεων έχει προξενηθεί… [Προς την υπηρέτρια που σφουγγαρίζει.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Κάποτε απεδόμησα μια γάτα, αφού να το πράξω δεν μπορούσα ποτέ στον Αυτοκράτορα....

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η μετατόπιση είναι και αυτή μια αμύντωρ στρατηγική…[Προς το κοινό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τον γέρο-Βάκχο έπνιξα με το ίδιο μου το χέρι… [Ηδονικώς.] Στις σεξουαλικές του εκλογές άναρχος ήταν εις το Κάπρι...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ήθελε ν’ απαλείψει τον εαυτό του με την υπεραναπλήρωση αυτή! [Απευθυνόμενος στο κοινό.] Το πεύκο σου τι απέγινε;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μέμνημαι... [Σφίγγεται για να θυμηθεί.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η εμπειρία που τραυμάτιζε το «εγώ» του με την υπεραπώθηση έχει λωτοποιηθεί... Όχι όταν έχει υπερευαισθητοποιηθεί... [Υπογραμμίζοντάς τα στην υπηρέτρια που σταμάτησε το σφουγγάρισμα και άρχισε των επίπλων το ξεσκόνισμα.] Εν τέλει μήπως ο Λύκαιος ήσουν και όχι ο Φίλιος;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ήμουν και έκανα το Νάρκισσο ή ό,τι άλλο ήθελα με την Ακραία και την Προηρόσια...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Ταυτίστηκε με τον Γουλιέλμο τον Σαρωτή, καταψύχοντας την αυτοεκτίμηση και με τη μέθοδο των τριών τη φανταστική που επισκιάζει την πραγματικότητα την λυπητερή: άστεγη, ορφανή και ψυχασθενής [Στρεφόμενος στην υπηρέτρια που ξεσκονίζει.] Στις λεοπαρδάλεις φερόσουν σα να ήταν Γιούτοι και σε αντιστροφή. Αληθεύει αυτή η μαρτυρία η ιστορική;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Οι καμηλοπαρδάλεις δεν σου ασκούν κριτική και ούτε σε επαναφέρουν στην ίλη του συμφέροντος την στωϊκή... Ούτε σε μυούν στην τέχνη τη μαιευτική...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Πράγματι η ψυχή της νοσεί στην Δελφική μας Εορτή... Η αποτροπή του τοκετού γι’ αυτόν ημερήσια πρακτική... [Προς την υπηρέτρια που απηυδισμένη απ’ το δώμα αποχωρεί.] Αληθεύει ότι οι στρατιώτες απ’ το Λάτιο κογχύλια συνήγειραν στην Μεγάλη Βρετανία μετά από δική σου εντολή και γιατί; [Ο ψυχολόγος της αφαιρεί ένα ρείκι απ’ το μαλλί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Απ’ τον Αρχιδάμειο δεν θα έπρεπε να έχουν φύση πασιφιστική; Όταν έχεις ένα κογχύλι κάποιος σε ξαναφιλεί και μύθους του παρελθόντος που δεν γνώρισες ποτέ ηχεί...

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Κάποτε δεν έχασες ένα βρέφος απ’ την γκάϊντά σου;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Αυτή δεν ήταν η επαχθέστερη ποινή;

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μόλις θα πω κλικ θα επανέλθεις σ’ αυτή την ζωή... Ένα, δύο, τρία, κλικ... [Για να της ανοίξει τα μάτια τα πλήκτρα των χεριών του χρησιμοποιεί. Το κατορθώνει]. Από αυτή την διαδικασία έχεις αποθεραπευθεί... [Ο ψυχολόγος πλέον φεύγοντας το εκκρεμές δεν χειραφετεί και σε χίλια κομμάτια σπάει. Ίσως για την δαιμονισμένη ο χρόνος να παγιωθεί σ’ αυτή τη στιγμή, ενώ απ’ το ραδιόφωνο το “Voodoo People” των Prodigy θα μεταδοθεί.]

ΑΥΛΑΙΑ

ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΣΚΗΝΗ 1η

[Ο ιερέας εισέρχεται στο δωμάτιο κρατώντας την Διαθήκη την Καινή. Η δαιμονισμένη στο κρεβάτι της πάντα φυλακισμένη, την Παλαιά αναγιγνώσκει αναποδογυρισμένη.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Μια διαθήκη με τόσες ίνες όσες της κάρας μου οι τρίχες... Έμαθα νεωστί τραγόπαπα ότι έχεις Ανακοίνωση Χωρίου μεγαλοπρεπή… [Του επιδεικνύει απ’ την Βίβλο μία φωτογραφία.] Της Σαρτρ και της Φλωρεντίας τι σκοπεύεις να τις κάνεις;

ΙΕΡΕΑΣ: Είναι το Υποστατικό της Λουθηρανικής... Είμαι ταπεινός διαχειριστής της και ο Προκαθήμενος είναι ο πλέον αρμόδιος να επικοινωνεί... [Με το ένα χέρι στο στήθος και σε ύφος σεμνό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Πολλά αγαθά έχετε εσύ και η συμμορία σου για έτη νηπενθή... Αναπαυθείτε, φάτε, πιείτε, ευφρανθείτε... Με την έλευση του μετεωρίτη που θα συνευρεθεί κάποτε με τη γη απ’ τα παρακολουθήματά σας θα έχετε παραιτηθεί... [Διαφαίνεται ο Απόφις απ’ την οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή ο οποίος είναι τοποθετημένος στην ηβική της περιοχή. Ο ιερέας αφήνει στα πόδια της την Διαθήκη την Καινή.]

ΙΕΡΕΑΣ: Και μ’ αυτό τι;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Νυμφεύσου την καταπακτή... [Ο ιερέας υπακούει.]

ΙΕΡΕΑΣ: Λείπει....

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Εχθές διείσδυσαν οι σπαθαροκανδιδάτοι και το σκήνωμα πήραν για νεκροτομή...

ΙΕΡΕΑΣ: Αδύνατον! [Αναφωνεί σαν κάποιο ιωδισμού μυστικό να έχει γδυθεί.] Το Σάββατο απαγορεύεται ρητώς ο μόχθος απ’ την Επινομίδα την εργατική… [Μοιάζει τον εαυτό του να παρηγορεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν έπρεπε η προικονόμος του Αβραάμ απ’ τα δεσμά ν’ απολυτρωθεί; [Του ψυχολόγου την φωτοπροσωπία στο κομοδίνο θα επεξεργασθεί.] Συγκύπτουσα για ημέρες δέκα και οκτώ… Άλλο λίγο και σε καμήλα στην κρύπτη θα είχε γίνει… Μετανοώ… [Το βλέμμα της σε δύση.]

ΙΕΡΕΑΣ: Πόση χρυσαλλίδα που ανηύρα το απολεσθέν πρόβατο εξαπινιαίως απ’ τα εκατό…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Άχρηστη είμαι θυγατέρα Του απ’ τους Μοραβούς ν’ αποκαλεστώ! [Ανοιγοκλείνει τα κάτοπτρά της τάχα με τρόπο αγνό.] Να γίνω η ινιακή Μαγδαληνή Του αιτώ!

ΙΕΡΕΑΣ: Εύγε τέκνον μου! [Στον ώμο ανεπαισθήτως την κτυπά.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τα ιδιόστατά του διεκόσμησα και αμάρτησα στον Έβδομο Ουρανό! Πεινώ… Αφού ο Κεντηρίων μου δεν κατασπαταλά τον κάπρο κανενός για άρτο θα διακονώ απ’ τον Χριστό! [Ο ιερέας της δίνει το χέρι του το περιπατητικό και εκείνη το φιλεί ευλαβικώς. Πηγαίνει στο τραπέζι και από μια πιατέλα ένα μερίδιο μοσχαριού με έμβαμμα από εκείνον θα ληφθεί. Της το προσφέρει και στο στόμα της θα μαγειρευτεί.] Δόξα τω Θεώ που η κόρη του Σκίνερ έχει πάει για νεκροχειρουργική, γιατί θα διαμαρτυρόταν ότι ποτέ της ερίφιον από εσένα δεν της είχε αφιερωθεί, ώστε τη μετοχή της με τις Αρσακειάδες της να διονυσιασθεί…

ΙΕΡΕΑΣ: Ξανακατρακυλεί… [Αναστενάζει.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Ιδού του Μηνιάτη η διδαχή: ο βίος σας με τη Μοντεσπάν να δαπανηθεί, να μην υπακούτε σε ουδεμία νομοδιδακτική και το χέρι σας από ασφαλτόστρωση να μην στιγματισθεί! [Φωνάζοντας προς το ακροατήριο.]

ΙΕΡΕΑΣ: Για τον μόσχο του Μωϋσή ετυμηγορεί… [Με κλίση προς το κοινό.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Σε κραιπάλες μπλεχθείτε και ύστερα Νίκων ο «Μετανοείτε»!!! Να είσαστε Χαρόβολοι για να μεταρσιωθείτε! [Πάλι προς το κοινό.]

ΙΕΡΕΑΣ: Ξανά στην τροχιά την παρεμφερή έχει περιπλανηθεί! [Πιάνει το μαλλί του.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Χρωστούσα εκατό βάτους από λάδι και εκείνη εκατό από σιτάρι…. Πόσα η καθεμιά μας στον Κύρη σου οφλισκάνει, για να μην παραπεμφθείς ως ανεκτέλεστος διακανονιστής στην Χάγη;

ΙΕΡΕΑΣ: Πενήντα εσύ και ογδόντα η άλλη…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Κάποιος στο αυτί μου έχει πει ότι τόσο απ’ τον Σομπέκ όσο και απ’ τον Μαμωνά έχεις παρασημοφορεθεί... [Σε ύφος Αλάριχου.]

ΙΕΡΕΑΣ: Μην ζητήσεις απ’ τον Λάζαρο την γλώσσα να σου απαθανατίσει και το ιστίο του παράμεσου με του Καματερού να μπογιατίσει! Το διάκενο συμπαντικό και συγχρόνως αφασικό!

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν το είχα ως σκοπό! [Απαντά με ντετερμινισμό.]

ΙΕΡΕΑΣ: Μην εκλιπαρείς κανέναν να επανέλθει εις τη Νότιο Αφρική, για να ειδοποιήσει τα αδέλφια σου που είναι τόσα όσα οι ήπειροι της γης! [Σε συρμό νουθετικό.) Όποιος δεν αφουγκρασθεί τον Ισαΐα και τον Ηλία ματαιοπονεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Δεν ήμουν ακροβολίστρια γιατί η πεντάλφα των αδελφών μου την Αμερική δορυφορεί… Ο Ζακχαίος που έδωσε τα μισά οστρακόδερμά του περισσότερο απ’ τον Ντάγκουρ έχει εκτιμηθεί, παρά ο μεγιστάνας νέηλυς απ’ τον οποίον σύμπασα την περιουσία του να δωρίσει απαιτεί…

ΙΕΡΕΑΣ: Και το 1/10 να έδινε στους παρίες ο Χριστός θα τον έκανε φοιτητή… [Ο ιερέας ξαπλώνει στο κρεβάτι της για ν’ αποκοιμηθεί, ενώ απ’ τον υπολογιστή το “Lucy in the Sky with Diamonds” των Beatles θ’ ακουστεί.]

ΣΚΗΝΗ 2η

[Ο ψυχολόγος με δακρυόρροια και μια ανοικτή ομπρέλα διανύει την σκηνή.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Η κόρη μου έχει δολοφονηθεί… [Με σεισμού φωνή.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Σήμερα είναι Τετάρτη και λέω να κάνω κάποια διεργασία πνευματιστική… [Σα να βυθίζεται σε έκσταση.] Ο Χείρων να ξέρεις δεν ήταν άλογο, αλλά Αλιμούσιος όπως εγώ και εσύ… Την βλέπεις αυτή την λύρα στον τοίχο που έχει αναρτηθεί; [Με το κεφάλι της το σημείο του θα υπογραμμισθεί.] Απ’ τον Ελικώνα μου έχει χαρισθεί…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Μόνος του ή με των αυλητρίδων του την αρωγή; [Δυσθυμεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Με Βουργουνδούς όπως εσύ, στην Αντιόχεια ο Αιγλήτης απ’ το ναό του απώλεσε την μεμβρανωτή ιωγή.

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Δεν θα μπορούσα ποτέ να μεταγγισθώ Ιουλιανός… [Η ομπρέλα του θα πακεταρισθεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Τον Βαβύλα κάπου θα τον έχει νέρτερο γράμμα εν κρυπτώ… [Στριφογυρίζει το κεφάλι της σα να την καταδιώκει ένας άφαντος εχθρός.] Φαρισαίοι, Υποκριτές και Γραμματείς… Δίχως να γνωρίζετε την αποθήκη του ο τάφρος από εσάς έχει βεβηλωθεί! Ιδού η καταπακτή! [Ανοίγει μεταφυσικώς και ο ψυχολόγος αντικρίζει τα προσωπικά αντικείμενα της θυγατρός. Προσπαθώντας να την αγκαλιάσει, καταρρέει και κλαίει]. Η κβαντομηχανική στην τούνδρα γονυπετεί… Το αίμα του Άβελ όταν το ζήτησα ήταν Χερουβείμ…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Από ποιον έχει εξαϋλωθεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η παιδοφιλία είναι αμαρτία γεμάτη πυγμή, μα καλλίνικη όταν το θύμα έχει κατατμηθεί… [Σύρεται ο ψυχολόγος στο πάτωμα σαν κόμπρα κολοβή. Η δαιμονισμένη˙ του Λωτ η γυνή.] Αυτός που ασέλγησε όσο απουσίαζες και ήμουν απ’ τα δεσμά ελετή… [Στο παράθυρο μία κουρούνα την παρουσία της κάνει αισθητή.] Είναι η καμαριέρα του Ρα και του Ανούβη…. [Ψιθυριστά προς τους θεατές, ενώ ο ψυχολόγος μετά δυσκολίας απομακρύνεται απαρηγόρητος απ’ την σκηνή.]

ΣΚΗΝΗ 3η

[Τέσσερις ημέρες αργότερα ο ιερέας βρίσκεται πάνω απ’ της δαιμονισμένης το κρεβάτι μ’ ένα προσευχητάρι. Κάποιος την πόρτα χτυπάει, μα είναι στο κλειδί φυλακή. Ακούγεται του ψυχολόγου η φωνή δίχως να είναι στη σκηνή.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Το Πρόθυρον του Μεφιστοφελή ας ξεκλειδωθεί.. [Με διατακτικό ύφος.]

ΙΕΡΕΑΣ: Δεν γνωρίζω πόθεν έρχεται τούτη η υλακή… [Προσποιείται ότι δεν κατανοεί.] Απ’ της ανισότητος τους ανθρακωρύχους ας αποχωρισθεί…

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Χθες δεν δειπνήσαμε και με τον Ασταρώθ ήπιαμε κρασί; [Η δαιμονισμένη την θύρα απελευθερώνει με όραση τηλεπαθητική και ο ψυχολόγος εφορμεί στον χώρο ακονιτί.]

ΣΚΗΝΗ 4η

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Βρήκα ένα πιττάκιον στον Θορικό με το οποίο κάποια ξιφολόγχη την Άνοιξη σας απειλεί… [Σα ’να ξέρει κάτι παραπάνω απ’ τους άλλους δυο.]

ΙΕΡΕΑΣ: Μα πρέπει τα δαιμόνια της ως ακέστωρ να εκβάλλω, σήμερα, αύριο και μεθαύριο, ώστε το οκτάωρο μου όπως ο τρούλος του Μπρουνελέσκι ν’ αποπερατωθεί…

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: New York! New York! Η αποκτέννουσα τους δαιμονισμένους και λιθοβολούσα τους μανδάτωρες προς αυτήν! Έχουμε της Δωδώνης τον Μυστικό! [Με το κεφάλι της πολλές άδειες καρέκλες σ’ ένα τραπέζι εδώδιμων μεστό νεύει και ο ψυχολόγος με τον ιερέα προσφύονται στων οικοδεσποτών τις θέσεις.] Απ’ το «Άξιον Εστί» Πανδοκεύτρια η δική σας θέση… Σ’ αυτήν που συλλάβατε κανείς δεν θα καρπωθεί! Ας μείνει η έδρα ταινία βωβή! Τραγόπαπα η πιατέλα από εσένα δεν θα διασχισθεί; [Ο ιερέας το φαιλόνιο της πιατέλας αφαιρεί και τα δύο κεφάλια απ’ τα παπαδοπαίδια του θα δει.] Η ψυχολογία της Αστάρτης καρατομεί! [Ο ιερέας σε μια πετσέτα εμεί και ελελιχθόμενος την ερωτεί.]

ΙΕΡΕΑΣ: Ποιος ανοσιουργεί;

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Της θυγατρός ο τεκών του προσώπου που χειροδικείς και ασελγείς! [Πριν καλά – καλά προλάβει η πρότασή της να σφυρηλατηθεί, ο ψυχολόγος καρφώνει ένα κουζινομάχαιρο στο πυγμαίο χέρι του ιερέα με επιτόκιο ν’ακρωτηριασθεί. Ο ιερέας διασπά απ’ την τσέπη του ένα περίστροφο με το πάνδημό του χέρι και στην γαστέρα τον ψυχολόγο πυροβολεί. Εκείνος αιμόφυρτος κατορθώνει μ’ ένα εγχειρίδιο απ’ το τραπέζι στην καρδιά του ιερέα να επιφέρει μια κομβική πληγή. Αμφότεροι βραχέως εκπνέουν…]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Προέβης ιερέα σε παράβαση της σπονδής. Ου φονεύ… Ου φονεύσεις…

ΙΕΡΕΑΣ: Μα… Δεν σκό… Δεν σκότωσα κανέναν…. [Καταποντισμένος στο αίμα.]

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ: Την κόρη μου… Δεν έβα… Δεν έβαλες στην καταπακτή;

ΙΕΡΕΑΣ: Όχι… Τους υϊούς μου… Γι’ αυτό τους σκο… Τους σκότωσες; [Ο ψυχολόγος παίρνει το περίστροφο απ’ του ιερέα το χέρι και αυτοκτονεί. Στο δάπεδο καταρρέουν και οι δύο ταυτοχρόνως νεκροί.]

ΣΚΗΝΗ 5η

[Η δαιμονισμένη απ’ το κρεβάτι της απασφαλισμένη, κοιτάζει τους θνητούς και μελαγχολεί.]

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ: Η γνωστική αφού ισοπέδωσε την καθολική προς τον όλεθρο πεζοπορεί… Υπεράνω όλων είναι η Αλχημεία… Αυτές οι δύο ασελγούσαν τόσο καιρό στο δοχείο του Μαγιού… Έπρεπε ν’ αφοπλισθούν…. [Με ταξική ευγένεια υποκριτική.] Η Βιολογία την Ορθοδοξία μαχαιρώνει και τώρα αυτοκτονεί… [Με ύφος παιδιού που παραπονιέται γιατί του έκλεψαν το play mobile.] Μήπως δεν είμαι τίποτε άλλο από μια Λάμια σ’ ένα δίπτυχο που οιωνοσκοπεί; [Υπεξαιρεί απ’ το ήμισυ του προσώπου της αν και δεμένη σφικτά την πούδρα για να γίνει η αντινομία αγλευκής.] Μήπως η αρχιτεκτονική της αοριστίας και της οκτάβας της είμαι η αλληγορική εμβολή; Μήπως για να διαρρήξουν την αίγλη της υπέκλεψαν την τεχνική; [Γελώντας.] Η μαγεία είναι το άρρητο… Τα γιατί… Η ζούγκλα μας… Η φαντασία… [Βαπτιζόμενη στου κόσμου την κολυμβήθρα.] Του Ατούμ η προϊστορία… Οι ικανότητές μας της απροσδιοριστίας… Η μνήμη… Υπερβαίνουμε τον σουφισμό και την τυπική… Μα μπορεί να είναι υπαρκτή η ινδουϊστική και η μαθηματική δίχως την επάνοδο του Ρουσσώ σ’αυτήν; [Ανοιγοκλείνει με νάζι τα μάτια της και απευθύνεται προς το κοινό.] Μπορούν όμως να επιβιώσουν με την γενεή και όχι με την όσφρηση της περιβολής; Δεν ήμουν πάντοτε η μητρόπολη της διχογνωμίας; Είμαι ο Ώρος της Απώλειας και της Αρμονίας… Συκοφάντησα την μία στην άλλη και παρελκύσθηκαν στον Αρμαγεδώνα…. Απέτυχαν το Ανερμήνευτο να ρυμουλκήσουν… Αποκλειστικό μου πάρεργο είναι αυτό… (Τις χειροπέδες αποτινάζει και την φενάκη.] Είμαι ό,τι απέμεινε στης Πανδώρας το κουτί… [Ξεβάφει του προσώπου της τον δεκαδικό με την κουβέρτα του κρεβατιού της ως διαλυτικό.] Η αλήθεια πουθενά δεν ενοικεί, γιατί στην καρδιά σας είναι Πυλώνες Διπλοί… [Σηκώνεται απ’ την κλίνη της και προσεγγίζει τους ακροατές απ’ την αιχμή της σκηνής.] Υπάρχουν τόσες αλήθειες όσες και οι ρανίδες της ωκεανογραφικής… Η πεζογραφία του Σύμπαντος και του Αγνώστου από ποιους έχει καταληφθεί; [Για απάντηση δίχως να αδημονεί.] Το Σύμπαν δεν είναι του Αγρίππα το θαύμα; Θέλετε ό,τι θαυμάζετε να παρερμηνευθεί; [Με αγανάκτηση.] Οι μουφτήδες προγράφουν την αφή; [Κάθεται οκλαδόν κοντά στο κοινό.] Η μαγγανεία την ύπαρξη διαιωνίζει και την μεγιστοποιεί… [Ακούγεται από ένα ραδιόφωνο το “Sadness” των Enigma.] Την Κιμμέρια ύπαρξη συνθλίβουν τα επιχειρήματα γιατί την μηδαμινότητά της συνειδητοποιεί… Τα βουντού παναίολα όπως το Ουράνιο Τόξο! [Όσο η ώρα προελαύνει διολισθαίνει ο τόνος της φωνής και τα φώτα σιγοσβήνουν, ώσπου να κυριαρχήσει απόλυτο Έρεβος επί σκηνής.] Για του Ευκλείδη την θεωρία και του Αυγουστίνου την σοφία ένας Εγκέλαδος αντιλογίας… Η διπροσωπία το φουγάρο της καθοσίωσης και της λογικής… Χαράζει… Οι άβακες που έχουν την επιτάχυνση της αντίστασης της σουνιτικής, για να μην αναδύονται τόσο στην τροπικότητα όσο και στα έλυτρα της… Σε όλους σας εντός είμαι και….

ΑΥΛΑΙΑ

ΤΕΛΟΣ

corpus christi-an analysis of arelis for the play of terrence mcnally that caused a series of reactions on grece[greek version]

CORPUS CHRISTI

Η είσοδος των μαθητών στην σκηνή παραπέμπει στον χορό της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Η πρωτοτυπία του όλου εγχειρήματος έγκειται στο γεγονός πως οι ηθοποιοί υποκρίνονται τους ηθοποιούς, τους τραγουδιστές, τους δικηγόρους, τους ιατρούς, τους ιχθυοπώλες που ευλογούνται από τον Ιωάννη για να γίνουν μαθητές του Τζόσουα που υποτίθεται πως παριστάνει τον Ιησού Χριστό [ Ιουδαία, Ισραήλ, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, 28-2-6 π.Χ - Ιουδαία, Ισραήλ, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία 3-4- 33 μ.Χ ή 23-4-34 μ.Χ]προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων στην Ελλάδα αδίκως κατά την γνώμη μου. Ο Τζόσουα φοράει την μπλούζα του σούπερμαν υπογραμμίζοντας την σχέση του Ιησού Χριστού με την θεωρία του Υπερανθρώπου του Φρήντριχ Νίτσε[Ράικεν, Πρωσία, Γερμανία, 15-10-1844- Βαιμάρη, Σαξονία, Γερμανία, 25-8-1900].Οι μαθητές που ντύνουν τον Τζόσουα και του βάζουν την μάσκα τονίζουν την μεταμορφωτική λειτουργία της θρησκείας ή κατ’ άλλους και την υποκρισία της εκκλησίας[βλέπε τα σκάνδαλα παιδεραστίας στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία.] Οι σκηνές συνουσίας και πεολειχίας μεταξύ μαθητών στο background αποτελούν μια αναφορά του Τέρενς Μακ Νάλλυ [Σαιντ Πήτερσμπουργκ, Φλόριντα, Ε.Π.Α, 3-11-1938] στην μέθοδο της αναγεννησιακής ζωγραφικής τουτέστιν των παραλλήλων επεισοδίων και εκφράζουν τον θρησκευτικό χαρακτήρα που διέπει την σημερινή κοινωνία αφού η αναγεννησιακή ζωγραφική με τις τεχνικές της εξυμνούσε τόσο το θρησκευτικό ιδεώδες της εποχής όσο και το αρχα'ι'κό σωματικό κάλλος. Η γυμναστική άσκηση που παραπέμπει σε πεολειχία αποτελεί μια αναφορά στον χώρο των γυμναστηρίων που μέσω του διαλόγου που συμβολίζει η πεολειχία οδηγεί σε ερωτικές ή σεξουαλικές σχέσεις. Η συνουσία που επέρχεται μεταξύ των μαθητών που υποκρίνονται οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες συμβολίζει την αγάπη που έτρεφαν ο ένας για τον άλλον, την καλή επικοινωνία και το κοινό πνεύμα που μοιράζονταν μεταξύ τους. Στο λύκειο ο Τζόσουα δεν παίζει ποδόσφαιρο και παρατηρούμε την άρνηση της ανδρικής του ταυτότητας και κατά συνέπεια της ανθρώπινης, αφού υπερτερεί η θεϊκή και συνεπώς για αυτό τον λόγο δεν του αρέσουν τα κορίτσια. Για τον λόγο ότι δεν είχε ως μαθητές γυναίκες κατηγορήθηκε ο Ιησούς τουτέστιν για αντιφεμινισμό. Σε κάποια άλλη στιγμή η Μαρία που υποδύεται ο μαθητής Σίμων θωπεύει τον Τζόσουα με πολύ έντονο τρόπο τονίζοντας το γεγονός της απεριόριστης αγάπης που έτρεφε η Παναγία για τον υιό της τον Ιησού αν και κατά τον Τζόσουα η μητέρα του δεν τον συμπαθεί και ο πατήρ του ήταν απών. Το γεγονός πως ο Σίμων υποδύεται την Μαρία μπορεί να ερμηνευθεί ως εξής: ο Σίμων προτού γίνει μαθητής του Ιησού ήταν ξακουστός για τις μαγικές του δυνάμεις. Σε ένα αφαιρετικό επίπεδο σκέψης η μαγεία που εκπροσωπεί ο Σίμων-Μαρία γέννησε τον Ιησού, τονίζοντας το αειπάρθενον της Παναγίας[8-9-30/20 π.Χ-15-8-41 ή 57/58 μ.Χ]. Ο συγγραφέας κατά την γνώμη μου χαρακτηρίζεται από θρησκευτική ευλάβεια και ευσέβεια χρησιμοποιώντας ρηξικέλευθες θεατρικές τεχνικές για να διατυπώσει τις απόψεις και τις ενστάσεις του. Το γεγονός πως ένας εκ των μαθητών υποδύεται την αδελφή Ιωσηφίνα και άλλοι τις θυγατέρες του Λαζάρου συμβολίζουν το γεγονός πως οι άνδρες έχουν και οιστρογόνα εκτός από τεστοστερόνη χωρίς να σημαίνει πως διακατέχονται από θηλυπρέπεια. Ο Τζόσουα ζητάει την Πατρίτσια που είναι η πιο άσχημη του σχολείου και αυτό είναι συμβατό με την χριστιανική διδασκαλία που υπερασπίζεται και παίρνει το μέρος των περιθωριοποιημένων και αδυνάτων. Ο Τζόσουα καταλήγει μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα βιασμού να παραδεχθεί πως του αρέσουν τόσο τα κορίτσια όσο και τα αγόρια τονίζοντας την χριστιανική διδαχή "αγαπάτε αλλήλους" χωρίς όρια. Παραδέχεται πως του αρέσει ο Τζεημς Ντήν[Μάριον, Ιντιάνα, Ε.Π.Α, 8-2-1931- Καλιφόρνια, Ε.Π.Α, 30-9-1955] γνωστός για την ταινία "Επαναστάτης χωρίς αιτία" διότι η χριστιανική διδασκαλία υπήρξε επαναστατική για την εποχή της και ρηξικέλευθη. Ενώ ακούγεται το "Domino dancing"[1988][Νο 7 UK, Νo 18 USA] των Pet Shop Boys και οι μαθητές χορεύουν, ο Τζόσουα απέχει από τον χορό και αυτό είναι συμβατό με τον αυστηρό και λιτό τρόπο ζωής του Ιησού Χριστού. Σε κάποιο άλλο σημείο ο Τζόσουα δίνει φιλί στον Ιούδα γιατί αγάπησε την προδοσία του μαθητή του χάριν στην οποία σώθηκε η Ανθρωπότητα[βλέπε και τον "Τελευταίο Πειρασμό" του Νίκου Καζαντζάκη[Ηράκλειο, Κρήτη, Ελλάδα, 18-2-1883- Φράμπουργκ, Γερμανία, 26-10-1957].] Ας σημειώσουμε πως ο Ιούδας λέει πως δεν αγαπάει τους ανθρώπους γιατί είναι ερωτευμένος με τον Τζόσουα επειδή είναι Θεός. Ο Τζόσουα κατηγορείται για βλασφημία επειδή ισχυρίζεται πως ο Ιούδας είναι Υιός του Θεού ως άνθρωπος που είναι. Το σώμα του Τζόσουα χρησιμοποιείται ως ένα όχημα μυστικών που δεν θα τα αποκτήσει ποτέ ο Ιούδας ο οποίος μεταχειρίζεται τον υλισμό της σεξουαλικότητας ως ένα είδος σιμωνίας και πρόκλησης προς τον Θεό. Σε άλλο σημείο οι μαθητές οπλοφορούν με τα χέρια τονίζοντας πως η αγάπη είναι ενίοτε ένα όπλο και πως για χάριν της αγάπης έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας.[βλέπε και θρησκευτικούς πολέμους καθολικών και προτεσταντών κατά τον 16 αιώνα]. Ο ιερέας βάζει μάσκα στο πίσω μέρος του κεφαλιού και ο συγγραφέας τονίζει πάλι την υποκρισία της Εκκλησίας.Όλα αυτά σε περίπτωση που υιοθετηθεί η άποψη των παραθρησκευτικών ή και θρησκευτικών κύκλων ότι ο Τζόσουα είναι ο Ιησούς Χριστός, κάτι που δεν φαίνεται να ισχύει αφού γίνεται ένας παραλληλισμός μεταξύ του ανθρώπου Τζόσουα και του θεού Χριστού και όχι ταύτιση των δύο όπως ισχυρίζονται οι πρώτοι. Συνεπώς δεν τίθεται θέμα προσβολής του Θεανδρικού προσώπου του Ιησού Χριστού όπως διακήρυξε η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδος τον Μάιο του 2012 καταδικάζοντας το θεατρικό έργο ως βλάσφημο ακολουθώντας τα βήματα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας σε αυτό το ζήτημα.

Θεωρώ πως αδίκως κατήλθε από σκηνής η παράσταση πριν ολοκληρώσει τον φυσικό της κύκλο στο θεατρικό κοινό, ανυπόστατες τις κατηγορίες περί κακόβουλης βλασφημίας και καθύβρισης θρησκεύματος και άδικη την δίωξη των συντελεστών της παράστασης.

Εξαιρετικοί ήταν ο Σπύρος Κυριάκος ως Τζόσουα, ο Σπυρίδων Χριστοδούλου ως Ιωάννης, ο Λαέρτης Βασιλείου [7-3-1974]ως Ιούδας και ο Νεκτάριος Φαρμάκης. Εκπληκτικός σε ρόλο -έκπληξη ο Γιάννης Παπλωματάς[7-2-1983] ως Παναγία -Σίμων.

Και οι υπόλοιποι εκ των ηθοποιών χρήζουν συγχαρητηρίων για αυτή την παράσταση πραγματική αποκάλυψη.

Το έργο παίχθηκε ως ανοιχτή πρόβα και όχι ως κανονική παράσταση λόγω των διαμαρτυριών και των διαδηλώσεων που είχαν οργανωθεί έξω από το θέατρο.

ΘΕΑΤΡΟ ΧΥΤΗΡΙΟ

ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 44

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΒΑΣΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΛΑΕΡΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

ΛΑΕΡΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΗΘΟΠΟΙΟΙ-ΟΜΑΔΑ ΑΡΤΙΣΑΝ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΧΤΑΡ

ΘΟΔΩΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ

ΣΠΥΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΗΣ

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΛΩΜΑΤΑΣ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΣΚΕΥΗΣ

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ

ΦΩΤΗΣ ΤΣΟΤΟΥΛΙΔΗΣ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΦΑΡΜΑΚΗΣ

ΛΑΕΡΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

erotonomicon volume 2-english version

Erotonomikon volume 2

Arelis

290 LETTER Damine Adaleux to Louis Martineaux 15-7-2001, Zante,

Dear Louis,

The heat wave that is booming into my soul and my body is so fierce and sweet. I am at Napoleon's famous island with Gregoire and we have tasted its coasts with plenitude... An erotic story which happened yesterday will be narrated to you...

France with its nationalist day is very affordable for mismatched sexual encounters....The social revolutions always give sufficient reason for genuine sexual impulses and sometimes highly sentient...

We had sunbathed with Gregoire in the middle of the day....

Our subtle, chocolaty naked bodies were in the oven of nature that distils everything to make it edible... Our senses had been grounded in the sand and had been drawing from it their slight acne … However in fact, the sand seemed to simulate the home construction of the soul ....The grains of the sand, windswept as they are, which shift in myriad places where nature provides in the dispersion of life, could easily be compared with the seeds of the noble and blue sentiments which meander in the magic box of the soul ...Our contact with the sand was our eternal intercourse with the primordial earth as a kind of cereal worship, where the light meets the soil so that each one of them will pump the actions of the other side for the sexual and ceremonial rituals which constitute the performance of the conjecture....A gymnastic training of ideas that find their shapes and urns on the earth with glittering lights and colours on their surface ... The transfer of power was revocable and our bodies were the media of coital geometrical ideas that are redefining their content in random physical receivers of land ...

Suddenly I feel someone pulling off the hat from my face and talking to me in Greek that in French language identify with Chinese ... His face it seemed, was one with Apollo's light ... I put my hand as a precursor to the vague, to discern even for a little its physiognomic pebbles before I get up...

When my body on its verticality formed the letter “ro” (gr. letter ρ) flexible and relaxed from the tarot. I asked him in the British language why my hat had been removed by him....

He answered me that for him the hat was the allegory of the favour and protection from the rage of the gods who reside in the island whenever June and the header art comes... I retorted to him that he must purloin his chasuble so as to guess what my mind was truly thinking about...Gregoire stood up also to deify the elaborate beauty of Greek god...

His skin was as of a milky lamb, although he was golden like the solar radius...His soul was riddled with wounds that have taken away its domestic warmth and lent her emotional ulcers which increased depending on the stimuli that were welcomed in their arms. His smile concealed a foxen style diffused in the atmosphere which was baptized in the Seraphim's Caspian ...... His body was like Lysippos' Apoxyomenos with perfect lines without a crack ...

I immediately understood what he wanted from his nodding look.... The coast at that time was unemployed of tourists, gods and humans ... He told me that there was a cave near the coast with stalagmites for sinners and stalactites for the blessed and the strong and that an Englishman, a Russian, a Greek with origin from Komnenos the Byzantine and two Italians were expecting us: one from Rome and one from Venice. The whole history of the island would pass through this cave.

Principal of his desires we moved towards the direction he had given us. The cave was not farther than several meters from the seashore shells.

At its quay it had not contact with the sea but with the mother coast. The stalactites and the stalagmites we confronted seemed like the teeth of the cave which would entrap us eternally inside it, while the lack of the water element made the element of its microwaves natural in the art of emphatic.

We headed backwards to the jetty of our lovers. The Englishman was named Matthew and his hair was like cob. His look concealed something playfully bright which succumbed very easily to the experimentation.

The Greek was named Adrian and he had all the kindness of a Roman emperor and a philosopher. His hair was universally curly while his eyes, which sparkled in the gap, had an emerald colour. He told us that it was his habit to travel all over the world and borrow some soil from each one, hosting them in small bottles as a kind of artistic and calendar memory.

The Russian was named Sergei and he was auburn with body of cubist disposal while his eyes belonged at the blue Picasso's period.

At the time we entered the cave the two Italians were so highly aroused by the attendance of the other two sweetly playing with their torches. Massimiliano from Rome and Federico from Venice combined the transit and the intercultural element with that of imperial nostalgia. Their hair was arcturic, while their bodies suffered from the leanness that characterizes the athletes due to the strenuous exercise which combines the boldness with the will for success. Massimiliano's eyes were made from galena, while Federico's were like the grass of the earth as the culmination of their mileage affinity with members of the family of the Antonins and the Julius.

The temperature is an ascending star that its fruit had to be naked from their suck for the variation and the dimensions of its taste. The usufruct of its historical route would belong to history while the legal ownership to us would be comprehensive...

The British made ​​us a nod to come near him. Zante has been subject to claim from both France and Great Britain. Touching for another time on its land, we remembered that we were the connective links of the sky and the core of the earth which subsidize history and we are the ones who make up the curtains of its theatrical art. Our rubber reeds were his chiropractic law which preceded his taste. He licked his ice cream and then looked at his giver with lust as if he wanted to spread out his benefaction also to the rest of the church. Our phalluses were our vestibule and to reach the nave he had to go through stages of worship anonymous to him but dear to our own ego.

At one time he united in his mouth my bacchics and also Gregoire's forming the letter V, which symbolized the victory of the British Empire over Napoleon after the Treaty of Tilsit in 1807 following the Russian-Turkish possession of the State of the Seven United Islands and the beginning of British occupation with the Treaty of Paris in 1815. Seven islands in his mind large and small which he devoured with a soaring culinary appeal to his stomach in order to expel them from his body supposedly because of the royal donation in 1864 to Greece. Seven bodies were beating for seven islands.

At the background of our painted tableau an aphrodisiac Quadrophony had formed. Its link was the association of the voice with the flute and symbolized the primary Greek, the Roman sovereignty of 150 BC with the autonomy, the Byzantine sovereignty and the final status quo of the island. However every square, in order to eliminate the difficulty that it symbolizes, places each side in the succession of the next as an internet site would be situated. Thus, there were two subjects which were concurrently objects while two more of which the one was a pure item at the stern [the Italian from Rome and the other one (the child from Zante) subject to the bow of the ship which we named the “Ionian state”. At the bow the childbirth is always imprinted through the captain’s agony for the final proposal of the ship and for its final approach to their charitable Ithaca. Moreover, the travail in exclusivity is the prerogative of the authors and of the innovators of every epoch that came up against the reefs of the brick - like the Berlin Wall - doctrines and the prejudices to divide the land into two parts, so as the sea of their rebellious ideas would penetrate in reverse of the flow of Moses’ doing. Without the edible of the land the body can live; without water no one can. In the cave Euripidean and bottleneck shouts echoed from the subjects – objects [the boy with the Byzantine courtesy and his Italian follower from Rome] simulating the role of perpetrator and victim. The movements of the two vertical lines in contrast with that of the two collateral was inartistic and periodic, because of the inherent difficulty of somebody following the middle disposition of the verb in his life’s duration.

From a part of the cave that had nihilistic water I baptized my hand and approached the stern of the quartet of erotophony, sealing the hole which flooded the soil of affectionate pleasure with two fingers of my nonconforming hand. The upstream resistance denaturated me into a novel Gaiseric. I baptised my three fingers in the well of my Hyetian voice, and attempted to bless them into the hole. My movement became an of Adrasteian rotation because I had been baptized with Antioch. Federico was aroused like a bud at the first light of the day, while his back and his forehead began to flood with sweat as an adjunction of this situation. My triangular penetrator wanted to reach into the depths of the well to be moistened by the gifts nature had bestowed as a kind of honour pledged by Rhea to Pluto. Sometimes, having seen Federico at a sustainable gestation, I renewed the contract with my tongue and I re-signed it on him with a greater wave of pleasure. In this way I made an invasion to Federico's body with a vandal trend.

I also made a nod at Gregoire to go to the bow in order to relieve and to flirt the Greek who was in pain all the time because of Massimiliano, who you’d think that from a Roman he was transformed to Roger of Sicily, after he had surrendered to him body and soul and in this way to teach his phallus a Gregorian melody. Moreover, in this endeavour, the British and the Russian followed. Repetition is sometimes the best friend of the strength of ignorance because the latter is stronger than the knowledge of the world. We were a septenary of constellations at the cave of life.

Our shadows extrapolated outside the cave from the candles we had lit as a kind of knowledge at the passengers of the life who would read it in the book of rocks and sand; like a mobile monument which would not accept any doubt from the ones who at least had the sensory transducer of insight and contact with the intangible world. Through the darkness, one beholds the truth. Our bodies, if they managed to escape from this cavernous quarry which referred to our Sicilian campaign, would also be made the token used for the remainder of the division in decimal numbers.

The first to finish were the ones within the tetraptych and then the ones at the edges. Especially the Greek stuffed Matthew's and Gregoire's mouths with white acrylic so that they could refine a canvas of the last century, in an oil painting inside them. Hobbema, Koning and Van Ruisdael were amongst my favourite landscape painters I and saw in their breasts the trunked trees to spread urgently across all the surface, deep down to the roots that give them life and breath.

After this wedding party, everyone began to dress and to depart for their hotels. Only I and Gregoire stayed squatting in a meditative posture to accompany the rocks, their neurons and their wisdom which operated like unsleeping guards in their non-existent prison. This sexual promiscuity was our freedom from the quarries of the Ionian Islands. Farewell,

Damien Adaleux

LETTER 293 Damien Adaleux to Louis Martineaux 24-7-2001, Zante,

Dear Louis,

My stay in Zante will be memorable to me. While I had fallen in love with my bed yesterday late at night, on the terrace of my hotel and I had visited at MySpace some artistic videos I had downloaded to my PC in absolute aphasia, at about midnight I heard my door knock three times. I turned to see who the intruder was.

He was a Russian named Dima who asked me to enter my room because his pc mouse had broken down and wanted to borrow mine. He was eighteen chairs, tall, with pink cheeks and eyes like cobalt coloured gondolas. In addition, he asked me for a glass of water.

I fulfilled his wish with pleasure going to the cooler that maintains and prepares everything to avoid the occurrence of death and sepsis. Suddenly I see him in bed next to my web machine pulling off his white sleeved shirt as a brochure and to cover my machine with it. He told me that in this way God wouldn't be able to see us.

I received his T shirt and smelled it. It was characterised by an acidic sweat dominated by the odour of masculine but nevertheless clean element.

He nodded at me to sit next to him. I set aside the computer to our headrest. He smiled at me coyly, while he put in his mouth a rose that I had had in a glass on the bedside tableau to mock it.

“You have a sweet tongue”, I said to him.

He gave me a kiss in the mouth while the petals of the rose were falling apart in our mouths.

“Paris, I love you” I exclaimed.

Moreover, both our bodies were scattered with spikes. He told me that it would have been better if we had met at the Tower of the Knights in Rhodes.

My hand had embraced the riser of his breasts without representations of gods and goddesses. Frugal and solid like a Persian carpet of the seventeenth century. It abstained tunnels of ideology from French tapestry.

Involuntarily, my hand immigrated to his pubic area. His helminth had an enormous growth and when I caressed it and took it out of the box of civilization called “male costume of the twenty-first century”, I beheld the most enormous torch that I had ever seen. Twenty-five centimetres enriched with meaning and anticipation for male caress.

At first I kissed it; then, like a channel in my mouth I escorted it with pleasure. The rain out of my mouth cooled the bushes of that region which looked as unsewn and uncultivated by such relief.

His well also had been permeated by the stormwater of my ultimate desires. I asked him to imitate the stance of a panther while I, behind him, would impersonate the rider of the unlikely and impossible. His well was a plain without grass and on a polar land that all you were allowed to see was someone deposit rocks in a rudimentary level whose presence is enough. In a semantic level the innuendo teeming within the German side and replacing the literal dimension of the sentences so that the reader will be able to correlate inhomogeneous elements or the apprenticeship in the synecdoche.

I was tasting his soils in order to attract the titanic forces for the completion of my work, from the land, always surmounted by the worldview of the Atlantians who created weather phenomena either for the destruction of their opponents or for the benefit of their continent; in the case of drought, cataclysms of emotional furore; in the case of a heat wave, northerly winds and sea breezes in the shape of love; in the case of cold and snow, penetration of the Nepheles for the embrace of the arms of the all-mighty sun. This land had defeated France in 1807 and Zante with her daughters had been removed from our power. I wanted to get my revenge for this so unwelcome event which bears the request of unfamiliar submissiveness to the imperial grandeur of such a harsh diplomatic and military coalition; the one of the Russian-Turkish coalition which separated a sea of ideas, attitudes and havens.

The Russian writhed as a perch in lust and asked my tongue to move further down the trunk of the elephant and the two balls of snow ice. The chain on his left leg connoted, on the one hand, his dedication on the Ottoman coalition, and to the other to the Lord of the Flies. Here was a damsel in distress captured in a boy’s body delving her warp to unravel the petals of her well, strong and magnetic like a black sphere that emerges the true in small doses and low hedges as a dose which we call karma. It was the reincarnation of some Roman noble - probably from the house of Severus – who worshipped bloodthirsty gods in Syria - always according to the common and the trite notions and not that of the gods - full of mysterious ophites.

The earrings in the left and the right ear revealed an attraction both to the West and its cultural achievements - hence the Hermitage Museum, which is comparable with the Louvre; since where politics, economic and imperial expansion in the satellite countries cannot be enforced, civilization is always conscripted as a Trojan horse that invents everything and conquers everything with his love for the perfect divine identified correctly with the unit and the eye and the East which is our West.

I asked him to adopt the "diamirizein" stance (transl. On his haunches) and behold us both upright in bed, because those of the “Kynos Ceplales” (gr. Dogs Heads ; the site of a famous battle) were no match for the ancient noble Athenians. Can be Dima was a centaur of unspecified animal origin but wanted to have a noble origin. However, before our wedding ceremony, with my two hands, I kneaded the dough of his belly in spherical, triangle, semi-cylindrical shapes, towards all the wind’s directions forming a cross and the letter of remission, so that it would be easier for him to have me in his unnatural womb later on to welcome me when she would be ready to give birth to lots of babies, replacing the concept of the Creator with the one of the structure builder.

The chain ​​with the cross, shaking during the wedding symbiosis of a god with a commoner, was the symbol of the captivity of the Jews from the Egyptians who were crucified daily in enslavement and the pyramid construction. But this enslavement, except from its voluntary magnetic compass, possessed a honey sweetness, balanced with syrup, and derived more from the magma components of the Russian soul and its layering in the right places of the body, a practice that favours the harmony of mind.

He asked me to pull his hair, because he liked Medusa and David and Goliath by Caravaggio a lot.

I deified in my triumph without wins or thousands of dead at his back as a thoroughbred which was standing upright for the first time. A horse man like all the animals are also men, moreover, some of the people have no life or are not gods and also in reverse. The creek which emanated from his Parnassus towards his slope had already reached my sexual hips, while the exchange of fluids from the continuous contact had already caused the decency and kindness of the Rosicrucian cross on the surfaces of our hides....

The hospitality inside him reminded me of the anti-Communist resistance in Ukraine with the assistance of Western allies, weak and stunted in hordes of my communist sexual storm: at the public place or in the verse that all our bodies belong to us and don't belong to us at the same time but they befriend us for a material exchange.

His urban womb was like a narrow tunnel that had not been used again: as a sanitary disposable which the blood makes dangerous for infectious biological diseases.

The good thing is always interwoven with its teleological mark. I extruded the condom which had the smell of a banana as a coat of arms or emblem sexual typology that gripped the my andokidean mechanism and watered Dima's fountain with snow who waited anxiously to dine at night and the birds accompanying it; their hearts laden with rue and carnivorous.

It turned out that my student had digested all the food of Tobit, which I offered him even if the concept of substantive meaning missed from it, although the meaning as a sperm like the oocyte endow us the Ying and the Yang, or if one prefers the acting and the acted. He did not want my proposal to include the past tense because where there is comma, there is no full stop.

I pulled out of my pocket that I had loaned to the cathedra, my wallet and gave him a thousand euros. Sometimes the obvious does not need verbal circumlocutions or idioms that one can find in the books of Forster but the eyes are the best mixed technique on the performance and the transfer of the desires that are hidden in the trunk of the poplar of the soul. Especially when the figurative contextual supplementing the environmental mosaic argue in favour of this one-way on one hand, untranslated direction of the type "degenerate slipper from the pen of the years” but also its thrive use, the torn jeans which declared his capitalist subservience, the cheap watch by Somali immigrants in an open market as a favourable kind of sympathy to the poorest or unlaced undergarment whose thread does not lead to the end of an eerie labyrinthine but at the beginning of such fractal places that are confusing rather than ownership of the unreadable.

Lucy, as I am informed is having her holidays at Lesvos with her friends. I don't know if she is having such good holidays, as the ones I’m I having...

I kiss you with electromagnetic heat. See you again

Damien Adaleux

LETTER 297 Louis Marineaux to Damien Adaleux 30-7-2001,

Mykonos,

Dear Damien,

Mykonos is greeting you like all those who will fall in love. We dance like the Firewalkers in the morning, at noon and till late in the evening at its nightclubs like the followers of Bacchus.

Having already dived into the waters of my Mediterranean Styx, only with the dermis of Uriel, I saw two children – they should be around seventeen, maybe a little older – gesturing at me to come out to the beach.

Confronted with this challenge I could only play the act of an actor, who adopts the Stanislavsky method for an easier and a more experiential approach of the project, using in parallel the linguistic method slang so that the graphite on the wall, which we play with the heavenly arched colours and with the paraphrases to be tagged appropriately.

They emphasized me how lonely they feel. I answered them back that I don't copulate with minors.

“Eros and gods have no age” they answered and added that I was also underage, since I was a god like them.

I retorted to them that gods don't die and nor are they vulnerable to syphilis or chlamydiae.

“That's why the creators are little, terrestrial and sometimes above ground gods, seeking worship in their roundabouts... Underage means to be devoid of age...Do you know any man who has no age?” they answered me with a direct question.

Needless to say, they silenced me like a fairy who is seen by a young man at the lake, while this is not permitted to him by the divine law.

As if I was hypnotized by the excess dreaminess of my vision, I dried myself and followed them in their caravan....During all the itinerary which lasted at least half an hour, the two boys walked hugged, a habit that is mostly owed to a Platonic conception of friendship and less to the carnal one, where the friendly incites the winged god Eros without demoralizing him or forcing him into heinous acts which aim exclusively at Thira and not in Santorini. Kisses on the cheeks and on the neck were matched by convention and common which gushed out of the adolescent, ideal feeling at the limits of the epicurean friendship.

They gave me to taste honey and wine... They told me they were two friends from Germany who experimented with other children residing at the camping site where they had parked their caravan a few meters away.

They told me that when an adult copulates with an underage, the latter is called a paedophile. I answered to them that they were right.

Then they told me that when two under aged like them copulate, they should also be called paedophiles in spite of the fact that they are children; like Roma do so all the time when they arrange marriages of twelve year olds, perpetuating a long tradition of the monarchic houses of Europe like the one of Catherine of Aragon who married her younger by 6 years Henry the Eighth or the notorious marriage of the fifteen year old High Priestess of elegance and refined taste that combined the pompous with the ephemeral style of the refined, Marie Antoinette with the then sixteen year old Louis, the sixteenth reminding their long tradition to admit that over the heart and emotions prominent is duty: the duty of the monarchy to itself and the commitment to its ideals and principles, transforming them and recreating them to values ​​like an imported good to the lower classes and trying to export them to the foreign monarchies with the prospect of good relations that undermine the interests of others and promoting their own interests to a much expected improvement, horizontal and heavenly, for the common good of the subjects who are called citizens, but in fact perpetuating the system of slavery in an unconscious level, substituting the release with the meaning of a pension which does not give any context of coercive but only is peculiar and eliminates any possibility of rebellion or complacent attitude which puts the strong at ease long term. Also the duty of diplomacy which does not even allow itself the mistakes that reduce the economy not only of the state, but also of the kingdom of God, which substitutes the first to underline the origin of the princes, which is derived from the sky; hence the lack of Statutes which were substituted by the written like Magna Charta whose the registrable concession claimed also the life of John the Landless from the prevailing order of the realm of the aristocrats and the landowners who were surrounding him while they kept silence because of kindness, since the enemy of the evil is the stated in good intention but also its geographical acquisitions within the meaning of the Athenian hegemony and attitude promoting the concept of extension as a synonym with the very concept of existence and the infinitive to be.

I told them that the term is right only for older men. They looked at me angrily because I wasn't absolutely willing to follow the flow of their thoughts. I was told that paedophilia was coined as a term because there was always hatred and envy for love in the elderly or second chance and that I didn’t have to be so moral since their bodies magnetized me and wanted to take care of me. I emphasized to them that I was at the age of twenty five years and not eighty-five as they thought.

The first boy was called Klaus and he told me he wanted to study architecture in Bruges.

The other boy was called Mathias and he wanted to study Fine Arts at Gand. I wished them good luck and tried to leave before they would rush at me for good at my breakwater mind which was grooming in the pediment from reflection and the dilemma they aroused in me; before they butcher it I moved to the door. The door was bolted and I was about to break the handle for the fear of the Unknown.

“This is what you are seeking, child from France?” Mathias asked me. He indicated me that he was keeping the key and he was shaking it as a winning souvenir or an abominable symbol of expulsion of devils from the field, so as nothing can be perceived from this moment on.

“You won't leave here if you don't do what your under-age children want.”

“Children, I told them, I don't want to have trouble with the Police...”

“We have dropped sleeping potion in your drink because we understood that you would run as a hare...” Klaus said and completed: “We laugh a lot, we children of our age, with the nonsense of journalists who say that we accept sexual assaults by email on the web. Most Pink Adverts my friend are placed by children from twelve to eighteen years as we are because we want to approach the newfound pleasures that, you the supposedly demure adults, have every right to indulge in, while we have exiled by boat....You are our victims...Not we...You won't leave here unless you do what we want...”

“However the French boy here is right, said Mathias, smiling at me and completed “Our age is proof of our innocence... Who will believe that you didn't rape us? No one...Because we are the innocent defenceless children, the under – age as you say that aren't capable for such vile actions, while you are the adult, the wise, the stronger of two toddlers whom you wanted to rape and to hurt....That's why my friend if you don't do what we ask you we will denounce you for rape and you will not enjoy it as much as we want... But if you seem obedient to your Petty Officers, then we won't report that you raped us and you will have enjoyed it...And you must know that I like crocodiles very much...”

“I' m not a crocodile.... I don't want to rape you...” I reassured him and tried to get out of the window, while my forces was sluggish as a last effort to avoid my hell (gr. Κόλασις which means punishment and ultimately hell) with the meaning of punishment. The window, although I was slim, could barely fit a ten year old child.

“I didn't say Frenchman, that you are a crocodile.. I said that I like your crocodile...” Mathias added, while I felt his feeble hands pulling me over to the realm of Earthly Delights.

“The Frenchman doesn't understand that at the battle of Marn (fr. Première bataille de la Marne) the winners were the Germans even though we were riveted... he will play the role of the soldier Zofr with me” Klaus said to Mathias with meaning.

“And also you came here on your own will ... Who will believe that we manipulated your mind with a net in the realm of desires? Do not forget that we are minors and you're an adult...” Mathias underlined his last words with verbal syllables and I felt his mouth to my Sobek[1].His lips

in his habitual practice at the sport of structuralistic linguistic exercises that had developed into a Thysania Agrippina[2] had undertaken the concept of convex but steady oscillation like the wave of his soul. Like two snakes which avoid to be wrapped one around the other.

“Surrender Foss and become Clemenceau...Now you are our Petain...We shouldn’t have been defeated by France...”

“You should never have allied with Japan, so as America would not have entered the war... America vs Germany one luv... " I told them with my cruel voice, while Mattia's tongue wanted to reach at Dendera[3] passing my Nile with the Inland neurons, to reach the Middle Kingdom and to install in a pyramid the kingdom of the god sun Ra.

“Now our Paris will be occupied by our Berlin due to your betrayal...” said Klaus with a Hinteburg style and he received with his linguistic baton my crocodile. Mathias at Dendera and Klaus at Giza for an easier connection with the world of gods and demigods. I was looking at the eyes their globalization and I donated them her waters semiconscious...

After that with Hera’s pain, they slept curled up in a bed opposite and took out a water-soluble ointment from a box.

“We like to taste the forbidden fruit without the negative effects… So the size of pleasure will be replicated...” Mathias said as he gilded Klaus' hole with a vibrator that had a large and a small head, while he was trying to join in one.

East Berlin urgently needed to join with the West, so the undeveloped part, the versatile one, and advanced one to be mastered with the Western standards. So, they would be a model of mimicking for the Walloons and the Flemish in our native Belgium, so as to reconcile and not to be divided into two parts.

The left from the two moons, at a completion phase of Mathias, had in its northern part a tattoo of Senonches, in the centre a portrait of Mary Stuart and the northern the bridge of San Francisco. The right of the two Klaus’ moons had the hammer and sickle, betraying both of them the source of its origin and the echo of the occupying foreign troops after Hitler's defeat. In addition, Mathias was wearing an earring at his left ear which reflected the small Trianon, while Klaus in his right ear the Kremlin. Politics was always intertwined with art or cultural and its eloquent extension, the intercultural.

The above picture could be visible by me because Klaus had lain down on the bed as a biped who from the waist up embraced the bed so that from the plummeting of his tiresome swinging to deflect in space. Mathias on the other hand had gone to bed and the leg in a diagonal shape in combination with Klaus’ stance formed an arrow with an upward dilatation. So their four adjacent cheeks were visible even from a far distance, thinking that you see a Japanese house without detail or facial features which would remove the possibility of their deductive thinking following the rules of constructivism, without however identifying with it in absolute magnitude since each artistic creek is full of tributaries and riverside images that alter its teleological side and exaggerate its meandering.

But the shortening of so many images in one suggested the good cooperation and also the arguments of the major powers when they felt vulnerable in areas of vital interest which with Heraclitean logic sometimes guide them to shrines but without aromatic oils and fluids to alleviate the reflected odour or stench.

The penetration was entirely successful even though almost half conscious I enjoyed the performances of two children - paedophiles who questioned the logic of adults substituting it with its granite side which is as invisible as the oxygen in forms we breathe without being easily understood and which also can be compared with the state of mixing of salt in a glass of water and the deposition of the first in the seabed with the allotment of time while during slight vibrations of the cup it bounces periodically in order to return again at the point which it is appointed by the gravitational attraction. A logic which surrenders its position in the space of the absurd knowing that its content will be redefined regularly again but attracted of the faces of the improbable which it adorns to her, to taste the hostile or the completely different barely wicking of its component elements, because God had pre-set the nature of things without the possibility of interchangeability that is transformed into infinite combinations of impact of a computer keyboard with thousands of codes and disguises of numbers and letters that coincide with symbols or baskets of emotions and desires. A logic in rebellious speech that likes the long period, while avoiding like the good student avoids the students who have failed two or three times in the same class, the punctuation with the justification of the absence of continuous streaming, while in it prevails the false rhyme and its lexical self-transcendence and nonce words who sour the reader or the biased citizen, addicted to Homer formulas or formulaic phrases of folk song in Greece, where there is nothing easily applicable or easily proven in the innovative or against the pyramidal flow.

After Mathias completed his integration on Klaus’ tubby blackboard, he took off his condom and approached me like a schoolboy who was ready to commit a farce, while his smile looked like the Da Vinci’s St John the Baptist.

“As an Ioannites[4] that you were, in your honeycomb martyrdom take this condom and swallow it with its photo negatives.” Mathias told me as he was putting his holy communion as a priest of the Roman Catholic Church in my mouth. It had strawberry and apricot taste with their corpses smeared with his viscous fluid, with the smell of a horse and his resin nuggets.

This constraint contained a latent form and morbid complex condition, as proof of a masculinity that does not occur in the female beaches but found refuge in the galleries of the male body, especially in the semi-columns, or in the pseudo-pessaries.

I was characterised from the epic spirit which pervades the series of works by Carpaccio with St. Ursula and the continuity of significant stations or of grandiose importance, as others believe, involving a mystical purity, simple in its complexity as a Renaissance comic not identified by itself or does not realize which branches of never ending controversial lyricism agree with its prosody.

After a few minutes the influence of the drug left me like the goat aspect of life, to enter its justification, where the word falls into the offshoots of insincerity and the embellishment of its albure[5] shape.

“Next time Frenchy take care to tell to the magpies crows that minor children are very innocent and do not know from whom waterfall they occur naturally. Tell them so because you always learn the truth from children.” Mathias told me, stroked my hair as I was a Cocker Spaniel and unlocked the door of the caravan.

As I moved away rapidly and bewildered the prisoners wheel, I could hear Mathias ' voice shouting at me

“Towards freedom! Towards freedom French boy! Virtue to freedom children of France!” He shouted at me but his voice was getting weaker as I approached the coast which was potentiated by a battery of anarchy.

Concerning Lucy, I am sending you a copy of her letter to Sophie Caron referring to her holidays in Lesvos, which I have been meeting every day for a month in the same hotel in Mykonos. Believe me, the women have genes incompatibly wonderful compared to ours. After a nuclear war only women and their rings will survive.

See you again

Louis Martineaux

LETTER 294 Lucy Sanguin to Sophie Caron, 30-7-2001, Lesvos,

Dear Sophie,

The vacations I spent in the island of Lesvos are the best of the last ten years. I'm with Katrin Deneuvoix and Marie Arno on the island where the women’s homosexuality was born.

Damien revels from what I have learned at the Pelican and I redesigned a programme ANON AUSTRAL with the matching of the same coin.

Intense gossip is raised on the island that I am a voracious Marie Antoinette, Catherine the Marquise de Lampal and Mary the Madame de Polignac and that we are in the midst of the fiercest lesbian August, because they see the us in the cobbled backstreet alleys chuckling in the afternoon, hugging all the time and kissing on the mouth in front of the tourists, the travellers and other indigenous residents. The last category does not appear in the French culture.

In the evening after our afternoon swim all three of us decided not to visit the shops of the island - a habit in summer raids so fair as Elytis’ translational activity on Eluard and the speeches of poets at the Struga festival in the evenings, on the outskirts of Skopje the former Yugoslav republic of Macedonia.

Our bodies were so ethereal when naked. We danced to the rhythms of the Maurice Ravel Bolero, while our coaching resembled that of "Ballerina" by Edgar Degas. The impressionistic mood reminiscent of Renoir[6] occurred when was swept away by the tide of passions of our souls we ended up in bed all three of us and sought the mysteries of the crevice.

The crevice is the symbol of the unborn unknown, the one which gives life or takes it upon its walls with the variety of its colours and shapes which stress the feeling of the uncontrolled and the unexpected which does not yield to rules and standards regarding the schema stimulus – response. Admittedly the crevice symbolizes the art of acting but also the testimony to the detection of truth and with its upward trend it reveals the knowledge of the underworld. The crevice is the Roman Gaul finding the Promised Land in the invincible but also in idealized love which is the dwelling place of all the dead and the living. The crevice depending on its response to the action of its object is the emblem of unbridled experimentation in view of formulating hypothetical exceptions that deviate from the norm but without the right to challenge it. The crevice is the protective fence that leaves no phallus in an unending priapism reminding me of the photographic obsession of Nan Goldin[7], where the unspoken or unacknowledged of the private scenes is captured fleetingly and obscurely, and stillness is the consequence of the formerly captured intense motion.

The crevice reminds me of the flower Elmore Vella from the trailer by Saskia Olde Wolbers[8] where the innocent engages the rare and the dangerous, and where the acquaintance with such flowers is obtained from the unexpectedly fatal and not random.

The crevices of the three of us differed in our density, the thickening and their introversion or extroversion. Mine was sparse for greater ease in my ithyphallic contact with aliens - each and every man comes from out of this earth - but so that the men’s mouths will not be enmeshed with dense forest landscapes that are mostly misleading rather than imitating the turbulence and the holy figures in the landscapes of nature by Vincent van Gogh, where the obvious is the periphrastically pagan connotation. The lips dilated as if they had been injected with silicone.

The shining bodies of the others were a striking contrast to their dyed black hair, stressing to all of us that always the angelic and the demonic are complementary colours on the properties that define the surface of objects, since the concepts came before their material mirrors and with the light of the sun they were separated by their different layering. The ideas however, bore the concepts or, be more appropriately, put the concepts are the containers of ideas and their contritions the upper layers of the former or in between.

Female homosexuality in the majority of men seems quite fetching firstly because women outside of High Priestesses of Artemis sympathize with the men’s thoughts, on the other hand the beyond limits situation is an item deemed to diversify attitudes they would like to counter propose. Therefore, the absence of the phallus makes us harmless but our tendency to imitate male behaviour enhances us to the high style of Achilles and to the aphelion[9] in men's minds for actions without dams...Now it may seem a magical proposal of Madame de Stael[10] or Madame d'Epinay[11], to adopt the imprudence of Auguste de Choiseul-Gouffier[12] and not the carefully defined one of Necker, this is definitely a pre-revolutionary concept, on the brink of the idea of rebellion “mutiny” and its jug which is the revolution. According to others an Amazon pretending to be Simonides of Amorgos is an even greater challenge because although Sappho was a lesbian and the latter had no opportunity of becoming a eunuchs, so as to pretend what he really was. The sight of lesbians is as picturesque as the landscapes of Jean Baptiste Camille Corot and specifically the "Ville de Vrai", but groundbreaking in its picturesqueness, since the visible seems to be blurred and undermined , by itself revealing aspects of the energy it emits, not to be discovered by the common or usual eye.

We had formed a triangle while with our tongues we were trying to bridge the gap between

the walls of the crevice. If Nietzsche lived, he would support that the crevice was born on account disunity and pugnacity, while the phallus on account of concord even it is a fake one. And the strange thing is that the walls, when in contact, tend to expand like two continents that prepare to merge into one another. The female replaces the phallus with her logic in the crevice: a logic not so sizeable or hyper violent Totilas[13] but as flexible as the small swimmers at the Olympics that tame the impossible.

The answer to Damien's bisexual disposal was this lesbian trio that placed us in the clearest possible view of things and equated our presence with that of the gods, seeking time lost.

Each crevice was considered by each of us as a small wound on which our saliva onto it had a godly power and an affectionate form like the "Madonna with the Christ Child" of Fra Filippo Lippi ; it is the so called Sibylline affection which is manifested without anyone asking for it, since in love or eros the interrogative sentences have been divested. Our vaginas made reference to the Mark Rothko[14] paintings that accommodate one colour to another but without belonging to it and without any tendency of refining their surfaces but they were rough and raw in their depiction.

Our hands were our sails, our feet the masts and our bodies the boats shuttling in the winds of love, not from disobedience to Odysseus or the resulting affront for steers of Gyrioni. We were three fish which trembled with pleasure in the hexametric and prosodic form, because our bodies were the music and our souls were the notes on the stave of John Cage's[15] automated unconscious writing.

Our souls had become winds, while the subtlety in the handling of our emotions was incomparable with respect to the impulse of the male sex which longs lust with no payback or the championship with their likes in the four-legged sport of sex. The lesbian coordination in contrast to men's whose spears they rub in armpits or in-between the hills or in the vagina when their Titans meet or in the manual tightening two floors possessed of a peculiar collectors' sensitivity resembling the forming a Dadaist tableau where the unlikely appears completely normal, because the figures override the panoramic colours and Amphitryon is waiting for his beloved at the port. This spectacular artistic work ws distinguished for the clarity of its water that could be crystal clear and sometimes diamond or Zirconium like.

The advantages of the feminine coordination in comparison with the one that the male tongue takes part to alpine matters is that there is no need of integration of the probes though we were comparable in speed with the horses of Diomedes.

In some special moments I felt like Filoktitis isolated on an island, with the trees as natives who could not understand my genetic code and I could not grasp the reasons of their faint kinesiology that reminded me of the Bill Viola but its true nature lies in the external factors that are inherent in human life: Nothing fixed, the sudden is the rule, the underman standard and a life full of mysteries and with very little yarn so as not to disrupt the cycles by Lamartine impressions.

The removal of my weapons was the scourge of the nature for the female sex that the men would impose their gadget in reminding them that the verb with which they have been associated the object is the subject and vice versa...Only the three vibrators worn on our pubic region was the only solution to impersonate men in the triptych of Ghent[16] only this was not enclosed but always in open landscape. With our leathery underwear which had a frog-like surface or were characterized by a repoussé[17] of modern art canvases seeking sensationalism from their elongation for the acquisition of the third dimension, not in tone colour or the appropriate design of forms, whose reverse are the omens predicting the future, but in the volume of colours with the statistical scale to have forgotten sight, its line and flatness and the latter to make obtuse to space, acute or right angle, cut to the extent that it resembles the "Sleeping girl" of Chalepas. With the dildos we felt incredible orgasms even more impetuous than the Grand Canyon. The one that followed the other was fiercest than the applause to “Zaire” of Voltaire. We were a harem in unfeigned excitement eagerly waiting for the arrival of Saladin to deflower us breaking the iron padlock protecting our virginity.

Within this mystical frenzy that contained seeds of unquestionable piety I finished first in the middle with my versatile position and then Marie who was in front of me and Catherine who was behind me. Needless to say, we had put on the radio songs of KD Lang and of Melissa Etheridge to inspire us throughout the transaction as muses of lesbianism.

Nevertheless the whole time I couldn't stop thinking of Guillaume and Damien together coming to intercourse for revenge. I play with the biconvex side of both. Damien chose Zante and Solomos to Lesbos and Sappho, Guillaume has emerged with mania in writing a history essay with numerous bibliographical and soulful references. Lesvos is the country of poetry and the magic of love. I have to think something about this. See you again,

Lucy Sanguin

LETTER 298 Damien Adaleux to Louis Martineaux 3-8-2001, Zante,

Dear Louis,

Because of the registered letter you sent me I'm very angry. The women, you must know, are all toilet paper for us men to wipe. Some of them are useful for some menial work they do for me, you only have to flirt with them and you will see what I mean. They are only useful for the rabbit’s leap, and of course for washing the dishes. They can believe anything; even the slightest emotional nonsense will be believable to them. I think someday I will win the Oscar for my outstanding performance in the play “Women’s turkish bath”.

As a vulture will tear her apart for what she wrote to Sophie with Guillaume.

See you again,

Damien Adaleux

LETTER 303 Lucy Sanguin to Sophie Caron, 16-8-2001, Paris,

Dear Sophie,

At last Paris after the Greek summer indolence.

I have in my hands a photo of Guillaume and one of Damien’s. I think I’ll give them to an Indian witch who resides in London and is a fan of Theosophy. I want to make them fall madly in love with each other to such an extent as not to be able to live apart, and with their letters that show their handwriting, their spiel will become eternal and independent body, after sprinkling it with grated roses cooked in the pot and made a magical invocation to Venus. I am looking forward to the results.

See you again,

Lucy Sanguin

LETTER 320 Damien Adaleux to Louis Martineaux 5-9-2001, Paris,

Dear Louis,

Today I will narrate you something strange. You know my abysmal hatred for Guillaume. While in the evening I was sitting on the porch of my home in my apartment in Montmartre - one of the many my father has left me – I was visited by Guillaume.

Graceful as the Aphrodite of Knidos with her escort he presented me with an elephant as a birthday gift with a calendar attached. He stressed how much my art has always charmed him characterising it as high even as the ascending scales of the pentagram.

Suddenly I felt an insatiable desire to host him in my body, maybe to discard anything unnecessary or harmful inherent within. I took off my leggings and presented myself on all fours like a lamb in a cage humbles itself.

I approached the couch and hit seven times with my right hand on the quilt, decorated with the constellations of Hydra and Procyon and made of fabric from Esfahan. Ι propose he relaxed and surrendered to his wishes.

He sits with parsimony at the edge of the bed. Their spectacles will be removed at once. I touch his thigh just as a disciple fasting for two months with a religious purpose in a secluded monastery of Istria. Shaken by agitation.

I put my three fingers in the mouth as in Madonna's book “Sex” and in my flaming hole I wade them as I was standing naked. I take off his shoes. I am kneeling at his feet.

My tongue wants by itself to clean his fingers like the Ten Commandments of Moses. The stink of the shoes does not symbolize anything else than the dirt caused either by social pressure or the necessity of the contracts that the former dictate the text of human souls, not on a conscious or subconscious level, but at the point of activating the unconscious which includes the insight without giving it in advance as an interest-bearing public promissory note. Moreover, the smell of his fingers symbolized the progress of the soul in the body poisoned by its needs.

One could paint my face as a happy face desperately wanting a ♂ R to J and to ♫.

His body had declared a standstill. Fortunately it was a seven-seater sofa and I had identified myself with the girl on Bouche’s[18] couch. He was a friend of Dreyfus’s and I was an anti-Dreyfus waiting to be punished from behind. The arm of the sofa had become my column. Suddenly I felt slowly but gradually a twenty-three centimetre long branch entering my main door. I felt a tingling but with the lapse of a little time it was converted to a constriction of my abdominal with the result of reddening from the chest up and to howl because of the pain. Dogs are domesticated wolves but nevertheless their nature is full of steep threats, while not being privy to the mysteries of heaven, but only to the underground and infernal affairs. Let us not forget that Cerberus was the guardian of the creatures of the underground (gr. Νέρτεροι [19] ) and separated from the living so that both cannot be located in a single crucible.

At some point while I was so depressed like an employee who cashes in on successive values ​​Guillaume asks me what the tattoo on my right hip meant. I reply that it is that a scene of an orgy from the ruins of Pompeii, which bodes for its beholders the Roman aristocratic family of Flavius and the participation in such endeavours of the kind, as an attempt to turn the explanation into juxtaposition.

Not content to only that, regrettably, he asked what the chain I wore in my right leg meant. My retort was that the foot is bare is the symbol of the poor, since the pyramid of the human or social body is mounted on it and that the placement of such jewellery at the special part of the body, it is an omen of good luck and goods. Furthermore, I was a prisoner of my estrogenic self as a form of war in the frieze of the great altar of Pergamon visiblele of the uproar that also characterizes all the rest.

After all these annoying questions I distanced myself from him while he remained as ebony perusing my tattoos.

“Dress and empty my corner dirty dog ... You disturbed my emotional lull ... Do you know what you have always been in your life? A cheap hound dog that gave me inspiration only occasionally for a canvas of Animal Welfare gothicism and nothing else ... Disappear from my sight before I beat you up...”

At the reception of my eminent and important reasons this silly puppy dressed with a champion’s rotor speed - while crumbs of liquid flowed down his cheeks.

Take with you your stupid elephant; you defiled pariah!... Do you know whom you are addressing? I am originated from the generation of Iapheth...”

“This is something arable or edible ... However, Jesus Christ seems to have said that we should look at our own and not surrender ourselves to the works or the words of our ancestors ...” he told me with the innocent style of a five-year old child whose behaviour is more obedient to the voice of the rules of the animals and less on the logic of the castes which I profess and worship.

Honestly Louis, if I knew at that time that I would not go to jail I would have chopped him to pieces... You see there are laws and there is the possibility that we may go to prison if we breach any of them ... and then recounted Yahweh’s "thou shalt not kill " and gave way to anger.

The death sentence applies in many countries; among others in China and in many states of the USA unfortunately ..

The main textual of those who want to save the life of prisoners on death row is the following: It is the biblical concept of life in accordance with which since God gave life he should be the only one to take it back and when we kill prisoners on death row we equate ourselves with God. All of them forget that the first violators of God's command who were equated with God were prisoners on death row. Moreover, life to the prisoner on death row was given by his mortal mother who is far from God. Also all those are in favour of the death penalty because they do not want the people to pay food and accommodation of prisoners in prisons in the expense of imposed taxes.

In addition, many of them are against death penalty not because they sympathise with the killer or because they, too, incriminate the victim for being a victim and not a perpetrator, but because they think in the following way: why shouldn’t the prisoners on death row live and suffer in the bondage of life? An accounting closest to the victim and viewed with sympathy.

Regarding the issue of suicide many noble Romans like Nero or Mark Anthony chose, is also contrary to the biblical vision but in the sense of the deity of emperors and members of their family, this overshoot is undermined as the desperate efforts of Philip the Arab, for the continuation of the Roman Empire. When one is equated with God, he has the right to kill himself, a right not recognized to entities with red blood even if the blue-blooded were adorned in purple as a symbol of people’s love encircling them or that the people were their protection from the revelation of the concealed brutal truth or that cares for those still burdened their shoulders.

In any case the companionship with Guillaume reminded of nothing but of one of the members of the Roman imperial family with a worthless servant of Christ or the Unknown God and not even a plebeian. I do not need his God, I have everything I want, and much more ... How I didn’t get contaminated is but a miracle...

See you again.

Damien Adaleux

LETTER 331 Louis Martineaux to Damien Adaleux 20-9-2001,

Johannesburg South Africa

Dear Damien,

I am continuing my vacation to South Africa. When I was a child and we went to Cape Town in the summer, my parents forbade me to associate with blacks or even dark-skinned. Now that I have become autonomous and make a lot from the art of advertising and speakage, I have the comfort to wander in parts of the world which were so much refused to me by my alienated parents ....

I was sure that in South Africa I would find the crocodiles which fit me and with which wanted to play so much.

When I resided at the hotel and because I was a friend of its director, I had the permission to be able to watch the secret projecting mirrors in the rooms the visitors and their gloriously erotic epics ..... The previous day I had been moved to the room of a British tourist and from my unseen observatory I could see and hear with a Dolby surround film accuracy the happenings. I played a starring role in Hitchcock's “Silent witness” where curiosity identified with aesthetic pleasure.

I saw Volker from Holland, Jeremy from Great Britain and Agugu from South Africa to enter their quarters which I was lurking from noon hoping for a sexual encounter.

Volker had on his July T-shirt a scene of nomads ... Alpha class five-bed, three-bed category gamma category and delta of the Nile ... Letters without beginning and end ... I thought that the letters of the alphabet had the same fatalism.... Condemned to change places in the service of words that are accountableau to the sentences of primary or secondary importance ... This conviction of theirs, however, included a range of unbridled power, because without their self-existence any meaningful sources dry up like the springs in the drought of the Pharaohs or like the punishment of the divergent Scales of God .... On the other hand this continuing emigration serving different meanings, ascribes to them qualities of ideas or concepts that were not preconceived although Henri Bergson’s theory of intuition exists in any rational or irrational being on earth, let alone in linguistic vibrations which profess the folded parchments and barter their tare because every idea has its reincarnation on the earth's surface and its bottom its diminutive, while in its sky it has its multiples ...

Jeremy had a sailboat on his June T-shirt... I thought that the sea without wind is like a Christmas tree without decorations and no Christmas lights ... He swam into his feelings as long as the subdivisions of Aeolus gave him wings ... The spirit is the life-giving life force that the sailboat represents ... But only sailboat ... Not motorized by the heel of technology which gives relief to the distressed when the crutches of nature are not enough ...

Agugu had the olive tree on his Augustian t-shirt.... In a time when everyone is massacred in sake of oil rather than the olive tree, I thought that probably the planet of Athena will soon appear on the celestial firmament... If the saying of Esther ails you, then the tableaus of Berthe Morisot[20] ​​is an imaginative consolation with their endless white diffused in space as a radiation and gives to his genre observations a note of this metaphysical present whose alchemy is not based on only human expression but also in costume and manner of expression as demonstrative of mental demonstrations which contradict the urgency of the three dimensions, and sometimes seem to contradict it with the pug bulkness, implying the non-existent sense of the world and especially of the rules ... The delusion of anion components in chemical solutions is accountableau for the apparent volcano explosions ...

The nigger was wild and told them that his organ when erected is twenty five centimetres.

The Dutch seemed to be full of lust and the movement in the lower part of his abdomen seemed very intense like a small aquarium with goldfish writhing to get out of the fishbowl and live with their gills outside, by processing oxygen in virtual water. The Long March of the Dutch had already started and did not take long to establish two states in the bed; in the slope of the erstwhile enslaved and oppressed Agugu by the two mighty colonialist states: the state of Transvaal in his oversized trunk and the Free State of Orange just below, looking for diamond mines in Kimberley but also master of the marketing technique tea bagging, as a master Von De Boss of the Netherlands Indies Oil transforming it to tea to stimulate the British. The gold mine had already been determined in the hyper tensive state ...The annexation of Natal was obvious because these areas belonged to the honorary country called “Natalis dies” and is characterized by the root cause of all: the power of love and the extension of in any manner and in any place ...

Jeremy in lightweight clothing led to the mutiny of the Jacobins from the Parliamento of his wishes and with a thong went to the cruciated bed adopting the attitude of the elephant and awaiting the tiller. In Kinsey’s scale he would get six. The chain on his left foot symbolizes participation in group orgies that would arouse envy even in Caligula.

The provocative funnel shifted the interest Volker from that the one of the native Moor: this was the notorious Matzoumpa Hill that could be turned into a sui generis if the three of them were not working in pornographic films producers, especially the British who stayed his plans to pounce in the Transvaal of the husky otherwise nigger ....

The nigger did not miss the chance and poured into Jeremy’s fountain who had reddened from the waist up not like a person bearing the cross of the rose, but from the suppression because he was becoming a voluntary serf ... Volker attained influential concepts.

This continuous liquid spectacle lasted for a long time ... Sometimes Jeremy’s fountain expelled the hypothetical situation of evil naturally which the Dutchman had transferred to him as a mighty Boer bustling with life force for expansion in space and was open wide like an apple expanded on top of, while all kinds of oils were washed onto his perimeter, some of which had impregnated the Dutch’s condom.... Like the trunk of the tree in Vertigo[21] whose vein-like forms were its uprooted material substance, while its spiritual substance was just in holy eternity; this tree had lived hundreds of years before the protagonists of the film and would outlive them, underlining with emphasis the miniscule human nature in majestic Mother nature that existed thousands of years before the existence of human trail and which has witnessed all humanity’s heinous obscenities within its temporality and the ephemeral events that characterize it, while she has no history because civilization was a human invention for their final divorce from her or aiming to subjugate her, to profane her or to humiliate her like Christ ... Nature nevertheless, has left her strong model in the identity of every being on the earth, so that it cannot be deleted ever or, in an emergency, only to mutate into something better than her benevolent nature which often coincides with the concept of virtue. ..This insightful transfer from the good and pure to something better and purer is the eternal secret of God that even these high flying castes of what we call global or universal culture ignore and cannot inhibit but only in the temporality that the opportunity is given to them, but not in global consciousness that evolves faster than the speed of light ... Man cannot be separated from nature because this would mean selflessness and effective management of the deficit levels shown in his personal tableau whether it is in oil canvas or acrylic ...Nature does not forgive those who distort her and punishes horribly those playing the role of her assignor on earth, hence why plebeians always interpreted ​​the natural disasters as wrath of nature upon their heads: the rage of Nature is the countermeasure to the delinquency of beings who act her role or identify with her role, while having little to do with her magical powers that only God controls because His mind invented the complex machinery called nature whose secrets belong only to him and not to unfinished imperfect weaklings that are more specific to the idea of a petty thief...Nature is neither subject to trivial underutilized human logic nor to the computational divine machine, superior to the former in intellect, having first removed the casing of emotions and has only worn the one of logic thinking, that life they is just mathematical equations…The argument that God takes back the virtues he has given to his prodigal sons when they do not use them for the common good but for the individual which is sometimes confused with the private, personal and of personal concern only is false since it is an anthropological concept of God probably of Byzantine or obscurantist Middle Ages origin.... Since God never makes mistakes as humans do due to their petty nature which is also imperfect….God knows all and never takes back the virtues he gave to the people who he distinguished from the rest... When human envy is identified with divinity because of imperial origin takes back the virtues that it gave ... Never does God take his signature back ... God is not weak and imperfect like are the perishable emperors who serve him subordinate to their mistakes of ignorance ... Only weaklings do this when envious of the pole that stands out in the granary and are generous to bad critique in the face of God….

“Versatile!”[22] exclaimed the Briton suffering from the virus of love - patient undergoing an operation without anaesthesia... His word demanding... Pretending a wild puma the Dutchman suffered a reversal of roles and the whole operation was referring to the victory of the British in Paardeberg[23]: how a masculine male was a docile slave in the protectorates of Basutoland[24] and of Swaziland, where the black people learn that their colour has condemned them to live in mourning and in the darkness and that the white people are the god-created angels on earth ignoring the basic principle of Taoism that in everything bright something sinister always hides...

His Bloemfontein[25] stood defenceless to the rush of the Briton’s twenty year old rocket ...From Paul Kruger[26] he was converted to General Jameson[27] in a few seconds …Jeremy attacked both Volker’s doors in a boundless frenzy, but as if he was a defenceless baby drowning and someone had to hit him in the back ... sometimes he gave him kisses on the mouth while the nigger to entertain the end of Apartheid locked the Briton’s mine with his banana ...

In this votive funerary relief of Brauron [28]characterized by a three sided visual and excellent form, sensuality was invested in the tentacles of a common theatrical mind expressed in three voices and always in succession on time ...

The Briton gestured to the Dutch to depart, so that he could sign the Treaty of Feenreich in his mouth which he did without reservations,.

The nigger did the same twenty minutes later with his lapis lazuli in order to make the Briton’s teeth whiter and cadet to exposure of serfdom. The scene reminded me of a western exoticism that pervades the "Abduction from the Seraglio" by Mozart, an apparent attempt of the orientalism to philosophize enlightening and European-like rather than the meaning of charitable torque but that of conventional stylized way the tableau which wants to be translated into opera or music orchestration nested by interactive parts as reversal of a dramatic plea without complexes which dismisses the experience of the Creator with its distortions in a window of embellishment.

Voyeurism is a kind of fragmented viewing of the good, since in no case is it equated with infinite godly disregards who plays the observer and the deputy of the position that suits everyone and is just one nugget of its awareness and concurrency, while with the seat of progressive autonomy that the dense contour of the forms of Giotto, whose stony shaping touches the verge of a refined relief which however needs a progressive carving for perfection, ensures touching the tendency to independence of the abdominal colour environments. Perhaps the Baptistery in Florence[29] with its polygonal character is the main ambassador, not with the usual imperious touch of John Palaeologus, of the rudimentary display by Benozzo Gozzoli of the interpretation of the impersonation of God; polyhedricity in the knowledge of the truth of small, medium or large sheets that could be compared with the compositions of impressionist Georges Seurat in projects like "Sea landscape in Port-en-Bessin Normandy” whose chromatic scale both in variety and in the alternating colours represents what we call the pyramid of truth differentiated in this point: their look does not have volatile position in its stability, nor are the touches limited to specific colours or shapes within the conventional space limits of a canvas. It is over and above the canvas, the frame and the space which is current. Moreover, the signature of the author is not listed in the lower left part of the tableau, but is inherent in their cell structure which is as alive as oxygen we permeate;

with a few words the speech doesn't take specific schematic structure to replace the concepts but is present at their conception and entity and is denatured to its material image, following the technique of painting, but in its physical dimensions their anatomy is an unexplored path in the records of human knowledge which should transcend themselves without the possibility of going back to him if they wanted to regain their lost gift with a novel enrichment of algorithmic ideas in the machine of the era of the cupbearer.

The presence of mortal observers in the acquisition of knowledge for its evolution in a luxurious Babel does not mean a quantitative metathesis of its rights to their intangible field playing the role of mentor to tame the horse, when in fact they are only a ectoplasmatic dimension of the visions of the soul always in its virtual dimension. The benevolent leaders sometimes diverted to a diffuse exponents absurdity that has the function of the gutter of the soul and the mind common ground that we all have sometimes unconsciously, and other emotional or necessarily. The whole procedure refers as allusive to the life-giving apobates[30] carved on the frieze of Parthenon: not lead to their fate, currently undertaken by others, but the charioteers ranking in chariot symbolizes that of Phaethon on Earth, have the heavenly knowledge with their foot on the land transfer to the underground elements and resetting the initial level of the celestial deities and captures the core ideas for the re-amendment of the acts that will make the consolidation of the curriculum ...

Lucy learned that I returned to Paris. Did you meet with her to quench the deepest scythe bearing experiences of the mind? A Julian’s kiss ...

See you again

Louis Martineaux

LETTER 335 Damien Adaleux to Louis Martineaux 28-9-2001, Paris,

Dear Louis,

Paris is so snowy thick ... I had invited Lucy to my apartment for love games that would make even Marivaux jealous when he was writing the “Triumph of Love”[31]...

Her boot was as sharp as Nazi.

I find a man eating wood away from a woman,like a canker,very appealing. It replaces the Centaur fighting the Lapiths for the Lapithides ... Only that the male presence is restored by their spouses, since in effect the Lapiths symbolize the resistance forces of the mind of their spouses in their violent desecration by foreigners who do not have this right.... In addition in a wine symposium centaurs always symbolize a divine amalgam of human and animal knowledge of nature against those who are the central part of the triptych without negating or underestimating its contiguous leaves which in essence constitute his wings ..... In the Ionic language the reincarnations of men into women and the realization of their metaphysical connotation constitutes the more attractive sorcery for more lustful intercourse with a man who has weighed in his nicknames, because his synonymity is intolerant. The violence is a consistent set of clusters, since the sober but grandiose uproar does not endanger the swirling trend of the Geometric era as a guiding line of an oscillation of the levels of the statues of the Classic era.

Unlike the Ionian linguistic utterance I was constrained to the two Doric columns of my compartment forming the Da Vinci mullet - not so much for the description of anatomical details as for a coarse consultation – while my leather investiture was the interordinium (gr. metorchio[32]) between the Angelic biped part of my soul and the dark quadruped Pan. One could argue that he played the role of the cap of the Doge of Venice Leonardo Loredan[33], because ignorance and obfuscation are the two main steps to the temple any power.

At a moment, one of the bloodstone scattered on the floor that I had artificially sown expecting someone to reap them and to harvest so that its blood from red to acquire that endless sense of blue glow in Artemis’ traces, entered unknown from where in the Lucy’s boot. As a sandal fixing Nike[34], who with an innate grace doesn’t pay tribute to archetypal rituals, leaned slightly to the right to take it off, reminding that chastity is the main idiom of the ancient Greek civilization unlike gothicism and exhibitionism that permeated the European absolutism of the seventeenth century and which was blunted in the eighteenth with the graces in the extent of Marie Antoinette who introduced the sublime lightness not only as a probationary term in the French court but also in the art via a Rococo trend whose main proposal was the crest of gothicism with the elevated headdresses and voluminous balloon dresses stressing the interim relationship between God and man: that of the vacuum which has the meaning of a disguised unbridgeable gap and behind the boudoir philosophy one would want to see her tangible proof, since the royal public events were open to all sorts of citizens of the French kingdom mainly to demonstrate the theory that the king is first among equals, and less for any other reason though with the subliminal message of different and passing controversial postal directions citizens was conspicuous, exacerbating the feeling of envy for the “other life”, one that nobody has.

This freezing motion blessed by the grace was a symbolizing nod: of correction of earthy mounds and of development in the right spiritual direction only that hematite also has the meaning of regeneration of people’s blood to those of gods. This sexual ritual had the ultimate aim of slipping of interest for her lesbian friends and focusing of the rays of her heart to me ....

With her coloured lips she started to imprint in the backside to surrender to me converting it to a memorial and recalling that when love is very hypertensioned with the passage of time and the opening of her energy, it fades and that her paths are vast and varied.

I asked her to bite on my nipples. She did not disobey. I wanted to be punished because I had no breast pump for the upcoming, baby.

On the table lay her surgeon’s tools. An array of vibrators of all colours, all the trends and all kinds. She chose a huge one and put it on a platter of milk and honey. After gilding it she put it in my mouth so sweet only to come out of my mouth and the semen from my future homosexual contacts or innocent Seraphim words ...

Its admission in the hole of my underwear symbolized that the pain comes from the sweet, loving and allegedly innocent boys because everyone conceals a viscount Valmont or a knight Danceny[35] within them .... Moreover, it reminded me that the vagina is the only penis in a relationship, since if the woman really pushes its walls, the man will not be able to peel himself away and in the depths of her sea he will be lost.

"This will teach you to be a mother!" Lucy told me and I really liked that I was the father of her non-existent virtual babies which in effect were the thought of sadism in bubbles that puffed from the swings in the air, or because their pressure was much more robust than their fragile shell, just like Japanese serigraphs of the sixteenth century or the few surviving shoes of the fifth century that give the feeling of a worn out manuscript by the vortex of history, yellowed by the hatred and the passions of nations and contracted by the flood and their fires’ libations.

She pulled my hair from all possible angles as a reminder that the pedigree of each human originates from many nations in the mists of time; almost impossible to know the dominant source which probably has roots in the five virtual body types.

The electric light which scattered our bodies in silence of the night looked like it had a glaze that characterizes the "Lamentation" by Botticelli, a shine so clean that resembles to enter and extrapolate and in the artificial materiality of their clothing, transferring the intrinsic properties of absolute purity and divinity to something worthless in its vanity or perishable extending with the emergence in the piece overhead a plates of holiness as a natural consequence of the act. My body natural and plain as that depicted by Botticelli spotted teen gums, ulcers and wounds with blood dry or fresh ....Vertical lines in the feet of Christ symbolized his descent in Hades and of my own on this of my passions ...

Finally she untied me and we sat on a daybed .... It felt as if Demeter and Aris were taking part in an erotic symposium opposite the Athenians ... we had no faces because gods have no specific faces.... seated we are amused when we share the same height with the mortals ...But when we are standing and share the same work with the mortals our vast splendor transpires consequently to be subjected as the object of their jealousy ... because everything which for ordinary mortals seem difficult and complicated is to gods simple and easy....

The gods act exactly the same with the gods who are far away from them. In the painting of

Joachim Wtewael, Mars and Venus[36] are revealed by the gods, the external appearance of a god affects the appearance of the others because all the gods share a common physical DNA. All the gods naked in front of Eros, like Mars and Venus on the bed.

With this confession of nudity I bid you good bye.

See you again,

Damien Adaleux

LETTER 345 Louis Martineaux to Damien Adaleux 10-10-2001, Florida,

Dear Damien,

As you see I am continuing my vacation in sunny Florida, the only state which competes with the vain grooming of the coast of California. Coasts however that lack opposite them a sea entrenched by their embrace as the Greek matrimonial hymns of the Aegean but an ocean as a rival not easy to capture.

Paedophiles frequent these places from around the world. Such tourist attractions have emerged in Tallahassee, in Fort Lauderdale in Miami ... This is a purely homosexual paedophilia and has a dual targeting: the pornographic and that of the hassle.

Children in adolescence that allegedly go to the beach to sunbathe or to play beach volleyball: in fact this strip of land which faces infinity is the symbol of social and economic tribalism. These children who are either in their pre-teens or in puberty delve into what their potential customers wish.

I happened to be staying in Fort Lauderdale and a nice morning to become the witness of such a story in one of its beautiful beaches. While the sun baked my back and two teenagers perhaps fifteen years old were playing cards next to me till they were approached by a 30 year old Iraqi called Abu Giasaf.

“How old are you children from Florida?” asked the aroused frugal Iraqi.

They gave him the expected answer...

“Could I interest you with a thousand dollars each?”

They, presumably innocent, answered yes.

“Do you see this wooden hut? We'll enter it and you will do obedient boys, what I tell you...”

His view reminded one of a smartly dressed dandy goat who had climbed the mountain top and had the feeling of unlimited freedom which he was given by the goddess of Antioch, a force however that involved all the negative tests of a nuclear explosion. The myth of Heidi completely distinct from the idealized one.

At that moment I felt that the tableau of Piero de Cosimo "The myth of Prometheus"[37] was absent with its breeze from the American coast.

The sun had no clouds, so that Jupiter could control the happenings from on high - although in the case of Prometheus this had not happened - and to observe. Maybe that’s why the typhoons in this area are so studious.

The man on the podium with the silver body was absent - the gold was on the left while the bronze on the right of the tableau - shows its idea in the sky. Prometheus had attributed to his creation features of the gods or according to others in his soul of piece from each god .... Even in his brass model, the human creation at his feet had Jupiter’s signature ... The bronze as the lower model is probably doomed to always face the earth with Epimetheus - Christ to support him but without leading him in an approved direction ... Prometheus is bemused by the knowledge of his divine brother and the presence of the Unknown ... What is the best proof of this signature? The presence and help of Athena to Prometheus with the theft of fire ... The fire as love, as sheepskin full of desires, as the adhesive essence of Body and Soul emerges due heat as a Cassiopeia trapped in the lower mental substrates with no possibility of escape to the upper levels ... I miss the eerie form of the being in the tree of knowledge of the world that has simian features ... The basket of fruit and tilted, the fruit scattered, since the gifts of Prometheus they finally reached the ocean as well...

There was no oil painting on wood in the American coast that gives the authors and their recipients of the tree of life of Christ and eternal and undead wisdom...

What I did was to follow them with distinction and after approaching the hut, to observe from the cracks the happenings.

He asked them to absolutely get out of their swimming costumes and to be kissed in front of the camera. My experience in Mykonos taught me that it isn't paedophilia when two minors have intercourse....

It is considered a golden dawn love romance always according to the logic of the unruly male minors... They were very willingly obedient and seemed to combine work with their sensuality... He told them to go ahead and mutilating themselves[38] not in Spanish but in Greek...They asked him what it is...He told them to rub their mushrooms not with pepper but by hand and after this to lie one on the floor and the other one to rub his rooster in the interval of the other’s hills, which was done promptly... Afterwards he told them to lie prone and with their mouth to salivate continuously their arid region, while he was filming with an extreme workshop of wishes ...Indeed he was pushing the hills of the immature children with the bundles of money giving the impression of the formation of a serpentine ....

At a certain moment he got out his elephant and was ready to beat the young soldiers of Alexander the great....

I decided to intervene as a catalyst; I threw open the door and yelled that paedophiles were prohibited on the coast .... He panicked, pushed me and started to run along the coast like a frightened dog seeking fire exits ... Needless to say, the two youngsters collected the money from the floor the way the merchants did while being expelled from the temple by Jesus ....

I thought crossing the coast up to the hotel that in the waves resided hitting one another in dissolving in the sand kissing it with the respectful and dangerous stunts of the inhabitants of Atlantis because they loved her dearly... On the other side some moments I feel that these two boys had a connection with the Paumgartner altarpiece triptych painting[39] and I was Martin Paumgartner one of the patrons. The one boy at the right edge of the triptych would play in my idealistic mind the role of Stefan Paumgartner like St George slaying the dragon within, while gripping his neck to avoid profanity ... The banner with the red cross had meandering endings indication of the risks to any ordinary Christian’s dogmatic perceptions in the way that religious beliefs blind but operate as an automated mechanism of morality whose colonnade is in the temple of any civil society. .. The other boy at the left edge playing Lukas Baumgartner like Saint Eustace kissing or tempering after witnessing a flash in the Christian doctrine with a bright cross. This offering had perhaps to do with the removal of the son of Martin, Lukas from Christianity and thus his father decided to be personified by St Eustace by Dürer, so at this by the power of speech and image to re-accede, serving the idealism of art and the metaphysical of thought.... However this rapprochement will only succeed through the Pagan Movement .... The first boy symbolizes modesty and the second humility... The shields, the hardness as well as their fighting spirit .... In the central part of the triptych the younger was me and the elder the Iraqi approaching the idea of ​​ Christ for different reasons, each of us ... the forms that surround the Virgin and the infant Christ as small as the grains of sand, and the angels, for the rise of the divinity of the parents of Christ and the conceited intonation of their meaninglessness ... the niches and arches both worn and abandoned like the world they represented...The linden triptych ensures immortality to Saint Katherine of Nuremberg[40] and all of us .... In Delphi Ι espouse you because Dominic has invited me to an erotic dinner ...

See you again,

Louis Martineau

Letter 365 Damien Adaleux to Dominic Bareaux 17-11-2001, Paris,

Dear Dominique,

When I am alone and watch gay porno film I remember you. I remember our prohibitive fruit since the male sex symbol as an archetype heralds the masculine and potential assets. You are the synonym of strength and of endless reserves of energy that Men Women seek in the erotic bed...

I remember our last vacation in Indonesia.... Your salty body which I desired so much at the coast.... Your necklaces of topaz and Chrysocolla[41]....

Do you remember at the yacht what a wonderful time we had spent together?

It rocked in our sexual lavish pace as the Nereid[42] Monument[43] exudes a life-giving ecstasy in its solitude ....

That morning while I was sunbathing on the surface of the vessel like an Egyptian cat, you came on me and donated me two kisses on my mountains, biting them as to taste their acme.

From the stance of three quarters I was transformed to that of the 1/2 so that from my numerical proportions that determine the extent of design and the glory of the reflected faces through the geometric character structures that proposes the feasible solutions without coercing anyone to advance in architecture to the critique of practical reason and its cleansed waters acquiring the texture of the Portland vase[44] with the hospitality of white glass on the surface of the slag and the exile of any element that does not promote the concept or the possibility of chipping in thickening layers or thinning finish that attach an academic anaglyphic coldness. However they are impressive with their niveous loose character structures in contract with the functional capabilities of candle making that even the leaves give the impression of a butterfly always ready for flight. The immaculate arrest of August might be the nearest interpretation to the iconographic program of each monarch who wishes after each triumph the absolute and not the relational apotheosis. However Atia's hand[45] will always form a plummet which represents the first chapter of Augustus' wontedness...In this way in this sexual empire I could stand undisturbed in my mooring.

I had felt the finger of your right and your left hand to open my alley forming the letter v which symbolizes the quartet route of the vital cosmic soul[46] : earth, heaven, earth and heaven finally again .... The capital N in its geometrical shape represented the value of the square ....

With your sculpting process feels like Oni[47] a permanent king of Ife culture[48] with my arrow always on the rise. Only that the arrow, while it was in my head as I felt it as a syndrome in my hips, as an extension of my ideas behind my back, the way you contrive the glans prowled to capture the bidder of the victim .... The Hindu doctrine corresponds to the third eye which accepts everything and knows everything ... I adopted the attitude of the kneeling stance of the hieroglyphic letters for the facilitation of chipping but also for your own worship ...

With so much pressure within me I wanted to dream at that time that the object of my action was becoming at the same time my action’s subject and receptor and I began mocking my phallus as when an animal digs a burrow to hide ...

I was looking at your portrait in the water as an exact mirroring that resembles a photographic reconstruction of an image in colour terms of Magritte[49] and his School of the objective which might have been to attach the viewer with the following dilemma: the faithful representation of reality and its nature is only up to action and the evolution of technology or this can be altered, as the skin that has the ability to proliferate its cells by the very nature of man which is based on a detailed contemplation and the subsequent copying of the image, not in the way that have been preserved copies of the Pheidias’[50] works by Roman sculptors, but with this symptomatology that defines to the eye the only truth: the common and widely acceptable truth and that any derogation on one hand creates novel currents in the history of art, but in fact all of these have a quay of solid framework structures that are invariant but differently translated by each artist as an allegory implicit in the meaning of the dialogue which disposes them in a continuous flow of doubt of what should be accepted or visually flawless and incorporating the idea of the goods of nature.

This portrait which was donated by nature vibrated by its meandering formations foretold the infinity of our collective orgasms and how even sex in its vastness poses a dose of standardization at regular intervals, while the deformation in your general conceptual image could well be likened with the bizarre ones by Francis Bacon[51] that the loss of the physiognomy characteristics correlates not so much with the horrible or the quaking emitting or possesses an interactivity from the environment, but with their deliberate abstraction aiming to hide these emotional manifestations as an expansive rather than characteristic manifestation of the truth.

The elongation and refraction in the yielding of the image has a ratio at the beginning of the psychic imprint which shrinks and expands for the ewe or the sack of Thessalonica by Normans (1185)...

The soul in its column could easily be contrasted with the strings of reigning Puabi’s[52] lyre, while the 10 of the Beaufort scale blowing in both their souls, symbolized the maids who were killed to accompany their lady in the after-death life. ..A lyre which in place of its strings the bones of the toes one of the maids-winds had settled suggesting that music is created by god for man and that it even accompanies man in death or that man’s soul itself and its coasts have been created for this reason only, while music has man’s breath and life. You, Dominique were the lyre and its organic material that flowed on the surface of your stillness and I was the bull with the golden head from the rays of the sun and my beard moulded from Lapis lazuli, to give me longevity and good luck in the long journeys and a male symbol. Your soul was as bony as the queen’s lyre....

My conical hat watching my own water reflection strongly resembled that of Amenhotep’s[53] III whose elevation symbolized his high intellect and his intense cognitive activity that touched the divine. Brancusi’s[54] Madame Pogany[55] was the main consequential of such pharaonic extra-terrestrial forms that their third eye is not evident, but from it, it is customary a cobra to arise as a symbol of knowledge and magical magnetism of the mob and the transfer of his will to them to be realized.

The yacht followed your own circumcision and my reverse course recoursing up and down on the surface of the sea violating its borders, while we were swaying in our erotic rhythm ....

Dominique you held so firmly from my slim waist with the way the Alessandro Farnese[56] was laying on the chair of Pope Paul the Third, without, however, his palms sweating like yours you from our Mediterranean pulse that had become peacefully erotic ....The crimson clothing of the protagonists of Titian[57] had been restored to our tableau by the redness of my face because of vasodilation caused by my intraventricular pressure and in Dominique’s chest you from your erotic arousement for that Obscure Object of Desire .... Only that neither even you Dominique you nor I adopted the pyramid synthesis of the Pope, since in our passion we were first among equals ...

From our composition devoid the Myron’s Discobolus and Ottavio Farnese who parodied him because we never mocked the statues of the classical era with their carved bodies which we ideally craved ... In Titian’s parody[58] we did not exhibit any subservience ...

Nevertheless we formed an artistic four legged animal ... You the stallion self of the artist who elects the theme of the canvas depending on the advertising messages that he wants to send, the artistic trend that will fly with him, his blueprints, the scales of colour that he will invest and their final phase, while I your submissive ego self that corrects your sins, improves the imperfections and amends his subjects covering them with others ... The function of art has its sexual dimension even in its dark form circumferencing the homosexual sterility with its reproductive nature...

Because of the postures we were painful to the same degree as our mental fragmentation in different parts of the human body, like an airplane that has crashed after hitting a multi-pointed land and scattered its parts are placed in heterogeneous places that if they had another place this could affect the fate of the protagonists either to something unfavourable either to something favourable, we decided to assume another posture....

I took the profile position and from behind me you Dominique, always accompanying me in the bed-ship and to resemble higher than me as a symbol of your sexual effect on my own situation of gestation which could be on the cover of a sensationalist magazine... Our bodies were characterized by the prehistoric symbolic bodily mystique encountered in photographic art of Mac Kinley[59] with the purity of its contours ...

So the boat, because of our ambivalent showdown, drooped ever left and right as happens in elections throughout the world for a local government or political trends, majority trends for one party governments ...

I especially liked your tattoo in the place of the green heart, a loving filled with hopefulness in its naturalistic place and the kisses you gave me a on the backside.

I liked playing Lucy and I saw in yourself Dominique myself that I had fallen in love again so that with the typical order of worship Lucy to reignite for my beauty ....

Alejandro sleeping in the cabin of the yacht woke up from our commotion and appeared in the right time for us to form a Delphic tripod ...

While you were working inside me I motioned him to come and he quickly lowered his swimsuit posing as a panther and I between his plumes was his stallion. I painted his Heliodorus room[60] with the tongue of my heart all over and reproduced with its ideas the functioning of Bolsena[61] ....Cardinal San Giorgio[62] was in the right panache and Julius the Second[63] to the left and its door to virtually envision them in his threshold .... The Swiss Guard[64] I designed on his right hill was an auspicious sign for beauty, mental peace, protection and financial wealth although the meaning of the army is many steps below that of God as was evident.... banging with my hand his right crest hence the turmoil of my likeness, while on the left apnea of a spiritual ceremony which dissolved the frontality not so much for the lengthy procedure of picturing the persons as for their deficient performance or their insignificance in front of the miracle of Holy Communion ....

Completing the mural I wanted to open Alejandro’s door to conquer the secrets of his Vatican. Our Lateran Synod[65] had already been crowned with Olympic success... I licked like a baby his neck and ears which are the symbols of pronouns as well as his eyes which he closed since the fear of reaction to an uncommon practice that had the deeper meaning of the language which is the way we view the world and subsequently we conquer despite the tunics- prejudice of dire social reality that is ruled by an intolerance for anything that does not belong to its compartmentalisation.... The faith in the beauty of your body and not in its knowledge made me think of the analogy of this relationship the way it was dealt by Antonello da Messina in his work "Saint Jerome in his Study"[66]. This elevated pedestal symbolizing the rational interpretation of religion reflected in our case the fears and my doubts whether the body I longed for was true or if it was a subject of a figment on the beach of my imagination ... A completely surrogate laboratory in a cenotaph Christian church with a dark lion in the depth of the arched colonnade which symbolized the underworldly powers which every religion conceals let alone the catholic with its world of wealth connected to juicy paedophile scandals...Knowledge is inconsistent with faith that symbolized my Christian Temple .... The peacocks outside this faith who symbolized the weeds with their arrogance that sparkled in our chests ... The world outside the window aloof .. .According to Antonello Da Messina, knowledge, education, and criticism are superior to pious but night faith of the Christian religion, while the light always floods it when we have a very open window into them without blinkers .. ..So my kisses were the book of faith within the temple with autonomy, to bathe in the light of knowledge, while its works were in drawers ready for storage and study ...Winged beings in the upper tribelon[67] symbolized the transfer of knowledge of the secrets of heaven, from the emblem of Crineian[68] movement ...

Kisses from the collar of the displaced as cracks on the nipples of the breasts. from one milking minimalist milk the way depicted in the world Photo of Darren Almond[69] and on the other achieves oestrogen creation countervailing charges who was the right hand of the female form The Women of Algiers in Delacroix[70]....Laughed nonstop and his eyes had become cherries ... I immigrated to his navel piercings, echoes of the Pharaohs of noble origin who are otherwise differential and the Middle Kingdom of Egypt's death would be punishable. Maybe it was the symbol and the connecting shackle the secrets of the earth. The Cutlass was the long and thick and put it in my mouth to demonstrate his martial Cicero to defend Res Publica rhetoric.

Alejandro however like to taste like saw with my own eyes the untapped phallus my innkeeper had for so long my hand. My hand vibrated the hips with tattoo by olive had to endowed with the wisdom of love and rely on it as a mechanism Assistant .... It was Mater Virtuum[71] as alter ego of rushed Minerva who chased the vowels our passions to the smoothed series to orderly grammar. The Triumph of Virtue Andrea Mantegna[72] was our Artistic objective in this theatrical intercourse....The Mini Love row that the soul that by dyoin we had struck gold with the leaden and not the arrows, so that our love is forever ... the bars of the yachts were in the form of columns with arches symbolize the nature of concord shrubby ....The Laziness bottom us a statue of the era with fragmentary shall be conducted and brought to sloth rope. A restless drowsiness but stagnate ... The clouds that had formed over the yacht distinguished Moderation, justice and man our reach but the figure of Apollo on the right, the gazes dowering our aspiring artistic continue with the virtues of art ...

“Otia sit tollas periere cupidinis arcus”[73], I thought.... Venus stomped on Centaur our bodies to our prophecizing the true meaning of eros: that supersedes the zodiac instincts ...

I felt my body artist indicate the word love with his sperm in my own hall carefully .... Your signature does not intimidate me until i swallowed up in my mouth a Swiss milk Alejandro forming the word always by completing the crossword of this erotic Correlation.

See you again,

Damien Adaleux

LETTER 368 Guillaume Papon to Lucy Sanguin 19-11-2001, Paris,

Dear Lucy,

Your behaviour is very manic depressive I would confess and I can't follow it but only to observe it by Adrasteia[74].

In addition I’m sending you the present letter attached to a copy of the original crystals Lothar the history of Susanna[75], a royal heirloom to members of the court ..... The Lotharios with this masterpiece, created by crystal boundaries like a magic ball that reveals the future of the respondent deliver the message that the elders were punished for their disrespect towards Susanna to be given by the blackmailing appetites, the presence of the servants, an existence even shameless and other heinous and slander by the honest and virtuous Daniel .... the prudence, the wisdom, morality and honesty is not a conqueror that comes from over of nature but is a gift of God endowment in each man the elder youthful .... The fence and vegetation symbolize the protection obtained by Mother Nature to Susanna, while with the stoning of the elders the nature of the soul and interests are found in rocks and their secrets. ...

I’m sending you this copy to give to Damien, because I 'm informed that he defames me to his friends and his environment with insults and adverse comments....He tells them that I am a rogue and worthless, and that I have a soul like the cheap paper they write on .... he also says that he is surrounded by interest groups that are angry against me, and that suffices to wag a finger of one of them in order to hurt ... This copy is the best of the answers that I have to report, and to remind you that the extortion punished from the hand of God to those who burn the forest with his life to them blow for selfish purposes... Nature belongs to God and no man has the right to burn it because he will be burnt in the furnace of his tongue and won't have any redemption.....

Of course I do not give syntactic semantics to these threats because I feel that the contextual psefdoperipteroi temples is the Aeolic kind in need of literature’s annotation, gaps in grammatical types are without borders ...

The happenings in Genova summer prove that some moments in history the young men and the innocent are murdered by the riot police and the paramilitary out of physics with no room for error in extra-institutional threat even when not denominated in budgetary niches...

I could parallelise the situation last summer with the “Triumph of death' by Bruegel[76] that the standardized repetition of skeletons there is intended merely to stretch a macabre atmosphere with clear ethical content but also the accentuation of the fact that if you lose the human skin, the ultimate essence is exactly the same, the ribs are the temple of Justice a cave shaped differentiated composition.

The armour in carpentry possibly stands as the bodies and the police that the hardness or the introverted overprotection lethally identified which is always the feeling of silence, a silence that comes more from the absence of a language between the teeth and from the lack of brain magma...The form of the skeleton leaning over the coins in barrels could be an indication of the avarice of mercenary troops, or that one of the seven deadly sins leading to the surname and not substantially in the entities claiming it ...The numerous compositions characterizing the project are designed and the imposition of the dominant motifs in human figures that seem to be turned into skeletons finally prevailed, while alone in resisting identification with the death of the rotting female figure because of the romance transpired and the governor that although staggering still retains pronominal identity model with the royal purple mantle indicative of aristocratic of reference that is both fiery and blue ... Skeletons in the backround with robes are the symbol

the terror that comes from the primitive antiquity, while preferably the diagonal axis associated with the deviations and average standard of life that lead to small or large deaths…

Watching the skeleton I have on my office, it comes to my recall the skull of the god of the night and vacuum prevailing in the universe of Tezcatlipoca[77].... The human sacrifices to the Mixtecos[78] galleries was commonplace .... But lost teeth symbolize the destruction of all humanity galleries, loss of magical powers of their members as a terrible punishment from God so much that he despised and do not ever forgive. We forgave them their secret iniquities, mixing their heinous acts of Black magic from The Key of Solomon [79], the Legemeton[80], Steganography[81] and all the rest of the kind ...This exhibit and sculpture symbolizes the horrible punishment of perpetrators in black-magic letters containing handwriting other abusing the confidence that comes from a more intimate, selfless proposal acquaintance with the unknown which may be the glamorous and erotic and less for operation of the utilitarian or objects and personally disinterested but sympathetic zoomorphic, and deimorphic or angelmorphic figure whose mission is eternal punishment in the furnace of Satan so much that everyone who worshiped and served him very faithfully, more faithfully than we would have thought himself. This expression on their face Harrison Satan to have eternity and will ever bring forgiveness if you do not stop abusing the simplicity of being that does not hurt anyone ... The surroundings symbolizes the invisible beings who continue to flout the commands of God...These beings would never have forgiveness to the ages of ages up to show true remorse for the bad you did and continue to do in the human species ... You will burn in hell members galleries and invisible beings that surround them until I realized that God is one and when it usurps the power of God not become one with him but lead to pyrazole[82] eternal furnaces .... God sent to hell and those who destroy life and successful career and mermaids that symbolize agate in skulls, galloping protection for horses, inherited the quick and successful career .... The undissolved teeth symbolize the dismantling, destruction of all lodges and usher in a new concept : The apiece to rely on his personal forces ... The same nose and fiery with gaps that symbolize the destruction of the rules of the social pyramid and the return of love and eros .... Silica in the eyes symbolizes the eye of wrath of God for those who steal the personal correspondence of others, quenching of the electronic messages, the concept of blogging, the miserable and absurd and internet, monitoring the privacy of citizens and the violation of human rights, the assassination attempt on ordinary citizens by Masonic lodges, retention and governments of all kinds, intimidation by persons independent mud builders where they want to hang out with ordinary people because they do not like oats their reach space ... and those who make these worse and God vowed to drop all up in a hundred degrees to feel from a mule’s stubbornness His terrible wrath that is capable of removing the universe. Above in the commission of a felony, and God will destroy the universe and their souls will be lost in the fire abroad who return there ... This is not the cultural achievements symbolizes death will come to those who the secret and illegal immorality them think not visible to the divine eye ....

This especially who put obstacles in the career of others with threats and intimidation type Masonry God set to die from leprosy and the kind of collapse as tenth generation to cleanse little humanity from the miserable existence of their ranges into insignificance of their provision of the privileges of the galleries as well as the vice...this particular will inflame the skin and hell will be hanging on used as new material for other Aztec gods like this one ... And those who doubt this reason God ordered the removal from the tree of life. Because God has a lot of work to do as Elytis says and if all of them continue, they will be sent to Satan fire in the Foreign...And the curse will fall on them and they will not be able to be liquidated no porch unless they personally ask for forgiveness from God and the spirit that surrounds him. God is tolerant and good but when beyond the limits of his patience he starts to shed thunderbolt mentally and magical like no previous one ... and because many others and held very strictly God decided to judge if I kept playing the same violin let's learn how comes the final crisis is final and no saves no porch .... And this frame symbolizes while all of the aforementioned with insightful character, but as a cultural gift reminiscent of the brutality of religious beliefs that are interpreted as satisfaction of God the killing of innocent victims ...

This exhibit entitled as god Tezcatlipoca symbolizes the death of the gods who think they know everything and that was the Almighty Creator of the Universe but fooled by their arrogance that borders the insult as what has created the concepts and devises and the beginnings of a Qaeda worldview: Prevalence of logic with regard to the irrational forces in their simplest form life have an effect due to the rationality governing other before God all are miserable worms and termites that potatoes at any time you want ... because God cannot leave their gods who have taken human form to torment mankind...And it saves no religion, brotherhood and Gallery from the wrath of God will fall like lead on their heads and swallow poison the evil that I have done to their victims for their art, the glory and the money they cram their faith...

No one will save them as much as they beg, because forgiveness would never come because trying to think of God as the Creator, but the spirit is a much higher level than theirs and I think ape ... And we have no doubt that with such a large immorality and impunity for the horrible crimes will not come to an end ...

The charge is related to the cause .... And the fleece skull symbolizes the god of all innocent victims of these naive creatures who believed in other gods and they dethroned ... Symbolizes wickedness and viciousness of the gods to the people if they do not come to their senses God will create artworks from their own blood and fleece .... And the hell would expell the blood of innocent victims to return to the current of blue and white paradise ... This exhibit symbolizes the end of the dominance of the gods o the irrational and of the absurd because of the prevalence of humanistic missionary work of the Church, but made ​​the same atrocities on indigenous for its prevalence ....

Your attitude leads to a proposal for recovering ... I feel like Polyphemus in Landscape with Polyphemus, the notorious tableau of Nicolas Poussin[83], brightness contemplating reflection and philosophical inductions ... Even the giants of the spirit have the need of self-isolation, while their imperceptible staff on the hood of their emotional needs ...it is curious that a marine - deity son of Poseidon - presented as a mountain range and follow it can distinguish land from the body ... Maybe because the body was created from clay, the material for fine arts sculpture ... Maybe because when isolated we are so hard and stiff as the rock of mountain ranges ... Maybe because giant persons stand tall ... Maybe because the self-isolation associated with the interweaving of thought and acts on the mundane issues ...

See you again,

Guillaume Papon

LETTER 378 Damien Adaleux to Georges Labrouille 27-11-2001, Paris,

Dear George,

I am alone at the sofa and was watching your photo....

The art of the photographic at the early stages of the negative expresses drapery of crystallization or magmatizing the human soul ... to intermediate separation of light and shade contribute to shaping mental vehicles that feed, grow and evolve in the virtual ego ...The final stage is hiding the truth and the other manifestations as the unique and socially acceptable face even if the form of gurgling troubles with melancholic landscapes and the assumptions on the skill of Henri Cartier-Bresson[84], there that gets reasonable HOB reflection and the individual when backed by the group illustrates ascetic and austere, almost hagiographic in an iconographic program prescribed bleak and the usual mirrored fountain out-of-this-world activity by underground roots in a hazy environment of other genre and Universal formalities. In the historical Cartier-Bresson is merely the cloak of a history that unfolds core although within the other which always has the possibility of escape through an interpersonal narrative linking the past tense to future tense, reminding that the flow of time is a fingerprint in Middle Ages and that tautologies determines the unknown then extending in now. This temporal variation, which is not a tautology but standardized oscillation, has universal brushes but by it, it escapes the local and ethno possibility that identifies or case of assistance to a non-delivered amelioration from the human mind but without the drawer that hosts to be lockable.

This lustrous purity that resembles the terrace dress wet and heated by the sun's rays are the photos it necessary and requested counterparts located in delicate colours of Klekner[85] the feeling of static frostiness which however poses mat Rise and downward directions in cosmic avenue leading to a stem outworldly climate, heat but almost matches the power could be the overcompensation but without the self-Happening to have a decorative texture

as encountered in these canvases der Borges although the decoration and the art of concealing a necessity dream weaven of another world in which the imagination plays the role of the tie and shirt not in the formal attire not the unthinking pomposity which dominates the cosmic receptions but by the prevalence of irreplaceable logical fixtures.

Moreover, the very notion of the photographer seeks oversight of light, the angelic demon pretending irrelevant what the niche of the retina, retina of a sun that is identified with the moon for purposes not intermarriage. If this identification images, and images are the actual rays with which process the shapes and colours but there is a fictional Native as the night succeeding the day as a rational need for which the pituitary appreciably alter the actual change to the lectern in a theatre when it should we ordinary viewers of a four act play watched as a beginning, middle and end, following the Aristotelian visa concerning tragedy but which had already existed from the Homeric epics of that is drama but not in dialogue form that requires conquering the good of democracy [Pericles and as the continuation of Michelangelo and the laboratory] and plastics spoken word in a document not to barber mind but for the perpetuation of sensuality of words as a spiritual movement that transform or diverted to a literary artistic lashes awaiting the homecoming of Ithaca for reminder transient memories who have the ambition of permanence not by selfishness but by serving the good of the universal concept of shared knowledge as the robe of Christ for the miraculous operation.

However the photograph can act like the animals used for plowing. that one depends on the other and when one leans on its knee the second does exactly the same, the meaning of Menon and reminding us that contemplation in a freezing past continuous is that air masses are not nothing but the coats in specific territories of the body which consolidation bring about the lack of omniscience. Potential but liquidation does not cease to be a hood as from those encountered in tableaus of Correggio [86] [a memory of the Roman Empire in the humanistic allusion that becomes an incident butterfly for not showing up as of forest nymph] the mental mechanism of whether or not if it operates partially to avoid harmful considered prejudicial to the factory pyramid society ....This reading that is innate knowledge finds its root in a dropping form of photograph the tableau life kills timescales like the tableau of Pontormo[87] as the anode or the cathode in these a logical context, not in the sense of collectivity but of a responsibility criminalized consistent in the first ascent to the surface of the variables of Philosophy and the caliber of truth when assumptions are not purloin the reducing distilling the reasoning in inductive or despicable criminal acts in the coda of endless production devises...Τhe scythe of Saturn in this way loses the rider and smooth to the extent that it could easily be compared with peacock wings...Pride is the second person of Perdition[88] but without the relentless sharpness that makes life unattainable, there the life of ornamental plant resembles and caressing the upstart, not with green colours of the Bassano projects[89] for promising moments, but because the amphipillar of truth realizes that is based on soil, while skinned beings from heaven, acquiring a utilitarian rotary funnel, wondering about the meaning of the world hides.

My introductory note to the art of photography ends here, because the main issue is the concept of sexual selfishness: that by simply stabilization of light, shape and ratings are the subject of erotic desire that is transformed to an object for the dark world of Ossian[90], praising the impenetrable intensity of desire involving idealistic installments that scratch there not as a concept but as an idea ....Eventually the concept of self-satisfaction may be intended as a starting point a photo but also a glimpse that are based on pseudo pillars fantasies as casts unrealized but equally likely to occur, chained of the last property that contains the gravitational traction.

Imagination is the creative Reconstruction of Reality served as a grade idealistic or utopian dreams boys dipped in the lake unconscious when the subconscious is Summer Hammock Hawaiian and bask in the object but without the Hawaiian guitars of plays. Moreover, this operation of the mind belongs in the information society that every rational creature is scheduled with this purpose, while the meaning of hippalectryon [91] exists not only the mutual dependence with the idea but also by the figurine portrayal. In a simpler language the human mind can't imagine this for what isn't programmed the password-encrypted psychic clothing, steeped emblem idealistic nature in which one is real and completely non-existent in other natural and pictorial government as is the common sense understood.

The fantasy is the derogation from the imagination with the perverted, the callous and stone of mixed orchards in the pot of self-seclusion diseased believes that while healing spas both necessary for Madame Chevigny’s arthritis with Sprinkler’s method of memoirs of calendar that has character but are essentially the story of King Sun seen from the habits of a blueblood women courtiers who considered both feudalism Ionian as having the constellations that decorate the night....The course of the disease is parallel to the recovery. Following the systematic desensitization only the fantasy does not include the concept of terror but that of guilt rudimentary society, economy or sex scandals that the guilty are not punished but has sentenced the multiplication of pleasure the technique of peeling the hunted huge menhirs, celebrating divine service for the appeasement of the dark spirit or propitiating existing beneficent for the hypertensive form. The prehistoric fantasy is the jargon of a particular legible mainly from pornography orders addressed to the mind expands to the flowering of that which is grown afterwards ...When not taking or not fantasy verging on obsession as in the case of fiction of positive benchmark for the thriving of life in paradise. Essentially, I just got the iterative communication that accompanies each studious student, expecting but hoping not to mean anything....

If decanting the erotic vision is not associated with photography but has the screw in associative impressions of everyday life, the way that the eye does not notice anything but I am searching for the slightest reason so non-plexed the desired object to focus on the subtle pleasures of stigmatic optic planes that belong to the band of inquisitiveness that has served the enthusiastic soiree of greed in the sense of Philocteticism[92], then he has the railing of the invariant of photographers owned the mist of darkling roof of mind resembling a splendor of high intellect and covers portions of time the dark dome ....The concept of the imaginary spread function are more mobile in this case than in the photographic seashores when we become collectors of seashells and miracles ... The movie footage without trigger might be the most accurate high priestess ritual called fantasies no separate visual stimuli.

The concept of narcissistic complacency belongs to the border area of the heart that is not soldiers but refs are projections in a football match, uncertain results. The friction of the organ that imagines its normal position in a foreign astral body while every human body is a receptor of astral payment harmonized in parallel or identical mental formations, supporting the motorcycle that diversity is the handmaiden of beauty - which is essentially a passion of erotic penis vulva in the hand and the palm of the graphology sets of veins and organs or shrubs the spelling dictum that the stronger key for the success is the mirror mania of ourselves. We fall in love so the second and third of our personal life inhospitable body of destiny and allogeneic entities - the second is the method of self-knowledge through the erotic for writing while the third interstellar radiation which all human destinies transmits through graphology and palmistry - as an attempt of glorification of erotic self-awareness palmistry. Let us not forget that it contains the mountains of the plateau of the gods Hermes and Aphrodite who reconciles with them if Saturn, Mars and Jupiter in our attach an erotic altar, communicative love gloriously hammered on the anvil of land with startling vehemence.

The coexistence in the palm of Cytherea [93] and warleader with the Ombudsman[94] patterer Mercury prefigures the archetypal pair of love and war. Eros is a perpetual battle with the fate of Jupiter and Saturn sceptre stigmatized plateaus in human entities and only dialogue and transaction to bed can create the Pentagon building that is said humanity: increase and multiply and the subsequent quotation for the perpetuation of Saturn - Life. Without love in a woman can learn the secrets of the people said once a wise.

The curiosity is the absence of Ganymede’s serum as a differentiated feedback to the dipole pair while the homosexuals there exists controversy rather like him armed pure between Communists and pro-Western in Greek civil war but an unspoken contention for the competition with the most beautiful consequence a unique sculpture giant of Urs Fischer[95].

The lines in the palm presages masturbate for the recording of words or a substantial cornice which would contradict the logic in ascending minor, while the crucifix sexual in-bedding that in substance the palm is a kind of navel-gazing that augur a prescient trends to be the ideal become practice.

The simulation of a handheld in a matrix or mold casting homosexuals incorporates the sense of theatrics to something unprofitable but in essence is in discount for shows at the Hippodrome. Manual labour is the womb of souls who have a strong sense of miscarriages but also the expansion of the uterus of emotions in capitals biconical, for the possibility of election in sexual promiscuity are not consistent with the social convention of standard professions. The hand of the fountain is the creation or failure of unnecessary running into the sewers of life to impart a superlative in first.

The absence of adhesive between sperm and ova result in the elevation of semi functioning diffused in the environmental world but has the possibility of reconstruction. Semen terminals in the sea gets the oxygen the fish that euphorbias while fish will then become the food of both forms of human equality a consequence of the principle built by similarity with the same genetic material .... This principle of similarity between beings who do not have genetic or racial equivalence is the basis of the semen recycled within the infinite nature through tolls land and the sea. The religion that puts waiver banned complacency in not ever welcomes the pleasures of great power or small and become aware sin as anything not bring about procreation in the sense of the error.

Procreation offers wonderful and available labour material for Protestant social establishments equating hard work with the life and drowsiness with chaos and sin. In particular, the Orthodox Christian religion as an ambassador of Catholicism - that is obvious and work on Sunday, closing day is the day that the Lord the same time the labour supply coincides with the uncritical proliferation of human equality related to the concept of collective communal ownership in which one serves the hotel on another planet called earth. In Catholicism the most popular subject is these New Testament, while the Protestantism which is more stringent prevail these Old Testament. Orthodoxy tends more in the New Testament both because of the soft nature of Christ and to avoid any Jewish worship in the Old Testament represented....

As antireligious could be considered the birth of Athena from the head of Zeus after having not made ​​by the most common physical intercourse in the equivalent era of postmodernism - whether such a terminology and do not exhibit a failure to identify her time - human cloning or creation only human sperm or considered reliquary of life and sterile success.

The sperm into the palm reminds me of Prague with the superfluous Danube, according to the Christian religion which though futuristic overlaps the side of the human body with the genetic structure that is anonymous, although translated SA because the mind that birth has not appeared ...Each child looking own father, while the season is our non-orphan and delves into one of Cromwell’s doctrines of the kingdom to pass the freedom of democracy. If Charles I had not been displeased with the introduction of the Scots’ English prayer in church service[96], create the conditions for rebellion not happened in Ireland and shunned the practice of the great reprimand limiting the functions of the Parliament would not were executed by Cromwell and his foe.

See you again,

Damien Adaleux

LETTER 388 Damien Adaleux to George Labrouille 8-12-2001, Paris,

Dear George,

The orgy I organized yesterday in my apartment was crowned by success. Twenty Britons with twenty French could not recreate the battle of Anghiari [97] but the Roman sarcophagus with Lloyd Vichy conditions centennial controversy and triumphant Romans marshal their French at the top in the extent indicative of incredible sex as the franc vs the German Imperial Romance of the roots.

The Barbarians rebellious British in the lower parts of France gave blowjobs to the Knights. The winners France always with the head in a frontal confrontation between their observation of hedonic reactions to irritants mouths of the Britons with bowed heads, symbol of their defeat at the centres of the battles and with barbarians beard indicative substitutes heartache and worry that the sweetening of the French phallic mitigates a narcissism, artful composition that the measures are compatible with imaginative carnivores capes. French throughout the course of fathoms perpendicular to the ocean of diagonal shape of its British characterized the exodus of vertical pumps in uproar as Hellenistic forms that had been westernized with oriental rhythm ...

The trumpeter in this hieroglyphic composition that the crowns played the role of the troubled sea was me…

But if the sculpture composition denatured chromatic the protagonists will remind heroes of the middle and right-hand booklet garden of earthly pleasures Hieronymus Bosch but which have a filmic reference cost vibrant array of films of Greenaway.

One of them by the British had taken from a floral tubs and presented in a French polled first in order to denote the anthiforia homosexuality and multiplication of traction Second symbolizing John the goods of the captivity at Poitiers by Edward Prince of Wales ...

A balloon as dummy plastic doll replaced the huge strawberry which had fallen to the British ambassador's glutton, in order to be signed by the conditions well-Bretiny and delivered to twelve Plantagenetes the Aquitaine France or the half ....

One of France Trunks had a hide as the dolphins Charles weeks before Jeanne d'Arc appear, however in accepting the mouth of a bird burgundy fruit, symbol of lust for the gift of the heavens. Another British Homosexual furry and French copulate vertical and Hindus with legs upwards to sex learned through the wisdom of the heavens that the owl symbolizes their heads and they end up in the Arras document the compatibility ....

Two French chatting naked and face down on sexual pleasures, while the head of one of them was made by fruit emblematic of continuous and unending flow of thinking that goes with it is obvious in the figure of the features, such as liberty and the crypt of another self.

One other British coins defecate in vacuum, as an allegorical interpretation of generosity and emotional wealth that involves people in disrepute ...

Raised birds framed the human being symbolizes high ambitions and their dreams of ...

French man at the upper level Gobble by a giant bird strike which helmet the casserole, cook indicative of scheming the papal court with endless manuscripts of confessor, while this religious intercourse as a result had to defecate raven emblem of death and terminal defeat Kosserel Charles evil self-report.

The two British right to copulate by the French and one closed their ears not to hear the diphthong pleasures of the sire and defecating else who guided the flute symbolizes a French defeats the British in Ponvallain and Bressouir. The excrement of fiery music expressing the variation of the soul of Britain but a distal meaningful: the music has reduced and final destination on earth but the lyrics of the compositions meaningless meaning that if their abbreviation has eternal value ....

The two French playing string erotic aura of its British harp and the lute seemed like pennies in the hands of the Divine Unknown, a connotation that the people are the tools of the gods and their compositions for the challenge of the height of feelings or unscrupulous acts that sounds dictated but do not reveal the pearls in the ears of profane or sacrilegious ....

The hermaphrodite Gregory with the turtle on his chest to reflect marital fidelity or the proposal for toads lust and reflected in a pharaonic mummies with a demonic entity was the symbol of immortality, which originated from these virtues or disability as the two sides identity of the currency ....

The huge head of imaginary owls touch a Franco-British symbolize human tendency for curiosity and the divine wisdom throughout the ages and whether or incompatible parts as the lakes ...

The fruit from fruit that accompany the head of lovers and anti-lovers symbolizes wonderful and enforcement with regard to the nature of the human mind and how Mother Nature has the autonomy and lactating educates the first omen of an early African serfs of European colonization of feudal society....

French means the shell carrying him shimmers British incitement of French revolution by the British aristocracy because of help of the French kingdom in the American Revolution and the resulting reference loss of possessions of George of the third of the American colonies but also how erotic passions are always depths and from other channels...

In the second level of the sovereignty of Normandy by the British style with Leader Henry the Fifth was obvious ... around the source of life French prisoners of eros, mules, pisces, unicorns, tragic, camels, arctic, boar, leopard and nevrides in the eyes of the British, Literatures Memorandum of Bosh that in life who are closer to the behaviour of animals or mimic the properties of each of them identified ...

The circular man dancing and animals representing the endless alphabet of life that have the grammatical rules through the exceptions and sometimes admirable unusual rare existences of ... In addition to recording the Bosch tells firstly that animals born in the service of human beings but in my opinion that the life forms serving more Doric serving life forms and give pleasures of the vines ....In this dust will find its sophisticated reasoning prevails always the law of the stronger after it eats the small fish like the big yes to a contest speech rhetoric ...The Frenchman in his hand as a weapon Pisces symbolizes religious contention between Catholicism and Protestantism in the centuries on the earth .... The British English would be very different if Maria Stuart and her mother, Mary of Gyze had not murdered poisons or decapitated ....

The birds crowned as blossoms in the back of Capri and the goats are the well known erotic creatures sent from the heavens to oversee the zoomorphism Till theomorphism done ....

At the third level Vreste, Erburg, Kalai, Bordeaux and Bagion which representing each tower - France was overrun by the English. Also three French in the centre were symbolizing the fountain of adultery was the attraction of new-built, married, adolescent British playing in porn movies to buy radiant and elusive cars, luxury villas and rings on Favorite ...Adultery is considered by many great sin for self and the realm of the members were so great and cracked after it has become separation and divorce of many causes scales ....Indeed, France gladly obeying orders two British leaned with his hands on the floor naked, that one to the Glyph of the sewers and the other his spear and his two cherries - symbol of victory of Edward the third in L'Eklyz Keeping in both his legs - symbol of victory of British vis the Valois on land in Kressy in 1346 in Calais in 1347 - in this inorganic sexual gymnastics .... Assistants to the inverted tripod there have been a descendant of the family and a French Monfor distant Flemish origin ...

The hole in the sphere of adultery with the banned spouse was a reminder that infidelity is done in a dark land illegally entirety on its lower members .... The sky level of the Frenchman holding a red fruit, with a proposal Angels helicopter as indication that through lust earning the keys of paradise on the earth after metaphysical dimension of the project, while in the historical loss of Calais during the reign of Marie Tudor and tradition of the French suzerainty. British over the griffins guarded the treasure violated the oven to symbolize St. Helena Napoleon's exile. Branches with purple birds were allegories tree of knowledge of lust.

The Pentacle gates representing the seed of all a soul on these differed as to the quality and diversity ... The lake from the seeds contained women protagonists mermaids or Nereids that cause aversion of men from the patronage of Athens substainability ...

If the bodies had allegoric correlation with science necropsy then ash deposition of the Unknown Soldier at the Arc de Triumphe of Ernest Jules Renoux would be timely than ever since the story that is represented by such grandiose floodlit monuments as the last echoes of the Roman victories in Gaul Julius Caesar or Augustus at Actium or Egypt, belonging to a cross timelessness, creates magma volcanic eruptions soaked in the blood of the unsung heroes while the crowd mourning and digits are indistinguishable from one another stresses the concordia before the public risk or common destiny that can be generated by their involvement in the maze of historical facts even if others such as Hadrian's mausoleum in Rome vandalized hordes of barbarians sub of Alaric in 410 .g. and ash of Hadrian, the family members as yet produced and the last in the series that has been buried dispersed in air to remind us not to both Roman suzerainty in the region and the meaning of the hereditary aristocracy...A kind of damping of dignitatis family Roman Empire's jurisdiction in the cold wind with the desperate thought that the dust of the empire marked the end of their existence, an apotropaic act supervised by Keynes and vandalistic concept of evil, while essentially was the withdrawal molecules on detecting archaeological treasures of this caliber in addition to the absence of civilizing has sought, similar Act with those of Buddha statues by the Taliban of Afghanistan ...

The whole thing will be very similar to multi faced formations of Michelangelo in the Sistine Chapel, especially those with the angels and saints who surrounded Jesus, forming omega Greek program, while given in the sin of the darkest figures of the orgy the emphasis of the last letter that equates with the emblem of justice. But if one argument n waned starring heaven then you will see a human head or skull with eyes on the top left and right side of the mural, nose in the center that surrounds the Christmas favourite moves and throws a mouth on the bottom.

In reversing a menorah unbalanced slightly tilted to the right and the angels to the saints in the upper part of the rays of Divine Light.

The soul melted like fleece and lamb are hand the saint symbol of the fact that the detached from the body will have the place of honour they deserve in Paradise, while the column that carries the angels and saints over the skulls meaning to us as fact awarding the caul ...The ominous cloud on the left side of the mural symbolizes the gods - observers of human beings of nature and the confusion of the mist of demons ....

See you again, Damien Adaleux

LETTER 395 Lucy Sanguin to Sophie Caron, 21-12-2001, Paris,

Dear Sophie,

You won't believe what happened yesterday evening. I had invited Fernandez to my house to play monopoly, an artist from Spain that I had known at Lesbus last summer and he brought without invite two of his friends: Clive from Great Britain and Romano from Italy.

During all the game the conceal their smiles put out an intense erotic desire for a dipole in exchange quartet.

We agreed that who loses all his money must take out all his clothing as an action of character, since the clothing can replaces the warmth of the coat that has the skin of the animal, but in no case not a physical residues wilderness but a scientific consideration of the cultural roots that cross the human species from its primary.

Costume and fashion diversity moreover substitute animal fur in economic chosen translation from the category of people, weaklings or humans if you prefer a velvety feel of the tables of Pontormo in the livelier side.

The first missed payment to the brute was the Spaniard reminding me of the struggle for the throne succession and I as Louis fourteenth to do everything for the Bourbon Restoration. The only currency that was clutched between the legs and the self Each diners mouth was generous. The increase in Brittany reminded her revenge for the defeat of the invincible Armada of Philip the second of Elizabeth, in the matter of Italian revenge for the support of Mussolini and Franco in verbal fate the invasion of the Arabs payment vowels in my plain visit.

Eventually violated the Monopoly and I found myself without realising this over him reminding him of the support of the French and of Blum against Frankists. The whole town and the money was mine up and down.

Suddenly I feel in back of me the Britain to conquer me at my Trua, reminding as a valid the ascension of Henry the sixth Lancaster in French throne. The birth of pain alternate with him the entire time sensual descendant of Aeneas giggle with our accomplishments.

At some moment I was liberated Orleans from English but French sovereignty of Spain extended to the Normandy, giving distension in pain with my hyperintensitivity of. The existence of the English and the French part in my trunk Burgundy alleviate pain of slow with their voluptuous and was at the same time as a memorandum of a gay flute chord that makes new sense of acceptance by inoculating the generosity of a sensual nepotism.

The pleasure was not only double but triple after it is brought before us stands a mirror comforter as a statute that man is doomed always see all the other idols except his own. Mirror enables reflection of the world belonging but also the fictitious probability by inserting our self: unexplained is a tableau consisting of the organic part without photographic dimensions .... What becomes visible in the mirror is without stalemate of whether or not the magical idea of there for quite a while in order to experience a different way you see the world through the path. For the common man the mirror constitutes a philosophical declarated printing: The world belongs can not be conquered and met him in a substantially planar. The idols are not portrayal a creative imagination as in the first case but the materialist theory that our perception,dominated by the senses, does not allow the material of deepening. So the mirror constitutes a philosophical provided weakining brutality of life that as a part of it allows us the reading of the drapery. Nevertheless the images formed animations or properties implies that the material except our selves somewhere lurks sculptural without material A common view in beings unknown to us step susceptible to modification to the stone carving and clay to become more weightless spirit but without losing the substance of. The root of the virtual place this self is just across the mirror will be very similar to the pronominal word you or we but without be identical to the ontological category with these. The mirror is a vehicle Native observation, a mechanism the eye Anthropological not leave much room for varied interpretation in the events that hosts ....

His disadvantage lies in identifying the local limiting the focus of the narrative of our interviews reminding Croats, Serbs and Bosnians the civil war in Yugoslavia with different visas that come from the geography of the optical fibre of the mirror. This Determinants of unilateralism does not negate the meaning of existence: but the people that offer is a dramatic proportions that in essence is why monotype is an actor who the panel and the scene is our attention to him.

A negative sign of the second mirror is the realistic rendering of the operation of the world with the grandeur built by Marcus Vipsanius Agrippa Pantheon in Rome, grandeur and simply inserts one shaped motifs that capture the Emperor in public and universal possession as echoes of classical antiquity and hermetically closed gaps in indeterminacy. The chair is chair, the dog dog and so on. The mirror does not give authority to justify the existence of the dog but only cites the fact without comments, a task of the journalist profession in some locked cabinets, replacing the function of a newspaper ... A newspaper or newspaper articles that do not have the emotional and shower bathed use of colour in Renoir's "readers" or " “Marguerite Charpentier” and that takes us back to idealistic mental silkscreens to indicate that chromatography has shelf border and engraved with clarity but is anarchist in the sense of voluntary exile one leg will always live in ancestor either by fear of renovation or because the law engraved logic was not permissible stability include whether or not the nomadic steppes of Anarchy spirits .... The autonomy of the plan is not arbitrary but obeys the rules of logic the feathers floating in the air by shaking of an angel or bird as an optical displacement follows mental and layering sequence the uranography[98] El Greco although the protagonist in Renoir is the volume in not chiselled limit absurdity Setting the threshold of obesity in the starting point and not the end in order to emphasize that the self-indulgent life is coincident with a sober romanticism and angelic calmness to annihilate forms as those of Lauradour and flooded with light in the local environment as the wax to give a time past in these wonderful with divine vis everyday bourzouarzias and snapshots of ....

This mirror would not be other by Romanos who represents the Sacred League of Italian princes, while the word my French garrison of Naples, surrounded by the Gonzalo of Cordova in Atella.

From the European history which recreates the beaches Evia us had to make the return of ancient payment as a cornerstone of the temple of the births.

The unsurpassed standard of Renaissance and post-Renaissance thinking have always pristine and ambassadors.

The columns symbolize the declining trend in energy of the gods from the mountainous part of the valley rentals are earthly forces, the terrestrial and the infernal.

The languages ​​we fell in love with the marble reliefs our ideals forming a square shape on each side, and this represented the sections that housed the metopes of the Parthenon. Decided this erotic figure observing the paintings that had each of us the pubic fields and hills from the side which was offered since many of the metopes and components of life-giving missing from the Acropolis Museum, which we visited in the summer we went. We believe that with this erotic orgy brings together the stolen pieces of both Parthenon and its own us lost in the fantastic nocturnal our American motorway with their siblings.

Each body and each life-giving and life-giving part of the human brain .... The life-giving eastern corresponded to men, women in the west, to the northern outskirts of gendered ideas - the Trojan War was a civil war between Achaeans or Danaans and Trojans that divided up and the Olympians - and what bad is being born from these, insincere and goodwill, the perverts in which calculation but rather an intuitive ability and south to override the case against instincts and passions.

On the north side Clive with tattoos representing the events of the fall of Troy. In the south Fernandez represented in the Centauromachy hips, while the east with the Giants Romano question of Amazons pulsate as trouble thinking of me.

The Amazons always stood between meteors female instinctive primitive power of inspiration and fail-blow of macho. The fragments of the bipolar chest symbolizes and inadequate proposal for the conduct of their children. Men themselves blocked in colleges disabled or unfinished women with willingness but for sovereignty in the piece stolen by Lord Elgin. Female not offer the milk of the breast represented the image of the wounded feminine movement. And the murder of male beings professes destruction of breasts.

Romano's eyes met mine throughout our erotic Tempest and functioned as the Ionian State in our heavens non dressing .... In the flute to Fernandez saw the battles Lapiths and Centaurs depicting the right hip of the second representing the rivalry of knowledge and ecstasy to the moral of women in proposals that departs from the traditional hierarchy and classification.

The Lapiths subscribing to a blow to the head from the left hand centaur symbolizes uniting otherworldly and Heavenly in human thought, while its share his left hand on the rock advertises delivery: earth and the legal provision which functioned as a lever bracing in charge available his right hand to point consciousness Centauri to make you steady. The uncomfortable gymnastics proposal represented the Lapiths and the brutality of the fact of attempted abuse of women by Centaurs. The legs of the Centaur horse shaped hammock as a characteristic of the takeoff of ecstasy...

In between the sexual strike me in the right see the same dune Clive a portrayed part of the Panathenaic procession.. The rider Holds on one side the horse with his left hand, while the right of the landing to the head creating a cycle .... This move had to do with the knight whose zone the Moors a lad ... The naked freshman restrained with his hand on the horse to wait for the landing, while the planetary orbital gesture on his head that was possible, bandaging brotherhood and empathy for rider that bend slightly grudging and bandaging the area .... The last act symbolizes how a child is one loomweights for adult life to them that while encasing younger outweigh even the new ...

My gaze shifted and concentrated in Lake Eye Clive who had nailed to the contours of the hips Romano from erotic ecstasy in which the imagery conveyed the Centauromachy Fernandez ....

Amazed by the life-giving eastern Designed in perfectly to admire Dionysus with Hermes talks in opposite Chariessa Demeter and Mars who enjoys the conversation, as components of democracy that reached the peak of the ancient world by Pericles, a grandfathering that inherited in centuries with the enlarged reminded to missing privileges of yesteryear from the work of this, a Christian offshoot negotiable for peoples provided long cultural imperatives with a credit representation ... next to gods Athenians who approach the political and cultural achievements .... The gods while standing near it brings out the natural sublime dimensions .... When the gods amused and have chairs not clear how to stand out from anything ordinary citizens ...When taking action and close the mortals of their choice stand out from the simple state public but the main messenger lesson is the following from this representation: the gods live close to humans, mimic their habits so they do not clearly visible or their existence but also the difference of their nature or because envy those either because of fear or because of the vulva or located between them and when it deems not hesitant to approaches when requested .... This is the nature of the gods and conquered the cultural...

Their faces were in absence because gods take several forms...

Mercury seated with wide-brimmed hat to remind that in the dialogue and in every type of communication existed broadmindedness the fluency and freedom of expression, which sometimes reaches the meaning of the outspoken and sometimes the meaning of poignant speech, not robust be rectified and is characterized by the roughness and the words of Demosthenes.

Mercury would rise if the amount would be twice that of self versus branded princes, an artistic tactic that expresses the idea that the secular power of human beings are powerless before the gods - although given of them with sticks in first error - which Relaxed and comfortable auplace behold what happens ....

Demeter posing with one hand on chin, indicative of grief for Persephone while with another mighty torch, symbol of the Eleusinian Mysteries to highlights how the light is interwoven with the darkness and the gods that banishes the light emitted by the darkness of Yerevan ....

Mars on the other side holding the palms of the knee of the leg that does not even touch the ground to remind that the origin of the gods in heaven and away from the earthly possessions of land, that chiromancy art and destiny of human beings lies in their mobility as expressed by the feet and knees symbolizing as expressed by the leg based on satellites, tool enyl aggression manifested from ancient times to today - is the aggressive side of Mars in word level as expressed by the spirit and by swinging the leg in the air.

Iris or Ebe facing the procession with her left hand arranges the unhinge wind cotton expressing the social upheavals of the issue of religious enthusiasts as the holy war, or the issue of desecration of ballast batteries that shook the Athenian people some years later.

Jupiter leaning against the backrest which is sphinx throne and holding the handle in his right hand a scepter, a symbol of power of the gods the sight of humans, suggesting both the chthonic and sacramental nature of secular power ....

The dress shown for nine months known as Panathinaikos veil depicting scenes Giants Destined for the statue of Athena Polias in the Erechtheion located and symbolizes the gestation goddess of wisdom who have babies and all the wisdom of giantmaking any personally is the protection of . The two young men carrying the seats entrusted with the religious worship of their gods-given ....

Dionysus is the bar under the armpits which constitutes an admission of lameness, while Athena seated in profile is identified by the auspices of snakes containing spreading the message that such a defense weapon is a bad trap shield- eternally. Apollo was distinguished from the laurel as a patron of poets and literary winners, while Poseidon from his trident in order to tame or fanning the waves of the energy transferred in the sky .... Both chat and transfer thoughts and actions between them....

Artemis holds her arm tenderly sister, while with the other arranges the sleeve slipping off her shoulder after having clothes that provide heat from the cold dew in the heat is useless while the gods have no such physical needs. ... This move is indicative of modesty Artemis...

Near Venus in Eros holding a sunshade while watching the arrival of the procession indicating how Eros provides only protection ....

Romano sees his body Fernandez representing the southern life-giving. a life-giving as a keen gallop tosy porn stars who copulate rapidly for more intense pleasure or because they want to be seen as great lovers, in this case horsemen in action as the Texan ....The mane Fernandez suggests the speed of galloping expressing the longest windy plume in manes of horses .... The landing had to jump into the territory and float on the move, an act which suggests that through foreplay nobody tastes materialism and remount the heavens through the perpetual motion to sample the speed of Paradise. The horse symbolizes the earth and the absurd materialism that secrets of the world and the originator in the sky having a servant of the horse as a concept and as an animal and representatives of land ..... The flame shaped waving mane symbolizes fire who has the spirit when in continuous mobility ....

The eighteen Older Men, Athenians eight princes and representatives of the ten tribes profess the power that comes from the experience due to time ...

Fernandez and formed Cycladic figurines in the crevice I see the same in western life-giving a rider mounting a wreath hair with his hands, an act that symbolizes the mission of religion and sport: reward values ​​with their representatives.

The Equestrian with the lion shaped shoulder pads and gorgoneion gallop while the helmet there is an eagle holding snake in beak since Jupiter is the winner of the hardware and Evil....

I on the other hand, while tasting the reeds Clive representing the life-giving north I saw two oxen of which the second bounce and resist as a driver restrained with rope, an act that symbolizes the animal resisting the spirit when I feel the pressure. ...The three new which drives four ram symbolizes religion involved that requires aggression and wars thanks to the .... The four ydroforoi that carry vases with water will sprinkle the altar and the four cardinal points ....

The presence of courtyard and guitarist procession symbolizes the fact that music and religion are kept separate ....

The Elder thallophoroi with olive branches representing the third age inherent to the question wisdom of experience .... The emcee of the garment leaves naked stocky trunk, while the march of elders gets to the east that is towards the light and the east ....

The Landing has descended the chariot and potatoes rocks to indicate that through sport overcome the material element .... The horses bouncing tall symbolize the absurd that leaves the mundane to join the heavenly and the divine ...

The ninety-two metopes represent the 92 days of our spring presage and these summer because in Greece the summer never ends and the weather and the heart and soul ... Every day and pleasure, pleasure and delight any dancing ....

In my own pediment Fernandez amazed he stayed with the victory of Athens, at the Poseidon of address for the city of Athens ... Always overcome youth of old age ... The wisdom always Nice of the trident of the power ... Sprang from his mouth of the Kalirroi and the twig Illissos ... My victory was my own. The victory was my own .... In my logical element overcame the Soma and the sea of Gods ... My body from the heat .... The river Triton, Amphitrite, the Ion, Creusa is the Oreithefia the Erysichthon the Pandrosou, Kekropas in the woods of my pleasure .... the Irida was his mouth of which he brought the news of allegiance to Acropolis and Mercury in my eyes the messenger of the order ...The shredded Kekropas symbolizes the kingdom and in the extent of the beginning of Athenian democracy as the foundation Pericles with broad cultural and figurative of the program for the Apotheosis of Athens and allies ...

Romano’s aetoma always with median Clive characterized the sun with his chariot to the sea rises and the moon with its own back on painful daughter's going down, in Greece indication that the light is never ending circular aura of ....The scene of the birth of Athena from the head of Zeus symbol of the fact that good luck and blessing from the gods comes from the logic and all the folds as shown in forms of Hestia, Dione and Aphrodite embraced and comfort that States had adopted the Roman Imperial families symposia and other but also concluded that the mother is always a support to her daughter .... The folds in their clothes symbolized the turmoil and uproar caused the train to their souls, hence the audible retinoid clinging to their body .... A welding which I guess comes from a very intensive involvement and immersion with clothes in the Sea the vocabulary that attaches to the product of the law of gravitation with, reminding that the natural post of the dressing and whose vogue is not in water but in the land plagued Aeolus and children in order to stir the dust of non material existence and the points are shifted his choice as sacred utensils ready for smelting to support the economy in period byzantine crisis ....

See you again

Lucy Sanguin

LETTER 396

Guillame Papon to Lucy Sanguin,

31-12-2001, Paris,

Dear Lucy,

I don’t applaud your exhibitions at the monument of the Nereeides from what I know from Sophie Caron.

I can visualize your figure between the columns, symbols of grace just like the breath of a religious pompous mastermind and in the existence of emptiness where man cannot know: it is the metaphysic which is inserted to emphasize that between lack of knowledge and religiousness there will always be a position of protagonist of cultural depositions in the contribution of sculpting that permeates the contact with the mysteries of life…

“The Death of the Virgin” by Caravaggio[99] is the painting that becomes you even if you should be in alert situation… If Tiber washes you out, the tear of your red dress will be housed in the curtain of your show… A hole that might not be a hole… A prostitute deserves the same respect as Madonna in your mind. A prostitute who for her death everyone should cry like their mother or God is dead… A prostitute the whole universe… A murdered prostitute equals with remorse for the death of the Goddess…

Nevertheless your position opposite my repetitive concessions is equal to the one of full confidence on her horse indicated by her left hand “Marguerite Meursot on her pony” by Jacques-Émile Blanche [100] blessed with oil on the canvas of your skin, so that your holiness be emphasized. This essence of photographic painting did not doubt the dominance of painting towards the other forms of art like photography but came to show that it could stand before them without any fear, without any witness of ignorance but by stating a hyperkinetic power that doesn’t allow nests of cracks or arsons in her bosom but with stands them to emphasize tolerantia which every Roman emperor accepts for the meaning of the different which coexists as dominant in democracy and probably involving into a cocoon that will cover the others along with the receptor of his hospitability since the enemy of the good miss Sanguin, is the better or the best… You seem to be flying over your passions, not the ones that have reside it in your chimney for decades but also the ones that reside on its top… Your fine finger gives an impressionistic character to the horses that you ride in bed and take you away in your marine vortex.

On the other hand you could and be one of “The women on the roof” by Bernard Boutet Monvel [101] because of the limitations imposed by your family… School in the morning, at noon evening foreign languages and piano that occupies most of the canvas of your life swirling in its whirlpool of which is Apollo with his notes creates the pairs of girls as the dance of the maidens of Joseph Marius Avy[102], in the afternoon prima ballerina and swimming pool, in the evening social dances .... entrenchments of Islam or Christianity with introspective movements referencing to marble, dancing in the principle of homogeneity which belongs to countervailing perception of everything from a simple computational procedure of dissimilar sizes offered a fraction the one to the other ....

However, I ‘d always like to be your divine Infant, and you the “Madonna of the Stairs”[103] by Michelangelo for the simple reason that as a small Christ I would lactate your breasts to be nurtured to our common principles and values, rejecting to my rectum the ones not matching to your veil and reviving the myth of the Lady Lactans who is the Mother who nourishes all people under her embrace… spiritual food in relief because the depth is absent since all seem to come near : a feeling of friendliness of nature and of the world in an unexpected flatness as an extension of annihilation of the world in non-3D pictures .... The cherubim descending the stairs, friends, acquaintances of our relationship, the witnesses removed from the detachment and the side-lining of emotions and approach the divine couple for advice, admonition or answers to any questions of our relationship ... Cherubs not in the sense of the dead mask or tragedy that plays the second role in a neutral softly lit wallpaper as in Vasari’s[104] oil painting depicting the Lorenzo de’ Medici, “the Magnificent”, but in the meaning of co-stars as in the hemicycle of angels that surround “The Virgin with the Infant Jesus”[105] by Botticelli ... .Christ lost in her body seems to be one body with her stressing the divinity of their relationship as it would if the depicted was you and I and the erotic element of our relationship would be exaggerated and continuity in the sense of artistic assimilation linking parallel universes or lingering or conflicting attempting to find common contact points ...

A relationship idealistic of Christ and Madonna as those found in the Van Gogh cloud painting there that the clouds play the role of gods and the horizon their destiny...

And I an angel bowing down dressed in red like in the “Annunciation of our Lady” by Fra' Filippo Lippi [106]. The columns separated the standing angels from the Lady but not the bowing angel because the mother of God requires obedience and respect from all the angels on earth and not to disobey her orders .... The tree of life that stands in the depth indicates the splendour of nature in which all persons bow with their gaze on earth and even the Virgin Mary herself, while the robust architecture suggests the saying of Christ: to Caesar what is Caesar's and to God what is God's.....

At the present situation I play the role of Perseus who liberates you like Andromeda from the shackles of your family after you have been tied on the rock of the nation Lucy.... My darling Lucy... You avert your face like Andromeda in the tableau by Pierre di Cosimo[107] “Perseus frees Andromeda”....The rock with the tree in counterpoint in which you are tied resembles animal that mocks the dragon while the twigs reminiscent of a dragon’s leg is directed towards the sky as a reminder that the decree of Hades is comparable with the other heavenly gods’ like Hermes’ who arriving at the sky is wearing his pluming sandals to predefine the victory of Perseus to the monster whose colour the sea has adopted because of the camaraderie Pluto and Neptune.... Perseus treads on the monster as a symbol of his victory versus evil like Saint George in the pictographic tradition slaying the dragon or the snake. Cassiopeia, your mother is lamenting in the lower or upper right of the tableau....Between the crowds who are cheering there are also musicians with their instruments likely to enchant the dragon so as to be defeated....But I feel that I am in fact absent from the tableau of your life.... you cannot murder you with a weapon as you suggested nor to throw myself on Damien’s beloved to make him break up and take you back.....It is impossible for the knightly honour and moral code I serve....Also it would be very difficult to me to assassinate Damien to focus on all your love on me.....

I feel that we must break up, without my decision being irrevocable....

See you again Guillaume Papon

LETTER 405 Damien Adaleux to Georges Labrouille 20-1-2002, New York,

Dear George,

The New Year found me at my apartment at New York meeting old friends of mine.

I had invited Sebastian, an artist with whom we were studying together. He took his degree. I never received it.... Sebastian had a dark look and Indian origin Cherokee....

Accidentally threw the tea on him and he had been totally permeated....I told him to uphold his official nature and borrow clothing from me...

I found that he had a chain on the right-leg, an indication of homosexuality and one left-handed, as a renewal of registration in the American gigolos...He told me in an apologetic tone that the art of the creator ensured him poverty and that he had to earn his livelihood to copulate with students of art schools for money. The art of sex identified with Beaux arts... His work belongs to the art of meaning…. creation and the creator of the art emphasized the commercialization of derivative products through its meanness...

Here arises the question of competition between the Creator as man and the Creator as God .... God who created all things seeing a man artist who knows more recognition and love possibly from his own work in the crowds of earth feels the envy.... The creation of the world however, George, has nothing to do with artistic creation, let alone the latter representing the mutant “δυνάμει είναι” (transl. Greek for potentially existing) is always dependent on the presence and on the feedback of the former that professes the “ενεργεία είναι” (transl. Greek for energetically existing) and “ υπάρχειν” (transl. Greek for being)[108]… The envy of God towards the human artistic kind is completely unfounded, since the religions have an ethic teaching character which aims at forming the types into moulds, while art is not limited only to this dimension : it has the describing, the ethic teaching and its metaphysical function as a reason which depends on the others without realizing them with the aim of recovery of good ...Consequently, the rage and the envy of God to the artists of all kinds condemning them to poverty, misery, disease and persecution is unjustified because their creations are undead as God, but not themselves... The love of the people focuses on the creature; not on the creator of the art.... In addition, everyone admires what God created without being able to explain his teleological path or the history of the Unknown....

The religions were created for the supposed improvement of the people while the arts for the appreciation of the world : A rosy embellishment of black-figure amphorae of the world to show them as lily and calyx shaped on the way for the good...

The endless anger of God against artists also contains an additional factor: all the people know that the world which surrounds them was created by God, regardless his depiction in the painting of his mind... But how many know the unknown artist from China or the other from Australia?

This rage and envy of God against the aspiring creators is associated with a prevailing atmosphere: everyone hates religious dogmas, the prejudices and the gloomy parts of the world which hosts them, all fakes of God....The religions don’t have the embellishing disposal of the arts, but through their jurist teaching set the aim of tolerable living in the same place of various forms of life that have sometimes the pen of argument and only a few of the reconciliation with what we call different ....

But so many criticized Martin Kippenberger’s sculpture, "Crucified frog"[109] or Madonna’s video clip “Justify my love” and “Like a prayer”?

Therefore, it is a conceptual error to centre on love that consents a human creature, while at the same time it overlooks the criticisms he has received...

The competition God feels to mortal authors and poets in conclusion, is unfounded and based on a wrong basis.

Besides, man has a picture, while in religions such as Islam this peculiar feature is forbidden for the impression of God. Teaching is best achieved by the combination of word and image and when the latter is absent the lesson is not fulfilled, it is incomplete, with ambiguities and gaps of indeterminacies which cause a confusion and darkening in the minds of human beings, simple and complex projects instead of enlightening them. The image is linked to the emotional impression on the unwritten painting of the soul, and its lack on the ontological level makes no different and not in an artistic program... If God is one, the existence of many religions divides him and this generates a mental Babel whose emotional reflections are modified but also negate its catechistic dogma...

The dogma “ου ποιήσεις σεαυτόν είδωλον” (transl. greek for do not create idols of god for thyself) is a unifying principle which coincides with the spermatogonia[110] of art of but contradicts with its conceptual starting point....

Was there any greatest idol than Jesus Christ although his famous side was assaulted by the iconoclasts of Byzantium without success? Such a great celebrity in temples, filmography, art, sculpture, theatre..... His worship by the masses is indescribable... The relationship of God-Creator, and Human-Creator is misunderstood, but in a unilateral direction ... I think it's an absurdity to consider “The Fountain” by Duchamp[111]as an attempt by man to exceed and put God aside...The art has as a purpose of the man defining his self-awareness but also as a neutral supervisor to learn the dimensions of the world which are not inherent in his birth print, as a compass of a scourge character which is not specified by others but is aware of which is the more appropriate path for everyone...

On the other hand art is a job like all others which should also be profitable in the same degree as others... Isn’t God the principal abolitionist of the concept of racism? The racism of other professions to be paid well, while the one of the artist not to pay at all is a racist residue which has no logical reasoning and contradicts the meaning of God... Moreover, let us not forget, my friend George, that God has no survival costs, while the creators - lighthouses should make a living ....

His long hair was in symmetrical harmony with his black-coloured skin ... His smile had won me over from the first minutes, full of condescension, cordiality and a tendency of familiarity or swimming in a foreign body: my oil can.... His smile revealed his expansive sovereignty to examine each node station of my soul, to come to query with the spirits-guards which resided in it and its angels for the eliciting of necessary information ... One soul which was extending to all my body with generosity...

He was wearing a necklace with blue vitriol for his safe voyage in the sea of our vocal passions...

He was standing and I was kneeling and my tongue as a wave licked with pulse every angle of his mast, whose piston that was so sharp as that of the ship with which Paris and Helen would flee, from the series of tapestries in “The history of Achilles” by Jan Van Orley[112]... His piston in his ship symbolized his illegal desire at the sexual travels he was planning with me….The marine goddess in the boat, Triton or Neptune, symbolized the belief of the Trojans that they would defeat the Achaeans, the sea conquerors, and that the abduction of Helen through the sea would ensure this divine favour ... The shields suspended on the staircase (transl. symbolize) that dreams can come true, while the damages on the pier symbolized the end of our pagan world...

On a sexual design moulding of figures like Le Brun’s[113], I was very strict… Whereas regarding our colours, I was very tolerant...

His orchard was the supporter of my hand lest I lose the yoke of my balance... I told him to adopt the stance of giraffes.... I could distinguish on his left moon a pale imitation of the tableau of Jacques Louis David, “Oath of the Horatii”[114] and was very stimulated...

A project with prophetic significance for developments in pre-revolutionary France ... The two of the brothers who lift their left hand symbolize David’s desire that the aristocracy will accede with the part of the Third when they would reconvene while the brother who lifts his right hand is the order of the clergy which yields the wooden spear behind her back, symbol of Jesus Christ as the Tree of the Life....The third class, since it has befriended a portion of the aristocrats featuring Mirabeau and Lafayette, hopes through the metaphysical function of art to befriend the clergy and the nobility .... The swords are in the hands of the king and this disarming is a symbol of unity and peace, while the light spawning on the right, symbolizes the divine lighting which all the leaders and citizens of a country had to have...The Arches, on the second level, symbolize the meaning of the Lodge, since the French Revolution was kneaded and evolved or neutered within these ... In a second level the brothers symbolize the concepts of liberty, equality and fraternity which had been initiating and pre-revolutionary concepts in David’s paintings. The sober female figures though weary, almost doze off, while they seem to be sensing the drama that awaits France.

Well, this tattoo irritated me and introduced me to the sexual liberty which equalizes the sexes equal and unequal to brothers.....

His slim body gave him the virtue of agility in the pathways that I directed him, while his long brunette hair gave me the feeling of a girl with a lightness that Nattier depicted Marie Leszczynska[115] in portraits or sometimes with the royal grandeur of the imaging of Charles-André van Loo[116] .... A female elegance whose exquisite aroma accelerated my lust for her...

He asked me to pull his hair and to caress his belly low in order to bear artistic ideas. I obeyed him willingly and with this Indian ceremony - censers had surrounded us – we artistically worked with the Primordial Spirits in our sweaty bodies...

With a jolt, I took off my condom tasting loquat, gave it to him to taste and I played the role of Saint Sebastian like Bernini’s Triton[117] to end the emotional drought....

I put five hundred euro in the pocket of his jacket for a new and good startup in his artistic work....

See you again,

Damien Adaleux,

LETTER 435 Louis Martineaux to Damien Adaleux 21-5-2002, Florida,

Dear Damien,

Today I did something extremely dangerous....I was with Ryan an artist friend of mine who studies at WASSAR[118] of New York, artist and design of ornamental boys and Mike, a photographer friend's garage near a car in Tallahassee ....

«I have a nice idea! Let’s have sex in the garage! No one will notice us! » he told me and nodded to me and to Mike to jump the fence, as an allegory of our artistic excesses to which we were subjects...

We were, all three of us, thrilled with the idea of immortalizing sexual scenes in a public space .... Mike would hold the camera with his stable hand ...

He would impersonate the star of the film "Silent witness” but in the case of the murder

there would be an erotic misinterpretation .... The viewing of an erotic scene of another sexual couple with which you have no emotional ties resembles with the eyes that even in the dark notice without anyone realizing their presence on site. It is the innermost need to become the overseer with a partial focus while you wanted to be annihilated to become the reference number ultimate. A need mixed with the curiosity to be in many places at the same time or with persons that seem familiar or housebound or alien; in fact invisible not due to natural modesty that your star is backfilled by the crowd but by an overriding need, as a cognitive star of transparency that excels in misery of others without being coerced to physical presence which may be incarnated to a man, an idea or an underground stem boiling in abnormal conditions in a pot, whipping up its smell to the perfume of politic leaders who share the chemical properties of such a toxic venom which does little effect on their back but only to those who have not become accustomed with it in their breathing. On the other side the subtlety may be due to babies that people are carrying and react to early uprisings in their birth country of overexposure...

The endless build-up of obsolete vehicles in diagonal and vertical axes created in our triangle the same feeling of subtlety with that of persons who are depicted tiny in front of oversized trees from the work of Henri Joseph Harpignies[119] “The garden of Luxembourg” which was a study for the painting decoration of the town hall of Paris.... Only that in contrast with Harpignies’ trees which branch in a way that emphasizes their relative relationship, these cars were the ambassadors of wear coated with the actions of memories of their predecessors that looked like their clouds have attached both their appearance and in their interior ministry with the cleaved seats, small items of daily use which to an objective and detached reader their emotional and their material value was minimal but for their holders or diners their aura contained gold ingot that firstly they would never be able to understand it in their imperial splendour, an energy with wedding inspiration, thoughts, forgotten breaths and exhalations, the emotions that accompany them in the avenues, smaller roads and byways as associative components to the large or small ports of life before the final destination in the hope of avoiding the RMS Lusitania and the shipwrecks that are entail for him who is beaten....

But some times during our connections we were feeling that we had an inserted role as a sort of collage clad in paintings in the way that Watteau[120] exposes his multi-faceted compositions that nature separates them, which appears dinosaurian and sometimes in threatening format, with irregular shapes difficult to mould, while at the prominent figures which ever are lost and become one with the foliage attached as a kind of pagan devotion which comes from dealing with materialism and less from the worship in Rococo fashion and sometimes illuminates the environment in selective outbreaks differentiated from the white statues that resemble residues and ghosts of a bygone past almost identical to the black-and-white films by Fritz Lang, their clothes look polished with a light of which flashes appear to waver and are characterized simultaneously by upward and downward pressures, like a stream of celestial bodies that if you put your hand within you do not know what you will encounter or what it delivers in its hood....

This area would be the journey and our wandering on the island of Cythera, dedicated to Eros and Aphrodite.... The cupids we saw in the course of our contacts gave life to our boat that had run aground not in the idyllic part of Cythera but in wrecked cars which dominated the garage town...The Cupids were blowing winds since the shape of the heart was formed in the head to each of us and because Eros with spirit have always assimilated in the course of history.... Venus through the print on the left of our imaginary painting on the hill in a higher pedestal of the two groups represented by Watteau: The crowd full of mobility on the right side that seems to do just now the landing on the island of love – the so called new lovers - and the group on the left side enjoy appeased the benefits of the goddess and represents the stalactite-love that has long been consolidated in the caves of their souls, a technique concerning mostly the conjugated.... the former represent the love of Eve and the second that of a mature age and perhaps the middle...

The five couples nevertheless, on the left side don't ever see the goddess even if she is found allegorically near them...The woman with the fan on the abdomen may seem that she hides her true feelings of love for her erotic conqueror while the first on the right is getting up from her chivalrous lover, a tactic that all the lovers owe their other half when at risk or in needy situation: In love the vertical must support the horizontal to realize the concept of prosthesis which pays everything.... The husky to lift the grounded weak....

See you again,

Louis Martineaux

LETTER 455 Lucy Sanguin to Sophie Caron 21-7-2002, Paris,

Dear Sophie,

Since Damien decided to dramatize our relation with artists from New York, I decided to order a Parnassus as to fall in love except the painters with poets too….

Mars and Venus on the podium and in the centre symbolize the fact that our protagonist Eros and sun always equals war....

In addition the coupling of these two planets or gods confirmatory of marital infidelity even in courtesy ... An infidelity in married life, in the place of poetry or the mission of the arts.... An epic infidelity on because Eros possesses the epic element lurking in the heroic ideal ....The war and Eros violate every rocky serpentine line and give its tail a sense of a wing to make it holly and to angelically beautify it ....

Volcanic eruptions in the right cape symbolize the underlying marital reprisals on the concept of infidelity... It is very common in spouses - adultery dancing behind their backs – while they are at work; horned...

The nine nymphs dance since Orpheus with his lyre spelled charms on all elements and if he could transform them to muses to represent the tableau, even better; though nobody sees him as much as he attracts them... Orpheus thus manages the primitive, horse of paganism, translates it into a cultural good, carved and on the move deified by the strings of his harp... A demigod like Orpheus transform entities of the word into goddesses in the service of mortals....

The language of the Crystalleia spring at the left cape in successive steps and with a downward trend symbolize the conveying of the ideas of gods incarnated in poetic devises with untranslated messages and codes of the elusive tint for the high spirited and is denominated in the way the wilderness of the stormy sea arrives at port, being wed to the breakwater first, following a poetic surrealist method: scattered words in visual stimuli moulded in the clay of the language and in the oven of its love solidified its final stages as the perfection of the written word, that the Alexandrian scribes will categorize, for its lawfully appropriate function and detection of its kinds. Momentum consequently is refined on the altar of the logic of formulation which aims to eliminate its sins through the confessional process of the creator to himself and its assistants for its annihilating solar wreath....

Pegasus appears as a shy female chicken in front of Imperious Hermes, an indication that the unreasonable is subjugated to the wills or the caduceus of the gods, like women in times of patriarchy...

But ordering did not suffice to me... I wanted to be a model of an artist but not any random artist in order to revenge Damien...

So from the canvases of my living room I came to Robert’s studio...

Robert was a black-haired boy with eyes of wildness in the second year of Fine Arts... He had a passion and ambition for his subject and I was willing to get him to know all the good society of Paris, a necessary component for an ambitious career in the passage of orders through the unravelling of public relations that have permeated with a stack of blood more promising and less sibling if naturally he kept his promise to depict me naked mimicking the tableau of my choice...

It likened him to Dürer’s Christ for the reason that his face was a culmination of pain and pretentious beauty derived as custom from his sophisticated and cosmopolitan lifestyle to remind the disciplined life that all artists should have over his passion for his art and the torment of his frugal life, giving typological characteristics of his art influenced by the logic of “Parallel lives” by Plutarch, so that its co-operators will dominate the wealth and to be imposed through his blessing on others.... He achieves his last purpose....

That damp but sunflower midsummer evening he called me to his studio... He was wearing a white shirt that looked like a sail ready to sail to Colchis... His mast was smooth and all set to accept my nails in order to test its robustness of my fickle emotional impressions vibrating under the stars which could be seen from the open window of his laboratory.... The hacks were leaving a subtle iridescence in the walkthrough as when a man visits the bay of a woman without cellophane or waterproof to experience the primary which does not succumb to the counterfeit but with its Character Structures element undermines the secondary to reform it in protogenic matter identified with the tool of processing so that attack and defence not to tell their differences in a never ending war...

The metope of his columns became a live tableau of fleeting colours, bending and tilting, like an alphabet of which the characters have faded into the arms of inscriptions and the combination of letters leads to a logical one-way street that has not provided any sense: Like alchemist symbols that their existence or their presence - because the presence is not necessarily identified with the existence only if the on that are aware of their existence choose or not the appearance of their existence- it has a more disorienting character and in no case enlightening ...His lips were redder than his trauma to remind everyone that life does not bend in the game of powerlessness when there is as motive the benevolent disposal of lust and the aim of love and so elegant and delicate as “Madame Henriette en Flore” and “Portrait of Madame Bouret as Diana” in cloudy wild landscapes by Jean Marc Nattier combining the inhospitable southern landscape that sparkles in depth with the deification of the aristocracy through its baptism in primitive pagan standards that exude grandeur through its unparalleled stylistic intimacy and sober validity of its haughty representatives who do not seem to fear the unwelcoming or if we preferred the satirical style of the Greeks which amuses horror with the mellifluous language of the hospitable dimension of nature... The hunting goddess Diana is also in the nature of the artist, while Madame Henriette en Flore represents all the flowers of art that fall in the history of its ideas ... The mademoiselle de Lampesc as Minerva would give wisdom to the lips of our artist poet...

With some reservation I abdicated my usual myself and asked him to portray me with my bracelets of agate and amethyst.... Dressed only with my bracelets of agate and amethyst ... something so unusual for new faces of my social class like putting the depleted with confidence and awareness Rebecca Boylston by John Singleton Copley[121] - following the strict line of imaging the French aristocracy in pre-revolutionary America - in a park instead of salon that could be expected for a multimillionaire like her.... Only that the satin folds of her garments were over emphasized by the muscular striations of my naked body that was the true wealth and not the basket flowers symbolizing plenitude and regenerative strength of nature that only gives and doesn't ever take back what it gives as a borrowing of altruism for beings that are otherwise born from her she does not recognize them in the skeletology of her body while also taking bizarre forms almost mythical on the left side of background.... The fountain with its upward flow exceeding in height Rebecca Boylston symbolizes the fact that the principle of the creation of the world is superior to humankind, anarchistic and circular like a thread whose you can only see the beginning and even the animals – artificial or real- bow before her and glorify her...

At first he was agape looking more at my reproductive points and seemed not to have seen a spectacle as divine as my body ... Afterwards he pretended to clean his brushes but actually he continued to peek in my pubic area ... I told him that the truth has no decency and that the good painter is the one who pries extensively at the important point to a point of progressive treatment to the high to copulate with the ideal and all to catch up with the perfect that does not exist on earth... a knot in his throat that had been depilated looked like a kids comb... He lay his colours to dry in the sunshine of his mind on the stand and be crystallized in designs...

For Robert who happened to accompany Damien some summertimes ago in Mykonos I opted the work of Vermeer "The Allegory of Painting"[122] also known as “The artist's studio” .... Then he said me to wear his slotted earring so as to combine it with the work with the girl who wore the earring and who was a maid of Vermeer and possibly his great love ... Painting invaluable not only because a maid dared to wear earrings that were suitable only to the estrogenic aristocracy of the Netherlands, action compatible with the ground breaking and innovative spirit of Flanders, but because this maid dared to surpass her social excesses owing to her ethos which was superior to her social status, a staircase in the range of life inaccessible that love leads her to its seriality because of its rarity .... Also that everyone regardless of social status have the right to eternity represented by art....

He removed the earring from his right ear and drilled it into me to remind me that the pain does not know or recognize social classes... His female nature thus would be in absolute accordance and circular alignment with my own...

My body was a book and so I didn’t have to keep the knowledge like the girl who represented the glory....A book as golden as its pages...Neither had I to detain a trumpet because the Robert’s brushes was a phallic substitute representing the musicality he submitted to my body...

Robert was sitting with the comfort of painters professed by Da Vinci and Vermeer followed him in it... with his back turned to the viewer always embodying the impersonality of artists - creators that are doomed to non-existence, while their work over the centuries doomed to subheading that the diffusing light bathes everything ...The Netherlands and its provinces, free from Spanish rule equalling the papal with the Hague Convention for the election in colonial powers with the possibility of trade that would reach up to the Indian Ocean...

The white and the black squares were absent from the workshop of the artist because art was not only a game of chess one likes to dally, but it had been replaced by our looks that was the living arts, the art of Pygmalion who transforms his muse to what he wants...

The luxurious curtain was also absent although Vermeer represented the theatricality of art adorning reality replacing it with another that you think it is its winged variation but in essence is its refracted form from the perspective of the artist in spherical and sometimes squat mirror that pops the haze of magic not to undermine the concept of logic in parameters that neither it doesn't recognize as of its own... A pompous and sombre theatricality that in Vermeer expressed its baroque placing of the time of the great conquests since discoveries always precede arrogance that is reinforced with the innate conviction that the good of others coincide with ours and that otherwise with colonialism they do not ever come in contradiction ...

Every afternoon for five hours in the last month we had a meeting at his studio. At the sunset of completion he showed me the tableau and I told him to put down his pants because of my great pleasure for the results that were very satisfactory ....

He obeyed willingly while salivating like a dog that had not seen his master for long.... I bent and found myself kissing his broomstick fivefold at scattered points as a symbolic ritual in which the humanist ideal encounters Neoromantism to heal the stigmata caused by decanting into a doctrine without replacing it with a cousin to uphold the guilt but nevertheless proclaim the act of the great reprimand to be considered that it is not in consistency with the universality of a religious doctrine that comes from an absolutely dominant mind but yet floats in the sea that offers undiscovered for navigators uninitiated into the secrets of the sea....

He nodded me to be retired to York, not for the start of civil unrest but to worship my Presbyterian doctrine, which was encountered in nine earrings from each side of my harbour irritating me nonstop, making his tongue a hand joining laces through the authority of correspondence... Through this supplementation of mental boots I bribed my sexual service to reach the age of maturation and voting rights at the ballot box of my choice even though it has been accused as phony....

I ought to admit that Robert was an amalgam of charm and dynamic sensitivity like Ingres[123] in his youth... I yearned him for months and the day of presentation of our tableau was the best reason for our lust to bloom and develop to a cupid…

With a colour wiper he lay me down to teach me the colours of his feelings for me... He put the middle of his right hand in my mouth while I was living the tide of his magnetic beauty finding with accuracy the pole pulling him to me... I put my nails on his back to caress his angel wings that broadcasted their spirit in all parts of my brain as a cognitive extension of my adventure worthy of a Livistrou and Rodamnis[124]...His energy was transfused in me to become the chest in which I kept all my precious things...

After putting his stamp and signature not at the left side of the tableau but on the model which graced it with the presence and the depiction of its non-material properties, I gave him a list of friends and family to have customers he so much wanted and to lead not an unworthy life as Cavafy would say but from tolerable to comfortable which would certainly ensure him a living....

I kiss you angelically and mentally my dear friend.

See you again,

Lucy Sanguin

LETTER 460 Damien Adaleux to Georges Labrouille 27-7-2002, New York,

Dear George,

The summer here is so wet and unbearable..... But many nights that I like and some concern my homosexual contacts in the city although the word Homo in Latin is inherent in the concept of man hence with Homo erectus, Ηomo universalis with their context....

The evening before yesterday I went to a gay club with Antoine to have fun but mainly to extend my dating space. All the time we laughed nonstop with the jokes he told me ....

At the opposite table sat a blond boy you could say from the mainland of Lycia if we did a literary anachronism redistributing the geographical terms in ethnic tribes betraying their origin by their appearance proving that the human race always under the skin of amazes everyone with its contents ... His Triton eyes were full of sadness of a situation that excited me like the Necropolis of Ephesus and in generally of Asia Minor, and the energy generated in the coat of my own as of a penetration and acquaintance with them as a cocktail consisting of mixing fruit and variety drinks that if one of the former superseded, the balancing is diverted to offer the essence of an occupying power whose authoritarian character treads on the surrounding powers to prove that the only one is the winner and that only the winner receives the trophy of impressions without sharing it with others...

The little Eros descendant of Aeneas and Venus was leering at me although he was accompanied by two hermaphrodites with long hair like the Avesallom’s with earrings in their noses as if they were bulls with sex drive and stamina, with rings in their navels as the apotheosis of discrimination which cannot be further improved but which is formatted in a shape to give its final approval also to other similar, launching eccentric fashions that have only the feature of the evocative without predetermining the source of inspiration and its origin for the fear of the unsaid which if articulated, its magic will be spoiled...

I asked from a waiter to buy him a bloody Mary and to tell him who the sender was not from a sense of bluster but on the proposal of ownership of the alien to the selfish element that is the main constituent of lust…

He looked at me with meaning.... I retaliated.... I got up from my position and approached him ignoring both hermaphrodites that in fact made up, were whispering from one ear to the other making comments to include the happenings.....

«I know that you want me.... I understood it by the way you were looking me...You know...I want to go to the toilet... My natural painting is calling me ...» I told him without remorse.

«What can you do to convince me to follow you to the toilet and to meet there? It isn't that I don't want you...I want you but I haven't got the fame of the easy lover who troops from the first evening...» he answered me back closing the eye to me like a cat.

« I can do many things as an agile charmer that I am if you give me the chance to prove it to you in practice ....» I mentioned with the style of a teen heartbreaker whose arrows are steeped in the well of invincibility, which in resistance with the confidence of the good replies, a situation more as a matter of ignorance of the truth of life but a real and indestructible and unbridled technique of erotic machines.

«I' m waiting for your remittance to be paid by check....» he told me anxiously for the surprise that would be accorded to him as a gift.

I bent and walking in all four I found myself under the table rubbing with my two hands his rocket mechanism.

«I like this brotherly triad ...» the blond boy said sighing like a girl wet from pleasure not wanting to stop any way, drifted into a journey to the land of the Phaeacians I would never want to be, preferring unknown navigating stations, unexpected and irrelevant.

«You should see what other tricks I know ...» I told him while having unzipped and suck as a baby his molecule.

«You persuaded me baby...I have need of a toilet to narcissuse...» said the boy,

raising the zip and grasping in his hands both his male lovers to the known refuge. I let some minutes pass to avoid future correlations of the other patrons about what comes next. I sailed from the table while Antoine grabbed me from the shoulder trying to stop me on my maiden voyage in public love that was not illegal but not counterfeit in the vibrations it can procure to question the omnipotence of monopolies that impose rules similar or the same but at the bottom they differentiate not to be blamed for their improper conduct.

«Are you mad? What are you doing with the student in painting?»

« You come too, because I am inexorable to teach him Saturn together with Venus, love and Simone Vouet’s[125] hope....»

«Damien or Bourz and the museum Bery abstain miles away from us ...» Antoine told me in an epic tone that Homer would envy if he wanted to be Sappho nor Alexander of Troy would never be done.

«I keep them in my palm and I will show them to him! Become my sequence diplomatic in love ....» I told him back in a decisive tone and I went to the toilet where I found the blond boy to make me a nod to approach towards me ... We entered the shared toilet to avoid the prying eyes. Followers of us were also his attendants and also Antoine who wanting or not the gas turbine of agreement and solidarity had to be present in our theatrical events.

The blond boy would impersonate Saturn at the ruins of the temple and I Venus with flowers in my hair as a wreath was pulling his hair during all our erotic touch facing on his face his temper and flawless beauty who wins you immediately with the first look, while the vibrator that he clutched condemned the death to death and sex in votive worship. Venus whom I impersonated, overcame the death with her immaterial love. The sickle which injured the temple in the painting by Vouet symbolized the collapse of the pagan world and the renovation of another world covered with love and music that the trumpets of glory and good luck represented. Let's not forget that Venus was born from the organs of Saturn through the shell as a result of love, of time and of the sea with her numerous secrets, because Eros is an unsurpassed pearl that the investigation of its nature reduces at the infinite knowledge of the world whose prehistory even today is unknown at its heirs at least their aesthetic and more the spiritual ones that have no relationship of giving dowry to her but of careful observation involved the donkey of the experiment and the reaction to it.

The anchor in Vouet’s painting symbolized the ultimate purpose of the trip and also Neptune’s son; here the toilet we had sat repertoire included him the sacerdotal role.

Antoine depicted the hope which was keeping his left hand considering it as a feather and, seeking to freeze the time on the thermometer of its eternity or to draw from him the teachings and the esoteric knowledge of history which are lurked behind his back as a sister dimension of counting and determining that exudes a spirituality trapped in the substance from its titanium element. The hope precisely because has no equipment of knowledge - the boundaries of its country don’t belong to the last - and consequently at the time with result its final win regarding to it not by the superiority of an indomitable force but because of its inherent independence from universal obligations that have their origin in the world of the ideas which predate the materials and therefore had pinpointed in advance with the exact of a second what belongs and where exactly so as not to disturb the harmony.

One of the two hermaphrodites impersonated Fama[126], who was playing with Antoine’s sceptre, while Fortuna[127] the second who had found the trumpet in Xanthippe’s penis, since music and sex come under productive rules with expected outcomes.

The trumpet had always had the direction of the reverse of Saturn since the echo, the speech and the recorded mathematical harmonies have been complexed with the incarnation of its historicity through various ways of indelibly presence as a form of control of the first to its indirect conquest.

And while my primate desire was to impersonate exactly the portrait of Vouet, the lighting of the space on our sullen persons, changed us to protagonists of the works of Valentin de Boulogne[128] whose eyes are like temples of gothic niches which protrude from the repertoire of emotions, emitting the darkness that exists in their soul as a consequence of the surrounding world of the persons they pose. An expressive sorrow which conveys in parallel a terror for the thoughts or the feelings of his heroes who imagine astringent and rocky despite the light that blesses them with the technique of chiaroscuro.

Our sweat was multiplied and was grown from the fear of love flagrant although in our hypodermic eroticism we knew the punishment of the collective and unanimous acquittal ...

See you again,

Damien Adaleux

LETTER 470 Damien Adaleux to Georges Labrouille 27-10-2002, Paris,

Dear George,

The civil war that broke out between Guillaume and Lucy is unspeakable even if I stoke it so as to pass my days with pleasure.

I feel like Augustus who governs the world made of sardonyx to emphasize the preciousness that I bring to others.

Between me and Rome my horoscope as an auspicious sign.

Between the twenty-third day of September the day of my birthday and the 20th of April, the birthday of the city which I adored and raised with the appropriate conduct, Rome will always mediate the sign of the goat which culminates in my horoscope to remind everyone my origin from the side of Zeus who raised Amalthea as moreover in my hands the emblematic sceptre with the distinct points of my power and in my feet the imperial eagle. Indeed, the latter emerges as an extension of the folds of my apparel representing its grandeur and my pride.

Upright the German to symbolize the waiting mode at the station of the succession however unjustly to take my ring palace. Tiberius springs up from the stool accompanied by Victory in the battlefields in those of the layers of citizens, since he succeeded me in my throne finally. The jumping off the chariot of two horses to the land which I define with an emperor decree symbolizes the transition through the spiritual horizon representing the mediate space from Thourio, the champion and absurd world to him of chlamydia and practical use. Its placement of the stools suggested also the impatience to ascend to the throne through the speed, while it was spread that Octavian was murdered by that because of this rush. God Saturn touched my throne to pass on wisdom, his knowledge and his energy in all my actions and the provisions of my state.

Goddess Universe as a representative of the known and inhabited world with crowns me as a planet which satellites from astral bodies to remind everyone that my power is spherical, circular and rotary as it happens with solar, resulting in Unknown on trend upwards.

My naked chest symbolizes firstly that I don’t hide the feelings for my citizens, the members of my imperial dynasty peers in reputation and respect as well as my adversaries and how an emperor is not afraid the rough natural conditions or it is burning either snow because I am born winner for ever.

Our figures white and jut of our dark podium after having excelled all our pronouns to it...

In the lower scene is depicted the defeat of the barbarians of Pannonia by the troops of Tiberius with Artemis and Hermes to drag by their hair the defeated slaves and with the indication that the victories of the Roman Empire always achieved with the assist of the gods ....The construction of the trophies from the Roman soldiers with the armour and the weapons symbolizes the relinquishment of real life for the barbarian, losing crowd that had equated with the Roman ideal including the bravery on the battlefield. An armour without a body was meaning but piles a failure life ....

I feel like Mars Ultor[129] after the end of the civil wars that shook my Rome and especially after the battle of Philippi in 42 BC to avenge the death of my adoptive father, the deified Julius Caesar, the homosexual Brutus even if the temple that hosted completed some decades later. A Mars not yet so young, athletic or aggressive but with a beard because as a distillation of his braveries, and because of the lack of essential care at the trenches, stocky and sober. The Gorgoneion on my armour, the harnessing of the illogical element, through my victorious war actions.... The Sphinx in my helmet, the secrets that I keep in mind surrounded by two Pegasus rather than one....

Like a Pater Mars at Ara Pacis[130]....The bull at the feet of goddess Peace which has in her hands two children – Remo and Romylos - I suppose as founder of Rome, that symbolizes the innocence and playfulness, since everything before each capitulation there are secret protocols, bargain, agreements, risk, diplomatic manoeuvres and bluffs for maximum positive earnings either side of the warring shares. The fruit of the goddess’ womb symbolize prosperity that peace offer to nationals, while the bull at her legs, Zeus who conquered and won Europe over through the animal disguise and that the kidnapping or theft when there is a peace become immobilized and obedient to the commandments.

The lamb symbolizes the sacrifice for the good of peace and the gentleness of her character.... the form in the right could be Leda with her swan while the air as universal element implied by the veil of the female forms....

Guillaume demanded to break up from what I learned because of the irregularities of their erotic life pales before mine, while they exchange letters and unleash insults. I’m very pleased with this situation and there is a marvellous saying: burn the village that you can burn, since its villagers cannot burn your own because of your fortification....

See you again,

Damien Adaleux

LETTER 475 Guillaume Papon to Lucy Sanguin 2-11-2002, Paris,

Dear Lucy,

I send you a copy of the letter with date 12-1-2002 and with a map of Paris which Damien wrote to Louis and which the latter gave me in our secret meeting in order to open my eyes and to understand with what kind of harridan I have had trouble lately. Concerning your erotic sandwich with Louis Amizier and Jean-Pierre Bou...

I do not seek Damien’s wolf friends; nor do I appreciate because it serves our own separation and I understand this consciously.

Forward to Damien that if he wants to one day become a truly full citizen of Rome, he must honour the Ten Commandments that in your second photocopy I have attached in my program which is a farewell.

It concerns the Ten Commandments in a different tone from the Old Testament. I think it’ll do him good.

See you again,

Guillaume Papon

LETTER 484 Lucy Sanguin to Sophie Caron 8-11-2002, Paris,

Dear Sophie,

I don't feel well the last few days.... Guillaume has been removed from my proximity almost inexplicably....

I think that Damien instigates this situation and as satyr attacks Amymone[131] of defiance that I am the daughter of the king of Libya Danaus ....

He will always find protection under the cedars even if Poseidon brandishes his trident....

In my mind comes the memory of the renowned tapestry by Jan Van Orley[132] situated at Petit Palais Museum of Paris in 1764, the year of the death of Pompadour formal mistress of Louis Fifteenth...

She had found her Poseidon upholding her moral and prestige in the imperial court criticism which was harsh and sharp for her involvement in state affairs and her advice to the king during the Seven Years' War by which France came out a loser and which ended a few months before her death.

Pompadour was the Amymone of her era and her youth was immortalized with such consummate elegance of “The Nepenthe birth of Marie Antoinette” by Maurice Quentin de La Tour [133]... The book she is holding seems to be illuminating her in the dark room, involving her participation in the court life of Versailles. On the other hand maybe her personality since in the court she was surrounded by philosophers and intellectuals of all sorts of furnishings, she could be illuminating the book and transmit her lustre to it. In addition to that, with her own intervention, the work of the Encyclopaedists and deified Voltaire was issued and strengthened.... However, chances are that if you lived as du Barry [134] at the beginning of the French Revolution, it was more than confident that she would follow her to the scaffold at the age of seventy, since the fury of the people burst indiscriminately of provision or age against the representatives of the old regime and did not seem to sympathize nor by the imaginative court portraits like the ones by Hyacinthe Rigaud [135] as “The uncrowned Louis Fourteenth” coming down from the throne full of confidence to underline his pro-people presence by the reduction of his divine origin by the presence of the imposing column on a second level and without looking at the crown resting on blue velvet with the emblem of Bourbons and to emphasize that members of the royal firms owe obedience and submission to the will of the king, while stepping on the gold floor area represented the saying that whatever he touches turns into gold, like his absolute reign and the existence of his sword is suggestive of the primacy of the king in the military leadership with wins like the one near Dunkirk to the Spanish in 1658 or the conquest of Flanders in 1667 and the Palatinate in 1688 or Le Brun’s nor from the grace and elegance launched by the members of the aristocracy giving meaning to the stream of rococo as an answer to baroque with its porter style ...

In Guillaume I had found Poseidon's trident ... Only this time he was hurting me in his letters ... His meaning was a stream as the clustered on the right side of the tapestry that had the position of a mountain to emphasize the power of God and the size of his enforcement which is ready to scan everything ...

The Nymphs and Satyrs at lower levels than those of God Poseidon to highlight his greatness and superiority, while only the cupids were seen in tapestry that had impressed me during my visit to the museum to overfly God to emphasize that Eros is superior to gods when involving mortals, he wins and delivers them to the armful of men and women....

The Nymphs who empty the urns in the heart of land endow it with the ancient Greek spirit and emphasized the power of Poseidon even in mainland through weather changes...

After the successive discharges of Guillaume I understand at his fullness the painting of Hans Baldung known as Grien "The three ages of Man” that is at Prado Museum. The same colour skin of the infant, the young and the old lady with the death suggests that from the time of our birth we suffer continuously dozens of species interior deaths and that the deterioration continues gaining momentum.....

My psychological situation seems with the “Case of rebellious angels” of Pieter Bruegel with Damien and Guillaume in the position of the Archangel Michael to seek, in order to expel at the lower part of my soul the demons whose mouths gape from shortness of breath, spirit and intellect. These demons had the form of fish as maritime and of birds heavenly and zoomorphic because the Divine and Human element is absent.....

See you again,

Lucy Sanguin

LETTER 488 Damien Adaleux to Georges Labrouille 8-11-2002, Paris,

Dear George,

I am very upset with “The Decalogue”, not by LaVey[136], which I know by heart, but of Rome, of the genuine citizens whom Guillaume delivered to Lucy lately ....

I decided yesterday evening, because I was melancholic and I felt desert solitude, to call Lucy and to wade in the meaning of the feet not at poetic metrics but in sexual...

The foot could seem with a phallus as a morphological wording; only that in the case of man this is in the dual form with zero probability of multiplication such as the myth of the five loaves and the two fish that symbolized the fifty-two weeks of year.

Lucy, upset due to her break up with Guillaume, would be the ideal victim to engage in the sport called foot worship.

She sat comfortably at the armchair with her short dress, while I was watching that in her breasts there was no Gordian to hold them... Her nipples were bloodshot and I sat next to her to suck the milk she had not. She was sighing while the seizures and the sexual vibrations from my ritual could reach the area of her domicile which was causing chills all over her body and the best proof was the ricy granulation that features in all the parts of the body...

Her left mammary didn’t know what I was doing in her right and while she was getting out her tiny slip from her mini dress, she was brandishing it as a trophy rotatably to show off the truce on her behalf and my victory on the body.

My right hand gently stimulated her clitoris while with the left I could grasp most of the continent of her breast so that her energy could focus on a point around the nipple....

Soon, blouse and dress wedded the two ends of the chair and took her naked in bed....

Her feet were very attractive and I declared that the sex game should be shifted there...

The toes of her right foot had the fragrance of closure of her heels, an event to predispose to the ratio of her vagina that would stimulate me even more.

At the beginning I massaged the paw of her right leg in order to work better on her pubic area, her breath, her heart and her mind since particular regions correspond to different energy centres. Then I started to caress in tenderness and affection and to kiss her five fingers before I start licking like a true disciple of Christ. Perhaps I was playing Peter, perhaps Paul everyone to wash the feet of the Lord.

Their taste had the ashes of the tightness of the shoes she wore. The purpose of this licking had nothing to do with the relationship of citizen or courtier and king, seeking through the flattery of the unconscious fall to win the charity's money, niche social or professional facilitations, but in reverse: that of obedient girls who subdue to her boss to show evidence that the true servant is he rather than her.... The whole circumstance resembled the Catholic king of France Henry the Third, which was of unparalleled beauty – I was playing his role - with his countless lovers and mistresses - any of those played Lucy – of Protestant ethics whose Hugenotism was a transparent branch which in view of Pope and King ought to disappear from the map, when in fact it was another free expression of religious perception of Christ and its spokesmen on earth...The so-called controversy about the correct service of the faithful representatives of Christ on earth leaving untouched from comments, doctrine and alternative interpretations of the founder of the Church....

Afterwards, I lay in bed and asked to move on to foot domination, a technique of pleasure which a few know and less practise... She started kicking me in the legs, the hands, and the head with incredible horsepower to feel the sensation of pain bathing me with all sorts tirade that was certainly not suited her sex at the same time... Some other times she stomped on my left and right hand and I seemed trapped at her legs like a crucifix.... Her trampling was marvellous, I ought to confess and at the same time unsurpassed...

After passing this test I told her to put her shoes back on so as to put the phallus between them known in sexual slang as shoejob. This experience was unique in the world and because I wanted to repeat it differently I told her to take off her shoes without heelpopping or dipping like most do but to continue the masturbatory method with bare feet for better approximation of my fetishist problem known as footjob....

I recommended foot gagging for dessert and while she gagged me with the feet, she was playing with my phallus to maximize pleasure ... The whole technique was reminiscent of ground forces attempt to silence the outspoken represented by the neck and the power of speech oppressed by secular power with a more typical example of Aung San Suu Kyi [137] who won the Nobel while imprisoned in Thailand ... I wanted to feel a laureate persecuted by her love....

We didn't try the dangling because I didn't consider that the performances of heels suspended or dancing in the air like Nureyev to be supported by the toes can give pleasure....

After completion in her hand I extinguished a cigarette as a good lover who always respects his reputation in the pyramid of women he conquered and who is not willing to be tainted by anyone and in fact both on procedure and post-procedures after the sexual act.... I also smoked a little hashish to feel more euphoric; not so with the sense of pleasure as in the sense of stabilization and encapsulation of this emotion which, in my opinion, should be exaggerated to be considered conquerable and thus established and an acquired right that one has every right in this request - even if one never gets - and to ask again until it is given you by God... A panoramic Antarctica extension but with volcano emotions widespread in its dominion absorbing the cavernous portions of the body to take shape...

At the end of the action she called me Guillaume and this upset me very much...

«You look worried Damien» Lucy answered me while she was smoking a rolling cigarette and drank a little whiskey, adding:

«And also ... incredibly sombre, melancholic with an unparalleled vacuum in the soul...»

«The cigarette must follow the sex» I answered back to her disturbed because I don't like to

reveal my secrets to others and especially my weaknesses.

«You were always at the same way...Stubborn and secretive .... You didn’t liked it as much as I....»

«It is not this Lucy and you know it....»

«I found it...It's Guillaume....»

«Maybe he is...Even now his words meander and particularly his proposals... His solicitations... I'd rather sue him...»

«But he isn't as bad as you think...You haven't known him near enough to see how sweet he is....»she told me, while I was ready to explode and this time I turned her my back as protesting.

«Always Guillame...The perfect student who never makes errors...I'm bored of living under Guillame’s shadow and every Guillame...I am Damien...Not Guillame...You must put it in your mind at any time....»

«The footjob I assume is non-recurring...»

«With you as a partner, that you called me Guillaume, never....»

«He is graceful and you lose a lot that you haven't earned him to know his love for you...»

«I didn't like his decalogue...It disturbs me...I know other decalogues...»

The dialogue didn't continue. It was abruptly cut off like Deucalion and Pyrrha’s[138] flood because Lucy decided to get dressed and depart willingly from my house moving in an unspecified direction.

See you again,

Damien Adaleux

LETTER 494 Guillaume Papon to Henri Trois 15-11-2002, Paris,

Dear Henri,

My break up from Lucy is more definitive than the indicative mood... She preferred by her own choice, the bobbin of abandonment with her private side street....

I feel as a dog with his collar abandoned by its bosses in a basket of agnosia… Without a home...Without food. Without affection and warmth like the homeless in the street... Every pavement and every street is free and it's mine...I’m vulnerable to the shocks of foreign winds since one can never know the future... Unprotected to yelp at the desert street corners at night that no one listens to me... Sometimes the mantel gets to be my house to warm me and rest me from the ruthlessness of men.... Alone... Exiled from the home I was once cared for... My sad eyes similar to those of my comrades who, bedridden, look at me with their sorrowful eyes.... Their eyes full of moisture when they are not closed wait their boss or their patron if you prefer with the terms of the Venetian order or the Vatican for a fireplace, a caress, a dish.... Basically a divine orphanhood or human, it’s indifferent in fact for animals which roll in the mud since there isn’t anything better to offer them... A passing life as a function of random factors, without taste, without shades waiting their old masters to come with the smile in the lips and hug them with its sunny warmth even if he does not come...It’s the expectation of memorable which keeps them in life sighing without any care for them.... They are exposed to the penthouse of risk since many of them are victims of people either by poisoning or by injuries which equal with misery in Greece... Even and those still surviving with their feet wounded, they still have the same habits and the same customs, a strict internal policy that the external components do not alter....

I mourn as every form in “The Deposition of Christ” by Dürer[139] every time I see its picture ... It looks pale and that it belongs to the world of the dead like Christ...And we with the vibrant colours of our clothing that betray the balloon of life to bemoan like the tiny figures at Christ's feet in the painting of Dürer, since the holy entities are depicted sullen and huge almost[Wc1] with a statuesque attitude while they do not seem to accept His death.... The warm companion of Christ in the first level is in direct contrast with the neutral on the second level and the cold of the mountains on the third level, while the dark clouds that are emerging in the horizon and are spread at a sudden seem to commiserate with the wailing of Christ’s disciples and relatives....The German landscape acquires a synchronicity with the Judaeo adopting the colour of Christ, while the mountains that surround it are peculiar to the colour of the Shroud....Christ’s body is a very alive city and the mountains are its case as for example the city of Athens which is built at the foot of three mountains: Hymettus, Penteli and Parnes, as a natural fortress of looting and raiding of every type...On the other side the buildings seem so small, something that reinforces the perspective that the material buildings in comparison with intellectual and emotional acquis are inferior at all levels....

In this niche the corner of life I could be compared with Ishmael to the left of his mother Hagar at the eternal wandering that are doomed Jews, an issue which is negotiated with the God of arts Giovanni Lafranco[140] in his painting "Hagar in the desert", which I so much enjoyed in the Louvre the other day. Like Ishmael, always in the shadow of the angel who indicates the water to quench our thirst, my mother and I, the society, so as to return to life that set us the fate we wanted....

An Egyptian Israeli with my mother from Sarah’s captivity at the freedom of the exile, which she chose for us after the birth of Isaac....The shadow of light....

I am one of the workers of the painting “Projects for the creation of a closed landscaped square” by Jacques-Émile Blanche[141] which was a study for the painted decoration of the town hall of Lobau at the town hall of Paris on the first level and thus closer to the visitor or the reader who is you, echoing a socialist interpretation which inclines more to the seashell of life....A labourer of speech while the plant gradually fading in the horizon…The employers in the middle level away from humanity... The construction pale and frozen with its six columns representing the circularity of religion to remind that it and its objects of worship are further from man and that its plots are infinite and give the necessary reason for its existence... An uptrend runs through this logic, like my proposals....

See you again,

Guillaume Papon

LETTER 502 Lucy Sanguin to Guillaume Papon 30-11-2002, Paris,

Dear Guillaume,

My heart continues beating in love with you. But Damien prohibited me to see you again and I don't want to cause you any injury...

He showed me in one of his photos his many rings from catacombs which he acquired and he told me how many strong and good friends support him on the battle against you....

Some of the letters were at his hands and he read your erotic fantasies to my father who became furious and he prohibited our meetings...

I want very much to see you again, but your verbally abusive attitude towards me cannot make it possible at present.

If you manage to disable the effect of the word of Damien in a reasonable measure, this will be from me the element of your soul, the most desired, because I prefer you to him.

See you again

Lucy Sanguin

LETTER 504 Lucy Sanguin to Sophie Caron 30-12-2002, Paris,

Dear Sophie,

Due to the tense situation that has developed between me and Guillaume I went to the theatre yesterday and enjoyed the play of Fernando Arrabal’s "The architect and the Emperor of Assyria"[142].

He reminded me the plate for Sarah Bernard by Edmond Lachenal [143] made from faience signifying a cult for the theatre a global orbit and therefore unending, while always exists famine for what you are satisfied through his art...The portrait of Sarah Bernard, with her long clothe that the dog is its extension, is the best proof that in theatre somebody acquires faithful and loyal friends who will never part from them, since the garment is the stripping of our ego, while its internal, our brake to the others’ ego, and the emotional movement which culminates in the theatre through its professional use...

However Sophie, before the performance, Henri made me a tour of the Louvre so memorable as Jesus Christ living in us with the structure of our soul, the Christ shaped, through a cross which links the seven active parts of the body with soul energy brimming eyes of fish and with actions which have the form of the fishing symbols to be “in the image and likeness of God”; the same with His standard and around us accompanying us in the frost of this world that disorients us with its flakes. It snowed yesterday in Paris and Henri with his umbrella was waiting for me in metro station Musée du Louvre to tell me that the snow is incompatible with art and that art belongs only to the sun. So on the ground floor and after leaving our bags, he gave me a tour of the Richelieu Wing and the Sully Wing where Zeus hosts the French paintings...

I was particularly impressed by “The card thief” by Georges de la Tour[144]... The black background scenographily symbolizes the abyss of the soul of the protagonists. But an abyss universal and almost extragalactic not subject to the laws of our planet universe with light to dissipate their faces on the right, with the fervour of its warm rays, stressing that everything comes to light to warm and right sides which they would prefer to be in the background than on the forefront of their ideas.

The young noble man at the left side of the portrait could be Damien committed to his game, while the young nobleman, who prefers behind his back the Aces of diamonds from the small hearts beating for him, could be Guillaume who knew everything outset and uncovered me through his letters to myself. At the centre I was visualising you Sophie to observe Damien and at the centre of all, the woman whose personification was me...

The gaze of the thief unerring not even kept the pretense of curiosity that excluded the possibility of failure having assured the case of victory that consolidates the infernal trickery and less in the conjuncture of Fate which exclude its vicissitudes.

The wine at the central figure symbolized the sacrifices which I did for both of us...Most coins were in front of the honest player while in front of the thief none for the hope of the perspective of the others... Τhe shaded face of the thief symbolized in my opinion the ignorance of truth ... In this portrait I could have impersonated “Portrait of Maria Adelaide of France, Daughter of Louis XV Dressed as Diana” [145] transferring my thoughts to the Ufficci in Florence, miles away from our museum dialogue....

Imperious and tranquil in the innocence that surrounds her youth with her left hand she shows that the position of the bow and thus the hunt belongs to the earth, while preparing with her right to grab an arrow from the quiver to launch in the sky and thus depicted to gain the immortality which the portrait ensures.... It was also a custom of that time, the Crowned and members of their families to be allegorically presented as gods so as to embrace and finally adopt the properties of the gods as a stepping stone to become gods in the vestibule and eternal gods in the nave.... The Crescent on her diadem and my imaginative diadem, had direction of light from the bottom up, an act symbolizing the divine origin of the French monarchy which through art is completed in an expansionary degree to become full moon of the kingdom of God....

I found the figure of “Portrait of Cardinal Richelieu” crafted by Philippe de Champaigne[146] emblematic. The Cardinal removes from his head the ecclesiastical hat to highlight the secular nature of his position, in fact he ruled as monarch of France in the place of Maria de’ Medici and Anne of Austria and Louis. The gesture in his hat symbolized the magical influence exercised by the secular power to the representatives of the clergy since the problems of investiture and the healing properties of French monarchs in sicknesses for example the scrofula. The sharp folds of the garment of Cardinal Richelieu symbolize the intense theatricality that characterizes the world of politics but also the Berninian baroque mood in the decoration of churches of the West in which the function conforms to the needs of environmental performance as statues, paintings and the other decorative elements dictate.

Sophie, a painting that impressed me especially, as Henri was telling me sweet words and while he was masticating nuts their uniting them with my tongue, which were excellent, was “The burial of Atala” by Anne-Louis Girodet -Triose [147] based on the novel by Chateaubriand. Oil on canvas to remind that it was made with the pain or according to others with the blood of Christ from the use of oil but also by the wisdom of the goddess Athena who devoted them to eternity.

The sober grief of the young lover who touches with such tenderness the dead woman’s legs can leave no one unmoved not even someone dying. He is touching them as if alive with equal fervor and devoted worship that the disciples of Jesus were washing the feet of their Lord and seems to be in love - a kind of necromancy you’d say -with the part substituting the whole not accepting the fact of her death ... The dead does not seem to have died but sleeping with a glossy sobriety seems to ponder about death without having come up with some kind of decision, while Christ through her Cross shows her ascent to him. Her stance is more comfortable even than the Grim Reaper (transl. death) who supports her....

At a moment we were tired from examining the portraits and we sat on a comfortable couch for some moments of breathing space. We reminded “Conversation in the park” by Gainsborough[148] adopting a light mood and without looking at the eyes entrained by the Arcadian and idyllic tableaux like “The morning walk” by the same painter.

The reflection and firm grip were two concepts that always intertwined and could never be missed from this portrait.

The dog is looking at them with tenderness and dedication but they continue walking light-heartedly as if they are non-existent of spatially and not even a knee-jerk reaction, transient or permanent reminding teen sex where lovers post-coitally do not respond to nothing or light a cigarette as a sign of shyness...

From Fontainebleau's School[149] I set apart particularly Artemis of Poitiers[150], the mistress of Henry the Second whose gossamer cover on her vagina symbolized the blessing of the wisdom of Athens, her nakedness, Venus, and the bow, Artemis in a judgement not by Paris but by the gods following the opinion not of the divided kingdom, but, of the compaction of three different divine currents... The unknown artist especially approved of her physiognomy to reconcile the divine features, giving Hera’s place to Artemis not for the meaning of the attack but of the combination which implies an assessment of the other factors in balancing trends.... The nakedness, in fact, represents the hunt in the relationship of hunter and prey, while at the same time not being afraid to reveal the truth to his prey… The dog, which in the painting underlines a pagan erotic company and possibly the deceased king of France Henry, follows suit in the direction suggested by the beauty Artemis (transl. Diana) of Poitier…

Equally impressive I thought was David’s painting “The Abduction of the Sabine Women”[151]… On the left side Romulus ready to attack the leader of the Sabine Titus Tatius, while at the same time as koryforos (gr.κορυφόρος)[152] like Hersilia[153] dressed in white – a symbol of peace and truce – far from the sober stillness of Madame Recamie[154], forming the letter X symbolizing Christ in an action of self-sacrifice to stop the argument and hostility of the opposing sides. The children, without care, in the lowest part of the composition look indifferent of the happenings and David emphasizes that the children by nature do not associate with warring practices but remain neutral to the imperfect world of adults where playing is replaced by war…Other women align their children not as a shield of their life but to stop the blood sacrifice, while the soldiers are depicted minimally, since the war is related with statistic data and calculations of every kind which take into account the energetic potential, not the superiority of each faction, ignoring the individuality lurking in peacetime not for its self-existence as for the confirmation that the act of war is far away ...

Poussin[155] has addressed the same subject. However there dominated the feeling of the panic of women escaping from their pursuers’ immoral act....

On the other side “The lamentation at the Tomb” Enguerrand Quarton[156] impresses with its abnormal depiction of Jesus Christ that, although dead, his head is still radiating his love for mankind, as its extension to a metaphysical light. John removes the crown of thorns, putting an end to the torment of the Sleeping Christ while Jean de Montagnac[157] can be seen kneeling and present at the time of the Disposition, a technical inherent in western schools of hagiorgraphy under the patronage or of the official orderers who from their exceeding love for their Lord desire to break free of time and through the pictorial art to be next to him again ... The slope of the Lady's head meant her bending from the wrongful death of her Son while Magdalene most possibly on the left is weeping and simultaneously wiping her tears, indicating that she retains self-control and that she can check her impulsive emotions...

And the difference which exists in the depictions of the Virgin and Elizabeth in the work of Sebastiano del Piombo “The visitation, Virgin Mary visits Saint Elisabeth,”[158] made me exclaim: “Blessed are you between women and blessed the fruit of your womb”... This depiction of Elizabeth as an old woman with malformed features had to more with the exaltation of the figure of the Virgin as dominant in space and less with naturalistic shades to Elizabeth as a monumental tree in Italian Anthropography replacing persons with hedgerows to find mutandis and authorities....

See you soon,

Lucy Sanguin

LETTER 510 Damien Adaleux to Georges Labrouille 18-1-2003, Paris,

Dear George,

Yesterday morning, I decided to do something different to break my monotony of my confused relationship with Lucy.

I delved into the web seeking a paid sexual partner. The ads were plenty, without however categorically specifying the amounts or kinds of services.

The word without walking ( gr. αβάδιστα) means the passivation of the role of the candidate partner, the same as the word statue, thus as the specialists of the ads note, these words start from the letter A in order to be given priority in contrast to the others. Moreover, the terms statue and avadista mark in the sexual expert’s views who place the ad and it is accessible only in sentences – a kind of sexual issues - and does not impose any danger to his sponsor.

I picked one from all the ads with an erotic partner who was seeking for generous gentlemen for his “twenty cm broom”. I liked the size very much, literally my saliva was dripping drops of love to know and conquer him.

The word generous meant of course payment in kind - limousines, houses, jewelry if the provider of the sponsorship happens to have a fabulous fortune and does not know how it should be squandered using the Christian ethic – he who has two garments if he is requested to give the one or both of them – or - with money, if he has an economic bottleneck and searches for valuable experiences to enrich his erotic life.

By an e-mail I learned that the fee for his erotic services was twenty euro per hour and that he would do everything I asked. The idea enthused me because from the childhood I was accustomed to the role-playing of dolls and this habit was transferred to human interpretations whose sexual practices are the theater of misinterpretation of rational sociality of the requirements of society for reasonable management of emerging problems and disputes that essentially is a sort of manipulation that is not associated with sexual behavior but dominates it through other channels as if Nature is attempting to worship the human culture and never its primacy on the reins of human history that dominates the Christian ethics, not to challenge, the firmness and the prudence whether or not the incongruous code if not on the full extent.

I consented to this price and asked him to describe me his last homosexual desire and experience, which was done accordingly. He explained to me that the last time he had sex was in his father's dental clinic, when it was closed and he had taken the necessary cautions. The partner was one of his father's clients, who after having just finished his orthodontic care, isolated him in the basement of the office co-located with an unidentified owner who happened to be away on Christmas holidays in Zurich of Switzerland and so the coast was clear. While his father had to face a difficult case of a client which would last two hours at least and while it was raining heavily, Kamoua as he introduced himself to me, decided to take action with the Belgian sexual partner as he introduced himself.

Kamoua, as he reported in his e-mails, originated from his mother's side from the former Belgian Congo, now Zaire. And his client was from the kingdom of Belgium, twenty-five years old and artist at his job. He informed me that with one look they understood each other and that the closing of the eye was a response to the sex of passive form.

In the basement which symbolized the Tartars they were stripped quickly from the excitement of sexual mania that characterizes two lovers who have just met and they were for a long time in sexual fasting.

Kamoua would play Patrice Lumumba[159], the intellectual poet and first prime minister of independent Congo, while the Belgian, the President of the Republic Joseph Kasa-Vubu who murdered Lumumba in 1961 in order for the Belgian company of the Kingdom of Belgium Union Minier to acquire the full exploitation of the country's copper, of uranium and radium, since Lumumba cared ideologically the independence of his State not to be only a paper certified by the guarantor power, as was the case in the Kingdom of Greece - since the kings of England, France Louis Philippe and Nikolaos the Czar of Russia with the noble contribution of Kapodistrias, which others characterize it dilatory, declared independence and not autonomy with first king of this small country the German Otto so as to transfer the structures of his kingdom to this newly created state which would always have to have foreign influence as a co-location of the informal agreement and which would protect its nationals who happened to have a foreign origin with equity, as he ought to have done with his own, as if he had in front of him Europe's monarchies, but his people to manage the mineral wealth of the country for prosperity and not others to enrich themselves at their expense, a requirement that forced King of Belgium Baudouin [160] to delegate the craved precious self-control and independence.

Kamua as another Lomumba would abolish the law about exception of the poets from the ideal state[161] and would establish his own with the monarch of sexuality and sexual impulses instincts one poet who happened to be himself. He would take revenge for sharing the active role of his assassin who was called local despot and defender of foreign interests of capitalism, with the golden hair, the silver skin and the diamond eyes of a subject's liabilities who usurped the wealth of his country sometimes Kasa-Vubu in person and sometimes in that of the Americanised general Mobuto who overthrew Chombe despite the presence of a strong UN force in this region of the world.

His wooden skin that looked like coffee plantations or plantations of cocoa would be the most powerful weapon in this battle.

He put on a double condom in case that it would break- the first to have the protection of the second - and the Belgian on all four, with the back bent, adopted the attitude of the feline who was looking for love games. In this erotic ironing board which emphasized the dignity and the feeling of downward pressure motions of history that give a regenerative form in history, as the corresponding of Degas[162] that the beauty of sheet made in this leveling cathartic power of art which spreads in most places of its canvas for the elevation toil of work being viewed even over the mind of the woman who ironed and deifying spread from bottom to top in the final phase of its creation.

As far as what the Belgian told him or the indigenous who impersonated Belgian – with the sense of superiority of his companions of a higher origin which was founded in adopting more of some basic capitalist principles and less at some deterministic visa of sexual superiority of Martian origin – a dynast who had become a victim, this time he felt, from the area of the rectum till the top of his third eye, actions of pleasure on all the seven main points of his body (transl. chakras) : but not a pleasure that is intense and retired, but of a pleasure which is dominated by an harmony of beauty and is attached at the body by love, while is not based on vile pleasures that as the instructions on the ebb tide and finally to wilt the energy leaves of the soul and the body.

After this stimulation, Kamoua, as he confessed to me twenty minutes later, integrated in the body of the back of the Belgium, who bore a tattoo from the notorious painting of Goya[163] "The execution of 03.05.1808" with a second title "The executions in Pricipe Pio”, which concerns the rebellion of the inhabitants of Madrid against the French occupation troops and who were executed by musketry. It isn’t a coincidence that the source of light was coming from the executed insurgents after being united with light because of their partisan action, which was founded on some ideology that could someone agree or disagree with, but for the purity of its principles nobody could doubt.... The executioners are depicted as impersonal as death at wartime, while the inactive citizens showed their outrage to the rebellion of the city by hiding their eyes with their hands and a kind of resistance in their way and remorse perhaps not have participated also those in the rebellion to assist their colleagues. The terror but also the disarming bravery of the protagonist in front of the arms’ lineup moves and elevates him to the podium of a Renaissance angel who emits light, warmth and love brightening the dark clothes of French soldiers and softening their shadows symbolizing the coming evil.... His fearlessness exalts him not only to the French soldiers whose attitude displays an unparalleled contraction as some risk looming over their heads in case of disobedience of the orders they have received but also at his like-minded who are next and behind him, while his shine is cleaved by the shed blood of his fellow soldiers’ bodies, depicting the horror of war which is thirst for blood ... The small hill also acquires the yellow tint differencing as an ambassador of the ground world as the hill of Marathon to the ideals, the principles and the values of future candidate dead although in others it seems like a teleportation of a divine energy that surrounds the protagonists with its affection who made it a dominant force.....

After the ejaculation he confessed that he ended up licking and swallowing both condoms as a kind of animistic mania in which one sees in each other's faces the forces that he likes to join, but also as a sort of fetishistic worship that includes elements of harmless masochism... .

So, to this necessary digression on the transcript of the story, I will add what has happened since yesterday morning until today that I’m writing to you.

My melancholy for the worst relations I had had with Lucy led me to the use of cannabis which caused me even temporarily an apparent euphoria ... I was anxiously expecting the visit of Kamoua to play with his body... Until he came I had occupied my thought with Hendai - which are erotic comics from Japan - to embellish and enrich my sex life, since I was pretty confused even by Guillaume’s Decalogue that some of them (transl. commandments) I could put into application, but not all of them and this was causing me a transient paroxysm (transl. frenzy frustration), like the phases of the moon, because I was not used in borderless challenges and in fact from a timid person... I was feeling, my “Achilles' heel” in the firmness of my immortality, my bravery demeaned in thoughts of scepticism regarding my oncoming posthumous fame, and, a zero for a student whose degree was equal to cheap paper....I really wanted to cry for the humiliation I received and this humiliation of my human dignity.... I wanted to cause him a very great evil weeping mournfully but Lucy intercepted me telling me that if I did it, I would bring the calamities and the curses of all the tribal leaders of the people of Israel on my head, since his origin was unfortunately Jewish and Ashkenazi....As a quantitative metathesis of courage and strength I was expecting my prey....

In my villa which I retained in the south of the Versalles I was waiting for Kamoua impatiently.... The doorbell rang at around twelve at noon and I saw through the camera, Kamoua with a stranger. I was not afraid to open.

“Are you the notorious pirate of the internet?” Kamoua asked me as he lay back on the couch in my living room and took the remote control putting on a porn movie of the many I had in the basket exactly next to him.

“Who is your companion?” I asked him with a cautious curiosity.

“It’s Bongo, a young man who also works for his pocket money.”

“What's your origin, child from Africa in Arabia?”

“From the Ivory Coast...But don't be afraid, I do not bite....” he told me and added smiling: “Ι will only watch as a model who was masturbating in front of Madonna’s video clip of Justify my love....”

“Your propositional ability is very interesting ... Your independence had come from France..... Bananas are the main export product ...” I argued, while watching Kamoua’s penis becoming a ruler and I had to renounce my right of becoming a divider.

“I want your cobalt...” I told him and Kamoua while was watching a porn movie, took his clothes off in such a fast pace that soon he was found to be only with his thong.....

“I like your branch but turn your back to the sofa...”

“Whatever you say my boy...” Kamoua told me and smiled to me...I decided to rim him by removing his thong in order to take the cobalt, the gold, the magnesium, the copper, the tin and his cotton as a true colonial.... I also wrapped and twenty euro bill in circular shape as the gesture observed in the portrait of Richard the third[164] holding the ring in a circular shape to emphasize that the secular power and hegemony has no beginning nor end... and the repulsive appearance can be justified by the Tydorian period that demonized him, since the victors always write the history and Henry Tudor ended the thirty-year conflict between the House of York and the House of Lancaster by jointing both worlds and dynasties for the good and the unity of the British people, and if we mix the White Rose and the purple one in 1:3 ratio, we will distill a rosy colour representing love and need of reconciliation.

Kamoua’s back of the neck had a tattoo depicting “The discovery of Moses” by Veronese known as Paulo Caliari[165] with unprotected and abandoned by his natural parents of Moses, while the daughter of Pharaoh, who with her haughty attitude observes the downward distance of the baby with the help of her maids, will be traced back to the sky. The downward movement in the Land of the Pharaohs symbolized the victory of his people over its oppressors and Moses’ thesis in worldly affairs, also symbolizing the prospect of rising to the Ten Commandments of God in Sina ... The work is characterized by a balance of nature and human presence stressing that nature is truly wild but has the sensitivity to transfer the injustices of life to the heirs of the kingdom of God that decide the fate of the people, the unfortunate, the weak and the unprotected, which is met in the course of their life.... also the orphan hood is always a fact which touches me deeply, me also being fatherless like Kamoua, as he confessed after our intercourse… In fact he needed this money to make a living, being unemployed all his life… Fatherlessness is always replenished by the embrace of society and the weak and insignificant in people's eyes is strong and significant before God who embraces him through His representatives on earth, raising his reputation without the sense of ambition but with the importance of examples with their vulnerabilities of signs as well as their truths.

Despite this, and while I was “smoking the branch” to play music, I decided to impersonate the Belgian conqueror who he had met in the dental office of his father.

I was feeling, in every one of his penetrations, his hands on my chest more by placing enforcement, less as an abutment to strike the right balance, and, the intercourse to have varying modes of insertion with quality and gentleness that is the key to such acts....

Sometimes we joined our tongues, as he was bending down to kiss me, like quadruped on quadruped, and he pulled my hair to teach me the pain a patriot feels when his country is plundered and he writes poems about its conquerors who drove her involuntarily into war because of its needs... I could hardly see in these fleeting moments of tenderness, rather hypocritical and more vindictive, but less sincere and honest, and the nigger who penetrated me with his ice-cream-cone-like accessory measuring twenty-three centimeters. I felt the volcano spawning the lava and its ashes to the points of my royal heaven but, retaining to my senses, I always ensured the contraction of this tendency, and never dilated, to be able revert to the previous state that the innocent can impersonate the cunning in order to elicit the information you need to approach the surrounding space....

In his right hand, with the teacher’s ring, I saw a tattoo of the work of Velázquez “Apollo in the workshop of Hephaestus”[166] announcing the adultery of Aphrodite, the goddess of beauty with Mars god of war, while the lame Hephaestus represented the manual labor which require hard work, like the anvil and other tools required for such ... His anger was obvious and his mania even greater....

Apollo, with the laurel wreath shimmering, represents the poets, who gain immortality through poetry, and illuminate the sins, in the sense of errors and not in the sense of crimes, that is supported by the Christian ethics as for example that of adultery.

Perhaps with the announcement of adultery Hephaestus’ creative imagination could be manifested through work of art, with the erotic couple hammered on the anvil as an attempt to transcend the feeling of jealousy lurking in married and lovers and who are intolerant of themselves playing a second role in marriage, or in the typical understanding of the relationship which does not recognize social conventions as acceptable but only as a norm that dominate the feeling for good profile on a professional level....

I had reddened in the face from the tightening that had dominated my abdomen admitting his symbol of Priapus which was always identified with the human world view....

Bongo had finished and I was anxious for my invader to finish for the sense of the liberation of the slaves residing within me with their ties..... And his origin was the blessing of a memory on the happenings in my area, and in others endearing to my audience.

Kamoua hastily pulling the condom ejaculated in my mouth applying the bukkake and I in my turn I kissed Bongo in the mouth applying the method cumswap to him, transferring a part of Kamoua’s sperm to his mouth to remind him that sex has the sense of transferring energy and of the speech from mouth to mouth..... Also the specific practice underlines the fact that the sexually stocks fill up with eloquence and that your speech will always be full of meanings and metaphors through the interactive form, in which the transfusion of sperm same quality and flavor is constituted, that is altered by the saliva of the receiver of such a gift....

See you soon,

Damien Adaleux

LETTER 540 Guillaume Papon to Henri Trois 5-4-2003, Paris,

Dear Henri,

Our parting with Lucy is final.

She, herself, although I wrote her on the ticket bus how much I loved her, she ignored it and called for assistance through her phone.

At some point the bus could not turn the corner, indication that not even that Venus did not accept this separation. Lucy, however, was unyielding to the divine omen. She told her father to wait for her at the bus stop so as to rescue her from my desperate attempt to reunite in one spiritual body.

Her father didn't allow me to see her again ever due to the abusive letters I'd sent in the past and whose a small part was given by Damien as tentative advertising.

Depressed and confused lightly I took the street for the return to my house.....

In my house I had a stack of sex magazines that both elevated and inspired my sexual excitement....

The aesthetics of sex magazines associated with the love of pictures, and sexual arousal from the snapshot of an action involving the desire for identification with the penis, like a photograph whose object becomes the subject of the movie in your mind and adds scenes from his imagination, which may differ from the continuation of the transferee of the photographed material, which usually comes from shooting porn films with the intention of making greater use of throughput and consequently the trade of the whole situation. The images used have perfect proportions and fit bodies not reflecting the average external appearance of sexually active subjects with the horizon of blind imitation through grueling diets that reduce the consummation of products and therefore the capitalist industries that are needed to lower prices and to limit their investment movements, or liposuction and cosmetic surgery programs offering a development in the field of plastic surgery or even in gyms where eroticism, by increased adrenaline, is abundant and one can experience the true love at the stairs like Jack Dawson and Rose from the film Titanic.... Stances vary as well as the types because the porn magazines with the heavy industry of advertising caption dealing with phone sex should satisfy the flakes in the imagination of readers who are essentially voyeurists, charmed more from the imposition of the picture which with its power can pin down the most ignorant or to putting it more correctly the most inexperienced who with its use becomes more knowledgeable theoretically at least.

The toilet sometimes is the best location likely to occur the wet dream self-satisfaction of every man....

The palm plays the role of the vulva, only in the case of self-satisfaction precautions from the plagues of Venus are not needed. You only see its mountains, Saturn’s, Jupiter’s and Hermes’ unravel on the veins of your phallus to reveal a future without the tomorrow of upcoming gestation that would not be possible again, with appropriate measures. The palm plays the walls of the vulva only that in this case it resembles to a rectum under control that doesn’t allow the test of blood and pain to unfold from the lunar regression which may result in a tempest without waves if you don't see the ship from the correct distance.... A touch that drives to pleasure faster, though it works as a simulator of the vulva who plays its role not timidly or involuntarily but with full awareness of the rights and obligations arising from the confessional relationship between Eros and masturbation which the God of the Old Testament forbade its technique.

Essentially, the palm falls for the phallus and this is itself a narcissist fact since the friction between hand and palm is love to ownself, for the masturbator: one extrovert revolution with an introvert tendency.

The masturbator is essentially always in love with himself and in deed with his manual part associated with the infinitesimal imaginary element of choices that would like to be reality not so much for instantaneous pleasure but for the taste of power seeking to implement here and now and not tomorrow and to some eerie place.... an indissoluble force to be terminated by pleasure....

The complacency as sodomy do not bring babies to mankind, which entail a form of life, and therefore a continuation of it. The refusal of life is condemned by religious mania, when in fact death is an existing process that cannot be rewarded but its power is acknowledged by all religious castes. The existence of non-life is penalized as much as the existence of life itself while it is not rewarded by anyone. Death in contrast always gives a greater recognition to influential or minor figures being visible to their death in the eyes of public opinion.

The Christian ethics recognize life as the only possible existential situation ignoring the fact that death leads to life in another form which has nothing to do with him, but acknowledges its existence....

Death also is the quagmire of this particular life, not of another more likely, but which is not predictable but always potentially possible in the stochastic teleological table that do not entail a certain truth but represent one aspect of hers at least not challenged...

On the contrary life accepts a series of ambiguities throughout its course due to the rules which govern society and the casts that sometimes operate as dikes in revealing much of the truth, because only God who created the universe possesses the absolute truth and His representatives merely play the role of God without in fact being able to see the absolute truth ever....

Besides, God never appreciates His representatives on earth when they act in a way which they have nothing to lose but everything to gain... They are not recognized by God as much as they think they are great always and everywhere... God also is the only being which man cannot ever identify with, or to surpass, because then the creation and history of the universe would be cast in doubt.... and to be precise I mean not only to identify but to become identical with an accuracy of seconds as a sort of simulation to perfection... Doubt and the concept of God are conflicting concepts since God knows everything that takes place in Planet Earth and possibly His representatives, a single deck of cards, but they are considered to possess all its fifty two weeks.... Moreover, time is like a deck of cards that you never know if it will bring you a good or bad paper in the months expressing its rage...

Life is always a specific life with its fluctuations and has full range of intonation that can exist ... It can be changed, it can be improved but it has some constant parameters which cannot be questioned or aesthetically entrenched.... It is assessed only to the extent that it satisfies the criteria of religious obsession, which interprets everything correctly or and sometimes erroneously, in order to prove the omnipotence of its rationale... In a different case, it is criticized fiercely each time it does not meet the norms of religion deviating from the proper glory of which in ancient Greek means opinion.....

The religions were always against the freedom of the people which could probably evolve into lawlessness; sometimes however the nature ravaging everything claims a different role each time for everyone.....

Moreover, the typology correlates with religious codes which are reproductions in different frames of thought and blind allegiance to them as a recognition of the divine caused by the fear rather than demonstrating friendliness is required.... And the ancient Greek authors stressed the need of fear as a necessary component of life, while the fearlessness was seen as a dangerous situation that allegedly equated with God, but in reality it was a cheap imitation of the divine, since it (transl. the divine) always implies the bipolar pair of fearlessness - strength.... Even gods themselves could not avoid the requirements of necessity in the shape of destiny... They were subjected to an unwritten law that the common man not even imagined, since the latter were subjected to written and unwritten laws in choice of the gods....

I was watching in my hand during the moving process of “The family of Ferdinand I” by Angela Kaufman[167] with gentle Rococo eyes spreading in space with the worship of a neoclassical model. The hat is a symbol of protection and of hidden invents of the members of the aristocracy that never allow ever their true thoughts to be conveyed to the public abandoned in the house, indicative of the laxity that prevails in the atmosphere and the crater at the edge ....

The queen Maria Carolina in white like an angel with garlands who guides her blond child, since nature and spring with their gifts constitute a coherent bunch of people and life, while with her left hand she shows her small son who with a thread controls a bird... A commentary on the carefree life of man not dominated by the elegance of the female manipulation which is exaggerated by the earth's superpower which tends regularly to regenerate...

The older daughter with the infant on the trolley - recliner symbolize the royal grandeur that coincides with comfortable immobility or in simple words that anyone who is relaxed lives a life intense in motion...

The eldest daughter with harp in hand emphasizes the musical pursuits of the ruling class that reduce the origin of the harps from angels, or that the members of the royal family have their reduction to the gods of the heavens....

The son with the dog represents the renaissance style portrait in which the members of a wealthy family are depicted with hunting dogs, as proof of male prowess and maturity, even if the depicted are underage and presumption of the fact that only the wealthy and the aristocracy had the privilege of hunting....

The countryside of Champagne plays the role of the sidekick and second role in this tableau, which aims to highlight the royal family of Two Sicilies....

This was the visual stimulus that did not coincide with my imaginary vision associated with my friend Henri....

Henri had long golden hair like Achilles, with a yellow and white color, which originated from the peacock habits of homosexuals, of average height and with the style of a chamberlain of Queen Elizabeth.

I was dreaming of him with a chain in the neck which without sticking was closely tangential to the neck on all four exhibiting his hills before me attempting to penetrate, as deep as deep as possible, with the plume in his cave which had only stalactites and fortunately not stalagmites....

I was dreaming that I was touching his belly as a support to the contra post I had dreamt I was sharing and that on it was crafted Charles VII by Jehan Foucault[168].

His hat shows with its waves the sky, however as a dry water pourer, while the curtain refers to theatrical ways that Charles had probably adopted during his reign or to the lies of the political life and stage...

The heavy red clothes indicative of unfavorable position that existed during his reign of the Tower of France since its greater part had been occupied by the British....

I designed on his back during the sexual encounter “The three ages of man” by Giorgione [169]: to the teenager studying the scores of music, since this age is the age of reading; to the adult demonstrating the score since this is the age of teaching and to the elderly who, withdrawn, looks at the viewer since this is the age of observations of happenings from a distance....

On the other side I avoided to form “The Concert” by Gerrit van Honthorst [170] since the girl, the old lady and the musician conspiring to steal the young man with the pouch, while the painter emphasizes that bad company must be avoided... The fruit and the food are the material temptations while it is stressed via the scores that music has the power to lure, even if in this tableau the freshman is guided towards reading very excessively..... The old woman makes a nod to the musician playing the cello to continue so that she can grab the pouch from the young man.... Honthorst stresses in every nuance of truth that immorality is not aware of gender, age, job title and nature....

The brightness of self-satisfaction in a page for your trash so as to turn into a new form of life..... See you again

Guillaume Papon

LETTER 580 Damien Adaleux to Georges Labrouille 18-7-2003, Mykonos,

Dear George,

Now that Lucy and Guillaume broke up definitively I can relax and enjoy my summer destination in Greece....After the flight Paris – Athens, on a ferry, I moved on to Mykonos which was called once upon a time island of the lepers...I wanted with my company to heal the sexual leprosy of many....

I was with Renee from Toulouse and Gregoire from the Marseilles, ready to consult our probable victims on the island of sin, but according to others, the island of unbridled freedom for trying all sorts of fruit not so much with the concept of grabbing as with the importance of testing the unknown that scrutinizes the streets, their oversight, the deadlocks and the one-way streets of truth, and certainly not in the sense of kissing what adheres to the soul as with the sense of a Chateaubriand browsing and recording his travel narratives to unfamiliar readers of the future and the present that will not endorse a semantics pattern of the novel, as of the curiosity towards the novel, which leads the confident of doctrinal understanding in a screening of prejudices from which it is dominated with the perspective of mitigation of absolutism impression optical and verbal hosted in the belly.

The storm which plagued the ship symbolized our emotional spinning that flowed like clear water, deifying the logic of the body's needs, and expelling the sin that results in its functions in accordance with the religious ethics that blames the sin which in ancient Greek means failure, since the soul precedes the body and she's the one giving the orders for an action or another to be cancelled whose test was impracticable, emphasizing the omnipotence of the speech of the soul, which is of greater significance than the body which the ecclesiastical tradition professes, since without soul there is no life with freedom or just reasonable subject to Christian or other codes. Therefore, our souls were incomparably more important than our body who belong to the God of lower land and recreate what we call the material world visible and tangible, while it regenerates the souls lighter in a material concept and invisible visual impression inherent in its genetic code and sometimes are innate but sometimes acquired and these impressions lead to sin and not to the body of May itself.....This happens because the international civilization examines the manners, the customs, the languages, the religions as individual cases and not as a totality that firstly, like a puzzle, should have been assembled with all the pieces to not disbanded, secondly, to be given to the public as a metro station without logical contradiction, one colliding over the other. This is the resolve of defeating sin as a possible error condition which varies from person to person and from breed to breed......

We met with John from Iowa of USA and Ryan from NYC; as artists they would exhibit their works in some gallery of Mykonos that would yield huge profits, since collectors, businessmen and wealthy tycoons adorn with their presence the cosmopolitan island of the Mediterranean.... They were both young of age with a vigorous vitality, excitement and appeal for a deeper understanding....We discussed about their dreams and their ambitions in a very friendly level which was not something unknown since French and Americans are joined with ties of long friendship since the American Revolution and the military and economic aid sent by Louis the XVI to insurgents from the oppression of taxation Americans of King George III as the gift of the Statue of Liberty that marked the principle of American omnipotence, which coincided with the end of both the Ottoman Empire and the British Empire.... They all had the ingredients of a good artist.....

Productivity, quality in their work, innate sociability, sexual fantasies as a result of artistic imagination, kindness, benevolence, freedom of thought, a trend for curiosity and inquisitiveness, goodness, goodness, love for the weak, idealism, bright personality, lack of snobbery, capacity, Doric style in their Ionean style, egocentrism - that is the offshoot of admiration or of narcissism present as a protective calyx not to eliminate the logic and so that the individuality will not give way to an indifferent teamwork that does not lead anywhere, admiration for the beautiful in all genera and species, love for long trips, selflessness, respect of their colleagues and noble competition.....

This artistic cooking was inscribed on their faces, more hungry to get to know our delicious bodies from the water pourers of the sea....

The curious thing is that we would stay at the same hotel and so our adventures were something more than certain and the pleasure was safe....

On the ship we also met, or rather the Americans introduced us, two British porn stars Matthew from Cornwall and David from Manchester.... They were both wolverines for sex and their eyes undressed us all the time as if they were infrared which revealed the secrets of steganography....

We gave a promise to meet, all of us, at the room of the hotel which was next to ours. They would film a porn movie with two Germans, Friedrich from Cologne and Hamke from Munich....

It was sultry that day but the burning of our heart flamed more our chest with sparkled hearts.... Once we crust stern and we opened our baggage we were all found together in the hotel room of the British and I was chosen to hold the camera for the imaging of our epic erotic accomplishments....

It had been decided in advance that the German couple would be passive...

Friedrich had shaved his pubic area for the safety and security of live organisms that lurk in these areas. So did Hamke only she had holes on the outer lips of her vulva...

The play that we had chosen to play was “Berlin” - impersonated by Friedrich - and Germany – played by Hamke - post World War” and in second roles the rest that would symbolize the French, British and American occupation which lasted about 45 years.....

John sat down naked on the floor on his back and Hamke sat down on his head of implementing face-sitting while like a birch hungry for bosses to satisfy her thirst on the liquid branches of Renee from France and Matthew from Britain, anxiously characterized by polar air masses in her body....

Shortly thereafter she was satisfying the humidity requirements of Ryan’s Matthew’s branches covering her sea, while Renee hit her croup as well as licking her saboteur character and the amniotic vagina, tossed by these vibrations up, down, right and left without specific postal address.

Some minutes later the four of them met the bed and Hamke was found to satisfy Matthew while Renee behind her back licked the culvert and Ryan her childish dream.....

The great surprise came when Hamke sat on John’s banana and Renee visited her headquarters not surprised by the presence of Matthew overstating a triple penetration which deduced more the idea of sadomasochistic technique despite the importance of sensuality and experimentation....This triple penetration alternated either the drain either in the liquid babies...

This penetration symbolized the tripartite occupation of Germany by the Allies of Andad against the Axis, without the presence of Soviets this time....After Germany’s turn it was its capital’s - called the big heart of Berlin - turn....Friedrich, although hairless all over his torso longed to join with others in a foursome of debauchery since the sexual misconduct is not, nor should be, punished.....At the beginning Friedrich dried Ryan’s from America and Gregoire’s fruitfulness from France, while David was raging behind Great Britain....

Ryan lay down in the second berth and while Friedrich rode his sleeping rider, Gregoire and David tasted the grammatical inclinations, which were about to be transformed into deviations of the language until all three of them were found in his rectum and dwelt in it in motion....

The two quartets who were in love with the heart, the spirit, the soul and the body of others amply demonstrates that the separation of Germany into four parts and its capital’s in four was an artifact solution dissolving like the Berlin Wall and that love destroys the walls and never puts them back again because it is the God everything and is over all....This orgy was a reminder that the Germans of today are not responsible for the crimes which their ancestors committed and that the crime has no inherited origins, to stigmatize posterity....

See you again

Damien Adaleux

LETTER 590 Damien Adaleux to Georges Labrouille 18-8-2003,

Thailand

Dear George,

My next summer destination after Mykonos was Bangkok famous for its sex tourism regarding the female and male child prostitution....

I was decided to taste both of its kinds....

The idea to find a Lolita to penetrate has always surrounded the plains of my mind. Innocence is the rival of sinfulness that always attracts the consuls of the latter, the bombing of the Chinese embassy in Belgrade exactly for the reason of that innocence of this kind and dimension betrays secrets which don't allow the mighty winner not only to triumph but to collapse in thorough and detailed examination and study of specifications that lead to eternal success and victory... Behind Thailand I was watching China which was helping Serbia and I impersonated the American who would attack a foreign country so as with his invasion to penetrate the temperament of its residents and to assimilate the cultural unconquerable with the prospect of future perhaps repellence on its own territory. Information that the innocent Chinese boy from Thailand would give to his Serb pimp prejudicial to the interests of the superpower I was representing....

With my tendency towards prostitution I reasoned that I was helping, in a substantial level, all these boys and girls who were either kidnapped by the pimping circuits that the Thai regime leaves undisturbed in its territory for commercial purposes, considering them either as an exportable product such as rubber or ivory or voluntarily because their families ceded them for a fee or even free because of the high birthrate of people in Asia which leads inevitably to the abandonment of children in the street due to the inability to pay maintenance tuition....

A help that some would say comes from my Christian and bringing up ethic, though in reality it obeys a superior law that determines right and wrong depending on the components of life, to arrive at the common ground and lead the appropriate path....A law which defines doing unto others as we would like others to do to us, if we were in their place, because it is obvious that if we weren’t in their place the components would be different and the resultant component would be differentiated largely by deviation from the original plan that would identify the nature of our purpose to cleavage and not in a phase of contraction.

A charity action, in no case; being understood that the pleasure in the body involves the concept of transaction and of sexual dialogue....

The girl I chose was called Sung Li and her lips were porphyry dyed, while her make-up much more sharply than the appropriate age like the Babylonian priests which colored their skin for fear of contact with the deities who they served..... She was petite and with black-colored hair that reached to her back and was white as the good clouds encountered in the sky after the storm has subsided....

Her age didn't trouble me especially... The purity of her heart, I was seeking..... I led her to my hotel room, while her pimp followed us like a mouse the cheese without the trap....The pimp would wait at the entrance until the process was over....

She stripped, without asking her for it and she lay down in bed, with her bald cunt..... I asked her to put on a blonde wig and she obeyed willingly.....

I was watching her as Correggio’s Danaë [171] in her enclosed tower that was her commitment to the pimps while I reveled in her body having to visit her playing the role of Jupiter in the form of golden rain.... Eros pulls the veil to uncover her nakedness so as to accept my Divinity and get some of this and so I can carry it in my heart in eternity.....

What I was asking was her youth inspired by the visual impression of the tableau “The Fountain of Youth” by Lucas Cranach[172] even if its forms were elderly supported by men, women and carriages, naked in the waters of the underworld as the naked truth to emerge young in the Upper World ..... The rocks in the top right symbolized the fat of old age, while the towers on that the prominent social position and profile.... The dinner at the top left of the tableau symbolizes the fact that entertainment is associated with the young age, while the steps of the swimming pool, that the cathartic function of water requires stages of initiation and magic....

I finished on her body and paid her handsomely but I gave her 1, 000,000 Euro secretly in a check to leave the country and leave the profession of prostitution forever. To that she consented and I was very delighted....

See you again,

Damien Adaleux

LETTER 650 Damien Adaleux to Georges Labrouille 18-2-2004, Paris,

Dear George,

Impressed by the movie “Eyes wide shut” I invited all my friends to a Halloween party in masked outfit that would be fit in ancient Rome and of course Guillaume who is a history buff would like to know better his idols closely.

In baskets next to the hall there were the Roman masks of all the emperors and I invited them to wear them to the gang bang party I’d prepared for Guillaume who was invited, only he would impersonate Pax Romana and I would the empire at its utmost acne.

Guillaume not aware about what would happen, would impersonate Ara fortunae[173] also known to many as the altar of Fortune. We tied him and after we undressed him all together in one bed that I had transposed on time in the morning for the needs of the symposium and he slowly began to accept everyone inside him, while the others was playing the phallus for good stature in this sexual pandemonium that was organized in ignorance of him.....

“Didn't you adore history, child from France?” I asked him smiling and touching his robust shoulder I completed:

“The moment came to learn representatives of the Roman Empire closer and to accept their presents, the virtue and their goods and to assimilate with speed sponge on water...” I told him and he was frightened and with the style of the persecuted after having chased him in several rooms of the palace until they immobilized him and tie him to the bed of our sexual Roman Arena....

The first who would copulate with him was Octavian Augustus to be transplanted through Guillaume his knowledge to others aspiring emperors....

Guillaume was I, sometimes and he transmitted me not the apples of Hesperides but telepathically the gifts, because of his love to me if of course the words I’m writing to you are true and that I was not the victim of my friends who loves...

So do not be estranged because the first singular the second or the third singular would not be liked and matched.

Jean decided to impersonate Augustus and during my penetration transmitted the Apollonian poetry governing my writings, the protection of the gods and their blessing, my cheery ecstasy coming from the holidays ludi saeculares, the temple of Mars the Avenger, the Hestia representing dedication to family circumstances and naturally the deification in bringing together state and religion, the revival of primitive customs, the military discipline, love for literature and the great pompous and of course the civilizing program manifested through the promotion of arts and letters culminating in Horace and Virgil flourished under your Governance....

After Jean it was Christof's turn who decided to impersonate Tiberius in our erotic relationship... From Tiberius I learned friendliness, love for anything risky and dangerous and courage needed in emergency circumstances, the love for the grandeur and glory, the avoidance of sexual intercourse with persons dissimilar to my genetic code, honesty, my sexual promiscuity which entailed an extreme sensuality, playing with all the meanings and concepts contained in its meaning, the approval of intellect...

Batiste preferred Caligula from whom I learned the romance of moonlit nights, his great sensitivity, attractiveness, a nice taste in men and women, the affection, the organizational culture, the approval of Beauty, being simple and benign with the people, the smile that reached to the depths of the earth and the absurdity of artists....

Jeremie decided to play Claudius who I loved for his kindness and for his strength to stand on his two feet beyond the adversity, his childhood naivety that made him attractive to many and the thirst for learning and knowledge that characterizes as a bright omniscient encyclopedia subjects - history or physiology - and of course his respect for the deified Livia and their relatives in despite the fact the problem of not letting him paid....

Claude was chosen in consensus to impersonate Nero from whom I got my great admiration for the ancient Greek population and my great my love for art and literature....

Duran decided to impersonate Galba, Gregory Marcus Salvius Otto, Pascal Vitelio and Olivier Vespasian. From them I got the concept of coexistence whether or not with persons who were not friendly among them fighting for the palatial throne but also the meaning of cooperation with those who I hate....

From Vespasian Francois I was taught calm temper and the cleanliness of both external spaces and interior mounted in my soul....

I received the sense of the acquis and my autocracy spirit from Domitian Patrice...

I learned the continuity of tradition and the attraction of the upper social classes to my face from Nerva Gerard....

From Trajan Louis I bequeathed the concept of insight and love but also the belief in the power of mail....

After Hadrian Melville I was taught cosmopolitanism etching indelibly but also my love like Antinous’ for the nice boys ... also his antiquarianship and his love for long trips but also my interest for the economic problems of the lower castes...

From Antoninus Pious I was taught respect and prosperity of all the subjects of the Empire…

From Marcus Aurelius Caspar I learned my love of philosophy, prudence, temperance and my peace-loving characters which sometimes repels and sometimes defends so as not to be attacked by others...

From Commodus Justine I learned to love nature and not fear its dangers, the scientific organizational skills, the receptivity of all cultures licking snakes and calm, the meaning of the approach inherent to love, the relentless assault on my rights following doctrine "kill before you are killed by others" since the natural death can be seen as usurping of the authority of God on His creatures and consequently hubris as only He has the right to remove the life of others and does not accept incitement to suicide as a convenient solution due to the circumstances which are created artificially by someone else ...

From Pertinax Louis I learned respect for senior citizens while the albino Auguste and Jean Didius Julianus the meaning of anarchy which prevailed in Rome....

From Septimius Severus Michel I learned the art of politics and manipulation of the masses through strategic plans....

From Geta Jules I learned the art of fear and tolerance of the feeble while from Caracalla the tendency of magic that pins down through the study of high-knowledge books, but also the meaning of the forecast of all kinds of phenomena and of course the beauty of Evil....

From the Makrinus Robert I learned the meaning of grisly reactions that eliminate the enemy....

From Patrice I learned the love for good because the attachment of the evil on suffering, love of purity and innocence, the symbolism of heinous acts and awe of the dark and gloomy. Also the grace of the generosity, the unexpected smiles but also the maternal love, which sometimes is consulting and other times supplementary to the problems which emerge, the avoidance of sexual relations with women because of the great respect to them and generosity to money..... Moreover the knowledge of the demons and the properties of gemstones....

From Alexander Severus I learned the virtue, prudence and wisdom...

From the remaining emperors I learned the meaning of chaos and decline....

See you again,

Damien Adaleux

LETTER 669 Guillaume Papon to Henri Trois 18-4-2004, Paris,

Dear Henri,

In my possession came letters as Lucy received from Sophie Caron and Damien’s to Louis Martinaux....

Transmit to both of them two that I do not want anyone of them to see again...

Thank you in advance.....

See you again,

Guillaume Papon

LETTER 670 Lucy Sanguin to Sophie Caron, 18-4-2004, Paris,

Dear Sophie,

Guillaume doesn't love more neither Damien nor me...He sent me a letter in which he conveys his thoughts..... He has become a famous writer and poet and as an artist excels abroad...

He was honored for his literary work with the highest prize ... Damien does not feel good nor do I.... I cannot accept it..... He’s thinking of putting a noose around his neck like me.... This is not tolerable or bearable to us.....

See you again

Lucy Sanguin

[1] an ancient Egyptian deity associated with the Nile crocodile

[2] a species of moth in the Erebidae family.

[3] small town in Egypt situated on the west bank of the Nile.

[4] knight Hospitaller.

[5] a pun or a double entendre in which one of the possible meanings carries sexual undertones.

[6] Famed for his sensual nudes and charming scenes of pretty women, Auguste Renoir was a founding member of the Impressionist movement. From the 1880s until well into the twentieth century, he developed a monumental, classically inspired style that influenced such avant-garde giants as Pablo Picasso.

[7] an American photographer who lives and works in New York City, Berlin, and Paris.

[8] a London-based artist who has been working in video since the mid-1990s.

[9] the point in the orbit of a planet, asteroid, or comet at which it is furthest from the sun.

[10] a French woman of letters of Swiss origin whose lifetime overlapped with the events of the French Revolution and the Napoleonic era.

[11] French writer, saloniste and woman of fashion (18th century).

[12] a member of the Académie française and a scholar of ancient Greece.

[13] the penultimate King of the Ostrogoths.

[14] American painter identified as an Abstract Expressionist.

[15] American composer, music theorist, writer, and artist. A pioneer of indeterminacy in music.

[16] the monumental Crucifixion Altarpiece or Calvary Triptych in the Saint Bavo Cathedral, Ghent.

[17] or repoussage is a metalworking technique on canvas.

[18] Bouche ,a French painter.

[19] “Καὶ σοῦ γε κἀμοῦ, καὶ θεῶν τῶν νερτέρων” from Euripides’ Antigone.

[20] a painter and a member of the circle of painters in Paris who became known as the Impressionists.

[21] American film by Hitchcock.

[22] person who enjoys both being dominant and submissive, and may alternate between the two in sexual situations.

[23] a major battle during the Second Anglo-Boer War (1900).

[24] a British Crown colony established in 1884.

[25] the capital city of the province of Free State of South Africa.

[26] a political and military leader who served as President of the South African Republic.

[27] Director of Intelligence, Headquarters Air Combat Command, Joint Base Langley-Eustis, Va

[28] an early sacred site on the eastern coast of Attica near the Aegean Sea.

[29] also known as the Baptistery of Saint John, is a religious building in Florence, Italy, and has the status of a minor basilica

[30] On the north frieze of the Parthenon, blocks XI–XII in particular, indicates that the leading apobates contestant is the winner in this Panathenaic contest.

[31] a three-act French comic play by Pierre de Marivaux. It was first performed in Paris in 1732

[32] ΤΡΥΓΑΙΟΣ. νη Μ η γαρ σφύρα λαμπρόν ην άρ' Ομένη, αϊ τε θρίναχες διααιίλβουσι προς τόν ήλιο», η χαλώς αύτών απαλλάξειεν αν μετορχιο*. ώατ Ιγωγ' ηδη (Aristophanis Pax)

[33] Leonardo Loredan (or Loredano) (November 16, 1436 – June 21, 1521) of the Loredan family was the doge of the Republic of Venice from 1501 until his death.

[34] Statue in the temple of Nike in the Acropolis

[35] Characters of Christopher Hampton's play Les liaisons dangereuses, which was a theatrical adaptation of the 18th-century French novel Les Liaisons dangereuses by Pierre Choderlos de Laclos.

[36] Mars and Venus Surprised by Vulcan by Joachim Anthonisz. Wtewael (Dutch, 1566 - 1638)

[37] (1515) by Piero di Cosimo (1462 – 1522), an Italian Renaissance painter.

[38] Giorgio Vasari, Saturn Mutilating Heaven (Element of Air), (1555-57), Palazzo Vecchio, Florence.

[39] It is an early triptych painting by Albrecht Dürer (1500), portraying the patrons Stefan, Lukas and Martin Paumgartner

[40] The Cult of Saint Katherine of Alexandria in Late-Medieval Nuremberg (1470-1475)

[41] a hydrated copper mineral

[42] In Greek mythology, the Nereids (gr. Νηρηΐδες) are sea nymphs (female spirits of sea waters), the fifty daughters of Nereus and Doris, sisters to Nerites.

[43] The Nereid Monument is a sculptured tomb from Xanthos in classical period Lycia.

[44] The Portland Vase is a Roman cameo glass vase, which is dated to between AD 1 and AD 25, the best known piece of Roman cameo glass and has served as an inspiration to many glass and porcelain makers

[45] Atia Balba Caesonia (85 BC – 43 BC), sometimes referred to as Atia Balba Secunda to differentiate her from her two sisters, was the daughter of Julius Caesar's sister Julia Caesaris.

[46] In antiquity it was believed (Mithraic mysteries) that once a day the great sphere of the stars rotated around the earth, spinning on an axis that ran from the sphere's North Pole to its south pole. As it spun, the cosmic sphere was believed to carry the sun along with it, resulting in the apparent movement of the sun around the earth once a day.

[47] The Oòni (or king) of Ife claims direct descent from Oduduwa, and is counted first among the Yoruba kings.

[48] Ife is an ancient Yoruba city in SW Nigeria.

[49] René François Ghislain Magritte (1898 –1967) was a Belgian surrealist artist.

[50] Pheidias (gr. Φειδίας, c. 480 – 430 BC) was a Greek sculptor, painter and architect.

[51] Francis Bacon (1561 – 1626), was an English philosopher, statesman, scientist, jurist, orator, essayist and author.

[52] Puabi (Akkadian: "Word of my father"), was an important person in the Sumerian city of Ur, during the First Dynasty of Ur (ca. 2600 BCE).

[53] Amenhotep III also known as Amenhotep the Magnificent was the ninth pharaoh of the Eighteenth dynasty.

[54] Constantin Brâncuși (1876 –1957) a Romanian sculptor, painter and photographer who made his career in France.

[55] Brancusi's most famous love.

[56] Pope Paul III (1468 – 1549) was born Alessandro Farnese,

[57] Pope Paul III and his Grandsons Alessandro and Ottavio Farnese are pictured in a triple portrait by Titian in 1546.

[58] A woodcut, probably after a drawing by Titian, parodied the sculpture of Laocoon by portraying three apes instead of humans.

[59] An American photographer.

[60] The Stanza di Eliodoro , one of the four Raphael Rooms form a suite of reception rooms in the public part of the papal apartments in the Palace of the Vatican. They are famous for their frescoes, painted by Raphael and his workshop.

[61] Bolsena is a town and comune of Italy on the eastern shore of Lake Bolsena.

[62] Cardinal San Giorgio born Riario(1461 – 1521) is the person who invited Michelangelo to Rome.

[63] Pope Julius II made Riario Cardinal Bishop.

[64] The Pontifical Swiss Guard of the Holy See stationed at the Vatican in Rome.

[65] The Lateran Council of 649 was a synod held in the Basilica of St. John Lateran to condemn Monothelitism, a Christology espoused by many Eastern Christians.

[66] St. Jerome Penitent is a painting by the Italian Renaissance master Antonello da Messina (1455)..

[67] velum, curtain or door hanging.

[68] Period of the Ice Age.

[69] Darren Almond’s work, incorporate film, installation, sculpture and photography.

[70] Women of Algiers in their Apartment is an 1834 oil on canvas painting by Eugène Delacroix.

[71] Fides Mater Virtutum Est: (latin) : Peter Martyr Vermigli's Disagreement with Thomas Aquinas on the 'Form' of the Virtues.( 1 Corinthians 13:2)

[72] The Triumph of the Virtues (also Minerva Expelling the Vices from the Garden of Virtue) is a painting by the Italian Renaissance painter Andrea Mantegna, executed in 1502.

[73] Ease of being away from Cupid's bow

[74] In Greek mythology, Adrasteia, "inescapable" was a nymph who was charged by Rhea with nurturing the infant Zeus, in secret in the Dictaean cave, to protect him from his father Cronus.

[75] The Lothair Crystal (also known as the Lothar Crystal or the Susanna Crystal) is an engraved gem from Lotharingia in North-West Europe, showing scenes of the biblical story of Susanna (855-869)

[76] The Triumph of Death is an oil panel painting by Pieter Bruegel the Elder painted in 1562.

[77] Tezcatlipoca was a central deity in Aztec religion.

[78] The Mixtec, or Mixtecos, are indigenous Mesoamerican peoples inhabiting parts of the Mexican states of Oaxaca, Guerrero and Puebla.

[79] The Key of Solomon is a grimoire (spell book) incorrectly attributed to King Solomon. It probably dates back to the 14th or 15th century Italian Renaissance. It presents a typical example of Renaissance magic.

[80] The Lesser Key of Solomon, also known as the Lemegeton, is an anonymous grimoire (spell book) on demonology. It was compiled in the mid-17th century, mostly from materials a couple of centuries older.

[81] Steganography is the practice of concealing a file, message, image, or video within another file, message, image, etc.

[82] Pyrazole is an organic compound

[83] Landscape with Polyphemus is a 1649 painting by Nicolas Poussin, a French painter.

[84] Henri Cartier-Bresson (1908 –2004) was a French photographer considered the master of candid photography.

[85] John Klekner is an artist .

[86] Antonio Allegri da Correggio (1489 – 1534), known as Correggio, was the foremost painter of the Parma school of the Italian Renaissance.

[87] Jacopo Carucci (1494 – 1557), known as Pontormo, was an Italian Mannerist painter and portraitist from the Florentine School.

[88] 2 Thessalonians chapter 2 : verse 9 he calls him, "the coming one in accord with the activity of Satan.", the son of perdition, the Antichrist.

[89] Bassano ,a painter.

[90] Ossian is the narrator and purported author of a cycle of epic poems published by the Scottish poet James Macpherson in 1760.

[91] A hippalectryon is a type of fantastic hybrid creature of Ancient Greek folklore,

[92] Philoctetes a Greek hero, famed as an archer, and a participant in the Trojan War.

[93] Aphrodite is also known as Cytherea (Lady of Cythera).

[94] A public advocate usually appointed by the government or by parliament, charged with representing the interests of the public.

[95] Urs Fischer (born 1973) is a Swiss-born neo-Dada sculptor living in New York.

[96] Under Charles I of England, the Puritans became a political force as well as a religious tendency in the country, who saw the Church of England moving in a direction opposite to what they wanted, and objected to increased Roman Catholic influence both at Court and (as they saw it) within the Church.

[97] The Battle of Anghiari (1505) is a lost painting by Leonardo da Vinci. Its central scene depicted four men riding raging war horses engaged in a battle for possession of a standard, at the Battle of Anghiari in 1440.

[98]Celestial cartography, uranography is the fringe of astronomy and branch of cartography concerned with mapping stars, galaxies, and other astronomical objects on the celestial sphere.

[99] The Death of the Virgin (1606) is a painting completed by the Italian Baroque master Caravaggio. It is a near contemporary with Caravaggio's Madonna with Saint Anne now at the Musée du Louvre.

[100] Jacques-Émile Blanche (1861 – 1942) was a French artist.

[101] Bernard Boutet de Monvel was a French painter, sculptor, engraver, fashion illustrator and interior decorator,

[102] Joseph Marius Avy Jean, (1871-1939). Artist genre painter, landscapes, wall decor, pastel artist, illustrator.

[103] The Madonna of the Stairs is a relief sculpture by Michelangelo in Florence in 1491 when he was about 17.

[104] Giorgio Vasari (1511-1574), one of the most famous interpreters of Mannerism, experimented with all genres.

[105] The Virgin holding the infant Jesus upright on a carved rough stone ledge, looking down at the infant St. John, who leans forward urgently from the left, holding a banner inscribed 'Ecce', a lamb at his feet, the child looks to right (1794).

[106] Fra' Filippo Lippi (1406 – 1469), also called Lippo Lippi, was an Italian painter of the Quattrocento (15th century).

[107] Piero di Cosimo (1462 – 1522), also known as Piero di Lorenzo, was an Italian Renaissance painter.

[108] Aristotle

[109] The work, by the German artist Martin Kippenberger, who died in 1997, depicts a frog nailed to a cross with a mug of beer in one hand and an egg in the other.

[110] A spermatogonium (pl.: spermatogonia) is an undifferentiated male germ cell, originating in a seminiferous tubule and dividing into two primary spermatocytes (a kind of germ cell) in the production of spermatozoa.

[111] Marcel Duchamp (1887 – 1968) was a French, naturalized American painter, sculptor, chess player and writer whose work is associated with Dadaism and conceptual art.

[112] Jan van Orley (Flemish, Brussels 1665–1735 Brussels)

[113] Charles Le Brun (1619 – 1690) was a French painter and art theorist, declared “the greatest French artist of all time”.

[114] Jacques-Louis David (1748 – 1825) was a French Neoclassical painter, the preeminent painter of the era.

[115] Jean-Marc Nattier (1685 –1766), French portrait painter and miniaturist.

[116] Charles-André van Loo (15 February 1705 – 15 July 1765) was a French subject painter

[117] Fontana del Tritone (Triton Fountain) is a 17th-century fountain in Rome, by the Baroque sculptor Gian Lorenzo Bernini near the entrance to the Palazzo Barberini (now Galleria Nazionale d'Arte Antica) that Bernini helped to design.

[118] Washington State Society of the Sons of the American Revolution.

[119] Henri-Joseph Harpignies (1819 – 1916) was a French landscape painter of the Barbizon school.

[120] Jean-Antoine Watteau (1684 – 1721), was a French painter who revitalized the waning Baroque style, shifting it to the less severe, more naturalistic, less formally classical Rococo.

[121] John Singleton Copley (American, 1738–1815). Rebecca Boylston is depicted in a manner that sets her apart from other women : plump, formally attired, contented matriarchs who sit passively upon upholstered chairs in dim rooms;

[122] The Art of Painting, also known as The Allegory of Painting, or Painter in his Studio, is a 17th-century oil on canvas painting by Dutch painter Johannes Vermeer.

[123] Jean-Auguste-Dominique Ingres (1780 – 1867) was a French Neoclassical painter.

[124] Medieval Greek Romance.

[125] Simon Vouet (1590 – 1649) was a French painter and draftsman, best remembered for introducing the Italian Baroque style of painting to France.

[126] Pheme (Gr.: Φήμη, Roman equivalent: Fama) was the personification of fame and renown, her favour being notability, her wrath being scandalous rumours.

[127] Fortuna Redux was a form of the goddess Fortuna who oversaw a return, as from a long or perilous journey.

[128] Valentin de Boulogne (1591 – 1632), was a French painter in the tenebrist style.

[129] Augustus created the cult of "Mars the Avenger" to mark two occasions: his defeat of the assassins of Caesar at Philippi in 42 BC, and the negotiated return of the Roman battle standards.

[130] The Ara Pacis Augustae is an altar in Rome dedicated to Pax, the Roman goddess of Peace.

[131] In Greek mythology, Amymone (the "blameless" one) was a daughter of Danaus, the one Danaid who did not assassinate her Egyptian husband on their wedding night, as her 49 sisters did.

[132] Jan van Orley (1665 -1735) was a Dutch painter. He was known as a designer of tapestries.

[133] Maurice Quentin de La Tour (1704 – 1788) was a French Rococo portraitist who worked primarily with pastels.

[134] Jeanne du Barry (1743 – 1793) was the last Maîtresse-en-titre of Louis XV of France and one of the victims of the Reign of Terror during the French Revolution.

[135] Hyacinthe Rigaud (1659 – 1743) was a French baroque painter of Catalan origin whose career was based in Paris.

[136] Anton Szandor LaVey (1930 – 1997) was an American author, carnival and circus performer, musician and occultist. He was the founder of the Church of Satan and the religion of modern Satanism.

[137] Aung San Suu Kyi is a Burmese opposition politician in Burma. In the 1990 general election, she was elected although she was detained in house arrest.

[138] DEUKALION and PYRRHA were the first king and queen of Northern Greece. Deukalion was the son of Prometheus, the creator of mankind, while Pyrrha was the daughter of Pandora, the first woman.

[139] The Deposition of Christ, from The Large Passion.

[140] Giovanni Lanfranco (1582 – 1647) was an Italian painter of the Baroque period.

[141] Jacques-Émile Blanche (1861 –1942) was a French artist.

[142] The Architect and the Emperor of Assyria is a 1967 play by Fernando Arrabal produced in 1970

[143] Edmond Lachenal was a draughtsman, painter, sculptor and ceramist. He had a romantic liaison with Sarah Bernard.

[144] Georges de La Tour (1593 – 1652) was a French Baroque painter.

[145]Portrait of Maria Adelaide of France, Daughter of Louis XV Dressed as Diana, 1745, by Jean-Marc Nattier.

[146] Philippe de Champaigne, (1602 – 1674), was a French Baroque era painter, a major exponent of the French school.

[147] Anne-Louis Girodet -Triose(1767 – 1824) was a French painter and pupil of Jacques-Louis David, who was part of the beginning of the Romantic movement by adding elements of eroticism through his paintings.

[148] Conversation in the park by Thomas Gainsborough (1727-1788), oil on canvas, 1746.

[149] The Ecole de Fontainebleau (c.1530–c.1610) refers to two periods of artistic production in France during the late Renaissance centred on the royal Château de Fontainebleau, that were crucial in forming the French version of Northern Mannerism

[150] Diane de Poitiers (1499 – 1566) was a French noblewoman and a prominent courtier at the courts of kings Francis I and his son, Henry II of France. She became notorious as the latter's favourite.

[151] The Abduction of the Sabine Women (Latin: Sabinae raptae), traditionally dated to 750 BC, is a myth of Roman history when the first generation of Roman men acquired wives for themselves from the neighbouring Sabine families.

[152] Bearing a crown.

[153] Hersilia was one of the Sabine virgins who had been abducted, later wife of Romulus.

[154] Portrait of Madame Récamier (1800), by Jacques-Louis David showing her in the height of Neoclassical fashion, reclining on a Directoire style sofa in a simple empire line dress with almost bare arms, and short hair "à la Titus".

[155] Nicolas Poussin (1594 – 1665) was the leading painter of the classical French Baroque style.

[156]Enguerrand Quarton (1410 – 1466) was a French painter and manuscript illuminator whose few surviving works are among the first masterpieces of a distinctively French style.

[157] “On 24 April 1453, Master painter Enguerrand Quarton ... and .... agreement with the Lord "Jean Montagnac" here, to paint an altarpiece ...” from the artist’s diary.

[158] Sebastiano del Piombo (1485 – 1547), was an Italian painter of the High Renaissance and early Mannerist periods.

[159] Patrice Lumumba (1925 –1961) Congolese independence leader; its first democratically elected leader of the Congo.

[160] Baudouin (1930 – 1993) reigned as King of the Belgians from 1951 until his death in 1993.

[161] Plato, “Politeia”.

[162] Edgar Degas (1834 – 1917) was a French artist famous for his paintings, sculptures, prints, and drawings.

[163] Francisco José de Goya (1746–1828) is the most important Spanish artist of the late 18th and early 19th centuries.

[164] King Richard III, by Unknown artist, oil on panel, late 16th century.

[165] Paolo Caliari (1528 – 19 April 1588) was an Italian Renaissance painter based in Venice, most famous for large history paintings of both religious and mythological subjects.

[166] "Hephaestus's Workshop" - by Diego Rodriguez Silva Velázquez, God Apollo informs god Hephaestus that his wife Aphrodite has cheated on him with god Ares, oil on canvas, 1630.

[167] Maria Anna Angelika Kauffmann (1741 – 1807), was a Swiss-born Austrian Neoclassical painter who had a successful career in London and Rome.

[168] Foucault Jehan, was the son of Aubert de Saint-Germain Beaupré. Charles VII gave him in 1450, the command of the city of Lagny, he defended gloriously against the Duke of Betford.

[169] The Three Ages of Man or Reading a Song is a 1500-01 painting by Giorgione, now displayed at the Galleria Palatina within the Palazzo Pitti in Florence

[170] Gerrit van Honthorst (1592 – 1656) was a Dutch Golden Age painter influenced by Caravaggio.

[171] Danaë is a painting executed around 1531 by the Italian Renaissance artist Antonio Allegri da Correggio (August 1489 – March 5, 1534), the foremost painter of the Parma school of the Italian Renaissance,

[172] Lucas Cranach the Elder (1472 – 1553) was a German Renaissance painter and printmaker in woodcut and engraving.

[173] Fortuna Redux was a form of the goddess Fortuna who oversaw a return, as from a long or perilous journey.

[Wc1]

erotonomicon volume 1-english version

ARELIS

EROTONOMIKON

THE MEMORIES OF A DECADENT LIFE

LETTER 1

Damien Adaleux to Cesare Nerval

10-7-1997, Paris

Dear Cesare,

When the hour and the minute hand pointed vertically to the South of Big Ben, Lucy-Aurora rose with her float from the open book-which we riffled during our battle to see who is going to raise the palm- like an offended donkey who was vibrating harshly on her backside by her imaginary master. Animals know no negotiations. They identify practices that are leading or amongst partners.

Every attempt of mine to cultivate the only name that should dwell in her heart proved fruitless due to momentum in the highway of the senses. But the more intensely you experience pleasure, the more she becomes automatic. I remained Benedictine with my diagonal, purple wand waiting to receive the title of the founder of her small city though unsuccessfully since the Ippokrini I bore was dry. The temple of Saint Sofia, a victorious general.

I was looking at Heaven’s floor like an Adam without foliage and sin. Like the school life in one colour. This made my pen turn on the spindle of the quest for originality.

Dethronement is experienced soundly after it is comprehended and follows the mind’s dives and dialogues. However, I was not looking for reactions to my callings but only a hallucinogen so as to bring them down behind the castles of Oblivion which I besieged with my sling.

I did so without delay. I talked to my little friend Jeremy who is loyal like a dog.

The leader Saturn was absent from my Olympian house during those two days of rest.

Rea was absent too since they had long drifted apart.

My Amaltheia was sepulchral. Desperate to rise again, yearning for her Milk, like a sapling with delicate roots ready to break by intruders which rides the caresses of the Bright Sun and the Pure Poseidon as the only lifesaver in order to refute the reasonable and set up the exception to the rule.

The dark grass like a ghost on the face of Jeremy, his locks with the colour of the wheat and an archaic ribbon reminding of the ornamental ones of the Master of Music, his eyes sparkling with the shade and honour of the Corinthian Gulf and his ears worthy of a Pan…

A numinous Uriel who combined the fracture and the union of the human core’s atoms, for the understanding of the Circle and the Idea.

It desired to play the lyre to the Lark of my pants, so as every inch of me could listen carefully to that cord, like a special Being that demanded respect and paganism.

I told him to sit on the chair so as his true nature could be seen from my forehead.

I turned on the radio and out came melodies. I was looking for complicity. To me it was inconceivable for a lyre to exist without a symphonic orchestra.

I immediately embezzled his cloaks for I was a cat from starvation milk for forty days and every night.

But my soul’s heat turned the famine into thirst and me into a dog that wanted to be nurtured from every inch, to show the traveler the affection that came after the coming of many Saturns on the Island.

The rings of his feet were the beginning… So refined and polishing like a table full of dirt, dehydrated and ready for a new celebration.

My face transformed into a white flag when my tongue conversed with the thick toe of his right foot to invent the proper measures. If with sparkles I had desired it then it would have waved and acquired irrational and unrealistic folds.

It did not take long for my tongue to move the measure to the left. It always had a great sensitivity for the left-footed.

The Right corner expresses the greatness of the measures and the soul of Bismarck’s army. The Left always proves the exception to the rule:

a) that we can be led to the same result if we follow myriads of different ways which many of us handle and b) that anyone can reach the circle’s beginning starting from the end with the same interaction that he could have if he kissed the unit to give an orgasm at the end of the g spot.

Fibula, calf, knee, thigh bone of the fate…

Bus stations with a co-operative beginning… Terracotta legs of a debauchery colossus…

He was feeling the torch for the elevator and the flame. I had a covert dream: the recreation of one of the seven wonders of the Ancient World so as my father, who as I have mentioned was on holidays, would be defeated.

But Jeremy had dreams too: the experience of a miracle that he had acted.

If you cannot be transformed into a Commodus in this life you take his part and with temporary success you detain the applause from the invisible audience that surrounds you with the curtains of the room and silent testimony.

I invited him to make my bed, ornate with numerous roses, our shroud.

He accepted it with no cause. We depicted the standing symbol of the Cancer. Our silhouettes in perfect proportion, since each of us had stood on the adapted ruler of the situations.

In this Dionysian celebration, Bacchus and Satire were altered in the complex of Kronide and Ganymede. An illustration not from Paros but from hide and of sweat; not like a cenotaph at all.

My mouth became a kidney to process every flavour which differentiates her appearance into bitter chocolate or Andalusian water, cloth and toxins when the body weakens.

On his spear I was seeking, like Pentheus, to become a Columbus of what I could not do or to make mine whatever it was that I scorned. A small story of an initiate, who was not tested in his retrogression, was hidden in every side of it. My tongue became a volleyball racquet which pushed the bullets towards an unknown rival with the blinds of a supply teacher.

Unfortunately, their place on the north quarter’s infinite spots was weak. According to Physics, there is a specific spot depending on the human abilities towards which a sphere can be thrown. But does reproduction have life? Does anyone know the deeper meaning of these balloons? The wheels of their surface were enough.

Needless to say that in every initiative of mine taken in my own spaceship he had responded, following the beginning of imitation which is the most essential in life.

Even cars reproduce the human figure. Another notice showing that man through technology can make it human but at the same time his god. Who has not been awestruck when seeing their eyes-lights and their sharp teeth? The repetition of the Four-feet Era with that of the Four-wheel Version.

Perhaps I wanted my tongue to be Tangential with the Unknown’s Past and to take part in the Story of the Universe which at the moment is weak.

My life’s shell approached my ear so as I can hear it and communicate with its elimination code. When you cannot win your faceless enemy, try to find a picture of him or having your imagination as your shotgun find a model to surrender to him. It is essential to design our rivals, even the ones that do not exist, so as not to be led to self-destruction. In an alternative case we make our moonless self the enemy and we thrash him at the Catalaunian Fields to ensure the empire of the Shining One.

The time has come for me to taste the game in all its dimensions and through the relic of my mind to condemn it to impalement. After all, the Bastille is the body of the mind and Marathon’s tomb for the soul. The dictations push the mind to complex conformities that sometimes have ways of revenge.

I was observing as a Neutral supervisor in the Third dimension what was happening above the operating table while the kerykeion of Hermes made me numb and my body was becoming the Velouhiotis of my thoughts. That could not have been me. Maybe a Pausanias-wanderer. The core of yourself has become spiritual in such Druid rituals. You become something else. Perhaps a shapeless mass of iron or a trapped astronaut in a black hole that instead of swallowing it, it lures you into her own depths.

For me it was the second choice. My tongue read the New Translation of the decomposition of food. The sign of prices, a traitor. While I was spitting on it on the scales of this aperture, it was descending without ever separating from it. It had the place of honour because it was the street’s wise one and knew many languages like diving, victory, the linear script, the pencil sharpener, the tear and the caress.

I was a Rodin in this hole and a great wonder for what I could not ever do to myself due to lack of flexibility-unless I was a faqir- I did it to Jeremy. I was wondering while I was carrying out my work whether we do to others what we can not do to ourselves. In a different case I believe that we will preserve these privileges exclusively for our “ego”.

I saw on Jeremy’s left thigh-as much as my occupation with my ascetic work was allowed- an Indian prince with a feminine without weights, a scene of intercourse taken from Kama Sutra: a racist book, I wondered, about homosexuality.

Nowhere any enactments of men or women at their wedding’s Netherlands. A textbook of social agreements, after all. However, it leaves imagination free to fly for all of us since we do not confine ourselves to the suggestion that only our solar system is inferior to us: our verbal! It is not possible to explore any more.

The thing that lightened my relationship with him was “give-and-take”. Both being Libra without weights and chains, without Trial like a crown on our heads or Punishment with her lame leg chasing us for a crime so anonymous trying to arrest us. In this union, both I and he were not on the side of any sexual, spiritual and moral category or even ontogenetic… This word was to us the X factor. We were like the amoebae which had multiplied on their own… The thoughts or the actions were as many as the beings…

<<Proteus of love>> he used to call me and me, <<Aeolus of the sea>>.

These delegations of duties brought, as far as he was concerned, howls of wolves and as for me some money in my mouth, paper coins of no value and secondarily gigantic, a light of his expressed vitality. I saved her like my soul, until my will was broken and I returned the change that equal the ones of less value to end with those of major, so as the eagerness would gradually become enormous.

My mouth like a moneybox with expiration date, like a shooting star that smites the Adriatic Sea or a teenage love with doubtful duration(but always a teenage love)…

After this diffusion of mutuality, Jeremy rose and due to the obvious dictate of society, transformed with his fins into something totally different from what he was in bed before.

Dream Book: The delight of crabs will bring a strong share-out.

“I have to kiss my girlfriend on the Eiffel Tower”, he said with an apologetic tone and without even looking at me as he was ready for that hastened departure, like Socrates. Or perhaps because he felt so guilty for what had happened before. From iambus to elegiac poetry…

He chose the Eiffel Tower instead of the one our bodies had created; even though destructive so as to give the impression of unstable and vulnerable to the Mongolian incursions of social comments that give a reproof for the divergent way of racial action or because he likes to fight the manuscript with masks… The besieging Goths at my Rome… But no invader will take my Rome away. I built it and I will ruin it. In her there is Birth, Fall and Greatness. Seven hills which are the Light of my life. Only if I had seven males and seven females I would send them to the Labyrinth for the Minotaur of Hell to devour them as dessert.

Till then I am vigilant and I protect.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 10

Damien Adaleux to Jeremy Cloix

5-9-1997, Paris

Dear Jeremy,

Tonight at sunset, no cheerful Saint with gifts and reindeer knocked on my door. It was Gerard.

His silk shirt became a symmetrical treble clef with his short, thin, anorexic body which seemed to have been in cryonics. He was a student of Pastoral Theology. He used to fast quite often.

The son of a Hecatonchir, businessman and dear friend. His beady, emerald eyes reminded me of a few sayings about the magical characteristics of the stone when it is worn.

If I had invaded his territory I would have been enlightened and I would have obtained his wealth. It is an ecstatic feeling when the crinolines are tainted. I imagined Yggdrasill’s roots reaching the core of the earth and my inner weak determination. A Samson from Trapezounta with no blood.

All these have not been inscribed so as you can feel the injustice coming from the loss of the first prize. Do not make an expostulation about all the recent losses but imitate the life of a prodigal Augustine.

He asked to be baptized in a steam bath which was made by my father, who is the first minister of the country so as I can live an easy life. Luxury is always the best weapon for the reiteration of intrigue.

“Ask and you will be given!” a gipsy once told me. I could not resist this saying’s power and consented to it without a fox’s thought.

He put his diplomas outside my Turkish bath and he entered, like his soul, with a pelican’s towel.

I was watching my prey like a raven from the system that had been installed in my office which was connected to cameras inside and outside of the Turkish bath and described the movement of the moment in way so firm like Nevada’s rocks. His chest’s muscles were parallel lives, like the perfectly set fields of Thessaly where I was on holidays for a few weeks last summer…

The paralysis of his nerves from the steam and the high temperature which reached the borderline of faint was the last of Pandora’s gifts and the urge for an unexpected experience. I saw with relief his eyes that were half closed and full of sweat he was breathing with great difficulty. He was between Sleep and Death. I had to take the opportunity and like a Naked Fool I would make his white towel like the universe.

I quickly descended the stairs that led from my office to the place where The Painter of Death was making the urn-like sea-gulls.

I found myself in front of the Gate of the steam bath with the ten glass tiles that were separated from the oak ones, like I have imagined the Gates of Heaven. The keys were on the door alone and neglected. I became their concupiscent godfather. I was going to be a Roman Catholic priest in this ritual with the blissful water stemming from me and going on the prodigal saint so as he could be transformed into a prodigal impious in speech and deeds…

Any hesitation would be a retractable interrelation. With a silent push the door cracked a little and I appeared in front of one of my inexperienced students.

He had his birthday in September like the queen Virgin. I decided to change his date of transpiration. His sugarcane-like face was like Lucy’s whom I deeply desired when she was miles away from me.

She was working for her newspaper with the acknowledgement of undiluted wine but also with devious sparks of resistance and protest that had not been expressed because the eye above the pyramid was not insignificant but had been loved in the rubies. She was sent to Londinium to cover the funeral of the kind-hearted princess.

My substitute was finally found. His rosy cheeks meant not only health but also modesty. That is why I wanted him to have been painted in citrus. His poppy-like braids were like Lucy’s but coming from the sun. He had the courtesy of a Wise Lion with a royal purple. He lacked the scepter and I was addicted to covering the needs of people who had eclipses or gaps so as a content could be given to the parts of the New Testament that were not offered to those who were not at the slaughter houses.

I closed the door in the same way I had opened it without him understanding a thing. As it is common in the kingdom of toads the tongue flies so quickly towards the appetizer-insect that it never felt the Gorgo until it was too late.

I sat next to him at the same “table”. That towel was the Iron Virginity that had to be translated into a fraction with him being the denominator and a lowest common multiple in desire’s collaborations.

With my robust hand I was imprisoning the keys and with my left one I was touching him on the knee up to his Mediterranean pelvis.

In this exploration the silkworm should have met with a plug so as the blackout caused by my soul’s lust which gave its extension to the half lit steam bath could have had partial power supply like Albania. The generators belong to the gods; not the mortals.

Pretty soon sparks had dashed from his wire and he made the mistake of his mine from his February Olympics.

My first plan failed before it had the chance to flourish. I had to put my back up plan in action.

His empty photocopy became a flag on my Doric head. A halo of truth… His statuesque bearing was in a butterfly position. I was attracted by his funnel, like the magnetic compass attracts the iron filings.

At that moment I tried to approach his belly’s Oracle of Delphi for his Ideas and his Prophecies to spring up. My wire was in athletics with obstacles. It is not in the plug it belongs to, but in a similar one. Who said that the path to Virtue has not been sown with malodorous and bloody echini that have bloomed? His hair became the shackles of his hands. Who said that under unknown circumstances our strength cannot be our greatest weakness? His mouth kissed the beggar’s hand like a proper silencer. My torpedo rekindled his wanted senses. He seemed to have accepted the accomplished fact. He sucked my thumb like a toddler but not his creeks. He was trying to return to the beginning of the birth.

The tear and life exactly like miscarriage. I cried inside of him and with the key like a blade, indifferent to the amnesty of his life imprisoned hands, his hair was weakened…

He faced the severance of the experience in my house and at school. I have always been a personification of it. Everyone has the delusion that someday they will store it but nobody realizes that Heaven has sloughed us off and that we desire to celebrate the Restoration of the father by committing adultery with the Earth.

He did not dare to look me with his own eyes. I had done the same.

He was shaking like a whale that had gone astray, waiting for her return to half life. In the end, death is also breath. This is what a beggar once claimed and everyone had noticed “props” in his speech. Thus, I can handle this saying to be considered a god too… Usurpation of authority…

I gave him the keys so as to tempt him to unfold in the Gates of Hell.

To conclude, whether somebody will go to Hell or Heaven will be determined by the way he handled the crucial moments of his life and by expiation.

I opened widely the Steam bath’s door and I did not look back nor closed the door.

Never has a closed door behind u been locked.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 20

Damien Adaleux to Jeremy Cloix

15-9-1997, Paris

Dear Jeremy,

Like Pluto, I am expecting Lucy rabidly even though I am aware of her devotion to her Mother-Work since March.

They say that when the cat is absent then the friendship of men dances a waltz. Nobody can agree more than me.

I invited three old friends to celebrate my birthday.

Tony, George, Jean and me, sitting at the four chairs of a table, were splitting the portion of hashish so as to pretend we were Pythia. The hypocrites for an ancient Greek comedy must always be four.

Tony was inconsolable for his unjustly lost girlfriend, when the airplane she had on was flying like Icarus to decorate the sea of Middle Earth…

On the other hand, Jean had broken up with his girlfriend because she caught him in bed lost in the webs of “Kirki”.

George was in no mood to tell us anything of value.

When you have friends you are obliged to tell them every little exclamation mark of the unseen side of the moon, like a simple soldier does with his captain.

I suggested they stigmatize themselves with the suit of the burnt pines. They accepted it without their cheeks to swell or become red.

On the sofas in the living room I had carnival and feminine ornaments, fabrics, masks and stuffing to give a sense of bulge, all scattered like offering stones at Etruria’s altars which you expose for the dangers like a sign of piety but you also avoid them.

I succeeded Seine’s flow. We were comfortable with our new clothes, like a poor man who wins billions in lottery and adjusts to the new facts so all this cannot be seen as the beginning of Luck and expectations or not to expose his humble origin to his new caste.

In the Room of Mirrors George’s lips were pale and Toni’s cheeks with Jean’s eyes were coloured. I was merely the lowest common denominator of his fake eyelashes.

Urged by our corrupted bliss, the omen of the Kozaks was deified in our palate after it had sexual intercourse with that of Champagne. We wanted to spread the news about the orgiastic ceremony from the West to Zagreus’s East.

A certain quantity of liquid flora and fauna gushed from the floor of the Parthians at George’s constitutional diverse units and became visible as a reactor by an amazed me.

This rare stellar phenomenon had to be made into a film.

A Marseille kiss should be given to George by Toni. His first reaction was repulsive.

“Are u a turkey, French kid?” I asked him and he said he had never felt that way…

“Traditional grammar has strict rules”. Whatever applies has to be accepted even by one of them. I filmed, Jeremy, the decadent idea of his obedience, as a gift for your forthcoming birthday.

Tony was on the ground after all this, bursting into laughter. On his knees on Aladdin’s carpet, he prayed to his God and his head along with those of Jean and George had been incarnated into an Argo of the Symplegades. “It is time to pray in a different language” I told him begging.

His head was a bisector in a triangle of skirts, undecided about which hand grenade to disarm before he is eliminated. A vague mass of drapery barely indicated the vehicle’s directions. The Jurassic Stones were covered in his mouth and thus he was transformed into a Golden Horn. The dovecote did not misbehave. Bad omens from the Olympian gods. Slates of mosaic with Sarlo’s gulf in the prehistory of trial.

In a little while their Caspian Sea would gush and the dove like a Cherub would be promoted to an unknown cloud.

But for Toni, this ultimate contact was not orgasmic.

Those Titanian Stones, now sealed, had two craters and were surrounded by bear’s skin. It is like a hundred devious horses have gathered to the zero point and rolling they emerge with the greatest power.

George and Jean with their soul’s half closed mirrors magnified their ego, identifying Hyperion in each other.

However, it seemed like their mouths were an opposing Pile of Hermes. One was offering the other oxygen and love. It was then that I remembered love is the oxygen of life, which when exhaled to your other half, becomes carbon dioxide. All this reminded me of a conjuring trick of the adolescence: the girl that disappears in her vertical coffin along with the knives.

I admit that I was always curious to see what is hidden under a dress. All the more so now that I had two in front of me.

The dove emerging from the earth, whiter than ever, was swallowing the rim with its archaic, holy smile like a game of a safe life.

With a deer’s flexibility, Toni bowed in front of the sofa and invited the devastated Jean to come into the turbulent doll’s house where George, who was closest to him, had cut the silk and thus had exposed the roof. Also he poured citrus juice on him so as his lazy dust could barely sleep. He rubbed him with a sponge so as a series of plastic dolls parading in front of the precursor of Virgin Mary’s icon would have Ptolemaic hospitality.

“I am ready to welcome him!” said Toni the host, who wanted to celebrate his friend’s birthday with the proper Laurentian way.

With his entrance into the middle aisle, Jean wanted to place the bread and wine on his friend’s Altar. His deacon thing even though bent, was risen and the congregation could feel the earthquake of his respect from the pillars of the side aisles. Till then those who were not deacons could not be in the Altar. But if the others are guinea-pigs and you the scientist who experiments then the first time can never be the last one. The way to Holy Communion demands Gargantua’s persistence. And he was also forced to float from the area where women sit.

A few pillars were stopping him with mud so as he could not reach the car’s wheel and people were throwing him Gedrosian paint so as to blame him for a crime. Jean had found a supporter in Toni who helped with the constant attacks of the enemies. There could be a tearing of his clothes and the amulet could be holy in the Altar. The subject is always the erotic desire.

Tony as a cognate object and George as a second subject gave him a flute to play a melancholy rhythm while Jean having the ideal equilibrium was stirring it inside his doll’s house.

He ended though in a testosterone acme on billy goats skin, playing a paean in pastoral note like Attila before his bow was broken.

The defender of “passive resistance” and I of the dictum “an eye for an eye”.

There were the tones, the semitones and the intonations that always supplied the voids of his psychological stave. Perhaps this arrow symbolized the help of Father Ares whose, as a member of the Salian order, I was a careful caretaker since it was separated from the Earth and Uranus.

I and he were both malleable kouroi, illegitimate and renounced.

Claudius once ordered Messalina to be executed. Thankfully not in my usurping case.

Jeremy you know that I was not born in Paris since my father was at the 45th parallel as an ambassador for many years.

For my opium and my Swiss love army I demand a cheque from my father. When this is not enough I threaten him with the publication of past mistakes. This letter would be ecclesiastical for his political career.

I may not be Phoebus but I have the inclination to transform into a villainous Hercules. I do not know my real father… The poppies, the grassy paper candles, the swollen bosom or the farm’s dogs?

Whoever Pindos will stand on my Egnatia way, I will pretend to be Hades inside Pluto. I commit this hubris to provoke Deism.

After this interfering sentence let us move to our original one.

Toni’s mouth was in the end a fountain of swans that made George quit.

After this Victorian change order was given to objectify the subject of the sentence.

Calmness and spin…

Bliss of two categories into one, like a myrtle into a laurel wreath.

My opinion about an indent in Jean’s waist was a leash that through its opening made him retire.

The return of a hypnotized man to life. I read the truth that had been stolen from him.

I presume that the truth is for everyone something to have forever. I will not say whether Joan of Arc was listening to voices of ambrosia or her own self or whatever Nature dictates. I am a friend of the material. Not of Hypatia… It is vain to pretend being something you are not. Oxygen becomes water when it has intercourse with the hydrogen.

Every human quiver is a heterogeneous substance that contains a code of numbers that has to be memorized as to steal the other’s treasure when the moment is right. For the most profitable union or that with the least results as negative, the proper combination must come from you.

I am a hog which loves to indulge into the gutter of immorality. I believe that you must help your friends and return your enemies like a string of beads back to myspace. I have no doubt about my virtues but I do not ask for someone to be in a position to defame my omnipotence…

A dove whispered in my ear that you were seen in London with my hereditary Juliette. I though I was once a Patroclus- lover…

Whoever pretends to be a Paris with my Helen then I will become his Menelaus:

a) for he is not only mine and b) for whoever trespasses her is a Trojan.

Jeremy, I never threaten anyone so as he never has a lead in my wishes and my actions. My scorpion’s tail reaches the ground with no notice and with the Leukothoe that I will be wearing I will break all the doors to find you. If from my Diabolical Primacy you see her again then you will not have the right to sin anymore.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 30

Damien Adaleux to George Labrouille

1-10-1997, Paris

Dear George,

The other day I had a nice evening surprise for my tunics that were not detached from my skin: from the solitaire they were laying on the table for reasons of balance with the old pest of the American usury.

I made a deal with a model agency for a temporary buying and selling. “Eastern Europe at the gates” was its title.

I always looked at other people’s bodies as being services on which you satisfy every gastronomic pleasure. It is not pointless to take advantage of the other’s indisposition. Our putrid soul and our damaged tastes by the star of dog become an arrow on the girls’ pears.

Anorexic due to marijuana abuse and thus ready to succumb with scruple to the maximum number of clients. Many of them keep the torch in an Olympics film of strawberry garlic.

The bell chimed and out of the church there came a little, skinny, untrained, black girl… For breakfast she had a heroin injection. We would be the main course: the triumvirate that was made after the assassination of Julius.

On her face you could see the fear of uncertainty. She would allow the army of Mohamed to enter her Saint Sofia…

It seems she knew that if we had sent her to the Lake Aherusia she would not have been looked for. She did not have any belongings, name or identity… Another immigrant who entered the country illegally. A woodcock in decay and I the unpunished angry hunter, the son of a wealthy man for the tour inside the palace of Queen Christine, Lucy and Jeremy.

I ordered her to take off her clothes. Pointless for someone to reach the onion’s core.

She lay on a mattress at the centre of the living room.

Jean was looking to get mother’s milk from her nipples that an antelope with overexcitement has when she notices the hyena in the jungle. The way of manipulation was like the Discovery of America. His father stood like Zeus and nourished him inside the head. Another photocell prayer from the lamp’s jinn.

Like him, I was loyal to the spirit’s domination.

Toni and I were licking her lips that were deformed like brain’s cancer cells…

A sculptor must have no home. The truth should have been enacted with our tongue which is a more exact chisel so as the idea of Hedonism could have been shaped.

The introduction of the Babel of languages was done and was asking from our pickaxe the alphabet, the Latin one, the English, the French, the Russian and the Runes or the multiplication table reversed or rational.

Aristocratic patent from parental teaching. Children of the High Society… After all, language has always a use of variety. It will depend on your style whether you will follow the historical-comparing grammar, the traditional, the structural or the genetic-transforming one. The lessons of language are the most important so as not to seem like you have the disease of love’s illiteracy. It is not enough anymore to want somebody. The Cyrillic will change its meaning according to its surrounding and with which word, morpheme, phoneme it will be lined. The proper articulation and utterance can play an important role like the ironic tone or the judicial, the pretentious or the rhetorical one at the wheels of Pelops’ carriage. After all, people speak an Esperanto that has been disguised at the infinite levels of the mirror: “Interest is above all”.

We were looking for the node of our linguistic bombarding to explode at Aphrodite’s mountains. Light floods, visitors of our Anglosaxonic that united at some point…

The common cause can bring together old enemies… All the more so, friends…

She was not wearing a red cap, disorientated in Amazon with the moon as her crown. Something else was double and had to be covered at the scrub so as she could be accepted at his grandmother’s house before she gets devoured by the bad wolf…

The role of the victim is not a process I enjoy but it has always come before Orion.

She had exposed herself in an extra terrestrial, formless mass of hedonistic aura and that caused a repulsive inclination towards love.

Toni came from the narthex into her building which was like a Basilica and I from an arcaded window like an unknown thief.

“I won, Solomon!” Jean was shouting towards the patio, watching a fountain from the dome on which the inscription: “NIPSONANOMIMATAMIMONANOPSIN” was written. It means “wash away your sins and not only your face”. Four big pillars supported that building that was followed by pairs, with our hands as arcs and our bones as columns. Half-circled alcoves were our donkey bottoms. The unseen, dead spectators were curved aisles and for chant there were the quadrants that carried parts of dome on the secondary columns of the external masonry. Our fingers became dome’s neurons from time to time so as windows of forty ideas inside the temple could shed broad light and its straight marble complexion could be exposed. The pillars full of humidity. The mosaic detached due to illegal antique trading. Parts of glass on the dome’s windows. On the Altar numerous priests were celebrating mass even though they came from all kinds of creed. A comparative sexual religion.

In a previous life we were three Knights Hospitaller and whoever female aura we desired on the way from the Liberated Jerusalem we could forge her with no hesitation.

Luck in this life like a true light and leader in a progressive decay thinking that the one column would roll on the other and collide.

The earthquakes caused irreparable damage to the Building of the Olive and the pillars we owned followed a right turn or a circular one but rarely a boustrophedon…

The little Romanian girl was playing a Middle Age catholic song with Jean’s harmonica in her mouth, though I would prefer the song of the Nibelungen.

Izolde in continents far away from us and I like Tristan found fairytales in a pale, like citrus fruits, incompatible body. Yellow will always amortize next to the street’s pitch.

I was sprinkling the Rodan of her back with myrrh to make her holy and become hallowed myself. Now there would be a double game.

There was a rope abandoned on the ground. I had tied her hands behind her back with it.

She resisted but my friends proved to be my Varangs in my deadly actions.

Her sweat from Tropic of Cancer became an Arctic one. You could see a lamb in her eyes that wanted to breathe before it died begging for the governor’s grace. She knew though that this game was a roulette of death and life.

This degenerate fountain of divine death demanded our heavenly blood and an Iphigenia to be sacrificed.

I lit a cigarette while Toni and Jean continued their replenishment and I stubbed it out on the tattoo of her breathless pelvis and she, like a pandora, began to writhe.

However, Jean gave her cream flavoured ice-cream and she swallowed it at once leaving the cherry intact. Toni left like the sand from the sea wave.

I smothered her like Desdemona with an unfriendly rope. She accepted her torture with no melodrama or pity but patiently. Dignified Austrian Queen who was lost to remind me that she could never be like my Lucy.

I always filmed my worst vices…

A golden medal at right’s trapshooting. The bronze ones are for the others.

Her body still, like her soul. Why having body skin when your soul has quit? With a diamond under her tongue she realized the true meaning of life. I signed my duplicate with a Papist seal and the two of them carried her dead body in a trash bag to Toni’s car and buried her in a place outside Paris with the new moon.

We rich urban children, no matter how devious crimes we commit, we have the right connections so nobody can rule us for laws are made by the gods to manipulate the dead. The Spider of Justice pours her venom on the children of the poor and traps them in her webs.

The tickets are for the others.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 40

Damien Adaleux to Lucy Sanguin

30-10-1997, Paris

Dear Lucy,

With this letter I also send you a tape with an one-act play of mutual understanding that was filmed in the Room of mirrors with a fake camera between me and Jeremy.

This is the monkey that jumped from branch to branch to escape my heart’s pulse.

He is an amphibious at the identical stars that I am too. Make sure you send him the image of his eye to the stellar brother of the bear to stress that I am his authentic friend. By becoming your friend you will not buy him any field.

I get mad with the idea that another man apart from me approaches you.

If you do not give me water and earth I will ruin your life.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 41

Lucy Sanguin to Damien Adaleux

4-11-1997, Paris

Dear Damien,

In this letter you will find a box of love but not from water and earth.

I am sending you my excrements and my urine to sanctify them. Only these two can embellish you and no superior law.

I am telling you now that I am pregnant with your child so as you will take your responsibilities.

I will not apologise to your lemon forest’s newspapers for you having not taken the precautions found at kiosks.

Headline: “The son of the Prime Minister has blighted an immature schoolgirl with his seed”.

I demand that you tell me what to do.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 42

Damien Adaleux to Lucy Sanguin

8-11-1997, Paris

Dear Lucy,

Innocent, carnivorous night flower, it’s not as if we have raped you.

You were enchanted by the striated muscles of my belly (that only meanders offer to the vases), my height and the thickness which made the veteran and incomparable beauty overwhelming with the firm image of the oscillatory light.

“Narcissus!” you were often calling me in your neologisms. I am still waiting for Paris to kidnap me and dash me to Ilion’s walls.

I do not recognize this child. Do the abortion that your womb did not do for you. Especially, since I learnt that recently a Bull took you on his back and travelled you to your pleasure’s field.

I pity you and I do not want to see you ever again. You are a burden of asbestos that I wish to assimilate with the secret of the Indian Dike.

Cut your veins and find a hayof ha-kantes to confess it to, you that are transferred to a psychiatric institution by a therapist… The child will be schizophrenic like you…

Learn that your father was dressed as a Nyriad every night. He may have given me wealth and fortune to pity you but he will not be spared by my glove.

One night of a metaphysical year I offered him food in my limousine. His gurgling body with his muscles like deflated balloons, an unevenness of tears and laughter. The ultimate humiliation of the old age. Compliments and repulsion.

They say that old people inspire respect. I say that this is not something that you earn due to age. You were born with this and you die slowly with this.

He was asking like an anemone for the freshness of our firm bodies in exchange for many fields in the countryside.

Make your decision that the wedding from the Apennines has been excluded. Its derivatives are welcomed in plural.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 45

Lucy Sanguin to Marie Clermont

17-11-1997, Paris

Dear Marie,

It is not that easy to manipulate Damien. My previous letters about committing suicide did not touch him at all.

The secret that only Damien knows about is ready to be revealed to you: when I was nine years old my cousin, like Acteon, committed a sacrilege to the temple of Ephesus.

Thankfully, my father is not aware of this as he is not of the baby. I will follow the way of Kronos with Rhea’s belly. Damien will give the money and my mother will provide the method for killing the baby.

What will society say? That I will live in Hades where I am floating?

My father is the Leader of the Swarm. If he finds out what is going on, I will be “imprisoned” for forty days which means that I will not be able to leave my room and only get an invitation for breakfast, lunch and dinner. How could my poor minded, earthly God know that as much underwear as he notes every five years the same amount of lovers is deleted?

Damien was equal to Nijinsky in bed and a golden Olympic champion in any kind of sports: from volleyball to horse riding, from long jump to butterfly, from tennis to weight lifting.

His forehead ornamented by sugar beet and arctic conium. I was flattered by the eyes of the Chinese and by the contractions at the Donation of the Completed Mass. The body that remoulded me was the Oak tree of my Agnosticism made by Limestone and Granite…

Every time he was suppressed, he was threatening me at the Corner that he would reveal to my Judge that I was an Aspasia of luxury.

Damien, the Pittakos of Elikon and of the Crystalline Fountain in New Rome, will become the Re-creator of the Garden of Earthly Pleasures since he will study art and acrylic design in a School of Arts. He insists to separate our tongues in the final hour. Thus, we have a common code of ideas.

Even our mothers were colleagues in Sorbonne. I am his feminine litigant and he is my masculine one. He does whatever I cannot do and I will imitate eclipse’s march. We are the ancient two-headed animal. Thank God for the separation between the active and the passive because now we can enjoy the same amount of hot and cold, healthy and sick, good and evil…

Thus, the chance of meeting several sides of the same creature is born. I believe he will be worthy of the name of his own Father. Till his last breath… For this reason he will remain Untouched and Blessed…

I imagine that his trinitarian number should be on his head and all nations should adore him.

I, the Apotheosis of Beauty and not the Jews’ calf head…

My men are vulgar but as long as they are useful, amusing and kind I can tolerate them. When I cannot see the image at least I remember every man’s odour either because I will deny the chrysanthemum in the vases or because I must have the comparison with the best flowers. Every hierophant’s sperm is different in cooking.

My fortune has not yet been set by any man, maybe because I have annihilated it. It is more than certain with a geometric progression that I will find the man of my hopes so as to quickly wrap him around my flag’s pole.

And when I devour him I will swallow solid sugilite and hydrochloric acid so as after Jonah’s three-day death I can get him out of my stomach and he will know that he would have been happier if we had not embrace each other. I hold their misery’s cane with no medal of racism. I have known the Treasury of the nations as a keeper of sexual experiences. I like filming them when I adopt their children at the unsigned gallows.

I would compare my father to Lot who satisfies all my whims in the middle of the night and as a swan comes inside me so as I can pretend to be Leda and he can hope for Dioscuri and Helen to be born. Every night that a love letter knocks on my window I want Gyge’s ring to hang around my partner’s neck so as I can make him invisible and lost in the shadows of the past. I pierce my fabric dolls with pine needles, imagining I eliminate Kandavlis and I escape the insult.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 50

Damien Adaleux to Lucy Sanguin

6-1-1998, Paris

Dear Lucy,

Only because I have a Saracen’s right ear does not mean I am Horatio Nelson or that I have the Turkish flag on my head and my left ear is a pirate one.

I am an amphibious reptile so as to be able to be saved in Armageddon time by eating the forest’s carcasses. I am Wallace, Cagliostro of the legionnaire, since nothing can stop me, neither Hannibal the Carthaginian general.

When you have a relationship with someone in obscurity, till you break up with your fiancés for good, I pore over your ischemic malady. Penelope, having no word over the final choice of your own web!

Once more I will emancipate in Amaltheia itself since I have been holding my hat in my hands for a long time with great strength.

It is a set of laws about nature so as you end like Simeon the Stylite.

Like Cassandra, I will tell you your fate by looking at your left palm. Now though, I will tell you about the past.

Jeremy’s parents found him hanged on his bedroom’s lighted fig tree. I and two others sneaked into his room as accomplices. He had surrendered to Bella Dona’s arms and to invent Prometheus’s box he had been paralyzed with chloroform by us. A rope around the neck and through the chandelier he had been led to the gallows.

Here is Judas the Innovator…

Are you sure that the real cause of Judas’s death was suicide?

Poor him! He thought I would spare him because he always was as sweet as a chocolate cake and wise… He crashed on his calculations and, like Titanic, sank in two stages.

Not even one of his admirals saw me at his tower. The calculation of my moves can be compared to the hands of the clock…

The Fullness of Cronus has come, Lucy. A red carpet from achates had been laid for him by Beel and Zeboul… Do not worry… One day my turn to succeed to this will come… We have some time until the Day of Judgment…

After all, out of sight, out of mind… I hope this revelation has caused your soul a little crack. I know that you will tell my story and my confession with a gag… Be careful lest you lose your court shoe and the Wolf keeps it… Unless he appears as a Charming Prince every time his hair is messy.

I know many secrets about your family and your legendary…

For example, your brother came this morning to give me a picture of yours that had been taken at the Land of the Basques.

Oh! You cannot remember the Land of the Basques? For all France to listen to your news I am thinking of putting a common battery in your radio.

For whoever is unaware of it, I will put it as a fashion model: she is a club that does group and extrovert activities.

Your brother had the kindness of a Habsburg and quickly informed me about your childish fault after he had traced it in the bag of your electronic mind…

Many hated Ephialtes, but none of my friends hated your picture!

A clear archaic complex… You and the boys’ V in positions of awe. Who said that different images cannot be expressed in language? Your body is a dirt road without potholes. You formed the implication of victory on your tongue and three more around you.

Pierre did not demonstrate his sting only for the vowels and the pressure you exerted on him due to High school exams but also because my undying figure from you is more appealing. I confess that I am corrupted by flattery. He recently keystroke number thirteen. I regret not having met you at the same age.

Your little brother lost your Adolescence’s April. Your tufted hair and your make up reminded of a Sophoclean tragedy, the rocky, sad vibration of yours that makes the primula wilt…

I ordered him to fall on all fours like a panther and since he is a koala to obey to his mother’s affection.

I kneaded his bended stick and made it a ruler. Using my mouth and my wavy hands I taught him, like Goya, the sequence without a smooth or rough breathing in the well of his labial letters. I wrapped a Galenus’s glove around my ruler so as to diagnose the child’s epidemic. I was shaking thinking of that Industrial Mayday well and how it gave fleas to the rats from Bengal. But when you have sexual intercourse with your worst fear then you gradually begin to overcome it. The blackboard of his morals was smaller than expected while my finger was making circles with the chalk.

My other hand grabbed his little blackberries that were bustling with life so as for me to end up by his small, floating piece of wood and elongate his life which had been on sales by others. This could be achieved only by a Saman or a god with automatic moves.

I decided to take it in my teeth like a knife, as a special marine at the Black Forrest. I played “Dies Irae” with my flute and I had signed a revocation at the decree of Nantes.

Something for the new generations to imitate and a note for the invention of my personal mythology. Your brother contributed a lot to my posthumous fame but showed little strength while dealing with the forger…

“Deus ex machina”. My drops made hospital flowers to bloom on the little piece of wood and the scar came on the grass of my sin.

He surrendered to his self’s cannibalism and with his soul like a machine the carpet had been cleaned like a gum and like a cat acts every time she senses the original sin.

The love towards children is divine. An idea of the Ancient Greeks; not mine. A Neo-Greek without a flag, loyal to the holy matrimony of Almighty Christ, founding the New Church of lust. Your brother was the first of my followers at my catacomb.

However, every religion demands saints and tortures. Your little brother felt slaps on his tight cheeks and on his tied mouth landed the missile of coagulation. At the strawberries of the crack of Dawn, my ice-cream was drawn on the surface. It would have been more nutritious with all these proteins. Like a leech though, it absorbed all his blood, even though he held his position with great difficulty. I became a tracker at his Aheloos’s banks but I had been there before as a mutant canoeist.

He left during lunch since you had burnt pork with sweet potatoes. I gave him candy for his trip and acceleration that suited him, so as the time will come when the suit I want will be given to him.

At some point we all embroider our childhood on the Tree of Oblivion. My first time on my bed was the end of the Spring and the beginning of the Summer.

Scars on her face, and the solar plexus was calling me to explore her universe, her fake hair dictated by my mother.

Their relationship was like Procne’s with Philomela and in order for me to mature I had to rot like a mulberry and not like a bloom…

The mausoleum of Aelia Galla Placidia had become my publishing house renovated with collagen at my ideal Ravenna. We played man-hunting and I was trying to find the proper octave on the stretched rope so as not to fall and go up and down. The return to my previous image would mean an infinite school Conciergerie.

Failure is a word that I cannot understand. The embryos were so close to Tartarus before they were separated from the umbilical cord.

In these macabre thoughts I should claim:

“Absent”!

Her body was not electrifying at all. It looked like a gel that was deflated by overheating.

Her eighteen years working on my back with her nails as accoutrements, searching for a heel of anaemia that would give her alibi in my nectar body with lack of self-reliance and also the realization of landing to society.

I was thinking about Jeremy in a way of cooking covered up with Leonidas’s carrots, cherries of beholders, a Mediterranean of refrains, lammergeyer’s eggs and cage’s chickens.

When you hear about few cherries, do not wait for anyone to offer them to you. Absorb them when you get the chance since Nature’s Lowland has a wide hand.

With the rule of deduction the lines on her face and her round arivalloi on the breasts. With the rule of addition the reforestation of pine needles on the chin and lips.

As for the spot under her belly, I thought she was not Akasha but Anna Frank’s Dutch hideout for an Eyck van painting. I had bought this from some Barons as an art merchant. My zero endowment.

My contact with a third body without an engagement ring and eternal vows repressed me to a free, troubled and bendable void.

Watercolours with a sense of Lotus winter reminding experiences of previous breaths…

With as much perceptiveness as one can have to correlate… Some call it intuition and others survival…

I call it return to Ithaca…

I and she did not have a common bundle of sticks. A farrago of questions was created while I was whipping her Saint Louis like a thunder.

Was I a matricide and did not want to admit it? Did I want to give chlorophyll to a breathless uterine spear so as to become a Chief Magistrate of the Templars’ School? Did I underestimate my value by doing evil but without knowing what and which?

Her lightning conductor gave me to non-existence. Force without thought leads to clumsiness. Her body was a forty five years old, messy book and I was her queen’s bookmarker of Midas.

Her husband hunting Forest Nymphs at his office all day and then exhausted from work sleeping with the mute water for “love”. She was neglected like a stowaway, reading Marcel Proust’s “In search of lost time” under the sleepless look of candles, trying to interpret the eerie mood of the company.

To pass her time she would go to the make up artist, to the sauna or to take care of her nails.

After my triumph at Nafpaktos she told me that she aims at strong young men with the help of yachts and limousines while Zephyr is blowing, Spring is waiting and Flora is imprisoned. Hermes with his alchemy stick cleared my mind’s fog. An example for escape. Only Charites should hug me and I with my asclepian paint…

After all these, I was somebody else. Maybe Merlin.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 60

Lucy Sanguin to Marie Clermont

4-3-1998, Paris

Dear Marie,

The previous weekend my parents went to the Council of Nicaea ignoring my own Arianism.

It was a Chance from heaven to attack to the son of Mithras. Money always makes a man more satellite in the eyes of a woman as it happens with a cake made of sugar and loquat. How many people actually got married out of interest and not altruistic love? The most hedonistic of all is that your tempest cannot be interpreted if it does not get photographed at its right dimensions for the enlargement at the recipient of eugenics’ hope.

I liked him since we were teenagers studying together at the Christian School of New Lorraine. During breaks, a Neoptolemus with eyes of a bat was approaching the Andromache-victim unsuccessfully. His vulgar eye was looking at my necklace considering it to be a marriage settlement but unbinding indeed. His voice was masculine in the full sense of the word.

A voice like a rough Bari that knows what it asks for and which motorway to receive it from. The men had focused on the First Holy Podium and the spirit of the seraglio had been conveyed. At school he had the unaffected fame of a womanizer. They were all drained like the oil and the egg in the pan. A Petain for the girls, a compromise with the Third Reich’s active militarism.

I was playing hard to get not because I was like this but because this is the right aphrodisiac for a man. You must show your real self to the uneasy ones: the easily passable.

Antoine came through my door on Saturday night wearing a film noir coat and on his eyes he had night’s glass so as I cannot see what is moving on the inside. He covered the kitchen’s table with his own for the omen of a black ritual.

With the retreatism of his helmet the Keres would come after my soul. Now his silhouette was visible.

He sat on a chair giggling, with his legs in a relaxing position which was an ideal study for the students of the Refined Arts, eager to watch an erotic film. I did not ruin his abundance.

In such scenes men become spectators and pretend to be guards from the Beast of the Apocalypse. They hold their breath with difficulty while they remain still and they fight with an invincible enemy. Some have their artillery extended and others disclosed. High school x-rays for somebody to run to the Peeping Tom of the stands.

I watch men’s natural reactions. It seemed his pants would explode like a bomb. I never accepted parks with a moon.

Instead of dealing with the displacement of the earth’s axis I grabbed his hand as a feather and I gave his ear a chrism with my brush so as I could be aligned with his fireworks.

He took off the northern and southern hemisphere of his black coat like it was a corset of the 18th century that cries for freedom and like a cat he lied on my living room’s divan with his socks and kothurni. I lied like Eve only with my slip dress in a dead-like position. Adam stood up and went to the kitchen. He did not give me the impression of this being the end of a dying story but the beginning of a new one. I regained lazily sensitivity’s six.

A tourist with a glass of champagne and a sweet candle with a roseate box. Due to clumsiness they were almost married to the earth.

My mouth became a faucet with a subsidy of reversal. Swallowing without breathing… With his tongue, he tried to make all the oxygen get saved.

Since he had not achieved much, my nipples became honeycombs. He reached the navel of my door while with three earrings he was like a shiny calendar that talked about how Delphi raced with chariots in a tango full of holes, like life. He wanted to uncover Christ’s rock with his teeth. That would be possible only with my expected Resurrection and that Latin rabbit-sleeping soldier…

I bled a bit and as the aspirin sweetens the headache so did his honey. After my blood’s assimilation came that of the flesh.

His head got off at the next bus station. He faltered awkwardly… The Cave of Life and the Deepest Spot of Truth… He did not want to eat my Olympian though… A gynecologist had fried him a while ago…

I had a past similar to the Titans, bound to the core of the Aloades’ Earth and a future not at all fanciful with all the possible assumptions of work.

How would the earth be without water? How would Athens be without the Acropolis? How would the chess move be without the Queen?

I move like a sea-horse through life, forward and backwards, right or left in decisive borders…

Unless you are captured by the enemy or you are thrown at the garbage can… Maybe because you are not an expert anymore…

Your fears that you will not play the game with cleverness should not be barriers. Thank God I was not born a horse or a tower or a soldier. In this game the Queen is the most powerful pawn in chess and I will move my own pawns depending on my changing emotions.

“The triumph of the Agastonos Amphitrite”.

My Poseidon’s beard was the dolphin and I had attached his seismic urchins, which were on my lips, on Tritons so as at the seaweed of the Province of my Life he could echo shells.

Life has laws and I make a praising interlude for them. His tongue had the direction of a brush and he was painting a caricature of Guernica on my body with the dexterity of a Picasso. Because Eros is Archidamian and I am Mata Hari that should die from sensuality…

The divan had become Triton’s back and I, with my hand like a trident, was holding the hair of the hedonistic Elpenor.

He succeeded in boring through my dark heel and through life’s best wines to get the paraffin.

Sometimes tongue is a crutch, especially when artillery has been decimated. Unfortunately, her size at Aphrodite’s or Hermes’ mountain is not enough.

It did not take long for his self’s extension to shout at the Sargasso Sea and I wandered at the secret moon’s circles. The shore welcomed the ebb tide and the high tide. He was looking for a lighthouse and I was trying to protect myself from the salt water since he was spicy like a pizza.

Antoine, though, did not delay and arrived to the closest coast of my Amorgos. I was walking with a tight shoe till it would be exposed by causing blood and calluses, since hiking lasted long, and till I take it off and be relieved. My only consolation until the end of my military service was the fact I had found and tickled my Doris who was holding the torch. But Antoine was a liar and a battering ram. I felt my backside and its Kilimanjaro getting hurt by many meteorites because I had been a naughty student. He slid the snakes I had on my head like lemons through a bridle and every time I looked at him from the chariot, a dog’s bone.

The only way for it not to thaw is if he had decapitated me like Mary Stewart so as he could engrave my name on the list-shield too. He was choosing his reactive demise.

I was looking at him like a voracious wolf looks at a lost sheep at the pastures. The forest of Boulogne on his chest reminded me which verb to make out of an acrostic in our sentence.

His sweat like rain on my back and he was imitating my position scared on his two feet like a horse that whinnies and turns into a domestic dog, even though he was biting my back like a maniac.

His swear words were the proper medicine for rabies. I felt like Poverty’s whore. Just the sign would change and the genitive possessive: poverty’s; not luxury’s.

The owner was changing and not what I will be until the Day of Judgment… God always comes second. Mine was taking the golden achievement with X-rays.

Stings on my nipples for me to give up without a fight, while he was opening my camellia’s bud with his litany’s bread, since I needed oats. An unorthodox way of fulfilling while my stomach was aching. With this way of deletion I preserve my beauty’s course.

He represented the man’s archetype that I only sense in Damien’s refinement and marquisian origin.

Like all the others, I felt like a weak receptor in that bath tub. In the end, it was snowing pearls on my body without me giving him my eggs on his branches.

He was smoking a cigarette until Morpheus would steal him from Charon’s hug and till dawn he becomes Margot Fonteyn.

Sunday morning went by so lightly like the fall of the leaves and the rustle at the plain.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 70

Lucy Sanguin to Marie Clermont

6-6-1998, Paris

Dear Marie,

You were seen with Damien at your hair’s weave and at the dialogue of your lips at the hanging gardens of Versailles… May Grace be with you…

When I made an oral protest he told me on the phone that I should bloom the Mexican Gulf.

I did that at once during camping where I was a leader but it was boggy.

With two buttered German molossians… The one was an instructor from Berlin and the other from Bonn. Capitalism and communism would become one on my body in the Hansa of pleasures. Who claimed that manifests do not communicate in communicating vessels?

We were a triad of spoken anecdotes at the camp’s tent.

I was telling them that Damien has his Byzantine decree like the Myrmidons and he seals awfully the manuscript from the lamb.

They both had arms of wrestlers and gigantic breasts like Chinese sumo.

I wanted to meet transpiration’s eastern rhythm during my controversy with the West.

Their noses were like pumpkins with potatoes. I spoke the Teutonic language fluently and knew all its shades.

On a table there were handcuffs, dildos and whips for a Ulysses in our happy melody.

They immediately decorated me with blinders so as I could not see and thus not be able to be subjective. The senses of the kangaroos would lead me to my most desirable goal.

An antenna that belonged to Taygetus landed on my nose and then on my lips because she wanted to find shelter in my tongue and at Parnes, like all those people who never get ill and the hikers.

Friedrich was inventing the metaphysical word while Adolf was sloshing with his hand on my quayside.

I felt that my underwear would leave the position of minister and Member of Parliament which it had as a hereditary right. It seems Adolph had written his name on a shell and my sewer had welcomed Friedrich’s cataclysm so as to get rid of rodents and cockroaches.

I was the space between Ursa Minor and Ursa Major.

I was waiting for two transatlantic liners to anchor at my life’s pier: Lusitania and Britannic inside me to steal the Holy Grail with votives or Blue Hope.

Perhaps, deep inside, I was looking for a Magellan to discover the chest with the treasure and violate it with a crowbar so a strange fume could come out of it.

Friedrich told me “I love you” and my mouth’s walls broke into two. The Earth stole my lower part and Heaven the superior “I”. The cane and their ether and uncovered void were the medium between humans and Gods. Ears of wheat accommodated my burning temple. I thought “Be aware of Danaoi and their gifts” when I breathed only from my nose and my ears.

Adolph dropped anchor on the breakwater though the ship was going back and forth giving me the impression it would sink. Not a minute went by and Friedrich decided to collide with Adolph at the port. He was never a coward. They were sailing together, intransitive indeed. The waves reached the port as a result of the tectonic slabs’ rupture which became one with their moisturizer nomadic caravan.

Friedrich was leading the cleaners’ crew to my drain. The man that put his credit card in me must have been a God. Maybe Anubis or Hor… He never introduced himself to me… Rebellious larvae were coming out of the breasts. I was committing something legally explicit with a negative sign.

I was prophet Tiresias and I was looking at pleasure’s light at the end of the corridor, molecular at first and then as a magnifying glass.

In the end, the tanks broke and the baby creams of the galleys were like a huge fire on the sea.

Maybe because water is the beginning of everything. Maybe because babies are nourished from their mother’s placenta. Maybe because everything inside us is flowing. Maybe because whether it will be Michigan sober or tempest, it depends on the way of the Soul’s Bible recitation.

I am now a free woman who will take pastoral and amusing walks.

I know ten languages. Who said that foreign languages do not benefit anyone? I have many overdrafts translated into appreciations. It is said that you can deservingly use only two languages: your mother tongue and the step one. Because you always have on the candle two parents or selves. Some say that you cannot serve two masters simultaneously but you should operate one at a time. I believe you can manage all the languages of the world with the body as criterion.

Adolph was static like the Celtic swamps. Friedrich immediately decided to leave.

I felt a rod whipping Ares’ mountain and another whipping that of Aphrodite. The colonization of the planets was practical to me. I wanted them to bleed like the Judaic cult’s God who was fighting with the Calicotome villosa.

I wanted them to flow like a Ganges of blood at my sewer and wash away baby creams and all the crap they carry in life.

I preferred death to be my escort. The more somebody prolongs life, the more he appreciates it and he realises that Hades will come and catch him at the river Styx.

A sentence of truth with an annihilating status.

In everyone’s Soul, when your wish dies another is born so she can fly too and give her baton to another one. Even Hebe will someday evaporate when she will hold Helicon’s flame at the Fates.

My two ignorant friends were like the men in the Capella Sistina’s acrostic, like I am.

It was not a Senet of revenge between Alsace and Lorraine. It was the fallacy of the nostalgia’s bliss.

They dropped anchor at my personal Odessa because the sun of the Ionian Sea was misleading them.

Which is the border though between the earth and the sea? Wherever the Earth stops, Melicertes will ride a dolphin. Without the earth there would be no Ino and without void there would be no earth. Our existence, our life and our memory are left to the void that cannot be manipulated.

Life adds many questions and few answers.

Adolph stepped off the untamed mare and was hitting me, like a Trainer, with chains on my archaic pile so as I would obey.

I had to be punished because I enjoyed Eden’s illegal and boundless fruit.

I was offering them my other side too while they were kicking me on the belly and ribs. A mourning of two untamed men from the syndrome of Stockholm, with no shell and sepulchral, gave me a second orgasm of dissension lest I forget my genitals while clamping.

The alehouse’s conspiracy forced me to be attentive. The foam had many kinds of feel in my mouth.

This letter ensures your lawful rights and proves a man’s renal failure who has completely failed at his mission.

I hope you make this known to Damien.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 75

Damien Adaleux to Antoine Heloire

10-6-1998, Paris

Dear Antoine,

I swear to you that I will take revenge from this scum of a woman. I always keep my promises whether they concern a curse or an epode.

I will upload her nude appearances on the Internet with myself having a supporting role.

I am not holding in my hand only a big or small pen but all her past.

Her letter is an inscriptive museum. Interest and promise are two notions that are independent for society but for me they are one.

I suspect that since she is unaware I can place a collar on her. You can see if a Moor is hematite from the molars.

I and ten more people experienced a feast yesterday and we were casting all our powers from our sling aiming at the basket of our tyro Kristof- the well known classmate and brother of ours at school- who never took part to the meetings of our Round Table though he had the right to do so.

It was decided for him to enter our Paul Mellon and we arranged his sojourn at my apartment in St Elysee. For breakfast, we ripped his greatcoat like Maenads. Then I gave him Damocles’ lesson, to carve the line of life on my left palm so as not to be mortal anymore…

Moreover, the capital letters of our names appeared the infinitive letters.

Each and every one of us was sipping his cocktail like a peltast. A compulsory term in the Brotherhood’s manual…

A Crassus that had to be surrendered to Hague…

Since that happened, we demanded to open his mouth and fall on his knees like the Cetus from hell that punishes the disbelievers…

We were looking for a main meal, cemetery of garbage, to place our septisemic ambrosia. Especially a recycling storage for our rubbish.

A few creams of Callisto found their target on his body and others missed it completely. Whichever help was descending from the sky he was simulating it with silence making every time a curse or a wish. He liked that muddy rain.

At some point he went after the reclamation of the substance. We could not be negative towards that. Our trousers had big holes and out came the trunks of our elephants.

This is said to be the Symbol of Luck. After omega comes life… Another living dead amongst the billions on earth.

We were shaking the water beams of the sun and he herded at the sugar clouds.

Poor him! Some firing was blank and others landed on an inaccurate port.

His eyes fiery like the sun, his hair crystallized from garlands and his chest stigmatized from acme’s cotton…

Yesterday’s competition was a beauty’s treatment and a parade of lieutenants on a greasy face…

Everyone’s yellow rain was distorting his mouth: his river Yangtze. I have always been a fan of the Chinese culture. My body’s outfall imitates him…

Pierre gave an omen he would mate his red mud with the yellow rain. He has some kind of Libyan anemia and not a renal failure like me. Others transformed his body from pearl to gold.

He was thirsty for knowledge and we for Herbart’s method of drastic notions. I am not Comenius in the classic sense. I will treat everyone as if they are my sperms and I will lead them to unexplored ways of the mind.

We did our doctorate on him with punches and kicks as if he was an empty sack. For dinner we opened Aeolus’ sack and a pole got stuck in his round eyes at the royal feast. He almost went blind and dill’s blood going back and forth. We began an art exhibition reminding of a feast to avoid having light’s recomposition.

If he really wanted to become a member of my team he should experience those meaningless tests and as a last temptation to trample over his swan and offer him to us alive with sweet potatoes.

I am neither a friend of life nor a friend of animals, I admit it.

All people have three legs but stand on two because they do not want to admit it. Everything is bound by reins. If of course somebody does his duties right as a charioteer…

Thus he will carry the right light of Erythrea to the form.

In any other case there is danger of animals becoming a theme for the encaustic. These have a secret, unique number for everything that belongs to you to be a guarantee.

I anticipate, like you, count of the living.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 80

Damien Adaleux to Jean Larousse

22-6-1998, Paris

Dear Jean,

Yesterday we had a meeting of gods, deities and goddesses at the association… Can you imagine having sun for twenty four hours? When would the bats set or rise?

We were forty men inside a crock and I was the leader. Female and male genders. Others were of unknown intention.

When Dimitra rested her eyes we were able to breathe at my villa in Orleans.

You never begin blind man’s buff before it starts with the social prejudices, because there is no chance you could win.

I was shaking the urn to choose each and every body and for love one of the four vases.

“Random love’s democracy…” the procedure was named by me.

An Act of Unity regardless gender, name or age.

The stereotypes of men and women had become Roman slaves of the Winged Hermaphrodite.

A carnival of nudists and improbable combinations. Strangers amongst strangers… Who said that Love is not Blind? Strange and Globetrotter I would dare say. Few expressed the Antiochia of the classical era to prefer mates.

And I was the king of the Sun on Nocret’s table board. I was overseeing Sudoku and whether the rules were followed.

Culture was a sword on the bull’s back. The person had lost its core and everyone their identities.

We took off our dark clothes and we remained with the clean ones.

Beethoven’s Ninth Symphony was heard like rock music.

Candles of cider and lead were flaming from the summer solstice.

After all, summer was always offered for the conflict of the Amazons.

That was my photorealistic father’s party that became constitutional. It preserved though its autonomy at the crypt of the Constitutions.

He demanded the continuation of its tradition and woe betide anyone that gave his signature at the contract and with his entry defected or stepped over my Cylonian Affair.

I was the observer of my Holy Mountain and all those Capuchins were running for their saved souls to the monasteries of empty tombs. They were untrodden Karpathia for the ones that were not introduced and woe betide anyone who read their typed prayers on the bodies. Divisions devoted to climaxes and hierarchies. It was the day of dedication to the Worship of the Ultimate Being. I was not a fan of Robespierre but of the spirit that was opposed to my interests and my values.

Tenors and sopranos performed their feelings at the five floors of Orleans.

My cottage seemed like it had been bombarded by a plane. Shoes under the sofas and veils on branches, fried clocks that had obstinacy with memory, underwear on lamps-because maybe the gleam is gold or whatever does not shine is the tower of London- trousers without men, like they belonged to ghosts that abandoned present life, socks on fireplaces without tabards or pearls that some shipwreck’s sea washes ashore-the art thief’s craving for pleasure- or strings of bilinguals and landowners.

All these things were objects of the poor passengers and I was the inventor of recapture and a lonely stowaway. Dead bodies scattered all over. They were scarcely separated from the earth. They did not know either the cause or their mortality…

I was in a neutral mood to give them a literary annotation.

The dead always want to keep you close to them when they realize that as long as you live they will not worship the earth. Their relic on the ground. They falsely believed that that move would give them breath. Even God’s hand cannot make an excess. To stop being dead, death must be shot at your bed. Never let him scare you but fight for his elimination until next life comes. After all, earth is drift sand and my furniture and partners are the silent witnesses of a crime.

You were sneaking on couples at the sacrifices with water, the dining room, the balcony, the chandelier, the television, the bathroom, the chairs or the sofas…

There were not any adjectives, names or nouns… Gaza was medium and neutral voice like the quails in the cage, for the other two forebode a love zoster without condom.

My home became a house of alimentary scandal and orgasm.

The wings of the curtains were ripped at the battle of Poitiers, beds and chairs with crippled legs, the handrails at the balconies reminded of Bastille’s Capture…

My house remained crippled since everyone was devouring (after a forty days diet) whatever he found and his foundations were creaking. Who said that the telchines come from the pylons of the earth only for certain days of responsibility?

My villa became the sarcophagus of Fulvius. But I was not half dead by the sword of Jerusalem because my half pillars remained untouched at the infant’s moment.

Everywhere you could see the exposure of life and an ice like banana peel able to make you lose control. Everyone was drunk in a Tae Kwon Do of souls and in love’s ecstasy in the form of pills.

The first couple of numbers that would expire at night would choose thirty eight local pelts regardless of specifications until it dawns with me as a priest and my bed the Holy Table.

Marie and George were the extensions of the Darkness and everyone else their ropes.

There would be no slaughter by the daughters of Danaos this time. They would sacrifice themselves on love’s altar like Constantine Palaeologus; not necessarily by a man’s hand.

The right of the first magical night… For whoever is first amongst equals always reigns over the stars of Perseus.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 85

Lucy Sanguin to Janet Valloire

7-7-1998, Paris

Dear Janet,

While I was a bride on my bed the day before yesterday, Marie like a forerunner of relief read to me parts of the “Megas Anatolikos”.

I had to enter her virtues to regain Damien and imitate them.

I tried to be created from life’s marsupium. Unfortunatelly I vomited the thirty capsules of antibiotics and I did not have to get hospitalized.

If I died, I would take Damien to be my partner in grave.

If I committed suicide, he would leave life for us to move to the implication.

My soul is sick like a whale and the companies of my men who share my bed are therapeutical.

Based on the laws of possibilities, it is impossible not to find my clay effigy at Theoclymenus. For now though, I will compromise with the alternative.

At first, Marie’s perception was binding at the book’s pages while an oil lamp from the rider of Artemisium had been ignited… She was waiting for one more from the true nostalgia for the chariot to begin its attack to the Colosseum.

Marie made the book able not to touch the table. The intermixture of her visions was a marching song of kids as pure as the vulgar sonnet of the adulterers. It did not take long for her to remove the blouse and skirt from March’s body.

She began to rub the flame of her left breast. She brought it like a half tone to her mouth… The void’s ablactation…

Her panties were an uncoordinated lover to facilitate the monotonous interaction. She was a bald actress at life’s Pythagorean due to the blade of over performing.

From her uniformity the outline was clearer than the anatomical details. The disembodied charting at the bodies’ twilight was never a registered letter and guest of her imperfections.

I never wanted to walk with vinegar at survival’s glass with the illusions.

Since the truth follows us in a retrogressive way from the object of desire we become forgers of our self’s signature.

Marie left the chair on the gravity’s succession and sat on my shroud to spread her sinful myrrh on it. It was the time of transition from the neo-Hellenic mythology to the poetic of Sappho’s lyricism.

She softly strokes my leg at the protective sheet. But a warrior never forgets that Penthesilea was a queen.

That sheet was the omen that I should have died.

But that touch of hers on the leg and with the Holy Shroud as interstice made it clear that I would have a new chance in life like Lazarus.

She drew my mounds forcefully. She did not want to x-ray their furniture nor identify my fire with the method of anthrax.

I was a nymph of the Winner like her.

Cyprus was always the house of Gods and I imagined being love’s guide there. Life has taught me not to be strict but determined. I am not used to wearing clothes when I sleep for postponements and excuses of unwanted trips: for Orthros not to come and take me out of the fridge and dance with me at Kerameikos, imbued with rebels’ blood, unless I myself do not call for him to jest. If she saw she wanted to bite me, I would wear my archaic dress.

Marie though doubted my Bourbonic pre-eminence. She wanted to show me that it is worth living on the mast. She got involved with my head’s bindweed, to fruit their maturity.

Dualism is a board of paganism. She was stroking the trees with my eyebrows branches, to discern and find the correct course with exclamation marks and agility.

At my third eye her pump continued with offering of covert kisses. Searching of intentions, emotions and side lines. She realized I was affable…

She departed for my cheeks like a dog when he missed his master after a long trip.

I took out my tongue to reach hers.

The void is a universe where you can meet anything ill favoured or amusing and live there if you grab it.

She had a plum caramel in her mouth and when our tongues united she split it into two pieces instead of giving it all to me.

Half shame for her and half for me. Spring in her mouth and winter at her speech.

Who said that people do not represent their era? Everyone leads his own so as not to abstain from life. Seasons are inside of us like the time’s rules.

The first are old lines on our opened palm while the second are not appointed by us; they can be altered though.

She carved brushworks on my neck like a jaguar. The exquisiteness and the refined perfume are the greatest virtues of women since one understands better what the other asks. Our society accepts them easier than Telemachus and Achilles on the same bed.

Whoever is closer to become feminine is certain to be criticized. We are going towards the era of Men even if this will soon change.

Woman is no longer considered an illness since she will transform into something she is not like man also will.

The model of men is a widely accepted transmitter.

Men are flattered by Lesvos and its balance.

Women who pretend to be men do not affect the reproductive procedure. They forgive everything we do for we give birth.

My affair with Damien was my homosexual preface. It taught me to like both Druids and Gauls.

After all this, I realized the election of his governance by her.

He was satisfying himself with a Pinochet Hippolyte that did not take “no” of the thirty second but she did not offer the big “yes” either. I will explain what I mean. When she asked me to perform laparoscopy on me with her head to see whether I will give birth to another baby by Damien she ripped the sheet in Palestine’s strips in a rebel state. With a violence reminding of Demetrius the Besieger she tied my hands and legs on the deathbed of Procrustes.

She took two models of men out of her bag.

She tried them like the assistants did at Kyrus’s dinners so as the King would not get poisoned. They were wet and they should be hung at my balcony for the sun or air to dry them. She began with the delivery to end to the sewer… A pleasure without breath and its intonation…

I was like a DaVinci’s drawing. I had many arms like goddess Kali. I could have escaped but I did not do it out of curiosity.

Unfortunately they did not dry because sky’s cottons had covered him with their thirteen guilts to mourn for what I have not yet done. But it is never too late.

An artificial blast impulse of our lithospheric plates took place at a friction with no ending and beginning.

Artificial because the causes were on an excursion. They deforested mountain Ararat that was next to Sinai. Those were the New Commandments until the land of Canaan emerges.

Only through Kalahari and lack of water you can find an oasis in the empire of Alexander the Great.

Wherever there is triumph there is also the decay in which it has been condemned.

Later, the rain was falling weak. My eyes due to the changes had been transformed into weather’s windows. It suddenly stopped and then started again without hesitation. Then the heavy rain began while lightings and thunders came out of our mouths.

Thankfully my room’s doors were entrenched. My mother landed on the balcony not being supported, like the Sun, with wings of marabou to convey the happy message to this storm of Evangelism.

Thank God she must have thought it to be a girl’s toy.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 90

Lucy Sanguin to Damien Adaleux

10-10-1998, Paris

Dear Damien,

I bet you cannot break the strap of nun “Glykeria” when you wait for me and you look at her outside my school’s rails…

My sky has clouds, white horses and black ones.

George’s sister is hard to be subjugated… Do you risk losing your friendship with him? You, a Don Juan and not being able to make a Turkish cat like her fall for you in the sea of Venice? Unique case…

Forget about my classmate so as I can forgive you and stop being angry.

Every Lord’s Day has a crucifix around its neck for the Sunday school.

You may go to prison for seduction of an adolescent girl.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 91

Damien Adaleux to Lucy Sanguin

13-10-1998, Paris

Dear Lucy,

Listen to my echo little girl. When I move my sardonyx all women come quickly to my trousers and do not leave my resin.

I happily accept your invitation. I will send you a video tape of what will happen. But if I succeed, you will do whatever I tell you to.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 92

Lucy Sanguin to Damien Adaleux

15-10-1998, Paris

Dear Damien,

I accept it with honour.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 100

Damien Adaleux to Jean Larousse

17-11-1998, Paris

Dear Jean,

As it is known, my former fresh carpet said that I cannot break the “Madonna with the goldfinch”. I’d better guffaw!!!

The deck’s Solomon card is not the one you have thrown on the table by accident, but expect the exact same to fall in your hand so as yourself will win again the game that it has lost.

Everything is a matter of self-suggestion. “Ask and Cybele will come to you!”

It is a Soviet Union that attacks so as not to defend and by now it knows how to handle crises.

I and Pierre bought a variation of our kind sitting on the comfortable seats of our limousine while we were wandering at the city streets.

He was our age but also thinner. French not from porcelain. His breasts were from silicone and on his tight back there was a covered, wheaten, curly wig. He was wearing a leopard skirt and a cherry t-shirt.

His lips did not exist, like Christ. His eyes were students of the darkness. All made up and beautified stepping on stilettos. Before Northerly wind performs at our Epidaurus, like the pale moon…

I liked the Carnival that blessed that little boy.

I wanted to taste the son of Theseus by pretending to be Phaedra. Aphrodite’s enemies are my partners. I paid him with vegetables candles.

It did not take long for him to peel like us. I had ordered the driver to make us Hungarian until the Odyssey of our fieriness takes us to the palace. Which is exactly what happened.

Like octopuses his breasts of an acid without gender were striking my back. A capsule-corset was clamping the bedridden patient more and more.

The ultimate thing was that out of an empty shirt I was giving birth to Erinyes and not life.

Forgetting my being, I was a subject-object in a defective sentence. Though in this specific case, the patient was acting the illness and he was infecting the nurse. Another controversial relationship like life.

Only a chain embellished Pierre’s left foot and an earring on his right ear was watching what was happening like the student watches his own instructor at the surgery bed.

It would be untrue if I claimed that I do not want a silver corset to confirm the champion and feel heavier than ever. Unfortunately, a palaestra has a set capacity.

It had been asked from that man hybrid to insert a ring in his clarinet for the maximum possible stay.

No moisturizing day cream on my body. I was always against any kind of product that alters our nature. Another fan of Rousseau. It is in our nature to hurt. Everything’s birth has no subjectivisms or classifications.

Pierre was printing our one-act play in the form of messages of his mobile voice.

Sagas that have not been heard before since the Third Race had been outmarched. Now we belonged to the Fourth that brings dei ex machina.

My mind was a tyre of that machine. Noone is going to get fired by the Employer if he is useful to the consumption and the production.

We must always be perfect in art, otherwise it is better not to get involved with it at all. That androgynous reminded me that I should see the future via Chiron and not be retrogressive. I have to take that step that others are afraid to take.

Pierre decided to give the tennis rackets and the balls to our employee with no name.

I instantly felt spatters of singing birds on my back.

I had to be reborn like the Baptist at river Jordan with Pierre’s lubricant, since Orontes was not by my side.

The non-gender man gave birth to his baby in my Volga and the diplomas ran out like a nightingale. I may have felt nauseous but I was a castaway-professional. After all I was taught to seal my ears with sealing-wax.

It was the frenzy of the moment but I would like to repeat it in the future with you as a protagonist.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 110

Damien Adaleux to Lucy Sanguin

25-11-1998, Paris

Dear Lucy,

I am sending you the crime’s evidence. “Do not touch me, faithless Thomas”. You are now obliged to do whatever you are told by love’s slave market.

As it is known, your sympathetic had put an ad for a private school of the arts.

Knowing that I am an excellent Marinetti, I willingly but with disgust as well, took on the hard work of the teacher. I write beautifully and I lick the higher lands even better. I am an arrogant Flaubert.

I was accommodated at my atelier (extension of my room). George, since he was her cognate, contributed to the final choice.

Isn’t that what friends are for, after all? Friends must recognize you thrice when you are going through rough times in your life.

I was literally willing to offer my services without getting paid.

On a symbolic level, I would be an opportunist to her naivety.

I wanted to teach her painting without gouache, specks and dots.

I gave her an orange juice to drink while she was sitting on my sofa. I had put barbiturates in it so she would not resist.

You never rape somebody if you do not have the right precautions.

It is a main rule not to blackmail anyone if you have not raped him first.

Burglars always wear gloves so as not to get caught. I turn everything into stalactites in my life’s puppet show so as to make others dolls in photographs. When I shake them, my moving drawings are postulant…

Antoine my rebellious officer was waiting to be given a sign by his Lord the Guardian so as to attack our royal domestic.

We took her to my room while she was unconscious.

So innocent and sugary!

We put her on the bed as any Don Quixote would have done for his lady if from his own typhoon she was traversed.

Her skinny body reminded me of the odalisque in one colour by Ingres.

I was always an admirer of Neo-Classicism. I wanted to rip this painting to pieces because it had an emotional and historical value.

A smell of security, well being and intolerance was hiding under her fat at the slum. Ideas that provoke me to doubt them to whoever claims that has them stored in his hard disc.

When I was Tom Sawyer I was always breaking the vases mum brought home from her trip to Sichuan.

Ming Dynasty was being diluted in my hand not because I loathe the Chin culture but to see my mother go insane. An untranslatable civilization to my own life theory. I did not like my mother’s incontrollable arrogance. I wanted her to sacrifice her eyes so as she could doubt what I feel or do.

I was so greasy like a snail without a shell and I loved it.

“Faunus of Pompeii.”

I wanted to seduce her flabby thighs at Parnassus. Women, apart from tongue and hand, they need teeth from topaz because the danger of a filling always lurks…

Female anatomy in its totality always looks like a jungle in safari where you explore its various genders and species every time…

I never read enough zoology and that is why I was throwing the black and white cows from Keadas with their panties.

I was an expert at the human anatomy and I had a scholarship too…

My hand moved to find and break her crab which was above her belly. After all, when the glass on the bedside table faints, the evil is in the love breaker. It is idiomatic to hide behind somebody else’s back.

There is no chance a daddy can save his seemingly innocent pullet from me. If I agree with something I take it to the end.

I was coming inside her monastery violating her steel door with a burning solid liquid. The nuns were unarmed. You could see it in their face’s fractures.

I was Mohammed the Conqueror at the marionette palace of Magnaura.

I was wondering while staring at the mirror whether I wanted to make love to my Adonis. Where would I see again this airy and marvelous body? Would my profile be simulated at the magazine’s cover which Antoine was preparing for the internet?

It is unreasonable to throw chocolate to the defloration. My uninitiated to vows body would get salty.

Later on, Antoine confirmed that he had suffered the passive orgasms of Sleep from Deimos.

I hope he dreams of my kiss when he goes to sleep. When he accepted the tool of the circumstances of commitment-as a kind of disapproval- tomatoes and holy water, I realized that the end had come for my starry mission and thus I left running with my excubitores.

I ran away being scared of the divine wrath that was over my head due to the asylum’s desecration.

When she returned to the other world, she understood that I was the Saviour of her Metamorphosis.

The performance of your duties will be postponed for the time being and I am arranging it for the distant future when I think it is compulsory.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 130

Lucy Sanguin to Sophie Caron

30-5-1999, Paris

Dear Sophie,

You can make creative acquaintances at camps. A man from Catalonia was ogling me when I was sitting around the camp fire along with the logs last night.

I pretended to faint to give him a paper-garbage telling him to meet me at the camp’s toilets at 2 o’clock at night.

The danger of me being caught red-handed was desperately naught. His name was Juan and he was getting paid to act, like a bee worker, in erotic films. I like hanging out with people who do not come from the same social class as me. I forget the limitations I have and that is fascinating.

Damien thinks I am Alcibiades. Like a Hindu he is surrounded only with smiles from our rank. I believe I must not dump the Untouched on the street.

Juan knew how to win my heart with his great jokes. He was a painkiller and a boredom repellent. I would lie if I said that I did not eagerly wait my chthonic tracker.

He opened the toilet’s door at dark which till then was slightly lightened by the moon’s light and the pillars. He was accompanied only by a couple: Joan from America and Scott from Great Britain.

He explained to me that in the past they were lovers. My second nature would have to deal then with three strangers who knew the art of war. I have to declare that I was thrilled!

With our debauchery’s quartet the toilet would become our concentrated Serbia. We would join forces in favour of the Kosovars and we would ruthlessly bombard the Serbian-Slavs racists.

We never believed in love’s racialism. Scott was a blond Apollo Sauroktonos lying on the wet floor not only to cool himself but also to get a battle position and arrest the unapproachable pisces by taking out his hawser.

I was throwing my stars on him from the sky… Clusters of meteorites…

We had Earthquake sealed inside our Etna. Joan also bowed over Scott’s head. She was sacrificing an animal to propitiate her little God.

Juan was a tiny gerund lover. His eyebrows were a proper stimulant for a woman. He had pierced his belly-button with a silver ring. It is said that werewolves die by a silver crucifix. Apparently he had been tied by his machine. A flat belly like the table’s surface, skin-tied with it as its only identity.

I was swaying on Scott like the baker mills the dough. I wanted to feel the baking tin in all its dimensions and not miss any corner that has not been filled with this dough.

I was a shipwreck that wanted to suck everything in the middle of the Antarctic Ocean.

The repetition in darkness’s space was Juan’s black hair. He looked like he had been decapitated like Danton.

His spaceship landed on my Cape Canaveral like a splitting on my two over stuffed fried eggs. A pigeon wounded and bleeding that attempted to fly because it believed it was possible though reality belied it. It’s this belief that we can become what we were before we were transformed into something else by a buoy. It is the present’s denial of the previous moment. I waited for him to pour the butter into the frying pan and eat the best omelet looking at me from the kitchen’s hot plate.

The French and the Spanish were conspiring in a long time to destroy the terrorist organization. We like dominant countries and not self-contained areas.

The collaboration with the Englishman was something that could not be blamed. I was Clemenceau and he was Lloyd George. Our Archidamian was universal like our love was figurative.

I pretended to be the elevator at the Eiffel Tower that goes up and down, Scott was Thames that waited like Noah to soak me, Juan the Escorial whose lust I saw rising from the west and Joan the Statue of Liberty that gives the fire of death to the remaining nations holding the window like a torch that brings balance.

Joan’s lips had gone so red that you thought a Chimera would rebound without Bellerophon. You could see the Aztecs’ unhewn wood on her look. To be precise, a sea without any water. She had the hair of citrus but anyone could doubt its originality.

While Scott was giving me floods of pleasure, I was staring at Juan’s Irresistible Armada.

I was the porphyrite-cloth to my Matador. I liked his passion and his Mediterranean imposition. He was staring at me as if I were Napoleon’s domain in a sphere of influence.

He suggested I should pour the butter out of the frying pan and onto the kitchen’s hot plates to turn them off since they were all turned on. But lots of butter was thrown into my casserole. Thus the spaghetti I was making had a nutritious taste for my saprophytes.

I always wanted to learn Swahili in Africa, eat human legs inside the Alps, one of the few alive at Zulu dance…

I felt an acerbate taste in my belly since I was the tomato in the liquidizer. But in the tomato juice some liquid flour profiterole was added like the soothing breeze. A penetration with no pleasure…

Our heavy breaths were implying our need to wear masks of euphoric oxygen.

When that was done, we collected our few clothes because the full moon was looking at us with a fig’s leaf.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 140

Damien Adaleux to Jean Larousse

30-6-1999, Paris

Dear Jean,

When the sunset came to an end, Robert and I went on an excursion to the degraded northeast suburbs with our limousine.

The order was to narrate on the camera what was happening at the third apartment.

There, thousands of blacks, unemployed or Muslims from Africa would suffer for a few francs.

My victims were two sixteen year old blacks and an adult Muslim from Algeria.

Many of them are drug dealers. The feeling of doing something illegal was always a catheter to me. There should be a punishment for capitalism and colonialism to an Aristocrat from the higher bourgeoisie… For the mistakes of the past and for the evils that bedevil their present… With a gesture of mine they came into my extra erotic clinic.

They were so Dionysian that if I did not wear anything they might kidnap me to sell my organs. They do not know that Dionysus Zagreus never dies and tortures the disrespectful.

Robert and two loyal guards of mine from Hades would kill this actor if something went wrong.

I had timed and put boundaries to my vice’s game.

I was a fan of tenebrism and I wanted my head to look like that of Holofernes when Judith cut it off for the Liberator of her people.

Paintings for me are the occasions to act roles that in normal circumstances I would not act. The real of the past is depicted with the present’s concepts. Another fake theme and I was its multiple.

I knew the fake reality. In no way I reassured myself with false expectations. I wanted, even in this way, for my dark enemy to undertake my caricature…

The threat of monkeys for making an Aryan French nation was now a watershed from the past to the present. But not in its real dimensions.

An arrogation of rights that those androids will never have…

These ideal slaves were privileged for their huge assets and they were made to bring nude photographs of themselves.

The ideal servants for us arrogant masters…

My gold watch which they asked for was given to them. I had many of them. I gave them my emerald ring without a grumble.

But the third time I refused to give my right ear’s diamond earring because it was my self portrait’s wand.

The Algerian pushed me down. I slightly hit my head. Thankfully I was Aphrodite on her hunkers without a rupture.

The one Black man carried away my hands and the other tied them with a rope…

They were calling me vulgar names and kicking me or punching me. On the other hand, the Algerian took off my earring and blood dribbled on my face.

Profoundly satisfied from their loot, even though they never conquered Malta, they took off my pants to obviously steal it too.

“What a golden boy!” exclaimed the Algerian.

Before I come around from the continuous beatings, I saw them nude.

The Algerian had been circumcised as the Koran orders. Obviously one of his two parents was white French since he had a dark colour.

The hoses of the Blacks were diversionary and unhealthy like the Bavarian sausages I loved every time I went to Germany.

My one black man, like someone who loves his neighbour, was touching my thighs trying to find the average…

“This well needs oil!” said the one and then the other black man took a bottle out of the jacket.

The first black was counting my mouth with his finger that was sergeants of my unit from willow’s hands in case of resort due to NATO bombarding.

Sometimes it was casual harvest and open for the errand of equities of the free to loose market… Other times, the store would close due to the bubbles of the wet Spartans who washed ashore more branches…

The sink is always blocked due to hairs that are gathered after the big razors’ long stay.

The second black man while unplugging was pouring from the jug to achieve the first goal: a flexible girl to be ready for the intruders. Oil contributes to life’s width. Modern Hippocrates says it as well. It is the most essential to the Mediterranean cuisine.

I say that oil has a great contribution to the biggest volume’s capacity of winged ships.

This well could now fit into any kind of windlass. It did not have any more restraints. It had gained a totalitarian autonomy without my authoritarian will. They had charged the brutal troops of his Chorbates on my land so as every human right would be eliminated…

A mathematical triad was looting my body.

Every conqueror had his own unique characteristics.

The first black man had the alpine look of Pseudo-Longinus. The second one had a gross but middle one. The Algerian had Gauguin’s but totally effective.

The windows were sad coffins. The atmosphere was stifling due to the sweat of our bodies.

Relaxation at a Turkish bath. Their smell was more aggressive because they did an exorcism the previous Christmas for the last time.

The water and hour glass’s economy of our national identity was a common denominator…

When the one intruder was breaking my country’s metal grilles, I was being bathed with wet and solid perfumes-merchandise by the other two.

I liked the Algerian more because he was the Lyre with no costs, the Partisan’s manual that has a strong power and nobody can subjugate.

The tramontana was revolving dark spikes from his barn to the homestead.

All this bayberry was dribbling from my palate like a stalactite. At some point there was a parallel admission from two teams but the fence was so narrow that as a lecturer he expelled the one since it was about to break…

The black man that was behind was an inspirational canoeist on my neck’s chain and I was the giraffe with a leash…

The other one was adjusting my head’s thyme to take the proper bow for the flying ball like a loyal hound despite the fact that it opposed to the Ottoman.

A law student who was my classmate at school had taught me the Ottoman Law from an early age. Seemingly, the Greek-Roman and the Byzantine.

I had pored over the spirit of the laws and balance, knowing at the same time that the most rational demand is also the most blatant injustice, if covered by the power’s robe emits the senses of the firm code of values that knows how to adjust to the circumstances and alters its behaviour for the high casts, exhausting all our lenience’s boundaries, while it exhausts every room for strictness of the committed crime for the deprived with a few variations.

I was a crime’s victim and totally satisfied that I pretended to be the scapegoat for all the crimes that the national and my own bourgeoisie once had committed.

I wanted to feel the Hippies’ vibration which they had when De Gaulle was in power for the independent Algerian. I was a lover of apostasy, a fallen fair angel of the Lord.

I wanted though for the last time, like a capitalist body snatcher, to dissipate the milky oil of those strong immigrants and absorb the power of these nomads even if it led to the founding of the Finnish.

I was the Son of the Man-French who paid for his Forefathers’ crimes, like today’s Israelis apologize for Christ’s humiliations or that they have to feel guilty for His Crucifixion when scrupulous Christians claim so.

I liked “paying” for crimes I had never committed. On the contrary, I would not like to be punished for the hubris I consciously commit. The concept of my collective responsibility was affectionate…

My body was pithy from slurs and raised like Fifth Avenue. It revealed like the product of his cherry earthquakes.

A wreck that was waiting to visit the oven of the hopeless.

It was an excess inside that space like his ox-like eyes were reflecting luminary.

Robert did not interfere with the instructions given.

On the contrary, he preferred masturbating while watching that live, violent porn unreel like Ariadne’s carcass in his fantasies’ Minoan palace since in every one there was an avant-garde waiting for him. He just had to accept her or deny her to be sold to her whom he wants to find till the way out.

I was in the middle of this farrago and I was touched by the fact that a listener was applauding me even with one hand on stage.

When I published the foams from my mouth, Robert realized that that was the end of the game. I was full of lather to mop the tribe’s crime.

Killing of a nation or dialysis? Hard to say. I missed their wheat rain. It did not take long for my pot to be watered.

I felt like a four-wheel that had gone to the washing bay to get cleaned from the red clay.

They quickly got dressed with their lawful assets and, like the chicken thieves, departed from my life once and for all.

After all, earth never ceases to move. Even when we are converted to sleep. Even more so when crimes have been committed. I was Antaios and they were Hercules. I took earth off of me and I denied the sky’s power.

I took a lesson of morality: a dewdrop of goodness that has evil in it. It sounds unbelievable but so true…

My victim’s mentality is now more fitting. I made sure that news was spread amongst my friends’ circles. I seem like a hero in their eyes since I survived from those blackguards. I look more immaculate than ever…

The worst crimes can be committed with the greatest easiness of movements and extenuations…

I am the Julius of all women and the Augusta of all men.

My fame was known to all the fashionable circles not only of the capital but of the whole Europe.

The worst alibi is the confession of the crime. The others think you are accomplice to something. You do not think that when you have committed something…

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 150

Damien Adaleux to Louis Martineux

1-10-1999, New York

Dear Louis,

I arrived with an aeroplane that gave the New City’s aura to the buildings a new moon before.

When I visited the Metropolitan Museum, I realized she is equal to Europe’s Snatch… Here are the horses of Lysippus… The peak of the Crusaders… The possession of the city of multi-faced Lucifer…

And I, Michael Palaiologos, having the pencil and the paper as my munitions, was waiting for the right moment to grab those treasures.

I was a bright student for the Museum’s exhibits. I captured the permanent collection of the museum to practise the art of painter-sculptor.

The subject that lost the sense of volume has been ornamented with that of the level so as to imitate the dimensions with the most successful way. The colours with the classifications at their imperfections were helpers of an attempt for a natural failure.

Can the flattened statue of Marcus Aurelius be impressed at its real sights?

Even the material of its moulding does not have anything to do with what it represents. It does not have either a human hide or organs or blood…

Perhaps if art is cloned then its real face will be conquered. The people of history will be clones in the cold storage and not absent but with the same inorganic and organic elements in a representative art.

I recently saw paintings with colours of human blood at a museum of contemporary art.

Here is an exceptional art for the man made by a man.

Anyone can choose a cut leg or arm if he travels to the countries of ignition or even Cicero’s head with his multi-pierced tongue. Thus, he will recompose his real like the senses or feelings private art at his home. That means the art of the powerful has a sixth sense perception, almost geotropic I would say. After all, all painters had a powerful Maecenas: Botticelli had the Medici or Philippe the painter from Crete who painted with the hand…

Art is a sequence and we are the humble drivers that follow her.

I started realizing my insignificance while watching those huge buildings, amongst the millions of citizens in this vast land where all the Titans and the Egyptian Gods have gathered.

Parthenon’s frieze in reversal. Zeus with his thunder is not an ambassador in this city. The victory of the Giants and the Titans on the Olympian land! You can commit any crime you want without being punished if you step on the mermaid shield of wisdom! You will see everything in reversal here. The tycoons are dense gods and the bevy of ignorant people on the top of Pieria.

With a pole in the eye, shape of architecture…

The blood of the citizens will reach their feet as a punishment. A brain with no oxygen in a post surgery remission without blood.

I was a dwarf in front of juggernauts with clay legs that I left in the evenings since I always attended the classes of the Fine Art College.

I went to the hospital where I was born and I worked temporarily as a historian at its archives. The receipts were swimmers in the papers. I was my mother’s child indeed… My father? I always assumed he was from the New Land.

An Ares on my mother’s bed. My father caught them soon after the action when he returned from the UNO. He had displayed a few documents concerning the captive Americans in Iran which he had to study so as to orate at the channel.

Americans never forgave the Shah’s Persians for their banishment like I never forgave my mother for not revealing me my true father’s name.

Four years later, not even the birth of my duplicate sister prevented my parents’ divorce. I gathered information from the living residents of the building where my parents used to live before I was born (not from my father’s head but from his thigh).

It was heard that my Hecuba had an affair with an American painter named Peter Wise. A distant relative of his who lived in that block of apartments gave me a slightly ruined photograph as if it had almost been saved by the flames.

She also mentioned he had two children and that one of them was studying sculpture at my University.

We had the same age. She told me not to bug her again though, because she had fought with Wise’s sister in the past.

On the first semester I attended the optional lesson of sculpture so as to meet this student.

An optional touch that would be the cause of compulsory information.

Almost immediately our eyes were copulation in the void. Our causeless intimacy came more from our common background than from moral patterns.

He was a baptized ice-cream in the Darkness. On his face I saw my own and then Peter’s, my father’s.

Denial and rejection made the nostalgia to perform a tragedy. Maybe an Oedipus without the fairytale…

Three days ago I invited him to my apartment for the search of the man missing and his family tree.

He told me that his father had once transformed a turkey into a billy-goat to mate with a nanny-goat because she was feeling lonely due to his January chores.

He told me that four months before 1982 she brought her own azalea from his cyclamen and a rose. She asked for a flight identification document but he denied the annihilation’s baby. He had placed the arrows of Puti to another woman and by phosphoric chance a white rose popped out on the same month. He told him he thought I was a ton of cement and threw me in New City’s ocean like he had done with the French woman’s past. I kept my polar temperature and did not make a gesture despite all I had just heard and the fact he kissed me on the mouth.

Under her though, I was singling out Hera from the spike. I was sexually attracted to my clone. I wanted to be broken down into a thousand pieces and get blessed with seven years of bad luck.

On his face I saw the rejection of my enlightening progress. My father was the Echo at the first handwriting and reading. A clock whose thumb had turned backwards and I saw my father making a gesture at me to make me emerge as a mortal this time.

I was given the chance, with time’s retrospect, to commit his crash and surpass destiny.

If his candle melted, neither I nor my brother would give breath to Thor.

For many years I was dead at the wretched old lady who lives in a Cave, lame and isolated.

At the humanitarian sphere, I was processing the teenager who does not want to grow old but be mentioned from everybody as Antinous.

I could never undermine happiness.

Blood is thicker than water. Unless you get sick with leukemia. I was curious to see though whether the blood in his veins was red or blue.

“I am a naughty girl!” he told me and coloured his lips with a lipstick taken from his short pants.

He did not differ from a sweet, nerveless and odourless girl. I was looking for a hole to give him an injection. That would take all his blood to protect the country from the terrorists.

I also contributed to this child’s disengagement from his metropolis. A colony that wanted to surmount her own womb with radiance and her Octavius to be deified to everybody’s discrepancy.

The beginning of cuntarchy and the end of democracy…

Men and women were acting like natives who surrendered easily to the Visigoths. With their weapons they opened pits to hide their heads.

There is only one acceptable way of reproduction: that of the cathartic.

They wanted to accept the colony’s ideas unconditionally without remembering how the World’s Metropolis should be.

A marriage between children of the sewers. I had to perform those bonds.

“I want you to draw my face on the canvas” he told me in a sensual way.

He ornamented the chair that was next to him with his dresses. After all, in a few minutes he would become Dead Nature. He temporarily stayed at my death bed that now had become his own uniform.

His body was to my eyes the golden apples of Esperides that I had to bring back to my country in order to get by.

His arms and legs were tied with a leash. I charted his area which was in an interesting situation and I had to make a report so as the material found would be classified.

My stiletto landed on her like an extra terrestrial disc which creates untranslatable hieroglyphs on the English land.

Always cut the spike that protrudes. This is what I did too. I cut his entire spike in its peak and I gave it to him to eat it.

Mucus of blood useful for my canvas’s painting…

I decided I had to operate. You can tame all the natural coloured climaxes with the proper pressure at any human body’s pressure gauge. I wanted to make a painting from human’s colour. A nominal anthropology… An anthropology without any person but at the Day of Judgment…

My painting would be named: “Laius was murdered by Oedipus”.

I would write snake-like and pre-historic lizards instead of people. My brother was a great contributor and sponsor to this painting. This is Fraternal Solidarity.

After all, I did not do anything that had not been done in the Old Testament.

While I was operating him, he was looking at me like the patient looks at his healer before he dies. A mobile painting “Lesson of Anatomy” of the Netherlands… Nobody can compete with Rembrandt. Not even me… Thank God he is not alive or he would end up a brother…

Thunder struck and scared he left this world for ever, without a voice or a pencil paper.

There was no originality. The only moment of originality in this fratricide-Thucydides said that civil wars were the worst of all- was that I wanted to impregnate my brother after his departure.

A nameless child, without a father, like me. A child without lungs and heart, like me. A child carcass, like me.

I chopped his carcass and got rid of him once and for all with a common way.

A new night rises…

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 160

Damien Adaleux to Louis Martineux

30-10-1999, New York

Dear Louis,

I feel dizzy from the extreme actions of the lovers of my ex, present and eternal Joan. I constantly underline that the Pope of her heart is a man and unique. Harems do not exist in the palace of my Arts.

But I am dishonest, Louis. I am a Disloyal, superficial person. She swears on my mistrust’s governance. The difference is more than distinguished.

I invited two of my classmates to my apartment late last night. It was Raisha from Russia and Tsung Li from China. On their faces I saw Mao and Stalin.

If it wasn’t for communism, capitalism would not matter at all. It is possible, the opposing awe that doubts my interests in a fridge of planet Ares to be transmuted as an epidemic in my country, something which I deprecated and wanted to be aimed at its individuality.

I had the look of the arch that the pagan owners had.

Tsung Li had a skin of solar fog and her hair was black like that of Bernice. She was as little and plain as a small piece of wood in the Hippocrene…

On the contrary, Raisha, used to the Siberian winter, was a full moon and Antarctica, a rough ox-button, a bud ready to pop out of his petal. I was about to accept my defeat on her cold forehead and the decimation of Napoleon’s troops.

An unusual bear in its beauty. I would like to have her head as a trophy over my fireplace and her white skin as a rug to keep me warm during the Norwegian December nights.

We three followed a Bronx dance in a hip hop rhythm because I have the broadband and the right of the Pantocrator to doubt.

Sweaty as they were, they fell on my bed of casual crusade. I approached the sink to turn on the hot plate and make chocolate to pour on Tsung Li’s sweaty breasts and try it.

Mu hunger ceased the sit-down strike it had started in my stomach and moved on to her love’s Taksim.

Raisha was shamelessly flirting as an escort at the October Revolution in despair’s creek, not caring whether there will be a laurel to crown her Seferian achievements and save her.

While I was a tenant at Tsung Li’s ozone-spherical apartments, Raisha driven by her curiosity, moved to her lower levels to water the chosen plants of her studio flat.

Like a caring Samaritan she was willing to take what was inside outside since the tenant was about to move out.

Every kiss or stroke there, made Tsung Li to burst in lust’s cries like a cackle that suddenly stops and the next time echoes its vowels and consonants louder.

An upward sound climax that slightly affects my own employment. I had to throw away the chocolates with my broomstick like a lawful supervisor. I had poured all these in a vanilla ice-cream giving the surface another printer’s look from that of the content that has as its ultimate proposition to fool the consumer.

My kilometric hand wanted to clean the flat’s windows but the flat was closed due to renovation. Raisha moved the furniture to the living-room so as to place pipes on the beggar-walls where water gushed. A lust of a red garment…

I had to open the fountains so as the soil would go away and leave water to flow. I do not usually live in such flats…

I am the dauphin of grandiosity. At the palace of Versailles or at the villa of Medici, since one of my ancestors belonged to the generation of the “Bourbons-Capetids”.

Now I had to confine myself to Saint Petersburg and the palace of the Forbidden City. There was a chance I would be Japheth in tubular spaces.

When we try to avoid something, it will always approve of us in the beginning of every century till it stops existing with our death. Awe soon became action.

My tyrannosaurus found its natural place for the protection of his meteors whose shadows resembled figures inscribed in the depths of the caverns.

Thus, it had to reach the surface and one of them should override it so as every shadow could realize it has a downward pull and a special weight. If you are Romanos Diogenes, never show willingness to leave your eyes… Your destiny, which is the others, guides you…

My bread had been accommodated in Tsung Li’s garden. Raisha was melting her butter on my bread and on the side cookies to make it tastier. It was a game for tasters. The winners would receive a Dionysian prize on the footstall.

It is really honourable to think that you serve two parts: the one where you are visitor and the one you serve to the others.

A Xenios Zeus from the depths of Arabia… Proceedings and observer at the same time like a full moon phenomenon and an eclipse of a whole conjugation.

I felt a cookie moving on my burnt baking tin, like Saturn on the move, so as my fever would rise.

A Dionysian panther was stroking Tsung Li’s eyes his nitric rain from the hair.

My erection caused double pleasure at the Pillar of Salt: For the one that felt, it remained silent and the one it could not avoid it wanted her to protest so as to seem more like a victim than accomplice to the immolator’s crime and declare her innocent in front of the jury-cameras. Or maybe she catches the crime’s reactions when she becomes an eye witness or an auricular one after she has forgotten its essence.

Raisha took a candle spider from the table and its fragile liquid started flowing on my chest.

I was taken aback by this and thus the pain was multiplied, like the Lord’s fish and breads.

“The candle of my life may start to flicker…” I thought.

China and Russia in the 19th century were enough for France.

The candle penetrated my body and became one with it. Finally I ensured Saccharin and I caused orgasms to Tsung Li with my candle’s simulator.

After the party was over, I gave them my painting which I had made with my brother’s organs. I cut it in two. Fair judgment and Solomonean. Since they could not admire the brother who was judged by Minos and Rhadamanthus, I gave them my recreated other self from a striker cloak.

I know you will wonder why I killed my brother.

I stop whatever suits me. I kill what I admire to stop it from surpassing me. I want to be one of a kind! Spherical…

When the chariot of Phaeton comes outside the emblem of my Lancasters, I observe any change that needs to be fixed in the sink since I am a Mercedes of many rules which exhausts its strength.

I give birth to the Shell-born in copies. Nutritious over the lips, to stop the smoker’s cough… Anti-wrinkle under and next to the eyes so as to eliminate the goose’s foot. Finally on the cheeks to prevent the spots of the laughters…

I exercise to serve the son of Hera. I will bathe with wrinkles of Akhaimenes and I will wear colourful clothes so as to be a living canvas… I was always a fan of the image breakers…

Images express something static. On the contrary, I am an idea-planet at the shadows of values. I do not contradict.

Painting is an art of images. I take its logos and give meaning to them via the roles I perform.

My position in art is the moving power. I have everyday friends and fabulous riches. I just hold a problem in my hand like an heirloom: I do not incubate anyone.

That is why I use the method of three to others, so as to feel I am doing something creative.

You see it’s the lack of values… I can bear anything I want and give birth to anything I do not want. I am an impure scum that I cannot be punished by any law, human or divine. I vent my spleen and I take the lives of others…

I am a historic person and universal like the followers of Church. The country that helps me to me is very near-sighted. I acquire everything with any natural cost. I will go to any place of the earth if I like it and without meeting embankments on my Via Appia.

I am your God on earth. I am your worshipped calf since you do not have the proper self knowledge.

Louis, I am the indoor inmate at your school. Sometimes though, I walk on your intestines like the sparkles from the friction of the ignescent stone.

The invisible man who commits tortures… And then becomes visible to many… He always seems pure though…

Like you and I…

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 198

Louis Martineux to Damien Adaleux

1-5-2000, Paris

Dear Damien,

Lucy had invited all the guys to her house to see extra scenes from the “Deep Throat” on television.

I, Antoine, George, Jean, Fernando, Henry, Robert, Jacques, Lorraine, Dominique, Francois, Cornelius from the Netherlands, Ivan from Serbia and Hakim from Kosovo.

Europe of the Fifteen at her feet and looking to milk her cow.

Agrippina’s reincarnation with a transparent night gown. She coiled her body on her hunkers in front of the television and while half unconscious she asked for an Asclepius.

Antoine was kissing her left ear and I was the right’s driver. Jean and George’s tongues were like reptilian eggs on Easter bread in her mouth. Henry and Fernando excelled at the anarchic and rightist party of her female hill. Louis was asking for a prediction from Dodona’s oracle. Jacques was playing her right hand’s fingers with his tongue like the piano’s keys. Lorraine was flaming those of her left hand like a harmonica. Dominique was preoccupied with the Alexandrian lips of the Foreign Office. Francois, with those of Home Department and with the trunk of the hateful rain. Cornelius was looking to bombard her Achilles heel that would not leave the turtle knowing the danger and the bombarding. Hakim was licking her left foot’s toes like he was eating bread without sponge cake. Ivan was kissing her right foot, since he did not know what her left one was doing, like a prisoner in Hague does to his fiancé behind the bars.

Sighs of repentance were penetrating our ears like the echoes of an electric guitar do to the criminals sentenced for life. He was the Yliki of our own sighs and Ms Basilica was choked by our feathers because she preferred our company to that of Ali Pasha.

Our Scandinavian migratory birds landed on a warmer place not to freeze her with the snow we had on our wings but to clamp the nerve of her immaculate waters, so as we could continue our flight to Tanganyika and whoever was not down with the Thai flu could leave.

Every time a bird was entering her lake’s wet surges, she was calling its name. Ducks, swans, quails…

Zoo parades. They were not getting wet but just tasting her curing waters. They were throwing her milk, honey and candies without doing the thing they wanted even though it was offered to them.

Tantalus’s doubles or imitators? On her body unfinished life’s vomits were flowing. These children would find their father only by IVF.

Our tongues had become brushes to create a copy of “Sleeping Aphrodite” with the dissolved fruits. On the first level there would be the twelve French and her. On the second one, the immigrants’ Unholy Triad and the proper Punishment.

The man from Kosovo, though sixteen years old, was like a tied-up rabbit accepting the Dutch’s stinger on the bolt hole of his hills and the Serbian’s Kalashnikov.

This soon changed since the racist Serbian took the place of the Kosovar rebel. Crimes are always committed from both sides in civil wars and you could commit them or me if we had the bad luck to be Serbians or Albanians.

The Serbian’s body was a court of law and a purgatory for the victims of a war of lust. According to their opinion he should be on trial in Pristine or Hague.

A court of law with subtle blames and innocent people or guilty. The Balance of Justice leaned towards the south of the Balkans. The other one was leaning towards the north furious with the Dutch.

The Serbian’s stomach was a place full of dehydrated munitions. He had to pay because he had molested the Kosovar without asking for the Dutch’s opinion.

I always liked Dirk Bouts and his Madonnas who like tulips were keeping their fluffy breasts to the eternal Kichle for the babies’ milk.

They were injecting vitamin D to the Serbian to boost his bones-guards of the racist leaders (1992-1995). A huge baby that had to be shrank because another one asserts its autonomy with its wealthy powers.

The Kosovar had ridden the Serbian. Four roses and two colourless glassworks had been created so as the demand of the political rights of the mutineers could be broken with an arrow. This was not the first time that something like this happened. Richelieu preceded centuries ago.

The Dutch, with the spirit of an ambiguous innovator, observes the real power.

His Swedish glasswork either broke with his solid pipe and when he thought it was to be broken he continued his course to the Voiotian so as to taste the sense of danger or because he was overwhelmed by boredom brought by the human interaction and the different should be finally chosen since something like this was not in a panoramic place.

That scene reminded me of Rubens’s triptych for the Descent from the Cross.

Same taste in another experience’s body. After all, the Gadarene Demon had been reincarnated into all the swines since they had the same metrical multidimensional phonology.

While our twelve stars were moving on your girlfriend’s mouth in the most frantic party, the Kosovar’s glass and blood were falling on the Serbian’s warehouse.

Needless to say that I sent her the letter your Chinese and Russian gave to me in a form of love letter.

It seems that the Russian Revolution made her breathe fresh oxygen and she decided, as revenge to your writings, to welcome your mates as a trophy.

Leave her in space like a Halley while you can! It is the best advice I can give you!

I did not want to eat what you daily ate out of zeal or curiosity…

I just wanted to show you that our friendship means more than all those Lolitas!

You are obliged not to these peacocks but to your friends and you should give them your energy and time! It diminishes your status as a man!

Girls have us on their hands like a string of beads. The “others” are for our diet. This seems to be somebody “else”.

It is beneath you to pull Santa’s sleighs!

You have to break up with her!

Can’t you see that she is poking her nose into our business?

She wants you to leave us… How long will you tolerate your Ptolemaic literature with her tongue as broom trying to take us away from you? Can’t you see she is a common person who pretends to be a Marquise?

She is Penelope’s tumour.

Do you remember when we were smoking the pipe of Aristophanes and she reacted telling you: “Your words are a disgrace… Your speech is vulgar…”

You were right to reply: “You never smoked the pipe of Nicias with me! Why are you so annoyed then?”

You silenced the slut, since you cannot seal her mouth with a normal way!

Since we respect you and we care about you, we did what you cannot do…

This silk breeder eats your intestines… You belong to me and we belong to you for a long time.

Last night, the twelve of us beat an old homeless man to death at the banks of Seine. He was filth for our city’s reputation… He was also detrimental to tourism… We threw him to the river’s bottom with my yacht so as that piece of trash could not be seen anywhere…

An immoral piece of art by a dubious, almost bankrupt artist…

One solution is possible. Either you break up with her or you will find her floating on river Styx. There is no middle solution.

Remember your glorious past… Unless you want us to give you the baton and like Othello it will surrender to her arms.

The decision is yours but we demand your answer soon…

Yours,

Louis Martineux

LETTER 200

Lucy Sanguin to Claire Beaumont

5-5-2000, Paris

Dear Claire,

I am hanged now to the canyon of Samaria. Damien charms all the ladies but he always comes back to me.

I was writing a letter to my friend Simon in my office in the middle of the night. I heard an eerie creak from the window. I thought the pomegranate’s branches were the 1x1 that were frontiersmen with my balcony at the garden.

The Mistral was furious and from my window’s spinning wheel oxygen was being stolen.

Damien was at my balcony like an upset monkey. On his belt there were the faces of Isis and Osiris, vivid and with hieroglyphs.

He was attracted to Tutankhamun’s tomb and the Hellenistic land of the Pharaohs. But I could never imagine he could worship other deities apart from his own “ego”.

His acrylic shirt and his body showed even his most profane mistakes.

His nose had been pierced with an earring from selenite and opal. The bad stone’s moderator… He told me that, like an Olympic Champion, he had passed the fences and the dogs had slept like the Northern Star of the sea due to barbiturates… Then he reached my balcony from the ivy and came to my window like a glass breaker.

All this time, like Alcestis, I was writing a novel for him about an immigrant from abroad. More specifically? From Russia. Thus I made a few comments and I studied sociology.

When I read it to him, Damien was looking at me like a puzzled Eskimo.

“Are you still occupied with these fairytales for little children? They can’t bother a Rito!”

The size of Eridanus keeps growing when he falls on our neighbourhood.

It still looks like a particle when it settles like dust away from us. His eyes had lost the sea’s foam. He was spreading his asphalt, which was in dehiscence, on me.

I think I sometimes used the divisions of the air bombers to make him feel like a naught. Maybe because I wanted his solid wing to get wounded and his ashes to be thrown to the Greek open-sea, like the famous Greek singer’s.

We were an unknown champion’s ramp that could easily turn to the left like me or to the right like him. We had never met in the centre.

I was not Scylla but Charybdis whispered something in my ear and pushed me to the bed like a police officer pushes the burglar to the cell. He was holding his lips like a big catastrophe was about to come.

He made my garter his helmet and he tied my hands so as I could not resist to my excavation’s rubbish dump. I kicked his balls like a true Artemisia and he was howling like a wolf for hours. The anti-genetic ways of pleasure were at their peak for everyone apart from this happy stub. I would never let him brag to his friends and teachers for the innovation he wanted tom make. I had a reputation that could not be disturbed. My damaged honour had to be restored with a marriage. Anything else would be a painful defeat.

“I want a child to be born from your heart…” he had told me with his face beet red.

“Unfortunately this cannot happen. Metropolis is bleeding due to your apostasy…”

He was Ho Chi Minh and I was his Indochina’s cry.

It is weird not to give birth when you are bleeding. The unborn children will give you their message. They die not only in your imagination but in your calyx too.

Every new moon you commit a crime: “You have to give birth when you carry a child”. Your body’s ten rules…

Your biped will utter it, society, soul… But Voltaire’s Priestess tells you to become the Murderer of your personal pronoun in nominative case and in your first singular…

“We are breaking up for good today!” he told me with the thunder of Zeus and he turned to leave while he began zipping his fly.

“I will say Everything to your father’s brain!” I told him in a blackmailing tone.

“If you do this, I will tell your father that your first cousin became Porphyrion at the age of nine. You were not Sekhmet to avoid him and you hadn’t even seduced a Kou like me.!” That was his response to the glove’s fall.

Like one of the Vestales, I begged him on my knees not to do it. If my cousin knew this, he would go to Hades and my father would end in High Court.

I would lose the rod and sandals of Hermes, my wealth and my belongings. I could not stand this social imputation.

Relieved from my unhealed wound he told me like Cassander: “We will break up. You only make me pity you! Do not cry… You are cheap like the paper you use to write… If you go on like this, my fraternity will deal with you… You irritate me…”

His final words fell like razors on my body and not penetrate mandragor’s tricks.

I called Otus and not Efialtes that I was going through that moment-one of the two guards of the External Gate-and begged him to take Damien with my father’s car, like a birthday gift with a galactic ribbon.

I do not want my enemies to respect me; only to fear of me. I must find out who told Damien to break up with me so as my plain but like a swordfish nail will properly deal with him.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 201

Damien Adaleux to Lucy Sanguin

6-5-2000, Paris

Dear Lucy,

We had to take different roads in life. If that did not happen I would transform your heart into sugar while you were sleeping.

I cannot control what I feel. Don’t ask why. It is buried deep inside my heart. The explanation we give to the facts does not have a meaning so as to make them different from the phenomena. Our replies to them are simpler than we think.

This circle is over. Another lottery will be erected now so another one will begin. The nozzle in his heart does not have any more space for us. Our hearts are the pulpits of the ancient Gods that slowly abandon this world.

When we do not admit it, we are the outfalls of ourselves.

I want to be bifid like Nature. “Whys are not bifilar. I do not prefer them. They are the roads that Anchorites follow before the leader dies and many of them quit. Few managed to see the beams of the grassy sun and not get blind like Semele. Without naming the details I settle with Cornwall…

We will never be born on our own. We are looking for a protective nine month shield in our whole life…

The temple is a substitute of that Hera in Italy, Alexander’s sister or Bellerefonte in your arms…

Your place broke in a needle at the blisters of life and bodiless descended with her into the void.

What we have, passed us by without our will…

We never betray the one who has betrayed us…

I do not have a safer advice to give you.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 230

Lucy Sanguin to Claire Beaumont

10-10-2000, Paris

Dear Claire,

I managed to find my immolator in the school of Civil Sciences. I must be though an adjusting rubber to his mood that has the torch to know a Student of Letters. He is the toad-owl who will give the right shoe and become a prince in the carriage with pumpkins if he receives the proper kiss.

Like Alcamenes I will have to give the proper Pentelic shape to the marble owl from Paros. The work of Chalepas is an active procedure.

Phidias is the forerunner and the sculpture in any kind of transformations and corrections, a vulnerable God.

I will suck all his pollen like a bee until he withers.

A continuous work, detained like the cobra by her fakir.

As always I am a skillful archer.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 240

Lucy Sanguin to Guillaume Papon

25-10-2000, Paris

Dear Guillaume,

I am on the brink of a precipice… Who will sing to push it away? My father refuses to see Damien. I do not know the christogramme.

He never introduced me to his Girondins. I had introduced him though to all my Sans Culottes in a letter of mine sometime ago… A meaningless discrimination… His shareholders believe that my aerial has not been glued to their television.

I must have been a little star in their space. Perhaps they did not like me controlling Damien, like a Bodhidharma who marks his student, not with granite punishments or expulsions but with recommendation of what he himself would have done. Instead, Damien took me out of his life because he is always in favour of his disobedient classmate’s jokes. They were not right to me. I always thought that jokes against Melians are sent by Cleon but are never delivered. A joke made in asphalt by professional clowns.

He told me in an undisguised tone: “We are breaking up. I do not know how to assume responsibilities.”

Thus I ended up an aneamic, anorexic, sensitive girl. Atlas’s rock which everybody was staring at with surprise but avoided to endure that burden. Maybe because the sky has an ace up his sleeve. Maybe because the end of the dinosaurs came from him. Maybe because the sky does not touch us until we feel he has to pass the need.

Struts in the sky without always noticing it.

I am on the edge of a table like a Bohemian porcelain between two men’s ends while playing football not caring whether I will fall or not. This nice zit must be about to break.

Perhaps they do not like my Diogenes nature which has sperms of stoicism so as not to get into Judaism. If the nerves of my left hemisphere die this can happen with sensitivity.

I just offer them what they fear the most: a woman whose heart will not be lively like a fish.

His friends sabotaged his duties. They confiscated his mobile or immobile fortune for an honoured bill I had received from their Bank. Every month they demanded an increasing interest. This happy laughter will be redeemed expensively.

My cold plate’s hour glasses are contrary, counting conversely like a time bomb in a huge building that nobody knows when it is going to blast or where it is hidden.

A meaningless half measure if the employees in the sky-scraper become dromedaries a minute before the explosion and are informed with a call.

Unsigned moves of work. Guillaume, can you make the trigger bend so if I buy a gun you will be able to kill me?

I do not care if I live or not. I do not even care if I am an existing person. I do not think it is worth it to capture these bums. Not that I can’t. The world’s darkness won’t change with a dot defeat of the ruined attitudes.

I and a Moroccan friend of mine, Hassan, were planning my parents’ murder every time we embraced. “To death Ceausescu couple, my life’s dominant tyrants!” I exclaimed and with my hand like a spear held their picture like Samael’s Column of Stoning.

I had to play piano for all the generals at their symposia to make them express their flying feelings like an intruding gadfly attracted by light (even though she experiences darkness uninvited and sits on whatever food she wants). Thankfully these inspirations do not last long.

Damien was persistently asking me to bolt his neck with my nails. My teeth aren’t as ground as my nails. After all, he asks for this requital so as his blood-privilege of women-leaves.

When I was little, I pretended to be Artemis and my cousin was Actaeon when I was offended. A myth that occasionally alters its details…

I was not the daughter of Leto. I had just welcomed her face in a Marlow game that had been prepared by others.

Damien knows and I was blackmailed by him. At memory’s adolescence the father accommodated my impurity in our house and I asked for help from the imitator of Freud. You must never reveal your aces of spade when the solitaire is distributed.

He did not stay long and the Awe of the Possible Revelation disappeared.

Guillaume you are an amazing story-teller. I will send you a kiss on your cheek for the golden elephant which I have received as a gift.

A certain lucky charm…

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 270

Damien Adaleux to Louis Martineux

12-1-2001, Paris

Dear Louis,

I embroider her with citrus! While she was visiting a doctor, probably Hippocrates and not Asclepius, she fell off the stairs which she had moulded with her imagination like Nils Holgersson, fearing of the monsters which live in heaven… For a month and even more, I also thought that maybe my own face had been touched too.

I had to assume responsibilities since I was a man.

I had broken up with the living Lucy. Not the dead one that the functions of the Psychopomp were almost a horizontal line.

I had to descend to Hades with my lyre as a rose and bring her back to earth by kissing her on the forehead.

I do not simply despise her breath but also her involuntary exhalation.

She opened her haze infused eyes when she felt me, seeing not only the dew around but me too.

I ended up being a computer guided by her mouse-hand.

A few days later we were both at her room. There were no squares or rhombi… Only curves and enormous dots.

My hand was creating every acutangular of hers while she was alive and writhing with the combustion of corn seeds from her oil in the casserole.

Africa and Asia stopped being united in one body after the opening of the Suez Canal in the 19th century.

I had the exact same refreshing sense at the beginning of the 21st century, when I split her two continents’ secrets of millennia that existed under the civilizations of Zarathustra and the Pharaohs.

Observer of a natural technological miracle, a colonialist-successor of the French and the British who with illegal mediums was draining a country mercilessly captured.

Her nails on my back deleted Utah’s alphabet.

This parallel demonstration of power and obedience did not live up to my expectations.

A diamond drill landed like a lightning on my European pelvis. I continued my erotic excavation.

I was wondering whether I was looking for quarrymen in a mine of South Africa so as my procedures will have been finished in Suez where I had been charting and excavating.

Whatever is pale is not anthrax… In my unguarded drill I felt her rubies rolling on the juvenile wheel of my moon. A necessary humidity for my workers’ tools since hot wind and fever reduce the performance and the speed while working.

My Bengal Gulf was utopian for a draft so risky.

I wanted to promote my interests in this area but also reign by dividing them. Only this is how I win my rivals since I do not have a Turkish embassy or elevated throne to impose myself on the barbarian guests. Cry is always a means of intimidation…Nile was making the fields of Africa seem golden and Euphrates those of Middle East. My Mississippi was a kind of litany to make me transform into a rainmaker.

Sahara was the area-bond that had to be crossed so as the dangers that were threatening me would be processed and the undertaking would be balanced. The spasms proved the euphoric of my thoughts.

But when I went to her own ear like a vampire, she said while touching my shoulders with a sensual voice: “Guillaume, you are such a skillful lover!”

I may have been baptized by my parents with as many names as the earth’s gentians. They gave me the name Damien by chance. Naming is for the human beings a state of emergency like the skin or intestines are for the human body.

A man’s brain has the tendency to categorize human beings. “He is a bum”. “He is a rival in a love affair”. “He is a skillful lover”.

In this case though, to my astonishment, my name did not coincide with that category.

I felt like an actor when he does not hear his name-even though nominated for an Oscar- trying to realize what exactly had happened to him.

I felt like a Norwegian canoeist at the fiords. Passages everywhere without seeing any destination.

My imaginative assignments at the Pyramid of Giza were intercepted with the name “Guillaume”.

After all, Iacchus is the man’s Nature unless he eliminates all of her and directs it to his Persian caravan. The subordinates gradually but progressively left for Cairo for our own Ambassador.

I dressed like a clap, like a Casanova who is scared of his big brother’s lost honour. It felt like Golgotha until I left from her house in my Citroen.

A thought was always on my mind: “Who is this Guillaume at last?”

Also, how could I handle this situation for my own benefit in the best possible way?

But my blood was boiling in my veins like a chicken does in a pressure cooker. I had crossed every permissible boundary of my driving.

When I got home I phoned Louis and told him to find a few handsome men so as I could throw my anger on whoever I found.

It did not take long for them, who would be getting well paid, to arrive.

It was Sergey from Russia, Martin from Germany and Janus from Poland.

While they were unfolding their fibres like the Three Ladies in Charleston, I was drinking a whole bottle of whiskey like a true Bacchus wondering who will pull my leash, who will unfold it and who will cut it in the end.

I gave the German and the Russian a bottle of cenotaph. I ordered them after they had drunk in those two seats to give birth to chopped echidnas of the earth. They obeyed happily.

I ordered to empty their summary on the back blessed by the Pope with the craters of the Polish. Perhaps I wanted to cover the chasms of the earth with their antidotes. I never wished to see lava in others. Only to feel it on my feathers.

I wanted to make the land fertile since sometimes fallow is not enough. I need willing and loyal tools to better the quality of production.

I ordered both of them to lick his back with their mouths so as the torrid board to have a title: “The Colonization of the 20th century in the European Land.”

With the handcuffs on my bedside table they tied the hands of the Polish man on the ends of the pillar-like bed. The first level was completely absent. The diachronic on the second one had transformed into a temporary one.

The Russian and the German and the third Roman soldier were whipping him without sadness and I was the informer of the whippings.

On the throne the neutral judge-Christ.

“The whipping of Christ” of Piero della Francesca had once greatly impressed me.

This time though, the painter Jesus preferred to put his Polish ideal type in the place of himself. For every time bomb I gave them one euro.

They will dismember Poland so as to split it in two. The German was hitting the west part and the Russian the east one.

What if though I was Montefeltro on the imaginary first level and my assassins were Lucy and Guillaume?

The Polish man was spitting on their faces when that was allowed.

The Germans’ Protestantism and the Russians’ Orthodox Christianity were like an agent with the lighters on his wounds since he suffered complete burns…

Blood was chipping his body like the crossing rivers were doing to Germany and Russia.

His palate was burnt by their two cigars that had a reversed course than the expected.

I had to give a bottle from the sea battle of Arginousses to the collection of the dead.

I sealed the nozzle with a message to an unknown recipient that the paper included so as a few days later the English Channel could be supplied.

It was not enough for me that the bottle came close to the vulgarity of war. I wanted to be a protagonist at the battle of Pydna.

He lit my cigar so as to get third degree burns. It was a matter of time or natural specs for these three seats of fire to be damped down.

In the huge fires the villagers pray for rain that never comes. The same happened with our little Polish. We sprinkled his land with water from Epiphany and we hallowed everything so as the impure creatures would be released to the fields.

Unique archetype of a religion you would say but as alive as my vision!

Three debauched bishops we were who banished his goblins so as to admire them in all their glory.

Like another Napoleon I was charmed by the one pretending to be my Maria Valefska.

I was as competitive as the other local super powers which were fighting in Berlin for who will finish first or simultaneously.

When my vases-thoughts emigrated to Guillaume and emptied the place, I had to think of a plan.

The Polish would become Guillaume’s wax doll. A role reversal…

I always prefer natural ingredients to artificial ones when it comes to my art.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 300

Lucy Sanguin to Claire Beaumont

10-8-2001, Paris

Dear Claire,

My Parthian arrow finally managed to make the apple over Damien’s head mosaic.

He is simmering inside. It is not enough for me. The spirituality and the end of omnipotence in Guillaume’s envious eyes will stop.

The cause of feelings is the most successful indicator of results.

I have the golden larnaxes of Vergina in front of me. Should I not take advantage of their discovery by their over exposure to the audience of the Museum d’Orsay? Lots of dollars will flow…

The hooks will be presented as golden pagoda… Guillaume was manna from heaven… Damien was Daniel for the lions.

Men are beings which you can play with, like a harp, if you know their Achilles’ heel. Achilles was a man and Thetis the mother that gave birth to the man…

Women know men’s secrets better than themselves.

Paris or Menelaus? I haven’t decided yet… The verdict will come a few seconds before the winner’s confirmation.

To tell the truth, I would like Damien for my lover and Guillaume for husband-intellectual… Women’s supremacy? When we are pregnant it is only us that know who the father of the kid is…

Guillaume is the perfect victim for me to bring Damien’s dead torch back to life.

Guillaume will offer me money and Damien emotional assurance…

No Boeing of my interests will be misled or bleed from the pilot’s cabin at the Bermuda Triangle.

I feel a bog in my soul that has swollen up like dough.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 310

Lucy Sanguin to Damien Adaleux

10-8-2001, Paris

Dear Damien,

You received your degree in gynecology and obstetrics over a night. You are a jumper with awful performances. On the contrary, he is the fascinating Fersen of his queen.

He speaks thirteen languages and has a diploma in Political Science. How do you lead your life?

He is doing his doctorate in the Balkan civil wars. His father is Welsh.

Metropolis is getting its revenge for 1776. I expect the Twentieth Century to outlaw your memory.

He wrote to me that you are a heterozygous pathetic son of new born twins and that your hair has become turf from every kind of opium.

He asked me to reunite because you needed me. I showed him lots of your drafts and he said you are a new promising Ensor. He also assigned you a new poetic composure that has been attached to my letter. (1)

I am his heart’s golden intersection and he comes into my cave’s womb like Host.

In his eyes there is an acclivitous road paved with Calycotome villosa as satellites. In yours I see the declivitous with the garlands of Saint Xenon.

He is the philosopher who shows the sky of the Athenian School with his hand and you are its marble ornaments.

He is Saint George and you are the ideal winged dragon. I am Andromeda tied on the rocks with your chains…

He comes from the sign of Boo, you from the sign of Oph and I from the big Dog… A true starry empyrean.

I do not know whether I have to choose Julius Caesar or Marcus Antonius. I feel his mind is a labyrinth and I have to find the end of the strand! But how can I come out once I come in?

He has the eyes of a Byzantine sea eagle and I am the Empress Zoe if the head is not bowed. His heart offers me a lion cub’s tail. His chest a garden that you will never have. There is a kangaroo feeling in his Hermes for the weird names he has given his children. His body is a tropical of testosterone. When you give him a plate with food he carries the whole world in his hands. He is an investor actor of others that understands French Revolution and the ways it affected Europe.

He will be the triumphant.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 338

Damien Adaleux to Juan Lamouz

5-10-2001, Paris

Dear Juan,

It would be dishonest of me to claim that I’m not a maniac these days.

Surprise is more preferable than block. I decided to approach the ideal husband so as to sink his ships in Actium along with her who belonged to the South of the empress which I will enfilade.

She is the South and I am the North. I missed the West and East to make a Latin or Greek crucifix.

I steered myself in his mind’s Marseilles with a letter. Place of meeting?

My house of course… The palace of my Parisian Rome…

After all, the cathedra of the Popes moved for many years from Vatican to Avignon in France.

I have the Infallibility and I do not plan to give it away to others.

As her Pope, I had to find a way to eliminate my illegal enemy since I will have to return to my Holy Cathedra one day.

Spiritualized… I do not disagree… Of a humble origin though and a shaking morality… Son of a fallen family… All his wealth was lost in the altar of the New City’s Lion.

My fingers became chords in an Apollonian lyre when I impressed the notes he needed on the score…

The contract he signed with his soul’s blood had one condition on the numbered paper of absolution. He would do whatever I commanded.

He was not given thirty pieces of silver… One million euro was a start… I always believed that all people have a price…

The volume, the weight and the quality determine the value of the products. Transmutation brings the data’s rapid change.

I, an ambassador of the Eternal Flowing… The Great Teacher of Imputation and Fallacy…

My manuscripts are illegitimate or forged I dare say. The compass that crosses them is doubt. Only then they are transformed into originality.

Whatever is visible does not exist, but is. Whatever is is visible but I doubt it exists. Whatever exists is not visible but it may be.

Whatever is dictated to him, he will write it and do it.

My Cleopatra will be unwillingly bitten by my megaphone.

My hand is a snake of infinitesimal calculus.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 350

Lucy Sanguin to Damien Adaleux

20-10-2001, Paris

Dear Damien,

Guillaume is throwing down the glove. He told me that you cannot make a square in chess with me, Louis and Jean Pierre.

When the cross evolves from a baboon to a person it will become the fifth terminus in row on the five tangential spots of the circle. Guillaume, without touching your band, claims that Aeolus took the two plane tree’s leaves on which you stand at his branch. He says that the one plies in Gibraltar and the other in the land of Aeetes.

He also saw that I laid out your derivative. Your true father wrote to me that he does not have your surname. Apart from everything else he told me the divine words that you chew LSD like Pythia. He mentioned that you are a conscious Van Gogh as if he knows you from the future continuous.

He must be a native Calchas. How can he know all these things without having his Canis Majoris on your area? I expect your reply.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 360

Lucy Sanguin to Sophie Caron

26-10-2001, Paris

Dear Sophie,

I became the statue of Milos. Guillaume asked for our hands to be united. His word is a Californian ghost. In my room I am Teresa from Avila. I do not drink. I do not eat. I do not speak. I only wet my sheet. Without explanation. I cry over nothing. Is it possible for a Tristan to neglect his Isolde and have a positive sign when he sends her to death?

Two equitant layers of nicotine under my eyes and next to them the feet of a duck.

Ho can this youth go together with its deterioration? Nobody calls me anymore. Who is responsible for my misery and for shutting out my friends? Who?

I miss Damien now. Only he knows how to love me for who I truly am…

We are made from the same material. Cherries on a birthday cake and all the banqueters are poisoned. We do not care to ruin the lives of others. We just use them to hurt each other.

But this cannot really happen. You cannot shoot life. Nor give breath to death.

We are both fire-proof. How can your liver be appreciated by your belly? Everyone was betrayed but ourselves…

Babylon’s pyramid-like gardens! Do you know which our previous reincarnation was? Pharisees, Jewish cantonal judges at God’s crucifixion, a responsibility totally ours.

In 1330 we were reborn as fleas on mice and we exterminated half of Europe’s population with the bubonic and pneumonic plague.

In another life we were guillotines for the decapitation of royal heads but also for the elimination of the people of Revolutionary France.

We are the idea of Typhus and Anomy…

We are Jesus Christ’s miracles! Nothing would be possible without Him!

He gave us a fertile land and our privileges! A better generation than our own sad one will come!

We are not all God’s creatures… Do our mushrooms cause you any problems?

Sophie, when you hurt others you benefit yourself.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 400

Damien Adaleux to Louis Martineux

12-1-2002, Paris

Dear Louis,

The sun’s coronation brought my empire’s rise. Lucy came like the moon in vertigo. I waited for her like a lion waits for the unconscious deer.

I kissed her forehead like the living bury the dead in mausoleums.

In the half lit living room, the electrocution of my kisses penetrated her body’s fire-flies. A new light was sparkling in the half opened door of my room.

A cage with the mystery’s decoder as bait. She laid her red raincoat on the table ready for the undetermined ritual. My hands were hotel keepers in my pants’ pockets having the humidity of the night…

I had chosen a privileged death for her amongst myriads that were out there.

Her hearing on the separative line between lying and truth was stimulating to me, giving it a small push like when we close our house’s door to the canary which came for the locals with bait.

I blocked the door with the keys of Saint Peter and I unlocked my darkest appetites.

The fox that all these years showed me she would be sentenced to death in our arms.

Every small or big Sunday would be drafted on her body by me. She would be paid up for her affair with Guillaume with an increased bank rate.

I stumbled and slightly hit my leg.

She tried to elevate her dignity. She asked for the reason of my action. She had not realized that Louis and Jean Pierre were carved on two chairs in the empty space for painting. One in Japan and the other in America were mobile only with the Floridian asianism.

When she realized it she became a sun with clouds in front of me. She fell down, kissed and cried on my knees. The weaned water of the Repentant Sinner…

I felt like a little God. Every Jehovah though must be affable for his crucifix. I did not intend to quit from the grass. I should not only be part of a miracle but also be the miracle. Nobody had the right to steal my Resurrection.

After all, her tears did not clean my octopuses but only my dusty shoes. Abraham’s sacrifice did not matter at all.

She kept apologizing to me for the shadows she had taken off my body saying that to convey somebody else’s words was one of her most provocative mistakes…

I acted with the Viking executioner’s instinct. I pulled her hair like Neanderthal and threw her roughly on the bed. How could she believe in Thoth’s miracles if she did not take part herself?

They taught us that believing in our God is a universal value. How are you going to teach his religion if you do not suffer his own tortures? But you have the right to steal the name of an anonymous God and be written in the holy incidents of life. Every one of us can become God. Just as long as somebody has the guts to accept the fact that this right belongs to all people until someday it is taken from them. I do not disagree. Bitter acceptance… Necessary for Mother Earth…

I threatened her that if she does not obey like a scout to my wishes I will send her loved one to the Underworld since I will reveal him her dual Aristotelian and her numerous lovers by their names and addresses.

I keep my promises. Fear had become a satellite over her head while Charon was threatening her loved one. I was a mason of the universe and at the same time a God-lamb.

I would once again sacrifice my soul to save the world.

Salvator Mundi above our heads… And us four like guards in hypnosis.

We would face the light of dawn like a pearl and with chameleons discs in the sky as a sign.

I always appreciated Piero della Francesca as a fresco artist.

A vertical sober power which does not doubt its value… Almost like Poussin’s… I am attracted by the monumental… How could I be deified without recruiting painters and religious images or students like Louis and Jean Pierre?

The third cockscomb was blackmail’s four-leaf clover. Of a practical nature I would say…

I would describe details to her Saturn from her rape by her cousin.

Her eyes acquired a tempest like before we were arrested by Efialtes.

Louis and Jean Pierre rose from their chairs and with human bodies stood on the left and right side of the bed for the Rightful Judgment.

Her hands became aeroplanes and hit the Twin Towers. These had collapsed from over heating.

Lots of corpses were flattening her little town. New York became Jerusalem and her mouth became a dump. I should have been a worthy descendant of Innocent the Third at Holy Land.

The remnants of the Birth and the temple of the Resurrection and Golgotha lied heavy on me. I had to reconstruct them with a crusade of dogmatic style and raise my Holy Crucifix.

As king of England, the conquest of Cyprus was a distractive plan.

The Mother of all Nations had received all the believers in her papal mitre while on her knees at the remnants of the Twin Towers. The constructive repairs lasted long.

I preferred to dig her ground so as to steal the cloak under the Altar.

Her papal mitre became river Jordan and I received the fire’s baptism after the flood.

The other two were surrounding me like animals in the barn and she was John the Baptist.

Perhaps we were the three magicians who offered her gifts… A female Jesus! My right side of the left heel… After all, gods cannot be confined in waterproof cases or genders.

I felt the shakes of her buttresses in the cathedral of Reims. I hid in her basements to escape from the outer bombarding that shook my faith and my lion head.

That church was antiseismic. If she resisted like it happened in Paris when conquered by the Germans, she would transform into an African-American fairy.

Knowing though the difficult position I was in, she did not resist at all.

This unconditional faith without precautions could add new fans to those already existing.

I do not pose any new demand for the time being.

Our bodies’ unity was the sumptuous feast of the Christian liturgy.

The friction of the bodies with other believers announcing during liturgy causes cacophony and lighters in the soul that you have as kindling under your clothes. I now saw Louis and Jean Pierre more competitively. But differently too…

Who would take the gold, the silver or the bronze medal in her body? Medal is not enough. Our performances mattered as well.

Who would throw his child further to the hymen which was taking various inclinations?

It seemed like your ectoplasm was rolling on your bathing suit. Nails that were trying to get over each other.

The balloon was about to break. Her look was not much different than that of Catherine the Great. At some point I felt like I saw goddess Astarte.

Thankfully, I quickly baptized her Unholy Altar with toothpaste so as she could write a New Testament.

The other two baptized her and baptized themselves with lather.

The Big Catastrophe always comes from a clarification of calculations. The need for catharsis even stronger…

After this hieratic paroxysm-Louis a catholic and Jean Pierre a protestant- I can claim that Christ’s church endured the reprisal towards the Catholics and the slaughter of the Huguenots without a grumble.

It was a religious cry of intercourse.

With myself beaten by the waves every time Guillaume pretended to be me and projected my most macabre thoughts on Lucy as if they were his.

Our bodies were like seaweeds on our feet carried away by currents of indefinite direction.

We thought touch was an anonymous identity of the flesh, knowing the texture and not her origin. I did not care at all about her details.

The feeling that we were a portion of a New Year’s pie whose levels we had tasted before and not at her completeness which was enough…

It seemed I took my revenge from Guillaume like an angel-avenger, but in reality I had revenged Lucy who was unaware of her breakdown.

A double triumph. I would not have the temples of Rome dead like Augustus. Now I was not only an Emperor but a God too.

This double quality assures you immortality. Why not a vast arrogance like the desert’s grains?

The torture was completed at the same time with the miracle. Combine business with pleasure.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 480

Lucy Sanguin to Damien Adaleux

4-11-2002, Paris

Dear Damien,

Guillaume described to me what happened that January sunset with every detail as if he was a witness.

He had called me Mother Teresa and I was so furious that I wanted to erect his stamen and make his hippopotamus emerge.

He wrote to me saying that he will be citizen of your Rome if you obey the following Ten Commandments: 1) you must have sexual intercourse of deconstruction with your Holy one and Louis as your accomplice, 2) you must have sexual intercourse of masons with your “Lucrezia Borgia”, 3) you must rape Abel for his sacrifice, 4) you must become subject and object of a sentence at the same time with your friend Jean Pierre joining too, 5) you must express your love with actions in Lenin’s Mausoleum, 6) you must taste all kinds of addictions with wine and lamb over night, 7) you must be a child molester in Thailand, 8) you must make a woman fall for you head over heels and then break up with her so as she become depressed, 9) you must truly love a boy by kissing it on the mouth, like a lion, and your feeling should be bottled, 10) after you do all these things, you must invite him home to show him in Trilogy (Birth, Peak and Decay) your recorded achievements.

The Ninth Commandment is as impossible as to turn your Creator into Isaac. He specifically told me that only when Christ becomes king of hell will you have pure human feelings and that you are unable to do many things.

He says you were born with lots of “must” and you maintain a proper fame in society like a virtuoso.

He wrote to me that he already knew what kind of hideous actions you will do.

Thus, freedom of will is a rank lie which some people infuse in human beings’ souls so as to tame the caged beasts and keep them from being released and devour them. He told me he dared you to make me realize that you were not the best from those three in the box!

I was the satirical drama and you were the three tragedies. He claims he had won the first prize in the Great Spiritual Dionysia.

He underlined that it is impossible he had contributed in your soul’s rotting; this had happened long ago…

Is he the man of my life? I don’t know… I am sending you Guillaume’s letters so as you can gain Poseidon in your Aphrodite like the Great Wall of China which has been mildewed. I confess that Guillaume has a greater impact on my thought than your sphere of influence.

Yours,

Lucy Sanguin

LETTER 520

Damien Adaleux to Louis Martineux

4-2-2003, Paris

Dear Louis,

The eighth miracle of the world! Myself! Guillaume succumbed to my money and I persuaded him to break up with my Assam!

My Babylonian communist queen of Star Wars got trapped in the scheme I had planned.

In the corner of the Eternal Geometer, the greatest rival, I dropped his Saturnalia. I took advantage of the situation of Luck and Need.

Poor her! She thinks that her father does not know what her cousin did to her when she was little… She deludes herself… An adulteress with a leaden parental signature… A callous hand holding the lantern. Ignorance is defeat’s best student.

Guillaume was a gift from God. He helped to make her humble-loyal. I fired him when he started having feelings for her. I managed to poison their relationship.

This fortune-hunter, though, must be displaced. I am the culprit… I will make sure she never finds out…

Let her live with her Chimeras! Let the cast of the non-emancipated be away from me. I must have been a Hindu prince in a previous reincarnation.

I believe in Milk of Curable Spurious of Greek Pensive Joy and Sadness and in His good grace. All pathetic people must thank him like Lucy and I in the Olympic Stadium.

How can you appreciate health without sickness? How can you admire the pigeon if you do not separate it from the bat? How can you separate the dump from the beach?

I do not allow anyone to interfere with my private life and decry it as if we have been friends for years.

I am an important person of society. I am not just somebody…

Judgments or prophecies about my name are unacceptable. I am on the peak of my decay. Did anybody ask to be saved by him?

I do not ask for redemption. The county’s nature and my beauty’s charm are gables on my Evening star.

Nobody can count though the size of worms I have inside me with decimal numbers.

I can walk on the sea’s storm and lead you to the Promise Land through it. Christ blesses people like me! Sinners of the world blessed by Christ! My father and I had the Star of David on the ring.

I would not be a Christian if he didn’t lavishly give me privileges. I would search for another boss.

I am a lamb in the sheepfold for whoever makes the most beneficial offer.

Don’t forget! Christ once had a traitor for his student! It seemed he loved traitors and rotten figs very much!

Lucy gives me her scarf knowing I corrupt her so as she can benefit me. The other guy offered her everything and she led him to disaster.

I will not say any more details. I am a discreet person.

Unfortunately, Lucy can only understand about him what she feels.

Since you understand you can take anything and make peace with others.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 550

Damien Adaleux to George Labrousse

25-4-2003, Paris

Dear George,

I am sending you a photocopy of Lucy’s letter. Guillaume’s family is about to be broke. I decided to get rid of him with the cleverest way.

Her father is a puritan. I sent him letters I had that he had sent to Lucy with totally sexual content to seem on one hand catechetical and nice and on the other hand to threaten him and leave her alone.

Complaints and lawsuits were thrown into the downpour. Kill two birds with one stone! Christ’s miracles are nothing compared to mine… Why does everyone admire an invisible God? Why don’t they admire me that I live amongst them? Why should I be deified after my death? I have grape fruit ideas. Like Christ got past Old Testament, I will get past New one. I must be the third in succession. The poor man of God thought he could mess with us Patricians without dealing with the expected consequences.

Where to find money to give to a broke man for court battles? He retreated like a vulture with a wounded wing… Everyone at his place and all of us in our nest…

I am the surgeon and the dissector of the human soul.

My scalpel can estimate sections accurately and cure or butcher. This will depend on my interests or mood.

Us members of high society we use people and situations for our games in order not to be bored. Their right place is in the garbage bins.

I am the state and whoever acts against me will have the end of Fouquier-Tinville.

I want all objects in order and cared for. I want others to be the pawns and I do not want to receive sudden incidents.

That person of divided morality should be away from Lucy. I just helped her father for truth to come out. My ascetic truth…

I am the black sun with its halo. Admire me!

I was honoured by August 11th 1999…

The beams still exist in the darkness. A nature’s miracle…

I know everybody’s weaknesses and I move depending on them.

Even if I chopped her, she would glorify my name during the cut because she forgives everything I do.

I like to step on her foot just to see her kick me. Guillaume swore at her once and she refused to see him again.

He was not blessed with my virtues! I am an amazing lover, painter, sculptor, poet, novelist, composer, lyricist, singer, great hypocrite, band member, founder, director, dancer, journalist, athlete, blogger, hacker, video artist and Lucifer’s admirer and hunter…

The catalogue of new is incomplete. The gift of my persuasion has been spared.

Be sure that since I am good looking, even if I eliminated half of the earth’s population, judges would find mitigating factors and dismiss me.

I have the looks of Bush Jr. God willing I commit crimes without doubt and guilt.

Whoever died by the hand of American Presidents are anonymous. Everyone you know I killed had a surname and a name.

I wish I had the power to exterminate all the earth’s population! For the extra terrestrial civilizations of space! We are the greatest threat, not them…

Greater proof is that the worst kind of man is man, is myself and my memoirs.

For the time being, I enjoy my victory over Iraq and Serbia.

I am the Capitalist of the Round Evil.

I like smashing with my boot everyone that does not belong to my tastes like a cockroach.

I am sure I will get everything I deserve and that I will enjoy everything I deserve for a long time.

All girls must follow Lucy’s example. Treat everything that matters like it is a garbage bin and make a statue for everything that is garbage.

Only such women should exist so as everything I stand for can triumph.

Why then carry a cross on your shoulder while I and my friends achieve everything without labour but with our cheap soul?

You succeed with corruption and immorality. If you look at Sistine Chapel, God gives breath to the creature with his hand.

Whatever the painting is, this is what its Creator is too. Are you something different from what you excrete?

We are our actions and our thoughts. Not the ideas… These belong to Heaven and to the dead so as we Gods can resurrect them and make them owe us dinners.

We kill them and we resurrect them. What is simpler than that?

This way we seem important hunting dogs.

Yours,

Damien Adaleux

LETTER 720

Lucy Sanguin to Sophie Caron

10-8-2008, Paris

Dear Sophie,

What would the revolution of the Franks be without the enlightened nobles of the Tennis Court? Ganges does not flow backwards. The New French Revolution is a fact.

Pierre revealed everything to me. The king must be transferred to Kerameikos from Versailles. I am tired of waiting for him in Trianon’s circle to promise he will multiply the few ignorant pieces of bread.

I possess all his letters to Jeremy. The clones of his letters are in the hands of his own ministers. Much more so, his revolutionaries.

The scene of the phallus’s fall, which was described in a letter of his to César, is everywhere in the circles of high society. Definitely a Menander’s scene.

Our Louis became Paradise’s Adam!

The libels that circulate against him have no precedent.

Before I do those actions though, I avenged him in a different tone.

I invited him to an exotic dinner. I, he and Louis who had demanded we broke up. The place of meeting was an unknown to them apartment of immigrants in the capital.

The house belonged to an anarchist friend of mine whom I had met in Sorbonne. I had taken its keys so as our king and his Kalon could be locked up in Korydallos.

I was the virgin of Leucippus between Castor and Polydeuces.

Why experience Paradise alone when you can embrace Hell with someone else?

If you do not throw the seed for the almond tree to grow and get bigger with your mouth’s liquid, how can she produce blooms and leaves?

How am I going to imitate Dryope? An offering of green blood should be made.

An angelic knife came out of my bag. Their shirts fell on the dusty marble ground like revolutionary nurses, highlighting the muddy memories that somebody can have from a life without golden coins.

A life stung by a sting. I drew a heart on their shaven by arson chests.

Maybe because I wanted not to reforest but to found a New Civilization.

A Gothic civilization… Or maybe because their hairs were not from chlorophyll.

I wanted red trees and rivers, like the soul’s flames. I gave a lighter tone to their contentious chests with my tongue. To be exact, a rosy one like life is not.

I drew Damien our relationship’s sunset without him having any premonitions about it.

Their clothing scissors and their intermittent cardboards had been taken away without any hesitation.

I had taken the position of a tiger on the half-weathered, dusty bed.

My flexibility was like an erection that offered Louis various expressions depending on the displacements of Damien’s head: one time at the temple that was on my two hills and other times on the reversed side of earth.

Damien was cleaning the path that led from Omar’s temple to my Vatican.

His mouth was a Spanish sea. From his tongue’s religion to its heresy or its intention, so as I get troubled for which path to follow and taste virtue’s garden.

His waves were about to swallow the two most sacred cities of Christians. A subsea earthquake in the Cretan Sea of a magnitude of Pharaoh’s ten wounds was coming to drown all Christians.

Jews and Muslims of those areas. I felt the lack of land like the castaway fighting with the waves.

I was melting too… I was almost absorbed by his liquid, magic wand and I was about to drown with my guards of ancient cities, like Atlantis.

The culprit was the collision of the African slab with Greece. Or better the collision of interests of Sickness and Power.

All believers would get drowned from the comet Louis would throw on earth. Rome and Jerusalem would be of the sea now… Instead, their immoralities in continuous tense.

At some point my mouth became Bagdad constantly bringing missiles and bombs of Louis.

My teeth were collateral damage asking for their toothpaste.

Maybe Damien thought that having a father from America means he can blame others for the mistakes he makes.

I am afraid this cannot happen this time… The American guy and his friend may have eliminated cities and killed non-combatant with biological weapons but time had come for: “The payment of the tax.”

Christ was absent in the middle of the composition. The arrangement of the fantasies was circular. Damien gave knife and will receive more knives.

I converted to Judaism. Suddenly the Door opened. It was not Christ… They were my ten Seraph Labradors.

“Peter” and “John” were upset for the tax their God had to pay to the Tax-collector’s temple.

They froze with mechanical procedures. Their hands were Gordian as it is common before the time of the guillotine comes.

Those two thieves with the big teeth and the long ears… They were screaming… They were yammering… And I in the middle waiting for the end.

I was the Elevated Christ of Antonello da Messina to initiate heaven.

They became ancient Minoans by a razor with forest’s strip to remind to everyone that there is always hope in Sahara and to straighten the sail in the reprisal. They were mercilessly whipping them with stock whips for forty minutes.

Their condemnation was guilt. The ten jurors declared it with judicial and religious conditions without a chance of appeal or absolution.

Acropolis was a holy place to the Alkmeonides.

I decided to send their microphones with a scalpel to the guillotine to silence them.

Prices were a little atrocity in two plates with tomato and acorns.

I devoured the fish so as they will not thrive anywhere else.

We left them half-unconscious in the lake of Bartholomew.

I was later informed that their disability was spreading like a cancer in hands and feet.

They remained deficient. Unfortunately not in the head. But this was not enough for me. I had arrested all his friends at the port.

I sent all his letters with his hideous crimes to the tabloids.

The government collapsed. Damien and his father asked Russia for refuge so as not to go to prison.

It is too late for Guillaume though. I heard he committed suicide.

I will go to his grave tomorrow to leave an orchid knowing that sooner or later Brick-Fielder will blow her dried leaves to the four points of the horizon.

Yours,

Lucy Sanguin

THE END

an essay of straight retrospect-english version

“An essay of a straight retrospect” – “The miracle of the month of the Gods”

By Arelis

A’ PROLOGUE (of the Gods)

POSEIDON

My life of the unvoiced fire is autonomy’s transformation matrix.

HEPHAESTUS

Words, like infinite plans of burglars, pouring out;

brush marks are their bendings, appositives causing ruptures.

Polynesia is a canvas of untraversed roads;

in the epicentre there is a blind Cathedral.

ZEUS

An Unknown Father’s cruciform dome causes the transfer of the wind

a preferable guard in the cradle; the Antipoet being empty and dialectical once again

ties unmusical meanings from an arched dome.

The manifolds of discordance, the transmissions of versatility;

the statues are pointed bows of opaque forms without a shadow

the spoked nerves are mediators of paradoxes

addresses of bubbles of impalpable parturitions of the beams

perpetual leaders of boisterous gates;

pronoun parts of piety divide the “you” from the “I”

the other scrolls are in the amphitheatre, taken from the Bible

of the Dead the rosette of the leading doors;

unexplained columns of signatures

which are drops of measures of big square coffers;

these tasty crispy stars are a gable in the Pantheon

of the miserable living crook

the obelisk with the lantern is for conformance and pleasure

the confiscation of the peacock, reconstruction’s bubbles of a futile struggle,

recesses of variegation

a mounted general with his gun is a semantron of boundaries, of desolate acute odours

or of meadows with irrespirable lament.

MARS

A fitted, dark effigy of subsidence with terra rossa of a metropolis

at the blemishes of the retrograde paper

accomplices in a crime with you as the victimizer; they step on twelve sierras of

lament, they echo without anchors, leashes, anyone…

I respire a dry fig’s scar in the mouth

a curative inspection of a love maelstrom

at the court of appeal there is a reopening, the “Sour”.

DIMITRA

Three eucalypti of thick skin in our significant community

with the sun born sweat of their surrounding twigs

purify the altar’s cliff;

just thirty steps

a passage to a necropolis

a withdrawal of a sunflower

they row a Greek trireme;

the others just named it

“HEARTLESS STERILITY”

ARTEMIS

positions of triumvirate, words of alchemy

Aphrodite

Sisyphus Pluto

MERCURY

Resemblance of passwords

Guide of penetration

HERA

Teleportation of sufficiency, lava of the course of mind

frescoes by Giotto or Cimabue

colonnades of priming for lotus eating

the necklaces of the bear are glassware made of stellar ischemia;

mosaics are the scattered mussels, morphine in the onshore wind

an echo of the Untainted pleasant adherence

the Jerusalem thorn’s evergreen stems are a window.

My infinite wrath is a Bow of Restoration of progressions

the blazon of my curly lion skin is an Altar

the unfading earthquake is a ciborium of the Initiate

a presanctified Triptych; the centre of the world is some sacs of variation

minefields of benediction, reliefs instantiated

in a marrow’s Baptistry there are plashes of judgemental passersby

for the gloomy unicorn; the mouth of my river is a pulpit at the landless Funeral Suppers of the Muses; my other half is a mullah.

An altar’s mass of a Multifaceted Sea-Resounding God

the Pagans’ euphonies are a Chorus;

mortar of attars, flankings of erosion of my dual “I”.

APHRODITE

The “I” is already abstracted from the neck…

I grieve for a wooden chandelier that is a blackboard of rules

dust, a peak of unvoiced times; this is my plucked “ego”.

Pollen is a halo of the jasmines buried in the ground.

I miss something. I miss life. The other one…

Of an exquisite oak tree.

The trunk, the bright smiles of heaven; haemostasis.

A face in the sorrow… The “you” in the unfaithfulness.

You die alone in your “ego”.

You will always blame the others in the agnosia of your anaemic self

For the one you never knew well; you never wanted to look for him.

I study… I study a long-lived voice beyond my galactic “ego”.

HESTIA

The voice of the judge of the High Table echoes in the wake of my semi-precious minerals, it invites to the shadow of the elm

to a strong, obstinate strain in a time when you disobeyed the one you didn’t want to take into account :

ATHENA

“Time belongs to Caligula; not to the medieval idols.

Don’t look back and around like a super-erotic Orpheus of some heroes of a Proust,

countless are the studies of the promising empirical

watercolors of odalisques, true diagnoses.

The mushrooms in the gardens of the nations.

Their spawn is not in the tunnels of the mountains anymore.

The three legged dolls of ephemeral children with no awareness.

The Doctor of your tribe’s Conference judged well when he said that the Sirens were always the doves of Evil.

The impression of telekinetic illusory lines is in the East.

The tortures are a rule; the numbers of the cheques.

You are sentenced to abstention from love.

May the Cyclops of Love follow you eternally”.

APOLLO

A voice destined for death leads me to a solid, dusty book

the yarn of my impetuous senses in the pulpit;

wind is the orchestra of my nocturnal whispers

the pages twinkle from the scales’ collection of winds;

they stop at a cube.

The first syllable of a curative is a multiform image, the prologue in a lifeless testimonial.

B’ MAIN THEME (of the month)

PERSEPHONE

I am now standing like a black-figure vase in the coast of my choices.

Alone I soliloquise with the evil; I efficiently scatter the blazons of the poppy across the four points of the offing.

I elaborate a suicide; it’s more than certain that I don’t inherit a daisy; I continually discount the blazons tightly belayed on my armour,

I think it must be some kind of chocolate flavour which shields from the pain

as a requital for the lights of “you” with the full moon in the background.

PENELOPE

I am trying to separate the sea’s drip from its rival with my right hand. I distill something; I can’t.

The time of parting is stiff and inflexible; the point is a century.

Your lips manifested on the clay of a shore.

They will fade. I know it…

The meanders of Triton will be the hooded ones.

I will effortlessly keep them in my cells’ sanctuary; the Untimely, the Bright, the Purely flowing, the Abundant, the Clean, the Stony, the White-clothed, the Perpetual, the Gold, the Tempestuous, the Undying Dreams

of an Olympian Feathered Holy Communion.

OEDIPUS

Do you remember when you used to drink from the wine of my shadows?

I remember eating the bread of your heartbeats,

God, like our rival, sprinkled his harp’s strings on us in the Himalaya while smiling…

The consolation of a fallen soul in slits with no crutches.

DAEDALUS

Homage, a game of weakness.

The cockerel I thought I had is already dead;

the ocean carries him away towards its tomb

the sky has sexual intercourse with steamy Lilith;

a relentless martyr engraves a marriage contract of palinode

a reminder of the stone of an English hierophant.

Amphitrite is receptive after all; a bride’s sheet reflects the carcass of an ancient river on a bridal bed, herself rolling in a convent.

CLYTEMNESTRA

The ignoble tribute is a game of power.

The circles I built were desirable, squares of vice on the chess, my black pawns on the verge.

The white ones belong to the others.

But I forget… I forget to abstain from others.

If only pain was a sea shell.

A paper of deceitful speech in the empty bottle.

The coin that takes its white light from somewhere else has dispelled the unbranched, triumphant pylons we had configured into the mud

the turmoils of the theatre, the compasses of illusion

the exhalation of the chains at the wheel of the heart.

Laughters are the waves of the others; sardonic, judgemental, insinuative

they laugh while there is nothing to laugh with; the skies with their virtual icebergs.

Everything is funny; I am not laughing.

The breath of the moribund for an illogical purpose

and you are done… Slowly. Torturously. Irrevocably.

For the sake of Nature.

Because since she makes everything perfect, she has to raze them.

ANTIGONE

Two eucalypti, bearers of the wind’s divine law, on the path of clay

a preceding cause at the recitation of my unbroken fountains

the coating of a threnody possessed by adrenaline:

IOCASTE

“From my bosom, the clock with its hands going backwards

swinging the shiver of my sun.

Let someone proscribe it or with a crutch of faith let him kill himself with an arrow”.

ERATO

“Do you remember telling me that there are no mirrors in Heaven”?

You were writing your shapes and mine on the sand of my silence.

Exquisite, Graphs, Unattractive, Multi-embroidered, Brilliant

you were releasing them on my surface.

Rewritten, Unlooted, Fluid, Ionic; a clear outline of an imperial circle

a wreath of smog of the unbifurcated archer.

A summer afternoon is a parrot’s opal.

ASCLEPIUS

You were in pain at the dune of silence; but you were anxious to see the end of the ships, their start line to echo distant, timeworn, legal speeches;

a kiss of a light hermit from me

mushy aerobatics on the wing of a hawk

from an enamel of desire and an evening primrose, a precursor of the day and the smell.

ATLAS

You were waiting; you were hurting a moribund dog saturated from a waterfall of unique drugs.

The director deemed your performance identical

at the one-act play where you held my hand deservedly

you thought your candle was a fan in a stretched thread.

You were a kouros with a gown and a card;

the titles were a boarding of subjugation, the awards were praises

for a cardinal nothing or everything

in a logical zoo of sapphires

experiments of heteronymy, a clavichord of point-bearing.

I watch an old man carrying a club from my kaleidoscope

from the table with his loutrophoros of shyness.

The plates have become signs.

Manual-Depression-Cotter.

The whole love of a traffic warden is a gargle of Cronus.

SISYPHUS

A gesture of beauteous firmness, at the end of it there is a computer’s feather

a train’s residue of an ambrosia that ends the heartache

in a thorn-bush of a reversible hike

a bow of a firm shunt of a thumb

a troposphere of incomprehensible kindness domination.

A half-extinguished cigarette on my back

a praise of a fracture, the octave is a clove

the issue of dreamy stocks is a proliferation of faded green oil rigs.

The mainland of a whelp.

“Aloe the indolent”

It allows everything.

A dolphin that wanted to become a songbird at the ice of the Equinox.

When someone is inside a glare he cannot discern the darkness.

Holiness should not exist after all.

The receipt in the papers of the musical accounts.

URANIA

And I keep waiting with the few in a squall.

A meteoric starfish in the ocean…

THALIA

I remember… “Do you remember the time we were sitting at the dock of life and we thought the beach was grass made of garlands?”

“Do you remember the time when church was the sea and the dream?”

“Do you remember the time when a raft was a lake with water lilies like a proper cote?”

EUTERPE

The dawn of the New Moon is non-assignable; a high priest of a small town is an unhappy substitute.

The planets we had celebrated are bright circles from our heads

the converted Bohemian fragments are the harmony of a bridal accompaniment

the notorious faceless corals are unarguable observers in the ceremony

it was then we cast the snow out of the snowmen

the sharks were beached miles away from us

the majority of the beach was ours

the hippuris of an arrhythmic flute is a dubious sex object.

The traces of darkness are a discordance in our eerie celebration that brings shining gifts

our salty, forked, deciduous pebbles for the cure of resentment.

You are the ebb of my sleep; I am the high tide of your passions

in an uneven game of sobbing for the fear of the unchangeable drowning.

Your cape is volatile in the island of my purification.

Your asymmetrical diadem is a damaging substitution of my pen,

the conceit of the random flow of my retina is a glaucoma of a Trojan shield, a disarranged graffiti of a commercial film:

“ARCHETYPALINVISIBLEMOVINGDESIGNSONBOARD”.

PROMETHEUS

I was a captive somewhere near the end.

Like a Titan, an allegorical expounder, primacy is a poppy of another form in my hands, a dispersion of a rock painting

without dangerous credits or dedications.

CALLIOPE

A turtle is soliloquizing and crying from her frock:

“The red always brings the black”.

The effigy addresses a reflection of transfer

in a cantilever of sunless need it provides:

Decay

Dispersion

Displacement

Sweat

Dreamcatcher Kneeling before the Cross

“Passion is love in the nth degree; hatred is its root

the trials of the atheists; decimals of boats”.

Cain Abel

of subordination of elevation

a cake of razor an inference of a larva

an attraction of a brother a scythe of oxygen

reflects that half burns

cards of naked forms a hoist of a palm of candles

at Thermopylae at Versailles

ACHILLES

The promotion of a newly enlisted soldier is with no indirect monographs

it is on hills with bus lanes of inaccurate wreaths of kings

it is a spectrum of an interactive Niagara of a self-awareness full of fruit.

MELPOMENE

The eyes of your virginity’s decaying are red-blue ribbons

the altar is a ring of puncture, a model of deviation of a subsidy

senility in segmented veins on my vigorous shrines

the arteries of the miniatures are showcases with lanterns

the rollers on the exalted hair of Sampson,

the piercing of the snowy light is a peak of an offing voyage

of a chameleon which changes my frontispiece to a regeneration.

“The beauty of your lilies must have an end”.

NARCISSUS

The heat of my soliloquy is dreadful;

I am looking for a tailless mermaid in the forest

the lamp is a messy cox of love with no shells,

the names must be pearls.

A stalagmite of misery at its perimeter

the other’s trunk is a dense cavity

a virtual star of letters.

The truth is in the darkness of despair and the marsh brings a small torch

for her redemption

while you are the satellite of flakes of well-closed doubts

the fragrance of similar alternations is

a warlike consolation at the weave of a jar of processional breath.

Misery is connected to happiness; corners of substitution

the garnish of a currycomb is a bellicose libation and a fish net of deviations.

The precession has her resin; not the route which is supine or on your back

in a foam of a perfectly processed discord

the diagnosis is a virus without a cause; the enemy is the one who engraves a shadow

“A bountiful hourglass with no membranes”.

This will be the emblem of the angel who carries a splinter

as he erases his sails in a channel of dust birth

at the mooring of his hostile hydrants.

ICARUS

I wonder.

“Why to me?”

Alone I place the inconceivable seasonings like mines.

TERPSICHORE

“Heavenly guided convergence of the dissimilar mountain lines,

you should be based on undefeated mandrakes of beauteous skirmishers”!

ARIADNE

Scrolls of forgery of planned moments

I pluck the daisy’s petals like an unsuitable defender seahorse.

At the end of the Pacific I endorse a paean with no winners, flower for the dead, lost people who are medals of deviations.

PHAEDRA

“Which is the nirvana of the daisy with no wreath”?

I know. Daisies do not bloom in the foreshore.

Only the classical amphorae from the anonymous, celebrated shipwrecks lie explaining mysteriously:

“DRYLOVESEEDSOFTHESEA”.

TANTALUS

The unadorned staff floats alone, like a castaway

on the stones of the invisible violence

a segment of a Florentine canvas

it depicts a naked woman who does not show the “you” as sacred, vulnerable.

CLIO

“A piece from Palladium Baal of doubtful origin

was deprived of fur illumination as dictated by a clause

of one unarmoured rough September, thus we got

two stony tablets, a reminder of a vegetal castle, a draft of potent ideas”.

“There wasn’t starry navigator; only a weathervane of advice

because life resembles a flag at the end of an islet”.

“Two Byzantine icons of a December leading backwards

patterns exquisite lexemes scattered randomly at the end of the hall,

they trace like Eurydice on what is irreversibly gone and what may come

otherwise let it go, a divine name little eagles of strange physique”.

“The breakfast of a gypaetus is a core of lymphomas

of an eternal punishment on the tendon the serpentine shawl of antinomy

the fluctuation of flashes of the Dalmatian friend

the probe is a fountain of questionable mistrial”.

Name

Debarment Of a clamp

Of Homesickness Delimitation

Repetition

ODYSSEUS

With a log as a compass struck by angels

I will get rid of the devoutness of my tub

I moor at the shore of my private collections

at the steppe of my dead-end coherence

I am waiting for a date palm with no dates.

Oh how the pebbles hurt!

Comforters are the windmills that repel hunger

they send the first martyrs to paths of illiterate inbred feats

a march of firefly bearers at the shimmer of the catalytic century

an agonized hagiology of conscription is an uninvited ballot box

an alliteration of a bright acceleration uncut reversal

phytogenic dispute, light of a signed illegal triumph

incomprehensible alteration in a roaming of a lack of parentheses

a centripetal ground of a brothel in uncurved quadrants.

HEBE

“What is the sun without his moon”?

A poppy with no eyebrows; a function with no arousal

A drained prestige of an unsalted herbarium.

THEMIS

I initiate her fingerprint

a cotter of a shooting in the sandstone of my undedicated passing conscience

a framed fountain

the conference of the feet of the first battalions of scouts

the encounter at the catacomb of dedication

a scroll of a consubstantial face of the law traditionally in conceited dithyrambs

a mane with frames

objets d’art

climactic, concealing everything

a compilation of disregard

unstable is the reshaping of the bus

proscription of errant souls, a clarity of darkness

the remaining feeling in a sign of an amblyopic dollar

a participation in a polar comet.

Everything brings me a promise of flare.

A victim in the twilight sails in the water

for a word of sarcasm, for Pausanias,

for a swing of bravery scorn my laurels

and debasement the ears of the soldier

a paraplegic body perfume bottle “for you”

a foundation of competition.

The excavation is a kiss of surrender from the quarries of the salt lakes

the granite is a mixture of laughter and tears of cocaine on the street

the enclaves of my chuckles render my beryl inactive.

The chimera of towing is a proper hope

The python’s dessert is designated in the cage;

a luminous device of movement in the Earth’s eclipse

a chosen musket of the castes from the naphthalene

incurable familiarity in the creation of the plot

spring water is a tempestuous stone thrower in monarchs as fast as the wind,

an inappropriate land of the dead near and beyond the circus

in a calmness of a muslin

safekeeping in the strong-smelling worship.

At Lazarus the uplift is a scorpion’s stinger

in the rose’s meridian an egis of demagnetization

the conqueror of the hemorrhage, cheers of drollery

a towel of deforestation at the corner of the hut

a disastrous venture of holy communication of vessels in the service at the labyrinth.

LAOCOON

A student of mine a umbilical cord of a meconium places a baby that hasn’t been embalmed

before me the branches of the whimper a levitation with no horns.

I have to fight off the obscure parts of three runes,

I don’t know which the concessionaire is to embezzle

a horizon of ungrinded write-off

in the semi-god constellation of Orion.

There the sentences do not wound like the actions of the rain.

They only cringe and applaud us

in a beloved pump of stricture

clumsy handlings good at hunting

the index the thumb a space of fainting.

POLYMNIA

An invocation of a song in an unapproachable being

panorama of a transfusion of voices

from the invocable postmortem life of the equations

the vigor of deadbeat inequations in a sextant of uncarved equal rights of speech,

a brooch on the lapel of the Unknown like wind in a blowing shell

primal before the past existed

a restrained pendulous counterpoint in a winter’s counterpoise.

ORPHEUS

At the epitome of my budgets with no fingers

I ended up an untamed correspondent who bites hearts;

penniless with a billet doux the words lost their ink

and the others lost the “apology”.

“Magic must be reality’s sister of June”.

C’ EPILOGUE (The miracle)

CLOTHO (Crucifixion)

I wake up from my oblivion’s raid.

In a blooming flower my half-worn palms two pages.

My name is a harmful, black-clothed person who banishes foreigners

he imparts shiny, golden capital letters at a map of directions.

Participation of a weed a bust of ambrosia in the idleness of silence.

LACHESIS (The Descent from the Cross)

The show came to an end; my part and I alone

we defect from the tattoo of the wild plum tree

the powder goes a snail of emotions

the lie is a paper full of explanations in the basket of ragged clothes

an autumn sonata echoes mournful readings carried around.

ATROPOS (Resurrection)

“Finally, life must be some kind of solid timespan

in full anomie; two different concentric circles at the spoke of action-

at liberty’s diameter”.

The wash of my epilogue in the end of the film

My diagram is vapor, an infected crease

the renouncement in my belfry is ultimate bliss.

To A.W

To the Anonymous Woman

commode-francaise version

COMMODE

By Arelis

Translation:Antigone Mavragani

Personnages

Eclectus

Esclave

Cléandre

Commode

Crispina

Quintinus

Laetus

Lucille

Marcia

Marc Aurèle

Perennis

Pompeianus

Soldat

Fadilla

Philocommode

Résumé

L’œuvre intitulée Commode, qui est constituée en cinq actes, commence en récitant les derniers jours de l’empire du père de Commode (naissance à Lanuvio, en Italie, le 26 Avril 161 après J.C./décès à Rome, en Italie, le 31 Décembre 192 après J.C.), Marc Aurèle (naissance à Rome, en Italie, le 26 Avril 121 après J.C./décès à Vindobona-Vienne Contemporaine- en Autriche, le 17 Mars 180 après J.C.) militant contre les Marcomans, à la région d’Œstrus et finit en récitant le jour de l’assassinat prémédité et bien organisé de Commode à Rome par sa maîtresse Marcia (date de naissance inconnue/décès à Rome, en Italie, probablement entre le 28 Mars et le 1er Juin 193 après J.C.).

L’Acte I se déroulera le Mars de 180 après J.C. à la région de Danube et plus précisément à la tente de Marc Aurèle, avec qui Commode dialogue sur la vision du monde dans un climat philosophique et gouvernemental et surla combinaison , qui suivra après la mort de son père , de la théorie et de l’application de ses idées tant qu’à l’Armée qu’à Pompeianus (naissance en 125 après J.C.-décès à Rome, en Italie, en 192 après J.C.).

L’Acte II aura lieu à Rome en 182 après J.C. et présentera les réactions sentimentales de Commode dues au coup d’état échoué de Quintinus (naissance à Rome, en Italie, en 182 après J.C.) de Quadratus (lieu de naissance inconnue, naissance en 138 après J.C. / décès à Rome, en Italie, en 182 après J.C.) et de sa sœur Lucilla ( naissance à Rome, en Italie, le 7 Mars de 148 ou de 149 après J.C./décès à Capri, en Italie, en 182 après J.C.) , les relations entre lui et sa sœur, leur avis par rapport à leur père Marc Aurèle et son époux défunt Lucius Verus( naissance à Rome, en Italie, le 15 Décembre 130 après J.C./décès à Rome, en Italie, le Janvier/Février de 169 après J.C.) mais aussi leur avis par rapport à leur mère Faustine la Jeune ( naissance à Rome , en Italie, le 16 Février 130 après J.C./ décès à Halala en Cappadoce au Pont - Turquie Contemporaine - le Janvier/Février ou Décembre 175 après J.C.).

En outre, à la scène III, qui aura lieu un an plus tard, Commode et son épouse Crispina (naissance à Rome, en Italie, en 164 après J.C./décès à Capri, en Italie, en 183/187 après J.C.) échangent leurs crédos sexuels sur la vie et leurs interprétations mythologiques portant sur les travaux d’Hercule avec qui, Commode se sent identifié.

L’Acte III se déroulera à nouveau à Rome de 185 après J.C. où le comportement psychologique de Commode se déploiera et ce comportement sera aussi élargi grâce au complot de son plus fidèle collaborateur Perennis (date de naissance inconnue, naissance à Rome, en Italie, en 164 après J.C./décès à Capri, en Italie, en 183/187 après J.C.), qui était considéré d’après les rumeurs son amant.

L’Acte IV aura lieu à Laurento de 190 après J.C. au domicile de la famille de Quintinus et abordera le sujet de l’investigation d’une crise économique et sociale manipulée par Commode, pour laquelle Cléandre était considéré responsable (naissance à Phrygie en Asie Mineure -Turquie Contemporaine, date de naissance inconnue/décès à Rome, en Italie, à la fin de Juin/au début de Juillet de 190 après J.C.). Durant ses conversations avec sa maîtresse Marcia et avec sa sœur aînée Fadilla (naissance en 159 après J.C./décès entre 192 et 213 après J.C.) Commode expose sa perception métaphysique tant pour des événements réalisés tout au long de son empire que pour l’Arithmétique Linguistique.

L’Acte V représentera à Rome le 31 Décembre de 192 après J.C. le jour de l’assassinat de Commode, un assassinat si bien réglé comme une orchestre symphonique, et décrira tant les raisons que les moyens qui ont conduit à sa réalisation par Marcia, Laetus (date de naissance inconnue, à Rome, en Italie entre le 28 Mars et le 1er Juin de 193 après J.C.) et par Eclectus (date de naissance inconnue, à Rome, en Italie, entre le 28 Mars et le 1er Juin de 193 après J.C.).

Sources:

1. Historia Augusta, The life of Commodus/La vie de Commode

[Loeb classical library, œuvre publiée en1921]

http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Historia_Augusta/Commodus*.html

2. Δίων Κάσσιος/Cassius Dion, ρωμαϊκή ιστορία/histoire romaine, τόμος ένατος/volume IX, βιβλίο 73/livre 73

3. Ηρωδιανός/Hérodien, Της μετά Μάρκον βασιλείας Ιστορίας /Histoire des empereurs romains de Marc Aurèle à Gordien III, βιβλίο πρώτο και δεύτερο/livres I et II

4. Wikipédia, l’encyclopédie libre

http://en.wikipedia.org/wiki/Avidius_Cassius

http://en.wikipedia.org/wiki/Bruttia_Crispina

http://en.wikipedia.org/wiki/Clodius_Albinus

http://en.wikipedia.org/wiki/Commodus

http://en.wikipedia.org/wiki/Didius_Julianus

http://en.wikipedia.org/wiki/Faustina_the_Younger

http://en.wikipedia.org/wiki/Lucius_Verus

http://en.wikipedia.org/wiki/Lucilla

http://en.wikipedia.org/wiki/Marcia_(mistress_of_Commodus)

http://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Aurelius

http://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Aurelius_Cleander

http://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Ummidius_Quadratus_Annianus

http://en.wikipedia.org/wiki/Pertinax

http://en.wikipedia.org/wiki/Quintus_Aemilius_Laetus

http://en.wikipedia.org/wiki/Tigidius_Perennis

http://en.wikipedia.org/wiki/Pompeianus

http://en.wikipedia.org/wiki/Ulpius_Marcellus

5. De Imperatoribus Romanis/Empereurs Romains

http://www.roman-emperors.org/commod.htm

ACTE I

Scène I

[Elle se déploiera le 16 Mars 180 après J.C., un jour avant que l’Empereur de Rome Marc Aurèle expire à la terre des Pannoniens. Marc Aurèle rendra le dernier soupir aulit de sa tente sous la présence de son fils, Commode.]

Marc Aurèle: C’est parallèlement à ma philosophie que mon empire s’éteint aussi. [Il détache pour l’instant son œil chrétien et démocratique et il bat les paupières de son œil coréen.]Ta tête comme un Véga en aiguilles de pin de granite; je la regarde méticuleusement. [Il lève un peu sa tête qui se soulève légèrement à son lit.]

Commode: Eussé-je été peut-être père des Romains, la Lune?

Marc Aurèle: Tu n’eus jamais été adepte de mes idées. [Son dos est tourné pour que son fils ne puisse pas le voir et son humeur est obscure comme celle des habitants des Selles. Commode est pourtant assis au siège auxiliaire près du lit.]

Commode: Qui peut se détacher de sa tige et devenir une fleur lumineuse étincelante?

Marc Aurèle: Le père de Rome fut la Grèce primitive.

Commode: Père de la Nation … [Il semble à chanter.] J’aurais bien préféré qu’il eût beau-frère.

Marc Aurèle: Une force illimitée et non forgée mène un enfant à imiter le modèle de Tibère et de Bacchus… [Il tousse.]

Commode: Après que tu rendes ton dernier soupir je serai un roi de Rome qui ne bêle pas… [Il frappe à son cœur trois fois.]

Marc Aurèle: Tu ne chanteras pas des élégies avec ton cœur à sept cordes maintenant qu’aucun vent ne soufflera plus à mes entrailles? [Il mal halète.]

Commode: Je déplore mon père comme si je le ferais dans le cas où le feu, l’eau et le vent n’existeraient plus en Terre…

Marc Aurèle: Et l’amour … À l’inverse de l’elliptique...

Commode: Et l’amour provenant de cette goutte paternelle et politique n’épanouira plus jamais… [Avec les mains il forme un jasmin montrant la Colchide.] Je ne porterais pas en tête une auréole en lierre … [Il joue avec une touffe de cheveux.] Je te surveillerais seulement comme un Corynétès et comme un carnivore.

Marc Aurèle: Tu n’épouseras pas ta sœur comme Ptolémée l’eut fait auparavant? [En sanglotant]

Commode: Non, père…Je te le rassure…

Marc Aurèle: Je guette les Allemands… [Il mal halète.] Ceci n’est pas un discours docile. [Il regarde autour de lui un ennemi imaginaire ou surréaliste.]

Commode: Père, ne t’inquiète pas … [Ses cheveux de coton en amas s’électrisent.]L’unité des hordes qui n’eurent pas succombé aux gorgones, à tes surarmes stoïques et de tous ceux que tu n’eus pas réussi à leur faire communier la bouteille de leurs alliances à travers la persuasion de la raison, sera réglée dans un certain temps gaulois.

Marc Aurèle: Un serpent que tu ne puisses pas tuer, tu dois le former à une étoile de chien, ton adolescent … [Il courbe son dos du coin différentiel.]

Commode: Père ne devient pas si cynique.

Marc Aurèle: Je crains mon enfant que les capitulations précédentes contiennent une dose imprégnée des convictions d’Antiphon … Tu veux que j’affaiblisse mon âme plus tôt qu’attendu par tes mensonges mer sereine … [Il tousse plus intensivement.]

Commode: La philosophie ionienne n’était-elle pas parmi tes remèdes la moins agile? [Il rit en hâtant ses mains à la coupe de ses cheveux et à la chaine de ses cornes qui tentera à planer jusqu’à Ophélie VII.]

Marc Aurèle: Comme j’aurais voulu Commode que tu serais mon kouros philo athénien à l’image et à la ressemblance… [Ses yeux sont mi-clos et épuisés par l’inflammation. Commode à la rive d’en face se tourmente et fournit le Bénarès de ses mains.]

Commode: Père je n’éclaire aucun thyrse et je n’ai aucune intention à me transmuer en Néron ou en Domitien… [Il danse élégamment pendant qu’il fait semblant de cirer un chrétien.]

Marc Aurèle: L’argent mon enfant à un jeune âge mène au plaisir nouveau d’une païenne… Le modèle le plus distinctif fut celui de Denys l’Ancien de la sicilienne… [Il respire profondément.]

Commode: Il voudrait peut-être rassembler au nom divin et similaire Dionysos… Moi j’aurai Héraclès comme un petit navigateur…. [Il lui montre les rats de ses mains et la toison en veines de sa poitrine.]

Marc Aurèle: Tu préfères mon enfant que tu te confrontes à un demi-dieu et non à un Dieu?

Commode: Je le trouve plus hexagonal…

Marc Aurèle: Mes paroles à tes conseillers peux-tu les rappeler? [Sa bouche comme un puisard pour transpiration.]

Commode: Tu leur eus dit que les pères sont meilleurs lorsqu’ils ne sont pas peu… [Il déclenche un regard élégant ayant une direction divorcée vers la républicaine.]

Marc Aurèle: Je leur eus incité à devenir tes doyens, à te sermonner vers un cours horizontal ayant comme boussole la morale et la vérité et à te soutenir de manière que tu évitesd’être rejeté dans l’égout par tes actes violents…

Commode: Libertin … Que j’aime cet adjectif …Celui qui n’eut pas attaché à son âme le châtiment… L’heure de la valeur… La valeur de l’heure …

Marc Aurèle: La bêtise de la valeur… [Dans un ton naval et réparateur.]Sans la rose du peuple, mon enfant, tu t’effondras de la chaudronnerie de la tyrannie… Les mousquetaires et la monnaie ne t’empêcheront pas d’envisager les peines…

Commode: Mais ce n’est pas toi qui venait de dire que j’étais un libertin… Si je suis un libertin, mon père croit en moi que je serai dévié par Némésios… [Thermal.]Père… [Plein d’ironie.] Quel mot frugal et insignifiant… Je ne l’eus jamais connu… [Il unit les cheveux de Marc Aurèle.] Si faible… Des nuages au Ciel… Ils loueront un certain endroit là-bas jusqu’à ce que tu reviennes ayant beaucoup de raisins en terre… Amélioré au verbe philosopher… [Il arrache une touffe de cheveux qui sera déracinée. Marc Aurèle impuissant se tord d’une douleur sans merci.] Maintenant père tu es devenu ma possession matrimoniale…La métropole d’être enceinte… Cette touffe je la tiendrai à mon domicile impérial… Enfin père tu étais peut-être une mère? [Il se repoussera du lit contre duquel est son dos.]Père si tu savais comme je t’habille en or tu oublierais la notion de la mort et tu resterais pour toujours un immortel… [Il s’écroule en mettant les genoux à ensorceler le plancher et en unissant ses mains avec l’Hermétiste.]

Marc Aurèle: Ces nuages, dont tu es armé, resteront des points hiéroglyphiques et persistants du Ciel… Je ne procéderai pas à des oracles nués… [Dans un ton farouche.]

Commode: Père, mon frère jumeau mourut si nouveau…[En train de tourner vers son père alité aux yeux enflammés et couverts à des rideaux serpentins et oblongs.]

Marc Aurèle: Si son caractère ressemblait au tien je ne le déplore pas…

Commode: Comme je te compatis comme les raisins… [Il est redressé et il l’allaite frontalement, il secoue en l’air la touffe qui était jusque-là attachée à sa poitrine.] Il ne fallait pas qu’Adrien t’adoptes…

Marc Aurèle: Tu crois Commode qu’il ne me soit pas à temps aperçu que tu eus ordonné, les doses hétérophiles concernant ma maladie à ne pas être délivrées à moi par mon médecin personnel?

Commode: Tu étais mon très bon cinquième Empereur… Je le sais préalablement que je ne serais pas archivé comme le sixième…

Marc Aurèle: À l’arithmétique des notions tu n’étais jamais un agneau facile à la douleur… [Il se balance.] Il est Mars… Comme si c’était hier que Jules César fut maintes fois poignardé…

Commode: Même si il fut accouché en Juillet, c’était en Mars qu’il fut une statuepar le Sénat romain malhonnête… [Il déplace ses boucles à la poupe de soi-même.]

Marc Aurèle: La fête des Figues… Cette fête Commode te chassera jusqu’au tir de ta vie… Commode, celui qui a la figue…

Commode: J’aimais toujours hâter aux autres c’est que je sodomise… Je vous remercie en avance… [Il touche son entrejambe.]

Marc Aurèle: Le doux raisin de Dionysos t’eut influencé, avant que Pluton me gratifie à son obscure maison de maître… [Il tousse à nouveau.]

Commode: Je souhaite que tes diphtongues abusives soient rapides envers moi, qu’il te souffle… [En dièse son ton vocalique.] Et lorsque tu ne permettais pas à tes mousquetaires, pour ceux qui te fréquentent, à les repousser cela était si aristophanesque… Pourquoi tu avais alors cette prison en avant?

Marc Aurèle: Pour qu’ils me protègent par des assassins présomptifs comme toi…Ton caractère m’eut dégénéré et me tue… [D’une voix saccadée.]Faustine avait à son entaille la balance, lorsqu’elle m’eut confié un peu avant ton germe qu’à son rêve elle eut vu la naissance de deux serpents…

Commode: Lorsque tu loues une fois par an ma mère je suis tellement heureux… [Il fixe en hauteur sa langue.] En tout cas, elle n’eut pas vu à son rêve que l’un de deux serpents descendants ne vivrait que pour quatre années…

Marc Aurèle: Le serpent qu’elle réchauffait à son autre sein, se prouva d’Adrastée plus Terpénique… [À mi- chômeur son œil stalinien.]

Commode: Père, ton règne se couche et le mien se lève… [Il met en pilon capricieusement pour l’instant son œil thatchérien.] Père il se peut, comme Épicure aurait dit si tu l’eus devant toi, qu’à travers l’écoulement continu de ton image aux yeux de tes sujets tu fus consolidé comme Hadès…

Marc Aurèle: La mort, Commode, n’eut pas investi à moi…Tout ce qui est en train de déconstruction, qui n’est pas sensible, et tout ce qu’on ne sent pas ne peut pas être catalysé pas les étamines de notre âme… [Il tousse.]

Commode: Les nuages provenant des profondeurs de la terre sont dérivés avec parenté vers l’Ouranos de ta parole…La douleur dans sa musique a la durée d’un Éridan qui est ancré par la palatale…

Marc Aurèle: Le remue-ménage Commode ne peut pas être propice si le drap en parchemin entre nous n’a pas de raison, bonté et Thémis pour les équilibrer… [Il tousse et ses yeux sont des autocollants par la douleur.]

Commode: Si la volupté eut conquis ton lit cadavéreux, tu ne devrais jamais dominer les foyers des accouchements… [Il forme avec ses mains deux triangles en vide, ayant sa taille pour pylône.]

Marc Aurèle: Sans le baume de la nature et avec la volupté à son aspect diluvien tu ne peux pas t’introduire…

Commode: Père, que voulait dire Épicure que par les hommes et les événements de l’Ouranos, sous la terre et l’infini même essayé personne ne peut être protégé? [Dans une clé collégienne.]

Marc Aurèle: Peut-il un Lykaios supplier l’homme? [Sa voix est dans une régression supplémentaire.] C’est inutile d’être protégé Commode par les originaires d’Ouranos, parce qu’ils enrichissent avec des idées étincelantes le petit temple de ta pensée ionienne… Tout ce qui est sous tes pieds tu peux les surveiller entièrement et par conséquent tu ne risques aucun danger à cause d’eux… Les émeraudes, néanmoins, de l’infini sont l’histoire matérielle de l’univers, à partir de laquelle aucun homme ne peut être rendu un démon… L’infini puisqu’il n’a pas de temps et d’espace ne peut pas être scruté… [Il tousse fougueusement.]

Commode: Ni les terrasses qui sont ses dimensions?

Marc Aurèle: Non, ni d’elles. La sécurité réside dans la prise des distances du peuple…

Commode: L’unité est l’échelon de l’infini et le chef de file au cèdre du peuple…

Marc Aurèle: Il me semble Commode que tu aies toujours suivi la maxime d’Épicure: le raisonnable ne s’échappe jamais de la volupté…

Commode: L’antidote de ton remède n’est pas naturel et obligatoire pour que ta douleur se détrône? Ta statue que tout le monde admire, ne crois-tu qu’il était une pêche ni nécessaire ni naturelle?

Marc Aurèle: Tant qu’il existe le fil de l’histoire sa cristallisation est considérée comme une masse compacte. Tant que l’encastrement des matériaux de ses statues est en dépouillement, pour l’apothéose de l’histoire est de la source… Ceux qui vivront deux mille ans après notre époque, qu’est-ce qu’ils auraient connu si on n’eut pas recréé la civilisation et ses possessions? [À cause du mal halètement ses prunelles avec le nez ressemblent à des ordres doriques évolués.]

Commode: La vanité est l’un voile du pouvoir…L’autre doit être l’histoire… [Il fait des routes universelles autour du lit du mourant ayant la main Brejnévienne mariée avec la taille tandis que son menton De Gaullien est préparé.]

Marc Aurèle: L’histoire d’un pli de la tunique de l’univers non à son infinité mais à la normalisation de sa conscience…

Commode: Ne pas se nuire réciproquement… La loi d’Épicure peut-il triompher chez les mortels aussi? [D’un regard soi-disant innocent, il dresse son sourcil francien.]

Marc Aurèle: Non, Commode car la société est une jungle stratifiée… La pyramide est reconstruite par une tranche d’intérêts… [Il toussote.] En tout cas pour les observateurs invisibles des hommes et pour les chefs de file invisibles elle a un dynamisme à plusieurs chevaux…

Commode: Épicure disait que le besoin est un mal… Il n’y a pas pourtant aucun besoin sous lequel personne n’est prostituée…

Marc Aurèle: Si on courait à un marathon en ayant la raison commune, aucun mal ne coexisterait, personne ne vivrait sous lui…

Commode: Ou les angles correspondants…

Marc Aurèle: La raison Commode n’est pas d’arithmétique ou de suite géométrique; c’est aussi la lampe à huile de cœur…

Commode: Père, l’ennemi du mal est le pire… [Dans un air sinueux.]

Marc Aurèle: Moi comme je croyais que le bien était la solution à tout… [Dans un air de démission surtout à cause de sa stalactite d’âge et moins à cause des savoirs d’un caractère pleinement formé.]

Commode: Mais père, pour vaincre quelqu’un d’autre il faut que tu t’assimiles à la même espèce, après avoir connu au maximum ses vertus et ses défauts…

Marc Aurèle: Un lion n’eut pas vaincu plus facilement une antilope par rapport à son similaire?

Commode: Ils appartiennent à l’espèce des animaux et plus précisément à la sous-catégorie des quadrupèdes…Un lion peut-il attraper rapidement un homme qui a beaucoup de pigeons ?

Marc Aurèle: Donc pourrait-il s’être expérimenté avec les lois de la jungle?

Commode: Par l’affirmation de la phrase qui appartient à la syncrétiste…

Marc Aurèle: L’Étrusque aux mêmes espèces de la catégorie réflective est le plus douloureux et le plus dédaléen… [Il tousse et il mal halète.]

Commode: Le reflet des guerres de Marc Antoine et d’Auguste à tes lèvres est ancré…

Marc Aurèle: Commode, si tu ne commentes pas littérairement le bien que tu récoltes aujourd’hui, tu seras remanié en vieillard comme moi…

Commode: Je représenterai les Héraclides pylônes à ton épitaphe… Père, tu crois que tu réjouis en ayant pour métope la lune notre dialogue philosophique?

Marc Aurèle: La parole est à la fois du laudanum et du déchirement… [Un chien eut entré devant la scène. Commode fut devenu le servant aux oreilles du chien.]

Commode: Le plus grand besoin est la confiance que j’élève en lui…

Marc Aurèle: Commode, le chien ne te sauvera pas de la fête des bâtons de la mort…

Commode: Pour ce qui est du destin je ne me lamente pas pour que jel’aide, étant donné que cela est réalisable au-dedans de mon sur gonflé moi… [Commode embrasse les oreilles du chien.]

Marc Aurèle: Tu peux avoir la gaillardise de dire cela, parce qu’à part de mon sang tu hérites mon trône voûté aussi… Tu acquis ta grande fortune en me servant… [Comme un bègue.]Moi le sei… Le seigneur et père de toi mais… Sur… Surtout les masses des ignorants…

Commode: À quoi faire la fortune continentale, si personne ne t’apprécie ou ne te divinise?

Marc Aurèle: Ce serait plus propice si au tressaillement des autres tu fus prospéré pour toi-même… [Il essaie de prendre des respirations enfantines.] Rien ne t’est suffisant, parce-que le suffisant est peu pour toi…

Commode: Comme je voudrais vieillard que tu me fasses brocarder, de te recouvrir avec l’oreiller qui repose ta tête… [Il serre le poing.]

Marc Aurèle: Tant que je respire, Commode, je serais là pour te porte les outres de la critique jusqu’à la fin…

Commode: Le moment que tu me concevais à la vulve de la mère, ton trône m’eut octroyé… [Il regarde un point qui parle vaguement.] Et ton étoile de mer fut colée à sa mer et elle fut émanée en bébé… Porphyre… [Dans un air de correspondance eschyléenne qui n’est pas fondée.]

Marc Aurèle: Si tout le monde apprenait que tu voulais tant m’assassiner, tu embaucherais pour cette raison la saumure? [Dans un air d’un lion blessé et agonisant qui avorte la victime, pour qu’il se rue à l’occasion championne à l’art de chasse le plus cruel.]

Commode: On se sent de l’araignée venimeuse, lorsqu’ on commet quelque chose désavantageuse par rapport aux socialement acceptés ou lorsque son âme est dans un étage plus chtonien que celui des autres… L’empereur se trouve au sommet des Alpes et non à sa déclivité…

Marc Aurèle: Un dieu intrépide est comme un chien sans bride divine... [Il lui tournoie à nouveau le dos.]

Commode: Tant qu’il y a le nom fabuleux, mon âme rien ne puisse bouleverser…

Marc Aurèle: Je ne prends pas ombrage de toi… Le plus que tu sois heureux, le plus tu te nuises…

Commode: Tu ne loues pas une sale économie à tes voyelles…

Marc Aurèle: J’ai une dent de sagesse qui dirige tout dans une orbite méridienne… Tu désires Commode ce que tu ne peux pas vaincre et tu morcèleras tout ce que tu eus réussi…

Commode: Et c’est lequel?

Marc Aurèle: En envisageant son idée, l’Invincible à vaincre…

Commode: Père… Il n’y a pas de lutte sans bataille…

Marc Aurèle: Rien ne peut devenir par ce qui n’est pas ou ce qui n’existe pas… Étant donné que le monde existe Commode, ils existeront à la fois la lutte et la bataille…

Commode: Nos sens sont des preuves évidentes que pourtant les corps existent…

Marc Aurèle: Comment sais-tu Commode que le pommier que tu vois est un arbre et non un géant de la période préhistorique? Notre corps est parsemé des univers qui ne sont pas blancs et qui nous épient à distance… [Sa poitrine est mise en page et puis est ancrée entre les paumes de ses mains.]

Commode: Vieillard-Empereur tu peux voir les monts de Vénus ou les hauts plateaux de Mars? [Comme un microscope avec la filiale de ses yeux.]

Marc Aurèle: Je préviens les croix-Myrmidons à travers mes manuels provenant de ma quotidienne ingénieuse…

Commode: Peut-être que tant que le corps se sépare de l’âme la dernière peut voir être déployée tout grand devant elle, la connaissance du mythe de la terre… Moi, tout de même, je vois le chou cabus comme chou cabus, la constellation d’Hydre comme constellation d’Hydre et toi vieillard comme la digue pour mon trône minyenne et romaine… [Il approche l’entrée de la tente au cas où quelqu’un y arriverait. Il se retire à son siège.]

Marc Aurèle: L’univers est infini… [Il est mis en confiance.] Les mondes par lesquels il est constitué sont innombrables.

Commode: Si notre corps est une miniature de l’univers, dans ce cas-là j’assume que celui-ci aura aussi des extrémités et des limites…

Marc Aurèle: Le vide aura sa propre histoire entre les autres univers particules…

Commode: Tu me verras à la fois à un temps déductible de la lumière et à mille points…Mes abacules sont retenus par leur uniformité et le vide à mon mosaïque humain…

Marc Aurèle: Donc les abacules divins se transmuent dans l’entretemps… Va-t’enmaintenant… Laisse mon herbe à se dormir…[Commode prétend d’avoir conquis le nombre zéro.]

Commode: D’où au cygne de Zeus la carnavalesque…

Marc Aurèle: Tu eus dirigé par des nuages sous les pieds des Dieux, au-dessus de ta tête et des têtes de ceux qui sont sous tes pieds…

Commode: Les Dieux du Ciel ne sont pas du tout gênés par mes pensées par rapport aux Dieux de la Terre… [Il se coïtera avec le plancher en formant avec son corps la lettre de la proscription.]

Marc Aurèle: Ou ils n’eurent pas du tout écouté, tout ce que tu fasses…

Commode: Ma blanche toison se puisera à mon haleine et mes expériences… En tout cas, d’après la mort d’Épicure tu ne devrais pas avoir peur car lorsqu’elle viendra tu ne seras pas là…

Marc Aurèle: Commode l’homme eut eu peur de la mort, car c’est à cause d’elle qu’il n’arrive pas à réaliser ses grands rêves ou parce qu’il les laisse inachevés…

Commode: Père l’avenir n’est pas entièrement à nous…

Marc Aurèle: Cela eut lieu parce que chaque sphère de vie conventionnelle eut différencié son empreinte sur un degré enfantin ou océanique et à ne pas oublier que l’avenir est la résultante de toutes ces sphères qui eurent subi des modifications…

Commode: La chance père n’est pas divine… [Dans un air condescendant.]

Marc Aurèle: Donc elle n’est ni à répétition, ni immortel… Elle est mortelle comme les animaux… [Dans un air accablé.]

Commode: Les Dieux ne laissent rien à se manifester irrégulièrement… Pour la neige Épicure donne une interprétation extrêmement scientifique… [Il prétend d’avoir froid.]

Marc Aurèle: Commode n’oublie pas, que les phénomènes naturels puissent facilement être parallélisés à ceux de l’âme…La neige symbolise la séparation entre le corps et sa température… [Il bégaye à nouveau.] Que son co… Corps octroie à nouveau…

Commode: Les foudres sont les corpuscules invisibles qui unissentle corps à l’âme… [Dans un air de Gorgias.]

Marc Aurèle: Et les nuages Commode qui font ombrage à notre céleste, voûte mentale et qui cachent la lumière de la pyramide de nos yeux, sont des pensées solidifiées…

Commode: Je soutiendrai que ces nuages ont la tendance de se reproduire avec la canicule du cœur, mais aussi de la mécanique de l’esprit qui a un type physique à la forme d’un bracelet et leur distension sera ainsi rassurée. Par conséquent, la chaleur montagnarde et la raison accélératrice des nuages rendent la texture soit plus souple soit plus âpre…

Marc Aurèle: C’est pour cela que le Ciel ne se séparera jamais de la Terre…

Commode: Les typhons et les tornades?

Marc Aurèle: L’âme Commode est constituée également par des mélanges qui ont une substance plus vaporeuse et qui se mobilisent ou qui se déplacent légèrement à n’importe quelle turbulence… Et ses esprits et ses vents ont la capacité à expulser le brouillard de la terre…Je t’en supplie Commode…Va-t’en… C’est la prédominance de minuit… Il fit soir… [Il tourne sa tête vers la direction de Commode.]

Commode: Et le soleil? [Intact comme le marbre de Paros.]

Marc Aurèle: C’est le treillis près du cœur qui liquide l’âme, qui la transforme en pluie et qui mammographie sa partie sournoise et sans liquide…

Commode: Mais à cela aussi est locataire un tourbillon plus autochtone…

Marc Aurèle: Et il se lève si haut qu’il obscurcit le soleil, et il lui extorque sa place à la voûte céleste…

Commode: Ou la partie du Ciel d’où il est visible…

Marc Aurèle: Oui, Commode parce que notre corps est à son intérieur le reflet de l’univers ayant pour étoiles les foudres qui sont comme des anneaux vers l’âme…

Commode: Donc la surface épaisse qui rapproche le corps solide à l’âme est noire…

Marc Aurèle: Elle est ornée avec les étoiles comme des flambeaux parsemés des broderies à ses points…

Commode: Des divergences diagonales… Des ondes universelles en turbulence… Mais comment eus-tu pensé à tout cela?

Marc Aurèle: Mon esprit tombé du ciel prend soin de tout … Mais comme il y a le monde de Strabon que je te décrivis à l’un côté du miroir, il y a aussi son métaphysique à sa page seconde … [Sa prunelle en décontraction.]

Commode: Qui siège à un corps solaire et qui a pour encadrement les Pléiades en méandre … Sa texture est colorée en encre noire et elle a le courant du mouvement, au début descendant puis ascendant à travers des bouches imperceptibles, pour qu’elle se retrouve avec le soleil et son esprit… [Il s’élance de la terre endormie et il forme avec sa main de Venizélos le signe du nombre latin gagnant.]

Marc Aurèle: Des incompatibilités et des antinomies…

Commode: C’est comme tu le dis père…

Marc Aurèle: Comme je le dis… Parce que l’Érèbe veut toujours se marier avec la lumière…

Commode: Ces bouches-là…

Marc Aurèle: Ce sont les portes d’où viennent les entités obscures de la terre et leur air électromagnétique… [Une foudre sera résonnée et le chien s’en va de Dioné.]

Commode: Quelque part le ciel larmoie… Je me sens déjà l’humidité qui perce…

Marc Aurèle: Laisse Commode mon esprit à se reposer pour un peu de temps… [Ses yeux eurent entièrement scellés. Commode sans lui donner un seul baiser et ayant un drap en tête, pour qu’il se protège de la pluie, part de la tente de Marc Aurèle.]

Scène II

[Elle sera enseignée certains jours plus tard après le décès de l’Empereur Marc Aurèle. Commode arrose aux monnaies trente soldats-effigies en chapiteau et en triglyphe au champ. Commode leur dépose des sacrifices impériales devant eux et puis- pour qu’il s’adresse aux troupes- il procède à l’échafaudage.]

Commode: Mon cœur est à cause du décès de mon père bleu comme la Tyrrhénienne… [Il lance son regard à la foule au modèle de Khrouchtchev au début et il le cautionne au modèle de Reagan.] Dans son cœur on était tous réglés, comme une gesse à l’épandage, mais isomères à la moisson… [Ses yeux sont en forage.] Il m’eut classé co-soldat non seulement aux Philippes mais aussi à la vertu. [Il se pavane d’orgueil.] La déesse de la Chance qui m’eut imputé à la succession du trône, avec son don elle blesse mes prairies… [Ses lèvres en renflouement triangulaire.] Je ne fus pas adopté comme mon père, mais mon sang était de la pourpre impériale, et mon corps fut le palais et la cour du domicile… [Dans air décidé.] Je ne fus pas versé à vous mais je m’émanai de l’écume pour vous. [Dans un air de Pandokrátor.] Marc Aurèle est en ce moment que je vous parle commensal au banquet des Dieux et il ancre aux petites plaques des philosophies… [Dans un air d’un surveillant omniprésent.] Si on fait nos délices à l’idéal homérique et on prolonge les sceptres romains jusqu’à l’océan, mon père étincèlera. [Dans un air d’une personne crédible.] Avec sa glauque et son éloquence de Rubicon nos têtes furent devenues des hiéroglyphes… [Dans un air sacré.] Votre enthousiasme sous la protection d’un nouvel Empereur fameux sera épargné… [Dans un air d’apogée éolienne.] Celui qui sera enthousiasmé, il comportera le Dieu au-dedans de lui… [Dans un air de calme Icarien.] Si au début d’un nouveau roi les hordes de différente nationalité soient châtiées, elles ne s’enhardiront pas et elles tressailliront de l’expérience du droit de la main… [Commode jette à nouveau des monnaies aux soldats par l’échafaudage d’où il descend afin de retourner au gîte impérial.]

Scène III

[Elle sera réalisée un jour imprécis du Septembre 180 après J.C. Commode ayant son corps d’albâtre et étendu complètement dénudé regarde à Œstrus soi-même et avec l’index de sa main de Lénine il dessine des symboles en marbre, provenant des Siècles Obscurs, à la toison de l’eau. Pompeianus y procèdera agilement à une salutation militaire.]

Pompeianus: C’est ce qui forme un angle notre empereur Respecté, que vous voulez rapatrier à Rome?

Commode: Rome n’était jamais si près et si étendue… [Ayant le dos tourné maintenant au fleuve, il tâtonne une feuille-parachutiste qui est sur terre d’automne.]

Pompeianus: Votre pouvoir grossier n’eut jamais reflété… [Il semble à vouloir l’embrasser.]

Commode: Rome ou vigueur? Une question séide posée par un conseil des critiques… [Irrésistible à la Rouge de la feuille.]

Pompeianus: Comment aux pôles de votre esprit peut être incarné le revirement? [Dans un air de sommet le nombril de Khéops.]

Commode: Jusqu’ à quand je boirai Pompeianus cette eau boueuse, à ce coin du monde sans moissonnage et sans euphorie? [Il est assis en tailleur ayant son regard dirigé vers le ciel -Pompeianus.]

Pompeianus: Septime avec ses polygones qui naissent des arbres vous couvrira des neiges et de la froideur…

Commode: Dans ce cas-là il faudra que je me rebaptise en Héraclès… [Il forme matériellement le son d’un chant légionnaire qui a la forme d’un s.] Où sont Pompeianus les sources qui ont précocement jeté leurs grains, le vent chétif, les voluptés aux longs cheveux et les fleuves, portant la lumière aux morts, de la Rome?

Pompeianus: Le temps est devant vous pour que vous réjouissiez tout ce que vous vouliez, mais Responsabilité victorieuse aux Dionysies vous appelle maintenant… En tout cas, Arès et Héraclès furent frères bien qu’ils aient été consanguins… [Dans une mélodie condescendante.]

Commode: Toutes les feuilles d’un arbre ne sont pas toujours équidistantes ou de la même apogée…

Pompeianus: Vous croyez que nos filles, nos fils et nos femmes, nous les conseils-camouflés de votre père qui vous a enrichi le sceptre, la bague et la chlamyde, quelqu’un d’entre nous n’a pas le goût de réfuter?

Commode: Ta langue vieillarde ne repousse plus loin de ton esprit ressemblant à Zeus à Olympie et tu seras doté de cette eau… [Il se mouille et il trempe Pompeianus avec l’eau retenue.]

Pompeianus: La poussée n’était jamais votre point fort… N’oubliez pas que vous êtes Empereur Commode et que le bien de Rome est en tête, au-delà même de votre vie opulente pleine d’habitudes cupides…N’oubliez pas que je suis le mari de votre sœur qui habite au même domicile que vous… [Dans un ton d’un homme qui à travers les années sa vivacité fut distillée dans un autre point du monde.]

Commode: En octobre lorsque je reviendrai à Rome je l’appellerai irréductible.

Pompeianus: Si vous montrer de la retraite et de la peur à l’ennemi Chaldéen, vous serez enregistré à Rome comme un idéogramme humiliant et aucun triomphe militant ne sera opéré. [Dans un air d’une girouette.]

Commode: Je crains les descendants présomptifs et la possibilité d’être détrôné par mes repose-pieds… [Ses dents ressemblent à Sing Sing pour sa langue.]

Pompeianus: L’Aristocratie du Sénat, l’Armée et les trésoreries impériaux sont ici avec vous… [Dans un ton représentatif.]

Commode: Cela ne me console guère…Les humeurs de l’Armée et du Sénat ressemblent aux directions des outres et à leur tension qui tantôt forme le son de flot sur des objets ambivalents tantôt pousse le nardostachys à grandes fleurs…

Pompeianus: Notre esprit le plus puissant Empereur se détache et conclut en accord…

Commode: L’esprit avec les cannelures et les déchirements de l’amphore paisible eut homogénéisé... [Ayant un regard de Parnasse et fixe.]Le plus capitalisé qu’il devient tant, à cause des plaisirs poreux, plus loin de la terre de la tunique multicolore il est diptère. [Il s’allonge par terre et il forme avec son corps la préposition ensemble.] Quelle est la plus belle victoire Pompeianus? La mort de cinq mille défunts ou la victoire de l’Empereur aux champs des batailles? [Il rit sans cesse.]

Pompeianus: Il n’y a pas de victoire plus amère que celle de la perte de tous ces défunts. Pourquoi pensez-vous qu’à la reprise des troupes et du capitaine victorieux qui passaient l’arc de triomphe s’écroulait?

Commode: Parce que le cercle ne peut jamais être inachevé… [Avec son corps il forme d’un cou ouaté le monogramme de la suppression.] Ni peut-il aussi être inclus aux autres desseins tectoniques, parce que nous; nous sommes les lettres qui l’ornent et les nombres…

Pompeianus: Ou peut-être parce que leur démolition constituait le levier de transmission pour une victoire grandiose, aux bois où les adversaires furent transférés… [Dans un air réparatif.]

Commode: Ou peut-être Pompeianus parce que leur haute structure en marbre de Naxos récite une tendance à évoquer le passe lauréat et un confesseur à cause du manque des moments pareils… [Dans un air âpre.]La vantardise des Grecs pour leur passé, leur eut emmené a la conquête romaine et dorénavant ils sont sous notre sujétion… [Il se lève, parce que le point le plus extrême du fleuve lui bouillonne insensiblement la tête.]

Pompeianus: Pourquoi aux triomphes après le Sénat et les colonels des dépouilles circulent sur les chars et des quadrupèdes suivent?

Commode: Parce que le troupeau animal imite toujours les chefs de file et parce que les dépouilles et l’argent coûtent plus qu’eux… Ne méprise pas qu’ils soient en chars, en effectuant le cours du fils du soleil…

Pompeianus: Pourquoi des déraisonnés s’ensuivent les prêtres et les colonels?

Commode: Parce qu’ils sacrifient le sang des pèlerins soit au Persique soit au temple de façon occulte et initiatique… [Il le lui dit dans un ton chuchoté.]

Pompeianus: Et pourquoi les vaincus hégémons avec leurs familles et les esclaves des chanteurs eurent ouvert la marche?

Commode: Parce que l’art syrien fut considéré plus noble que celui de Soleil et de la musique… [Il prétend d’être le joueur d’une phorminx.]

Pompeianus: Ou parce que le Troyen précéda l’enregistrement des épopées en vers… Le colonel pourtant notre Empereur qui triomphait avec les officiers et l’Armée, pourquoi eut-il tracé en arrière et n’était-il pas au début du cortège? [Il regarde autour des arbres au cas où un dénonciateur se renverrait.]

Commode: Parce que les derniers seront les premiers…

Pompeianus: Ceci me semble trop chrétien… [Comme s’il n’attendait pas une telle proposition liquidative.]

Commode: Ton Empereur l’eut fait naitre à Memphis pour avoir adopté la doctrine de ce non autochtone provenant de Judée? [Il lui bat trois fois avec son annulaire de sa main marxienne l’entablement.]

Pompeianus: Je n’aurais jamais pu exprimer par la pulpe de l’Empereur envers vous un tel reproche…[En tournant le dos ayant les deux mains aux coudes comme des gamètes, il se démissionnera sous la forme d’inspiration.]

Commode: J’aime ce déplacement du singulier chrétien au pluriel de Res Publica, même s’il y aurait de l’inflation des poules… [Il est étendu à plat ventre par terre, son regard rame son modèle pansu au jet d’eau fluvial.]

Pompeianus: Et pourquoi le premier chef de file eut réalisé une dédicace au Capitole par le cortège provenant du champ de Mars?

Commode: Parce qu’à l’Illyrien tu as besoin de la foudre de Zeus et des remparts de la chance…

Pompeianus: Chance…Accidentellement…Bonne Chance… Sicyone … [Interloqué.]

Commode: Des mots dérivés et abusifs… Tu préfères le mot Fors de Fortuna… [Il approche le fleuve comme un lézard et il lave son visage avec ses deux mains.]

Pompeianus: La première concerne les dahlias de la terre et la seconde concerne les gouverneaux de la mer…

Commode: La seconde a des lettres qui étincellent triomphalement. [Il se mutine à l’épuration.]

Pompeianus: Que ta langue ne devance pas ta raison… [Dans un air impeccable.]

Commode: Quels mots prédominent? Ceux qui ont dans leurs bras des synecdoques ou ceux qui attrapent à ses toiles beaucoup d’étoiles de mer du fond de la mer?

Pompeianus: En tout cas personne ne vous appelle avec tous vos qualificatifs… Vous eûtes resté en apparence glorieux en un seul nom…Vous eûtes pleinement réussi à être appelé de Lucius Aurélius Commode; César Lucius Aurélius Commode Auguste.

Commode: Parce que j’ai l’apogée du ciel et le respect de la lumière… [Il se ressuscite et il lui introduit un œil coupant.] Je m’eus maintes fois interrogé sur le fait que si ma vie est une comédie ou un chant de deuil…Pompeianus n’oublie pas, que mon père venait d’un clan du Sénat… [Il ressent son origine de Desdémone.]

Pompeianus: Et votre mère Faustine la Jeune fut la fille d’Antonin le Pieux et la petite-fille d’Adrien de la part d’une frontière maternelle et d’un fléau sanguin engagé par Trajan.

Commode: Ma mère eut été omise à mon mémoire… [Il reflue au Passé Antérieur.]

Pompeianus: À Rome vous ne la trouverez jamais… Elle eut été dépassée par les statues de Janus.

Commode: Elle décéda à un champ comme celui-ci… [Il oscille son dos et il le tartine avec l’eau douce.] Il fallait que j’eusse né un bar.

Pompeianus: Ne craignez pas notre Empereur que vous décédiez ici… Vos cheveux sont tracés par les constellations étincelantes d’Arcturus et de Pégase jusqu’à les erreurs de l’Empire… [Il regarde éblouissement la chevelure de Commode.]

Commode: Pompeianus ces nœuds indiquent mon incompréhensible conduite à la fois au corps et au cerveau, pendant que je sens mes pensées chaque nuit à être aiguillonnées… [Il touche son cou en construisant son reflet au fleuve.] Je ne voudrais pas que ce cou devienne d’un saphir un fleuve intarissable… [D’une voix qui courbe.]

Pompeianus: L’herbe à vos joues est de l’indice que vous puissiez engager des décisions mûres…

Commode: Et non pas des énonciations…

Pompeianus: Votre chevelure est le miroir naturel du soleil et autour d’elle ils observèrent une couronne marine…

Commode: Pompeianus ceux qui voient la lumière sont ceux qui se trouvent à l’obscurité… [Ses yeux en grève.] Avec ce cadeau éclairé des mortels sans avoir le sang de Tibère sont aussi dotés…[En chuchotant.]

Pompeianus: Vos paroles sont du sable de poudre d’or et leurs images la voûte de Julien qui tout contredit et tout aigrir…

Commode: Pompeianus j’eus reçu mes décisions horaires… J’ancrerai à mes officiers l’ordre de contrôler l’invasion des hordes et la monétaire, pour racheter la guerre avec une aumône d’Antalkidas…Que ma décision soit signalée au champ et que mon retour à Rome soit cité, pour que je sois béni par les barbes de Zeus à son temple. [Dans un air qui ressemble à un Saint.]

Pompeianus: Bien que je sois en fort désaccord j’obéirai dans un air de mécontentement… [En se repliant.]

Commode: Ceci sera exécuté, parce que je préfère les papyrus d’Oxyrhynque au Belliqueux. [Dans un air réprimandant.]

Pompeianus: Bien que je vienne d’une origine de lézard mon embouchure est de Syrie… [Dans un air conciliant, il approche lui aussi du fleuve l’oxygénant.]

Commode: Et ta foi féminine réside au lit de Lucille, ma sœur autocrate… Au fait comment eut-elle reçu le décès de notre père? [Dans un air soi-disant insoucieux il piétine des losanges au fleuve dans une position dialoguée.]

Pompeianus: Ses larmes furent devenues à son visage des guirlandes océaniques… Ses yeux rendus incandescents à cause de ses explosions sentimentales… Sa bouche un puits sans poubelle et sans eau… Ses oreilles des phares sans lumière… [Dans un air de rhétorique atticiste.]

Commode: L’événement que tu me décrives mon ami colonel ne me surprend pas… Elle lui arrosait un amour infini…

Pompeianus: N’oubliez pas que j’occupais le poste du consul et que j’eus refusé avec abnégation la dignité de César fournie par Marc Aurèle…

Commode: C’est pour cela que tu vis et que tu respires actuellement… [Dans un air de vipère.]

Pompeianus: Pour ce qui est de Marcomans qu’est-ce qu’il fallait qu’on renégocie? Quatre ambassadeurs nous eurent déjà visités…

Commode: Comme je haïs la douleur, rumeur répandue à toutes les troupes, dis à eux que s’ils me livrent les transfuges et les prisonniers et ils me rendent une proportion de blé chaque année, ils auront celle de Callias qu’ils veuillent…[Dans un air d’Antarès.]

Pompeianus: Moi je suis d’avis qu’il faille qu’on leur demande de nous livrer des soldats et des armes eux et les Quades…

Commode: Ceci peut être aussi atteint… [Dorénavant face à face à Pompeianus et agile bien qu’il signale de façon analogue et déterministe.]

Pompeianus: Quoi d’autre à s’accorder avec les Quades et les Marcomans?

Commode: Dis à eux, de ne pas changer beaucoup d’endroits, mais qu’ils s’installent à un seul chaque mois pour le parcage de leurs animaux et toujours sous l’œil surveillant d’un centurion romain… [Dans un air d’une cascade impériale qui surpasse.]

Pompeianus: Et quoi d’autre?

Commode: Et qu’ils laissent tranquilles les Iaziges, les Vourous et les Ouandilles…, parce qu’ils sont des bons gars … [Vendangeur et Enivrant.]

Pompeianus: Quelque chose d’autre?

Commode: Non, pour le moment… Si j’aurais besoin de toi pour une autre corvée je t’appellerai… [Dans un air d’un enfant qui a la forme d’une aile.]

Pompeianus: J’oubliai… Qu’est-ce qu’on fera avec les Vourous…?

Commode: Comme d’habitude ce qu’on fasse avec les vaincus défunts au Temple… Celle de Nicias qu’ils recherchaient quelques mois en avant, était trop ralentissante…

Pompeianus: Et préparatoire…

Commode: Et préparatoire… [Il compte comme une horloge sa tête.] Heureusement l’hiver comprend quatre mois en durée des préparations militaires… Dis à eux de me retourner eux-aussi ceux qui eurent emprisonnés…

Pompeianus: Et quoi d’autre? [Comme s’il aurait la fourniture descendante de la réponse.]

Commode: Quoi d’autre… [Pause d’un demi-quart.] Qu’ils prêtent serment, à ne jamais louer la région de quatre cent stades à côté de Daces ou à ne pas être distribuée par eux…

Pompeianus: Et Sabinien qui promit aux Daces qu’il leur offrira de la terre et qu’ils étaient d’abcès?

Commode: Des décisions d’apprentissage ne me demande plus…

Pompeianus: Vos souhaits ma commande…

[Pompeianus fait son signe typologique de brigade et exécute un demi-tour ayant pour destination ses décisions. Commode ermite au fleuve; tape ses doigts aux eaux comme un archétype de Thémis jusqu’à ce que les lumières s’éteignent sur scène.]

RIDEAU

ACTE II

Scène I

[Quintinus est noué comme une pieuvre devant Commode à sa chambre impériale après avoir être imputé, pour l’attaque autoritaire contre lui un jour de 182 après J.C. à la préface de l’amphithéâtre. Perennis, éparque aux champs et en tête de la garde impériale lui donne un coup de pied gastrique. Commode par la tension du système intermédiaire de fuite garde le prisonnier.]

Commode: Tu sais Perennis ce qu’il m’eut dit ce chien en bouche véhémente, un peu avant qu’il eut tenté mon sommeil? [Ses sourcils furent devenus des triangles.]

Perennis: Que le Sénat proposa cette lame, pour que la transpiration de l’Empereur fût créée en pierre poreuse…

Quintinus: Et je l’aurais mentionné au tyran si une occasion de second ordre m’eut décaissée… [Dans un air d’un accidenté, prisonnier rhinocéros, impotent à se protéger des blessures dues aux javelons verbaux de Commode.]

Commode: Gratifie-le de la part de moi avec une occasion d’un sigle bipolaire… [Il est directeur à Perennis.]

Perennis: Voilà la semonce du redoublement de la part de notre Empereur! [Il lui attache au dos deux morsures allègres.]

Quintinus: Les corbeaux siffleront à vos oreilles un certain jour un ïambe trimètre, avant que vous le compreniez…

Commode: Et toi tu seras chaudronné, avec la même peine pour un crime que tu ne l’eus pas commis, mais tu l’aurais dirigé, si les grès de la vie le tiraient… [Il tâtonne sa barbe.]

Perennis: Je propose notre Empereur qu’ils soient assassinés toutes les colonnes de ce temple d’ordre dorique qui furent du Sénat et qui commirent envers vous un sacrilège…

Quintinus: Des fausses colonnes… Écoute peuple de Rome, ceux qui te gouvernent… Des meurtriers en série qui te tyrannisent jour et nuit. [Il presque hurle.]

Commode: Crie tant que tu veuilles homme douloureux… [Ayant l’air de l’Empereur qui dompte tout.] Ceux Antonins ne permettent aucun écho, ni les répercussions de notre ombre à être perforées et aux lépreux des citoyens romains à être enfoncées comme des clous… Nous n’avons pas la Res Publica mais c’est l’Imperium qui nous eut involontairement hérités… [Il lui donne l’investiture avec le givre de ses voyelles.]Perennis mes larges feuilles cérébrales se sont inclinées et sont coïtées à ton vent du nord-ouest qui n’est pas réduit… [Avec une proposition axiomatique.] Une liste te sera signalée, pour ceux du Sénat qui sont opposés à moi et qui occupèrent la fortune, pour qu’il soit usurpateur comme un panier à notre tête…

Perennis: Votre âme Empereur est une pince-flûtiste…Je ferai tout ce que de ta langue fut procédé…

Quintinus: Des paroles inutiles prononcées par ce soumis renard dû à l’adolescence de ton cerveau… [Perennis lui donne un coup de pied en tête.]

Perennis: C’est mieux un fragment d’une forme réciproquement conique en tête, étant donné qu’il est une colline des théories capables…

Quintinus: Le temps viendra Empereur que vous serez assassinée par une main dangereuse et collaborative…Vous ne voyez pas qu’il louche sur votre trône pour ses enfants…

Commode: Tu es une vipère à deux clones qui dépose à la métairie de ma tête des gesses de doute… [Avec le majeur de sa main gauche il rame son menton sept fois.]

Perennis: Ne l’écoute pas mon empereur…Les condamnés à mort savent toujours comment calomnier les autres, peu avant qu’ils taisent comme une icône ses yeux pour toujours… Ils épargnent du revêtement objectif…

Commode: Perennis l’administration de l’Illyrie attend tes fils grâce à ta dévotion… [Comme un arc-boutant à l’omoplate de Perennis.] Apporte-moi maintenant Lucille au-dedans, la sandale de cette conspiration… [Il se sépare d’elle, pour aller vers Quintinus le casse-flot.]

Perennis: Mon Empereur mes actes se sont identifiés avec tous vos désirs…[En mode de veille.]

Quintinus: Cerbère et Hadès… Une telle thématique aurait pu être traitée par Martial…

Commode: Que tu le lui dises le plus tôt possible, là où tu le rencontreras, que tu auras le fuseau…

Quintinus: Dans les débauches qu’ils vous ont cuit et dans les régals de xénélasie des activités et des responsabilités gouvernementales, vous êtes victime à l’apprentissage… Il eut atteint à savoir même mieux que vous l’administration de l’empire, à cause de son avidité pour le solidus…

Commode: Renvoie-le de chez moi en lui donnant le vœu de Doucereux, pour que cette Céléno ne me dépucèle pas et parachève lui la langue, car elle était pénible et comme un film…

Perennis: Volontiers… [Perennis traîne Quintinus comme un tigre dans une cage-filet.]

Scène II

[Perennis revenant comme sfikotiras devant l’Empereur pilote l’enchainée Lucille. Elle avec une éthologie entre Salieri et Mozart l’observe ayant aussi des yeux enflammés par l’insomnie.]

Lucille: C’est Sommeil ou Mort celui que je perçoisdevant moi? [Son œil ressemble à une remorque ascendante vers le ciel de son roi.]

Commode: Ce frère et cette sœur n’eurent jamais campé le radeau causal de l’autre… [Ses mains sont à son dos et ressemblent à un triangle descendant.]

Perennis: Votre sœur Empereur est insolente… [D’une plénitude sensuelle infernale.] Quelle fin proposez-vous pour elle? [Comme une feuille pourrie il la fait tomber par terre.]

Lucille: Une personne, qui a un sang de salamandre et non d’un pigeon, parle de l’Impératrice Lucilla, la veuve de l’éclatant Lucius Verus et l’épouse du flagrant Pompeianus… [Elle crache sur le front de son frère à la sphère des Indiens. Lui, il la pousse par terre.] Ce sang Commode si tu le mangeais, il t’aurait intoxiqué…

Commode: Impératrice maintenant est Bruttia Crispina; ce n’est pas Lucille… [Dans un air de mémoire, pendant qu’il essuiele crachat offensant.] Tu naquis en Mars et en Mars je voudrais que tu sois formée en Juive par l’oubli de grès… [Ses dents ressemblent aux remparts de Troie.]

Lucille: Je te haïs mon frère depuis le moment de ta nature… [Dans un air d’un souvenir envieux.] Je ne serais ni veuve de Lucius Verus, ni je serais obligée de se marier avec Pompeianus, si tu n’eus pas joué la matrice…

Commode: N’oublie pas ma sœur que nous qui tenons des offices de si haut plateaux, nous ne pouvons pas avoir les libertés des mortels… [Dans un air d’une conscience portant un vin coupé avec de l’eau.] Le bien de l’État est supérieur à notre abusif…

Lucille: Qui défend le bien de l’État… [D’un lyrisme indigné, étouffant.] Le levraut qui abandonna Œstrus, parce qu’il eut peur d’être noyé par les singes, ayant la forme des serpents, de ses barbares qui se furent allaités à ses rives, pour qu’il s’adonnera à n’importe quel régal… Un Archiloque… [Dans un air défensif de façon provocante.]

Commode: Si tu continues à parler comme ça, ta langue sera fauchée, au modèle des serpents qui furent abonnés à Héraclès par la renommée d’elle qui porte des vêtements blancs, lorsqu’il était un petit enfant au berceau… [Sa paume se trouvant à un degré ascendant, il peint des aquarelles de façon rapide à sa chevelure.]

Perennis: Elle eut été gênée mon Empereur par le fait qu’elle perdit la préséance au titre d’Impératrice par votre épouse Crispina… [Dans un air d’un flatteur de la cour qui sollicite son dessert, pendant qu’il s’adjoint à Commode.]

Lucille: Je n’ai plus le siège augustin à l’amphithéâtre, et je ne me suis plus en tête du feu sacré à la cérémonie…[En poussant des cris.]

Commode: La jalousie Lucilla était cinq fois une stérile pécheresse…

Perennis: Ne vous dialoguez pas avec une Dalida… [Dans un air de recouvrement droit.]Saviez-vous que derrière le complot orchestré envers vous Quadratus se cachait, son amant testateur? [Dans un air d’un cratère caliciforme et de distraction.]

Commode: Moi je croyais qu’elle était mécontente parce que j’héritai entre autres la fortune de son mari, Pompeianus… [Son rire ressemble à un ruisseau tarissable.]

Lucille: Commode; Pompeianus devrait être désengagé de l’affaire… Il est un Chérubin sincère… [Dans un air apologétique qui contient des tentatives cultivant aux autres la culpabilité…]

Commode: On observe encore à mon visage la lamentation due au dernier soupir rendu par notre mère à Halala… [Dans un air du buste d’Empédocle.]

Lucille: Notre père a bien agi de façon autographe et il eut pris les contre-mesures… [D’une volupté d’amortissement.] Elle leur eut mis à tuer mon mari qui mourut à cause de douleurs poreuses à l’estomac… [Elle est vulnérable.] Ses monstres l’eurent alimenté d’un poison à cause duquel son visage tordit à un tel degré que je ne l’aurais en aucune façon pu le reconnaître… [En gémissant.] Mais notre mère avait peur… Elle eut peur de l’éventualité que je deviendrais Impératrice et que mon mari succéderait Marc Aurèle au trône … [L’obscurité parcourait l’échelle de l’âme de sa chandelle, comme un moulin à vent provisoire et accomplissant.]Elle craignait l’éventualité que le droit héritier de son cher fils au trône, Commode l’authentique, celui qui pas un seul Empereur ne l’avait adopté, soit perdu et qu’elle-même serait déportée à l’exil de l’Orient, elle une glorieuse et noble romaine… Non, Commode… [D’une connaissance de faucon.] Pour ton ascension au trône Lucius Verus fut assassiné par elle… Pour son amour illimite envers toi et pour son soleil inextinguible envers moi… [Sa connaissance, va comme une aquarelle.]

Commode: Arrête de répliquer… [Il prétend d’imperméabiliser ses oreilles.] Elle craignait que cet usurpateur du trône eût tué mon père et moi, lui, qui était trente-et-un ans plus grand que moi… [Comme s’il accuse une loque.] Tes diphtongues sont pourtant si sifflantes et si abusives de ma gentillesse. Arrête d’outrager l’honneur de ma mère… [Ses yeux sont profanés par la nostalgie ignominieuse.]Je ne veux pas croire que notre père ferait ceci aux matinées ensoleillées de Halala même si… [Il est en état d’ingéniosité et de méditation visionnaire.]Il changea son nom en ville de Faustine par respect à son mémoire… [Il prétend d’avoir en piège sa bouche à cause d’un ébahissement.]

Perennis: Mon Empereur il y avait pourtant des froissements des feuilles, que votre mère proclama la chèvre à la tête de votre père avec des membres du Sénat, des marins et des gladiateurs… [Dans un air d’un étudiant qui fut témoin à une bêtise déshydratée au mémoire du dirigeant et qu’elle doit être simplement éduquée.]C’est pour cela qu’elle lui était jointe comme son accompagnatrice à chaque légion…En outre je vous rappelle qu’elle incitait Avidius Cassius à la rébellion contre Marc Aurèle, selon la langagication qui délivre du venin… [Dans un air d’un élève chargé du registre des absences.]

Commode: Ceci se signala, parce que ma mère considéra que mon père était moribond et au cas où il mourait comme j’étais mineur, il fallait que le pouvoir soit un aurige par ma baguette… [Comme un lièvre-enfant qui parle à quelqu’un à qui il se fut justifié.]

Perennis: Mineur… Vous êtes même encore mineur …Les Dieux et l’histoire n’ont pas d’âge… [Il rit.] Et si Avidius Cassius était vraiment son amantà domicile?

Lucille: Même tes conseillers les plus fidèles Commode voient la vérité que toi tu nies à voir depuis longtemps… [À cause de la conversation de deux hommes dont elle était mise à l’écart elle reste au coin.] Avidius Cassius fut rendu, un ingrat Alcibiade…Marc Aurèle lui donna l’honneur et le don, d’aller ensemble à la guerre contre les Parthes…

Commode: Ne me parle pas de Marc Aurèle…C’était moi qui le sauvai par un levier de transmission lorsqu’il tomba de son cheval à une boue… [Il hésitera un moment, afin d’élaborer les propositions précédentes de Lucilla.]Cassius attendit pourtant à conquérir la Séleucie et la Ctésiphon même s’il était d’une origine syrienne et même s’il avait un père qui était un malheureux orateur… [Dans un air d’écoulement.] En outre une rébellion en Égypte fut évaporée par lui…

Perennis: Pour que nous soyons Lucilla distanciés, Marc Aurèle n’eut pas accepté de voir la tête de son cher ami et il ordonna qu’il fût enterré tout de suite… [Il regarde sa bouche dans un air de domination sexuelle, tandis qu’elle l’ignore complètement.]

Lucille: Commode sache que notre père ne voulût pas du tout qu’Avidius Cassius fût soit suicidé en cas d’une défaite soit massacré par les troupes impériales… [Dans un air d’une apogée à son nadir.]

Commode: Oui, parce qu’il voulait montrer au peuple romain à quel point il était miséricordieux… [Dans un air poussant à l’intérieur et d’une manie dégénérative.]Tout de même Lucilla, Cassius eut été tué d’une façon abominable par un Centurion…

Les paroles de notre stoïque père-philosophe se prouvèrent une épitre analphabète et sans carquois… [D’une volupté présumée, aérienne et orgasmique.]Cassius fut englouti par le rêve de ses ambitions, alors qu’en nombre les légions de notre père furent d’une suprématie analgésique par rapport aux siennes…

Perennis: Après être déclaré par le Sénat un ennemi public, il n’y avait aucune herbe de sangsue, afin que son obtus soit supprimé par l’Armée… [Dans un air d’un historiographe s’occupant d’Attique qui en fonctionnant parallèlement il sera enveloppé comme un rideau à gauche de la scène, pour que Commode s’aperçoive mieux sa sœur attribuée à la terre.]

Lucille: Marc Aurèle, qui se trouvait au Nord, essayait de réprimer cette rébellion d’Éleusis de ses troupes qui se combattaient contre les barbares envahisseurs et Avidius Cassius à l’Occident se combattait contre celles de l’Orient… [Elle se chargera le bouleau avec ses mains qui ont des mazus.] Commode n’oublie pas… Notre mère avant de se marier avec notre père elle se fiança avec mon mari…

Commode: Encore une raison pour que je révise ma décision que tu sois mise à mort sur le champ… Tu gâches mon Fayoum traditionnel et je l’aime beaucoup… [Il rit.] L’impeccable… [Dans un air chien-corrosif.]Anaxagore… Le Mécène… [Dans un air ricanant.]Le magnanime…L’altruiste… [Il rit à nouveau.] Tu sais Lucilla? La Petite Ourse me tomba de la voûte céleste sur le disque solaire de mon esprit…Ton union fut terminée par ton père le bien aimé, au cas où notre mère et son amant tous les deux le tuerait, il eut fait une litanie…Qui dit que les tragédies de Sophocle ne puissent pas devenir une auto pratique? [Comme il eut englouti un nœud de baume.] Nos parents, tous les deux, regardaient beaucoup de tragédies grecques… [Comme un Œdipe méritant il se formera en diptyque.]Les Grecs a part de la sculpture de marbre, ils avaient comme organe à leur chromosome l’amphithéâtre près de la région gastrique…

Lucille: Le groupe de danseurs se composa de quinze personnes…Et d’un pôle périphérique du pouvoir ayant les trois personnes centrales… [Descendante à la didactique.]

Commode: Au drame, parce qu’à la comédie ils étaient vingt et quatre personnes ensoleillées… [Aérien, il tournoie le siège de Lucilla.]

Lucille: N’oublie pas Commode que nous échangerions des rôles si nous jouions de la tragédie…Toi, tu jouerais Égisthe, moi Marc Aurèle Agamemnon et notre mère Clytemnestre …. [Dans un air véhément.]

Commode: Tu oublies qu’aux Troyennes les personnages féminins étaient joués exclusivement par des hommes… [Dans un air d’une valeur ignare en histoire.]

Lucille: Qu’elles se retirent à l’avenir les limites d’œstrogènes…Arrête pourtant… [Elle remue la tête d’avant en arrière, comme si elle eut vu un cauchemar.] Ce sont des vérités reproduites, celles émanées par ta bouche qui est sensuelle et qui adore acheter…Tu as un tel avis pour ton père? [D’une présence plaideuse qui n’a en tête qu’un verdict.]

Commode: Pire encore… Il ne voulait pas un coempereur… C’était une institution imposée par Antonin le Pieux… [Il bat le centre de son cœur trois fois avec sa main chinoise.] Il faisait semblant qu’il semait de l’amour à Lucius Verus…Et il emportait ma mère avec lui à toutes les expéditions soit à la tramontane soit au levant pour qu’il la contrôle…

Perennis: Empereur à son destin, quelle sera la répartition de son rôle?

Lucille: Elles ne sont que trois cent soixante… [Dans un air d’une enceinte qui avorte.]

Commode: Et cinq qui me sont dotées à la paume… [Il montre à Perennis les doigts de sa paume gauche et il les descend trois fois successivement comme un prestidigitateur.]

Perennis: Soyez indulgent pour le moment … [D’une sagesse superficielle.]

Lucille: Je ne recherche pas les Charites de mon frère… [Elle surveille la poussière du tapis rouge à la chambre impériale.]

Commode: Qu’elle se déménage à Capri avec Cornificia et sa fille… Et si elles ne participeront pas à des orgies –comme ceux que Tibère organisait –qu’elles soient mortes…[En imitant le buste de Caligula.]

Perennis: L’encouragement à la débauche est un délit incompatible avec le protectionnisme séparé… [Dans un air catéchiste.]

Lucille: Mieux vaut être au Mausolée d’Adrien et faire compagnie au cadavre de ma mère et aux cendres de mon père… [Elle parle en tant qu’Antigone.]

Commode: Ta condamnation devrait être Damnatio Memoriae… [Son âme tente de s’unir avec l’obscurité énergique de son corps.] Tu ne mérites pas de déification Grande Sœur… [Dans un air de Thémis.]La statue de la mère dominera au temple de la Cythéréenne pour toujours, au modèle de Thémis qui eut baptisée à l’amour… [Dans un air matrimonial.]

Perennis: Et non seulement ses enfants Empereur Respecté… [Commode prétend de ne pas avoir écouté la contradiction de Perennis et qu’il fût le continuateur de son discours, pour que le début coïncide avec sa fin.]

Commode: Tu ne mérites aucune rébellion d’une diptère sœur… [Il s’assoit paresseusement à son trône.] Je voudrais que ton nom soit effacé de la carte de girafe de Rome… [Dans un air d’un capitaine-triomphateur.]

Lucille: Je ne pense pas Commode que notre père tuerait mon époux, pour la pérennisation de ma race partisane… [Elle est d’un air posant des contre-arguments.] Au contraire, notre mère et tu le sais bien, on lui eut reproché des empoisonnements et des assassinats… [Dans le même ton impeccable.]

Commode: Tu oublies ma sœur bien aimée que même si Marc Aurèle le glorieux admirait probablement la dévotion de ton mari à Juvénal, son atticisme asiatique et la grammaire, il n’approuvait pas l’établissement d’une taverne dans un entourage familial… [Il remue ses mains dans une échelle ascendante.]Il faisait la fête avec des troupeaux de comédiens et d’amis, jusqu’à ce que le premier rayon du soleil leur fût compris… Sa sympathie envers les courses de chars et les jeux au Colisée se furent fondés sous la réprobation véhémente de notre père Lucilla… [Dans un air qui ne fait plus de sermon il s’allonge près de la terre, il dépose son coude droit au plancher, et il touche doucement son joue gauche.]

Perennis: Commode il faut que nous avouions tout de même que ses compétences militaires étaient infranchissables par rapport aux mœurs romaines… [Il le lui chuchote à l’oreille dans un air portant la forme d’un lion.]

Commode: C’est bizarre, car moi je croyais que les missions des chars contre les Parthes furent dévouées à d’autres officiers plus habiles… [Dans un air explosif.]

Lucille: Tu sous-estimes même aujourd’hui l’honneur de mon époux qui eut reçu l’épigraphe pour ses actes héroïques aux champs Elysées des batailles contre les Arméniaques… [Elle détourne intensivement son visage.]

Perennis: Et même Commode je me suis rendu compte par des soldats romains de cette époque-là qui luttaient avec son aigu, que son humeur joyeux et folâtre renforçait leur moral… [Éloigné plutôt du couple fraternel.]

Commode: J’espère que non par cette tactique… [Commode joue ses organes génitaux comme des cordes de guitare, pour qu’aux limbes Printemps se déploiera.]

Lucille: Arrête d’exprimer tes humeurs ressemblant à un égout et profaner l’honneur de mon mari qui fut divinisé par notre père, l’empereur le bien aimé…Divus Verus…

Perennis: Divus Commodus… Gardons le moral notre empereur… [Il feint le rire.]

Commode: Moi je pense Lucilla que ton époux attribuait ses quenouilles aux autres, pour qu’il déposât des banquets superbes à la troupe ayant des musiciens et des comédiens qui le suivaient aux tentes de l’expédition et la vicissitude due à la guerre, c’était un mot que son neurone génésique n’eut pas attaché… [Il se restaurera et il se dirigera vers le côté de Perennis.]

Lucille: Par le fait d’entacher le nom de Virus tu prouves le joug de ton assassinat à travers ton cubitus longiligne…

Perennis: Qu’est-ce qui tiendrait ce poignet long et aérien au corps et à la tête du défunt Quadratus… [Dans une inclination de ricanement.]

Commode: Je pense la condamner avec la même peine que nous imposâmes à son amant, qui était dès le berceau en mer… [Il regarde Perennis comme un loup qui est en train de transformer en poule son gibier par les canines.]C’est une culpabilité d’adultère…Tu ne commettras point d’adultère… [Avec répulsion.]

Lucille: Depuis quand Commode tu fus devenu un tenant de la religion judaïque? [Dans un air de Judith qui tire ses flèches à Holopherne.]

Perennis: Le choix des extraits tirés du peuplier de la religion consiste l’alimentation, avec laquelle chaque Alexandre le Grand imprègne la société…

Commode: Perennis parle justement… [D’un regard ressemblant à celui de Melon.] Si le judaïsme ou le christianisme eut mis en rang les colonnes de quelque chose de bien pourquoi ceci ne puisse pas être bien accueilli par moi? [Il regarde Perennis ressemblant à l’humeur intermédiaire qui répercute ses pensées lointaines et qui fera beaucoup envie de son trône.]

Lucille: Ton argument provient de la ravine de Prodicos de Céos…Ou peut-être il provient de la main de Marcia qui te rend visite chaque nuit à ton cercueil… [Commode l’observe comme un ours.]Ne pense pas Commode que j’ignore comment elle te satisfait au lit… [Dans un air d’Argos.]Tout mon fronton les raconte…Crispina n’eut pas joué la raie au lit…

Commode: Si j’avais ma massue libre ici, sa tête serait réfractée…[En s’adressant à Perennis son œil est descendant, mélangé d’effroi et de pudeur.]

Perennis: Ton père adorait si fort la Grèce…La stoa d’Attale… [D’une admiration préhistorique.] Quel chef-d’œuvre…

Commode: Tu sais Lucilla que ton époux était un errant à la ville de Rome et que personne n’investiguait son identité entière? [Dans un air de duperie omniprésente.]

Lucille: Parce qu’il était du lagovolo avec le peuple et il voulait écouter de première main les opinions des citoyens, sans la peur de la délation à la transparence rigide et dans un ton apologétique de la vérité de leurs paroles… [Dans un ton tournant et sobre.]

Perennis: Moi je croyais qu’il se baladait aux bordels des alentours, pour rendre Lucilla cocue… [En regardant Commode il s’esclaffe dans un air antarctique.]

Commode: En Éphèse tu gardes Virus, tandis que moi je me fus enregistré comme témoin au remboursement des mystères de Delphes… [À partir de son trône.]

Lucille: N’oubliera pas que je suis ta sœur la plus grande et du même sang… [Dans un ton métaphysiquement migrateur.]

Perennis: Que faire de votre époux Pompeianus? [Ressemblant à Al Capone.]

Commode: Il fallait qu’on l’ait appelée Gemelos…Et non pas Lucille…Aucun problème ne préexisterait ainsi si l’épouse ou ma sœur fut surnommée Augusta…

Lucille: Mon mari, Pompeianus, sera-t-il excepté de tes cabales? [Dans un air anxiolytique.]

Perennis: Je propose Commode comme je suis impartial, que Pompeianus sera excepté des charges… [En regardant la nébuleuse cérébrale de Cordeilla de Commode du bas en haut.]

Pour être juste si un menhir soit profané, il peut susciter la manie et la haine tant des bigots que des amateurs de l’art, même si cela fait partie d’uneintention à introduire des nouvelles théories… [Comme s’il lui donnerait de l’amnistie.]

Commode: Tu voudrais si fort Lucilla comme toi qu’il soit corrompu par ma rage…

Lucille: Je ne te comprends pas exactement… [Dans une stylistique artificieuse qui admire.]

Commode: C’est remarquable le fait que tu l’abhorrais et que tu tentas par ton incitation à le faire se mêler avec ta conspiration, pour qu’il n’ait pas la boîte de tilleul à vivre… [Dans une caractérisation satanique.] C’est pour cela que rien ne sera chargé sur lui… [Comme une stalagmite qui damne.] Je me plaindrai de sa santé difficile et de sa vieillesse et je le désengagerai pourtant en l’exilant du fait de vivre et de respirer à Rome …

Lucille: Comme tu ressembles au lion, Commode! [Lucilla et Commode sont dos à dos sur scène, tout de même d’apostrophe.]

Perennis: Mêle-toi de tes oignons…

Commode: Prends-la d’ici Perennis et qu’elle soit présentée avec sa sœur transfuge et sa fille à Capri… [De son trône comme un vent du nord-est il remue sa main new-yorkaise.]Avant que l’aile du temps se change de gestation, je veux que toutes soient déménagées à Hadès…

[Perennis la traîne comme un chien sauvage et ils partent tous les deux de la scène, en laissant Commode à son trône au tournant de celui qui pense.]

Scène III

[Elle sera transmuée dans la chambre impériale le 16-2-183 après J.C. Crispina dénudée et brodée en poudre d’or au lit contemple Commode qui se trouve presque à son chevet ayant une massue et une peau de lion similaire à celle d’Héraclès.]

Crispina: Pourquoi Commode tu testes le rôle du demi-dieupendant que tu es un Dieu?

Commode: Parce que la bissectrice qui a la forme d’un treillis coupe en deux mondes la figure… [En ayant la massue comme médiane à ses tibias et en ressemblant à une chenille équestre.] Ma mère Crispina fut émergée comme Vénus il y a un certain temps jour pour jour…

Crispina: C’est bizarre ce qu’on eut dit… [Ayant la conscience du Mal.]

Que tu ne te fus pas tendre avec tes deux sœurs à Capri… [D’un reproche ressemblant à celui de Plaute.]

Commode: Je les ai envoyées depuis certains mois à faire compagnie à elle, pour que mon père ne se sente pas seul… [D’un intérêt de Molière au refroidisseur.]

Crispina: Quelle blague éclatante… Je ris si beaucoup… [Elle feint de rire.]Il est vrai que l’amant partagé entre Lucilla et sa fille est ton assassin présomptif, Quintinus?

Commode: Cela a d’importance, Crispina? Ils sont tous morts… [Dans un air d’un enfant angélique dont les chevilles sont démembrées.]

Crispina: Et moi un cadavre ambulant il faut que j’attende qu’Atropos me reçoive à Capri… [Ayant la physionomie d’un moribond.]Seules les monnaies que tu me sacrifiais comme des reliquaires d’une tendresse impériale, ils rappelleront à tes successeurs et à leurs servants mon porteur de thyrse existentialiste d’une déviation amouridique…

Commode: Je n’eus pas une seule réticence à tuer une femme noble et j’aurai envers toi?

Crispina: Je ne monte pas probablement si habilement que Perennis ou Cléandre aux flots des draps et aux lettres phéniciennes de vos corps-plages… [Dans un air envieux.]

Commode: Si tu ne taises pas, au nid de ton esprit cette massue-là que je retiens te sera jetée… [Il la soulève et il la lance.] Je ne serai plus indulgent envers ton préfixe…

Crispina: Tu renvoyas ta sœur sans aucune réserve et certains prétendent que tu corrompis les médecins traitants de Marc Aurèle, pour qu’il soit empoissonné et que tu deviennes Empereur quelques années-lumière plus tôt…

Commode: Elle dit des mensonges… Elle cherche des mensonges… [Il remue sa tête non-cicatrisée de Némésis et d’Ati.]Tout est un mensonge et même le figuier de mes ennemis… [Il lance la massue au mur.]

Crispina : Le mensonge Commode est la seule vérité au gâteau du monde que tu eus choisi comme une étoile filante de Procyon pour ta naissance… [Dans un air d’un Hathor omniscient.]Imagine que tu avais le privilège, d’être né un Dieu provenant d’une génération azurée et impériale…D’autres ignorent même s’ils préviennent d’un temple ou d’une bergerie… [D’une présomption ressemblant à Méroé.]L’eau d’iode de Salvius Iulianus et de Paterne te chassera toujours…

Commode: Il fallait qu’à ta vie précédente tu fusses une femme des Harpies…

Crispina: Et moi, je te chasserai, au modèle du posthume Jésus Christ dont Marcia t’enseigne les conseils…S’ils voulaient tous les deux, ils pourraient t’avoir assassiné… [Elle rit et elle traite avec sa main de fer les lèvres extérieures de sa vulve.]Ton pouvoir aurait pu être ébranlé à n’importe quel moment par les troupes de Salvius Iulianus et de Paterne, le chef des soldats du préteur, grâce au respect commun par leurs adeptes… [D’une passion et d’une manie vindicative qui se sont mélangées, elle s’attaque au point g.] Tu transféras Maxime et Condianus au dos de Déméter…Pourquoi ceci fut arrivé? [D’une voix sublime et sensuelle, elle attend l’insertion de son amant à la région mentionnée préalablement.]

Commode: Les Quintilii furent nés pleinement défectueux…Pendant qu’ils étaient cultivés et studieux, ils avaient des compétences militaires et des opulences…Les hégémons doivent de toute façon arracher les spartes qui se lèvent brusquement… [Dans un air ressemblant à une fleur carnivore.] Tu comprends alors que la tendance ascendante de personnes pareilles doit être sapée… [Dans un air ressemblant à un animal carnivore.] Le christianisme s’abstient trop à mon idéologie impériale de panthéon…

Crispina: Pourquoi trouves-tu Commode que le fils de Maxime, Sextus Condianus but du sang de lièvre, aussitôt qu’il se fut informa sur sa condamnation tombe-élégiaque en Syrie? [Elle soupire de volupté.]

Commode: Parce qu’il cherchait à éviter sa peine à travers l’accélération du lièvre… [Il est assis au lit ayant son dos antinomien à elle.]

Crispina: Et pourquoi tomba-t-il du cheval, en pétrissant ainsi le sang du lièvre en vomissement? [Avec sa main d’Aznar elle admire son dos non-boisé. Lui, il reste sans réaction.]

Commode: Parce qu’il acquit la connaissance à la fois bestiale et de Thot… [Dans un air à la fois folâtre et de Séraphin.] En tombant de ceux deux il gratifia son sort à la terre, qui était en train de la visiter à un certain moment éolien. [Crispina défilera à son derrière. Il restera encore sans réaction.]

Crispina: Et s’il repoussa la vie du bien à son intérieur et que le cheval ne vainquit paslui et le sort? [Discours indirect près de son verbe de dépendance qui est conjugué.]

Commode: Le 7 Mars c’est l’anniversaire de ma sœur Lucilla… Jusqu’à cette date-là je peux prolonger ma méditation philosophique de Leucippe… [Crispina dans une tempête elle feint le phallus. Lui, il se trouve au lac de soupirs.]

Crispina: C’est l’anniversaire de sa naissance Commode… [Dans un air de correction et de reformulation.] Elle ne dormit pas…Elle décéda… Le 2 février c’était l’anniversaire de Didius Julianus… [Ils sont tous les deux pleins de volupté.] Tu le gratifias d’un décès, le décès de son parent… [Elle s’accélère le rythme pour les deux.] Commode je ne veux pas de la part de toi à mon anniversaire un triomphe contre les parthes… Ceci serait au moins sanglant ou une prononciation défectueuse de la lettre l en fuite…

Commode: Arrête de persifler mes gloires… [Pleine de sueur et de soupirs sexuels.]

Crispina: Tu sais que Condianus mit dans une urne enflammée un bélier? Qu’est-ce qui pourrait être caché derrière cet acte?

Commode: Que le Samnite et le Peltaste ne suscitent que de la mort et du feu… [Son sperme est versé à sa main sous le suaire.]

Crispina: Et non qu’il soit un agneau expiatoire?

Commode: Ceci c’est à toi de le justifier… [Un grand soupir et une pause due à l’éjaculation.] Ce n’est pas à moi… [Une pause langagière encore plus grande.]

Crispina: Il me semble que l’oracle rendu par Amphiloque à Cilicie soit vrai… [Elle ressemble elle-aussi à une proposition finale.]

Commode: Moi je suis le lion et Sexte Condianus est le cerf… [Il est désormais relâché.]

Crispina: Tu es l’enfant qui a noyé au berceau les serpents des Quintilii… [D’une satisfaction tant pour ses actes que pour les propositions insoumises de Commode.]

Commode: C’est parce que je me trouve entre les hommes et les dieux…Je réunis les privilèges et les vertus de ces deux catégories ontologiques… [Il se lève du lit réel et juste-pratique.]

Crispina: En tout cas Commode des capitaux productifs envoyés à Rome ne faisaient pas partie de lui…Dion Cassius peut acquiescer cela…

Commode: Probablement…Mais grâce à cette affaire je devins plus cossu, car les fortunes des citoyens protectifs furent confisquées à lui… [Commode joue au tripode de façon infantile.]

Crispina: Pour que tu te fasses pardonner à Tirynthe Commode, le sang de tes enfants n’est pas suffisant… [Avec sa main forte elle forme le sperme épais en figures de la période des Siècles Obscurs.]

Commode: Douze années de solitude Crispina sont assez…

Crispina: La rafle du tripode de Delphes ne te rendit pas Commode capable de s’interroger sur ton avenir… [Commode agenouillé au point de vue vietnamien du lit semble d’avaler son sperme.]

Commode: Pourquoi seuls les Beaux-Arts sont en vernis comme la Thessalienne? [Au milieu du dîner.]

Crispina: Parce que Commode on juge toujours plus intrigant non le Moi de Nubie mais les latifundiums des autres et nous surveillons les points d’Uranus qu’il cache, des temps en temps pour récolter leurs grains et les travaux de leur culture… [D’une volupté évidemment morne.]

Commode: Douze années de solitude Crispina sont assez… [Il semble qu’il soliloque, au modèle d’un Athénien à la campagne sicilienne.]Je croyais que par la rafle du tripode Apollon aurait tombé amoureux de moi… [Crispina lui retient la guirlande de fleurs en tête.]

Crispina: Tu devrais être non seulement Ovide de la terre mais encore du parchemin! [Exclamative.]

Commode: La parole comprend au-dedans le temps à ses trois dimensions… [Sa langue approche l’utérus de Crispina.]

Crispina: Comme les fresques de Pompéi… [Il grommèle.]

Commode : La représentation figurative a les qualités du temps… [Il détermine son utérus.]

Crispina: Et la sculpture Commode… [Comme un garde-côte qui eut trouvé à Vénice la Terre promise.]

Commode : Crispina et Léocharès… [Sa langue au-dedans de Crispina ressemble à un casse-sein.]

Crispina: À Thèbes tu attendais la prospérité et en Argolide tu attendais son éloquence… [Il soupire à nouveau.]

Commode: Derrière le miroir des mots se cache leur bruissement… [Il fait digression à cause de la performance de l’acte sexuel.] Des voyelles entre les consonnes qui ressemblent à des échelons dont la régularité est harmonisée… [Gavé de son dessert sexuel.]

Crispina: Et les mots naissent dans des refrains obscurs…Oui…À quoi sert de connaitre l’avenir?

Commode: Cela ne sert à rien de plus qu’à une simple évocation du passé… [Succinct.]

Crispina : Finalement, tu t’unis avec le dieu par tes trois pieds … [Elle met ses mains à la tête de Commode et elle le pousse aux profondeurs de sa caverne platonique.]

Commode: Ma vigueur corporelle dépassait la vertu de la concupiscence de l’oracle… [D’une syncope adolescente.]

Crispina: Et ta poigne impériale dépassait la surface du redoublement…Oui…Oui… Quelle est ton interprétation allégorique par rapport à ta victoire contre le lion? [Commode enlève les poils de sa bouche, provenant de la région pubienne de Crispina.]

Commode: Je combattis à l’amour et je gagnai son cœur au dos… [Il ressemble à un dauphin souriant.]

Crispina: C’est pour cela Commode que tu fus également fréquenté par des femmes et des hommes? [En posant une question fabriquée car elle sait déjà la réponse.]

Commode: Ceci pourrait être une explication… [Tourmenté par la brusque syncope.]

Crispina: Et pourquoi la toison de lion fut détachée par ta main?

Commode: Parce que j’eus seulement connu l’épididyme de l’amour… [Crispina touche la toison de ses mains.]

Crispina: Le Typhon et la Chimère de ton esprit décédèrent près du lion… À l’Amymone tes flèches n’eurent pas tracé la cruche…

Commode: Les torches enflammées d’Iolaos mirent la fin à la multiplication de la problématique du mal… [Comme une pierre enivrante il se livrait à des orgies à sa fissure féminine.]

Crispina: Il est déjà tracé que le mal ne sera pas tout à fait exclu… Sa tête capitale, pourquoi tu l’eus ensevelie par terre? [Elle soupire.]

Commode: Parce que le début est la fin du mal…

Crispina: Tu imitas la gloire de Méléagre et par ton soleil Commode tu mis des filets au fleuve d’Érymanthe…C’est suffisant… Ta langue cultiva ma vallée… [Commode disjonctif près d’elle.]

Commode: L’Hiver et ses paysages en flocons eurent toujours besoin d’une bride empruntée…

Crispina: Ce n’est pas au hasard que Pholos t’accueillit et te donna son œnochoé à porter chez toi…

Commode: C’est pour cela peut-être que je le voyais mi- cheval et mi-homme… [Il feint le cheval en hennissant devant elle.]

Crispina: Les centaures furent alliés à ton haleine embaumée ayant des cordons en charades…

Commode: Comme ils voulaient que ma brise fut percée par leur connaissances… [Il marche autour du lit d’un charme inné.]

Crispina: Ressemblant à des piquets ils blessèrent ta brise et les pins en suspens…

Commode: Ils voulaient m’offrir les rêves de Tanagra des morts... [Il lui décline l’œil de façon ruse.]

Crispina: Pourquoi Néphélé leur mère lançait du Ciel des pompons en pluie? [Comme une comédienne bizarre.]

Commode: Parce que Crispina le Celtibère et la Pharsale sont des sous-ambassadeurs seulement aux ombres des générations humaines, des demi-dieux et des dieux… [Il arrache la massue laissée auparavant au lit.]

Crispina: Ils revendiquaient le vin pur provenant de ta langue… [Sa langue est de la Sibérie de sa bouche, en ascension et en baisse vibratoire.]

Commode: Ma langue est miraculeuse, sainte et évocatrice…Même le vin que je bois est agenouillé devant moi… [Il se couche à nouveau au lit ayant la massue.]

Crispina: Leurs titanesques blocs de pierre furent rapidement lancés, pour que ton cœur reçoive par braconnage un congé non payé… [Elle polit par son biculturalisme de ses mains la massue entre ses jambes.]

Commode: Ils n’eurent rien pu, car mon cœur n’arrêta pas à son rythme indissoluble, à battre pour toi… [Il ausculte avec ses deux mains le panache de son cœur.]

Crispina: Commode les sons que tu prononces, ils vibrent mon âme à travers des lettres archaïques et parfois méandrines… [Par sa bouche salivée elle trace à la surface de la massue des figures celtiques et préhistoriques.]

Commode: J’aimerais que nous fassions iconisés au manoir des Mystères… [Il écarte la massue et Crispina se trouve devant un phallus en érection.]

Crispina: Leurs ardoises Commode étaient leur cœur et les pieds dont les sentiments tu défendis par tes rayons… [Au rayon huit de son pénis d’une capacité débitrice.]

Commode: Phaéton Uranus s’ouvrit et ma grandeur se mit ainsi en valeur… [Il dirige sa tête vers son pénis.]

Crispina: Les poules que tu détectais à la vallée furent bannies… [En regardant son vibromasseur naturaliste.]

Commode: Les neiges des massifs étaient leur nid et des carnivores justes…

Crispina: Il semble que les messagers des marais suçaient l’emballage du corps de lièvre des mortels… [Elle embrasse l’ithyphallique de Commode a des points parsemés.]

Commode: Et aux fruits de terre, pour qu’ils soient anticipés par les mortels ils y entrèrent et ils consumèrent parfois leur disette…

Crispina: Que peut-on atteindre des têtes d’ail ayant des planeurs d’Arès… [Ses mains furent décollées vers l’Uranus en formant un diagonal.]

Commode: En tout cas non l’anaglyphe maudit de Taygète… [D’une intonation de miel provenant de Timothée le sexuel.]

Crispina: Ses cornes étaient dorées et ses pieds en cuivre…

Commode: C’était l’œufgonie de l’hétéro-infection des espèces humaines…Oui…C’était ainsi… [Son pénis gave complètement la bouche de Crispina.] À ses cornes elle communiquait avec Chrysocome ou Lochies et à ses pieds elle communiquait avec Hadès…

Crispina: Tes tentatives ressemblent à des bois de spectres… [Elle garde son haleine.] Jusqu’à l’œuf-conduit des Hyperboréens…

Commode: Les pétales des roses de la pleine Lune sont illimitées…Oui…C’est ainsi… [Il touche son point litigieux qui est en érection.]

Crispina: Tu étais en train de la tuer au Ladon Commode, mais Ismène et Phèbe intervinrent… [Elle feint la réincarnation d’Agavé.]

Commode: Il faut qu’on obéisse à son élément olympien… [Il semble désarmé à ses dents.]

Crispina: Douze taureaux blancs enfermés dans un fumier épais… [Dans un état de confusion.]

Commode: Les douze mois de l’année élancés par le méléna-magie de l’univers, épurés…Oui…C’est ainsi….Il fallait que la dernière soit épurée par la main entre mes jambes… [Une abondance de salive ressemblant à des peintures colore son cou.]

Crispina: Et le trou au mur en haut-relief? [Son doigt immigrera à la place équivalente de la réincarnation du terme et sera mis en orbite.]

Commode: Le fleuve du prolongement de ma main bouillonna et purifia le fumier, pour qu’il soit clair… [D’une volupté portée au maximum.]

Crispina: Au moins, tu ne reçus pas la dixième comme récompense …

Commode: Tu ne peux pas satisfaire àla fois deux patrons … [Commode exécute avec succès à sa bouche son identité hermaphrodite.]

Crispina: Tout de même, Commode; toi tu accomplis ta mission avec succès… [Elle retourne à sa place.]Qu’est-ce qui symbolise Commode le taureau rejeté par la mer?

Commode: Qu’à la fin la Raison Divine domina contre le sentiment…

Crispina: Mais lorsque Minos ne garda pas sa promesse à Dameos d’avoir sacrifie le taureau, ce dernier se fut démené… [Elle émancipe son cou.]

Commode: Lorsque la raison ne sert pas la royauté pharaonne, elle devient circulaire… [Dans un état à moitié évanoui dû à son vigoureuse activité sexuelle précédente.]

Crispina: Et comment fut-il enlevé de Crète à la Terre Argolique?

Commode: Je traversai le bruit des vagues à dos de taureau… [Il embrasse ses mamelons et il les déchire.]

Crispina: Que peut-il être le sens de cet acte? [Elle est allégorique.]

Commode: Que par ma plongée dans ton sentiment ta région sournoise fut tirée par la tempête de gravité… [Il réussit à la faire toute entière frémir.]

Crispina: Au moins tu ne t’y fus pas rencontré avec les juments de Diomède… [D’une voix passive.]

Commode: Les éclats des arrivaloi que la mer laissa au rivage de Thrace sont des plats… [D’une voix énergétique et mâle.]

Crispina: Les cruches de mer, des hippocampes féminins, les casse-bateaux de Diomède, des vents servants… [Dans une humeur sans enfants et passive.]

Commode: Le soleil me dompte tout… [De voix passive.]

Crispina: Ton soleil Commode ressemble aux nuages du Ciel: il est un nomade… [Elle dirige l’index de ses mains du gauche à droite vers ses mamelons.]

Commode: Ma seigneurie ancrera à l’Asie Mineure…

Crispina: Qu’est-ce qui représente pour toi Commode la ceinture de Mélanippe? [Dans une proposition irritante et infinitive.]

Commode: Comment il pousse et il serre l’âme des femmes le Mithridatisé…

Crispina: Le fait de délivrer la Reine des Amazones aux dents de Cerbère n’était ni un gaz noble ni équestre… [En ayant les dents à son mamelon raisonnable Commode le pique.]

Commode: J’offre mon contrepoids, aux femmes qui ont l’attirement à un triumvirat… [D’un regard vulgaire.]

Crispina: Une caution tu voulais dire… Géryon avait trois têtes? Pourquoi?

Commode: L’idée qui naquit son sens et sa répercussion matérielle à la terre…

Crispina: En dehors de Géryon, pour attraper son troupeau de vaches, tu offris la monnaie à son chien, Orthos et son berger Eurytion… Puis-je savoir pourquoi tu le fis?

Commode: Le chien symbolisait la mort des vaches et le berger ce que je n’aurais jamais pu professer… [D’une inclination annonciatrice.]

Crispina: Géryon était la synérèse de Chrysaor et de la nymphe Callirrhoé… [Maintenant le mamelon de Luxembourg est également piqué.]

Commode: Les gens sont sous l’influence des reçus en doubles exemplaires, des phénomènes grammaticaux et syntaxiques qui transforment ses mots… [Il continue son alpinisme concupiscent vers ses seins.]

Crispina: Géryon fut né grâce à l’épée doré d’Uranus et la fille de l’Océan qui avait la capacité d’unir les vaches avec les nuages…

Commode: Trois têtes…La lettre ipsilon à Uranus… [Éclairé à l’intérieur.]

Crispina: Si l’alphabet qui ressemble à une toile se met à l’inverse, les points des extrémités forment un triangle qui divinise la terre d’en haut… [Elle a une aise ressemblant à un extrait tiré d’un roman.]

Commode: Les amphores rouges surgirent par Erytheia… [Grace à l’enquête il est fortement excité.]

Crispina: Mieux qu’Ogygie… Le vol est contredit comme un péché… [Elle ressemble à une étudiante qui apprend des textes par cœur.]

Commode: Géryon comme un receleur mena les vaches de Soleil à sa propre terre… [Crispina tire le drap envers elle, pour couvrir ses seins.]

Crispina: Tu offris deux colonnes en Afrique et à la terre européenne…

[Exclamative.]

Commode: Pour que l’une face à face de l’autre vois les cadeaux de l’autre…

Crispina: Même les sœurs arctiques sont séparées par la terre mouillée… Ton acte pourrait dire probablement, que la terre est un Héraion infini en état de réparation…

Commode: Peut-être…Comme beaucoup d’autres…

Crispina: Les pommes des Hespérides, pourquoi étaient-elles en poussière d’or? [Commode lui peigne les cheveux avec sa main.]

Commode: Parce qu’à l’aristocratie le péché est plus pâle… [Ayant un regard de renard.]

Crispina: Tu portas l’Uranus à tes épaules, pour qu’Atlas récolte les pommes dorées… [Elle est en train de transmission.]

Commode: La poussière azurée, éthérée et galaxoïde m’offrit la connaissance de secrets; grâce à laquelle je transmis la tristesse de la race des mortels…

Crispina: Pourquoi tu les eus offerts à Athéna?

Commode: Parce que les pays excellents après avoir dîné chez le péché, ils acquièrent l’olive… [Il l’embrasse à la bouche.]

Crispina: L’emprisonnement de Cerbère et son anabase d’Hadès?

Commode: Le piégeage de l’obscurité par la lumière et leur annonce aux masses des hommes… [Il l’embrasse au cou.]

Crispina: Tu descendis à Hadès sous la direction d’Hermès…

Commode: Pour que la fréquentation avec les fleurs sous la Terre soit plus facile… [D’une humeur explicative et élégante.]

Crispina: Il me semble Héraclès impérial que tu aies tué Iphitos par vengeance et non pour qu’il t’ait considéré responsable pour l’extorsion des vaches du père… [Il se dirige tout droit sans dévier de l’horizon.]

Commode: Il se peut que tes paroles soient vraies… [Comme un enfant qui en croisant ses mains regarde d’une façon mièvre et présente tout à coup une anticipation envers la terre.] Il ne garda pas sa promesse qui était de me prêter son épouse Iole…

Crispina: Ils t’accusèrent d’avoir mené une vie voluptueuse à Omphale et d’y avoir coïté avec la volupté…

Commode: Ceci devint grâce à ma crinière qui était désireuse... [Il touche capricieusement ses poils et il les renverse.]

Crispina: Je voudrais que tu files à mes pieds les cheveux par tes vêtements féminins… [D’une tendance de capitaine.]

Commode: Mon origine n’était pas asiatique... [Il rit.]

Crispina: C’est pour cela que tu fus lancé par Omphale… Moliones avec leurs deux têtes courbaient devant ton hardiesse…

Commode: Leurs têtes étaient le prolongement des parties de leur âme… [Il bat comme un singe sa poitrine.]

Crispina: Les tératogenèses sont la déclivité de l’incestueuse de l’ambroisie… [Elle entourera sa tête dans ses bras.]

Commode: C’est pour cela que je séparai Télèphe d’Aube… [D’un air moqueur.]

Crispina: Qui investiguera la distance entre ton fils et toi et entre ton fils et Aube?

Commode: La téléportation est au bout de l’univers la lumière sans temps…

Crispina: Commode, si tu aimeras une autre a part de moi, tu auras la chance d’une réincarnation parmi les plusieurs que tu portes provenant du sang de Nessos… [Il lui donne un souhait d’Herald.]

Commode: J’aimerais que nos corps et nos âmes soient ornés en mosaïque dans ce lit-ci…

Crispina: L’énergie de chacun et ses qualités seront ainsi transmises à l’autre… [D’une humeur justificative en apparence.]

Commode: Tu parles justement, comme il se doit en l’occurrence d’une épouse impériale…

[Pendant que les lumières s’éteignent progressivement sur scène, Commode et Crispina se couvriront sous les draps du lit.]

RIDEAU

ACTE III

Scène I

[Elle se déploiera en terre l’octobre de 185 après J.C. La main de Crispina câlinait Commode jusqu’à ce qu’il arrive au trône. Un esclave de Maurétanie remue par une plume d’entruche l’antimatière à Crispina la périmétrique. Le regard de Crispina est en poussière d’or. Tout à coup, Cléandre entre bouleversé sur scène.]

Commode: Ton regard de faucon m’indique qu’un fléau-menace se repose sur moi et mon trône chryséléphantin… [Dans un air ressemblant à Hipparque.]

Cléandre: Notre Empereur Perennis se mit à réaliser des gymnopédies, dans le but de vous détrôner et de transmettre le trône à ses enfants… [En ayant du radis à son anus.]

Commode: Un vieillard, ayant sa canne et son sac à l’épaule, me signala ceci il y a un an aux tribunes royales, lorsque j’étais à la fois donateur et spectateur à la gloire du Consul Capitole… [En ayant un soupçon qui semble être justifié.] Mon troisième œil n’aperçut pas clairement ses paroles…

Crispina: Je trouve Commode que tu doives reconsidérer les paroles de Cléandre et de ne plus les juger répugnantes… [Dans une échelle sinusoïdale d’Hésiode.] N’oublie pas les paroles du vieillard arrêté pour avoir dévoilé le mensonge devant le Sénat et le clergé et jeté au feu par Perennis … [Mécanique.] Ma vie et ta vie sont également en menace par ce flatteur de la cour… [Vantarde.]

Commode: Bien qu’il soit Octobre, mes joues sont trempées de sueur de Février à cause de tout ce que ta langue dit aujourd’hui… [Son cou est murmurant.] Comment peux-tu être si certain Cléandre? Le vieillard de chiens l’eut accusé d’avoir organisé l’armée vers la Rome et ses fils vers l’Illyrie…Est-ce vrai? [Il essuie par sa main la sueur de son front.]

Cléandre: Je crains que ce soit la vérité…Une délégation de mille cinq cent soldats fut arrivée de Grande-Bretagne… [Diplomatique mais droit.]

Commode: Je me suis rendu compte qu’une émeute est produise en Grande-Bretagne et qu’un certain Priscus fut élu Empereur…[En ayant d’haine.]

Cléandre: Priscus l’eut refusé, parce que pour lui ses soldats possèdent également le titre de l’Empereur…

Commode: Peut-on avoir confiance à un Général devenu Empereur à ses rêves? [Il hausse son sourcil cubain.]

Crispina: Pourquoi pas, Commode? N’oublie pas que Perennis t’empêchais de devenir le paliurus de Cléandre au même lit et de t’adonner à des expériences entièrement nouvelles…. [Dans un air répugnant.]

Commode: Je trouve Commode qu’il serait mieux de l’exiler parallèlement à ce bruit des insurgés qui dominèrent le palais en Grande-Bretagne… [Crispina le regarde d’une peur contradictoire.]

Cléandre: Pour être philo-sabbatique j’aimerais qu’elle allait en vacances à Capri. [Commode lui embrasse les cheveux et sa boucle d’oreille d’Engels.]

Commode: On se verra plus tard nous deux … [Il lui décline malicieusement l’œil. Cléandre lui sort la langue.] Apporte devant moi un soldat …

Cléandre: Je ferais ceci tout de suite…

[Pendant que Crispina fait des moues de dédain, Cléandre quitte la scène capricieusement.]

Scène II

[Cléandre entre, le soldat ouvre la marche en exécutant tous les actes d’honneur et de respect prérequis envers l’Empereur. Crispina tout au long de la conversation observe de son trône ce qui se passe au modèle de Commode qui reste silencieux.]

Commode: Soldat, quelles nouvelles délectables tu nous apporte de la part de Grande-Bretagne? Quel est l’objectif de ta visite sous la présence de mille cinq cent hommes à Rome qui est à la fois ma vigne et mon triomphe?

Soldat: L’armée vous envoie une fraction de pain à l’honneur de Marc Ulpius… [Il la dépose à ses pieds. Commode reste immobile mais lui il ne se vexe pas.]

Cléandre: Notre Empereur, il n’exista jamais un militaire plus prudent et plus bienveillant que lui… [D’une tendance de confirmation, il se laisse à un coin obscur sur scène.]

Commode: Je me rappelle… [Plongé dans son mémoire à long terme qui retient comme une éponge peu de détails.] Un philanthrope…Une âme élevée…Un homme incorruptible… [Il feint de croire tout ce qu’il vient de dire.] Son insomnie était due à sa faim… Je décidai ainsi qu’il soit condamné à mort pour qu’il déguste des repas gargantuesques et des festins platoniques aux Champs Élysées… [Il rit. Il lui fait signe d’approcher.] Comme un chien prends et mange par le corps de Marcellus…[Le soldat obéit à lui avec empressement, ressemblant à un confesseur et à un dégustateur du pain offert.]

Soldat: Son goût est si âpre comme la langue qui l’héberge…

Commode: Signale maintenant à ton Empereur les soucis de Perennis… [Dans un air réticent.]

Soldat: Il prépare son fils à la succession du trône et il conspire contre votre détrônement…

Commode: Vous ne songez pas à la même chose, toi et tes collègues en Grande-Bretagne? [Le regard du soldat est en immersion libre.]La voix prudente de Priscus vous anesthésia… Pourquoi donc avoir désormais confiance à vous et non à Perennis?

Soldat: Depuis l’assassinat de Priscus dû aux hordes des barbares, l’armée de Grande-Bretagne est aux côtés de vous… [Dans un air attentif.]

Commode: Même si il n’eut pas pu reconquérir le mur des Antonins, qu’il repose en paix3 Marcus Ulpius…

Soldat: On vous donna le titre honorifique britannique…

Commode: Effectivement, trop honorifique… [Il rit à Crispina et il embrasse sa main gauche. Crispina décide de rompre le silence4.]

Crispina: Soldat, quelles autres preuves en dehors des tienneset de tes légions du Nord as-tu à présenter à l’Empereur Commode ?

Soldat: Ceux-ci… [Il retire d’un sac des monnaies et il les dépose aux mains de Crispina et de Commode.]

Crispina: Commode, Perennis et son fils sont des figures aux monnaies… [Pauvre.] Nous sommes déjà morts si nous ne réagissons pas tout de suite… [D’une voix tremblante qui ressemble à un anapeste.]

Commode: Les deux côtés de la médaille… Parfois les traîtres y sont figurés…Exactement… [Il réfléchit les propositions de Crispina.]Comment profiteras-tu chaque nuit au lit d’un amant différent qui coule?

Crispina: Je sens Commode que tu ne veuilles pas agir comme il faut… [Comme si elle lui reprocherait la pénurie d’hommes.] Ta passion pour lui nous amènera à Hécate…

Commode: Soldat, tu peux prendre congé et dis à Cléandre de quitter son obscurité alliée…

Soldat: Bien sûr mon Empereur…[Le Soldat après avoir salué en s’inclinant et après avoir informé Cléandre l’éloigné sur le désir de l’empereur, il quitte la scène.]

Scène III

[Cléandre, en ayant son épée prête, veille le couple royal afin de le protéger d’un danger de mort imperceptible.]

Crispina: Cléandre tu peux unir ta petite épée avec la terre… [Cléandre obéit tranquillement à elle.]

Commode: Oui, Cléandre…Ceux monnaies que je tiens sont les coupables de la trahison de Perennis…Il n’aimait pas les visages de Crispina et de Commode et il les remplaça par son visage et celui de ses fils… [Cléandre se retire à nouveau à un coin, ressemblant à un film muet.]

Crispina: Marcia ne te référa pas Commode que Judas eut trait Jésus Christ pour trente pièces d’argent? [Dans un air passé ressemblant à une femme d’adultère.] Perennis pourrait traire Commode pour plusieurs… Dix mille…

Commode: Je ne me tournerai pas à droite… Je vais lui rendre la monnaie de sa pièce 5. Cléandre je condamne à mort Perennis, tous ses enfants, sa femme et sa sœur… [Il lui donne l’ordre impérial.] Accompli tes devoirs sans réserves…

Cléandre: Vos souhaits nos commandes, Empereur…

Commode: Je veux que la tête de Perennis soit coïtée avec la chaudière-gamète de cette nuit…Délivre ses lettres canines à nos messagers, en tant que fondements temporels et hypothétiques de la part de son fils et de son retour à Rome…Des valeurs et des honneurs à celle de promesse… [Cléandre recevra de la part de Commode un carnet de lettres.]Il voulait devenir Empereur à Rome… [Il ricane.]Il le deviendra seulement à son bas-relief épitaphe où ce serait moi-même qui lui ferai l’inscription… Dès qu’il mettra son pied à mon pays, Perséphone et Hadès lui seront offerts… [Cléandre lui fait un signe militaire et puis il prend congé.]

Crispina: J’observe Commode que tous les verbes de la langue française ont une nature finale à la lettre e…

Commode: C’est parce que pendant que sa lettre finale exprime le but, le verbe exprime soit un écoulement soit une action… [D’une voix sifflante.]

Crispina: Théorie et application…Extinction des traîtres… [Comme une glace coupante.] Dis-le en français… J’extermine les traîtres…

Commode: Théorie et application…J’extermine les traîtres… [Comme si la terre était à cause du parfume de Crispina un hindouiste.]

Crispina: Et maintenant au pluriel…Nous exterminons les traîtres… La lettre s est une lettre profonde et angélique des Français…

Commode: Nous exterminons les traîtres…De la lettre e au singulier à la lettre s au pluriel…J’aime bien l’immigration provenant des mots individuels aux mots d’équipe… [D’un amour imitant un adjoint payé à l’heure.]

Crispina: Ton amant Commode, bien qu’il fût devenu d’un esclave de Phrygie ton coubicoularius, nous était très utile durant cette conjoncture…

Commode: J’irai à la chambre de Cléandre et le soir j’imaginerai toi à sa place… [Dans un air moqueur.]

Crispina: Avant tout, il faut que tu aies la permission de Damostratia…

Commode: Il me semble que tu auras la chance de Saoteros si tu dis des paroles homogènes… [Dans un air visiblement agressif.]

Crispina: Celui-ci fut assassiné par Paterne, car il le haïssait pour t’avoir conseillé à mettre une fin à la guerre contre Œstrus et pour avoir retiré les troupes des régions au-delà de la rivière que ton père eut conquis, pour que les Marcomans signent avec toi un traité de paix…

Commode: Il le considérait un transfuge et c’était qui le frustrerais de sa vie…

Crispina: La trahison est la boisson douce de la vie…Le plus trahi que tu es, le plus ta vie reste intacte et ithyphallique… Donc, Cléandre fait mieux l’amour5 que moi?

Commode: Impeccablement mieux et j’ai en ai marre de tes caprices…

Crispina: Tu n’aimais pas qu’à mon lit je me couchais comme une antilope, en attendant mes trous par ton apogée à être attachés au Dieu?

Commode: Cette mémoire innombrable n’est plus le couronnement à ma pensée…

Crispina: Arrête de m’entourer le vent de sud-ouest… [Elle s’adresse en hurlant à l’esclave. Elle se déplace et pendant qu’elle voit avec répugnance l’esclave, qui la suit involontairement, elle quitte fougueusement la scène. Commode ayant sa main comme une architrave a son front qui ressemble à un petit temple est en état de méditation.]

RIDEAU

ACTE IV

Scène I

[L’été de 190 après J.C. sera déployé sur scène. Commode qui se trouve à Laurento au domicile des Quintilii, qu’il eut exterminés, admire sa statue ornée de mille litres d’or et encadrée d’une vache et d’un taureau. Marcia entre sur place en rayonnant et en portant une agrafe en émeraude et en platine.]

Marcia: Commode si tu ne défends pas le sceptre et le cortège des Panathénées, le régime fondé par tes ancêtres se trouve au bord de son extinction…

Commode: Eus-tu divinisé ma statue? [Comme s’il n’aurait pas entendu les paroles précédentes de Marcia, il distille le miel à l’omoplate du taureau.]

Marcia: Commode un problème d’apprivoisement surgit à Rome… [Elle reste invariable et non-détournée à ses convictions et à son objectif.]

Commode: Et qu’est-ce qui me donne du sens? Je me suis fait une tente-abri grâce aux araignées venimeuses de Rome… [Dans un air d’un chat indolent.] Il y a trois ans les Dieux révélèrent le complot de Materne et heureusement il est maintenant honoré d’une moule cadavéreuse à sa urne…Je dois mon sexe à la poche marsupiale de la Grande Déesse… [Comme s’il recevrait l’investiture par les Dieux.]

Marcia: Vingt-cinq consuls furent nommes jusqu’à maintenant, par Cléandre pour la énième fois6 à l’histoire millénaire de Rome entre autres fut nommé aussi Septimius Severus… [Dans un air d’avertissement et de vigilance.]

Commode: Clodius Albino…Pertinax… [Il évoquait le passé en se référant exclusivement à des noms caractéristiques et il suscitait à la tête du taureau l’écho des noms.] Pescennius Niger…Septime Sévère…Didius Julianus… [Il se transfère maintenant à la tête de la vache.] Ils sont tous à l’affût de mon incinération… Un pentacle d’empereurs qui sera un sextacle7 au cas où mon collier s’attacherait à leurs ambitions…Tu penses que j’ignore que je réchauffe plusieurs serpents dans mon sein8? C’est pour cela que je me charge de les déplacer l’un loin de l’autre et de les envoyer à des expéditions lointaines, majeures et qui accouchent laborieusement afin que leur chandelle s’éteigne avant la mienne… [D’une connaissance machiavélienne.]

Marcia: Papirius Dionysius donne les ravitaillements à Cléandre, parce que Déméter n’est pas à Rome…

Commode: Un événement si perdu car ceux mois que tu la fréquentes, Perséphone n’est pas imminente… Aussitôt que cette révolte est enrayée, rappelle-moi Marcia de les décapiter … [Il calibre la tête de la vache.]

Marcia: Cette intention s’oppose à la doctrine chrétienne… [Elle tend à retourner au sujet central.]

Commode: Jésus Christ prit garde pour que le monde soit approvisionné…Et non pour qu’il soit mort de faim… [Dans un air d’une panthère qui est prêt à engloutir son incongruité verbale.]

Marcia: Les événements t’eurent complètement nivelé Commode… [D’une tendance ressemblant à un étalon.] À l’hippodrome au cortège mené par une équipe de garçons une génisse était en tête et tous ensembles désapprouvaient Cléandre à travers des complexes persifleurs qui ouvraient un canal entre la foule de Romains… [Dans une gravure de bourdonnement.]

Commode: Pour autant que je sois concernée Cléandre envoya son armement aux troupes impériales pour qu’elles réfutent… [Il regarde maintenant les derrières de la vache et il les bat cinq fois.] Réussirent-ils? [De sa langue ayant les blessures canines.]

Marcia: D’autres furent blessés par le piétinement des chevaux et d’autres décédèrent à cause de la foule…Les cavaliers persécutèrent sans merci la foule jusqu’aux portes de Rome… [Elle hésite à continuer. Commode lui en fait signe.] Ceux qui furent immobilisés en ville jetaient des tuiles aux cavaliers impériaux…Beaucoup de gens se tuèrent à cause du lancement des briques et d’autres se mirent en fuite… [Ses mains oscillent pour des raisons théâtrales.] Pourtant tout le monde te bénit et maudit Cléandre pour leurs calamites… [Dans un air sans pudeur, divinement convenable et par conséquent rassurant.]

Commode: Et qui t’informa sur tout cela?

Marcia: Fadilla, ta sœur cadette… [Commode est en état de recueillement.]

Commode: Il ne reste qu’une solution… Qu’ils soient morts Cléandre et son fils… [Il quitte la vache et il agit vainement vers sa statue.]

Marcia: Je vais le mentionner à Laetus et Eclectus et je suis sûre qu’ils y trouveront une solution… [Elle est en accord avec lui.]

Commode: Ton aide ne sous-entend rien de chrétien… [D’une ironie prospère.] Nous, les ramifications du pouvoir, nous employons les doctrines pour son conservation ou pour le bien commun… [D’une conscience conventionnelle et glaciale.]

Marcia: Un cavalier sans les traits caractéristiques de son rang ne semble pas à un cavalier mais à un coq-cavalier…La religion chrétienne est bonne mais en tout cas je ne vise pas à être décapitée par la foule… [Elle accable son cou.] La mort de Cléandre provoquera la joie du peuple romain…

Commode: Il ne semble pas être une leçon de morale chrétienne mais c’est utile pour la pérennisation de mon pouvoir…[En touchant la paume de son extrême gauche main, il feint d’opérer l’avenir.] Dis-leur à le tuer parce que j’en ai aussi assez de notre expérimentation au lit…Et dis-leur à tuer aussi Annia Fundania Faustine et Mamertinus parce qu’ils voulaient me remplacer au trône…

Marcia: Qu’ils tuent aussi Julien? [Dans un air d’une avidité cupide qui saisit l’occasion.] Pour dire la vérité je ne l’eus jamais aimé…

Commode: Aujourd’hui Marcia ta roue de la fortune eut tournée à nouveau… [Dans un air patrimonial satisfaisant ses enfants.] Qu’ils tuent lui aussi… Mais il faut que nous les présentions comme les responsables pour la fosse alimentaire… [Il viole les lèvres de la statue.]

Marcia: Cléandre sollicite un entretien, pour qu’il te voie… [D’une expression impatiente pour le meurtre imminent de Cléandre.] La plèbe l’eut rendu une uræus et demande maintenant sa tête… [Comme un membre du chœur.

Commode: Donnons-leur cette vertu azur-pierreuse… [Comme une girouette sa main capitaliste oscille.]

Marcia: Tu es plus cynique à ton stoïcisme qu’un philosophe… Peut-il Eclectus devenir le chambellan officiel et Laetus le gouverneur aux champs? [Dans un air d’un mineur devant l’occasion saisie.]

Commode: Peut-être s’il soit prononcé par tes lèvres liquides… [Il l’approche et il l’embrasse passionnément.]

Marcia: Y-a-t-il une plus grande protection née en ciel que celle fournie par tes épaules? [Elle est à dos de Commode.]

Commode: Le vent polaire qui fait des rafales à nos lobes et ceux lauriers qui à travers ses ombres aux bosquets vierges et embaumés nous dispensent de cette maladie qui frappa également à Rome les hommes et les bêtes au modèle d’une épidémie… [Il la regarde en arrachant des larmes.]

Marcia: Tu trouveras à mes narines et à mes oreilles de l’huile parfumée sacrée qui chauffe… [Elle l’invite d’une manière aphrodisiaque. Lui il s’effondra et il sera anesthésié.]

Commode: Marcia…Les nœuds du laurier et ses ombres furent ma maladie et mon sauveur… Ces cannelures et les veines des buches étaient le conte aux algorithmes de ma vie…

Marcia: Commode sans ombres il n’y a pas de vie intérieure… [Elle fait une pause à la statue de Commode.]

Commode: Sans phosphore Marcia tu n’écouteras pas attentivement les ombres dont tu es en vue… [La branche détournée et insérée à sa bouche ressemble à une cigarette.]Elles me persécutent au rêve et à mes libres galères…La raison est un guidon à ma vie… [Il remue avec son index de sa main communiste le point inséré aux yeux formant un triangle imaginaire.]

Marcia: Aux ténèbres Commode tu n’as pas besoin d’avoir peur des ombres qui te chassent…Tu es l’oracle-donneur des organes de la nature... [Commode arrache une feuille de la branche et il la lance comme un avion en papier par terre.]

Commode: Tu regardes ces gouttes de Juin à la feuille que je mange?

Marcia: Oui Commode…Je les observe… [Elle est derrière Commode, parallèlement à la statue dans un arc anti-fusée.]

Commode: C’est tout ce qui resta à mon corps de refroidissement…

Marcia: Commode il pleuvra à nouveau et les feuilles, qui bougent à ta bûche, se désaltéreront à une voie que tu n’eus pas imaginée. [Comme une pince au ventricule droit de la statue.]

Commode: L’imagination est l’anti-prise du pouvoir…Il faut qu’on apaise fréquemment l’esprit, sinon il apportera une tempête et au rivage des pouvoirs une vague d’Hypérion… [Il l’avale.]

Marcia: Commode, parallèlement au sable de la plage les coquillages et les étoiles de mer s’éloignent…

Commode: Je ne l’eus pas imaginé… [Il focalise sur sa statue puis sur Marcia.]

Marcia: Le sable Commode n’a pas pourtant un endroit à se cacher et il peut se mêler avec la pluie à un sang divin… [Elle semble avoir focalisé sur des centres de fuite hétérogènes de la statue pour qu’elle ait Commode en face d’elle à chaque déplacement de lui mais en même temps en formant une bissectrice envers la statue.]

Commode: Il a pourtant un noyau dont on peut tout voir… [Il tente à interpréter cette interaction inconsciente.]

Marcia: Je préfère dénombrer les bruissements de mer que de calculer les grains du rivage et la clepsydre énigmatique de la vie… Ton âme fut facturée à la nature…J’ai si froid… [Il tient ses bras.]

Commode: Les ombres Marcia et les yeux de feuilles sont la raison dont tu ne suivras pas la trace…

Marcia: Est-ce peut-être l’ombre de Materne que tu décapitas durant la fête de la Mère des dieux?

Commode: Si je l’aurais réduit en chair à pâté le jour de sa fête, ceci serait une si grande offense… [Dans un air pudibond mais hypocrite.]

Marcia: Commode, tu respectes beaucoup les dieux mais peu les hommes… [Elle remet en question à cause des événements le mensonge de son discours.]

Commode: Dieu…Homme…Bête…Moi…Toi…Lui…

Marcia: Étant donné que Materne ne s’attribua pas la vie, il est hors de question qu’il pourrait être canalisé du mort… [Ressemblant à travers sa variation psychique à la figure d’une olpé.] Commode les pronoms se sont mêlés avec les catégories ontologiques?

Commode: La parole est la Constitutio Antoniana pour une recherche exhaustive des termes et pour le fait de ramener leur existence là où le point est identifié avec l’idée et qu’il se forma d’une image ou d’un son en chair et en os… [Il prend la main de Marcia.]

Marcia : J’aimerais que tu associes aux pronoms lui- elle - lui les mots Commode, Marcia et Materne… Le sens aurait ainsi son attribution précise et il deviendrait compréhensible à tous, par conséquent l’expression du sens s’identifierait avec l’idée initiale… [Il éloigne furieusement sa main.]Même que tu lui rendais hommage à ses autels, elle ne te faisait pas l’attention syntaxique et grammatologique, pour qu’à travers le consentement tu te trouverais en pratique au théâtre hérodien, d’où les mots empruntèrent des rôles et leurs graines sortent de la terre, pour que leurs images se transforment en trois dimensions… [Ressemblant à une Sappho novatrice.]

Commode: Lorsque tu es habitué au pouvoir Marcia, tu ne philosophes pas sur la robe opulente …

Marcia: Puisque la statue, qu’il est dit qu’elle fût créée par Zeus à l’occasion de Ganymède le démantelé, allongée au modèle de son corps par Tantale de Lydie et Ilos de Phrygie de Pessinountas à Rome est en échange, ton pouvoir reste inébranlable… [Dans un ton rassurant et anaphorique.]

Commode: Pessinountas? [Il se met en question.]

Marcia: Il fut appelé à l’honneur des morts aux champs de Modène…Il est soutenu que cette statue tomba du Ciel en Terre et qu’elle n’était jamais magnétisée ni d’un riche ni d’un pauvre… [Ressemblant à la Sibylle de Kymi.]

Commode: Parce que les choses divines appartiennent aux Dieux et non pas aux hommes… [Dans un air d’une démission mesquine en donnant des coups de pied sur terre.]

Marcia: En tout cas je ne trouve pas insignifiant le fait qu’un garçon si beau comme Ganymède soit un objet à revendiquer entre trois personnes, divines ou humaines…

Commode: Cette statue-là tomba sur un endroit convenable… [Il respire légèrement.] Des orgies avaient lieu à Phrygie aux rives du fleuve Français…

Marcia: Parce que Commode l’âme des hommes est du torrent et des vagues, pour qu’à travers leur digue leurs désirs soient couchés dans un courant incessant… [Elle emploie la bûche du laurier comme si elle serait un navire voyageur qu’elle le lance à l’océan.]

Commode: En tout cas cette statue-là ne fut pas intubée grâce à ton preuve d’épuration et de pucelage pour qu’elle soit déplacée…

Marcia: Ma ceinture déflorée ne s’accorde pas avec sa proue…

Commode: Heureusement Énée de Phrygie avaient des racines exceptionnelles…

Marcia: De quelle matière fut-il fabriqué? [Elle embrasse les artères de la bûche.]

Commode: Personne ne sait mais probablement d’un certain pierrectite de l’errant Zeus …Cette matière n’existe pas sur terre… [Enchanté.]Il semble avoir aux lignes un cours déplaçable, au modèle de la surface de Zeus…

Marcia: Roche ayant une surface qui semble liquide…Une véritable fainomirida et divine… [D’une admiration considérable.]

Commode: Beaucoup de gens ne saluent pas la statue par crainte d’être unis ou perdus à cause de sa surface variable… [Suspendu à la statue.]

Marcia: Cadeau immortel de Lyre… [Sa bouche devient sphéroïde et semble d’être adonnée aux hochets.]

Commode: Il ne sauva pas Materne déguisé en mousquetaire pour qu’il me tue… [D’une anti-dose d’ironie de grive.]

Marcia: Il a été signalé par les taches –dromadaires de la déesse… [Ses yeux sont en décontraction verticale.]

Commode: Les taches de la déesse étaient les informateurs de mes lobes et de mes yeux…

Marcia: Ceci est la fin des esprits-chefs et des tons-malfaisants attaquaient la terre des Ibères et des Celtes… [Dans un air de rotation mais en même temps d’avertissement.]

Commode: Mais les gouverneurs des provinces étaient incapables à enlever les vols… [Il abuse un masque de loup.]

Marcia: Tu frappais d’un visage les portraits des pèlerins d’Isis?

Commode: Oui, parce que je suis ambivalent: l’un de mes visages est mal et l’autre est pire encore… [Il est en train d’hypothéquer sa taille mais elle lui échappe et elle enfourche la vache.]

Marcia: Et pourquoi forças-tu les pèlerins de la déesse à mesurer à leur poitrine des pignons? [Commode domine le taureau par sa police de caractères.]

Commode: Pour qu’ils restent à l’épuration et sa chance phénicienne…

Marcia: Et pourquoi coupas-tu l’une de deux mains des pèlerins de Bellone?

Commode: Parce que l’unité est l’œuf de tout…

Marcia: Tu te dérobes à nouveau, tu leur convoites peut-être pour avoir adoré autres dieux à part de toi…La peau de lion que tu portes aujourd’hui ne provient pas heureusement de la toison des hommes… [Évidemment vexée par cette conversation, elle arrête à enfourcher la vache. Elle déchire sa robe et elle forme avec les morceaux des bandes qu’elle met aux genoux.]Tu me tueras peut-être comme les boiteux que tu les fis ressembler à des comédiens serpentins?

Commode: Non…Mais je veux bien que tu deviennes moi et que moi je devienne le taureau…

Marcia: Heureusement, Commode tu n’exposeras pas un bec à ma chevelure…

Commode: La chevelure du pigeon et les poils en nébuleuse son hors-d’œuvre...

Marcia: Et l’œdème en tête dû à l’oiseau, suit le modèle de ton aine montagnard qui était même visible au public par tes habits soyeux… [Dans un air moqueur.]

Commode: Fais attention parce que je tuai beaucoup de gens que j’auscultai d’une origine barbare ou d’une origine noble d’une beauté éblouissante… [Dans un air de Parthie il arrête à enfourcher le taureau, en ayant la conscience qu’une grave cloche s’était produite.]

Marcia: Si Âne était ici, tu ne serais pas énergétiquement impulsif… [Dans un air de suprématie, à la colonne humaine avec sa main de Haider.]

Commode: Il sacralise abondamment la surface d’Agrotera… J’aimerais bien mélanger mes plats pleins en moules avec tes paroles superflues…

Marcia: Tu trouveras toujours à chaque chose angélique quelque chose de misérable ou de superflue…

Commode: Qui est aussi volontairement recyclée… [Il semble l’avoir complétée, sa main de Malenkov est cohésive à la taille.]

Marcia: À ton plat en argent, ces sourds malheureux étaient-ils savoureux? [Elle reste tournée envers lui, dans un air moqueur et en regardant d’une manière indéfinie le public.]

Commode: Vraiment délicieux… Je leur mis de moutarde et de sel… Ils se prouvèrent enfin utiles à quelque chose…

Marcia: Est-il pertinent pour un Dieu de dîner avec des hommes? [Dans un air de coquille, d’une connaissance alchimiste baptisée aux eaux de Mavroneri.]Tu auras involontairement leurs qualités…

Commode: Héraclès était un demi-dieu et arrête de faire tournoyer mon esprit, je domine alors la consommation des dieux…

Marcia: Ils t’accusent Commode d’être un masculin-féminin gamète chaque fois que tu entres aux temples et que tu es mouillé en sang de porphyre… Un cérémonial pas du tout respecté…

Commode: Pourquoi penses-tu que je laissai Julianus tomber par la catapulte aux bains avec la toge et ses équipements? [Il est en train de la déchiqueter.]

Marcia: Parce que la catharsis Commode est un événement étouffant et lourd…

Commode: C’est pour cela que je visite sept fois les bains…

Marcia: Tu seras toujours chassé par le sang de ceux que tu massacras et les bains que tu fasses ne te purifieront pas… Tu es un chirurgien du folklore… [Dans un point final faible.]

Commode: Ma maladie commence en bas, comme tu le dis… [Il marque son aine gonflé.] Veux-tu le guérir? [De sa voix connue et inculte.]

Marcia: Cet éléphant susceptible à la friction, que fit-il pour que son cœur soit attaché à un piquet? [Elle est tendre par rapport à la bête malheureuse.]

Commode: Je ne renonce pas à la mnémonique… [Immobile et gravé à son égoïsme.]

Marcia: Et que dire du percement de la baïonnette par la spirale à la toison de la biche? [Elle est en tailleur sous la statue de Commode.]

Commode: Qu’il soit irrésistible à la profondeur interminable vilaine… [Il semble complètement enfantin.]

Marcia: Tes paroles rappellent les formules de tes essais…

Commode: Le temps c’est de l’argent…

Marcia: Comme l’argent que tu reçois par tes délateurs…

Commode: Beaucoup de gens aimaient la césarienne mais encore plus d’eux la monétaire…

Marcia: Et la vénalité… Commode, n’oublie pas à corrompre… [Elle lui fait signe avec le majeur de sa main de Nixon.]

Commode: Et la trahison que je rassure par la cassation de la peine de mort ou par le droit de la levée d’enterrement…

Marcia: C’est pour cela que tu négocias des postes administratifs et des lopins de terre de l’empire romain? Pour ton propre profit?

Commode: Je n’aurais aucune hésitation à liquider les ennemis et je l’aurais pour les amis? [Il ricane.]

Marcia: Tu liquides c’est qui n’est pas le tien et pire encore c’est que tu considères être le tien…

Commode: Elle parle si juste cette jeune fille…

Marcia: Je me suis transformée d’une concubine en jeune fille, Commode? [Dans une note de péan.] Pourquoi tu insistes qu’il sera vulgaire, sans ballast et tors s’il est divulgué à Acta urbis?

Commode: Pour que je surveille par mes antennes les parasites du peuple et que je retienne les précipices…

Marcia: Tu suscitas à cause de ta main-pratique le courroux du peuple romain … Que tu te présentes alors devant lui à l’amphithéâtre…

Commode: N’oublie pas qu’a part d’Héraclès je ressemble à Dionysos… [Il l’approche encore plus.]

Marcia: Enfin, tu n’opéreras pas les artères de mon huile à parfum comme un dégustateur? [Dans un air d’une exubérance maniérée.]

Commode: J’espère de ne pas les rechercher à Cléandre l’affranchi…

Marcia: Tu t’es rendu compte bien sûr qu’avec la somme d’argent parlementaire confisqué, il racheta les approvisionnements des blés…Il visait à être en faveur du Peuple et de l’Armée… [Elle regarde en pleine volupté et orgueil le Ciel.]

Commode: Oui, et lorsqu’une disette comme celle-ci se produise, qu’il leur distribue les biens, pour qu’il envahisse tous les deux par leur triangle à angle obtus…Il leur édifia aussi un gymnase, pour que chaque citoyen romain obtienne mon corps en turquoise… [Il met en avant les muscles de ses mains dans un air ostentatoire.]

Marcia: Et des bains publics pour qu’il les leurre… [D’une tendance ressemblant à une subordonne causale.]

Commode: Et des bains publics pour qu’il les leurre… [Dans un air affirmatif et fracturatif.]Marcia appelle ma sœur Fadilla pour qu’elle y vienne tout de suite… [Dans un air d’émergence à la fois hypothético-temporel et impérativement mis aux enchères.]

Marcia: Tes souhaits ma commande, Commode… Je ferais tout pour un tel homme… [D’une franche affirmation et d’une soumission obséquieuse.]

Commode: Tu dépassas tes limites et ceci est pire encore pour un homme assemblé… Ne déposeras jamais à un homme des propositions pareilles… [Marcia en feignant abandonne le bosquet comme une créature sublime.]

Scène II

[Fadilla se jette fougueusement sur scène et se met aux pieds de Commode au modèle d’un certain disciple de Jésus Christ.]

Fadilla: Nous nous sommes affligés au carrefour de l’histoire par un désastre gigantesque… [En bégayant et d’un mètre trochaïque.]

Commode: Lève-toi… [Fadilla se lève et se visse sur les yeux de Commode en sanglotant et en conduisant ses mains.] Qu’avait lieu à Rome?

Fadilla: Pompeiacesarius est au point d’être rejeté sur le rivage de Rome…L’infanterie se trouve aux côtés du peuple à cause de sa rivalité avec la cavalerie… [Elle remue ses cheveux et tombe à nouveau par terre.]

Commode: Il est évident que Cléandre contrôle ma cavalerie, même si elle se blesse facilement… [Il bat son menton par l’annulaire de sa main radicale.]

Fadilla: Un anéantissement de génocide nous menace Commode, il menace nous les membres de ta famille au cas où l’Armée et le Peuple y arriveraient… [En sanglotant.] Ils haïssent si Cléandre qu’ils veulent nous décapiter au nom de leurs malheurs… [Elle embrasse de front le côté d’une Lachesis ayant le même pas.]

Commode: Quelle est donc ta proposition ma chère sœur? [Attentif bien que sa décision résolue soit cristallisée à son esprit.]

Fadilla: Si tu mets quelqu’un à lui déflorer la tête et de la porter autour de la ville, nous pourrons peut être s’y échapper le dernier moment… [Elle déchire ses habits.]

Commode: Ta proposition est sénéquéenne, ma chère sœur…La confiance du peuple et de la cavalerie sera ainsi reprise… Et l’infanterie se tournera vers nous si ce traître malchanceux est tué… [Commode lui permet de se comporter comme un homme.]

Fadilla: Que penses-tu de ma démarche? [Dans une élévation philosophique.]

Commode: Je l’appellerai ici, pour qu’un de mes confidents l’arrête et que sa tête expiatoire soit mobilisée d’un long javelot à Rome et aux alentours… [D’une promesse de fondement.]

Fadilla: Des spectacles préférés au peuple… [Illuminée par l’idée de Commode.] Il faut que tu arrives plus tard à Rome et que tu fasses signe au peuple, pour que le cadeau-stimulus établisse une liaison avec l’image-réaction…

Commode: Je leur signalerai que tout ce que Cléandre fit se produisait à l’insu de moi, pour qu’il devienne un lierre à mon pouvoir… [Comme un Elohim à la fois épuré et d’Évandre.]

Fadilla: La vérité est un cadeau qui retourne rarement la métope des temples archaïques et des pèlerins d’ici…

Commode: C’est pour cela alors que le temple d’Irène fondé par Vespasien fut brûlé? [D’une contemplation insincère.]

Fadilla: Où existe Callicratidas à l’empire universel romain, pour que sa religion ne soit pas incendiée? [Dans un air d’une omniscience innée et désespérée.] Ils disent qu’un tremblement de terre paralysant eut lieu à la région…

Commode: Un tonnerre dans la nuit; un bois sans bois… [Dans un air ressemblant à un administrateur boursier qui dit des maximes.]

Fadilla: La pluie s’absentait de la nature… [Dans un air de constatation.]

Commode: Je m’informai que les ours pleurent et que les lièvres…

Fadilla: N’ont pas Commode de mémorigence en nacre… [D’une allocution sociale en sons doux.]

Commode: C’est pour cela peut-être que leur temple en or musicalement indépendant fut brûlé… [Ressemblant à un enfant châtié qui veut prendre sa revanche.]

Fadilla: Les hommes opulents devinrent pauvres…

Commode: Et les pauvres encore plus pauvres… [D’une indolence impériale.] Dieu dota tous d’indigence, une vertu de la nature… [Comme s’il ne voudrait pas dire tout ça, puisqu’il sait qu’il était lui-aussi un parmi les sélectionnés.]

Fadilla: Et nous, nous lui offrîmes un ex-voto en argent pour cette raison-là… [Dans un air d’un arnaqueur trompé.]

Commode: Bien que tout ce qui soit détruit soit une fortune financière, chacun prenait pour sien son commodat…

Fadilla: Cette terre Commode utilisée par nous, est dirigée par des esprits exotiques… [Dans une voix d’une animatrice amphithéâtrale.]

Commode: Et moi, je croyais que les idées prospèrent en histoire… J’ignorais qu’à part de son déplacement elle était aussi poursuivie devant son oubli… N’oublie pas Fadilla que nos racines proviennent des molécules de la terre… [Commode, qui est en préinscription afin de rendre un oracle à ses pieds, s’incline tout droit.]

Fadilla: Un point excédentaire de la ville fut incendié et tout le monde te reproche le fait que les meurtres que tu commis n’étaient pas injustifiés devant la rage de Dieu… [Fadilla est en état de pèlerinage devant la statue de Palade il y a quelques jours transférée par les Vestales à travers la Voie Sacrée au palais de l’Empereur.]

Commode: Tu n’acquerras pas la sagesse d’Athéna Fadilla même si tu fais des génuflexions… [Dans un ton réprobateur.]

Fadilla: Sois attentif Commode, parce qu’après Irène un incendie pourrait frapper aussi notre Hestia pensionnaire…

Commode: Les Dieux se brûlent… L’histoire se brûle… [Il gesticule aux huit directions des vents comme une odalisque.]

Fadilla: Commode ne verse plus de larmes pour les dieux…Pendant qu’ils soient distingués par celle du fil de Clio, ils se sont phénix-embrassés par leur cendres…

Commode: Mais moi aussi je suis un Dieu! [Il semble hurler comme un artiste pionner.]

Fadilla: Demi-dieu Commode… Héraclès était toujours un demi-dieu… [Dans un ton à la fois fantastique et historique.]

Commode: C’est pour cela qu’il suscita la rage fichée d’Héra.

Fadilla: Pour conclure Commode la troisième personne du singulier se trouve loin de la première grâce à des mille virgules… [Dans un air rappelant l’erreur.]

Commode: Parce qu’entre le «moi» et le «lui» s’insinue le pronom «toi»…

Fadilla: Pourquoi penses-tu Commode que cette statue-là devint fameuse chez le peuple romain? [Elle adhère au fil de la vérité.] Il y a des siècles les Vestales l’honoraient et le privaient de la vue publique comme une fausse hypothèse…

Commode: Parce que toujours aux moments du désastre la sagesse de Dieu se déploiera…

Fadilla: Sirius et Géranos Commode sont inscrits au catalogue pour être visibles jour et nuit…

Commode: Si compréhensible comme un tonnerre une nuit d’été… Mes amis me dirent que certaines parmi ces étoiles sont prolongées… [Il approche la statue de Palade et il semble vouloir imiter son égide.]

Fadilla: Je crains que tes paroles ne soient pas fausses… Il semble que chaque Régulus est un Dieu qui à travers le porphyre est devenu en toi un gage… [Elle est agenouillée aux pieds de la statue d’Athéna.]

Commode: Nous l’avons ici. [Il serre sa main soviétique.] Comme souvenir au nom du secours offert aux Achéens qui prirent la tour de nos ancêtres, pour que nous offrions généreusement sa sagesse à nos descendants…

Fadilla: Il est vrai que l’emprisonnement de la statue d’Athéna offrit à Rome sa vertu expansionniste et la sagesse de sa pérennisation à l’aigle de la terre… En tout cas, son transfert à ce palais-ci annonce tes nécessaires pour le dîner-sophistique évolué…

Commode: Ton diagnose est d’athérome, pendant que le char de mon esprit réfugie des bêtes d’Asie de n’importe quel tri… [Il prend de la terre une peau de lion et il danse comme si ses premières selles du nouveau-né seraient par ici et par là.]

Fadilla: Dénébola y naquit Commode… [Il lui montre les constellations de couleur foncée dans un Ciel noir ayant la clarté d’Obéron.]

Commode: Je sais bien que cette toison n’est pas émanée par moi…

Fadilla: Il est dit que l’honneur et l’estime des Antonins sont débauchés grâce aux déguisements de ton char… [Dans un air évidemment méprisant.]

Commode: Ce ne sont que des paroles serpentines du peuple… [Il prend une massue de la terre jardinière et il essaie de la mettre à sa bouche.]

Fadilla: Malgré tes efforts, elle ne peut pas être assimilée par ton corps Commode et sa racine aussi ne peut pas être trouvée dans un autre point…

Commode: Ceci est l’ébène de ma propre vie… [Il la lèche comme une glace ressemblant à une fusée.]

Fadilla: Des situations hilarotragiques… Le Sénat est enragé avec toi Commode, parce que tes statues y sont établies avec des cordes martiales…

Commode: Et je pensais que ma flèche était oscillée à leurs yeux et que tous m’avaient peur… [Il cible comme un archer Fadilla avec sa massue.]

Fadilla: Commode, Empereur d’une génération azurée ou enfant qui n’est pas le premier?[En ayant la stylistique de la sœur aînée.]

Commode: Fadilla je suis ton miroir mais en ayant de la barbe, du phallus et de l’oiseau royal… Je dompterai avec cette massue les plus sauvages fauves et les plus vigoureux jeunes et je ne serais pas dompté… [Il substitue la massue avec le phallus et il le claque tout de suite par terre.]

Fadilla: Des paroles en l’air angéliques des hommes considérables Commode…

Commode: Cette main-ci est aiguisée par les archers parthes et les lanceurs de javelot de Maurétanie… [Il remue la massue avec les deux mains d’un mouvement dextrorsum et sénestre.]

Fadilla: Combien de bêtes à cornes se sont écartés à cause de cette main impériale… [Comme si elle délirerait.] En tout cas, pourquoi les taureaux en sont-ils exemptés?

Commode: Parce que le père de mon destin, Delphinius se déguisa en taureau pour qu’il enlève Europe…Je ne tue pas alors ce bête par respect à son visage… Et peut-être parce que je ne veux pas envoyer mon père à Hadès… [Dans un ton ressemblant à un enfant de cinq ans qui récite de la poésie d’Iliade.]

Fadilla: Le sort et l’embrassement en aciération d’Agitis t’attendrirent Commode… [Elle concilie ses mains pliées en deux à cause de la brise nocturne d’Équinoxe.]

Commode: Es-tu fixée ma sœur au front et au cœur à cause de la haie surélevée au modèle des bêtes que j’empale?[En attendant la réponse.]

Fadilla: Tu es fameux comme Polyphème pour tes capacités et non pour ton courage… [Ses yeux ressemblent à Shih Tzu.] Combien de signes du zodiaque beaux et innocents eurent été sacrifiés par ta main…

Commode: Tes paroles ne me circulent pas… Je ne caresse pas de sentiment pour aucun animal… [Dans un air pudique et humble qui cache des instincts sournois.] Moi, je suis Dieu et je peux tuer n’importe quel animal sans châtiment… Tu parlas pour des bêtes fragiles et en figure de lys…J’aimerais trop que tu sois au-dedans de la haie et que les léopards et les lions se lèchent les babines pour ta chair… [Avec rancune.]

Fadilla: Ce n’est pas moral de lutter contre les chevreuils de près… [Avec répugnance.] Abus du pouvoir en exercice…

Commode: Je suis la prosopopée du pouvoir et son violeur crédible…

Fadilla: C’est pour cela alors que tu t’apparus dénudé à l’amphithéâtre? [Comme une femme qui suscite la gaieté.]

Commode: L’empereur est délibéré par les ordres et les clôtures…J’éblouis tous grâce à mon allure et je vainquis les gladiateurs…

Fadilla: Blesser c’est le verbe que tu leur sous-loue à cause de ta connaissance…

Commode: Un Empereur doit être magnanime avec ses rivaux et leur offrir généreusement la vie…

Fadilla: Aux champs de batailles tu ne démontras pas ta générosité, en honorant dignement les trophées patrimoniaux et ancestraux de notre dynastie…

Commode: Je ne veux plus vivre à mon palais mais à la caserne des gladiateurs… [Il reflue dans un coin et sa façade n’est plus accessible aux spectateurs.]

Fadilla: C’est pourquoi tu mettais alors ta tête au-dedans de la statue qui représente le soleil en tant que colosse? [Elle le regarde comme un bouffon.]

Commode: Fadilla, je voulais pratiquer l’omphaloscopie au miracle de l’antiquité avec le numéro huit…

Fadilla: Si tu ne mourrais jamais, le Phare d’Alexandrie serait du rejeton…

Commode: Vainqueur contre mille gladiateurs j’étais épigraphique à la base de ma statue… [Dans un air triomphant.]

Fadilla: Pourquoi pas contre mille et non contre un million Commode? [D’une porteuse de verge hypocrite.]

Commode: Parce que c’était ainsi le commandement de Dieu… [En sanglotant.] Mon voyage sur terre cessa ici…

Fadilla: Le numéro dix… Multiplicatif et si désespéré…

Commode: Ni les nombres ni les mots ne sont responsables Fadilla pour notre malheur… [Il fait deux pas vers elle.] La clepsydre du printemps, qui nous dépouille si fort comme une tempête les voiles de notre cœur, est responsable …

Fadilla: Peut-être Commode c’est à la sécheresse de la vérité la responsabilité…Nous cherchons son oasis, mais elle nous hébergea jamais à sa cahute dédiée aux faibles…

Commode: Tu pleures toi aussi Fadilla? Cette larme est delphique et contagieuse… [Il lui essuie les larmes avec ses deux mains et il tâtonne ses deux joues.] C’est à la curiosité pour les petites portes de la vie la responsabilité…

Fadilla: Personne n’a de curiosité, lorsqu’il est coïté avec la vérité absolue… [D’une affirmation qui tournoie.]

Commode: Fadilla, peut-être l’irréalisable est responsable pour ta larme… [Comme s’il serait Térence.] L’irréalisable et l’infini…

Fadilla: Et l’infini…Et l’infini… [Elle parle comme si elle serait Corinne.]

Commode: La vie Fadilla est pleine de perte…

Fadilla: Et de parenthèses… [Dans un air suppléant.]

Commode: Les pertes en bataille portent plusieurs douleurs…

Fadilla: Et les moments que nous ajoutons au pinceau de la vie sont encore plus mouillés au miel… Je m’interroge encore sur le fait que tu massacras cent lions… [D’une évocation imprécise.]

Commode: Parce que le numéro un bien commencé est à demi achevé…

Fadilla: Et tu ne préfères pas le zéro demi et doublé?

Commode: J’aimerais que la lettre i intervienne entre les frères ou les sœurs, pour qu’elle les embrasse également de la côté gauche à la côté droite…

Fadilla: Mais si nous renversons le schéma Commode, le symbole d’amour sera divisé… [D’une ironie en angioplastie.]

Commode: L’amour est comme le pouvoir: elle divise tout…

Fadilla: Quel est ton numéro-amant? Le numéro quatre ou le numéro six?

Commode: Le numéro quatre, puisque je suis arrosé par lui… [Il ricane.]

Fadilla: Et si nous mijotions le numéro neuf au numéro six?

Commode: Celui-ci serait idéal au lit…

Fadilla: Le numéro huit coupé en moitié ressemble au numéro trois…

Commode: Un numéro cérémonial, pour qu’on approche Dieu… [Son menton est alpiniste et ternaire.]

Fadilla: Ou pour qu’on s’unisse avec lui… Le léopard, que tu tuas à la mémoire de moi, est sculpté… [Elle élaborera le casque d’Athéna.]Sa bouche par le javelot que tu lui lanças à l’espace entre deux rangs d’arbre ayant la lettre f en évanouissement …

Commode: Et non pas Cronos avec son Japet?

Fadilla: Si il était sans éducation provenant des générations des serpents… Pourquoi aimais-tu pourtant décapiter les autruches?

Commode: Peut-être parce qu’elles me rappelaient l’oiseau d’Héra… [Dans un air de fripon.]

Fadilla: Et les relations entre toi et ta marâtre étaient ébranlées… [Elle rit.]

Commode: Peut-être la tête de la balance et de la lumière était démembrée…

Fadilla: Il y arriverait ainsi la critique des morts…

Commode: Est-ce que tu peux partir, s’il te plaît? La lumière de ta langue me gêne…

Fadilla: Et si je ne le veux pas?

Commode: Fous-moi le camp,-toi avec tes lettres viles qui témoignent des temps en temps et qui me gênent…

Fadilla: Comme tu le veux Commode… [Dans un air humble d’allergie.]

Commode: Je m’excuse pour l’ébranlement, mais je veux rester seul avec la statue de la sagesse en tant que dissolvante… [Il semble avoir avalé un lièvre qui est encore en vie.]

Fadilla: Puisque le Sénat le remplacera par la liberté…La sagesse devenue liberté Commode… [Dans un air inspiré et mégalomane.]

Commode: Je t’ordonnai de me foutre le camp… [Dans un air cyclothymique.] Ma vie qui est prise à part est maintenant courbée à cause de tes bavarderies…

Fadilla: Ton désir et mon désir Commode sont également agressifs…

[Pendant que Commode embrasse étroitement la statue d’Athéna, Fadilla quitte la scène.]

RIDEAU

ACTE V

Scène I

[Le jour de l’assassinat de Commode au palais (31/12/192 après J.C.) se déploiera sur scène. Commode se trouve en itinérance à son lit dans sa chambre impériale en ayant ses mains à dos. Marcia, qui est prête à discuter, y entre fougueusement.]

Marcia: C’est vrai Commode que tu veux partir de la caserne des gladiateurs et non pas du palais public? [Dans un air de Séville.]

Commode: Est-ce que tu m’aimes ainsi habillé de façon sabinienne et sans porter les armoiries impériales de porphyre? [Il regarde au miroir lui-même en détail.]

Marcia: Commode, je t’implore de ne pas y réfléchir et de ne pas sous-estimer le peuple romain… [Elle agenouille devant lui, ses yeux pleins de larmes.]

Commode: Tu es privée du privilège d’épuration dû à la flamme du saint, pour que tu m’implores… [Insensible.]

Marcia: Ne suis-je pas Commode l’Impératrice de ton cœur? [Dans un ton affecté qui insinue la menace.]

Commode: Je n’oublie pas Marcia ton implication, par tes tresses de tes cheveux, au complot de Quadratus il y a dix ans… [Ses yeux pleins d’envie regardent Europe.] Vous aviez le même amant, toi et Lucille… Je pense parfois à ton assassinant animalier… [Comme s’il aurait déjà préparé son crime possible dans une esquisse brève.]

Marcia: Commode, tu ne peux pas commettre un péché contre la nomologie de Jésus Christ, toi qui adoptas les diadèmes chrétiens et qui permis le retour des chrétiens destinés aux mines de Sardaigne… [Comme si elle serait une étudiante inconsciente.]

Commode: Ma pensée sera probablement approuvée par Didius Julianus…

Marcia: Mais n’avait-il pas participé au complot de l’anachronique Catilina, pour que tu sois émigré en voiture à la Lune?

Commode: Il fit pourtant une campagne contre les Hatti en Dalmatie et encore une autre extrêmement réussie en Basse Allemagne… [D’une tendance synthétique d’Eumène.]

Marcia: Tu massacras son frère Julien… [Incandescente.] Commode le mécontentement du peuple envers toi s’est agrandi…Le feu qui détruisit le temple de Vesta et d’Irène l’année précédente, est considéré comme un signe inversé et défavorable envers toi… [Dans un air ressemblant à Sibylle d’Idi.]

Commode: N’oublie pas mon palais sauvegardé que j’abandonnai... [Informé dans les limbes un accouchement.] Mon règne est la période lumineuse de Rome…

Marcia: Commode la périodisation romaine de Mithra est définitivement passée, comme la poudre d’or à la relique de Crispina qui était massacrée par tes goujats il y a cinq ans à Capri… Tout le monde parle désormais de la décadence de Rome…

Commode: Tu veux dire Colonia Lucia Annia Commodiana…

Marcia: Je veux dire Colonia Lucia Annia Commodiana… [Dans un ton auto-anaphorique.]

Commode: Prononce-moi toutes les allocutions des mois… [Dans un ton de professeur.]

Marcia: Lucius… Aelius… Aurelius… Commodus… Augustus… Herculeus…

Commode: Exactement… [Comme une idole cycladique ancien II de Syros.] Si exactement… [L’une de ses mains dévie et devient une bande dessinée.] Continue…

Marcia: Romanus… Exsuperatorius… Amazonius… Invictus… Felix… Pius…

Commode: Je suis l’année avec ses deux branches… [D’une emphase ressemblant à celle de Tarquin le Superbe.]

Marcia: Toutes les planètes à Ogulnius ton orbite d’Ogulnius … [Elle crée avec ses mains une planète hors de Saturne.]

Commode: De la tête aux pieds…

Marcia: Commode, tes femmes n’ont plus une confiance de Tirésias en toi… [Elle le regarde dans ses yeux de Victoria.]

Commode: Voilà Marcia, l’étudiante qui navigue rapidement… [Avec dystocie à son énoncé.] Le jour de Commode lui est resté indélébile…

Marcia: Le chanceux Sénat de Commode ne te pardonna jamais le fait que tu lui imposas des impôts intolérants… [Elle rit de façon sardonique.]

Commode: Cléandre est inculpé pour tout…

Marcia: N’oublie pas que Cléandre s’était marié pour deux ans avec Perennis…

Commode: Il est mieux ainsi que de se marier avec lui à cause de mon ouïe de cadastre…

Marcia: J’aime bien que tu es en état de plaisanter, pendant que tes troupes sont en train de se révolter… [Dans un ton éveillé.]

Commode: Ceux de Commode m’offrent du secours et de la prospérité… [D’une sensation de connaissance de tout et assurante.]

Marcia: Est-ce que tu peux m’interpréter la massue et le lion en bronze qui se trouvent à ton portrait à Colosse? [Comme un haïku autour du lit conjugal.]

Commode: Protecteur de l’empire contre la (guerre) punique et l’avilissement magnifique…

Marcia: Et l’inscription de cette statue proclamant que tu y sois toi-même le seul, défenseur gaucher et douze fois vainqueur de mille hommes…

Commode: Les travaux d’Hercule dans l’éternité et le millénaire… [Il ressemble à un naufragé dans une cage rapidement peinée.]

Marcia: Commode, les mythes ne te sauveront pas… [D’une conscience procédurale.]Les députés de Rome sont mécontents parce qu’ils sont obligés de payer deux monnaies d’or chaque fois que tu as ton anniversaire…

Commode: C’est un acte symbolique… [D’une humeur évidemment corrosive.] L’une de deux monnaies d’or symbolise le donateur et l’autre celui qui fait l’honneur, afin que tous les deux soient transplantés durant le bonheur posthume dans la prospérité…

Marcia: Les cinq dinars, imposés aux députés hors de Rome, leur rendirent extrêmement mécontents…

Commode: Mes deux pieds, mes deux mains et ma tête se trouvent en ton symboliste …

Marcia: Le peuple romain se crève chaque fois que tu lui sollicites le montant de mille sesterces, pour que ta vertu s’affronte à l’arène…

Commode: Il symbolise les mille gladiateurs y massacrés par moi tout au long de ma carrière car ils ne faisaient rien, pour que ce crime soit éliminé… [Il lance au mulet idéal la bête.] À chaque tête de mulet un sesterce… [Succinct.]

Marcia: Les trois cent filles et les trois cent garçons enlevés par toi pour tes orgies, qu’est-ce qu’ils symbolisent exactement?

Commode: L’enlèvement suit le modèle de l’amour qui est un galop instantané et les trois cent filles et les trois cent garçons tombés à Pydna de l’amour, au modèle des trois cent de Leonidas Ier. … [Il rit en se souvenant de ses horribles événements.]

Marcia: Pourquoi Commode ta tête est rasée? [À double sens.]

Commode: Le culte d’Isis l’oblige…Les ombres ingénieuses, toujours fameuses et transparentes aux autres se trouvent loin…

Marcia: Moi, je pense que tu flambes ta chevelure et ta barbe, non parce qu’Isis l’oblige,mais parce que tu as peur d’être assassiné par les outils aigus de tes coiffeurs… [Dans un ton répugnant.]

Commode: Tu peux dire ça aussi…

Marcia: Tu sais Commode que Forum semble être abandonné à cause des empreintes des dieux? [En activant la curiosité de Commode.]

Commode: Entièrement nouveau… [Il flotte sa barbe de Rhin.] On ne dresse pas pourtant toujours la carte sur l’achat et la vente entre dieux et peuple…

Marcia: De surcroît, il est diffusé que –j’ignore sa vérité– les portes jumelles du temple de Janus sont largement ouvertes et que la statue d’Anubis se déplaça insensiblement elle-même…

Commode: Il se peut qu’un tremblement de terre malade eût lieu… [D’une tentative volontaire à rationaliser les événements.]

Marcia: Peut-être… [Elle rit comme si elle ne croirait plus rien.] À part ça il était aussi signalé, que pour certains jours la statue d’Hercule suait…

Commode: De la brume…De la brume… [Il délire.] Je veux que ma seigneurie soit roulée dans la Domus Vectiliana… [Dans un ton ressemblant à une proposition volontaire…]

Marcia: La brume Commode ne te libère pas, afin que tu voies la vérité…

Commode: Ni les petits dragons qui crachent le feu…

Marcia: Ni eux Commode… [Comme si elle rêverait.]

Commode: Il fallait que la déclaration sur l’incendie de Rome au début de l’année fût réalisée…

Marcia: C’est pour cela que tu penses alors que les oiseaux étaient aux côtés du feu?

Commode: Oui, parce que mes paroles étaient violées… Laetus devrait être déjà exécuté… [Dans une figure de repentir.]

Marcia: Pour t’avoir détourné et pour avoir évité une révolution de classe sous ton pouvoirdans la mesure où la ville était brûlée? [Longue pause. Ils sont tous les deux sceptiques.]

Commode: Il faudrait peut-être que les spectacles impériaux soient exposés par la toge et non par les manteaux… [Comme un sens d’abstraction.]

Marcia: Peut-être… Il est dommage que ta chevelure soit désormais rasée… J’aimerais la poussière d’or de Céphée…

Commode: Si tu y approches tu pourrais voir un certain vestige…

Marcia: Cordialement…

[Pendant que les lumières s’éteignent sur scène, Commode et Marcia s’arrachent aux étreintes amoureuses.]

Scène II

[Pendant que Laetus et Eclectus entrent dans la chambre, Marcia la quitte.]

Commode: Le chef de chambrée et l’éparque de mes champs, comment me rendent-ils un tel hommage? [Il feint d’ignorer tout.]

Eclectus: Notre Empereur aujourd’hui Saturne décède et descend sur terre…

Laetus: Et demain nous célébrons sa Renaissance divinique en Janus… [En regardant Eclectus et en se rappelant une conversation shakespearienne.]

Commode: Se tromper… Infinitif présent du verbe se tromper qui veut dire soit que je reste inobservé soit que je m’échappe de l’attention… [Il fait un tour devant ses visiteurs.]

Eclectus: S’être trompé… [Il feint de couper les cheveux en quatre.] Infinitif passé de qualité quaternaire…

Commode: Je préfère de me protester que de parler vaguement et surtout à cause d’une écriture en argent…Présent d’or est le temps que je voudrais s’y être attaché…[Il prononce passionnément les voyelles.]

Laetus: Faudrait-il peut-être se cacher sous la terre et perdre notre passé composé au nom du présent de vos rêves et de vos désirs? [D’une certitude incontestable.]

Commode: Si ta langue continue à devancer la pensée et à faire chanter l’avenir à travers des libations, tu remplaceras Janus à la commémoration… [Il le tinte aux seins sept fois par son index de sa main de Mitterrand.]

Eclectus: Avez-vous jamais pensé notre Empereur, au fait que nous sommes un dipôle mental opportun et férié? [D’un changement des impressions en distension.]

Commode: J’y avais pensé et c’est pour cela que j’ai un double cadeau pour vous… [Il leur montre quatre paquets, les deux ont un ruban doré et les deux autres ont un ruban bronzé.] Ce sont pour vous… Nous devons rendre hommage à notre étiquette fériée… Les deux paquets de droite sont à Laetus et les deux paquets à gauche sont à Eclectus…[Le premier qui ouvre ses cadeaux est Laetus qui tâtonne une poire et une étoile de mer.]

Laetus: Qu’est-ce que tout ça veut dire? [D’une perplexité de signature authentique.]

Commode: La poire offre l’espoir, la sante pieuse et l’étoile de mer le pouvoir inextinguible de l’amour…

Laetus: Merci beaucoup, mon Empereur… [Pendant qu’il mord la poire, il oscille en ayant sur tête l’étoile de mer.]

Commode: Celui qui reste silencieux donne son consentement… C’est l’heure alors pour qu’Eclectus lui aussi active sa propre boîte jumelle… [Eclectus approche les boîtes et il les ouvre maladroitement. Il y trouve un genévrier et un homard.]

Eclectus: Quel est le symbolisme final empereur?

Commode: Le genévrier t’offrira de la protection et tu entreprendras par la suite l’initiative à une activité innovatrice… Le homard symbolise un heureux événement qui t’offrira de la longévité…

Laetus: Je n’y consente pas…

Commode: Ne contredis pas l’Empereur qui exerce sur toi tout son pouvoir infinitif…

Laetus: Je renonce mon Empereur à un cadeau qui implique le silence comme vénalité… [Commode blêmit de rage.]

Commode: Partez tous les deux de mon quadrige …[En regardant et en ramant sa bague impériale.]

Eclectus: Laetus comme moi, est en désaccord avec votre décision de participer en tant que gladiateur aux festivités de Cronos notre Empereur… Exprimant un avis d’après la volonté du peuple… [Dans un ton sobre.]

Commode: Le peuple Laetus c’est moi…[En hurlant comme un chien.] Le peuple n’a pas de personnalité…C’est moi qui exprime la volonté du peuple… Moi… [Il lui montre lui-même dans un air irrité.]C’est moi le peuple…Moi…Tu le comprends? [Dans un air des Huns.] Je ferai tout ce que je veux sans me mentionner à aucun Dieu souterrain, terrestre ou aérien… L’empereur peut aussi devenir un gladiateur… [D’une fatuité arrogante.] J’appartiens à la fois au palais et à l’aréna…[En se dirigeant tantôt vers Eclectus tantôt vers Laetus.]

Laetus: Si vous ne modifiez pas vos habitudes notre Empereur un révolte se déclenchera… Ils nous couperont les têtes et ils nous accoucheront vite au Tibère… [D’une peur qui est vraie.] N’oubliez pas que lorsqu’un empereur est assassiné, ses courtisans et ses affranchis ont le même destin… Vous nous exposerez ainsi à un danger titanesque…

Commode: Ta vie est plus importante pour toi que la vie royale? [Dans un ton épouvantable même pour les spectateurs de la scène.] Est-ce que j’entends bien? [Commode, à l’aide de ses mains, prétend d’avoir les oreilles de l’éléphant.] Il se peut que je porte la peau de lion en tant qu’Hercule, mais toi tu as peur que la tienne soit épuisée… Où se trouve Pluvial pour que je m’en réjouisse de très près?

Laetus: Pourquoi? Moi et Eclectus, nous voulons vous-même en quatre lettres… [Dans un air timoré.]

Commode: Envole-toi devant moi statue à deux branches… Tu es venu trop tôt… Il fallait que tu sois célébré demain…

Laetus: Cette statue est, d’un naufrage, écrasée … [Dans un humble air.]

Commode: Vous fîtes les préparations nécessaires, parce que je passerai la nuit à la caserne des gladiateurs dont j’inaugurerai, pour que je devienne une action capitalisée aux sacrifices de la fête, pour que tous les Romains admirent mon équipement à partir du sacrifice de demain…

[Laetus fait une démarche auprès d’Eclectus pour qu’ils se retirent de la scène.]

Scène III

[Laetus et Eclectus quittent la scène. Commode prend une plaque en bois de tilleul et il s’assoit au lit. Philocommode y entre, en ayant des chevilles sur main, et joue insoucieusement au plancher.]

Commode: Moi Caesar Lucius Aelius Aurelius Commodus Augustus je condamne à mort Marcia, Laetus, Eclectus et le Sénat entier pour avoir réalisé une conspiration de haute trahison contre ma vie. La peine devra être le plus tard possible exécuté jusqu’au midi du surlendemain. Les fortunes des traîtres seront offertes à la possession impériale comme indemnisation au nom du préjudice moral que sa Majesté a subi. [En écrivant et en criant ses paroles-ci à un public imperceptible.] Philocommode je vois en toi moi-même comme Narcisse envahi par le méandre de ses malheurs. [L’enfant continue à jouer par terre avec les chevilles et semble ne rien comprendre de tout ce que Commode lui cite.] Ça te gênes de me baigner sous l’eau de la nature, pour que j’accueille l’an nouveau?

Philocommode: Non…

Commode: Ta parole de poussin, mon ordre possesseur… [Commode laisse la plaque au lit et quitte la chambre. Philocommode regarde avec de la philo-curiosité la plaque, il l’approche et il la traite avec ses deux mains.]

Philocommode: Qu’est-ce que ça pourrait être? Ça doit être un jouet! [Il dit Philocommode et il commence à l’ouvrir et fermer aux bouts de ses développements. Finalement, il quitte la chambre en chantant une ode de guerre.]

Scène IV

[Philocommode rencontre Marcia à la cour du palais impérial.]

Marcia: Philocommode, viens entre mes bras philo-tendres et mon douceur… [L’enfant insoucieux obéit à elle.] C’est quoi ce que tu tiens à main?

Philocommode: Je le trouvai dans la chambre de Commode…

Marcia: Peux-tu me le donner? [D’une curiosité gloutonne.]

Philocommode: Je peux! [En descendant de ses bras il le lui donne. Marcia se met à crier. Philocommode se cachera derrière un buisson à cause de sa peur.]

Marcia: C’est ça alors ta générosité Commode, pour mon feuillage érotomane et pour ma colonne décennale a ton comportement compliqué et nauséabond ressemblant, extrait de Bacchus… [D’effroi et de menace sans soigne.] Un homme filtré en raisins ne marchera pas sur la plate sagesse féminine du temple… Sors du buisson Philocommode…

[Philocommode l’approche avec réticence.] Trouve Eclectus et dis-lui de venir me joindre dans ma chambre… [Philocommode lui fait un signe rapide d’affirmation et part du jardin avec hâte.]

Scène V

[Eclectus entre dans la chambre de Marcia qui tient à main la plaque en bois de tilleul et qui la berce comme un petit enfant.]

Eclectus: Pourquoi Marcia, Philocommode me dit de frapper à ta porte le plus tôt possible?

Marcia: Parce que les mots ont toujours l’anti-guérison en strophe d’épode… [Elle regarde la plaque comme un phallus au comble d’apogée.]

Eclectus: Pour le moment Marcia les mots te rappellent plutôt Sibylle de Samos que la transfuge de Grande Bretagne. [À la fois apaisant et ignorant.]

Marcia: Je suis le guide au catalogue des navires de Vénus…

Eclectus: Tu ne fus jamais considérée comme lectrice d’Homère… [D’une curiosité perdue et concentrique.]

Marcia: Nos noms sont rapsodiques sur ce bois, sans feuilles, sans simoun pour les déplacer au sort des plaines de la vie…

Eclectus: Tu me suscites de l’effroi encore plus grand que celui de Commode avec tes voyelles et consonnes désagréables à l’oreille… [D’un grincement sentimental.]

Marcia: Plus raffinées que la syllabation de ta propre vie…

Eclectus: Ne deviens pas Marcia une amazone rouge… Il a lui aussi à ses côtés Épi et Bouvier… Dis pourtant le contenu de cette plaque, sans doute tertiaire par rapport à celle de Moïse…

Marcia: Celle de Moïse octroyait la vie et non pas la mort… Commode devint d’un demi-dieu avec massue un Dieu et désire que notre pain soit attaché avec de l’eau bavarde et d’argile aux stalactites et aux stalagmites de Cerbère…

Eclectus: Tu parles sérieusement Marcia lorsque tu dis qu’il était gêné par notre critique ascétique? [Il l’approche et il l’embrasse à la bouche. Elle, elle se métamorphose en marée basse.]

Marcia: Il connaît Eclectus… Il connaît que chaque fois qu’il unit son cœur moche de phallus avec mon uniforme moche de vulve que je prétends Réa qui allaite Cronos… Il connaît que derrière lui je t’eus imaginé… Ton masque sur mes lèvres coulant de ma fontaine de Castalie… [Engloutie par son amour au visage d’Eclectus.]

Eclectus: Ne deviens pas si provocatrice, parce que tu seras pétrifiée au Panthéon par l’aile noir des stèles funéraires…

Marcia: Eclectus quelle fête nous aurons à l’aide du garde de chambrée Argo et la lune! [La plaque lui est offerte dans un pluriel de magnanime politesse.]

Eclectus: Tes yeux Marcia sont des étoiles et ton troisième de la lune… [Il se met à la lire.]

Marcia: Je pensais Eclectus que mon troisième œil était mon mamelon qui s’insinue dans mes seins…. [Elle lui montre ses seins.]

Eclectus: Il faut que je mette Laetus rapidement au courant… [Il dit Eclectus en frémissant et il s’éloigne de la scène en laissant Marcia seule.]

Scène VI

[Laetus y entre plein de sueur en ayant Eclectus pour compagnon et en tenant la plaque comme le Coran.]

Laetus: Es-tu consciente Marcia du fait que je tiens à main notre condamnation plutonienne? Qu’est-ce qu’il faudra alors être décidé entre nous?

Marcia: Il faut que Commode s’empoissonne grâce à notre pensée bien présentée… En retournant de son bain, je lui offrirai le miroitement de son âme en kylix, pour qu’il s’épouse avec Dionysos…

Eclectus: Et si Marcia le poison est rejeté par son corps à cause de l’anti-médicament? [Il semble être inquiet pourle sort de tous les trois.]

Marcia: Nous recruterons Narcisse, pour que sa gorge arrête à lui offrir de la vie…

Laetus: Dans ce cas-là que notre plan soit mis en pratique, sans aucun délai…

[Laetus et Eclectus quittent la chambre de Marcia. Elle, elle laisse par terre la plaque et elle l’observe comme Pythie en fixant ses yeux sur elle.]

Scène VII

[Marcia, Laetus et Eclectus forment un triangle autour du cadavre de Commode qui est enveloppé dans une couche pas chère et éclairée.]

Marcia: Ceci est la fin de tous les empereurs Eclectus… [D’un soulagement téléologiquement historique.] Voudrais-tu peut-être le succéder à son trône?

Eclectus: Si je voulais jamais être Empereur je le voulais pour des raisons d’asylie et non pas pour de raisons de suprématie… Le pouvoir des Lestrygons est succinct à sa toge… Le pouvoir absolu avec Hadès est égal à la racine de l’absolu…. [Avec prudence et sagesse.]

Marcia: Tu parles comme un juste Empereur, mais notre problème n’est pas résolu…

Laetus: Le théorème de Pythagore que nous formons sous son corps inférieur, ne propose pas de solutions au problème de la succession mais juste des possibilités…[En réfléchissant il regarde le cadavre, puis Marcia et finalement Eclectus.]

Marcia: Ta question devrait être ceci: qui couvre la plus grande surface du triangle et qui se marient avec les deux autres qui sont les plus petites… [En se dirigeant vers Laetus.]

Eclectus: Marcia tu poses une question d’un stylobate sans compter le mort comme une troisième solution idéale… [D’une humeur neutre et grammaticale.]

Marcia: Ceci est la quadrature du triangle et non pas son pythagorisme…

Laetus: Apprends Marcia que le pouvoir a son quatrième dimension à son portefeuille…

Marcia: Il se peut qu’un triangle Laetus ait une quatrième côté et même morte? [Dans un air d’une étudiante qui ne cherche pas à accumuler des connaissances.]

Laetus: Les triangles Marcia sont des figures vivantes…

Marcia: À chaque côté ses mets. Un triangle pourtant se multiplie en carré, au modèle du pouvoir qui multiplie l’égocentrisme de ses porteurs… [D’une connaissance intime.]

Laetus: Dans ce cas-là pourtant Marcia l’un des côtés du triangle relève du carré… Nous serions devenus célèbres au visage du pouvoir…

Marcia: Arrête Laetus d’identifier le côté ou l’aspect des figures géométriques avec nos visages… En tout cas ces figures étaient conçues, dans le but de former des idées abstraites sans avoir trois dimensions…

Eclectus: C’est nous les dimensions des idées Marcia; non pas les triangles, les carrés et leurs représentations… [Dans un ton d’un champion doctoral stagné.]

Marcia: Eclectus si notre triangle est équilatéral, Pythagore n’y est pas présent. [Elle lui répond d’une ferveur sacrée.]

Laetus: Je pense Marcia que nous sommes éloignés comme le mort du stoïcisme … [D’une pure constatation.]

Marcia: Ce qui me fait réfléchir c’est comment son corps pourra être sorti de sa chambre, sans être aperçu par ses gardes dormis d’un œil13…

Eclectus: Nous mettrons deux servants de lui de prétendre d’être en tête de ses poubelles…

Marcia: Ça c’est près de la vérité… [D’un rire évoquant les malheurs.]

Laetus: Il serait mieux d’être déporté sur une banlieue…[En se doutant sur l’exactitude de sa pensée.]

Marcia: Le fond extérieur d’un cercle appartient à la sphère de la liberté, alors que son rayon à Fulia Caninia de la société…

Eclectus: Pour être à sa périphérie nous dirons qu’il décéda à cause d’apoplexie… [Comme un petit enfant qui fait une farce et qu’il veut ne pas être surpris sur le fait.]

Marcia: Sa voracité et ses ivresses seront la meilleure conjecture de ce décès…

Laetus: Qui le succèdera pourtant au trône Marcia?

Marcia: Je pense à une personne… [Elle remue à poing la tête.] Commode ne le tuas pas, d’un côté parce qu’il était pauvre et il ne touchait pas à la fortune, et d’un autre parce qu’il était Auguste aux troupes et aux compagnons de Marc Aurèle grâce à l’appréciation envers son sérieux… [Dans un air intéressé et informatique.]

Eclectus: Qui pourrait être notre sauveur?

Marcia: Pertinax… [Comme s’il serait le sauveur.]

Laetus: Pertinax… [Comme s’il serait le sauveur.]

Marcia: Les Allemands et les barbares de l’Orient avaient beaucoup peur de lui…

Eclectus: Puisque Laetus est éparque, qu’il rendre visite avec ses soldats à Pertinax et qu’il lui propose le siège envié et de chlamyde… [D’une inclination d’initiative.]

Marcia: Si tu y vas, il pensera que tu veux qu’il soit assassiné…

Laetus: J’y irai avec Eclectus… En tout cas, sache Marcia que le tyran est désormais mort… La vie prudente de Pertinax, sa grande valeur et son âge le rendent un embrassement de figure léonine au peuple romain…

Marcia: Il se peut qu’il ne soit pas convaincu par tes paroles… Donne-lui la plaque pour prouver les plans de Commode et sa valeur… [Elle prend la plaque du lit de l’Empereur décédé et elle la donne à Laetus.]

Eclectus: Ceci est l’un des dix commandements de Moïse même s’il n’est pas écrit… [Dans un air d’éclecticisme.]

Marcia: Ils existeront toujours aux monuments écrits des stichomythies, des paroles de Dieu, des interprétations diverses et des aphorismes…La langue a part de sa fonction cubiste a sa poussée et sa plongée…Tant de significations et de slogans au-dedans des phrases et des propositions…

Laetus: Tout a besoin de son décodage… [Dans un air de serrurier.]

Eclectus: Laetus tu connais les administrateurs de la Haute Pannonie et de Bretagne, pour que nous nous les adjoignions à nos côtés?

Laetus: Septime Sévère en Pannonie et Clodius Albinus en Bretagne…

Eclectus: N’oublions pas aussi Pescennius Niger comme administrateur de Syrie…

Laetus: Mon logique et ma sympathie sans faille envers lui s’y consentent …

Marcia: Il y a aussi les interprétations erronées… [Dans un ton énigmatique qui est gouverneur au Sphinx.]

Eclectus: Il y a aussi l’interprétation erronée… Qui se procèdera à la conclusion de l’acte Marcia?

Marcia: Tous ensembles… Commode, ennemi de la race humaine… [Comme une cérémonie secrète et archégone, alors que les deux autres répètent trois fois ses paroles.]

[Marcia, Laetus et Eclectus prennent un panier en roses et jettent sept d’eux au corps inanimé de Commode, avant qu’ils quittent tous ensembles la scène.]

RIDEAU

FIN

eliogabalo-italian version

ELIOGABALO

ARELIS

PERSONAGGI

Eliogabalo

Giulia Soemia

Giulia Mesa

Ierocle

Antiochiano

Soldato

______________________________________

POCHE PAROLE SULLA TRAMA DELLA SCENEGGIATURA

La vicenda nel palazzo di Eliogabalo a Roma si svolge durante il periodo del suo impero [219- 222 d.C.]. Il Primo Atto si svolgera` nell’ autunno del 219 d.C., il Secondo nell’ autunno del 220, il Terzo nell’ estate del 221 d.C. e il Quarto dagli ultimi giorni del suo impero fino all’ omicidio l’ 11- 3- 222 d.C. di lui stesso e di sua madre. La sceneggiatura si occupa dell’ ideologia filosofica e religiosa di un imperatore che ha turbato a causa degli scandali, del suo carattere innovattivo e ribelle, la morale della societa` romana, causando un uragano di reazioni, per portare gli spettatori a ritracciare la sua personalita`. Include conversazioni di Eliogabalo con sua madre Giulia Soemia, sua nonna Giulia Mesa e il suo amante Ierocle che riguardano il governo pubblico, la sua storia e buste di stelline.

[VERSIONE GRECA]

La rappresentazione ci trasporta ai giorni e alle opere dell’ imperatore romano Eliogabalo [Emesa, Siria, 8 o 20- 3- 203 d.C. – Roma, Italia, 11- 3- 222 d.C.] che ha scandalizzato la societa` romana con le tradizioni e le usanze orientali dispiacendo le donne a lui imparentate, simultaneamente attive al Senato, come sua madre, Giullia Soemia [Apamea, Siria, 180 d.C. – Roma Italia, 11- 3- 222 d.C.] e la nonna Giulia Mesa [Emesa, Siria, 7- 5- 165 d.C. - ? 3- 8- 224 d.C.]. Il malcontento dell’ esercito era diventato piu` intenso con i loro amanti effimeri come Ierocle [che si dice che l’ aveva sposato], ma anche con il suo ermafrodismo che aveva come diretta conseguenza la preferenza verso il cugino Alessandro Severo [Arca Caesarea, Akkar, Siria, 1- 10- 208 d.C. – Moguntiacum, Germania Superiore, 21- 3- 235 d.C.], figlio della sorella di sua madre, Giulia Avita Mesa. I quattro atti della rappresentazione si svolgono in quattro periodi diversi del suo regno: il primo atto nell’ autunno del 219 d.C., il secondo nell’ autunno del 220 d.C., il terzo nell’ estate del 221 d.C. e il quarto negli ultimi giorni della sua vita, fino al suo assassinio l’ 11- 3- 222 d.C., dopo il colpo di stato militare che si e` verificato tre le file dell’ esercito. Eliogabalo in questi istanti filosofa sulla politica, l’ amore, i suoi matrimoni, i rapporti sessuali con entrambi i sessi, la religione, i costumi che ha portato a Roma, mentre non esita a criticare se stesso poco prima della sua fine e quella di sua madre.

Fonti: Historia Augusta, La vita di Eliogabalo.

Dione Cassio, Storia Romana.

Erodiano, Libro V.

Enciclopedia Cattolica, lemma Eliogabalo.

Wikipedia the free encyclopedia.

PRIMO ATTO

1° SCENA

[Pochi mesi dopo l’ autonominazione di Eliogabalo come imperatore si svolgera` all’ Elagabalium, un tempio di lusso nella parte orientele della Collo Palatino di Roma. Eliogabalo, in presenza di un metorite conico di plutone chiamato El Gabal che su un carro con frontespizi ed oro e` stato corrazzato, stara` sull’ attenti, mentre con Giulia Soemia conversera`]

ELIOGABALO

Al dio del Sole Indistruttibile sono stato plasmato...

GIULIA SOEMIA

Non sei stato forgiato dal dio Kotar[1]? [I lobi di Eliogabalo con le sue mani si sono imprigionati].

ELIOGABALO

Questa pietra e` stata trasportata dalla Siria. [Le sue mani con il senso del tatto dello spratto si sono trattenute].

GIULIA SOEMIA

Si sposera` Astarte? [Con la sua successione tocca la pietra di Tanit che dall’ Africa e` statta estratta].

ELIOGABALO

Il sole dell’ Emesa la luna di Cartagena sposera`...

GIULIA SOEMIA

Ogni aspetto l’ occhio destro e quello sinistro preghera`... Hathor lo testimonia...

ELIOGABALO

Colomba col ramo d’ ulivo e Iside al mondo verra`, dopo che Belo da El Gabal sara` sostituito... Ed io il giudice Gedeone...

GIULIA SOEMIA

Ed io la tua Asherah! Come Assalonne pregherai per adormentate il tuo fratello imperiale El Gabal? [Eliogabalo si separera` da El Gabal per poi tastare con il suo palmo razionale la pietra di Astarte.]

ELIOGABALO

Urania, Astarte, Minerva... Con le tre si e` abbellita... [Giuia Soemia a sua volta la pietra di Astarte abbandona e la pietra conica di spinello da lei verra` aleggiata.]

GIULIA SOEMIA

Dall’ Iride o dall’ Eden e` stata mandata! [Con il rissucchio delle sue mani la plasmera`]. I suoi segni permanenti ed occulti raffigurano l’ argilla calcarea del sole.

ELIOGABALO

Non averne paura! E` del sole l’ elisse portatile non ancora affilata...

GIULIA SOEMIA

Questa sporgenza sembra cosi` piumata! [Sorpresa mentre la affera come un bambino nano.]

ELIOGABALO

Siamo io e te, che siamo spuntati da qui a li`... [Con l’ indice nella sua mano destra, la terra nella sua fessura si raffigurera`.]

GIULIA SOEMIA

Sei la descrizione dei fili di osso spinato di Bacco... [Afferra la sua corona di pietre rare che abbaglia di diversi colori.]

ELIOGABALO

Con questa mia divisa asiatica il mio aspeto sefirotico appare bussola magnetica ai soldati... [Come un indossattore di tunica fino ai piedi si mostrera` a lei.]

GIULIA SOEMIA

Forse aiuta il fatto che le punta delle dita dei tuoi piedi in abiti di purpureo e d’ oro erano stati coperti... Ku tra le nuvole da te verra` cavalcato!

ELIOGABALO

Prevarra` Mut al confronto del re degli dei o senno`! Chi sette anni di carestia e siccita` da un Evdomagetis[2] di euforia preferisce?

GIULIA SOEMIA

La terra di Canaan e` stata allegata qui`... [Dalla pietra si stacchera`]. Il Senato con la danza al suono del piatto da percussioni intorno all’ altare immortale provochi...

ELIOGABALO

Chi a se stesso fa la circoncisione e` diventato giglio... [Dalla pietra anche lui si separera`]. La rugiada tutto ingigantisce...

GIULIA SOEMIA

Questo carro a sei cavalli si e` avvolto di splendore...

ELIOGABALO

Siccome lo schiavo non lo conduce e non tiene le briglie.

GIULIA SOEMIA

Li hai preceduti... Appoggio era ogni lato della scorta per rifugiarti...

ELIOGABALO

Ghirlande e violette ho sognato... [Una pulsatilla dal terreno raccoglie per odorarla.]

GIULIA SOEMIA

Ti ricordi che cospargevi di coppe d’ argento e d’ oro la folla, mentre su grandiose mura che per questa melodia erano state architettate eri salito?

ELIOGABALO

Abiti di lino di ogni tipo...

GIULIA SOEMIA

Quante persone fra le lance dei soldati erano state al festival catturate o erano state calpestate?

ELIOGABALO

Astarte con il cipresso diventera` piu` dannosa...

GIULIA SOEMIA

Senza di lei Macrino ai confini della Siria con la Fenicia non sarebbe stato sconfitto... [Stringe i denti, siccome questa persona da lei e` stata odiata molto.]

ELIOGABALO

Il Senato romano si e` schierato velocemente con l’ inclinazione del vincittore! [La collana di perle al collo come Tomaso scandaglia.]

GIULIA SOEMIA

Il trucco delle tue guance la linea celeste delle donne dell’ Arabia subentrera`... [Eliogabalo i piedi di sua madre bacia inginocchiato ed esclama.]

ELIOGABALO

Mater Castrorum! Servi del mio, tutti gli dei!

GIULIA SOEMIA

Compresa l’ immagine della Grande Madre e dei suoi recipienti sacri...

ELIOGABALO

Quanto avrei voluto che l’ emblema della Saiteftra[3] a Laodicea sull’ altare dell’ El Gabal che fosse dedicato... [Con la sua mano femminile la cavita` si inarchera`.]

GIULIA SOEMIA

Oreste si e` moltiplicato...

ELIOGABALO

Nell’ Orestea ha trovato la guarigione Adriano dall’ Anostir[4]!

GIULIA SOEMIA

Al Marmareo si sarebbe discolpato... Quanti kouros da tutto l’ impero con arterie di azzurrite per il nostro dio si erano sacrificati... [Con voce dal rimorso rifrangente.]

ELIOGABALO

Esaminavo e tormentavo il loro organo genitale alla maniera delle ceremonie indigene. [La zona pubica di sua madre circumnavighera` con la sua mano. Giulia Soemia in questo atto atroce lo respinge e ad Astarte getta l’ ancora.]

GIULIA SOEMIA

Sono assenti dal tempio i leoni, le scimmie e i rettili... [Con voce di Encelado.]

ELIOGABALO

Non ho attualmente organi riproduttivi di kouros nel borsellino... Cosi` per corredo niente dal suo matrimonio con me non e` mancato. Astarte con contegno implorante verra` adorata. Forse solo due leoni d’ oro che come la neve si sono sciolti... [Il mento con il suo dito batte e qualcosa sembra che verra` deliberato.]

GIULIA SOEMIA

Con il leone che una volta avevi messo al cocchio ti sei autonominato Grande Madre...

ELIOGABALO

Con la tigre fuori dalla gabbia mi ero in-dionisato... [E` furioso.]

GIULIA SOEMIA

Immagino che d’ argento, d’ avorio o d’ ottone non era stato modellato... [Sulle labra con una canna Eliogabalo la bacia. Con modo irrompente lo cacciera`.]

ELIOGABALO

Il mio onice-sole cio` apprezza... Il cinabro e` alla cima della gerarchia... [Giulia Soemia in trincea di prudenza.]

GIULIA SOEMIA

Questa e` la ragione perche` El Gabal in una colonna del territorio di Tebe non e` stato inaugurato...

ELIOGABALO

Il fuoco di Estia, il Palladium e gli scudi dei Salii qui` si sono nomadaggregati! [Si sdegna.]

GIULIA SOEMIA

Il dogma dei giudei, dei samaritani e le purificazioni dei lavoratori in piscicoltura si sono ingabbiati qui...

ELIOGABALO

Sai che cosa mi auguro che accada? [In stato frenetico.] L’ inspegnibile fiamma dell’ altare delle Vestali si desalinizzi...

GIULIA SOEMIA

Dal momento in cui l’ autentico non si e` rianimato...

ELIOGABALO

L’ illegittimo dappertutto si e` dissipato... [Giulia Mesa entra nel tempio con tendenza leggera.]

2a SCENA

GIULIA MESA

Mi sono informata che all’ undicesima ora della notte uscivi fuori dal tempio e dedicavi ad El Gabal un’ ecatombe di bovini e un nesimo numero di agnelli incaricati con molteplici spezie... [In lingua sarcastica. Giulia Soemia pensierosa attraversa incessantemente la scena.]

ELIOGABALO

Dove sono gli infami? [Sorride.]

GIULIA MESA

Parole ingannevoli retorici di molti senatori da mesi sono stati costruiti dall’ energia il tuo idolo dalla statua del Arco di Trionfo piu` in alto si esporrera`... [Eliogabalo che non la nota fingera`.]

ELIOGABALO

L’ ala dei miei occhi e` indifferente. Solo il mio abbigliamento e` di seta... [Giulia Soemia sussurra qualcosa all’ orecchio di Giulia Mesa.]

GIULIA SOEMIA

Questo lo dice perche` gli abiti degli italiani ed iasti[5] sono stati rimodellati con materiale degenerativo come la lana...

GIULIA MESA

Crede che con la divisa dei fenici in aureola e dei Medici in spendore e` stato adorato? [Ride sommessamente.]

ELIOGABALO

Le collane, i braccialetti e la tiara di carati non sono stati annotati... [Sorride mefistofelicamente. Giulia Soemia abbraccera` il pavimento.]

GIULIA MESA

A Bisanzio Macrino non e` stato nominato da Scirone favorevole... Nicomedia e` stata del tuo apice il ricorso... [Sulla schiena come socio e maestro lo batte.]

ELIOGABALO

Gli achei non hanno sillabato l’ alfabeto fenicio, ma hanno eretto l’ immemore dio mio!

GIULIA MESA

Ho sentito che l’ alfa e l’ omega e` Cristo... [Con voce di Eolo.]

ELIOGABALO

Non per me che in contratto con loro sono Nazionale...

GIULIA MESA

I sacri perche` li annaffi con fiumi di vini?

ELIOGABALO

Per sposare Iacco con Cristo...

GIULIA SOEMIA

Gli ufficiali con tuniche a maniche lunghe in calici d’ oro hanno traslocato le viscere dei morti sacrificati e scarpe di lino, come gli ierofanti al tempio delle profezie in Fenicia.

ELIOGABALO

Reazioni non ha portato solo questo ma anche mia madre che si e` assunta con il suo ornamento femminile l’ orma e l’ accordo... Non dimenticare che nell’ imperfetto mangiavi in palazzi reali lussuosamente e che dalla menzogna al trono sono asceso con successo! [Emigrera` dalla comunita` delle donne e con le mani alla schiena cera.] Con erogazioni di tesori da legioni siamo qua... Mai come te faccio del moralismo...

GIULIA SOEMIA

Che la Mater Castrarum et Senatus mediti... [In stato soporifero.] Pavone e avida e` la mia immobile sorrela... [Giulia Mesa tocca la testa di Soemia e come una civetta parla.]

GIULIA MESA

Perche` alla statua dell’ eredi hai fatto sorvolare la tua gloriosa incisione?

ELIOGABALO

Superiori alle parole sono gli Dei!

GIULIA SOEMIA

Con cero di dinossauro i Marcomanni combatte corpo a corpo... [Negli occhi ricamato.]

GIULIA MESA

Vedi gli astrologi, i magister officiorum e la ceremonia sovranaturale... [Sua figlia aiuta ad alzarsi dal pavimento.]

ELIOGABALO

Comunque da loro non ho saputo che tipo di sacrificio probabilmente si riservera`... [Giulia Soemia qualcosa sussurra all’ orecchio di Mesa.]

GIULIA SOEMIA

Allude a quelli dalla cerimonia matrimoniale di Zotico... [figlia e madre dal tempio in congedo, mentre Ierocle le saluta e visitera` Eliogabalo.]

3a SCENA

IEROCLE

I tuoi familiari osservo che si sono occupati di te... [Conferisce sensualmente i suoi capelli biondiricci.]

ELIOGABALO

Non parlarmi... [La sua mano in scongiuro.] Sono agitato amante... [Tocca il seno di Ierocle.]

IEROCLE

Con raggi d’ aquila le mie coperte sono state mutate... Ti sei mai domandato il perche`?

ELIOGABALO

La mia verga anche se sacrosanta dura; non e` stata ancora corrotta...

IEROCLE

Nei banchetti estivi che da te erano stati organizzati il verde, l’ opalescente ed il blu erano in alternanza...

ELIOGABALO

Nella primavera tanto piu` scalda inverdisce e pensa ciascuno...

IEROCLE

Cammelli ed asini al popolo erano stati donati da te...

ELIOGABALO

L’ ondata di caldo dell’ Araboa ed il taurocatapte si impersonifichi...

IEROCLE

Perche` in cuscini senza pelle di coniglio non puoi riposarti? [Eliogabalo sbadigliera`.]

ELIOGABALO

Implicano al Grande Spirito umilta` e obedienza... Cerco da Thot di rimanere incinta... [Provocatoriamente parla.]

IEROCLE

Nei bagni dove partorisci ti spargerai?

ELIOGABALO

No, se con zafferano non e` stato profumato! [Rinchiude i suoi occhi asseritamente per sognare.]

IEROCLE

Perche` rose, giacinti e fiori notturni negli appartamenti dei banchetti erano stai battezzati da te?

ELIOGABALO

Sopra le mie tombe spargo cio` che fiorisce...

IEROCLE

Il tuo vino cosi` e` dolce siccome mischiato a pino di pigne in polvere... [Fa finta di elaborare l’ aria.] Perche` pero` da mastic e pulegio tutte le urne ed i vasi sono allestiti?

ELIOGABALO

L’ oro in parsimonia...

IEROCLE

Perche` come scimmia di Apicio mangiavi talloni di cammello? [Le sue braccia conserte.]

ELIOGABALO

Per diventare come Ercole e poeta alessandrino...

IEROCLE

E le lingue dei pavoni e degli usignoli? [Di Eliogabalo diventera` sospeso mal di pancia.]

ELIOGABALO

Dalla piaga non mi occultero` e dal Tremante Faone alla celebrita` di Andromeda mi pubblicizzero`...

IEROCLE

Quanto vorrei con teste di pappagalli e di faggiani spruzzarmi... [Le sue salive che sono dromedari mimera`.]

ELIOGABALO

Con la ripetizione maternamente m’ amero`... [Da alla fronte di Ierocle un bacio.] Dentice da cardamomo, fieno greco e prezzemolo...

IEROCLE

Per sempre nutrivi i cani con il fegato d’ oca... [Come una tramontana il suo orecchio destro.]

ELIOGABALO

Con Peito volevo sempre equipaggiarmi e con amici arcaici all’ Isola dei Fortunati come ora conversare...

IEROCLE

Nel presente leopardi e leoncini nei tuoi divani si sono cucinati...

ELIOGABALO

Sono stati allevati per la cena del vespro...

IEROCLE

Perche` con seni di scrofa erano stati combinati lenticchie con onice, fagioli con ambra, riso con perle e piseli con oro? [Con l’ atteggiamento da giudice geloso amante.]

ELIOGABALO

Per l’ alternanza degli equinozi e in Mida che si ricostruiscano tutti come me...

IEROCLE

Quanti morti nei tuoi antipasti con Giove in Capricorno e violette che sono state innondate, per raggiungere l’ apice di Sina dalla riversibile palpebra...

ELIOGABALO

Pochissimi sull’ Albero dell Vita come me si sono sollevati.. [In posizione di cedro si occupera`.]

IEROCLE

E perche` inserisci perle nei pesci?

ELIOGABALO

Nell’ oceano esaminavo la scorpaena e la stipi[6] la giegoide... [Ierocle ha titubato e alla pietra di El Gabal concede come una gru un bacio.]

IEROCLE

Cosi` tanto avevi bevuto una volta che tutti credevano che con la piscina ti eri accoppiato...Il lapislazzuli dei tanti nei tuoi cucchiai era stato cancellato... Dieci lattughe e dieci orsi... [Le dita delle sue mani e dei suoi piedi numera.]

ELIOGABALO

Dieci che cosi` nella cipolla la carpa si congiunga... tre terzetti: il femminile, il maschile e il principio unificante...

IEROCLE

Sephirah!

ELIOGABALO

Dov’ e` la folla, che cosi` il suo mantello con il Graal si spruzzera`? [Guarda intorno a lui senza che nessuno ci sia.]

IEROCLE

Forse perche` nell’ imperfetto da un cocchio con quattro elefanti in modo di lastra sepolcrale sono stati distrutti...

ELIOGABALO

Del lievito la pieta` e l’ ammonizione erano sempre di cedro. [Gli da` con la sua lancia un bacio in bocca.]

IEROCLE

Perche` non mangiavi quando eri nelle coste pesce?

ELIOGABALO

Con ascia il mio dente quando sei lontano dall’ amore sovvertito hai bisogno di Astarte...

IEROCLE

Nella salsa azzurina erano stati bolliti i pesci che nel tuo stomaco erano stati noleggiati...

ELIOGABALO

Perche` Zeus ed Era viaggiano nel cielo, come i bambini piccoli che dalla bocca sono lodati...

IEROCLE

E le estati il Vesuvio delle nevi che risiede nel Giardino delle Soddisfazioni?

ELIOGABALO

Dell’ eiaculazione il Tempio di Dio nessuno non la incurva; mentre il suo iceberg in agosto si curva... [Il suo cuore con un Zefiro sembre essere scaricato.] Con la stessa donna oltre la sua leggitima moglie mai due volre lo stesso peccato...

IEROCLE

Con lo stesso uomo?

ELIOGABALO

Innumerevoli volte perche` e` un teorema apostolico... Anche lui ... [Si gratta la testa per ricordarsi.]

IEROCLE

Cristo?

ELIOGABALO

Si`... Lui, Cristo... [Sembra che ne` la sua teoria, ne` lui stesso al suo rosmarino possa revocarsi.] Di adulterio tramite ragazzi era stato mai detto qualcosa da Lui?

IEROCLE

Se l’ avesse detto da qualche parte sarebbe stato annotato... [Sembra sbalordirsi.]

ELIOGABALO

E` l’ ora di cenare perche` il mio stomaco protestera`! [Applaudisce.]

IEROCLE

Come i dessert di legna, marmo, pietra ed argilla?

ELIOGABALO

Commestibilguardoni avrei voluto che tutti fossero stati trapanati... Alla fine si lavavano le mani dal cibo dell’ ippogallo...

IEROCLE

Meno male che avorio o cera non avevano bevuto... [Ride.]

ELIOGABALO

Quanti pero` dei miei lupi non si erano concertati da leoncini, leopardi ed orsi prima del levarsi dell’ Aurora? [Sembra lasciarsi andare ai ricordi del passato.]

IEROCLE

Quanti alla ruota della lontra marina con l’ immersione e l’ emersione non son diventati pesci?

ELIOGABALO

La lacedemonia pietra e il porfirite del mio Castello vuoto... [Immerso nel suo universo privato.] Ho compiuto pero` un passatempo stratificazionale quando acquisivo e disincagliavo meretrici dal loro magnaccio...

IEROCLE

Tre aurei hai denunciato a ogni prostituta e ad omossessuali di tutte le misure... (Ride con edonismo.)

ELIOGABALO

Per farsi includere nel ciclo dei cabalisti...

IEROCLE

Il tuo abito non e` piu` di lino... [Una sua parte da lui verra` perlustrata.]

ELIOGABALO

Non e` abituale per me supplicare pero` alle cene mi metto la tunica Dalmata e di seta... [Con vanita`.]

IEROCLE

Premio consegnavi a qualunque spartano raccoglieva cento milla chili di fili di ragnatela... (Ride.)

ELIOGABALO

Sono Horus e Ra che con il mio grano verso tutte le direzioni Clizia irradio! [Una mosca sulla fronte lo disturba. Viaggia pero` sul suo dito, dal momento in cui da lui sara` arrestata.] Un’ altra dal numero clonato delle api domestiche...

IEROCLE

Forse sara` il Signore delle mosche! [Fischia.]

ELIOGABALO

L’ inseguitore di mosche che Seth indebolisco... [Si ritirano dopo essersi abbracciati dal tempio imperiale.]

SIPARIO

2° ATTO

1a SCENA

[Eliogabalo nei suoi bagni con abiti di ciliegio si presentera`. Ierocle gli lava la spalla con una spugna.]

ELIOGABALO

Sai che cosa prego Ierocle? Che i dottori con un’ operazione nel corpo mi fecessero una sottrazione li`... [La sua mano sinistra nelle acque immerge e il suo Priapo si qualifichera`.]

IEROCLE

Orchidea ed asta in una moneta insieme? Non hanno sesso i Sette Cieli dei cherubini delle sei ali i fittizi...

ELIOGABALO

Rosari di Concordia suggelati...

IEROCLE

La tua natura di pipistrello sarebbe tollerata dai cittadini romani?

ELIOGABALO

Nemo me impune lacessit. [Stringe la sua mano destra e afferra la spugna dalle mani di Ierocle. Lontano dal suo bagno verra` buttata.] I Domigni non conoscono il lecito...

IEROCLE

Per questo diventi i crepuscoli di libere arti Madre- Terra?

ELIOGABALO

L’ Offerta seduco e fucina quando della Tahran[7] la compagnia ho! [Lo osserva interamente.] Non vedo zigomi su di te arrossiti! [Eliogabalo con le sue mani l’ acqua dei bagni schiaffera`, cosi` che il viso di Ierocle si idratera`.] Siccome sei attratto dal Quarzo Citrino non sei dignitoso! Quanto trascendi dalla mia corte dove vi erano uomini indigenti dalla pioggia!

IEROCLE

I vecchi neoplatonici per le loro ninfe si erano pavoneggiati! Eurica! Con il Zotico avevi contratto in un certo momento ceremonia di matrimonio... [Come anatra nell’ acqua.]

ELIOGABALO

I cinici e gli uomini Noe` di morale sicuramente nel loro culmine come me non si sarebbero sperimentati sessualmente... [Eliogabalo esce dal bagno con abiti di bambino appena costruito.] Pero` non ti sei svezzato ancora da me; per questo facciamo la catarsi insieme... [Si veste con una tunica mentre Ierocle risiede nel bagno.] Scipione ed io siamo la stessa cosa!

IEROCLE

Non alleghi mai un’ abito di lino purificato...

ELIOGABALO

Sarebbe per un mendicante denigrante! [E` un po’ molestato.] I miei compagni pero` avevano introito, dopo aver pregato al dio dell’ Emesa!

IEROCLE

Adolescenti osceni ti accompagnano e omossessuali di tutte le catigorie...

ELIOGABALO

A Militta non posso resistere... [Si autoammira davanti ad uno specchio prismatico.]

IEROCLE

E Narciso? [Facendo finta di ignorare e di essere in essenza indifferente.]

ELIOGABALO

Si e` aggrappato al suo fiume... Come il Zotico non si e` levitato per pranzare il suo magro cielo.[Il dito di mezzo della sua mano destra esporra`.]

IEROCLE

Perche` il tuo corpo e` stato depilato? [Eliogabalo le sue gambe osservera` minuziosamente.]

ELIOGABALO

Un imperatore l’ irraggiungibile dovrebbe impersonare, cosicche` con il compasso a quattro piedi si formera`...

IEROCLE

Perche` uomini della grandezza di Euripe nel tuo castello si erano disposti?

ELIOGABALO

Del loro sostegno hanno bisogno le costellazioni! [Prende un espressione nel suo viso simile a quella che Galene si era creato. Uscira` a suo turno dal bagno Ierocle. I pantaloni indossa in fretta. Eliogabalo nel loro cavallo lo incontra.] Cosi` il festival di Flora si festeggiera`! [Toglie la parrucca dalla testa, in modo da truccarsi gli occhi.] Il fiato di Ierocle in osterie e postriboli tra poco si prostituira`...

IEROCLE

La mia caduta dal cocchio ha datto una volta credenziali alla tua preghiera... [Eliogabalo consegna ad Ierocle una corda di calcare.]

ELIOGABALO

Desidero che le mie mani ed i miei piedi in un minuto si siano allacciati! [Ierocle lo realizza prontamente.] Un asse dalle tue mani con i miei piedi costituisca un ponte! [Cosa che infine e` successa.] Il sinistro e l’ occhio destro voglio che si prendano a pugni! [Ieroche subito capitolera`.] Questo utero e` eccitante...

IEROCLE

E non si brucia lentamente? Mi era ripugnante l’ arte di cucinare di Zotico...

ELIOGABALO

Aveva il portamento di Menorah e di Olimpiade. [Ierocle percuote la sua schiena con l’ impeto dell’ Uragano.] Con ghirlande al festival era stato premiato! [Lo stesso.] Con lo splendore delle torce si era illuminato! [Lo stesso.]

IEROCLE

La signora del mio signore iscrive irriversibile ronzio!

ELIOGABALO

Sul seno di Vitale mi ero sdraiato...

IEROCLE

Il suo prepuzio era pericolosa...

ELIOGABALO

Lui che con pitoni versa il vino e` colpevole per la vergognosa notte di Vitale! [Con telecomunicazione di pugile.]

IEROCLE

Tutti i suoi titoli erano stati annullati e fuori dal palazzo e da Roma di nascosto e` stato guidato... [Con soddisfazione.]

ELIOGABALO

Questo forse gli salvera` la vita...

IEROCLE

Il tuo corpo come il mio verra` mutilato... Perche` pero` sedile di comando di responsibilita` hanno gli aurighi, i giullari e gli attori?

ELIOGABALO

Perche` facilmente da cio` che deduco sono state messe all’ asta.

IEROCLE

Infine Alessandro e` stato adottato...

ELIOGABALO

Da El Gabal mi era stato ordinato che la mia casa dalla malinconia si liberasse... [Come dio.]

2a SCENA

[Giulia Soemia sulla scena in assalto. Ierocle le fa un inchino e dalle terme si ritira.]

GIULIA SOEMIA

Piu` grandioso del marsupio di tua madre e` il tuo tulipano verso l’ amante?

ELIOGABALO

Nei suoi occhi percepisco la tua ala, i Cherubini e la vagina materna...

GIULIA SOEMIA

Figlio mio non possiamo avere cordone ombelicale dello stesso sangue...

ELIOGABALO

Per gli dei non esisteva sollievo dal divieto. [Va in un angolo ed ulula.]

GIULIA SOEMIA

Con El Gabal non ardi per scontrarti?

ELIOGABALO

Ingnoro se ho la forza di rendermi degno di lui o di diventare uno con lui...

GIULIA SOEMIA

Non fai figli...

ELIOGABALO

Con il corno di Amaltea mi incoronero` quando acquisiro` un figlio dalla mia meta`...

GIULIA SOEMIA

Senza munizioni per bacile dice che sei l’ esercito...

ELIOGABALO

L’ esercito! L’ esercito! [Nel suo petto le sue mani si sono unite.]

GIULIA SOEMIA

Molti ti criticano per aver speso molti soldi del tesoro imperiale, cosicche` cavalieri, senato e senatori sono stati corroti...

ELIOGABALO

Con questo tutto puo` essere corrotto... Dalla mia ascesa a questo trono si puo` verificare...

GIULIA SOEMIA

Quali celebranti sono veri?

ELIOGABALO

Se ci fosse verita` sarebbero tutti gli uomini degli dei onnipotenti...

GIULIA SOEMIA

Cos’ e` che ci sara` al di la` di questa? Cinquanta ed una tigre ed un elefante dalla tua mano si erano stati massacrati...

ELIOGABALO

Dell’ opale la mano... Non saremmo morti mai se fossimo dei...

GIULIA SOEMIA

E se lo siamo e non ci e` stato annunciato?

ELIOGABALO

C’ e` anche questa versione... Per questo gli dei sono adorati dai mortali...

GIULIA SOEMIA

Cosi` tanti busti di giovani erano stati forati dalla tua mano... [Con voce tesa.] Perche` imboccavi con monoliti di carne e conchiglie i serpentini?

ELIOGABALO

Alla cascata ed ai guanti di gelsomino davo cibo con il bagliore del concentramento e con la cavezza che sorveglia. [Con stile di messagero.]

GIULIA SOEMIA

I serpentini?

ELIOGABALO

Uroboro la mia Cosmica Betulla custodisce, cosicche` il ratto di me stesso si indebolira`... [Sua madre da lui come un koala si accarezzera`.]

GIULIA SOEMIA

A Roma un’ Immortale con un’ Ankh, al frontone di un tempio era stata annotata a guidare un “Ingoiatore”...

ELIOGABALO

Forse perche` da Anubi a Khepri porta un messaggio...

GIULIA SOEMIA

Se ti ricordi Gannys si era stato massacrato perche` argomentava con contrato in crisolito e olivina che ti saresti instiperato...

ELIOGABALO

Ai sette gradi di Levi i peccatori...

GIULIA SOEMIA

Come ottavo quale si assicurera`? [Curva la sua schiena quando lo domanda.]

ELIOGABALO

Trova tecniche e sentieri, cosicche` l’ uomo con questi si verra` intubato...

GIULIA SOEMIA

Questo non e` un insegnamento dell’ apostolo Paolo...

ELIOGABALO

Ma e` pagano... [Ride.] La questione e` passare la propria vita come un passaggio, cosicche` tutto rimanga attorniato dal tuo anello... [Il suo anello con superiorita` apprezza.] Questo mi e` stato dato da dio, cosicche` la gente intorno a me si sia radunata...

GIULIA SOEMIA

Come Aurelio Helix l’ atleta famoso?

ELIOGABALO

Proprio come lei! [Come enosintono sul petto si colpira`.]

GIULIA SOEMIA

Gli Elidi pero` nel loro stadio non avevano invitato ulcerici, dal fatto che si dimostrera` piu` robusto di Ercole...

ELIOGABALO

In estuario il sentiero del riccio e non di Iofiel... [Giulia Soemia l’ anello nella sua mano baciera`.]

GIULIA SOEMIA

Perche` di focose monete sei mendicante?

ELIOGABALO

Aspetto come un conduttore di coccio lo zircine del piombo e dello zenit.. [Guarda su tutta la terra e dopo -+

nebulosa diventano gli occhi.]

GIULIA SOEMIA

Per caso Macrino- quando la testa di Giuliano gli si era stata restituita che la tua mente dagli irrazionali e` in intromissione con la sua epistola verso il Senato si rendera` giustizia?

ELIOGABALO

Tuttavia in colomba epistolare non mi ero mascherato, ne` a Cappadocia il mio alter ego si sopprimera`...

GIULIA SOEMIA

Per la Vergine di Estia hanno arrestato la societa` romana torce di cinghiali di uragano... [Con morale quadrata.]

ELIOGABALO

Con flauti da lei e da me o frassini credevo che sarebbero nati degli dei...

GIULIA SOEMIA

Conosci che la legge comanda di sepellirla viva se si trova in amplesso sessuale senza essere stata fidanzata prima? [Sembra avvertirlo.]

ELIOGABALO

Deus Sol Invictus un bambino che porta una corona di ghirlande porterebbe all’ aureola la cerimonia di matrimonio a mandorla...

GIULIA SOEMIA

Diventero` Xenilatria[8] nella corte, cosicche` Sabazio una corona di finocchio verra` dedicata... Al mio cedro ti agiungerai?

ELIOGABALO

Acconsento all’ ordine della mia genitrice. [Escono entrambi dalla scena.]

SIPARIO

3° ATTO

1a SCENA

[Eliogabalo nel suo letto. Carne di pesci ed ostriche nel suo stomaco marcia. Giulia Mesa nella sua camera avanza stridula.]

GIULIA MESA

Dai tuoi carnevali omomaschili sono stati contaminati i Pretoriani! [Il rigoglio dei suoi cappelli complotta.]

ELIOGABALO

Come tutti cosi` anche lei alle Colonne di Ercole esegue acrobazie! [Comtinua a cenare come Atlante.]

GIULIA MESA

Nel solstizio di gennaio sono le fognature degli uomini mandoli. Se continua in questo modo il periacto del tuo mondo la tua piramide si detronizzera`...

ELIOGABALO

Le spire del mio fuso non hanno ancora oscillate nella loro fondamenta. Ogni ragazzo e` un disegno astratto e per niente disinebbriante.

GIULIA MESA

Oscena puo` darsi... [Sul suo letto si ancorera`.]

ELIOGABALO

Non guardare in profondo che dalla pieta` di dio provvengono i sovrani sacerdoti di El Gabal. Il mio martelletto non c’ e` possibilita` che venga sottratto...

GIULIA MESA

Cosi` tanti imperatori la fine di Seth avevano finto... Dalla mitologia dei faraoni non sei stato spiritualizzato?

ELIOGABALO

Nerone era poeta senza nefrite... Caligola il bimentale. [Il piatto con il pavimento si accoppiera`.]

GIULIA MESA

Con te ogni frontiera e` stata ormai calpestata... Tutti i tuoi privilegiati avevano condotto con loro della scala dinastica la grazia vulcanica...

ELIOGABALO

Perche` sono di umile ed strano comportamento... Anche se Faustina mi taglia il biancospino nella mia mente come Termopili lo onoro!

GIULIA MESA

Sicuramente pero` Aquilia Severa per il suo rubino da te non si era dessacrata... Si divulgava che aveva trovato come scusa Elena...

ELIOGABALO

E` falso che con la forza che mi ero unito con il suo rombo... [Con rimproveranza.]

GIULIA MESA

Neghi ogni voto sacro! Qualsiasi Vestale il voto di verginita` infrange la legge comanda che nel Forum dovrebbe essere schiaffeggiata e condannata in carcere...

ELIOGABALO

Le aggiunte alle leggi si sono create per gli esseri umani; non gli esseri umani per le leggi... [Dal suo letto si alzera`.]

GIULIA MESA

Anche se onori gli idoli con sofferenze ponderi...

ELIOGABALO

Tentero` di diventare babbuino di Alessandro Severo che sua madre dal Chalkentero era stata alloggiata... [Sull’ ulna maschile della sua testa ormeggiera`.] Smeti di cantare! Mi dai fastidio!

GIULIA MESA

Senza la mia trave non saresti asceso al trono! [Con voce di canna. Eliogabalo le mostra l’ annello che con il quale tutto muove.]

ELIOGABALO

Anche solo questo basta, cosicche` il tuo impalamento sara` denominato...

GIULIA MESA

Il marito di Faustina che laceravi le hai proibito di essere in lutto...

ELIOGABALO

Non sei piu` cristoletterale di me... [Con fortuna di lazurite nuota la sua mano.]

GIULIA MESA

Giulia Cornelia?

ELIOGABALO

Era che platanus e mirto glorificante anche se con tuo suggerimento ci eravamo intrecciati...

GIULIA MESA

Quella cerimonia pero` era come la lucciola palma.

ELIOGABALO

L’ ho cacciata via perche` ho investigato che la sua valle era stata macchiata. Da Aquilia Severa pero` chiedevo ragazzi a dei assomiglianti...

GIULIA MESA

Dopo tutto cio` che sento credo che tuo cugino Alessandro Severo dovrebbe essere dichiarato Cesare da te, cosicche` ai tuoi resoconti sacerdotali ti allacciaresti.

ELIOGABALO

Se all’ Agricoltura e al Primo Maggio si concentra... [Con ateggiamento di volpe.] Giulia Avita Mamea ha amato molto i denari come te...

GIULIA MESA

Come Pizia niente deve essere detto da te...

ELIOGABALO

Allessandro e` un fascio di luce lampeggiante e vive nella malva... Non argomentare... Puo` darsi che dall’ esercito al non profano dei Lari si qualifichera`... [Nel suo mondo privato il nascondiglio parla.] Da Orfeo, Abramo e Cristo forse si benificiera` l’ umanita`...

GIULIA MESA

Credo che tu stia cominciando ad essere in delirio...

ELIOGABALO

Forse se in venti e otto pali di danza si impartira` il tuo ordine si realizzera`... [Il suo mento la sua mano da lucertola batte.]

GIULIA MESA

Giulia Avita Mamea da attivita` di questo tipo gli fara` corona , per non essere crucificata...

ELIOGABALO

Pratiche di questo tipo per gli osceni Antonini? [Fischia piano dopo che con una gamba a triangolo al muro atterrera`.]

GIULIA MESA

Si`, perche` con la disciplina si e` indurito...

ELIOGABALO

Lo invidio perche` della circolare di Seneca e Feredice e` dotato... [I suoi occhi chiusi a chiave.]

GIULIA MESA

I suoi muscoli nelle palestre e nella ginnastica si sono scolpiti...

ELIOGABALO

Mamea... Mamea... [Con furia velenosa.] Grazie a lei Alessandro Severo usa cuochi e coppieri da collezione ereditaria... [Prende una coppa deserta da vino che era stata lasciata sul suo letto e con giochevole tatto annuncia il come la berra`.] Con la sua conciliatorieta` e le sue arti manuali mi sono irritato... Ma con lui Eliogabalo si mettera` in gara e si esaminera`... E sia sicome da Adonai e` stato prescelto...

GIULIA MESA

Si`... [Come uno sciacallo che sta in agguato.]

ELIOGABALO

Si incoronera` Cesare... Informa Avita Mamea che sono a conoscenza del fatto che l’ esercito e` stato corrotto da lei... Il mio mento pero` deve urgentemente farsi la barba...

GIULIA MESA

Una donna ti supplica di fare della tua barbarica veste libellula romana... A tua madre invece che a te sta meglio... [Eliogabalo fuori di testa.]

ELIOGABALO

Riempiro` con mosaico di spezie , siccome all’ alba succedera` una catastrofe di agnelli e bovini. [Esilia dalla sua scarpa una spadina e con le dita delle sue mani con questa gioca.]

GIULIA MESA

Non ti penti... In diesis e` il numero dei sessanta vagoni di passaggio... Tutte le nostre sostanze stanno per devolversi in fallimento alle lingue dei palati e dei magnacci...

ELIOGABALO

Il mio palmo reale stringera` quelo comunale... [Con piacere edonico Giulia Mesa si ritirera` dalla scena, mentre Eliogabalo gioca con una mela che ha trovato per terra.] La donazione delle Esperidi mi ha portato sulla terra... [Parla fra se` e se`.] Ebe... La tenuta di Adamo... Lo spirito diventera` alloro se impersonera` qualcosaltro, per diventare scuola sperimentale... [Giulia Soemia si presentera` in camera sua a braccia apperte e guida Eliogabalo in questa notte estiva. Il cielo sara` supervisionato da tutti e due.]

2a SCENA

ELIOGABALO

Al suono delle rane con l’ ematite la notte con la luna- sorella gemella!

GIULIA SOEMIA

Tre torce sono state appiccate nel giardino...

ELIOGABALO

Dall’ Achernar sono stato trascinato...

GIULIA SOEMIA

E Fomalo[9] da Shu ti bacia...

ELIOGABALO

Con Canopo nella testa il mio corpo si ammala...

GIULIA SOEMIA

La stella di Osiride... [Gli dara` il benvenuto.]

ELIOGABALO

Il cuculo appropriato tutto esegue ed il latte dai cammelli estrae...

GIULIA SOEMIA

L’ Alfa Centauri ti assiste, il tuo angelo bianco preghera` ed il tuo io agatodemone da lui si protegera`...

ELIOGABALO

Sai che Canopo era stato mortificato e in Egito il suo monumento era stato innalzato?

GIULIA SOEMIA

Con te tutto cio` che ha a che fare con la stella dei sei raggi e` stato conosciuto...

ELIOGABALO

Si e` vista a Creta... [Tocca i capelli.] Dove si presentera` la capigliatura di Berenice?

GIULIA SOEMIA

Dalla dea- valeriana sei stato benedetto come lei... Da Tolemeo che porta Profitto alla Societa` i suoi capelli riccamente ornati erano stati dedicati...

ELIOGABALO

Forse ad Acquamarina sono le mie origini... L’ Aurora Borealis... Il mio velo sulla testa mi fa diventere stella dignitaria nel Cielo e nella Terra... [Impressionato.]

GIULIA SOEMIA

Si vede da qui?

ELIOGABALO

No, pero` cosi` me l’ ero immaginata... Domigno dei demoni persecutivo...

GIULIA SOEMIA

Forse perche` e` di mercurio...

ELIOGABALO

Queste sono le mie tonalita` allegoriche. Egide morte e gallerie di pozzi di Nut riflessibile...

GIULIA SOEMIA

La Corona Borealis?

ELIOGABALO

Regalo- corona di Dioniso ad Arianna.

GIULIA SOEMIA

Enon tiara sulla testa di Ester?

ELIOGABALO

Interpretazione verticale anche questa...

GIULIA SOEMIA

In hoc signo... [Il suo terzo occhio a lui sara` sottolineato.] Uno spirito equivalente a quello di Alessandro Magno e` stato notato nell’ area di Mesia e di Tracia...

ELIOGABALO

Figlio di Zeus dai sacerdoti dell’ Egitto era stato salutato. [In lacrime.]

GIULIA SOEMIA

Baccanti con quattrocento seguaci e cervetti con scudo, pero` non ha seminato acanthus di asino...

ELIOGABALO

Allora sarebbe venuto con prefisso tirso... [Le bacia la mano dopo essersi inchinato.]

GIULIA SOEMIA

Sappi che le dimore e gli approvvigionamenti per questo Spirito a spese statali sono stati attribuiti e questo e` stato accettato... [Con voce di papavero.]

ELIOGABALO

Ha ancorato fino a Bisanzio con veicolo di trasporto...

GIULIA SOEMIA

In una notte fa atto sacro e con cavallo di legno era scomparso...

ELIOGABALO

Per questo sono ruta comune e devoto. Il mio sguardo titoli di cartaginesi e intestini con vene di ebanite non desidera... Almeno i dragoni ho sormontato nella mia testa... E` diventato tangibile il remo della stella polare... [Cerca di scaldarsi con le sue mani nella parti scoperte.] Che si integri il nostro corpo nei palazzi per soleguarirsi... [Tutti e due dal terrazzo alla cammera di Eliogabalo in ricorso, mentre le luci della scena si abbassano.]

SIPARIO

4° ATTO

1a SCENA

[Eliogabalo in allerta nelle sue mani nuota una corda di seta rossa, mentre Ierocle con abito di lumacone in ozio sul triclinium.]

ELIOGABALO

Alessandro e` stato eletto dai soldati... [Con voce fischiante.]

IEROCLE

Da sacerdoti siriani e` stato previsto che prematuramente morirai...

ELIOGABALO

Dentro di te Nemesi molto durevolmente e` stata impiantata... Sento che il mio Omega si sciogliera`... [Il suo anello investiga e consegna sulla sua testa come nastro una corda.] Il mio occhio di tigre determina cosa mi riserva il futuro...

IEROCLE

Il pilastro con le assi dorate era una Babel, nonostante che mano di esposizione per suicidarti l’ aveva imballato! [Accarezza se stesso dal petto fino al pendio inguinale.]

ELIOGABALO

Sempre era lancia d’ oro la tua pigna! [Il punto estroso lussureggia.]

IEROCLE

Siccome il “Libro della Sagezza” di Apollonio Tiana necessita astenzione dalle donne. [Come pioggia.]

ELIOGABALO

Sappi che quando una donna si trova in flusso mestruale si seccano gli abeti che chiama ad avvicinarsi. [Prende nelle mani dal tavolo un lampo con cicuta di smeraldo.]

IEROCLE

Perche` deve essere Alessandro Severo il pastorale di Britomarti? Perche` dal Senato, dai soldati e dai cavaglieri scelto tra i supremi e` stato amato e lo hanno accettato tutti? [Scaccia sospiri di piacere edonico.]

ELIOGABALO

Che si uccida o a Siloam, o con la donazione di Ureo, o con Damocle ho dato alle guardie l’ ordine alfabetico. Ho preteso che il nome di Cesare da Alessandro Severo venga ritirato! [Urla.]

IEROCLE

E che cosa cerca di ottenere spalmando con fanghi l’ iscrizione delle sue statue? [Con le mani del suo sudore il terrore si difondera`, cosicche` dal suo peso sara` assorbito, mentre la sua estasi autosoddisfacente si completata.]

ELIOGABALO

Da Catanicotail[10] siamo stati offesi, ma Spes Vetus con i suoi giardini e` Menhir. Quanto vorrei fare l’ esercizio pratico di Pelope!

2a SCENA

[Turbolenze si difonderanno fuori dalle cammere dell’ imperattore. Si sugella nei suoi giardini scorta di forze armate. Eliogabalo su una tendina in ginocchio si trovera`. Nel fratemposi realizzera` l’ entrata di Antiochiano.]

ANTIOCHIANO

Ave Caesar! [Fa il saluto affetuoso.] Ho ripetuto ai soldati che devono voto di sottomissione all’ Imperatore! [Osservando solo Ierocle. Eliogabalo gradualmente apparira`.]

ELIOGABALO

Pa... Parli... Cor...Correttamente... [Corteccia pietrificata e con corda stonata.]

ANTIOCHIANO

La Sua vita come imperatore si preservera` se da Lei Ierocle diventera` indipendente, come tutti i cocchieri e gli attori... L’ accampamento militare pretende il Suo ritorno nella incinta di spada con giogo e occhi legati donna traspirazione. [Eliogabalo guarda Ierocle in lacrime, mentre il suo pianto e` evidente.]

ELIOGABALO

Qualcos’ alto dovrebbe prometere l’ imperatore? [Come se fosse stato umiliato.]

ANTIOCHIANO

Che sia Alessandro Severo in lontananza spaziale dai Suoi amici, cosicche` i Suoi ai Sodoma e Gomorra non si assocera`... [Eliogabalo si avvicina a Ierocle e gli chiude la bocca con un bacio. Insieme ad Antiochiano lascia la scena.]

3a SCENA

Il crepuscolo dell’ 11- 3- 222 d.C. si effetuera`. Al Senato monastico di uomini Eliogabalo parla con sua madre.]

GIULIA SOEMIA

Credi che l’ ordine che hai dato al Senato di abbandonare il centro della citta` era donna con la testa tripla che Salomone e specchio tiene nelle sue mani?

ELIOGABALO

Non ti hanno mai perdonato la tua partecipazione a questa...

GIULIA SOEMIA

Perche` hai rinunciato a visitare il Campidoglio per le dediche degli introiti della citta` ed a dirigere la gerimonia?

ELIOGABALO

Il pretore della citta` ha scala a spirale e suppletiva. [Con le mani alla schiena satellita sua madre.] Se avessi proteso Alessandro il Senato si sarebbe rivolto a qualcun altro...

GIULIA SOEMIA

Figlio mio da te stesso verrai ucciso. Neghi il tuo genere olimpico con la tua decisione di annullare la confermazione di tuo cugino come coimperatore. Nella fogna ti affonderrai... [Con la mano sulla sua spalla smette di marciare.]

ELIOGABALO

Come Giulia Mesa cominci a fare le odi... [Come se la sua anima si fosse rasserenata.]

GIULIA SOEMIA

La tua fine sara` anche mio dominio. Eri la meteorite El Gabal che e` caduta e con morte ha sparso la terra...

ELIOGABALO

Con schiavo, cocchi e facchini sono stati trasportati al di la` della citta` molti senatori! [Ride.]

GIULIA SOEMIA

Ulpiano e` stato salvato dalla falce di travi grazie allo studio della tua salamandra! Il centurione era sordo ed ha considerato che gli avevi detto di andare via dalla citta`. Infine pero` Silvino era stato ucciso...

ELIOGABALO

Non ho confidato nei miei liuti! Uno dei pretori sta cospirando contro di me.

GIULIA SOEMIA

La tua toga si macchiera` di vino di Tiro mi ha detto uno che astrologa. Il tuo cadavere come anche il mio verra` trascinato nella citta` e nel Tevere verra` buttato!

ELIOGABALO

Per questo Giulia Mesa non si presenta piu` li`? [La sua mano dara` pieta` ai banchi vuoti del Senato.]

GIULIA SOEMIA

Nessuno puo` essere offuscato dall’ occhio del sole! [Da Eliogabalo sara` abbacciata la madre.]

ELIOGABALO

Varius era il mio nome perche` i miei compagni di studio mi dicevano che la mia magnolia da molti silici di uomini era stata trivellata!

GIULIA SOEMIA

Miracoli della natura veri! Adesso pero` non puoi trovare rifuggio al tempio di El Gabal Antonino, per salvarti! E` sera figlio mio e da fiocchi di neve questo posto si caratterizzera`! [Lo bacia sulla sua guancia sinistra arrossata e lui nonostante il suo tepore si ritrarra`.]

ELIOGABALO

Le maledizioni che ho dato a Macrino ed al suo seme sono cadute su di noi e si sono moltiplicate... [In questo modo si scusera`.]

GIULIA SOEMIA

Non si sono sciolte dal sale... [Eliogabalo le sue mani osserva e parla da solo.]

ELIOGABALO

Attalo... Tricchiano... Castino... Silla... Caro... Peto... Messalla... Basso... Gannys... Vero...Tutti morti...

GIULIA SOEMIA

Tutte le tue dita si sono fratturate e un mare di sangue scorrera`...

ELIOGABALO

Rimaniamo io e te... [Rendendosi conto della morte che sta arrivando la sua voce diventa linea spezzata.] Il mio amico Ierocle ho abbandonato transitoriamente, in modo da ingannare l’ esercito! Ierocle non lo tradisco per il borsellino di un trono! Persino nella mia reggia e` stato ospitato e nessuno del popolo non e` stato avvisato!

GIULIA SOEMIA

Alfa ed Omega ha incarcerato Autothith[11]! Gli spiriti non sono piu` in carcere nel contenitore di ottone che ti ho dato! Non sono nemmeno piu` capace di vincere l’ airone e il pellicano nelle battagle...

ELIOGABALO

Il gallo che avevo non era gaietto; ne` lo smeraldo era la pergamena... Il mio marchio imperiale di allume, uvette, datteri, legno di cedri e aloe non si e` inferocito... [Dalla fine della camelia e` stato esaurito.]

GIULIA SOEMIA

Ne` hai digiunato dal maiale e pregato, per recitare il canto di Pentecoste di Davide!

ELIOGABALO

Avevo sul capo Tiferet e Hoor. Dov’ e` stato portato alla luce Chesed? [Entra dentro una lucertola e Eliogabalo la ospita sulla mano.]

GIULIA SOEMIA

Dov’ e` il timone puro e la saggezza degli Urim e dei Tummim?

ELIOGABALO

Silenzio... [Fingera` di sentire un suono da lontano. Dalla sua mano si dimettera` la lucertola. Giulia Soemia su un banco vuoto si riposera`.] Sai cosa avevo visto in un mio sogno? Uno sciacallo giudarmi in un sentiero alla cui fine c’ eri tu...

GIULIA SOEMIA

Per la manovella del timone dell’ Odissea avevo invocato Bes?

ELIOGABALO

Si`... Che io diventi fungo per gli agnelli che erano stati sacrificati... [Passi rombanti di soldati si sentirano fuori dal Senato. Giulia Soemia cadendo sul pavimento lo bacia, mentre Eliogabalo con la stessa tecnica con cui Macrino ha abbandonato la battaglia di Antiochia (218 d.C.) si separera` da lei cioe` con balzi. Per cinque minuti Giulia Soemia geme sulla scena. Uno dei soldati invade e la assiste, cosi` che si possa alzare dal pavimento.]

4a SCENA

SOLDATO

Il tuo foglio ha trovato Caronte in una latrina. I figli non devono andare via dall’ Ygdasill prima dei genitori... Adultera del Senato ho l’ ordine di arrestarti!

GIULIA SOEMIA

Ierocle?

SOLDATO

Per lui e` stata decisa la tua stessa sorte!

GIULIA SOEMIA

Senza essere stato giudicato?

SOLDATO

Gli dei non hanno bisogno di processi...

GIULIA SOEMIA

Mia madre?

SOLDATO

Come Alessandro Severo e tua sorella nelle mani dei soldati con corito sono state circondate... Alessandro Severo tra poco sara` incoronato imperatore ed i legioneri provederanno a trascinare il tuo corpo per le strade di Roma...

GIULIA SOEMIA

La corte di El Gabal? [Con voce senza sventolio d’ ali.]

SOLDATO

Si ritira... Sono tutti morti... [Giulia Soemia spiando le banche dell’ assenza ai Senatori non esistenti rivolge una domanda.]

GIULIA SOEMIA

Questa e` la fine di chi serve l’ Invincibile Sole con il carro ed il cocchio... Chi l’ avrebbe mai detto che il Sole Primaverile si incontrera` con il suo uomo?Osiride ha sposato la scena come me e non vedra` Horus mai piu`... Ogni fine pero` e` un nuovo inizio... [Escono tutti e due dal Senato per la sua esecuzione, mentre tremando si spengono le luci della scena.]

SIPARIO

FINE

Scrittore: Eleftherios Arelis

Traduzione: Elettra Michaliadi Sarti

[1] NdT: Divinita`. E` stato considerato protettore e delle scienze generali.

[2] NdT: Tradizione dove offrivano sacrifici ogni settimo giorno del mese.

[3] NdT: Nome della dea Artemis.

[4] NdT: Demone Salomonico

[5] NdT: Nel modo ionico.

[6] NdT: Specie di piante.

[7] NdT: Divinita`.

[8] NdT: Lei che manda via gli estranei.

[9] NdT: Demone salomonico.

[10] NdT: Demone salomonico.

[11] NdT: Demone salomonico.

commodus-greek version

ΚΟΜΟΔΟΣ

ΑΡΕΛΗΣ

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΕΚΛΕΚΤΟΣ

ΔΟΥΛΟΣ

ΚΛΕΑΝΔΡΟΣ

ΚΟΜΟΔΟΣ

ΚΡΙΣΠΙΝΑ

ΚΥ˙Ι˙ΝΤΙΑΝΟΣ

ΛΑΙΤΟΣ

ΛΟΥΚΙΛΛΑ

ΜΑΡΚΙΑ

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

ΦΑΔΙΛΛΑ

ΦΙΛΟΚΟΜΟΔΟΣ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Το έργο που Κόμοδος έχει τιτλοφορηθεί, από πέντε πράξεις έχει συναρμολογηθεί, εκκινούμενο απ’ τις τελευταίες ημέρες της αυτοκρατορίας του πατέρα του Κόμοδου [Λανούβιο, Ιταλία, 31 Αυγούστου 161 μ.Χ - Ρώμη, Ιταλία, 31 Δεκεμβρίου 192 μ.Χ], Μάρκου Αυρηλίου[Ρώμη, Ιταλία, 26 Απριλίου 121 μ.Χ -Βιντομπόνα, σημερινή Βιέννη, Αυστρία, 17 Μαρτίου 180 μ.Χ] με την εκστρατεία του κατά των Mαρκομάνων στην περιοχή του Ίστρου και καταληκτικό στην ημέρα της δολοφονίας του Κόμοδου στην Ρώμη που απ’ την ερωμένη του Μαρκία [Άγνωστη ημερομηνία γέννησης - Ρώμη, Ιταλία, μεταξύ 28 Μαρτίου και 1 Ιουνίου 193 μ.Χ] είχε προγραμματισθεί και οργανωθεί.

Η Πρώτη Πράξη τον Μάρτιο του 180 μ.Χ στην περιοχή του Δούναβη θα εκτυλιχθεί και πιο συγκεκριμένα στου Μ.Αυρηλίου την σκηνή, με τον οποίον ο Κόμοδος συνομιλεί για την κοσμοθεωρία του σε πεδιάδα φιλοσοφική και κυβερνητική αλλά και τον επακόλουθο συνδυασμό θεωρίας και πράξης των ιδεών του τόσο στον Στρατό όσο και στον Πομπη˙ι˙ανό[125 μ.Χ -Ρώμη, Ιταλία, 193 μ.Χ] μετά απ’ του πατρός του την τελευτή.

Η Δεύτερη Πράξη στην Ρώμη του 182 μ.Χ θα διαδραματισθεί και τις ψυχολογικές αντιδράσεις του Κόμοδου θα διαπραγματευθεί πάνω στο αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα του Κυ˙ι˙ντιανού [+Ρώμη, Ιταλία, 182 μ.Χ], του Κουαδράτου[άγνωστος τόπος γέννησης, 138 μ.Χ - Ρώμη, Ιταλία, 182 μ.Χ] και της αδελφής του Λουκίλλας [Ρώμη, Ιταλία, 7 Μαρτίου 148 ή 149 μ.Χ- Κάπρι, Ιταλία, 182 μ.Χ], τις σχέσεις του με την τελευταία και τις επόψεις αμφοτέρων για τον πατέρα τους Μ.Αυρήλιο, τον θανόντα σύζυγο της τελευταίας, Λούκιο Βήρο[Ρώμη, Ιταλία, 15 Δεκεμβρίου 130 μ.Χ -Ρώμη, Ιταλία, Ιανουάριος/ Φεβρουάριος 169 μ.Χ] αλλά και για την μητέρα τους, τη Φαυστίνα τη νεωτεριστική [Ρώμη, Ιταλία, 16 Φεβρουαρίου 130 μ.Χ -Χαλάλα, Καππαδοκία, Πόντος, σημερινή Τουρκία, Ιανουάριος/Φεβρουάριος ή Δεκέμβριος 175 μ.Χ]. Επιπλέον λαμβάνει χώρα έναν χρόνο αργότερα η Τρίτη Σκηνή, με τον Κόμοδο και την σύζυγό του Κρισπίνα[ Ρώμη, Ιταλία, 164 μ.Χ- Κάπρι, Ιταλία, 183/187 μ.Χ] ν’ ανταλλάσσουν την βιοθεωρία τους την σεξουαλική αλλά και στους άθλους του Ηρακλή την ερμηνεία τους την μυθολογική, με τον οποίον ο Κόμοδος έχει ταυτισθεί.

Η Τρίτη Πράξη πάλι στην Ρώμη του 185 μ.Χ θα εκπτυχωθεί και η συμπεριφορά του Κόμοδου η ψυχολογική θα διερευνηθεί στην συνωμοσία του πιο έμπιστου συνεργάτη του, του Περέννιου [Άγνωστη ημερομηνία γέννησης –Ρώμη, Ιταλία, 185 μ.Χ] και φημολογούμενού του εραστή.

Η Τέταρτη Πράξη στο Λαύρεντο του 190 μ.Χ και στην οικία των Κυ˙ι˙ντιλίων θα εκδιπλωθεί, ενώ ο τρόπος χειρισμού του Κόμοδου μιας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης στην οποία είχε θεωρηθεί πρωταίτιος ο συνεργάτης του, Κλέανδρος[Φρυγία, Μικρά Ασία, σημερινή Τουρκία, άγνωστη ημερομηνία γέννησης - Ρώμη, Ιταλία, τέλος Ιουνίου/ αρχές Ιουλίου, 190 μ.Χ] θ’ ανιχνευθεί. Στις συνομιλίες του τόσο με την ερωμένη του την Μαρκία όσο και με την Φαδίλλα[159 μ.Χ - μεταξύ 192 και 213 μ.Χ], την πρεσβύτερή του αδελφή διασπείρει την πρόσληψή του την μεταφυσική, τόσο για περιστατικά που

συνέβησαν στην πάροδο της αυτοκρατορίας του όσο και για την γλωσσολογική αριθμητική.

Η Πέμπτη Πράξη στην Ρώμη στις 31 Δεκεμβρίου 192 μ.Χ την ημέρα της δολοφονίας του Κόμοδου θ’ αναπαρασταθεί, περιγραφική τόσο των αιτίων όσο και των διεργασιών που οδήγησαν σ’ αυτήν, απ’ την Μαρκία, τον Λαίτο [Άγνωστη ημερομηνία γέννησης -Ρώμη, Ιταλία, μεταξύ 28 Μαρτίου και 1 Ιουνίου 193 μ.Χ] και τον Έκλεκτο[Άγνωστη ημερομηνία γέννησης -Ρώμη, Ιταλία, μεταξύ 28 Μαρτίου και 1 Ιουνίου 193 μ.Χ], μιας ορχήστρας συμφωνικής.

ΠΗΓΕΣ:

[1]Historia Augusta, The life of Commodus/ Η ζωή του Κόμοδου.

[Loeb classical library, published in 1921.]

http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Historia_Augusta/Commodus*.htm

[2]Δίων Κάσσιος, Ρωμαϊκή ιστορία, τόμος ένατος, βιβλίο 73.

[3]Ηρωδιανός, Της μετά Μάρκον βασιλείας Ιστορίας, βιβλίον πρώτον και δεύτερον.

[4]Wikipedia, the Free Encyclopedia

http://en.wikipedia.org/wiki/Avidius_Cassius

http://en.wikipedia.org/wiki/Bruttia_Crispina

http://en.wikipedia.org/wiki/Clodius_Albinus

http://en.wikipedia.org/wiki/Commodus

http://en.wikipedia.org/wiki/Didius_Julianus

http://en.wikipedia.org/wiki/Faustina_the_Younger

http://en.wikipedia.org/wiki/Lucius_Verus

http://en.wikipedia.org/wiki/Lucilla

http://en.wikipedia.org/wiki/Marcia_(mistress_of_Commodus)

http://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Aurelius

http://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Aurelius_Cleander

http://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Ummidius_Quadratus_Annianus

http://en.wikipedia.org/wiki/Pertinax

http://en.wikipedia.org/wiki/Quintus_Aemilius_Laetus

http://en.wikipedia.org/wiki/Sextus_Tigidius_Perennis

http://en.wikipedia.org/wiki/Tiberius_Claudius_Pompeianus

http://en.wikipedia.org/wiki/Ulpius_Marcellus

[5]De Imperatoribus Romanis

http://www.roman-emperors.org/commod.htm

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

[Tην 16η Μαρτίου 180 μ. Χ θα εκπηνιωθεί, μία ημέρα πριν ο Αυτοκράτωρ της Ρώμης Μάρκος Αυρήλιος στη χώρα των Παννόνιων τελοκοιμηθεί. Ο Μάρκος Αυρήλιος στην κλίνη της σκηνής του απ’ την παρουσία του υιού του, Κόμοδου θα ερεβοδοτηθεί.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Μαζί με την φιλοσοφία μου δύει και η αυτοκρατορία μου…[Αποσυνδέει τον χριστιανοδημοκρατικό του οφθαλμό συγκυριακώς, ενώ πεταρίζει τον κορεατικό του.] Την κάρα σου σαν έναν Βέγα με πευκοβελόνες από γρανίτη βολιδοσκοπώ…[Σηκώνει την κεφαλή του που θ’ αναγειωθεί εις την κλίνη του ελαπρώς.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μήπως πατέρα των Ρωμαίων το φεγγάρι έχω υπάρξει;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Αφού δεν υπήρξες ποτέ δίποδος των ιδεών μου αρματηλάτης….[Η πλάτη του η όψη των Σελλών η σκοτεινή, ώστε ο υιός του να μην μπορεί να τον περιεργασθεί. Ο Κόμοδος όμως στην επικουρική του κρεβατιού διπλευρική θα θεσμοθετηθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ποιος να υπερνικήσει τον μίσχο του και αυτόφωτος τους χειράνθους του να σπινθιρίζει μπορεί;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Της Ρώμης ο πατήρ υπήρξε η Ελλάδα η Αρχεγονική…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Pater patriae…[Μοιάζει σα ’να μονωδεί.] Θα προτιμούσα να ’χε γυναικαδελφωθεί…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Η ασφυρηλάτητη και ανεξέλεγκτη δύναμη σε παιδί στον Τιβέριο και τον Βάκχο το ποδηγετεί…[Βήχει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μετά απ’ την έσχατή σου αναπνοή θα ’μαι της Ρώμης ο βαλλήν ο αβληχής…[Κρούει το σημείο της καρδιάς τρις.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Ελεγείες με την επτάχορδη καρδιά σου παιδί μου δεν ποιείς που σιρόκος απ’ τα σπλάχνα μου ξανά δεν θα εξορυχθεί;[Επικινδύνως

κιλοασθμαίνει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ωδινοφορώ τόσο πατέρα όσο αν θα τελολογούσαν, για να παρίστανται το πυρ, το ύδωρ και ο αιθήρ εις την γη….

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Και η αγάπη…Στην αναστροφή της εκκλειπτικής…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και η αγάπη απ’ αυτήν την πατροπολιτική σταγόνα πίστης ποτέ δεν θα θάλλει…[Με τα χέρια του έναν ίασμο στην οδό προς την Κολχίδα πλάθει.]Άλω από κισσό ποτέ στο κεφάλι μου δεν θα ενδυθώ…[Έναν βόστρυχο απ’ την κόμη του τροχιάζει.]Μόνον ως κορυνήτης και ως σαρκοφάγος θα σ’ επιτηρώ…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Την αδελφή σου δεν θα νυμφοκεντρωθείς, όπως ο Πτολεμαίος στο παρελθόν είχε πράξει;[Δακρυσίστακτος.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Όχι πατέρα…Σε διαβεβαιώνω γι’ αυτό…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Για τους Γερμανούς επαγρυπνώ…[Ασθμαίνοντας.]

Δεν είναι λόγος υποτακτικός…[Κοιτάζει ολόγυρα έναν υπερρεαλιστικό ή ιδεατό εχθρό του.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πατέρα μην ανησυχείς…[Το βαμβακένιο, στιβαίο μαλλί του ρευματοδοτεί.] Η διαθεματική όσων ορδών δεν κατεβλήθησαν υπό των γοργόνιων, στω˙ι˙κών σου υπερόπλων και όσων δεν κατάφερες να κοινωνήσουν με της λογικής την πειθώ την φιάλη των συμμαχιών τους, κάποια γαλατιανή στιγμή θα διευθετηθεί…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Φίδι που δεν μπορείς να το σκοτώσεις, διάπλασέ το σε άστρο του κυνός, εφηβικό σου…[Κλίνει την πλάτη του απ’ την γωνία την διαφορική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πατέρα μην γίνεσαι τόσο κυνικός…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Φοβάμαι παιδί μου πως οι προηγούμενες διομολογήσεις ενέχουν μια δόση αντιφώντιου διαποτισμού…Θέλεις να μινύθω απ’ το αναμενόμενο νωρίτερα πολύ με την ψυχή μου απ’ τα ψεύδη σου θάλασσα γαληνή…[Βήχει πιο έντονα.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η φιλοσοφία η ιωνική δεν ήταν απ’ τα φάρμακά σου η πιο αβροφυής;[Γελάει, ενώ με τα δύο του χέρια στης κόμης του την τμήση προελαύνει και στις οροσειρές των κεράτων του που ως την Οφήλια θ’ αποπειραθεί να επικρεμάσει.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Πόσο θα ’θελα Κόμοδε να ήσουν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν κούρος φιλοαθηνα˙ι˙κός μου…[Τα μάτια του μισοεσπερίζουν κεκμηκότα απ’ την φλεγμονή. Ο Κόμοδος πάλι στην αντίπερα όχθη χειμάζει και το Βαρανάσι των χεριών του εφοδιάζει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πατέρα δεν φωταγωγώ θυρσό και ούτε σκοπεύω να μετουσιωθώ σε Νέρωνα ή Δομιτιανό…[Χορεύει με χάρη, ενώ προσποιείται πως κεροποιεί έναν χριστιανό.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Το χρήμα παιδί μου σε ηλικία νεαρή οδηγεί στων καινών τέρψεων την παγανική…Πιο χαρακτηριστικό υπόδειγμα υπήρξε ο Διονύσιος, ο τύραννος της σικελικής…[Υποκλέπτει μια μύχια αναπνοή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μπορεί να ’θελε να ομοιάσει στο παρεμφερές θεϊκό όνομα του Διονύσου…Εγώ θα έχω τον Ηρακλή ως σμικρό ναυτίλο…[Του επιδεικνύει τους αρουραίους των χειρών του και το φλεβωτό δέρας του στήθους του.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Προτιμάς παιδί μου μ’ έναν ημίθεο και όχι μ’ έναν Θεό ν’ αντιπαραβληθείς;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το ανευρίσκω πιο εξαγωνικό…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Τα λόγια μου προς τους συμβούλους μου για εσένα μπορείς να ενθυμηθείς;[Το στόμα του φρεάτιο για διαπνοή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τους ’χες πει πως οι πατέρες είναι καλλίτεροι από έναν, όταν δεν είναι ψεδνοί…[Ένα χαρίεν βλέμμα του πυροκροτεί και με διαζευγμένη κατεύθυνση προς την ρεπουμπλικανή.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Τους είχα προτρέψει να γίνουν οι μέντορές σου, να σε νουθετούν σε οριζόντια πορεία με πυξίδα την ηθική και την αλήθεια και να σου συμπαρασταθούν, ώστε στον υπόνομο των λάβρων σου πράξεων να μην ξεβρασθείς…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ακόλαστος…Μου αρέσει τούτο το επίθετο πολύ…Αυτός που δεν έχει στης ψυχής του την τιμωρία προσδεθεί…Η ώρα της τιμής…Η τιμή της ώρας…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ:Η μωρία της τιμής…[Σε τόνο ναυπηγοεπισκευαστικής.] Χωρίς το ρόδο του λαού παιδί μου απ’ το χαλκουργείο της τυραννίας θα καταπέσεις…Οι σωματοφύλακες και τα νομίσματα δεν θα σε κάνουν τις ποινές ν’ αποτρέπεις…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μα εσύ δεν έλεγες πως ήμουν ακόλαστος πιο πριν…Αν είμαι ακόλαστος, πατέρα πίστεψε με απ’ το Νεμέσιο θα εκτραπώ…[Θαλπνός.]

Πατέρας…[Γεμάτος ειρωνεία.]Τι ακόσμητη και απεριώνυτη λέξη…Δεν την γνώρισα ποτέ μου…[Τα μαλλιά του Μάρκου Αυρηλίου κολλιγοποιεί.]Τόσο μινύθοντα…Στον Ουρανό σύννεφα…Θα ενοικιάσουν κάποιο μέρος εκεί, μέχρι να ξαναέλθεις εύβοτρυς στην γη…Βελτιωμένος στο ρήμα φιλοσοφώ…[Μια τούφα του νεωλκεί η οποία θα εκριζωθεί. Ο Μάρκος Αυρήλιος ανήμπορος σφαδάζει απ’ τον πόνο ανηλεής.]Τώρα πατέρα έγινες η κτήση μου η μητρογονικη…Η μητρόπολη του ρήματος κυοφορώ…Αυτή την τούφα στο αυτοκρατορικό μου ενδιαίτημα θα την κατακρατώ…Εν κατακλείδι πατέρα μήπως ήσουν μια μητέρα; [Απ’ το κρεβάτι μ’ εστραμμένη την πλάτη του στην κλίνη θ’ απωθηθεί.]Πατέρα αν γνώριζες πόσο σε χρυσοφορώ θα λησμονούσες την έννοια του θανάτου και θα παρέμενες για πάντα άβροτος θνητός… [Καταρρέει και με τα γόνατα το δάπεδο γητεύει, ενώνοντας τα χέρια του με την Ερμαϊκή.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Αυτά τα σύννεφα που έχεις εφοπλισθεί θα παραμείνουν σημεία ιερογλυφικής τ’ Ουρανού αειθαλή…Σε νεφελομαντεία δεν θα προβώ…

[Σε τόνο βλοσυρό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πατέρα πέθανε τόσο καινός ο δίδυμος μου αδελφός…[Σε στροφή για τον κλινήρη του πατέρα με φλογισμένα τα μάτια και με οφιοειδείς, επιμήκεις κουρτίνες συγκεκαλυμμένα.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Αν ο χαρακτήρας του ήταν έκτυπος με τον δικό σου δεν τον θρηνωδώ…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πόσο σε σταφυλοπονώ…[Έχει ανασηκωθεί και μετοπικώς τον γαλουχεί, αεροδρομώντας την τούφα που ως τότε στο στήθος του είχε διακρατηθεί.]Δεν έπρεπε να σε υ˙ι˙οθετήσει ο Αδριανός…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Νομίζεις Κόμοδε πως δεν μου είναι ταχυδρομικό ότι έδωσες διαταγή, τις ετεροφυλοφιλικές δόσεις για την ασθένειά μου να μην μου επιχορηγεί ο ιατρός ο προσωπικός μου;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ήσουν ο πέμπτος Αυτοκράτωρ ο πανάγαθός μου…Ως έκτος το γνωρίζω προδρομικώς πως ποτέ δεν θ’ αναγραφώ…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Στην αριθμητική των εννοιών δεν υπήρξες ποτέ σου εύπονος αμνός…[Σειόμενος.]Είναι Μάρτιος…Σαν εχθές ο Ιούλιος Καίσαρ είχε πολλαπλώς μαχαιρωθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αν και Ιούλιο είχε εξωμητριωθεί, απ’ τον Μάρτιο των ψευδεπίγραφων Συγκλητικών είχε αγαλματοποιηθεί…[Τις μπούκλες του μετατοπίζει στον πρυμναίο εαυτό του.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Συκουχία…Αυτή η λέξη Κόμοδε θα σε κυνηγάει ως της ζωής σου την σκοποβολή…Κόμοδος, ο συκούχων…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μου άρεσε πάντα να επισπεύδω στους άλλους αυτό που βηνιτιώ…Εκ των προτέρων σας ευχαριστώ…[Τον καβάλλο του χειροενεργεί.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Η ηδυβοτρύα του Διονύσου σ’ έχει αγγίξει, προτού ο Πλούτων στο ηεροειδές του αρχοντικό με φιλοδωρήσει…[Ξαναβήχει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εύχομαι όπως οι καταχρηστικοί σου δίφθογγοι είναι τανύδρομοι προς τον δικό μου εαυτό, να σε ριπίσει…[Σε δίεση ο τόνος της φωνής του.]Και όταν δεν επέτρεπες στους σωματοφύλακές σου, για όσους σε πελάζουν, να τους απωθούν ήταν τόσο αριστοφανικό…Γιατί τότε είχες την εμπροσθοφυλακή αυτή;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Για να με προφυλάσσουν από επίδοξους δολοφόνους όπως εσύ…Ο χαρακτήρας σου μ’ εκφύλισε και με πεθαίνει…[Με σύμφυρτη

φωνή.] Η Φαυστίνα είχε στο χαράκωμά της τον ζυγό, όταν μου ’χε εκμυστηρευθεί λίγο πριν την φύτρα σου ότι στο όνειρό της, την γέννηση δύο ερπετών είχε δει…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Όταν απομνημονεύεις μια φορά τον χρόνο την μητέρα μου γέγηθα πολύ…[Την γλώσσα του αναρτεί.]Πάντως δεν είδε στο όναρ της ότι το ένα ερπετό που θα ευγονούσε, μόνον για έτη τέσσερα θα διαβιούσε…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Το φίδι που ’χε στον άλλο κόρφο της, απεδείχθη της Αδράστειας πιο τερπανδρικό…[Με μισάνεργο τον σταλινικό του οφθαλμό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πατέρα η βασιλεία σου δύει και ανατέλλει η δική μου…[Του πολτοποιεί στιγμιαίως με νάζι τον θατσερικό του οφθαλμό.]Μπορεί πατέρα όπως ο Επίκουρος θα έλεγε αν τον είχες ενώπιόν σου, με την συνεχή ροή του ειδώλου σου στα μάτια των υπηκόων σου ως Άρης να ’χες παγιωθεί…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Ο θάνατος Κόμοδε σ’ εμένα δεν έχει επενδυθεί…Ό, τι είναι σε διεργασία αποδομητική, δεν είναι αισθητή και ό, τι δεν αισθανόμαστε, δεν μπορεί απ’ τους στήμονες της ψυχής μας να καταλυθεί.[Βήχει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τα σύννεφα απ’ τα έγκατα της γης στον Ουρανό της ομιλίας σου έχουν γονικώς παροχετευθεί…Ο πόνος στο πεντάγραμμό του έχει την διάρκεια ενός Ηριδανού που ’χει αγκυροβοληθεί απ’ την ουρανική…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Η τύρβη Κόμμοδε δεν είναι δυνατόν να ’ναι διαθετή, αν το περγαμηνιαίο σεντόνι εντός μας δεν έχει φρόνηση, καλοσύνη και την Θέμιδα να τις ισοσταθμίζει…[Βήχει και τα μάτια του αυτοκόλλητα απ’ την ωδίνη.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αν όλο το νεκροκρέβατό σου η ηδονή είχε κατακυριεύσει, ποτέ τις εστίες των τοκετών δεν θα ’χες διαφεντεύσει…[Με τα χέρια του δύο τρίγωνα στο κενό σχηματοποιεί, έχοντας την μέση του ως πυλωνική.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Χωρίς το βάλσαμο της φύσης με την ηδονή στην κατακλυσμιαία έκφανσή της δεν δύνασαι να συστηθείς…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τι μπορούσε ο Επίκουρος πατέρα να εννοεί, λέγοντας πως δεν ωφελεί απ’ τους ανθρώπους και τα συμβάντα στον Ουρανό, κάτω απ’ την γη και το άπειρον κανείς να κάνει την δοκιμή να προφυλαχθεί;[Σε κλείθρον γυμνασιακό .]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Μπορεί ένας Λύκαιος τον άνθρωπο να δεηθεί;[Η φωνή του σε ύφεση επιπροσθετική.] Απ’ τα καταγόμενα Κόμοδε τ’ Ουρανού είναι ανώφελο να προστατευθείς, γιατί σου πλουμίζουν το ναίδριον της ιωνικής σκέψης σου με στιλβίζουσες ιδέες…Όσα είναι κάτω απ’ τα πόδια σου καθ’ ολοκληρίαν τα εποπτεύεις και συνεπώς απ’ αυτά δεν κινδυνεύεις…Τα σμαράγδια όμως του απείρου είναι του σύμπαντος η ύλη ιστορίης, απ’ την οποία ουδείς εκ των ανθρώπων δεν μπορεί δαίμων της να καταστεί…Το άπειρο αφού δεν έχει χρόνο και χώρο δεν μπορεί να ετεροφωρηθεί….[Βήχει με ορμή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ούτε τα δώματα που είναι οι διαστάσεις του;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Ούτε απ’ αυτά…Η ασφάλεια έγκειται στην αποστασιοποίηση εκ του πλήθους…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η μονάς είναι το σκαλοπάτι του απείρου και αρχηγέτης στον κέδρο του πλήθους…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Μου φαίνεται Κόμοδε πως την ρήση του Επίκουρου ακολούθησες μια ζωή: πως ο λογικός δεν εκφεύγει ποτέ της ηδονής…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Φυσική και υποχρεωτική δεν είναι του φαρμάκου σου η αντίδοση, ώστε η ωδίνη να εκθρονισθεί; Το άγαλμά σου που όλοι θαυμάζουν, πιστεύεις πως ήταν μια ελλοπία μήτε αναγκαία μήτε φυσική;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Όσο υπάρχει ο μίτος της ιστορίας η αποκρυστάλλωσή της έχει θεωρηθεί ναστή…Όσο η ένθεση των υλικών των αγαλμάτων της είναι σε διαλογή, για την αποθέωση της ιστορίας είναι πηγή….Όσοι θα ζούνε δύο χιλιάδες αργότερα για την εποχή μας, τι θα ’χαν γνωρίσει αν τον πολιτισμό και τα κτήματά του δεν είχαμε αναδημιουργήσει;[Απ’ την δύσπνοια οι κόρες των οφθαλμών του με την μύτη μετεξελιγμένοι κίονες και δωρικοί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η ματαιοδοξία είναι το ’να μαγνάδι της εξουσίας…Το άλλο θα πρέπει να ’ναι η ιστορία…[Κάνει συμπαντικές διαδρομές στου ετοιμοθάνατου την κλίνη και με του Μπρέζνιεφ το χέρι νυμφευόμενο στην μέση, ενώ με του Ντεγκωλ το πηγούνι του θα προανακρουσθεί.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Η ιστορία μιας πτυχής απ’ τον χιτώνα του σύμπαντος

όχι στην απειρότητά του αλλά στην εξομάλυνση της συνειδητότητάς του…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Να μην βλάπτεις και να μην βλάπτεσαι…Ο νόμος του Επικούρου μπορεί και στους κοινούς θνητούς να κατισχυθεί;[Με αθώο τάχα βλέμμα, ανασηκώνοντας το φρύδι του το φρανκικό.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Όχι, Κόμοδε γιατί η κοινωνία είναι η ζούγκλα που ’χει διαστρωματωθεί…Από φλίδες συμφερόντων η πυραμίδα έχει ανασυγκροτηθεί… [Ξεροβήχει.] Όμως για τους αόρατους παρατηρητές των ανθρώπων και τους αόρατους ταγούς τους έχει πολλών ίππων την ισχύ…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η ανάγκη είναι κακό απ’ τον Επίκουρο είχε λεχθεί…Δεν υπάρχει όμως καμία ανάγκη να λαικάζει κάτω απ’ την Ανάγκη κανείς…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Αν μαραθωνοδρομούσαμε την εξισωτική λογική, τότε δεν συνυπάρχει κανένα κακό, κανείς κάτω απ’ αυτό να ζει….

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ή εντός, εκτός και επί τα αυτά….

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Η λογική Κόμοδε δεν είναι αριθμητική ή πρόοδος γεωμετρική ˙ είναι και της καρδιάς το λυχνάρι…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο εχθρός του κακού πατέρα είναι το μεγαλύτερο κακό…[Με φιδίσιο ύφος.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Και εγώ που νόμιζα ότι η επιλύση σ’ όλα ήταν το αγαθό…[Με ύφος παραίτησης που προέρχεται περισσότερο απ’ τον σταλακτίτη της ηλικίας, παρά απ’ τα γνωρίσματα ενός μορφοποιημένου χαρακτήρα.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μα πατέρα, ώστε κάποιον άλλον για να υπερακοντίσεις, θα πρέπει στο ίδιο είδος ν’ αφομοιωθείς, αφού τις αρετές και τα ελαττώματά του σε

υπερθετικό βαθμό έχεις γνωρίσει…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Ένα λιοντάρι μια αντιλόπη ευκολότερα σε παραβολή με το ομοειδές του δεν έχει νικήσει;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ανήκουν στο είδος των ζωών και πιο συγκεκριμένα στην υποκατηγορία των τετράποδων…Ένα λιοντάρι εύκολα ένα πολυτρήρωνα να συλλάβει μπορεί;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Άρα θα μπορούσε στους νόμους της ζούγκλας να ’χε πειραματισθεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Με την κατάφαση της πρότασης που ανήκει συγκρητιστική…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Ο Ετρουρικός στα ίδια είδη της κατοπτρικής κατηγορίας είναι και ο πιο επώδυνος και ο πιο δαιδαλώδης….[Βήχει και βαρέως ασθμαίνει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Την ανάκλαση των πολέμων του Μάρκου Αντώνιου και του Οκταβιανού Αυγούστου στα χείλη σου ναυλοχείς…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Κόμοδε αν δεν υπομνηματίσεις φιλολογικώς το αγαθό που αποκομίζεις σήμερα, σε πρεσβύτη όπως και εγώ θ’ ανασκευασθείς…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τις Ηρακλείδες Στήλες θ’ απεικονίσω στο επιτύμβιο σου…

Πιστεύεις πατέρα πως απολαμβάνεις με μετόπη το φεγγάρι τον διάλογο μας τον φιλοσοφικό;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Ο λόγος είναι λάβδανο και λακίδα συγχρόνως…

[Ένας σκύλος έχει εισέλθει επί σκηνής. Ο Κόμοδος στων αυτιών του σκύλου έχει γίνει η θεραπαινίς.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η μεγαλύτερη ανάγκη είναι η εμπιστοσύνη που του ανατρέφω….

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Κόμοδε ο σκύλος δεν πρόκειται να σε διασώσει απ’ την ραβδουχία του θανάτου…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Για ό,τι πέπρωται δεν θρηνωδώ να τον επικουρώ, εφόσον αυτό καθίσταται εφικτό στο υπερδιογκωμένο μου εγώ…[Ο Κόμοδος φιλάει τ’ αυτιά του κυνός.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Αυτό μπορείς να ’χεις την παρρησία να το πεις, γιατί εκτός απ’ το αίμα μου και τον υβαίο θρόνο μου κληρονομείς…Την μεγάλη σου

περιουσία την απέκτησες υπηρετώντας εμέ…[Ως τραυλός.]Εμένα τον άρχο…Τον άρχοντα και πατέρα σου αλλά…. Κυ…Κυρίως τις μάζες των αδαών…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τι να την κάνεις πατέρα την ηπειρωτική περιουσία, αν δεν σε αποτιμεί ή δεν σε αποθεώνεις κανείς;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Πιο πρόσφορο θα ήταν αν στο σκίρτημα των άλλων για το πρόσωπό σου είχες ευδοκιμηθεί…[Νήπιες αναπνοές ν’ απολάβει προσπαθεί.] Τίποτε δεν σου είναι αρκετό, γιατί το αρκετό σου είναι λίγο…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πόσο θα ’θελα γέροντα που με χλευάζεις, να σ’ επιστρώσω με το μαξιλάρι που το κεφάλι σου ξεκουράζει…[Σφίγγει την γροθιά.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Όσο αναπνέω Κόμοδε, εδώ θα ’μαι, για να σου ασκοφορώ ως το τέλος κριτική…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Την στιγμή που με συνελάμβανες στον σάκανδρο της μητέρας, ο θρόνος σου μου ’χε χορηγηθεί…[Κοιτάζει σε σημείο που άνω αοριστολογεί.]Και ο αστερίας σου στην θάλασσά της είχε προσαρτηθεί και σε μωρό είχε αναδυθεί… Πορφυρίτης…[Με ύφος αισχύλειας ανταπόκρισης που δεν έχει κρηπιδωθεί.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Αν μαθευόταν απ’ όλους ότι θα ’θελες να με δολοφονήσεις πολύ, για τον λόγο αυτόν την άλμη θα ’χες διορίσει;[Με ύφος λαβωμένου και ψυχορραγούντος λιονταριού που το θύμα θ’ αποδυθεί, για να χιμήξει με την πρωταθλητική ευκαιρία στην αλκιμότερη θηρευτική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Φαλάγγιον νιώθει κανείς, όταν πράττει κάτι ασύμφορο με το κοινωνικώς αποδεκτόν ή όταν η ψυχή του είναι σε χθονιότερο επίπεδο

απ’ των άλλων…Στην κορυφή των Άλπεων και όχι στις κατωφέρειές του είναι ο Αυτοκράτωρ….

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Άφοβος Θεός είναι σαν σκυλί δίχως θεϊκό χαλινό…

[Πάλι του κλωθωγυρίζει την πλάτη.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Όσο υπάρχει το αμύθητο ουσιαστικό, την ψυχή μου τίποτε δεν δύναται να διαταράξει…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ:Κόμοδε δεν σε φθονώ…Όσο περισσότερο ευτυχείς, τόσο περισσότερο τον εαυτό σου βλάπτεις…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ρυπαρή οικονομία στα φωνήεντά σου δεν επινοικιάζεις…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Έχω έναν φρονιμίτη που όλα τα διευθετεί σε πορεία μεσημβρινή…Επιθυμείς Κόμοδε αυτό που δεν μπορείς να νικήσεις και θα κατατεμαχίσεις όσα έχεις ήδη επιτύχει…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και τι είναι αυτό;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Αντιμαχόμενος την ιδέα του, το Ανίκητο να νικήσεις …

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πατέρα…Αγών δεν υπάρχει αμαχητί…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Τίποτε δεν μπορεί να γίνει απ’ αυτό που δεν είναι ή δεν υπάρχει…Εφόσον υπάρχει Κόμοδε ο κόσμος, θα υπάρχουν και ο αγών και η διαπάλη…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Οι αισθήσεις μας περίτρανα τεκμήρια, πως τα σώματα όμως υπάρχουν…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Πως ξέρεις Κόμοδε ότι η μηλιά που βλέπεις είναι δένδρο και όχι ένας γίγας της προιστορικής περιόδου; Το σώμα μας είναι διάσπαρτο από άλευκα σύμπαντα που μας κατασκοπεύουν εξ’ αποστάσεως….

[Το στήθος του σελιδοποιεί και μετά στις παλάμες των χεριών του αγκυροβολεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γέροντα - αυτοκράτορα το όρος της Αφροδίτης ή τα υψίπεδα του Άρη μπορείς να δεις;[Ως μικροσκόπιο με των οφθαλμών του την θυγατρική.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Διορώ τους Μυρμιδόνες -σταυρούς απ’ των συγγραμμάτων μου την επιούσια επινοητική…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ίσως όσο πιο πολύ αποχωρισθεί το σώμα η ψυχή, διάπλατα ενώπιόν της να δει την μυθογνωσία της γης, να ’χει εκτυλιχθεί….Εγώ πάντως βλέπω την κράμβη ως κράμβη, τον αστερισμό της Ύδρας ως της Ύδρας τον αστερισμό και εσένα γέροντα ως το ανάχωμά μου για τον θρόνο τον μυνιακορωμα΄ι΄κό….[Πλησιάζει την είσοδο της σκηνής, μήπως έλθει κανείς.

Στην θέση του θα νεωλκηθεί.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Το σύμπαν είναι άπειρο…[Εφησυχασθείς.]Νήριθμοι οι κόσμοι απ’ τους οποίους έχει συντεθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αν το σώμα μας είναι μικρογραφία του σύμπαντος, τότε και εκείνο υποθέτω πως άκρα και όρια θα ’χει…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Το κενό την δική του ιστορία ανάμεσα στα σύμπαντα μόρια θα ’χει…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Σε εκπτωσιακό του φωτός χρόνο και σε μυρίων σημεία θα με δεις ταυτοχρόνως…Τις ψηφίδες μου η ομοιομορφία τους τις συγκρατεί και το κενό στο ανθρώπινό μου μωσαϊκό…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Άρα ετεροιώνονται στο μεσοδιάστημα οι ψηφίδες των θεών…Άπελθε νυνί…Άσε η χλόη μου να κοιμηθεί…[Ο Κόμοδος κάνει πως τον αριθμό μηδέν καταλαμβάνει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εξ ’ου και σε κύκνο του Διός η καρναβαλιστική…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Στα πόδια των θεών πάνω απ’ την κεφαλή σου και στις κάρες όσων είναι κάτω απ’ τα πόδια σου έχεις νεφεληγηθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Οι θεοί τ’ Ουρανού καθόλου απ’ τα διανοήματά μου δεν έχουν ενοχληθεί, όπως συμβαίνει μ’ εκείνους της Γης…[Με το δάπεδο θα συνουσιασθεί, σχηματίζοντας με το σώμα του το γράμμα της προγραφής.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Ή διόλου τα όσα κάνεις, δεν έχουν αφουγκρασθεί….

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το δέρας μου το φάλαρο απ’ την αναπνοή μου και τις εμπειρίες μου θ’ απαντληθεί…Πάντως συμφώνως με τον Επίκουρο την θανή δεν θα έπρεπε να φοβηθείς, διότι όταν έλθει εκείνη, δεν θα ’σαι εσύ εκεί….

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Κόμοδε ο άνθρωπος τον θάνατο έχει φοβηθεί, γιατί δεν προλαβαίνει εξαιτίας του τα μεγάλα του όνειρα να ’χουν πραγματοποιηθεί ή αν είναι στο μέσον αυτών εκείνα να ’χουν αποπερατωθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το μέλλον πατέρα δεν είναι εξ’ ολοκλήρου δικό μας…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Αυτό έχει επισυμβεί, γιατί σε κάθε τυποποιημένη σφαίρα ζωής το ψυχικό αποτύπωμα σε νήπιο ή ωκεάνειο βαθμό έχει διαφοροποιηθεί και ας μην ξεχνούμε πως το μέλλον είναι συνισταμένη όλων αυτών των σφαιρών που τροποποιήσεις έχουν επιδεχθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η τύχη πατέρα δεν είναι θεία….[Σε διαπιστευτήριο τόνο.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Άρα ούτε θαμιστική, μήτε αθάνατη… Θνησιμιαία όπως τα ζώα…[Σε ύφος αχθόθυμο.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Οι θεοί τίποτε δεν αφήνουν ατάκτως να εκδηλωθεί…Για το χιόνι ο Επίκουρος δίνει μια ερμηνεία άκρως επιστημονική…[Κάνει πως κρυώνει.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Κόμοδε μην λησμονείς, πως τα φαινόμενα της φύσης μπορούν εύκολα να παραλληλισθούν μ’ εκείνα της ψυχής…Το χιόνι συμβολίζει τον αποχωρισμό του σώματος απ’ την θερμοκρασία που…[Τραυλίζοντας ξανά.] Που το σώ…Σώμα του αναχορηγεί….

ΚΟΜΟΔΟΣ: Οι κεραυνοί είναι τ’ αόρατα σωματίδια που ενώνουν το σώμα με την ψυχή…[Σε ύφος Γοργία.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Και τα σύννεφα Κόμοδε που επισκιάζουν τον ουράνιο, νοητικό μας θόλο και της πυραμίδας το φως που αποκρύπτουν των οφθαλμών μας, είναι οι σκέψεις που έχουν στερεοποιηθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Θα υπεστήριζα πως αυτά τα σύννεφα έχουν την τάση της αναπαραγωγής με τον καύσωνα της καρδιάς, αλλά και του νου την μηχανική που έχει σωματότυπο ψελιοειδή και η διάταση τους έτσι θα διασφαλισθεί. Κατά συνέπεια η θερμότητα η ορώδης και των νεφελών η επιταχυντήρια λογική την υφή κάνουν πότε πιο μαλακή και πότε πιο στυφή….

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ:Γι’ αυτό ο Ουρανός δεν θ’ αποχωρισθεί ποτέ την Γη…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Οι τυφώνες και οι ανεμοστρόβιλοι;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Η ψυχή Κόμοδε αποτελείται και από μείγματα που έχουν μια πιο ανάλαφρη ουσία και κινητοποιούνται ή μετατοπίζονται ελαφρώς σε οποιαδήποτε ταραχή….Και έχουν την ικανότητα τα πνεύματα και οι άνεμοι τους να διώχνουν την ομίχλη απ’ την γη…Σε παρακαλώ Κόμοδε.. Αποχώρησε…

Μεσανυχτοκυριαρχεί…Έχει βραδιάσει…[Γυρίζει προς την μεριά του Κόμοδου το κεφάλι του.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και ο ήλιος;[Ανέπαφος, όπως το μάρμαρο απ’ την Πάρο.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Είναι το πλέγμα κοντά στην καρδιά που την ψυχή υγροποιεί, μετατρέποντάς την σε βροχή και που το άνυγρο, υποχθόνιο μέρος της μαστογραφεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αλλά και σ’ αυτό ενοικεί ένας στρόβιλος πιο γηγενής…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Και μεταρσιώνεται τόσο υψηλά που συσκοτίζει τον ήλιο, υποκλέπτοντας την θέση του απ’ το ουράνιο στερέωμα…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ή το τμήμα τ’ Ουρανού απ’ τον οποίον είναι ορατός….

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Ναι, Κόμοδε γιατί το σώμα μας στο εσωτερικό του είναι η αντανάκλαση του σύμπαντος με αστέρια τους κεραυνούς ως κρίκοι του σώματος εις την ψυχή…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Άρα η παχύρρευστη επιφάνεια που γεφυρώνει το εδραίο σώμα με την ψυχή είναι μελανή….

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Με πυρσούς τ’ άστρα που έχει διακοσμηθεί και σε διάσπαρτα σημεία της κεντητοί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Διαγώνιες αποκλίσεις…Κύματα σύμπαντος σε διαταραχή…

Μα πως τα ’χεις όλα αυτά περισκεφθεί;

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Για όλα προνοεί ο νους μου ο υψιπέτης…Όμως όπως υπάρχει ο κόσμος του Στράβωνος που σου περιέγραψα στην μια πλευρά του καθρέφτη, υπάρχει στην σελίδα του την δεύτερη και ο μεταφυσικός του….[Η κόρη του ματιού του σε διαστολή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Ο οποίος εδράζει σ’ ένα σώμα ηλιακό και με τις Πλειάδες να τον στελεχώνουν μαιανδροειδείς…Η υφή του είναι μελαμβαφής και έχει την τάση της κίνησης, αρχικώς καθοδικής και δευτερευόντως ανοδικής μέσω δύο

αδιόρατων στομίων, ώστε με τον ήλιο και το νου του να συνευρεθεί…[Απ’ την καθευδόμενη γη θα τιναχθεί και το σήμα του λατινικού αριθμού νικητή κάνει με το χέρι του τον Βενιζελιστή.]

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ:Ασυμβατότητες και αντινομίες…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Όπως τα λες πατέρα…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Όπως τα λέω…Γιατί το Έρεβος το φως θέλει πάντα να νυμφευθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Αυτά τα στόμια…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Είναι οι πύλες απ’ τις οποίες εξέρχονται οι σκοτεινές οντότητες της γης και η αύρα τους η ηλεκτρομαγνητική…[Ένας κεραυνός θ’ ακουστεί και ο σκύλος απ’ την Διώνη αναχωρεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Κάπου ο ουρανός δακρυορροεί…Νιώθω την υγρασία ήδη περονιαστή…

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ:Άσε Κόμοδε το πνεύμα μου για λίγο να επαναπαυθεί…

[Τα μάτια του ολοκληρωτικώς έχουν σφραγισθεί.Ο Κόμοδος δίχως να του δώσει ούτε καν ένα φιλί και με μια σινδόνη στην κεφαλή, ώστε να προστατευθεί απ’ τον καταιγισμό της βροχής, αποχωρεί απ’ του Μάρκου Αυρηλίου την σκηνή.]

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

[Mερικές ημέρες αργότερα απ’ του Αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου την θανή θα διδαχθεί. Ο Κόμοδος στο στρατόπεδο ραντίζει με νομίσματα τριάντα στρατιώτες-πλαγγόνες που είναι κιονόκρανοι και τριγλυφικοί. Ο Κόμοδος αυτοκρατορικές θυσίες ενώπιόν τους αποθέτει και κατόπιν -ώστε στο στράτευμα ν’ απευθυνθεί- σ’ εξέδρα αεροπορεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η καρδιά μου απ’ την θανή του πατρός μου είναι Τυρρηνική κυανή…[Το βλέμμα του στο πλήθος εξαπολεί ως Χρούστσοφ στην αρχή και ως Ρήγκαν το εγγυοδοτεί.]Στην καρδιά του άπαντες εντός του είχαμε διακανονισθεί, ως λάθυροι στην διασπορά, μα στον θερισμό ισομερείς…[Με τα μάτια του να ’χουν γεωτρηθεί.]Με κατεχώρισε συστρατιώτη του όχι μόνον στους Φιλίππους αλλά και στην αρετή.[Από υπερηφάνεια θα ταινιωθεί.]Η Θεά Τύχη που με κατελόγισε στου θρόνου την διαδοχή, με την δωρεή της τούτη τους λειμώνες μου ευλογεί…[Τα χείλη του σε ανέλκυση τριγωνική].Όπως ο πατέρας μου δεν είχα υιοθετηθεί, αλλά αίμα μου υπήρξε η πορφύρα μου η αυτοκρατορική, ενώ σώμα μου το παλάτι και η οικητήριά του αυλή…[Με αυτοπεποίθηση.]Δεν κατεβλήθηκα σ’ εσάς αλλά αφροδύθηκα για εσάς.[Με ύφος Παντοκράτορα.] Ο Μάρκος Αυρήλιος τούτη την στιγμή που σας ομιλώ είναι ομοτράπεζος στο συμπόσιο των θεών και με τα πινάκια των φιλοσοφιών ναυλοχεί…[Με ύφος Παντεπόπτη.]Αν εντρυφήσουμε στο ομηρικό ιδεώδες και προεκτείνουμε τα ρωμαϊκά σκήπτρα ως τον ωκεανό, ο πατήρ μου θα φωσφορηθεί. [Με ύφος Φερεγγυούχου.] Με την γλαύκα του και την ρουβικώνια δεινότητά του τα κεφάλια μας έχουν ιερουργηθεί.[Σε πανίερο ύφος.]Ο ενθουσιασμός σας υπό την σκέπη ενός καινού Αυτοκράτορα με φήμη θ’ αποταμιευθεί…[Σε ύφος Αιόλου ακμής.] Ενέχει τον Θεό μέσα του όποιος ενθουσιασθεί…[Με ύφος του Ικάριου νηνεμίας.]Αν τιμωρηθούν στην αφετηρία ενός νέου βασιλέα ορδές αλλοεθνείς, δεν θ’ αποθρασσυνθούν και θα σκιρτήσουν απ’ της πείρας την χειρονομική…[Ο Κόμοδος ξαναρίχνει νομίσματα απ’ την εξέδρα στους στρατιώτες και κατέρχεται απ’ αυτήν για του αυτοκρατορικού καταλύματος την επαναστροφή.]

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ

[Σε Αορίστου ημέρα του Σεπτεμβρίου του 180 μ.Χ θα υλοποιηθεί. Ο Κόμοδος

με το αλαβάστρινο και τανυστό του κορμί τελείως γυμνός οπτεύει στον Ίστρο τον δικό του εαυτό και με τον δείκτη του λενινιστικού του χεριού σύμβολα της γεωμετρικής εποχής λαίνεα σχεδιάζει στο δέρας του νερού. Ο Πομπη˙ι˙ανός ωκύθοος θα προβεί σε σακέσπαλο νευματισμό.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Είναι εγγώνιο αυτοκράτορα μας Σεβαστέ, πως να επαναεισαχθείτε στη Ρώμη θέλετε;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ποτέ η Ρώμη δεν υπήρξε τόσο εγγύτερα και τόσο τανύποδα…

[Αντινωτός τώρα στον ποταμό, ψαύει ένα φύλλο - αλεξιπτωτιστή σε χώμα φθινοπωρινό.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Δεν ετερομόλησε ποτέ η δύναμη σας η χονδροειδής...

[Μοιάζει σα ’να θέλει να τον ασπασθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ρώμη ή ρώμη; Εγκάθετη ερώτηση διεπιλογική…[Ακάθεκτος στου φύλλου την Ερυθρή.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Πως στων πόλων του μυαλού σας μπορεί να ενσαρκωθεί η μεταστροφή;[Με Χέοπα στον ομφαλό ύφος κορυφής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ως πότε Πομπη˙ι˙ανέ θα πίνω αυτό το λασπωμένο νερό, σ’ αυτή την αθέριστη γωνιά του κόσμου και την ανευφορική;[Οκλαδόν με το βλέμμα διευθυνόμενο στον ουρανό -Πομπη˙ι˙ανό.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Ο Σέπτιμος με τα πολύγωνά του τα δενδροφυή του θα σας σκεπάζει απ’ τα χιόνια και την κρυονική…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Τότε θα πρέπει να μετονομασθώ σε Ηρακλή…[Έναν λεγεωνικό σκοπό σε σιγμοειδή ωδή ενύλως ηχοποιεί.] Που είναι Πομπη˙ι˙ανέ οι ωλεσίκαρπες πηγές, ο αέρας ο λαγαρός, της Ρώμης οι χαιτήεσσες ηδονές και οι φαεσίμβροτοι ποταμοί;

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Ο χρόνος είναι ενώπιον σας να χαρείτε οτιδήποτε θελήσετε, αλλά η Ευθύνη τώρα νικηφόρος στα Διονύσια σας ανακαλεί…Εξάλλου Άρης και Ηρακλής υπήρξαν αδέλφια αν και αμφιθαλλή…[Σε μελωδία συγκαταβατική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Όλα τα φύλλα ενός δένδρου δεν είναι πάντοτε ισοδιάστατα και στην ίδια ακμή…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Νομίζετε πως τις θυγατέρες, τους υιούς μας και τις γυναίκες μας, εμείς οι μυστικοσύμβουλοι του πατρός σας που το σκήπτρο, το δακτυλίδι και την χλαμύδα σας είχε εμπλουτίσει, δεν έχει την έφεση κάποιος εξ’ ημών ν’ αντικρύσει;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Την γλώσσα σου πιο πέρα απ’ του Ολυμπίου Διός του μυαλού σου πρεσβύτη άνδρα μην εξωθείς και τούτο το νερό προικοσυμφωνηθείς…[Πύκτης στο νερό και όσο νερό συγκρατεί στον Πομπη˙ι˙ανό θα καταιονισθεί.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Η άνωση ποτέ δεν ήταν το χαλκέντερό σας σημείο…

Μην ξεχνάτε πως είσαστε Αυτοκράτορας Κόμοδε και πως πρέπει το καλό της Ρώμης να προίσταται, υπεράνω της τρυφηλής σας και μεστής αδηφάγων έξεων ζωής… Μην λησμονείτε πως ο σύζυγος είμαι της ιδιοκατοίκητής σας αδελφής…[Σε ύφος ανθρώπου που απ’ την πάροδο των ετών η ζωτικότητα σε άλλο σημείο του κόσμου έχει αποσταχθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τον Οκτώβριο που στην Ρώμη θα επανέλθω ακατανίκητο θα τον προσαγορεύσω.

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Αν επιδείξετε υποχωρητικότητα και φόβο στον χαλδα˙ι˙κό εχθρό, θα καταγραφείτε στην Ρώμη σε ιδεόγραμμα ταπεινωτικό και δεν θα τελεστεί κανείς θρίαμβος μιλιταριστικός.[Σε ύφος ανεμοδουρικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Φοβάμαι τους επίδοξους επιγόνους και μήπως απ’ τα υποπόδιά μου εκθρονισθώ… [Με τα δόντια για την γλώσσα του σαν Σινγκ Σινγκ.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Η Αριστοκρατία η Συγκλητική, ο Στρατός και τ’ αυτοκρατορικά θησαυροφυλάκιά σας είναι εδώ μαζί…[Σε τόνο παραστατικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτό διόλου δεν με παρηγορεί…Του Στρατού και των Συγκλητικών οι διαθέσεις ομοιάζουν με του ασκού τις διευθύνσεις και την έντασή τους που πότε επάνω σ’ επαμφοτερίζοντα αντικείμενα θα φλοισβοποιηθεί και άλλοτε ξελαγιάζει τον ναρδόσταχυ τον μεγανθή…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Πάντα το πνεύμα Αυτοκράτορά μας το αλκιμότερο ξελεκιάζει και συνομολογεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Το πνεύμα με τις ραβδώσεις και τα σπαράγματα του γαληνού αμφορέα έχει ομογενοποιηθεί…[Με βλέμμα Παρνασσού και ως απλανής.]Όσο πιο ανατοκιστικό τόσο απ’ τις ηθμοειδείς απολαύσεις πιο μακρινό και απ’ της γης τους σαγούς πιο διπτερωτό…[Ξαπλώνει κατά γης και σχηματίζει με το σώμα του την πρόθεση συν.]Ωραιότερη όμως νίκη Πομπη˙ι˙ανέ ποια είναι;Ο θάνατος πέντε χιλιάδων νεκρών ή η νίκη του Αυτοκράτορα στους αγρούς των μαχών; [Γελάει ατελευτήτως.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Δεν υπάρχει πικρότερη νίκη απ’ την απώλεια τόσων νεκρών…Γιατί πιστεύετε ότι η αψίδα του θριάμβου κατεδαφιζόταν στην αναδρομία που τα στρατεύματα και ο νικηφόρος στρατηγός διαπερνούσαν;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί ο κύκλος δεν μπορεί να ’ναι ποτέ ημιτελής…[Με το σώμα του σχηματίζει μ’ έναν λαιμό επενδυτό το μονόγραμμα της διαγραφής.]

Ούτε επίσης ποτέ σε άλλα τεκτονικά σχέδια μπορεί να εγκλεισθεί, γιατί εμείς είμαστε τα γράμματα που τον επικοσμούν και οι αριθμοί…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Ή ίσως γιατί η κατεδάφισή τους αποτελούσε κινητήριο μοχλό για της μεγαλοπρεπέστερης νίκης, στους λόγγους των ενάντιων την μεταγωγή…[Σε ύφος επιδιορθωτικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η ίσως Πομπη˙ι˙ανέ γιατί η άνω δομή τους από μάρμαρο ναξιακό μια τάση αναπόλησης του δαφνηφόρου παρελθόντος μυθιστορεί και έναν ξαγοράρη έλλειψης τέτοιων στιγμών…[Με ύφος στυφό.]Η μεγαλαυχία των Ελλήνων για τον αόριστό τους, τους οδήγησε στην ρωμα˙ι˙κή κατάκτηση και πλέον είναι δικοί μας υποτελείς…[Σηκώνεται, γιατί του παφλάζει την κεφαλή ο κόρυμβος του ποταμού ανεπαισθητί.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Γιατί στους θριάμβους μετά απ’ τους Συγκλητικούς και τους αξιωματικούς περιφέρονται λάφυρα επάνω σε άρματα και ακολουθούν τα τετράποδα;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί η αγέλη των ζώων πάντα τους ηγέτες της θ’ απομιμηθεί και γιατί τα λάφυρα και το χρήμα αξίζουν από εκείνους πιο πολύ…Μην παροράς πως είναι σε άρματα, διανύοντας του υιού του ήλιου την διαγραφή…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Γιατί έπονται των ανορθολογικών οι ιερείς και οι στρατηγοί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί θυσιάζουν το αίμα των πιστών είτε στον Περσικό είτε στο ναό με τρόπο απόκρυφο και μυσταγωγικό…[Του το λέει σε τόνο ψιθυριστό.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Και γιατί οι ηττηθέντες ηγεμόνες με τις οικογένειες και τ’ ανδράποδα των κιθαρωδών έχουν προπορευθεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί η τέχνη του Συριακού έχει θεωρηθεί ευγενέστερη του Ηίου και της μουσικής…[Κάνει πως μιας φόρμιγγος είναι παίκτης.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Η γιατί προηγήθηκε ο Τρω˙ι˙κός απ’ την καταγραφή των έμμετρων επών…Ο στρατηγός όμως Αυτοκράτορά μας που τελούσε τον θρίαμβο

με τους αξιωματικούς και τον Στρατό, γιατί είχε οπισθογραφηθεί και δεν ήταν στην αρχή της πομπής;[Κοιτάζει γύρω τα δένδρα μήπως κάποιος καταδότης αποπεμφθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί οι έσχατοι έσονται πρώτοι…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Πολύ χριστιανικό μου ’χει εισακουσθεί…[Σα ’να μην περίμενε μια τέτοια πρόταση εκκαθαριστική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τον Αυτοκράτορά σου για υ˙ι˙οθέτηση αυτού του αλλόχθονα απ’ την Ιουδαία δόγματος έχεις Μεμφιδοποιηθεί;[Του κτυπάει με τον παράμεσο του μαρξιστικού του χεριού το γείσον καταιέτιον τρις.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Δεν θα τολμούσα ποτέ να εκφέρω απ’ τον πολφό του Αυτοκράτορα προς το πρόσωπό σας τέτοια τανύφλοια μομφή…[Γυρίζοντας την πλάτη με τα δυο του χέρια στους αγκώνες του ως γαμέτες, θα παραιτηθεί οιστροειδής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μου αρέσει αυτή η μετατόπιση απ’ τον χριστιανικό ενικό στης Res Publica τον πληθυντικό, έστω και αν είναι των ορνίθων ο πληθωρισμός… [Πρηνηδόν κατά γης, με την ματιά του να κωπηλάτει στου ποταμιού τον υδάτινο πίδακα το αμφίκυρτο πρόπλασμά του.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Και γιατί ο Αρχιστράτηγος προσέφερε ανάθημα στο Καπιτώλιο με την πομπή απ’ το πεδίον του Άρεως αφιχθείς;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί στον Ιλλυρικό χρειάζεσαι τον κεραυνό του Δία και της τύχης τα τείχη…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Τύχη…Τυχαίον…Καλοτυχία…Σικυών…[Αποσβολωμένος.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Λέξεις παράγωγες και καταχρηστικές…Προτιμάς την λέξη Fors

απ’ την Fortuna…[Σαν σαύρα το ποτάμι προσεγγίζει και το πρόσωπό του με τα δυο του χέρια νίβει.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Η πρώτη αφορά τις δαλείες της γης και η δεύτερη τα πηδάλια της θαλάσσης…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η δεύτερη έχει πανηγυρέως λαμπηδόνος γράμματα…[Στην αποκάθαρση θα στασιασθεί.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ:To λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν…[Σε ύφος αμώμητο.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ποιες λέξεις υπερισχύουν; Αυτές που έχουν συνεκδοχές στην αγκαλιά τους ή εκείνες που πολλούς αστερίες απ’ τον πυθμένα της θαλάσσης στα δίκτυά τους συλλαμβάνουν;

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Πάντως κανένας δεν σας αποκαλεί με όλα τα κοσμητικά σας…Μόνον μ’ ένα όνομα έχετε απομείνει κλεοφανής…Από Λούκιος Αυρήλιος Κόμοδος κατηγάγατε νίκη ταλακάρδια να σας προσφωνούν Καίσαρα Λούκιο Αυρήλιο Κόμοδο Αντωνίνο Αύγουστο.

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί έχω του ήλιου την απόγειο και του φως τον σεβασμό… [Ανασταίνεται και του δικτυώνει έναν λάζου οφθαλμό.]Η ζωή μου αν είναι κωμωδία ή κομμός σποράδην έχω αναρωτηθεί…Πομπη˙ι˙ανέ μην λησμονείς, πως ο πατήρ μου αναγόταν από Συγκλητικών γενεή…[Μ’ εναίσθηση της καταγωγής του της Δεισδαιμονικής.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Και η μητέρα σας η Φαυστίνα υπήρξε του Αντωνίνου του Ευσεβούς η θυγατήρ και του Αδριανού η εγγονή από μητρική συνοριογραμμή και με μάστιγα αίματος απ’ τον Τρα˙ι˙ανό δεσμευτική.

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η μητέρα μου απ’ την μνήμη μου έχει παραλειφθεί…[Σαν στον υπερσυντέλικο να παλινδρομεί.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Στην Ρώμη ποτέ δεν θα την βρείτε…Την έχουν προσπεράσει Ιανοί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πέθανε σ’ ένα στρατόπεδο σαν και αυτό…[Ταλαντώνει την πλάτη του και την αλείφει με το γλυκερό νερό.]Έπρεπε λάβραξ να ’χα γεννηθεί…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Μην φοβόσαστε πως θα πεθάνετε Αυτοκράτορά μας εδώ ….Στα μαλλιά σας έχουν αποτυπωθεί του Αρκτούρου και του Πήγασου οι αστερισμοί οι ακτινοβόλοι ως της αυτοκρατορίας τα λάθη…[Οφθαλμοβολεί έκθαμβος του Κόμοδου την κόμη.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Πομπη˙ι˙ανέ υποδηλώνουν αυτοί οι κόμποι την ακατάλειπτη στο σώμα και στο μυαλό μου διαγωγή, ενώ νιώθω τις σκέψεις μου κάθε βράδυ να ’χουν γορδιοκεντρισθεί…[Πιάνει τον λαιμό του ναυπηγώντας στο ποτάμι τον αντικατοπτρισμό του.] Δεν θα ’θελα τούτος ο λαιμός να γίνει από ζαφείρι αστείρευτο ποτάμι… [Με φωνή καμπυλωτή.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Η χλόη στις παρειές σας είναι ένδειξη πως μπορείτε

ώριμες αποφάσεις να προσλάβετε…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και όχι αποφάνσεις…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Η κόμη σας είναι το φυσικό κάτοπτρο του ήλιου και γύρω της πολλοί έχουν παρατηρήσει μια στεφάνη θαλασσινή…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Βλέπουν το φως Πομπη˙ι˙ανέ μόνον όσοι είναι στο σκοτάδι…[Οι οφθαλμοί του απεργοί.]Μ’ αυτό το ηλιόφωτο δώρο και θνητοί δίχως αίμα απ’ τον Τίβερη έχουν προικισθεί… [Ψελλίζοντας.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Τα λόγια σας είναι χρυσόσκονης κονιορτός και οι εικόνες τους ο θόλος ο Ιουλιανός που όλα τ’ αντιστηρίζει και τα συνδαυλίζει…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πομπη˙ι˙ανέ έλαβα τις ωριαίες μου αποφάσεις…Θ’ αγκυροβολήσω στους αξιωματούχους μου την εντολή να ελέγχουν των ορδών την επιδρομή και την νομισματική, για να εξαγοράσουν τον πόλεμο με μια Ανταλκίδειο αγαθοεργή …Η απόφασή μου στο στρατόπεδο ας γνωστοποιηθεί και η επάνοδός μου εις την Ρώμη ας αναφερθεί, ώστε απ’ τα γένεια του Διός στο τέμενός του να’ χω ευλογηθεί.[Με ύφος που οσιογραφεί.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Αν και σε υπερθετικό βαθμό διαφωνώ θα υπακούσω σε σχετλιαστικό ρυθμό…[Αναδιπλούμενος.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτό θα εκτελεσθεί, γιατί τους πάπυρους του Οξύρρυγχου προτιμώ απ’ τον Πολεμοφιλή.[Σε ύφος που επιτιμεί.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Αν και είμαι σαυριανής καταγωγής η εκβολή μου είναι Συριανή….[Με τόνο συμφιλιωτικό, πλησιάζει και εκείνος του ποταμού την οξυγονική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και η οαρική σου πίστη έγκειται στης Λουκίλλας την κλίνη,

της αδελφής μου της μονοκρατορικής…Αλήθεια πως ο θάνατος του πατρός μας από εκείνην εξελήφθη; [Με ύφος τάχα αμέριμνο και ποδοβολώντας ρόμβους στο ποτάμι σε στάση διαλογική.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ:Τα δάκρυά της έχουν γίνει στο πρόσωπό της ωκεάνειες γιρλάντες…Τα μάτια της πυρακτωμένη λάβα απ’ τις συναισθηματικές της εκρήξεις…Το στόμα της ένα πηγάδι δίχως κάδο και νερό…Τ’ αυτιά της φανοί δίχως φως…[Με ύφος ρητορικού αττικισμού.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το γεγονός που μου περιγράφεις φίλε στρατηγέ δεν με αιφνιδιάζει…Του άρδευε αναπειροελάχιστη αγάπη…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Μην ξεχνάτε πως ύπατος χρημάτισα και το αξίωμα του καίσαρα απ’ τον Μάρκο Αυρήλιο είχα αυταπαρνηθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γι’ αυτό τώρα αναπνέεις και ζεις….[Με ύφος οχιάς.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Με τους Μαρκομάνους τι θα πρέπει κανείς να επαναδιαπραγματευθεί; Τέσσερεις πρέσβεις ήδη μας έχουν επισκεφθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Επειδή είμαι μισόπονος, όπως σε άπαν το στράτευμα έχει αυτή η φήμη διαδοθεί, πες τους πως αν μου παραδώσουν τους αυτόμολους και τους αιχμαλώτους και μου αποθέτουν μια ποσότητα σίτου κάθε χρόνο, θα έχουν την Καλλίειο που θέλουν…[Σε ύφος Αντάρη.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ:Εγώ λέω να ζητήσουμε να μας παραδώσουν στρατιώτες και όπλα αυτοί και οι Κουάδοι…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί…[Αντωπός πλέον και λαιψηρός στον Πομπη˙ι˙ανό αν και σε νεύμα ανάλογο και ντετερμινιστικό.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Τι άλλο με τους Κουάδους και τους Μαρκομάνους να επισυμφωνηθεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Να τους πεις, να μην αλλάζουν πολλά μέρη, αλλά σ’ ένα να εγκαθίστανται ανα μήνα για των ζώων τους την βοσκή και πάντοτε υπό Ρωμαίου εκατόνταρχου την ματιά την επιβλεπτική….[Με ύφος αυτοκρατορικού καταρράκτη υπεροχής.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Και τι άλλο;

ΚΟΜΟΔΟΣ:Και να μην πειράζουν τους Ιάζυξους, τους Βούρους και τους Ουανδίλους, γιατί είναι καλά παιδιά…[Τρυγητής και Μεθυστής.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Τίποτε άλλο;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Επί του παρόντος τίποτε άλλο…Αν σε χρειαστώ για καμία άλλη αγγαρεία θα σε φωνάξω…[Με ύφος πτερόμορφου παιδιού.]

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ:Ξέχασα…Με τους Βούρους τι θα κάνουμε;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ό,τι κάνουμε συνήθως με τους φθίνοντες ηττηθέντες εις τον Ιερό…Η Νικείος που επιζητούσαν κάποιους μηνες πριν, ήταν άκρως παρελκυστική….

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ:Και προπαρασκευαστική…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και προπαρασκευαστική…[Την κεφαλή του ωρολογομετρεί.] Ευτυχώς που ο χειμών τέσσερεις μήνες διαρκών στρατιωτικών παρασκευών …Πες τους να μου επιστρέψουν και εκείνοι όσους έχουν αιχμαλωτισθεί…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ:Και τι άλλο;[Σα ’να ’χει της απάντησης την επιγονική παροχή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και τι άλλο…[Παύση μισού τετάρτου.]Να ορκισθούν, να μην ενοικήσουν ποτέ την περιοχή των τεσσαράκοντα σταδίων δίπλα των Δακίων ή από αυτούς να μην διαμοιρασθεί…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ: Και ο Σαβινιανός που υπεσχέθη σους Δακίους ότι θα τους χαρίσει γη και ήταν αποστηματικοί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μαθησιακές αποφάσεις πλέον μην μου ζητείς…

ΠΟΜΠΗ˙Ι˙ΑΝΟΣ:Οι αποφάσεις σας επιθυμίες μου…

[Ο Πομπη˙ι˙ανός τον τυπολογικό, ταξιαρχικό χαιρετισμό ποιεί και μ’ ευθεία μεταβολή τις αποφάσεις του προορισθείς, για να εκτελεί.Ο Κόμοδος εις το ποτάμι ασκητής τα δάχτυλα του στα ύδατα ως ένας Θέτιδος αρχετυπικό πληκτρολογεί, μέχρι να σβήσουν τελείως τα φώτα επί σκηνής.]

ΑΥΛΑΙΑ

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

[Ο Κυ˙ι˙ντιανός έχει οκταποδεθεί και ενώπιον του Αυτοκράτορα Κόμοδου στον αυτοκρατορικό του θάλαμο θα καταλογισθεί, μετά απ’ την εφόρμηση την εξουσιακτονική εναντίον του μια ημέρα του 182 μ.Χ στου αμφιθεάτρου την προλογική. Ο Περέννιος, των στρατοπέδων έπαρχος και επικεφαλής της αυτοκρατορικής φρουράς ένα λάκτισμα γαστρικό του δικογραφεί. Ο Κόμοδος με την τάση του ενδιάμεσου συστήματος διαφυγής τον αιχμάλωτο δορυφορεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Περέννιε γνωρίζεις τι μου’πε τούτο το λαβρόστομο σκυλί, λίγο πριν την κοίμησή μου αποπειραθεί;[Τα φρύδια του έχουν τριγωνοποιηθεί.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Πως η Σύγκλητος συνέστησε τούτο το λεπίδι, ώστε η διαπνοή του Αυτοκράτορα να πωρολιθοπλασθεί…

ΚΥ˙Ι˙ΝΤΙΑΝΟΣ: Και θα το προανέφερα στον τύραννο αν μια βηταρινή ευκαιρία μου ’χε εκταμιευθεί…[Με ύφος κακοτράχαλου, φωραθέντος ρινόκερου, ανήμπορου απ’ τα πλήγματα των λεκτικών ακοντίων του Κόμοδου να προφυλαχθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Φιλοδώρησέ τον εκ μέρους μου με μια ευκαιρία αρκτικόλεξου διπολική…[Στον Περέννιο είναι διευθυντής.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Ιδού του αναδιπλασιασμού το ανάκρουσμα απ’ τον Αυτοκράτορά μας![Του προδίδει στην πλάτη δύο ωκεία οδάγματα.]

ΚΥ˙Ι˙ΝΤΙΑΝΟΣ: Θα σφυρίξουν στα ώτα σας κάποια ημέρα έναν χωλίαμβο, πριν καν το καταλάβετε τα κοράκια…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και εσύ θα χαλκουργηθείς, για ένα έγκλημα που δεν διέπραξες με την ίδια ποινή, αλλά θα το ’χες διαχειρισθεί, αν το εξέλυαν οι ψαμμίτες της ζωής…[Τα γένεια του ψαίρει.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Προτείνω Αυτοκράτορά μας να δολοφονηθούν όσοι κίονες τούτου του δωρικού ναού ανοσιουργίας προς το πρόσωπό σας Συγκλητικοί ήταν υπαρκτοί…

ΚΥ˙Ι˙ΝΤΙΑΝΟΣ: Ψευδοκίονες…Άκουσε λαέ της Ρώμης, ποιοι σε διακυβερνούν … Κατά συρροήν δολοφόνοι που ημέρα και βράδυ σε τυραννούν.[Σχεδόν ουρλιάζει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Φώναζε όσο θέλεις άνδρα τανηλεγή…[Με το ύφος του πανδαμάτορος Αυτοκράτορα.]Καμία ηχώ δεν επιτρέπουν τούτοι οι Αντωνίνιοι, ούτε τους αντίλαλους της σκιάς μας να ’ναι διάτρητοι και στους λωβούς των πολιτών της Ρώμης ως ήλοι να ’ναι καρφωτοί…Δεν έχουμε Res Publica αλλά το Imperium μας έχει ακουσίως κληρονομηθεί…. [Με την πάχνη των φωνηέντων του τον χρισμοδοτεί.]Περέννιε τα εγκεφαλικά μου πλατύφυλλα στον αβράχυντο σου μαίστρο έχουν υποκλιθεί και συνουσιασθεί …[Με πρόταση αξιωματική.]Ένας κατάλογος θα σου καταδοθεί, όσων Συγκλητικών μ’ έχουν αντιπολιτευθεί και στην μεγαλύτερη περιουσία έχουν καταληφθεί, ώστε ως καλάθι στο δικό μας το κεφάλι να ’ναι σφετεριστική…

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Η ψυχή σας Αυτοκράτορα είναι μια λαβίδα -αυλητρίδα…Θα πράξω ό, τι απ’ την γλώσσα σας διενεργηθεί…

ΚΥ˙Ι˙ΝΤΙΑΝΟΣ: Λόγια αλυσιτελή από τούτη την πειθήνια της ήβης του μυαλού αλωπεκή…[Ο Περέννιος του οροδοτεί ένα λάκτισμα στην κεφαλή.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Προτιμητέο είναι ένα θραύσμα αμφικωνικού σχήματος στην κεφαλή, αφού είναι εσθλών θεωριών κολωνός…

ΚΥ˙Ι˙ΝΤΙΑΝΟΣ: Θα ’λθει η ώρα Αυτοκράτορα που από χέρι επισφαλές και συνεργατικό θα πεθάνετε…Δεν βλέπετε ότι τον θρόνο σας εποφθαλμιά για

τα παιδιά του…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Είσαι οχιά δίκλωνη που λάθυρους αμφιβολίας στην αγροικία του κεφαλιού μου υββάλλεις…[Με τον μέσο του λαιού του χεριού λάμνει το πηγούνι του επτάκις.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Μην τον αφουγκράζεσθε αυτοκράτορά μου…Οι μελλοθάνατοι πάντοτε γνωρίζουν να συκοφαντούν και άλλους, λίγο πριν τα μάτια τους δια παντός εικονοπαύσουν…Φείδονται σάγματων αντικειμενικών…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τους υ˙ι˙ούς σου Περέννιε τους περιμένει για την αφοσίωσή σου η διοίκηση της Ιλλυρικής…[Ως αντηρίδα στου Περέννιου την ωμοπλάτη.]Κόμισε μου όμως τώρα μέσα την Λουκίλλα, το σανδάλι αυτής της δολοπλοκίας…[Θα την αποχωρισθεί, για να πρυμνήσει στου Κυ˙ι˙ντιανού τον κυματοθραύστη.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Αυτοκράτορά μου όλες οι επιθυμίες σας με τις πράξεις μου έχουν συνταυτισθεί…[Σε στάση αναμονής.]

ΚΥ˙Ι˙ΝΤΙΑΝΟΣ: Ο Κέρβερος και ο Άδης…Γι’ αυτήν την θεματική θα μπορούσε να ’χε γράψει ο Μαρτιάλης…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Να του το πεις λίαν συντόμως, εκεί που θα τον συναντήσεις, πως θα ’χεις το αδράχτι…

ΚΥ˙Ι˙ΝΤΙΑΝΟΣ: Μέσα στις κραιπάλες που σας έχουν μαγειρεύσει και στις απολαύσεις ξενηλασίας των κυβερνητικών πάρεργων και ευθυνών, είσαστε στην μαθητεία θύμα…Έχει φθάσει και από εσάς καλλίτερα να γνωρίζει την διοίκηση της αυτοκρατορίας, λόγω της σολίδιας του απληστίας…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Απόδιωξέ τον με την ευχή του Μειλίχιου από εμπρός μου, ώστε αυτή η Κελαινώ να μην με διακορεύσει και επισφράγισέ του μ’ ένα νόμισμα την γλώσσα, γιατί ήταν δακέθυμη και ταινιωτή…

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Πολύ ευχαρίστως….[Ο Περέννιος σύρει τον Κυ˙ι˙ντιανό σαν τίγρη μέσα σε δίχτυ-κλουβί.]

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

[Ο Περέννιος επανερχόμενος ως σκηφωτήρας ενώπιον του Αυτοκράτορα πηδαλιουχεί την σιδηροδέσμια Λουκίλλα. Αυτή με Σαλιέρι προς Μότσαρτ εθολογία τον παρατηρεί και με όμματα απ’ την αϋπνία πυριφλεγή.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Ο Ύπνος είναι ή ο Θάνατος αυτός που ενώπιον μου ενορώ;[Με οφθαλμό ως ανοδικό ρυμουλκό στον βασιλιά της ουρανό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτά τ’ αδέλφια δεν κατασκήνωσαν ποτέ του άλλου την τελολογική σχεδία…[Με τα χέρια στην πλάτη και σε τρίγωνο καθοδικό.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Η αδελφή σας Αυτοκράτορα είναι αναιδής…[Με της κόλασης την φιληδονική πλησμονή.]Τι τέλος προτείνετε γι’ αυτήν;[Ως φύλλο σαπιστό την επιρρίπτει στην γη.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Ομιλεί ένα πρόσωπο που έχει αίμα σαλαμάνδρας και όχι περιστέρας για την Αυτοκράτειρα Λουκίλλα, χήρα του παμφανόωντος Λεύκιου Βήρου και σύζυγο του περίτρανου Πομπη˙ι˙ανού…[Πτύει τον αδελφό της κατά μέτωπον στην σφαίρα των Ινδών. Εκείνος την ισιώνει καταγής.] Αυτό το αίμα Κόμοδε αν το βίβρωσκες, θα σε δηλητηρίαζε με την τοξικότητά του…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτοκράτειρα τώρα είναι η Βρουτία Κρισπίνα ˙ όχι η Λουκίλλα… [Σε τόνο υπομνηματικό, ενώ στεγνώνει με την χείρα του την μογγολική την στίξη προσβολής.] Μάρτιο γεννήθηκες και Μάρτιο θα ’θελα να ’χες Εβραιοποιηθεί απ’ της ψάμμου μου την λήθη…[Με τους οδόντες του σαν της Τροίας τα τείχη.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Σε μισώ αδελφέ μου απ’ της φύσης σου την στιγμή…[Σε τόνο αναπόλησης φθονερής.] Δεν θα ’μουν χήρα του Λεύκιου Βήρου, ούτε θ’ αναγκαζόμουν τον Πομπη˙ι˙ανό να υπανδρευθώ, αν δεν είχες μητροδυθεί….

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μην ξεχνάς αδελφή μου πως όσοι τόσο υψιπεδικά αξιώματα κατέχουμε, τις ελευθερίες των κοινών θνητών δεν δυνάμεθα να κατέχουμε…[Με ύφος κεκραμένης οινοφέρουσας επίγνωσης.] Είναι υπεράνω του καταχρηστικού μας της πολιτείας το καλό…

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Ποιος προασπίζει της πολιτείας το αγαθό…[Με λυρισμό αγανάκτησης, ασφυκτικό.]Ο λαγιδεύς που εγκατέλειψε τον Ίστρο, γιατί φοβήθηκε μήπως τον καταπνίξουν των βαρβάρων του οι οφιόσχημοι μαγώτοι που στις όχθες του έχουν γαλακτουχηθεί, ώστε σε κάθε λογής απολαύσεις να επιδοθεί…Ένας Αρχίλοχος…[Σε τόνο προκλητικώς αμυντικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αν συνεχίσεις έτσι να ομιλείς, η γλώσσα σου θα δρεπανισθεί, όπως τα φίδια που απ’ της Λευκωλένου το κλέος στον Ηρακλή είχαν συνδρομηθεί, όταν ήταν στην κούνια παιδί…[Σε ανιούσα βαθμίδα η παλάμη του, μα ωκύδρομος την κόμη του υδατογραφεί.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Την ενόχλησε Αυτοκράτορά μου το γεγονός ότι απώλεσε τον τίτλο της Αυτοκράτειρας στην πρωτοκαθεδρία απ’ την σύζυγό σας Κρισπίνα… [Με ύφος αυλοκόλακα που το επιδόρπιο στο χέρι του αιτεί, ενώ τον Κόμοδο θα προσεταιρισθεί.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Δεν έχω πια την καθέδρα στο αμφιθέατρο την αυγουστιανή, ούτε προπορεύομαι της ιερής φωτιάς στην τελετή…[Με ιάχημα.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η ζήλεια Λουκίλλα υπήρξε εις το πέντε μια στείρα αμαρτωλή…

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Με μια Δαλιδά μην έχετε συνδιαλλαγή…[Σε ύφος ορθομαρμαρωτικής.]Γνωρίζετε ότι πίσω απ’ την ενορχήστρωση της συνωμοσίας εναντίον σας ήταν ο Κουαδράτος, ο κληροδότης της εραστής;[Με ύφος καλυκωτού κρατήρα και επιτερπής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και εγώ που νόμιζα πως δυσανασχέτησε που κληρονόμησα μεταξύ άλλων και την περιουσία του συζύγου της, του Πομπη˙ι˙ανού…. [Το γέλιο του ένα αναστείρευτο ρυάκι.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Κόμοδε απ’ αυτήν την υπόθεση ο Πομπη˙ι˙ανός θα ’πρεπε να ’χε απεμπλακεί…Είναι ένα ανυπόκριτο χερουβείμ…[Σε ύφος απολογητικό που ενέχει απόπειρες απωθητικές για τους άλλους ενοχής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ακόμη στο πρόσωπό μου βλέπει κανείς τον κοπετό απ’ της μητρός μας στην Χαλάλα την ύστατη πνοή…[Σε ύφος Εμπεδοκλή προτομής.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Καλώς έπραξε ο πατέρας μας που με τον ιδιόχειρό του τρόπο είχε προσλάβει τα αντίμετρα…[Με τοκοχρεωλυτική ηδονή.]Αυτή έβαλε να ζωηκτονήσουν τον άνδρα μου που πέθανε από πόνους στο στομάχι ηθμοειδείς… [Ευάλωτη.] Απ’ το δηλητήριο που τον τροφοδότησαν τα τέρατά της, το πρόσωπό του παραμορφώθηκε σε τέτοιο βαθμό που από εμένα με τίποτε δεν θα ’χε αναγνωσθεί…[Με γογγυσμούς.]Αλλά η μητέρα μας φοβόταν…Μήπως γίνω Αυτοκράτειρα είχε φοβηθεί και τον Μάρκο Αυρήλιο στον θρόνο ο σύζυγος μου διαδεχθεί…[Με το σκοτάδι να διέρχεται την σκάλα της ψυχής του κεριού της, ως ένας παροδικός ανεμόμυλος συντελεστικός.] Φοβόταν μήπως του φιλτάτου υιού της, του Κόμοδου του αυθεντικού, του μη υ˙ι˙οθετημένου από κανέναν Αυτοκράτορα το κληρονομικό του δικαίωμα στον θρόνο χαθεί και η ίδια στην εξορία της Ανατολής εκτοπισθεί, αυτή η Ρωμαία επιφανής ευγενής…Όχι, Κόμοδε…[Με ιέρακος αυτογνωσία.]Ο Λεύκιος Βήρος για την ανάρρηση σου στον θρόνο δολοφονήθηκε απ’ αυτήν…Για την απέραντη αγάπη της προς το πρόσωπό σου και τον άσβεστο ήλιο της προς τον δικό μου….[Η αυτογνωσία της, υδατογραφήματος μετερχόμενη.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Κατάπαυσε ν’ αντιμιλείς…[Πως στεγανοποιεί τ’ αυτιά του θα προσποιηθεί.] Φοβόταν μήπως δολοφονούσε εμένα και τον πατέρα μου, αυτός ο σφετεριστής του θρόνου που ήταν τριάντα και ένα έτη μεγαλύτερός μου…[Σαν ένα ράκος να κατηγοριοποιεί.]Οι δίφθογγοί σου όμως είναι τόσο συριστικοί και της ευγένειάς μου χρηστηριακοί. Σταμάτα να προσβάλλεις της μητρός μου την τιμή…[Τα μάτια του απ’ την επονείδιστη νοσταλγία έχουν τυμβωρυχηθεί.]

Δεν θέλω να θεωρώ ότι ο πατέρας μας θα έκανε κάτι τέτοιο στα ηλιόλουστα πρω˙ι˙νά της Χαλάλα αν και…[Είναι σ’ επινοιών και οραμάτων περισυλλογή.] Φαυστινόπολη μετωνόμασε την πόλη από σέβας εις την μνήμη της…[Κάνει πως το στόμα του από σάστισμα έχει παγιδευθεί.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Αυτοκράτορά μου υπήρχαν όμως φύλλων θρο˙ι˙σμοί, πως η μητέρα σας διατράνωνε την αίγα στου πατρός σας την κεφαλή με Συγκλητικούς, ναύτες και μονομάχους…[Με ύφος μαθητή που έχει γίνει αυτόπτης σε κάποια σκανδαλιά που απ’ την μνήμη του καθοδηγητή έχει αφυδατωθεί και πρέπει απλώς να προπαιδευθεί.]Γι’ αυτό και ως συνοδός του σε κάθε λεγεωνική στρατεία είχε επισυναφθεί…Επιπλέον σας υπομνηματίζω πως υπεκίνησε του Αβίδιου Κάσσιου εναντίον του Μάρκου Αυρηλίου την ανταρσία, σύμφωνα με την γλωσσαφορία την φαρμαλύτρια…[Σε ύφος απουσιαλόγου.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτό προσημειώθηκε, γιατί η μητέρα μου πως ο πατέρας μου ήταν ετοιμοθάνατος θεώρησε και γιατί ήμουν ανήλικος σε περίπτωση που πέθαινε, ώστε η εξουσία με το ραβδί μου να ηνιοχευθεί…[Ως ένα κουνέλι - παιδί ομιλεί που σε κάποιον έχει απολογηθεί.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Ανήλικος…Και τώρα είσαστε Αυτοκράτορά μου ανήλικος…Οι θεοί και η ιστορία δεν έχουν ηλικία…[Γελάει.] Και όχι γιατί ο Αβίδιος Κάσσιος ήταν ο οικητήριός της εραστής;

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Ακόμη και οι σύμβουλοί σου οι πιο πιστοί Κόμοδε βλέπουν την αλήθεια που έχεις καταρνηθεί εδώ και καιρό να δεις…[Λόγω της συνομιλίας των δύο ανδρών στην γωνία απ’ την οποία είχε παραμερισθεί.]Ένας αχάριστος Αλκιβιάδης, ο Αβίδιος Κάσσιος έχει καταστεί…Ο Μάρκος Αυρήλιος του απέδωσε την δωρεά και την τιμή, στον πόλεμο κατά των Πάρθων να συμπορευθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Για τον Μάρκο Αυρήλιο μην μου ομιλείς…Εγώ τον έσωσα, όταν με τον ίππο του έπεσε σε λάσπη με μοχλό κινητήριο…[Θα κοντοσταθεί, ώστε τις προηγούμενες της Λουκίλλας προτάσεις να επεξεργασθεί.]Ο Κάσσιος κατάφερε όμως την Σελεύκεια και την Κτησιφώντα Λουκίλλα να καταλάβει και έγινε μέλος της Συγκλήτου ακόμη και αν είχε πατέρα έναν δύσμοιρο ρήτορα και απ’ την Συρία καταγωγή …[Σε ύφος αποχετευτικό.] Επιπλέον μια εξέγερση στην Αίγυπτο από εκείνον είχε εξατμισθεί…

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Για να είμαστε όμως Λουκίλλα αποστασιοποιημένοι, ο Μάρκος Αυρήλιος δεν είχε αποδεχθεί το κεφάλι του αξιαγάπητου φίλου του να δει και έδωσε την εντολή να ενταφιασθεί αυτοστιγμεί…[Με ύφος σεξουαλικής διαφέντευσης το στόμα της θωρεί, ενώ εκείνη του δίνει σημασία μηδενική.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Κόμοδε να γνωρίζεις πως ο πατέρας μας δεν ήθελε επουδενί ο Αβίδιος Κάσσιος είτε ηττηθείς ν’ αυτοχειριασθεί είτε απ’ τα αυτοκρατορικά στρατεύματα να κατακρεουργηθεί…[Σε ύφος ακμής ναδίρ.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ναι, γιατί στον ρωμαϊκό λαό πόσο οικτίρμων είναι ήθελε να υπερεκτεθεί…[Με ύφος ενωθητικής και μανίας αποφυλιστικής.]Παρόλα αυτά Λουκίλλα ο Κάσσιος με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο από έναν κεντυρίωνα είχε θανατωθεί…Τα λόγια του στω˙ι˙κού μας φιλοσόφου-πατέρα απεδείχθησαν μια αφάρετρη, αναλφαβητική επιστολή…[Με οργασμική και τεκμαρτή υπέργεια ηδονή.]Ο Κάσσιος στο όναρ των φιλοδοξιών του είχε καταποντισθεί, ενώ σε αριθμό απ’ τις δικές του, του πατρός μας οι λεγεώνες ήταν στην υπεροχή λαθικηδείς…

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Αφού η Σύγκλητος τον ανεκήρυξε δημόσιο εχθρό, δεν υπήρχε

κανένα αβδελλόχορτο, ώστε η αμβλεία του απ’ τον Στρατό να παραληφθεί…[Με ύφος Ατθιδογράφου που συλλειτουργώντας ως ένα παραπέτασμα θα τυλιχθεί αριστερόθεν της σκηνής, ώστε ο Κόμοδος να ’χει καλλίτερη θέαση της γαιοδοτημένης του αδελφής.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν στον Βορά αποπειρώμενος να χιονίσει αυτήν την ανταρσία ελευσινιακή απ’ τα στρατεύματά του που μάχονταν τους βάρβαρους επιδρομείς και ο Αβίδιος Κάσσιος στην Δύση της Ανατολής…

[Τους μαζούς με τα χέρια της θα σημυδοφορτωθεί.] Κόμοδε μην ξεχνάς…Η μητέρα μας πριν με τον πατέρα μας δεσμευθεί, τον σύζυγό μου είχε αρραβωνιασθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Άλλος ένας λόγος ν’ αναθεωρώ την απόφασή μου εδώ και τώρα να θανατωθείς…Χαλάς το τέλειο πατροπαράδοτο Φαγιούμ μου και μ’ αρέσει πολύ…[Γελάει.] Ο αμώμητος…[Σε τόνο κυνοκαυστικό.] Ο Αναξαγόρας…Ο Μαικήνας…[Σε τόνο καγχαστικό.]Ο μεγάθυμος…Ο αλτρου˙ι˙στής… [Ξαναγελάει.] Ξέρεις κάτι Λουκίλλα; Μου έπεσε απ’ το ουράνιο στερέωμα στου νου μου τον δίσκο τον ηλιακό η Άρκτος η Μικρή…Την συζυγία σου την τερμάτισε ο αγαπημένος σου Πατερούλης, επειδή μήπως η μητέρα μας και ο εραστής της τον χαροντοποιήσουν συναμφότεροι, είχε δεηθεί…Ποιος είπε ότι οι τραγωδίες του Σοφοκλή δεν μπορούν να γίνουν αυτοπρακτική;[Σα να ’χει έναν κόμβο από βάλσαμο καταπιεί.] Και οι δύο γονείς μας παρακολουθούσαν ελληνική τραγωδία πολύ…[Ως επάξιος Οιδίποδας θα διπτυχοποιηθεί.]Οι Έλληνες εκτός απ’ την μαρμαρογλυπτική, ως όργανο στο χρωμόσωμά τους είχαν και το αμφιθέατρο δίπλα στην γαστρική περιοχή…

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Δεκαπέντε άτομα αποτελούσαν την χορεία…Και έναν περιφερειακό πόλο εξουσιας με τα κεντρικά τρία…[Φθίνουσα στην διδακτική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στο δράμα, γιατί είκοσι και τέσσερα ήταν ηλιοφωτολουσμένα στην κωμωδία…[Αιθέριος την θέση της Λουκίλλας στροβιλίζει.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Μην ξεχνάς Κόμοδε πως θα εναλλάσαμε τους ρόλους αν παίζαμε τραγωδία…Εσύ θα έπαιζες τον Αίγισθο, εγώ τον Μάρκο Αυρήλιο Αγαμέμνωνα και η μητέρα μας την Κλυταιμήστρα…[Σε ύφος παραφοράς.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ξεχνάς πως στις Τρωάδες άνδρες μόνον έπαιζαν τα πρόσωπα τα γυναικεία…[Με ύφος ανιστορικής αξίας.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Ας αρθούν στο μέλλον οι οιστρογονικοί περιορισμοί… Σταμάτα όμως…[Κουνάει πέρα-δώθε την κεφαλή, λες και εφιάλτη έχει δει.] Είναι κλεψίτυπες αλήθειες, όσες το φιλώνητο και φιλήδονο στόμα σου εκπηγάζει… Τέτοια γνώμη έχεις για τον πατέρα σου;[Με διάδικου παρουσιαστικό που μόνον μια ετυμηγορία έχει στο μυαλό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τέτοια και χειρότερη…Δεν ήθελε συναυτοκράτορα…Απ’ τον Αντωνίνο τον Ευσεβή ως θεσμός του είχε επιβληθεί…[Κρούει με το κινεζικό του χέρι της καρδιάς το επίκεντρο τρις.]Υποκριτικά έκανε πως στον Λεύκιο Βήρο έσπερνε αγάπη…Και έπαιρνε την μητέρα μου σε όλες τις εκστρατείες είτε στην τραμουντάνα είτε στον λεβάντε, για να ’ναι ελεγκτή…

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Αυτοκράτορα στην μοίρα της, ποια θα ’ναι του ρόλου η διανομή;

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Τριακόσιες εξήντα είναι όλες και όλες…[Σε ύφος εγκυμονούσας αποβολής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και πέντε που στην δική μου παλάμη έχουν προικοδοτηθεί… [Δείχνει στον Περέννιο τα πέντε δάκτυλα της λαιάς του παλάμης και τρις ως ταχυδακτυλουργός τα λαιλαποκατεβάζει.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Φανείτε επί του παρόντος επιεικής…[Με φρόνηση επιφανειακή.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Δεν αποζητώ του αδελφού μου τις Χάριτες…[Την σκόνη στου αυτοκρατορικού δώματος τον ερυθρόμορφο τάπητα επιθεωρεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μαζί με την Κορνιφίκια και την κόρη της ας μετακομίσουν στο Κάπρι…Και αν σε όργια μέρος δεν λάβουν -όπως εκείνα που διοργάνωνε ο Τιβέριος- όλες τους εν μια νυκτί ας πεθάνουν…[Μιμούμενος του Καλιγούλα την προτομή.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Ο εκμαυλισμός είναι έγκλημα ασύμβατο με τον αναδελφικό προστατευτισμό…[Σε ύφος κατηχητικό.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Καλλίτερα στο Μαυσωλείο του Αδριανού ας κάνω συντροφιά με το πτώμα της μητρός μου και τις στάχτες του πατρός μου…[Ως Αντιγόνη ομιλεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Damnatio Memoriae θα ’πρεπε να ’ναι η δική σου καταδίκη…[Με την ψυχή του σε απόπειρα στον ενεργειακό βόρβορο του σώματός του να συνενωθεί.] Δεν σου αξίζει η θεοποίηση Μεγάλη Αδελφή…[Με ύφος Θέμιδος.] Το άγαλμα της μητρός θα δεσπόζει στο ναό της Κυθέρειας εσαεί, αφού τα παιδιά της απ’ αυτήν είχαν αλιευθεί, όπως η Θέτιδα στην αγάπη είχε βαπτισθεί…[Με ύφος μητρογονικό.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Και όχι μόνον τα τέκνα της Σεβαστέ Αυτοκράτορα…[Ο Κόμοδος πως δεν άκουσε τον αντίλογο του Περέννιου θα μασκοποιηθεί και στον ογμό του λόγου του πως είναι ο συνεχιστής, ώστε με το τέλος του να συμπίπτει η αρχή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δεν σου αξίζει καμία ανέγερση δίπτερου αδελφή…[Κάθεται μετά ραστώνης στον θρόνο του.]Θα ’θελα τ’ όνομα σου απ’ της Ρώμης τον Καμηλοπαρδάλειο χάρτη ν’ αποσβεσθεί…[Με ύφος στρατηλάτη - θριαμβευτή.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Ο πατέρας μας Κόμοδε δεν πιστεύω ότι θα σκότωνε τον σύζυγό μου, για την διαιώνιση της δικής του φατριακής φυλής…[Αντεγχειρηματική.] Αντιθέτως η μητέρα μας και το γνωρίζεις καλώς πολύ, πως την μομφή για δηλητηριασμούς προσώπων και δολοφονίες άλλων είχε προσδεχθεί…[Σε αψεγάδιαστο τόνο ομοιότυπο.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ξεχνάς αγαπητή αδελφούλα πως ναι μεν ο κλεινός Μάρκος Αυρήλιος ενδεχομένως να θαύμαζε την ενασχόληση του συζύγου σου με τον Γιουβενάλη, τον ασιανικό αττικισμό του και την γραμματική, μα δεν ενέκρινε καθόλου την ίδρυση ταβέρνας σε ατμόσφαιρα οικιακή…[Τα χέρια του σε ανιούσα κλίμακα διακινεί.]Ξενυχτούσε με αγέλες ηθοποιών και φίλων, ως η πρώτη ακτίνα του ήλιου γίνει σ’ αυτούς συναπτή…Η συμπάθειά του προς τις αρματοδρομίες και τα παιχνίδια στο Κολοσσαίο πάντοτε με την γαιήοχη αποδοκιμασία του πατρός μας Λουκίλλα είχαν θεμελιωθεί…[Σε τόνο πάσης μαθήσεως και ξαπλώνει πλησίον της κατά γης, ακουμπώντας τον δεξιό αγκώνα του στο δάπεδο, απτόμενος ως πούπουλο την παρειά της την ορθοδρομική.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Παρόλα αυτά Κόμοδε οφείλουμε να ομολογήσουμε πως οι στρατιωτικές ικανότητές του υπήρξαν ανυπέρβλητες για τα ρωμαϊκά ήθη…

[Του το σιγοψιθυρίζει με λεοντόμορφο στυλ στο αυτί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Περίεργο, γιατί εγώ νόμιζα ότι σε πιο επιδέξιους αξιωματικούς απ’ τον ίδιο οι αρματηλατικές επιχειρήσεις κατά των Πάρθων είχαν ανατεθεί…

[Σε τόνο μεφίτη.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Υποτιμείς ακόμη και σήμερα του ανδρός μου την τιμή που για τ’ ανδραγαθήματά του στα πεδία των Ηλύσσιων μαχών του Αρμενιακού είχε υπολάβει την επιγραφή…[Το πρόσωπό της με ένταση θ’ αποστραφεί.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Και μάλιστα Κόμοδε απ’ ότι έχω πληροφορηθεί εκ Ρωμαίων στρατιωτών εκείνης της εποχής που πολέμησαν με την οξεία του, η εύχαρις

και γαλέρια διάθεσή του ανεβίβαζε των στρατιωτών του την ηθική…. [Αφιστάμενος του αδελφικού ζεύγους πιο πολύ.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ελπίζω όχι με την τακτική αυτή…[Ο Κόμοδος ως χορδές κιθάρας τα γεννητικά του όργανα θα υποδυθεί, ώστε στα σπάργανα η Άνοιξη να εκπτυχωθεί.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Σταμάτα οχετοφόρες διαθέσεις να εκφράζεις και να βεβηλώνεις του ανδρός μου την τιμή που ’χε απ’ τον πατέρα μας θεοποιηθεί, τον αυτοκράτορα τον λαοφιλή…Divus Verus…

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Divus Commodus…Ηθικόν ακμαιότατον αυτοκράτορά μας… [Νοθογελάει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εγώ νομίζω Λουκίλλα πάντως πως ο σύζυγός σου μετατόπιζε τις δικές του ηλάκατες σε άλλους, ώστε εξαίσια συμπόσια στον θίασο που τον ακολουθούσε στις σκηνές εκστρατείας των μουσικών και των ηθοποιών ν’ αποθέτει και η κακουχία που ο πόλεμος επιφέρει, ήταν μια λέξη που ο προσωποπαγής γενετήσιος του νευρών δεν είχε καταδέσει…[Θ’ αναπαλαιωθεί και προς την μεριά του Περρένιου θα κατευνασθεί.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Με την διασπίλωση του ονόματος του Βήρου αποδεικνύεις της δολοφονίας σου τον ζυγό απ’ την ωλένη σου την μακροσκελή…

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Και τι δεν θα έπιανε τούτος ο μακρύς, ηέριος καρπός στο σώμα του νεκρού Κουαδράτου και την κεφαλή…[Μ’ έφεση καγχαστική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Σκέπτομαι να την καταδικάσω με την ίδια ποινή που επιβάλλαμε και στον εραστή της, τον εκ κούνιας θαλασσογενή…[Κοιτάζει σαν λύκος τον Περέννιο που το θήραμά του είναι έτοιμο απ’ τους κυνόδοντές του να ορνιοποιηθεί.]Είναι ένοχη μοιχείας…Ου μοιχεύσεις…[Με αποστροφή.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Από πότε Κόμοδε έγινες θιασώτης της θρησκείας της ιουδαικής; [Με ύφος Ιουδίθ που στον Ολοφέρνη τα βέλη της ταχυδρομεί.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Η εκλογή αποσπασμάτων απ’ την λεύκη της θρησκείας αποτελεί την τροφοδοσία, με την οποία διαποτίζει ο εκάστοτε Μέγας Αλέξανδρος την κοινωνία…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Σωστά ο Περέννιος ομιλεί…[Με βλέμμα Μέλον.] Αν έχει κιονοστοιχηθεί κάτι το αγαθό ο χριστιανισμός ή ο ιουδαϊσμός γιατί από εμέναν να μην εναγκαλισθεί; [Κοιτάζει τον Περέννιο ως την μέση διάθεση που τις απώτερες σκέψεις του αντηχεί και τον θρόνο του θα ζηλεύσει πολύ.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Το επιχείρημά σου απ’ του Πρόδικου την ρεματιά έχει καταβολή …Ή ίσως απ’ το χέρι της Μαρκίας που στο νεκροκρέβατό σου κάθε βράδυ θα σ’ επισκεφθεί…[Ο Κόμοδος την αρκτουροπαρατηρεί.] Μη νομίζεις Κόμοδε πως δεν γνωρίζω με τι στο κρεβάτι σε ικανοποιεί…[Με ύφος Άργους.]Όλα το αέτωμά μου τα εξιστορεί…Η Κρισπίνα το σαλάχι στο κρεβάτι δεν έχει προσποιηθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αν είχα το ρόπαλό μου πρόσκαιρο εδώ, το κεφάλι της θα ’χε διαθλασθεί…[Απευθυνόμενος στον Περέννιο σε κατιόντα οφθαλμό, σύμμεικτο με δέος και αιδώ.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Λάτρης ήταν ο πατήρ σας της Ελλάδος…Η Στοά του Αττάλου… [Με προϊστορικό θωμασμό.]Τι κομψοτέχνημα…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γνωρίζεις ότι ο όαρ σου Λουκίλλα ήταν ένας πλάνητας στης Ρώμης το άστυ και πως δεν διερευνούσε κανείς την ατόφια ταυτότητά του;[Με ύφος πανεποπτικού εμπαιγμού.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Γιατί ήταν λαγώβολο με τον λαό και ήθελε ν’ ακούει από πρώτο χέρι τις στάσεις των πολιτών, δίχως τον φόβο της κατάδοσης στην διαφάνεια της αλήθειας των λόγων τους την άκαμπτη και σε ημιτόνιο απολογητικό… [Σε τόνο νηφάλιο και καταστρατηγικό.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Και εγώ που νόμιζα ότι κυκλοφορούσε στων περιχώρων τα πορνεία, για να κάνει δορκάδα την Λουκίλλα…[Κοιτάζοντας τον Κόμοδο και χασκογελώντας σε τόνο ανταρκτικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στην Έφεσο τον Βήρο δορυφορείς, ενώ εγώ με τον πατέρα μου μάρτυς είχα κατατεθεί στων Δελφικών Μυστηρίων την αποπληρωμή…[Απ’ τον θρόνο του.]

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Η μεγαλύτερη σου αδελφή και ομοαίμια σου πως είμαι, να μην το ξεχάσεις…[Σε τόνο μεταφυσικώς αποδημητικό.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Τι να κάνουμε με τον σύζυγό της τον Πομπη˙ι˙ανό;[Σε ύφος Αλ Καπόνε.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γέμελλο έπρεπε να την ονομάσουν…Όχι Λουκίλλα…Έτσι δεν θα προυπήρχε το πρόβλημα αν η σύζυγος ή η αδελφή μου ως Αυγούστα θα προσαγορευθεί…

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Ο νυμφίος μου, ο Πομπη˙ι˙ανός απ’ τις σκευωρίες σου θα εξαιρεθεί;[Σε ύφος αγχολυτικό.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Προτείνω Κόμοδε επειδή είμαι ακριβοδίκαιος, ο Πομπη˙ι˙ανός των κατηγοριών ν’ απαλλαχθεί…[Κοιτάζοντας του Κόμοδου της Κορδελίας το εγκεφαλικό νεφέλωμα από κάτω προς τα άνω.] Εδώ που τα λέμε ένα μενίρ αν βεβηλωθεί, μπορεί να προκαλέσει την μανία και το μίσος τόσο των θρησκόληπτων και των δοξασιών όσο και των φιλότεχνων, έστω και αν γίνει με την πρόθεση της εισαγωγής καινοφανών θεωριών…[Σα ’να την αμνηστεύει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Θα ’θελες Λουκίλλα πολύ και εκείνος όπως εσύ απ’ το μαίνος μου να διαφθαρεί…

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Δεν κατανοώ τι ακριβώς εννοείς…[Με θιασώτη υφολογία υποκριτική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Είναι οιστέον πόσο τον απεχθανόσουν και αποπειράθηκες με την εξώθησή σου στην συνωμοσία ν’ αναμειχθεί, ώστε να μην έχει της φιλύρας το κουτί να ζει…[Με χαρακτηρολογία σατανική.] Γι’ αυτό και τίποτε επάνω του δεν θα κατηγοριοποιηθεί….[Ως σταλαγμίτης κολαστής.] Θα μεμψιμοιρώ την υγεία του την δεινή και το γήρας του και θα τον αποδεσμεύσω εξόριστος όμως απ’ την Ρώμη ν’ αναπνέει και να ζει…

ΛΟΥΚΙΛΛΑ: Κόμοδε πόσο είσαι λεοντιδής! [Η Λουκίλλα και ο Κόμοδος αντινωτοί επί σκηνής, όμως εξ’ αποστροφής.]

ΠΕΡΕΝΝΙΟΣ: Από εδώδιμο που δεν αραρίσκεις και αν το επικαρπωθούν οι θηρευτικοί κύνες τι σε συγκινεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Παράλαβέ την από μπροστά μου Περέννιε και μαζί με την εξωμότρια αδελφή της και την κόρη της μέχρι το Κάπρι ας προσαχθεί…[Απ’ τον θρόνο του σαν γραίγος ανακινεί την χείρα του τη νεουορκέζικη.]Πριν το πτερό του χρόνου κυοφορία αλλάξει, θέλω όλες τους στον Άδη να έχουν διαμετακομισθεί…[Ο Περέννιος την σέρνει σαν αδάμαστο σκυλί και αμφότεροι αποχωρούν απ’ την σκηνή, αφήνοντας τον Κόμοδο στον θρόνο του στου Σκεπτόμενου την καμπή.]

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ

[Την 16-2-183 μ. Χ στο αυτοκρατορικό δωμάτιο θα μετουσιωθεί. Η Κρισπίνα

στο κρεβάτι αδαμική και από χρυσόσκονη κεντητή ατενίζει τον Κόμοδο σχεδόν στο προσκεφάλι της μ’ ένα ρόπαλο και με μια λεοντή παρεμφερή του Ηρακλή.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Γιατί Κόμοδε από Σιός τον ρόλο του ημίθεου έχεις σε δοκιμή;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί σ’ ένα σχήμα χωρίζει δύο κόσμους η διχοτόμος πλεγματοειδείς…[Με το ρόπαλο ως διάμεσο στις κνήμες του και σαν κάμπια εφιππευτής.] Σαν σήμερα η μητέρα μου Κρισπίνα είχε αφροδυθεί…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Περίεργο αυτό που ’χει ειπωθεί…[Έχοντας την επίγνωση του Κακού.]Τις δύο αδελφές σου στο Κάπρι δεν είχες λυπηθεί…[Με Πλαύτου μομφή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τις έστειλα εδώ και μερικούς μήνες να της κάνουν συντροφιά, για να μην νιώθει και ο πατέρας μου μοναξιά…[Μ’ ενδιαφέρον σε ψυκτήρα Μολιέρου.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Κόμοδε τι παμφεγγές ανέκδοτο…Πολύ γέλασα…[Κάνει πως γελάει.]Αληθεύει πως η Λουκίλλα και η θυγατέρα της διαμοιράζονταν τον επίδοξο δολοφόνο σου, τον Κυ˙ι˙ντιανό ως εραστή;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Έχει καμία σημασία Κρισπίνα; Είναι όλοι τους νεκροί…[Με ύφος αγγελόμορφου παιδιού που οι αστράγαλοί του έχουν κατακερματισθεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Και εγώ ζώσα - νεκρή ν’ αναμένω την Άτροπο στο Κάπρι να με καταδεχθεί…[Με φυσιογνωμία μελλοθάνατης.]Μόνον τα νομίσματα που μου αφιέρωνες ως λειψανοθήκες με αυτοκρατορική στοργή, θα θυμίζουν την θυρσοφόρο μου υπαρξιακή στους διαδόχους σου και τους υπηρέτες τους με απόκλιση ερωτονομική…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εδώ σκότωσα ευπατρίδη γυνή…Σ’ εσένα θα σταματήσω;

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Ίσως δεν εφιππεύω τόσο επιδέξια όσο ο Περέννιος ή ο Κλέανδρος

στα κύματα των σεντονιών και στα φοινικικά γράμματα των σωμάτων παραλιών σας…[Με ύφος ζηλοφθονίας.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αν δεν σταματήσεις, στην φωλιά του νου σου το ρόπαλο που αμφικρατώ θα υπεργειωθεί…[Το αναπτερώνει και το καθελκύει.] Στο πρόθεμά σου δεν θα επιδείξω καμία άλλη ανοχή…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Εδώ ανενδοιάστως απέκτεινες την ίδια σου την αδελφή και ισχυρίζονται πολλοί ότι τους θεράποντες ιατρούς του Μάρκου Αυρηλίου δωροδόκησες, για να φαρμακωθεί και να γίνεις μερικά χρόνια φωτός ο Αυτοκράτωρ στο σκοτάδι πιο νωρίς…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ψευδολογεί…Ψευδοθηρεί…[Κουνάει ανεπούλωτος απ’ τη Νέμεση και την Άτη την κεφαλή.]Όλα είναι ψευδή και των εχθρών μου η συκή…[Το ρόπαλο στον τοίχο θα μεταβιβασθεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Το ψέμα Κόμοδε είναι η μονήρης αλήθεια στης μαγίδος τον κόσμο που επέλεξες ως διάττων Προκύων να γεννηθείς…[Με ύφος παντογνωσίας Αθώρ.] Φαντάσου ότι είχες την προνομιακή, Θεός να γεννηθείς από γαλανή γενεή και αυτοκρατορική…Άλλοι δεν γνωρίζουν αν ναοπόλοι ή από στάνη έχουν επαγωγή…[Μ’ έπαρση Μερόης.]Το ιώδιο νερό του Σάλβιου Ιουλιανού και του Πάτερνου πάντοτε θα σε κυνηγεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στην προηγούμενη ζωή σου ως κάποια Άρπυ˙ι˙α μάλλον πρέπει να ’χες υπάρξει…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Και θα σε θηρεύω, όπως ο μετά θάνατον Ιησούς Χριστός που η Μαρκία τις νουθεσίες Του σε διδάσκει…Αμφότεροι αν ήθελαν, μπορούσαν να σ’ είχαν δολοφονήσει…[Γελάει και με το σιδηρούν της χέρι του αιδοίου της θα κατεργασθεί τα εξωτερικά χείλη.]Απ’ τα στρατεύματα του Σάλβιου Ιουλιανού μπορούσε ανά πάσα στιγμή η εξουσία σου ν’ ανατραπεί, ενώ ο Πάτερνος ως αρχηγός των πραιτοριανών το ίδιο να πράξει, λόγω της μεγάλης εκτίμησης που έχαιραν απ’ τους οπαδούς τους και οι δυο…[Σύμμεικτη πάθους και μανίας αντεκδικητικής επελαύνει στο σημείο g.]Τον Μάξιμο και τον Κονδιανό διαβίβασες στης Δήμητρος την ράχη….Γιατί αυτό είχε συμβεί;[Με θεσπέσια και αισθησιακή φωνή, αναμένοντας του εραστή της την εισβολή στην εν λόγω περιοχή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Οι Κυ˙ι˙ντίλιοι γεμάτοι παροράματα είχαν φύσει γεννηθεί…Είχαν στρατιωτικές ικανότητες, πλούτη, ενώ υπήρξαν καλλιεργητοί και φιλομαθείς …Οι ηγεμόνες ξέρεις παντοιοτρόπως πρέπει ν’ αποκόπτουν τα σπαρτά τα εξέχοντα …[Με ύφος σαρκοφάγου άνθους.] Η τάση η πληθωριστική τέτοιου είδους προσώπων πρέπει, όπως καταλαβαίνεις να υπονομευθεί…[Με ύφος σαρκοφάγου ζώου.] Ο χριστιανισμός απέχει σήραγγες φωτός απ’ την αυτοκρατορική μου ιδεολογία την πανθειστική…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Γιατί πιστεύεις Κόμοδε πως ο υ˙ι˙ός του Μάξιμου, ο Σέξτος Κονδιανός ήπιε αίμα λαγού, μόλις πληροφορήθηκε την εν Συρίη καταδίκη του την τυμβοελεγειακή;[Αναστενάζει εξ’ ηδονής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί θ’ αποζητούσε φαίνεται με την επιτάχυνση του λαγού η ποινή του ν’ αποτραπεί…[Καθήμενος στο κρεβάτι με την πλάτη του αντινομική σ’ αυτήν.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Και γιατί υπέπεσε απ’ τον ίππο, αναζυμώνοντας το αίμα του λαγού σ’ εμετό;[Με του Αθνάρ το χέρι του την πλάτη του την αποδασωτική του θωπεύει. Εκείνος αντίδραση δεν παραθέτει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί απέκτησε την ζωώδη γνώση και την Θωωθική…[Με ύφος ευπαίγμον και σεραφειμικό.]Πέφτοντας απ’ τις δυο χάρισε την τύχη του στην γη που θα επισκεπτόταν σε αιολική στιγμή…[Η Κρισπίνα στα πισινά του θα παρελάσει. Πάλι δεν φαίνεται ν’ αντιδράει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Και όχι γιατί το άλογο τον κατενίκησε και την τύχη αλλά επειδή την ζωή του αγαθού εξεδίωξε στο εσώτερό του;[Πλάγιος λόγος δίπλα στο κλινιαίο ρήμα το εξαρτυματικό της.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στις 7 Μαρτίου έχει γενέθλια η αδελφή μου η Λουκίλλα…

Ως τότε μπορώ να παρατείνω να λευκιπποσοφώ…[Η Κρισπίνα σε τρικυμία θα υποδυθεί τον φαλλό. Εκείνος στην λίμνη των αναστεναγμών.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ:Γενέσια Κόμοδε…[Σε τόνο επιδιορθωτικό και ανακατασκευαστικό.] Δεν εκοιμήθη…Απεβίωσε…Στις 2 Φεβρουαρίου είχε γενέθλια και ο Δίδιος Ιουλιανός…[Αμφότεροι σφύζουν ηδονής.]Τον φιλοδώρησες με του συγγενή του την θανή…[Επιταχύνει και για τους δυο τον ρυθμό.]Κόμοδε δεν θέλω από εσένα στα γενέθλιά μου θρίαμβο αντιπαρθικό…Θα ’ναι το λιγότερο αιματηρό ή ένας λανθάνων λαβδακισμός…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Κατάπαυσε τα κλέη μου να χλευάζεις…[Κάθιδρως και ασθμαίνων σεξουαλικώς.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Το ξέρεις ότι ο Κονδιανός ενέταξε σε μια καιόμενη λάρνακα ένα κριάρι; Τι μπορεί να συμβολίζει αυτή η πράξη;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πως ο Σαμνιτικός και ο πελταστής μόνον θανή επιφέρουν και πυρ…[Στο χέρι της κάτω απ’ την σινδόνη το σπέρμα του θα διαχυθεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Και όχι πως είναι ένας εξιλαστήριος αμνός;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτό θα το αιτιολογήσεις εσύ…[Μεγαλόπνοη λόγω της εκσπερμάτωσης παύση.] Όχι εγώ…[Ακόμη μεγαλύτερη ανάπαυλα γλωσσική.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Μου φαίνεται πως ο χρησμός που εξέδωσε το μαντείο του Αμφίλοχου στην Κιλικία ανεδείχθη αληθινός…[Μοιάζει με πρόταση τελική και εκείνη.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εγώ είμαι ο λέων και η έλαφος ο Σέξτος Κονδιανός…[Πλέον χαλαρός.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Είσαι το παιδί που έπνιξε στην κούνια του τα φίδια των Κυ˙ι˙ντιλίων…[Με ικανοποίηση τόσο απ’ τις δικές της πράξεις, όσο και απ’ του Κόμοδου τις ανυπότακτες προτάσεις.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί είμαι στο μεταίχμιο ανθρώπων και θεών…Έχω τα προνόμια και τις αρετές και των δύο οντολογικών κατηγοριών…[Απ’ την κλίνη θα εγερθεί εμπράγματος και δικαιοπρακτικός.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Πάντως παραγωγικά κεφάλαια Κόμοδε που εστάλησαν στην Ρώμη δεν ανήκαν σ’ αυτόν…Ίσως και ο Δίων Κάσσιος να συναινεί σ’ αυτό…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ίσως…Αλλά απ’ αυτήν την υπόθεση έγινα ευπορότερος, αφού δημεύθηκαν οι περιουσίες των πολιτών των προστατευτικών σ’ αυτόν…[Ο Κόμοδος παιχνιδίζει τον τρίποδα βρεφικώς.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Για να εξιλεωθείς στην Τίρυνθα Κόμοδε, δεν υφίσταται το αίμα των παιδιών σου….[Με το αλκαίο της χέρι απ’ το παχύρρευστο σπέρμα του σχήματα της γεωμετρικής περιόδου γύρω απ’ τον ομφαλό της μορφοποιεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δώδεκα έτη μοναξιάς Κρισπίνα δεν είναι ψίχουλα…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Η αρπαγή του δελφικού τρίποδα δεν σ’ έκανε Κόμοδε το μέλλον σου να ενοραματισθείς…[Ο Κόμοδος γονυπετής απ’ την βιετναμέζικη του κρεβατιού οπτική τα σχήματα απ’ το σπέρμα του φαίνεται πως θα καταπιεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί μόνον οι καλές τέχνες να ’χουν επιχρισθεί με την Θετταλή;

[Στου δείπνου την μεσοδιαστημική.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Γιατί Κόμοδε ραδιότερα βλέπουμε απ’ του "εγώ" τη Νουβία των άλλων τα λατιφούντια και εποπτεύουμε τα σημεία τ’ Ουρανού που τα σκεπάζει, πότε για ν’ αποδώσουν τους καρπούς τους και τις εργασίες της καλλιέργειάς τους…[Πασιδήλως με πενθιμημερή ηδονή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δώδεκα έτη μοναξιάς Κρισπίνα δεν είναι ολίγα…[Ομοιάζει σα ’να μονολογεί, όπως ένας Αθηναίος στην Εκστρατεία την Σικελική.] Νόμιζα ότι με την διαρπαγή του τρίποδα πως ο Απέλλων θα μ’ ερωτευθεί…[Η Κρισπίνα του κατακρατεί την γιρλάντα απ’ τα άνθη στην κεφαλή.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Θα έπρεπε να ’σουν ο Οβίδιος της γης και όχι μόνον της περγαμηνής![Επιφωνηματική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο λόγος έχει μέσα του τον χρόνο και στις τρεις διαστάσεις του…

[Η γλώσσα του προς την μήτρα της πελάζει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Όπως οι τοιχογραφίες της Πομπηίας…[Μουρμουρίζοντας.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Έχει τις ιδιότητες του χρόνου η αναπαράσταση η εικονιστική…

[Την μήτρα της έχει προσδιορίσει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Κόμοδε και η γλυπτική…[Σαν μια ακταιωρό που έχει στη Βενετία βρει της επαγγελίας την γη.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Κρισπίνα και ο Λεωχάρης…[Η γλώσσα του εντός της κολποθραύστης.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Στην Θήβα προσδόκησες την ευδαιμονία και στην Αργολίδα την καλλιέπειά της…[Αναστενάζει πάλι.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Πίσω απ’ το κάτοπτρο των λέξεων το κελάρυσμά τους έχει εντοιχισθεί …[Ως παρέκβαση απ’ την επίδοση της σεξουαλικής πράξης. ] Φωνήεντα ανάμεσα σε σύμφωνα σαν σκαλοπάτια που η κανονικότητά τους έχει εναρμονισθεί….[Μπουκωμένος απ’ το σεξουαλικό του επιδόρπιο.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Και γεννιούνται οι λέξεις σε απόκρυφες επωδούς….Ναι….Να γνωρίζεις το μέλλον ωφελεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τόσο όσο το παρελθόν ν’ αναπολείς…[Ευσύνοπτος.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Τελικώς με τα τρία σου πόδια ενώθηκες με τον Θεό…[Επιθέτει τα χέρια της στου Κόμοδου το κεφάλι, ωθώντας τον στου πλατωνικού της σπηλαίου τα βάθη.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η ευρωστία μου η σωματική υπερέβαινε της θεσφατολαγνίας την αρετή….[Σε εφηβική συγκοπή.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Και η αυτοκρατορική σου πυγμή της επιφάνειάς της αναδιπλασιαστική…Ναι…Ναι… Ποια είναι Κόμοδε της νίκης σου επί του λιονταριού η ερμηνεία η αλληγορική;[Ο Κόμοδος τρίχες στο στόμα του αφαιρεί, αναγόμενες απ’ της Κρισπίνας την ηβική περιοχή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ότι στην αγάπη πάλεψα και την καρδιά της κατέκτησα στην ράχη….[Μοιάζει σαν δελφίνι να χαμογελάει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Γι’ αυτό Κόμοδε σ’ είχαν γυναίκες και άνδρες ερωδιοδεχθεί;

[Σε αναρώτηση τεχνητή, γνωρίζοντας την ανταποκριτική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ίσως να ’ναι και ένας λόγος αυτός…[Διατεταραγμένος απ’ την διαλογική συγκοπή.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Και γιατί το δέρας του λιονταριού είχε απ’ την χείρα σου αποσυσχετισθεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί έχω γνωρίσει μόνον την επιδιδυμίδα της αγάπης…

[Η Κρισπίνα το δέρας των χεριών του προσάπτει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Ο Τυφώνας του μυαλού σου και η Χίμαιρα σου απεβίωσαν μαζί με το λιοντάρι…Στην Αμυμώνη τα βέλη σου Κόμοδε την υδρία δεν είχαν διαγράψει…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Οι καιόμενες δαδες του Ιόλαου έθεσαν τέλος στου πολλαπλασιασμού του κακού την προβληματική…[Ως μεθυστικός λίθος οργιάζει στην θηλυκή της σχισμή.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Έχει διαφανεί πως το κακό στο απυρόβλητο δεν θα εξοβελισθεί… Το έσχατο κεφάλι της γιατί το ενταφίασες στην γη;[Αναστενάζει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί είναι και το τέλος του κακού η αρχή…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Την δόξα του Μελέαγρου είχες μιμηθεί και με τον ήλιο σου Κόμοδε

έβαλες δίχτυα στου Ερύμανθου το ποτάμι…Εξαρκεί…Η πεδιάδα μου απ’ την γλώσσα σου έχει οργωθεί…[Ο Κόμοδος διαζευκτικός πλησίον της.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο Χειμώνας και τα νιφαδιασμένα του τοπία πάντοτε δανειοδοτημένο χαλινό έχουν χρειασθεί…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Ίσως όχι τυχαίως ο Φόλος σε φιλοξένησε και σου έδωσε απ’ την οινοχόη του να κερασθείς στο σπιτικό σου…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ίσως όμως για τούτο τον λόγο τον έβλεπα μισό άλογο και μισό άνθρωπο…[Κάνει το άτι, χλιμιντρίζοντας μπροστά της.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Στην ευωδιαστή αναπνοή σου με λωρίδες γρίφων οι κένταυροι είχαν συνασπισθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί θα ’θελαν η αύρα μου να ’χε απ’ τις γνώσεις τους διατρυπηθεί…[Περπατάει γύρω απ’ το κρεβάτι με έμφυτη χάρη.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Ως πασσάλους την αύρα σου έτρωσαν και τα πεύκα μετέωρα…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Των νεκρών ήθελαν να μου χαρίσουν τα Ταναγραία όνειρα…

[Της διασφαλίζει με πονηριά το μάτι.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Γιατί η Νεφέλη η μητέρα τους επέρριπτε απ’ τον Ουρανό θύσανους βροχής;[Ως ηθοποιός τραγελαφική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί Κρισπίνα ο Κελτιβηρικός και τα Φάρσαλα υποπρόξενοι μόνον σκιών στα γένη των ανθρώπων, των ημίθεων και των θεών…[Υφαρπάζει το ρόπαλο που ’χε αδειαδοτήσει στο κρεβάτι.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Διεκδικούσαν τον άκρατο οίνο απ’ την γλώσσα σου…[Η γλώσσα της απ’ το στόμα της στην Σιβηρία, σε άνοδο και πτώση παλμική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η γλώσσα μου είναι θαυματουργή, οσία και υποβλητική… Ακόμη και ο οίνος που πίνω ενώπιον μου γονυπετεί…[Ξαναξαπλώνει με το ρόπαλο στο κρεβάτι.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Οι τιτανιαίοι ογκόλιθοί τους εκσφενδονίζονταν ράγδην, ώστε η καρδιά σου λαθροθηρώντας άδεια άνευ αποδοχών να παραλάβει…[Το ρόπαλο ανάμεσα στα σκέλια του με τον δυ˙ι˙σμό των χεριών της θα λειάνει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τίποτε δεν κατάφεραν, γιατί η καρδιά μου δεν έληξε στον ακατάλυτο ρυθμό της, για εσένα να χτυπάει…[Το λοφίο της καρδιάς με τα δυο του χέρια θ’ακροασθεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Κόμοδε οι ήχοι που προφέρεις, την ψυχή μου δονούν με γράμματα αρχα˙ι˙κά και μερικές φορές μαιανδρικά…[Με το σιελώδες της στόμα αποτυπώνει στου ροπάλου την επιφάνεια σημάδια κέλτικα και προ˙ι˙στορικά.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στην Έπαυλη των Μυστηρίων θα προτιμούσα να ’χαμε εξεικονισθεί…[Το ρόπαλο θα παραμερισθεί και η Κρισπίνα ενώπιον ενός φαλλού σε στύση θα παρευρεθεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Οι σχιστολίθοι τους Κόμοδε ήταν η καρδιά τους και οι υπώρειες που με τις ακτίνες σου υπεράσπισες τα αισθήματά τους…[Στο τμήμα οκτώ του πέους του Κόμοδου σε ικανότητα πιστοληπτική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο Φαέθων Ουρανός άνοιξε και η μεγαλοπρέπειά μου διεφάνη…

[Της διευθύνει προς το πέος του το κεφάλι.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Οι όρνιθες απ’ την κοιλάδα που κατόπτευες είχαν εξοστρακισθεί…

[Κοιτάζοντας τον νατουραλιστικό της δονητή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τα χιόνια των οροσειρών ήταν η φωλιά τους και εύλογοι σαρκοφάγοι…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Οι αγγελιαφόροι των ελών απομυζούσαν από ό,τι φαίνεται

το περίβλημα του λαγώου σώματος των βροτών…[Τον ιθυφαλλισμό του Κόμοδου σε διάσπαρτα σημεία φιλάει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και στις οπώρες της γης, για να μην τους προοικονομούν οι θνητοί έβαιναν και ενίοτε για την σιτοδεία τους κατέτρωγαν…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Τι να περιμένει κανείς απ’ τις ανεμοπτερόεσσες άγλιδες του Άρη…[Τα χέρια της σε διαγώνιο σχήμα προς τον Ουρανό έχουν απογειωθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πάντως όχι της Τα˙υ˙γέτης το ανάγλυφο το αναθηματικό…[Με μελιού επιτονισμό απ’ τον Τιμόθεο τον σεξουαλικό.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Τα κέρατά της ήταν χρυσά και τα πόδια της από χαλκό…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ήταν η ωογονία της ετεροίωσης των ανθρώπινων ειδών…Ναι…

Ετσι…[Της Κρισπίνας το στόμα το πέος του ολοκληρωτικώς θα ενδυθεί.]Στα κέρατά της επικοινωνούσε με τον Χρυσοκόμη ή την Λοχεία και στα πόδια της με τον Άδη…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Οι απόπειρές σου λόγγοι σκήπτρων…[Με άνεργη την αναπνοή.]Ως τον ωαγωγό των Υπερβορείων…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δεν γνωρίζουν σύνορα τα πέταλα των ρόδων της πανσελήνου…

Ναι…Έτσι…[Με τα χέρια του καταστρατηγεί το επίμαχο και ορθό σημείο.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Πήγες να την σκοτώσεις στον Λάδωνα Κόμοδε, μα επενέβησαν

ο Ισμήνιος και η Φοίβη…[Ως η μετενσάρκωση της Αγαύης.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στο ολύμπιο στοιχείο του πρέπει να υπακούει κανείς…

[Μοιάζει στα δόντια της να ’χει παροπλισθεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Δώδεκα ταύροι φάληροι κλειδωτοί από κοπριά πυκνή…

[Σε παραζάλη.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Οι δώδεκα του χρόνου μήνες απ’ την μέλαινα του σύμπαντος μαγεία, αγνοί και καθαροί….Ναι…Έτσι…Έπρεπε η τελευταία απ’ το χέρι ανάμεσα στα πόδια μου ν’ αποκαθαρθεί και να εξαγνισθεί…[Κρουνοί σίελου

ως μπογιές τον λαιμό του χρωματίζουν.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Η οπή στον τοίχο τον έξεργο;[Το δάκτυλό της στην ανάλογη ενσάρκωση της έννοιας θα μεταναστεύσει και θα τροχιαθετηθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο ποταμός της προέκτασης του χεριού μου ανέβλυσε και την κόπρο καθάρισε, ώστε να ’ναι διαυγής…[Με ηδονή που ’χει μεγιστοποιηθεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Την δεκάτη δεν εισέπραξες τουλάχιστον ως ηθική ανταμοιβή…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δύο αφέντες συγχρόνως να ευεργετείς δεν μπορείς…[Ο Κόμοδος στο στόμα της διεκπεραιώνει επιτυχώς την ταυτότητα του την ερμαφροδιτική.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Εσύ πάντως Κόμοδε στην αποστολή σου υπήρξες επιτυχής…

[Εκείνη στην θέση της θα επαναφερθεί.] Τι συμβολίζει Κόμοδε ο ταύρος που απ’ την θάλασσα είχε εκβληθεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πως στο συναίσθημα επικράτησε η Θεία Λογική…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Όταν όμως ο Μίνωας αθέτησε την υπόσχεσή του στον Δαμαίο ο ταύρος να θυσιασθεί, τότε εκείνος είχε αφηνιασθεί…[Τον λαιμό της χειραφετεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η λογική όταν την φαραωνική βασιλεία δεν υπηρετεί, καθίσταται κυκλοτερής…[Ημιλιπόθυμος απ’ την πρότερη σεξουαλική ακμή.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Και πως έγινε η απαγωγή του απ’ την Κρήτη στην Αργολική γη;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Διέσχισα τους ρόχθους της θαλάσσης με τον ταύρο εις την ράχη…[Της φιλάει των μαστών της τις ρώγες και τις σπαράσσει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Ποιο ενδέχεται να ’ναι το νόημα τούτης της πράξης;[Αλληγορική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πως καταδυόμενος στο συναίσθημά σου η υποχθόνια σου περιοχή έχει ελκυσθεί απ’ την καταιγίδα την βαρυτική…[Καταφέρνει σύγκορμη να την ανατριχιάζει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Τουλάχιστον εκεί με του Διομήδη τις φοράδες δεν είχες συναντηθεί …[Με φωνή παθητική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εδώδιμα τα θραύσματα των αρρύβαλων που εναπόθετε η θάλασσα στης Θράκης το περιγιάλι…[Με φωνή ενεργητική και αρρενωπή.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Οι λάγηνοι της θαλάσσης, θηλυκοί ιππόκαμποι, του Διομήδη νηοθραύστες, υπηρέτες άνεμοι…[Σε διάθεση νήτεκνη και παθητική.]

ΚΟΜΜΟΔΟΣ: Ο ήλιος μου τα δαμάζει όλα…[Σε διάθεση μέση και αλωτική.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Ο ήλιος σου Κόμοδε είναι όπως τ’ Ουρανού οι νεφέλες: Νομαδεύει…[Κατευθυνόμενη απ’ την ροπή του δείκτη που τα δάκτυλα του επιδρούν στα ωρολόγιά της τα μαστοειδή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η αρχοντιά μου ελλιμενήθηκε ως την Ασία την Μικρή…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Τι Κόμοδε η ζώνη της Μελανίππης για εσένα εκπροσωπεί;

[Σ’ ερεθιστική πρόταση απαρεμφατική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πως πιέζει και διασφίγγει την ψυχή των γυναικών ο Μιθιδρατικός …

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Στου Κέρβερου τα δόντια ν’ αποδώσεις την Βασίλισσα των Αμαζόνων, δεν ήταν ευγενές αέριο ούτε ιππικό…[Με τα δόντια του στην έλλογη της θηλή ένα νύγμα ποιεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Όσες γυναίκες την εφέλκυση για Τριανδρικό κατέχουν, τους χαρίζω το αντίβαρό του…[Με πρόστυχο βλέμμα.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Ένα παράβολο ήθελες να πεις…Ο Γηρυόνης είχε κεφαλές τρεις; Γιατί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η ιδέα που επιγέννησε την έννοιά της και τον ένυλη ανάκλασή της στην γη…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Εκτός όμως απ’ τον Γηρυόνη, για να συλλάβεις το ποίμνιο των αγελάδων του, χάρισες το νόμισμα στον σκύλο του, τον Όρθρο και τον ποιμένα του τον Ευρυτίωνα…Μπορώ να μάθω το γιατί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο σκύλος συμβόλιζε των αγελάδων τη θανή και ο βοσκός ό, τι από εμένα δεν θα μπορούσε ποτέ να πρεσβευθεί…[Με ροπή προεξαγγελτική.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Ο Γηρυόνης ήταν η συναίρεση του Χρυσάορα και της Καλλιρόης νύμφης…[Τώρα και της Λούξεμπουργκ η θηλή είναι δαγκωτή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Οι άνθρωποι υπόκεινται σε δίπλότυπα, γραμματικά και συντακτικά φαινόμενα που τις λέξεις τους μεταποιούν…[Με λαγνεία συνεχίζει στα στήθη της να ’ναι ορειβάτης.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Το χρυσό ξίφος τ’ Ουρανού και η θυγατέρα του Ωκεανού γέννησαν τον Γηρυόνη που τις αγελάδες - νέφη είχε την ιδιότητα να ενοποιεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τρία κεφάλια…Το γράμμα ύψιλον στον Ουρανό….[Ένδον επιφωτισμένος.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Η σε αντιστροφή η αλφάβητος δικτυωτή, ενώ στα σημεία των άκρων ένα τρίγωνο που αποθεώνει αφ’ υψηλού την γη…[Σαν άνεσης απόσπασμα να ’χει από μυθιστόρημα αναγγελθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Απ’ την Ερύθεια ανέκυψαν οι ερυθρόμορφου τύπου αμφορείς…

[Απ’ την διερεύνηση έχει ένθεος ουσιασθεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Καλλίτερα απ’ την Ωγυγία…Αμαρτία έχει αντιλογισθεί η κλοπή…

[Σα να ’ναι μαθήτρια που αποστηθίζει κείμενα.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και ο Γηρυόνης ως κλεπταποδόχος τις αγελάδες του ήλιου οδήγησε στην δική του γη…. [Η Κρισπίνα το σεντόνι θα τραβήξει προς το μέρος της, ώστε τα στήθη της να ’χουν επικαλυφθεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Χάρισες δύο κολόνες στην Αφρική και στην Ευρωπαία γη…

[Θαυμαστική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Για να βλέπει η μία απέναντι απ’ την άλλην τα δώρα που έχει η καθεμιά…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Ακόμη και τις αρκτικές αδελφές χωρίζει η υδρηλή γη….Η πράξη σου όμως ίσως να σήμαινε, πως είναι ένα Ηραίον ημιτελές η γη που θα χρειασθεί επισκευή…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ίσως…Όπως και πολλά άλλα…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Τα μήλα των Εσπερίδων, γιατί ήταν από σκόνη χρυσή;

[Ο Κόμοδος τώρα της χτενίζει με τα χέρια το μαλλί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί στην αριστοκρατία η αμαρτία είναι πιο πελιδνή…

[Με μάτι αλωπεκής.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Τον Ουρανό όμως στους ώμους σου συγκράτησες, ώστε ο Άτλας να προβεί στων μήλων των χρυσών την συγκομιδή…[Διαβιβαστική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Είναι η γνώση των μυστικών που μου παρόρμησε η κυανόχρωμη, αιθερική, γαλαξιοειδής σκόνη και μετέδωσα στο άχθος της το γένος των θνητών…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Γιατί τα χάρισες στην Αθηνά;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί αφού δειπνήσουν στην αμαρτία τ’ άριστα κράτη, αποκτούν την ελιά…[Στο στόμα την φιλάει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Η αιχμαλωσία του Κέρβερου και η ανάβασή του απ’ τον ΄Αδη;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Την παγίδευση του σκότους απ’ το φως και την διακοίνωσή τους εις τις μάζες των ανδρών…[Στον λαιμό την φιλάει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Κατήλθες εις τον Άδη με την καθοδήγηση του Ερμή…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ώστε να γίνει ευκοπότερη με του Κάτω Κόσμου τ’ άνθη η συναναστροφή…[Σε φάση επεξηγηματική και εανή.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Μου φαίνεται αυτοκρατορικέ Ηρακλή πως από εκδίκηση σκότωσες τον Ίφιτο και όχι γιατί σε θεώρησε υπόλογο στων αγελάδων του πατρός την υποκλοπή…[Προσανατολισθείς μόνον στην ευθύτητά τον ορίζοντά του δίχως περιβάλλοντα παρεκκλίνοντα.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μπορεί τα λόγια σου να’ναι και αληθή…[Σαν μικρό παιδί που κοιτάζει ναζιάρικα και σ’ επιφαινόμενη αιδημοσύνη την γη, ενώ με τα χέρια του σε σχήμα χιαστί.] Τον λόγο του αθέτησε πως την Ιόλη ως σύζυγο θα μου δανεισθεί…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Στην Ομφάλη σε κατηγόρησαν πως διήγες ζωή τρυφηλή και πως συνουσιαζόσουν με την ηδονή…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτό έγινε επειδή η χαίτη μου ήταν ποθεινή…[Πιάνει με νάζι τους βόστρυχούς του και με τάση αναστροφική.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Με τα γυναικεία σου ενδύματα θα ’θελα στα πόδια μου να γνέθεις το μαλλί…[Με τάση στον έρωτα στρατηλατική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η καταγωγή μου δεν ήταν ασιατική…[Γελάει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Γι ’αυτό και απ’ την Ομφάλη είχες εκτιναχθεί…Οι Μολίονες με τα δύο τους κεφάλια απ’ την γενναιότητά σου είχαν λυγισθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τα κεφάλια τους ήταν η προέκταση των μερών της δικής τους ψυχής….[Σαν πίθηκος τα στήθη χτυπεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Οι τερατογενέσεις είναι η κατωφέρεια της αμβροσιακής αιμομεικτικής…[Στο κεφάλι θα τον εναγκαλισθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γι’ αυτό και διεχώρισα τον Τήλεφο απ’ την Αυγή…[Με διάθεση περιπαικτική.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Το αν ο υιός σου ήταν πιο μακριά απ’ την Αυγή ή εσένα από ποιον αυτό θα εξερευνηθεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο διακτινισμός είναι στ’ ακροτελεύτια του σύμπαντος το άνευ χρόνου φως…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Αν Κόμοδε άλλην αγαπήσεις πλην από εμένα, την τύχη της μιας εκ των πολλών ενσαρκώσεων που κυοφορείς απ’ το αίμα του Νεσσου θε ’ν’ αποκτήσεις…[Του δίνει μια ευχή εραλδική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Θα ’θελα τα κορμιά μας και οι ψυχές μας σ’ αυτό το κρεβάτι να έχουν σε μωσαϊκό γα˙ι˙τανωθεί…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Έτσι η ενέργεια του καθενός και οι ιδιότητές της στον άλλον θα μεταγγισθούν….[Με φαινομενική τεκμαιρόμενη διάθεση.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αληθώς ομιλείς, όπως ηρμόζει σε μια σύζυγο αυτοκρατορική…

[Ο Κόμοδος και η Κρισπίνα κάτω απ’ τα σεντόνια του κρεβατιού θα σκεπασθούν, ενώ σβήνουν τα φώτα βαθμηδόν επί σκηνής.]

ΑΥΛΑΙΑ

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

[Τον Οκτώβριο του 185 μ. Χ. θα τοποθετηθεί στην γη. Η χείρ της Κρισπίνας απ’ τον Κόμοδο στον θρόνο του θωπευτική. Ένας Μαυρούσιος δούλος την αντιύλη στην Κρισπίνα την περιμετρική, μ’ ένα φτερό στρουθοκαμήλου ανακινεί. Η όψη της Κρισπίνας είναι από χρυσό κονιορτό επενδυτή. Άξαφνα ο Κλέανδρος ανάστατος ως σκηνική εισαγωγή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Απ’ το βλέμμα του φαλκόνιου που έχεις τελευταίως συμμερισθεί, συνειδητοποιώ ότι μάστιγα εμένα και τον χρυσελεφάντινο θρόνο μου επαπειλεί …[Με ύφος Ιππάρχου.]

ΚΛΕΑΝΔΡΟΣ: Αυτοκράτορά μας ο Περέννιος σε γυμνοπαιδία έχει προβεί, ώστε απ’ τον θρόνο να σας ανατρέψει και ως κληροδότημα στα παιδιά του να μεταβιβασθεί…[Ραφανισθείς.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτό μου το ανέφερε ένας πρεσβύτης με την βακτηρία του και με το σακούλι του στον ώμο στην εξέδρα την ανακτορική του θεάτρου έναν ακριβώς χρόνο πριν, όταν προς τιμή του Καπιτώλιου Ύπατου ήμουν συγχρόνως αθλοθέτης και θεατής…[Με ύφος βάσιμης υποψίας που μοιάζει να ’χει επισφραγισθεί.] Απ’ το τρίτο μου μάτι οι λόγοι του δεν ανορθώθηκαν υαλοφανείς…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Νομίζω Κόμοδε πως πρέπει ν’ αναστηλώσεις τις αιτιολογικές του Κλέανδρου και να μην σου ’ναι ειδεχθείς…[Σε Ησιόδου κλίμακα ημιτονική.]Και μην ξεχνάς τις φθόγγους του γέροντα που ο Περέννιος συνέλαβε μπροστά σε Συγκλητικούς και ευγενείς, γιατί απεψίλωσε το ψέμα, πίπτοντάς τον εις το πυρ …[Μηχανική.] Κινδυνεύει απ’ αυτόν τον αυλοκόρακα τόσο η δική σου όσο και η δική μου ζωή… [Ογκυλλομένη.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αν και Οκτώβριος, Φεβρουάριος ιδρώτας τις παρειές μου με το κολύμβι της γλώσσης σου σήμερα ογμεύει…[Ο λαιμός του ναμαίος.] Πως μπορείς να ’σαι τόσο σίγουρος Κλέανδρε; Ο γέροντας των κυνών τον είχε κατηγορήσει πως συνήγειρε στρατό προς την Ρώμη και απ’ την Ιλλυρία οι υιοί του…Είναι αλήθεια;[Σκουπίζει με το χέρι του, της μετόπης του την υδρορροή.]

ΚΛΕΑΝΔΡΟΣ: Φοβάμαι πως είναι η αλήθεια…Μια αντιπροσωπεία

χιλίων πεντακοσίων στρατιωτών απ’ τη Βρετανία έχει αφιχθεί…[Διπλωματικός, μα ευθυτενής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Έχω μάθει πως εξέγερση έχει στην Βρετανία εκδηλωθεί και κάποιος Πρίσκος ως Αυτοκράτορας και αλφάδιον εις την τάξη έχει εκλεγεί…

[Με μίσος.]

ΚΛΕΑΝΔΡΟΣ: Ο Πρίσκος το ’χει απαρνηθεί, γιατί τον εαυτό του στον ίδιο βαθμό Αυτοκράτορα με τους συστρατιώτες του θεωρεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μπορούμε σ’ έναν υποστράτηγο που έγινε Αυτοκράτωρ μόνον στα όνειρά του να έχουμε εμπιστοσύνη;[Ανελκύει το κουβανικό του φρύδι.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ Γιατί όχι Κόμοδε; Μην ξεχνάς πως ο Περέννιος δεν σε άφηνε με τον Κλέανδρο να γίνεις ο ομόκλινος ράμνος του και σε εμπειρίες πρωτόγνωρες μαζί του να πειραματισθείς…[Με ύφος βδελυρό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Κλέανδρε νομίζω ότι καλλίτερο θα ’ταν να την εξορίσουμε μαζί μ’ αυτόν τον ορυμαγδό στασιαστών που έχει κυριεύσει το παλάτι στην Βρετάνη την Μεγάλη…[Η Κρισπίνα με φόβο αντιρρησίας τον κοιτάζει.]

ΚΛΕΑΝΔΡΟΣ: Για να ’μαι φιλοσαββατιανόςς θα προτιμούσα να πήγαινε διακοπές και αυτή στο Κάπρι.[Ο Κόμοδος του φιλάει το μαλλί και το ενώτιο στου Ένγκελς το αυτί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εμείς οι δύο θα τα πούμε αργά το βράδυ…[Του κλείνει πονηρά το μάτι. Ο Κλέανδρος την γλώσσα του αποβράζει.] Προσκόμισε έναν στρατιώτη ενώπιόν μου σε γενική διαιρετική μονογονε˙ι˙κή…

ΚΛΕΑΝΔΡΟΣ: Αυτό θα πράξω αυτοστιγμεί…

[Ο Κλέανδρος αβροβάτης χωρίζει απ’ την σκηνή, ενώ την Κρισπίνα χαρακτηρίζουν αηδίας μορφασμοί.]

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

[Ο Κλέανδρος εισέρχεται, ενώ ο στρατιώτης θα προπορευθεί και ο οποίος όλες της τιμής και σεβασμού στον Αυτοκράτορα τις προαπαιτούμενες πράξεις επιτελεί. Η Κρισπίνα σ’ όλη την διάρκεια της συζήτησης απ’ τον θρόνο της τα τεκταινόμενα παρατηρεί, όπως και ο Κόμοδος αβοητί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στρατιώτα απ’ την Βρετανία τι ειδήσεις τερπνές μας δημοπρατείς ;Ποιος είναι ο σκοπός της επισκέψεώς σου με την παρουσία χιλίων πεντακοσίων ανδρών στην Ρώμη που είναι η αγράμπελη συγχρόνως και ο θρίαμβός μου;[Σε ύφος αδαές.]

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Σας αποστέλλει το στράτευμα ένα κλάσμα άρτου ως φόρο τιμής στον Ούλπιο Μάρκελλο…[Στα πόδια του θα κατατεθεί. Απ’ τον Κόμοδο αμετατόπιστο και δεν θα διαθιγεί.]

ΚΛΕΑΝΔΡΟΣ: Δεν υπήρξε Αυτοκράτορά μας πιο συνετός και καλοπροαίρετος στρατιωτικός απ’ αυτόν…[Με τάση επιμαχικής επιβεβαίωσης, ενώ παραγκωνίζει τον εαυτό σε κάποια γωνία αλαμπή επί σκηνής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Θυμάμαι…[Βυθισμένος στην μακροπρόθεσμη μορφή της μνήμης που λίγες λεπτομέρειες ως σφουγγάρι κτηματοδοτεί.] Φιλάνθρωπος… Υψηλόφρων… Αδωρότατος χρημάτων…[Σα ’να μην τα πιστεύει αυτά που από εκείνον έχουν ειπωθεί.] Απ’ την ασιτία οφειλόταν και η α˙υ˙πνία του…Γι’ αυτό αποφάσισα σε θάνατο να καταδικασθεί, ώστε λουκούλεια γεύματα και πλατωνικά συμπόσια στα Ηλύσια πεδία να γευθεί…[Γελάει. Του κάνει νεύμα εγγύτερα να ’λθει.] Σαν σκύλος λάβε και φάε απ’ το σώμα του Μάρκελλου…[Ο στρατιώτης υπακούει μετά προθυμίας, ως ξαγοράρης και δοκιμαστής του άρτου κομιστή.]

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Η γεύση του τόσο στυφή, όσο η γλώσσα που την ενοικεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τώρα λοιπόν ανάφερε στον Αυτοκράτορά σου, τι τον Περέννιο κατατρέχει…[Με επιφύλαξης ύφος.]

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Προπαρασκευάζει τον υιό του στην διαδοχή και συνωμοτεί για του θρόνου σας την εκτροπή…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το ίδιο δεν σκεφτόσουν εσύ και οι συνάδελφοί σου στην Βρετανία; [Το βλέμμα του στρατιώτη σ’ ελεύθερη κατάδυση.] Του Πρίσκου σας νάρκωσε η συνετή φωνή…Γιατί λοιπόν να εμπιστευθώ εσάς και όχι τον Περέννιο εφεξής;

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Από τότε που ο Πρίσκος δολοφονήθηκε απ’ τις ορδές των βαρβάρων, ο στρατός της Βρετανίας είναι ομόπλευρός σας…[Σε ύφος προσοχής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αν και δεν κατάφερε να επανακτήσει το τείχος των Αντωνίνων, εύτικτο το χώμα που τον Ούλπιο Μάρκελλο επαναπαύει…

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Σας εδόθη ο τίτλος του Βρετανικού ο τιμητικός…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τω όντι πολύ τιμητικός…[Στην Κρισπίνα χαμογελάει και το χέρι της το λαιόν φιλάει. Η Κρισπίνα αποφασίζει τον σιγαστήρα της να παραθλάσει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Στρατιώτα απ’ τις λεγεώνες του Βοριά ποια πειστήρια άλλα πλην του λόγου σου και των ομοιδεατών σου έχεις στον Αυτοκράτορα Κόμοδο να προσφέρεις;

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Αυτά εδώ…[Εξωθεί από ένα σακούλι νομίσματα και στα χέρια της Κρισπίνας και του Κόμοδου τα παραδίδει.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Κόμοδε, ο Περέννιος και ο υιός του στα νομίσματα έχουν απεικονισθεί…[Ενδεής.]Είμαστε ήδη νεκροί, αν δεν αντιδράσουμε αμέσως ευθύς…[Με τρικυμίας ανάπαιστου φωνή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ποιος είπε ότι το νόμισμα πάντα έχει δύο όψεις…Ενίοτε οι προδότες στις δυο έχουν εξεικονισθεί…Σωστά…[Τις προτάσεις της Κρισπίνας θα διασκεφθεί.] Πως θ’ απολαμβάνεις κάθε βράδυ και από έναν νάτορα, διαφορετικό εραστή στο κρεβάτι;

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Νιώθω Κόμοδε πως δεν θέλεις αυτό που πρέπει να διαπράξεις….

[Για λειψανδρία σα ’να τον ’χει μεμφθεί.]Το ερωτικό σου πάθος γι’ αυτόν θα μας οδηγήσει στην Εκάτη…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στρατιώτα μπορείς ν’ αποχωρήσεις και πες στον Κλέανδρο ταχέως να εκδράμει απ’ το συμμαχικό σκοτάδι….

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ: Μάλιστα Αυτοκράτορά μου…[Ο στρατιώτης κάνοντας μια βαθειά υπόκλιση ξεκαμπίζει απ’ την σκηνή, αφού όμως πρώτα την θέληση του Αυτοκράτορα στον αποστασιοποιηθέντα Κλέανδρο γνωστοποιεί.]

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ

[Ο Κλέανδρος με το ξίφος του σ’ επιφυλακή και μ’ έφεση το αυτοκρατορικό ζεύγος από έναν αδιόρατο κίνδυνο θανάτου να προφυλαχθεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Κλέανδρε μπορείς να ενώσεις το ξιφίδιό σου στην γη…[Ο Κλέανδρος υπακούει εφησυχασθείς.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ναι, Κλέανδρε…Αυτά τα νομίσματα που κρατώ είναι τα ενοχικά του Περέννιου της προδοσίας…Δεν του άρεσαν τα πρόσωπα της Κρισπίνας και του Κόμοδου και τ’ αντικατέστησε με το δικό του και των υιών του…[Ο Κλέανδρος θα παρασταθεί πάλι σε μια γωνία, ως βωβή του κινηματογράφου ταινία.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Η Μαρκία Κόμοδε δεν σου ανέφερε πως ο Ιούδας πρόδωσε για τριάντα αργύρια τον Ιησού Χριστό;[Σε τόνο μοιχαλίδος παρελθοντικό.] Ο Περέννιος θα πρόδιδε τον Κόμοδο για περισσότερα από ό, τι δύναμαι να δω…Δεκάτης χιλιάδες…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δεν θ’ αγκυλωθώ δεξιοστρόφως όμως εγώ…Θα τον κάνω να πληρώσει τούτα τα νομίσματα με το ίδιο αντίτιμο το συναλλαγματικό… Κλέανδρε καταδικάζω σε θάνατο τον Περέννιο, όλα του τα παιδιά, τη γυνή και την αδελφή του…[Του επιδίδει την αυτοκρατορική διαταγή.] Επιτέλεσε τα καθήκοντά σου ανενδοιάστι…

ΚΛΕΑΝΔΡΟΣ: Οι επιθυμίες σας Αυτοκράτορα και διαταγές μας…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το κεφάλι του Περέννιου με τον γαμικό λέβητα τούτης της νυκτός θέλω να συνουσιασθεί…Αυτά τα κυνικά γράμματα Κλέανδρε παράδωσέ τα στους αγγελιαφόρους μας, ως χρονικουποθετικά κρηπιδώματα για τον υιό του και για την επάνοδό του στην Ρώμη…Τιμές και αξιώματα σε συνυποσχετική… [Ο Κλέανδρος απ’ τον Κόμοδο μια δεσμίδα επιστολών θ’ αναλάβει.]Ήθελε να γίνει Αυτοκράτωρ στην Ρώμη…[Καγχάζει.]Θα γίνει στο επιτύμβιο ανάγλυφό της και θα του την οδοποιήσω εγώ την επιγραφή…Μόλις πατήσει το πόδι του στην χώρα μου, η Περσεφόνη και ο Άδης ας του δωρισθεί…[Ο Κλέανδρος κάνει έναν στρατιωτικό χαιρετισμό και αποχωρεί.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Παρατηρώ Κόμοδε πως όλα τα ρήματα της ελληνικής στο γράμμα ωμέγα έχουν φύση καταληκτική…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Είναι γιατί το ρήμα εκφράζει κλίση για ροή ή δράση, ενώ το τελικό του γράμμα τον σκοπό εκφράζει…[Με συριστική φωνή.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Θεωρίη τέ και πράξη…Ξεκληρισμός των προδοτών…[Σαν πάγος κοφτερός.]Πες το στα ελληνικά…Ξεκληρίζω τους προδότες…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Θεωρίη τε και πράξη… Ξεκληρίζω τους προδότες…[Σα ’να ’ναι απ’ το άρωμα της Κρισπίνας το χο˙ι˙κό ινδουιστής.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Και τώρα στον πληθυντικό…Ξεκληρίζουμε τους προδότες…Το γράμμα έψιλον είναι γράμμα παγχύ των Ελλήνων και αγγελικό…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ξεκληρίζουμε τους προδότες…Απ’ το ενικό ωμέγα στο έψιλον το πληθυντικό…Μου αρέσει η μετανάστευση απ’ τις ατομικές λέξεις σ’ αυτές των ομαδικών…[Μ’ έρωτα ωρομίσθιου αναπληρωτή.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Ο εραστής σου Κόμοδε αν και από σκλάβος της Φρυγίας που έγινε κουβικουλάριος σου, λίαν χρήσιμος σε τούτη την συγκυρία μας διεφάνη…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Θα πάω στο δώμα του Κλεάνδρου και στην θέση αυτού θα φαντασιωθώ εσένα το βράδυ…[Σε ύφος περιγελαστικό.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Όμως πρώτα την συναίνεση της Δαμοστράτιας σ’ αυτό να προκαταλάβεις…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μου φαίνεται πως θα ’χεις του Σαώτερου την τύχη αν σε ομοιογενή λόγο προελάσεις…[Σε τόνο αναφανδόν επιθετικό.]

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Αυτός δολοφονήθηκε απ’ τον Πάτερνο, όπως γνωρίζεις γιατί τον μισούσε που σ’ έπεισε τον πόλεμο εις τον Ίστρο να καταλήξεις και τα στρατεύματα απ’ τις περιοχές που ο πατέρας σου πέρα απ’ το ποτάμι είχε κατακτήσει ν’ αποσύρεις, ώστε συνθήκη μαζί σου οι Μαρκομάνοι να υπογράψουν ειρήνης…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τον θεωρούσε αποστάτη και εγώ τον αποκλήρωσα απ’ την ζωή…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Η προδοσία είναι το ήδύποτο της ζωής….Όσο πιο πολύ έχεις προδοθεί, τόσο πιο πολύ η ζωή σου είναι ανέπαφη και ιθυφαλλική….Ώστε ο Κλέανδρος κάνει καλλίτερο από εμένα κρεβάτι;

ΚΟΜΟΔΟΣ:Άριστο και τις ιδιοτροπίες σου έχω βαρεθεί…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ: Δεν σ’ άρεσε που στην κλίνη μου πλάγιαζα σαν αντιλόπη, περιμένοντας οι οπές μου απ’ την ακμή σου να ’χουν προσαρτηθεί με τον Θεό;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πλέον δεν μου είναι αυτή η νήριθμη ανάμνηση γείσον σε θριγκό…

ΚΡΙΣΠΙΝΑ:Σταμάτα να μου περιβάλλεις τον γαρμπή![Απευθυνόμενη ουρλιάζοντας στον δούλο. Απ’ την θέση της θα εκτοπισθεί, κοιτάζοντάς τον με αποστροφή, αποχωρώντας απ’ την σκηνή ορμητική, ενώ ο δούλος ακουσίως την ακολουθεί. Ο Κόμοδος με το χέρι του ως επιστύλιο στο ναίδριο μέτωπό του σε διανοητική περισυλλογή.]

ΑΥΛΑΙΑ

ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

[Το θέρος του 190 μ. Χ στην σκηνή θα προεκταθεί. Ο Κόμοδος στο Λαύρεντο στην οικία των στραγγαλισθέντων με την δική του βούλα, Κυ˙ι˙ντιλίων σε κυριότητα ψιλή και με θωμασμό τον ανδριάντα του από χίλια λίτρα χρυσού, εκ μιας αγελάδας και ενός ταύρου πλαισιωθείς. Η Μαρκία εισβάλλει στην περιοχή με πόρπη από σμαράγδια και πλατίνα αν και με μιας οδοντόκρεμας περιβολή.]

ΜΑΡΚΙΑ: Κόμοδε το καθεστώς που οι προπάτορές σου αρχιτεκτόνησαν, αν δεν προασπίσεις το κηρύκειο και την των Παναθηναίων πομπή είναι έτοιμο να σαρωθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο ανδριάντας μου έχει από εσένα αποθεωθεί;[Σα ’να μην άκουσε τίποτε απ’ της Μαρκίας τα προλεγόμενα, μελισταλακτίτης στου ταύρου την ωμοπλάτη.]

ΜΑΡΚΙΑ: Κόμοδε επισιτιστικό πρόβλημα στην Ρώμη έχει ανακύψει… [Αμετάβλητη στις πεποιθήσεις της και απερίσπαστη στην στοχοθεσία της.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και τι με νοηματοδοτεί; Απ’ τις ρωγαλίδες της Ρώμης έχω αντισκηνοποιηθεί…[Σε ύφος απάθειας γαλής.] Πριν από τρία χρόνια απεκάλυψαν την συνωμοσία του Μάτερνου οι θεοί και ευτυχώς που τώρα στην λάρνακά του νεκρικό εκμαγείο του έχει αποτιμηθεί…Απ’ την Μεγάλη Θεά στον μάρσιππό της έχω παμφυλοποιηθεί…[Σα ’να ’ναι απ’ τους θεούς ιεροχρισθείς.]

ΜΑΡΚΙΑ: Εικοσιπέντε ύπατοι διορίσθηκαν ως τώρα, απ’ τον Κλέανδρο για αλεφογραμμική φορά στην χιλιόχρονη ιστορία της Ρώμης μεταξύ άλλων και ο Σεπτίμιος Σεβήρος…[Σε τόνο προειδοποιητικώς αγρυπνιστικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Κλώδιος Αλβίνος…Περτίνακας…[Με ύφος αφαιρετικώς στατιστικό και σε κάθε ονόματος κλητική, ποιώντας στου ταύρου την κεφαλή μια ηχώ μηχανιστική.] Πεσκέννιος Νίγρος… Σεπτίμιος Σεβήρος…Δίδιος Ιουλιανός…[Μεταβαίνει τώρα στης αγελάδας το κεφάλι.]Όλοι αυτοί καραδοκούν την αποτέφρωσή μου να δουν…Μια πεντάλφα αυτοκρατόρων που θα γίνει εξάλφα αν στα οράματά τους συστεγασθεί το περιλαίμιο μου…Νομίζεις ότι δεν γνωρίζω πως έχω πολλούς οφίτες στον κόρφο μου; Γι’ αυτό και ο ένας απ’ τον άλλον να τηλετοποθετούνται επιμελούμαι και τους αναθέτω εκστρατείες τηλέμαχες, δύστοκες και μείζονες με την ελπίδα πως θα σβήσει πολύ καιρό νωρίτερα απ’ το ομόλογό μου το αλλογενές κερί τους…[Με γνώση μακιαβελική.]

ΜΑΡΚΙΑ: Ο Παπίριος Διονύσιος τα οδαία στον Κλέανδρο αρτοδοτεί, επειδή η Δήμητρα εκκλείπει απ’ την Ρώμη …

ΚΟΜΟΔΟΣ: Απόκοσμο το γεγονός γιατί τούτους τους μήνες που την συντροφεύει, δεν ελλοχεύει η Περσεφόνη…Θύμισέ μου μόλις αυτός ο στασιασμός Μαρκία αναχαιτισθεί, να του αποξενωθεί η κεφαλή…[Της αγελάδας το κεφάλι διαμετρεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Αυτή η βουλητική επανακαθορίζεται από κάποια ασυμβατότητα ακέλυφη με την χριστιανική διδαχή…[Με τάση στο κυρίως θέμα επαναφορική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο Χριστός όπως μου ’χεις πει φρόντισε ο κόσμος να ’χει επισιτισθεί…Όχι να λιμοκτονεί…[Με ύφος πάνθηρα έτοιμου στο απειροελάχιστο, διφθογγικό της ατόπημα απ’ αυτόν να κατασπαραχθεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Απ’ τα γεγονότα Κόμοδε έχεις ισολογισθεί…[Με επιβήτορος τάση.] Στον ιππόδρομο σε μια ομάδα αγοριών επικεφαλής αυτής της πομπής ήταν μια δαμαλίς και σύμπαντες απεδοκίμασαν τον Κλέανδρο, με φωνητικά συμπλέγματα χλευαστικά και στο πλήθος των Ρωμαίων διαυλιστικά…[Σε βομβοχαρακτική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο Κλέανδρος εξ’ όσων γνωρίζω, απέστειλε, για ν’ αντικρουσθούν το αυτοκρατορικό ιππικό με τον οπλισμό του…[Τώρα τα πισινά της αγελάδος συναξιολογεί και πεντάκις ραβδισμοί.]Τα κατάφεραν; [Με την γλώσσα του απ’ τα κυνικά καύματα.]

ΜΑΡΚΙΑ: Άλλοι τραυματίσθηκαν απ’ των ίππων το ποδοβολητό και άλλοι ετελεύτησαν απ’ του πλήθους τον συνωστισμό…Κατεδίωξαν ως τις πύλες της Ρώμης δίχως οίκτο οι ιππείς τον συρφετό…[Καμπιάζει να συνεχίσει. Ο Κόμοδος το νεύμα της συνέχειας της δίνει.] Οι άνθρωποι που ’χαν στο άστυ ακινητοποιηθεί, εκσφενδόνιζαν στους αυτοκρατορικούς ιππείς κέραμους κεραυνοειδείς… Πολλοί σκοτώθηκαν απ’ την ρίψη των πλίνθων και άλλοι ετράπησαν σε φυγή…[Με τα χέρια της αιωρούμενα στο κενό, για λόγο εμφαντικώς θεατρικό.]Όμως όλοι σ’ ευλογούν και με κατάρες για τις συμφορές τους τον Κλέανδρο λιθοδωρούν…[Σε τόνο ανεπαίσχυντο, θε˙ι˙κώς ταιριαστό και συνεπώς καθησυχαστικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και ποιος σε πληροφόρησε για όλα αυτά;

ΜΑΡΚΙΑ: Η Φαδίλλα, η μεγαλύτερή σου αδελφή…[Ο Κόμοδος συλλογικός.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τότε μια λύση ενυπάρχει…Ο Κλέανδρος και ο υιός του να πεθάνουν…[Την αγελάδα θ’ αποποιηθεί και στον ανδριάντα του θαλασσοκοπεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Θα το αναφέρω στον Λαίτο και τον Έκλεκτο και είμαι σίγουρη ότι κάτι επ’ αυτού θα κάνουν…[Σα ’να ομονοεί και να επαυξάνει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτό σου το επίδομα δεν υποδηλώνει τίποτε το χριστιανικό…

[Με ειρωνεία που ευημερεί.] Εμείς, της εξουσίας οι παραφυάδες τα δόγματα τα χρησιμοποιούμε μόνον για την συντήρησή της ή και για το πηγαίο καλό…[Με τυποποιημένη επίγνωση και παγετωνική.]

ΜΑΡΚΙΑ: Ένας ιππέας δίχως τα διακριτικά γνωρίσματα της τάξης του δεν φαίνεται να ’ναι ιππέας, αλλά ιππαλεκτρύων…Χάια η χριστιανική θρησκεία αλλά να γίνω απ’ τον όχλο λαιμότμητη δεν το επιζητώ…[Καταβάλλει τον λαιμό της.]Ο θάνατος του Κλέανδρου θα προκαλέσει την χαιρηδόνα του ρωμαϊκού λαού…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δεν ακούγεται δίδαγμα αυθεντίας χριστιανικό, αλλά για την διαιώνιση της εξουσίας μου πολύ λυσιτελιστικό…[Πιάνει την παλάμη του ακροδεξιού χεριού του ανδριάντα, σαν το μέλλον να χειρουργεί.]Πες τους να τον σκοτώσουν, γιατί είμαι ανιόπληκτος τώρα που το σκέπτομαι και στου κρεβατιού μας τον πειραματισμό…Και πες τους να σκοτώσουν και την Αννία Φουντανία Φαυστίνα και τον Μαμερτίνο, γιατί πολύ θα ’θελαν να με αντιμεταχωρίσουν στο διάδημα με τον αντωνυμικό τους εαυτό…

ΜΑΡΚΙΑ: Να σκοτώσουν και τον Ιουλιανό; [Με ύφος αδηφαγούς απληστίας σε προσφορά ευκαιρίας.] Ποτέ μου δεν τον συμπόνεσα για να ’μαι φιλαλήθης…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Σήμερα Μαρκία ο τροχός της τύχης σ’ έχει επαναπροσεγγίσει… [Με ύφος πατρογονικό και τα τέκνα του ικανοποιών.] Ας τον σκοτώσουν και αυτόν…Αλλά ας παρουσιάσουμε, πως όλοι αυτοί έφταιγαν για το σκάμμα το επισιτιστικό…[Χαλεπτεί του ανδριάντα του τα χείλη.]

ΜΑΡΚΙΑ: Ο Κλέανδρος ζήτησε ακρόαση, για να σε δει….[Με μανιερισμό ανυπόμονο για του Κλέανδρου τον επικείμενο φόνο.] Ο όχλος όμως τον ουραιούργησε και την δική του κεφαλή απαιτεί…[Ως χορικό μέλος.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ας τους αναδασωθεί αυτή η αρετή η γαλαζοπετρική…[Σαν ανεμοδείκτης το χέρι του το καπιταλιστικό θα αιωρηθεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Είσαι πιο κυνικός και από φιλόσοφο στην στω˙ι˙κότητά σου…

Μπορεί να γίνει ο Έκλεκτος, ο επίσημος θαλαμηπόλος και των στρατοπέδων έπαρχος ο Λαίτος;[Με ύφος μεταλλωρύχου της ευκαιρίας που ’χει διαφανεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μπορεί αν το προφέρουν τα ναρά σου χείλη…[Την πλησιάζει και με πάθος στο στόμα την φιλάει.]

ΜΑΡΚΙΑ: Υπάρχει μεγαλύτερη ουρανογεννηθείσα προστασία απ’ τους ώμους σου;[Στην πλάτη του προσχωρητή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο πολικός αέρας που ριπίζει τους λωβούς μας και τούτα τα μεγάλα δαφνήδενδρα που με τους ίσκιους τους στα παρθένα άλση και την ευωδία τους μας απαλλάσσουν απ’ το νόσημα που έχει πλήξει σε μορφή επιδημίας στην Ρώμη τόσο ανθρώπους όσο και υποζύγια…[Κοιτάζοντάς την με τους οφθαλμούς του υδατοφράκτες.]

ΜΑΡΚΙΑ: Στα ρουθούνια και στ’ αυτιά μου θαλπνό και ιερό μύρο θα βρεις…

[Αφροδισίως τον προσκαλεί. Εκείνος θ’ αμπωτιδοποιηθεί και ενός δαφνήδενδρου το παρακλάδι θα χα˙ι˙δευθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μαρκία…Οι ρόζοι της δάφνης και οι ίσκιοι της ήταν η νόσος και ο ιατήρας μου…Αυτές οι ραβδώσεις και οι φλέβες των κορμών υπήρξαν στους αλγόριθμους της ζωής η παραμυθία μου…

ΜΑΡΚΙΑ: Κόμοδε δίχως σκιές δεν υπάρχει ενδιάθετη ζωή…[Στον ανδριάντα του Κόμοδου θα κάνει διάλειμμα.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δίχως φώσφορο Μαρκία δεν θα ενωτισθείς τις σκιές απ’ τις οποίες είσαι περιβλεπτή…[Περισπωμένο και ένθετο στο στόμα του σαν τσιγάρο το κλαδί.]Και εμένα με κατατρέχουν στο όναρ και στις ελευθέριες γαλέρες μου …Τιμόνι είναι η λογική στην ζωή…[Κουδουνίζει με τον δείκτη του κομμουνιστικού του χεριού το σημείο που σε νοητό τρίγωνο στα μάτια έχει παρεμβληθεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Στο σκοτάδι όμως Κόμοδε δεν χρειάζεται τις σκιές που σε θηρεύουν να φοβηθείς…Είσαι της φύσης των οργάνων ο χρησμοδωρητής…[Ο Κόμοδος ένα φύλλο απ’ το κλαδί αφαιρεί και το πετάει ως σαίτα καταγής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Βλέπεις αυτές τις Ιούνιες σταγόνες στο φύλλο που μασώ;

ΜΑΡΚΙΑ: Ναι, Κόμοδε…Τις παρατηρώ…[Στα μετόπισθεν του Κόμοδου στον ανδριάντα παραλληλιστική σε ασπίδα αντιπυραυλική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Είναι ό,τι απέμεινε στο σώμα μου απ’ την ψυκτηριακή…

ΜΑΡΚΙΑ: Κόμοδε θα ξαναβρέξει και τα φύλλα που σαλεύουν στον κορμό σου θα ξεδιψάσουν σε κάποια δίοδο που δεν έχεις φανταστεί…[Ως λαβίδα στα όρη της άνω του ανδριάντα κοιλίας.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η φαντασία είναι η αντιλαβή της εξουσίας…Το πνεύμα πρέπει κάποιος σε μεγάλες δόσεις να το κατευνάζει, ειδεμή θ’ αποφέρει τρικυμία και στον αιγιαλό των εξουσιών Υπερίωνος κύμα…[Το καταπίνει.]

ΜΑΡΚΙΑ: Μαζί με την άμμο Κόμοδε στην πάραλο απομακρύνονται οι αστερίες και τα κογχύλια…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτό δεν το ’χα φανταστεί…[Στοχοποιεί τον ανδριάντα του και κατά συνέπεια την Μαρκία.]

ΜΑΡΚΙΑ: Η άμμος όμως Κόμοδε δεν έχει κευθμό και μπορεί να γίνει με την βροχή ιχώρ…[Διαφαίνεται πως σε ανομοιογενή κέντρα φυγής του ανδριάντα να ’χει εστιασθεί, ώστε τον Κόμοδο σε κάθε μετατόπισή του να τον έχει σε θέση αντωπή αλλά με τον ανδριάντα ως διχοτομική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Έχει όμως πυρήνα απ’ τον οποίον τα πάντα μπορείς να δεις…

[Αποπειρώμενος να διερμηνεύσει αυτήν την ασυνείδητη διάδραση.]

ΜΑΡΚΙΑ: Προτιμώ τους παφλασμούς ν’ αναμετρώ, παρά τους κόκκους της ακτής και την αινικτώδη κλεψύδρα της ζωής να προσθαφαιρώ…Η ψυχή σου Κόμοδε στην φύση έχει τιμολογηθεί…Κρυώνω τόσο πολύ…[Πιάνει τα μπράτσα της.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Οι σκιές είναι Μαρκία και των φύλλων οι οφθαλμοί η αιτία που δεν θα ιχνηλατείς…

ΜΑΡΚΙΑ: Μήπως είναι η σκιά του Μάτερνου που αποκεφάλισες στης Μητέρας των θεών την εορτή;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Προς την θεά αν τον καρατομούσα την ημέρα της εορτής της θα ήταν η μέγιστη προσβολή…[Με ύφος σεμνότυφο, μα υποκριτικό.]

ΜΑΡΚΙΑ: Τους θεούς σέβεσαι Κόμοδε πολύ, αλλά πολύ λίγο τους ανθρώπους…

[Αμφισβητώντας λόγω γεγονότων του λόγου το ψευδές.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Θεός…Άνθρωπος…Ζώον…Εγώ…Εσύ…Αυτός…

ΜΑΡΚΙΑ: Ο Μάτερνος δεν οικειοποιήθηκε την ζωή, άρα αποκλείεται στον θάνατο να ’χε διοχετευθεί…[Σε σχήμα όλπης με την διακύμανσή της την ψυχική.] Οι αντωνυμίες Κόμοδε πως με τις οντολογικές κατηγορίες έχουν συμπλεχθεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο λόγος είναι η Constitutio Antoniana για την αναδίφηση των εννοιών και την αναγωγή τους στην υπόσταση εκεί που το σημείο με την ιδέα έχει συνταυτισθεί και από εικόνα ή ήχο σε σάρκα και οστά έχει προθαλαμοποιηθεί…[Το χέρι της κτηματολογεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Θα προτιμούσα Κόμοδε ν’ αντιστοιχούσες στην αντωνυμία αυτός-αυτή-αυτό τις λέξεις Κόμοδος, Μαρκία και Μάτερνος…Τότε η έννοια θ’ απέδιδε τις ιδιότητες της λέξεως στο υποκείμενό της και θα διαχεόταν αυτό στα αντικείμενά του, ώστε με την ιδέα να ισονομηθεί…[Με μανία το χέρι του προεξοφλεί και σ’ εκδρομή.]Η Θεά αν και της προσέφερες στους βωμούς της αναθέσεις, δεν σου κατέδωσε την δέουσα σημασιαδότηση την γραμματολογική και συντακτική, ώστε απ’ την επίπνευση να μεταβιβασθείς στην πράξη του Ηρώδειου της ζωής, εκεί που οι λέξεις ρόλους έχουν δανεισθεί και που αναφύονται οι σπόροι τους απ’ την γη, για ν’ αναρτηθούν οι εικόνες τους σε διαστάσεις τρεις…[Ως ρηξικέλευθη Σαπφώ.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Όταν έχεις στην εξουσία Μαρκία εθισθεί, δεν έχεις την εσθήτα να φιλοσοφείς…

ΜΑΡΚΙΑ: Η εξουσία σου είναι ακλόνητη, αφού το άγαλμα που έχει λεχθεί ότι έπλασε ο Δίας με τον διαμελισθέντα Γανυμήδη ως αφορμή, στην διάταση του σώματός του απ’ τον Τάνταλο τον Λύδο και τον Ίλο απ’ την Φρυγία μέσω του Πεσσινούντα στην Ρώμη είναι σε αντιπαροχή…[Σε διαβεβαιωτικό και αναφορικό συρμό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πεσσινούντας;[Απορών.]

ΜΑΡΚΙΑ: Εκλήθη στα πεδία της Μοντένας προς των πεσόντων την τιμή…Έχει υποστηριχθεί πως αυτό το άγαλμα έπεσε απ’ τον Ουρανό στην Γη και μήτε από πληβείου, μήτε από πατρικίου χέρι δεν έχει ποτέ μαγνητισθεί…[Ως η Σίβυλλα της Κύμης.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί τα θεϊκά ανήκουν στους θεούς και όχι στους ανθρώπους…

[Με ύφος χαμερπούσης παραίτησης, ενώ λακτίζει με το πόδι του την γη.]

ΜΑΡΚΙΑ: Πάντως πιστεύω πως δεν είναι υπόθεση ασήμαντρη ένα πάγκαλο αγόρι, όπως ο Γανυμήδης να γίνει αντικείμενο διεκδίκησης τριών προσώπων, θεών ή και ανθρώπων…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Έπεσε τούτο το άγαλμα σε μέρος ταιριαστό… [Πτεροανασαίνει.] Στην Φρυγία γίνονταν όργια στις όχθες του Γάλλου ποταμού…

ΜΑΡΚΙΑ: Γιατί Κόμοδε χείμαρρος είναι των ανθρώπων η ψυχή και κύματα, ώστε με το ανάχωμά τους οι επιθυμίες τους σε αέναη ροή να ’ναι πλαγιαστή…

[Τον κορμό ενός δαφνήδενδρου σαν κούτσουρο στον ωκεανό ναυπηγεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πάντως το άγαλμα τούτο δεν διασωληνώθηκε με την δική σου απόδειξη αγνότητας και παρθενίας, για να μετακινηθεί…

ΜΑΡΚΙΑ: Η διακεκορευμένη ζώνη μου στην πλώρη της δεν είναι ταιριαστή…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ευτυχώς που ο Αινείας απ’ την Φρυγία είχε καταγωγή…

ΜΑΡΚΙΑ: Από τι υλικό έχει προπλασθεί;[Τις αρτηρίες του κορμού φιλεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Κανείς δεν γνωρίζει, αλλά ίσως απ’ του πλάνητα Δία κάποιον πετρίτη…Αυτό το υλικό είναι αναυθύπαρκτο στην γη…[Μαγευθείς.] Μια ροή

στις γραμμές μετακινήσιμη, όπως η επιφάνεια του Δία μοιάζει σα ’να ’χει…

ΜΑΡΚΙΑ: Πέτρωμα μ’ επιφάνεια που φαίνεται ρευστή…Πραγματικά φαινομηρίδα και θεϊκή…[Με αξιόχρεω θωμασμό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πολλοί δεν χαιρετίζουν το χέρι τους στο άγαλμα, γιατί νομίζουν πως λόγω της μεταβλητής του επιφανείας, εκείνο θα συνενωθεί μαζί τους ή εντός αυτού θ’ απωλεσθούν… [Επαφιόμενος στον ανδριάντα.]

ΜΑΡΚΙΑ: Δώρο της Λύρας, απέθαντο…[Το στόμα της γίνεται σφαιροειδές και στις κουδουνίστρες μοιάζει να ’χει επιδοθεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δεν έσωσε τον Μάτερνο που σε σωματοφύλακα, για να με δολοφονήσει είχε αμφιεσθεί…[Με αντίδοση ειρωνείας κίχλης.]

ΜΑΡΚΙΑ: Τον κατέδωσαν οι δρομάδες - κηλίδες της θεάς…[Τα μάτια της σε κάθετη διαστολή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Οι κηλίδες της θεάς υπήρξαν οι πληροφοριαδότες των λοβών και των οφθαλμών μου…

ΜΑΡΚΙΑ: Αυτό είναι το τέλος των πνευμάτων αρχηγετών και των τόνων κακοποιών που προέβησαν σ’ επιδρομές στην χώρα των Ιβήρων και των Κελτών…[Σε τόνο περιέλευσης, μα προειδοποιητικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αφού ήταν ανίκανοι οι κυβερνήτες των επαρχιών, για την εκπόρθηση των ληστειών…[Μια μάσκα λύκου έχει καταχρασθεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Μ’ αυτό το πρόσωπο έτυπτες τις προσωπογραφίες της Ίσιδος των πιστών;

ΚΟΜΟΔΟΣ:Ναι, μ’ αυτό γιατί έχω δύο πρόσωπα: ένα κακό και ένα χειρότερο απ’ αυτό…[Πάει να της υποθηκεύσει την μέση, μα εκείνη του ξεφεύγει και την αγελάδα καβαλλικεύει.]

ΜΑΡΚΙΑ: Και γιατί εξανάγκαζες τους πιστούς της θεάς να σταθμίζουν στα στήθη τους μέχρι θανάτου κουκουνάρια;[Ο Κόμοδος τον ταύρο με την γραμματοσειρά του κατακυριεύει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Για να παραμείνουν στην παρθενία και στην φοινικική της καλοτυχία…

ΜΑΡΚΙΑ: Και γιατί απέτεμνες το ’να χέρι των πιστών της Μπελλόνα;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί η μονάδα είναι των πάντων το αβγό….

ΜΑΡΚΙΑ: Πάλι υπεκφεύγεις, ενώ μάλλον για την λατρεία τους σε άλλους θεούς εκτός από εσένα τους εποφθαλμιούσες…Η λεοντή που έχεις ευτυχώς ενδυθεί σήμερα, με δέρας ανδρών δεν έχει συνηφθεί…[Πασιφανώς απ’ την συζήτηση ενοχλημένη, ενώ την αγελάδα έχει παύσει να ιππεύει. Η Μαρκία σκίζει το φόρεμά της και απ’ αυτό δημιουργεί λωρίδες με επιδέσμους που στα γόνατα τους παραθέτει.]

ΜΑΡΚΙΑ: Μήπως θα με σκοτώσεις, όπως τους χωλούς που τους έκανες να προσιδιάζουν με οφιοειδείς ηθοποιούς;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Όχι…Έχω όμως την προδιάθεση να γίνεις εγώ και εγώ ο ταύρος…

ΜΑΡΚΙΑ: Ευτυχώς Κόμοδε που στην κόμη μου δεν θα εκθέσεις ράμφος…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η κόμη της περιστέρας και οι νεφελοειδείς τρίχες το προδόρπιό της…

ΜΑΡΚΙΑ: Και το οίδημα στην κεφαλή απ’ το πουλί, όπως η ορώδης βουβωνική σου περιοχή που ακόμη και στα ενδύματά σου από μετάξι στο κοινό είχε διαφανεί…[Με συμπεριφορά εμπαικτική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πρόσεξε γιατί σκότωσα πολλούς που’ χα ακροασθεί με βαρβαρική καταβολή ή μ’ ευγενική καταγωγή εκπάγλου καλλονής…[Σε τόνο Παρθικό και σταματάει να καβαλλικεύει τον ταύρο, αποκτώντας την ενσυναίσθηση ότι συνέβη σήμαντρο πολύ σοβαρό.]

ΜΑΡΚΙΑ: Αν ήταν ο Όνος εδώ, δεν θα ’σουν ενεργώς παρορμητικός….[Με αίσθηση υπεροχής και στην ανθρώπινη στήλη με το χέρι το χαιντερικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Της Αγροτέρας το εμβαδόν μου ιερουργεί πλουσιοπάροχα…Πολύ θα ’θελα ν’ αναμείξω στα μιδοβριθή γεύματά μου τα λόγια περιττώματά σου…

ΜΑΡΚΙΑ: Σε κάθε τι αγγελικό θα βρεις και κάτι τλήμον ή περιττό…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Που ’ναι και αυτό εκουσίως ανακυκλωτικό…[Μοιάζοντας να την συμπληρώνει και το μαλενκόφιο του χέρι στην μέση συνεκτικό.]

ΜΑΡΚΙΑ: Στην ασημένια σου πιατέλα ήταν εύγευστοι εκείνοι οι δύσμοιροι κωφοί;[Όλη την ώρα σε αντιστροφή η πλάτη της σ’ αυτόν, με ύφος σκωπτικό και κοιτάζοντας απροσδιορίστως το κοινό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Νοστιμότατοι…Τους εναπόθεσα μουστάρδα και τους αλάτισα… Φάνηκαν και σε κάτι τανύφυλλοι…

ΜΑΡΚΙΑ:Ταιριάζει να δειπνεί με ανθρώπους σ’ έναν Θεό; [Με ύφος κελυφοειδούς, αλχημιστικής γνώσης βαπτιζόμενης στα ύδατα της Στυγός.] Θα προσλάβεις ακουσίως τις ιδιότητές τους…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο Ηρακλής ήταν ημίθεος και μην βάζεις σε περιδίνηση το μυαλό μου, ώστε την θεοφαγία στρατηλατώ…

ΜΑΡΚΙΑ: Σε κατηγορούν Κόμοδε πως κάθε φορά που στους ναούς εισέρχεσαι, έχεις γίνει γυναικοανδρογαμέτης και έχεις περιλουσθεί με αίμα πορφυρό…

Τυπικό διόλου σεβαστό….

ΚΟΜΟΔΟΣ:Γιατί πιστεύεις ότι καταπέλτησα στα λουτρά με την τόγκα και τα εξαρτήματά της τον Ιουλιανό;[Έτοιμος να την κατασπαράξει.]

ΜΑΡΚΙΑ:Γιατί η κάθαρση Κόμοδε είναι γεγονός πνιγηρό και αχθοφορικό…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γι’ αυτό αναβαίνω επτάκις σε λουτρό…

ΜΑΡΚΙΑ: Το αίμα εκείνων που κατακρεούργησες στο χειρουργείο πάντα θα σε κυνηγάει και τα λουτρό που κάνεις δεν θα σε αποκαθάρει… Χειρουργέ της πλάκας…[Σε τελεία αδυναμίας.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το νόσημά μου όπως λες, από κάτω ξεκινάει…[Σημαδεύει την υπερδιογκωμένη, βουβωνική του περιοχή.]Μήπως θέλεις να το ιάσεις;[Με την γνώριμη, αγεώργητη φωνή του.]

ΜΑΡΚΙΑ: Εκείνος ο ψαθυρός ελέφαντας τι σου έφταιξε και τον κάρφωσες μ’ έναν πάσσαλο στην καρδιά, λετήρα;[Για το άμοιρο πλάσμα με στοργή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δεν παραδίδω τόπο στην μνημονική….[Αταλάντευτος και στον εγω˙ι˙σμό του εγχάρακτος.]

ΜΑΡΚΙΑ:Το διατρύπημα της λόγχης στο κέρας της ελάφου με την σπείρα;

[Κάτω απ’ τον αδριάντα του Κόμοδου κάθεται οκλαδόν.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Πως είναι ακάθεκτο στο ατελεύτητο βάθος το κακό…[Μοιάζει τελείως παιδνός.]

ΜΑΡΚΙΑ: Οι προτάσεις σου θυμίζουν τις φόρμουλες των επιστολών σου…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο χρόνος είναι χρήμα…

ΜΑΡΚΙΑ: Σαν αυτό που απ’ τους καταδότες άλλων εκλαμβάνεις…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Πολλοί μεν αγάπησαν την καισαρική, περισσότεροι δε τη νομισματική…

ΜΑΡΚΙΑ: Και την δωροδοκία…Μην ξεχνάς Κόμοδε να δωροδοκείς…[Με τον μέσο του Νίξον της χεριού σινιάλο του εμποιεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Και την προδοσία που την διασφαλίζω με την αναίρεση της θανατικής ποινής ή με το δίκαιο της εκφοράς ταφής…

ΜΑΡΚΙΑ: Γι’ αυτό εξώνησες πόστα διοικητικά και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αγροτεμάχια επαρχιακά; Προς πορισμό ιδίου οφέλους;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εδώ μετέθεσα ευπώλητες τις ζωές των εχθρών μου… Στους φίλους θ’ αναχαιτιζόμουν;[Χαχανίζει.]

ΜΑΡΚΙΑ: Αφού πουλάς κάτι που δεν σου ανήκει, πολλώ δε μάλλον για κάτι που θεωρείς πως σου ανήκει…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Πολύ σωστά τούτη η κορασίδα ομιλεί…

ΜΑΡΚΙΑ: Από παλλακίδα Κόμοδε τώρα σε κορασίδα έχω καταπραυνθεί;[Σε νότα παιανική.] Στην Αcta urbis γιατί επιμένεις ότι είναι πρόστυχο, ανερμικό η ραιβό να δημοσιοποιηθεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ:Ώστε απ’ της Ρώμης τον λεώ τα παράσιτα στις κεραίες μου να παιδονομώ και τα νάπη να παρακρατώ…

ΜΑΡΚΙΑ: Προκάλεσες την μήνιν του ρωμαϊκού λαού με την χειροπρακτική σου, στο αμφιθέατρο ενώπιόν του να οινοσυμποσιασθείς…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Μην ξεχνάς πως εκτός από Ηρακλής έχω διονυσιασθεί…

[Την πλησιάζει πιο πολύ.]

ΜΑΡΚΙΑ: Τελικώς τις αρτηρίες του μύρου μου ως γευσιγνώστης δεν θα λειτουργείς;[Με φάση επιτηδευμένης διαχυτικότητας.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ελπίζω και στον απελεύθερο Κλέανδρο να μην τις ιχνηλατώ…

ΜΑΡΚΙΑ: Γνωρίζεις φυσικά ότι με το βουλευτικό μέρος των χρημάτων που κατέσχεσε, εξαγόρασε τις προμήθειες των σιτηρών…Είχε τ’ όραμα να εξασφαλίσει την εύνοια του Λαού και του Στρατού…[Κοιτάζοντας με ηδονή και υπερηφάνεια τον Ουρανό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ναι και όταν ενσκήψει μια σιτοδεία όπως αυτή, να τους επιμοιράσει τ’ αγαθά που ’χει, για να καταλάβει με το αμβλυγώνιό τους και τους δυο…Τους ανοικοδόμησε και γυμναστήριο, για ν’ αποκτήσουν σύμπαντες οι Ρωμαίοι πολίτες το δικό μου χαλκανθές κορμί…[Τους μύες των χεριών του προτάσσει σε λόγο επιδεικτικό.]

ΜΑΡΚΙΑ: Και δημόσια λουτρά για να τους δελεάσει…[Με δευτερεύουσας αιτιολογικής τάση.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και δημόσια λουτρά για να τους δελεάσει…[Σε τόνο καταφατικό και καταγματικό.] Μαρκία κάνε επίκληση, στην αδελφή μου την Φαδίλλα να ’λθει επειγόντως εδώ….[Σε ύφος έκτακτης περίστασης χρονικο˙υ˙ποθετικό, μα πλειστηριακώς επιτακτικό.]

ΜΑΡΚΙΑ: Οι επιθυμίες σου Κόμοδε προσταγή μου…Και τι δεν θα έκανα για έναν τέτοιον άνδρα…[Μ’ έκδηλη αναδοχή και δουλοπρεπή υποταγή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τα όριά σου έχεις ξεπεράσει και αυτό είναι περισσότερο σ’ έναν άνδρα συναρμολογητό…Ποτέ μην υποβάλλεις σ’ έναν άνδρα τοιαύτες προτάσεις …[Η Μαρκία στη ζωηφόρο του έχει διγλωσσική επαφή και ως αιθέρια ύπαρξη το άλσος αποχαιρετεί.]

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

[Η Φαδίλλα σε σάλο επί σκηνής θα εφορμηθεί και στου Κόμοδου τα πόδια τον Ιησού Χριστό σε κάποιον μαθητή θ’ απομιμηθεί.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Κόμοδε μας έχει ομοτροχιάσει στο τρίστρατο της ιστορίας συμφορά γιγαντική…[Τραυλίζοντας και σε ανάπαυση τροχα˙ι˙κή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εγέρθητι…[Η Φαδίλλα θ ’αναπτερωθεί και στα μάτια του με δάκρυα θα σκολοπισθεί, ενώ στα χέρια του θ’ αρματηλαθεί.] Τι στην Ρώμη Φαδίλλα έχει επισυμβεί;

ΦΑΔΙΛΛΑ: Κοντεύει Πομπη˙ι˙οκαισάριος στην Ρώμη να εκβρασθεί… Το πεζικό έλαβε το μέρος των πολιτών, λόγω της αντιπαλότητας που ’χει με το ιππικό…[Τα μαλλιά της αποσυντονίζει και θα ερωτευθεί πάλι καταγής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Είναι πασίδηλο πως ο Κλέανδρος ελέγχει το ιππικό μου, έστω και αν είναι λαβωτό…[Το πηγούνι του με τον παράμεσο του ριζοσπαστικού του χεριού χτυπεί.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Απειλούμαστε Κόμοδε από γενοκτονίας αφανισμό, εμείς τα μέλη της οικογένειάς σου αν ο Στρατός και ο Λαός φθάσουν ως εδώ…[Με αναφιλητά.] Μισούν τον Κλέανδρο τόσο πολύ, για όλα τα δεινά που τους έχουν δρομολογηθεί, ώστε τα δικά μας κεφάλια σε σύντμηση θα ’χουν αποσυνδεθεί…[Ασπαζόμενη πλαγιομετωπικώς μια Λάχεση συμπορευτική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και τι προτείνεις φίλτατή μου αδελφή; [Μετά προσοχής αν και η επιλυτική του απόφαση στο νου του έχει αποκρυσταλλωθεί.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Αν διορίσεις κάποιον να του διακορεύσει την κεφαλή και την περιφέρει στην πόλη, ενδέχεται να γλιτώσουμε την ύστατη στιγμή….[Σκίζει τα ιμάτιά της.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η πρότασή σου είναι Σενέκεια, φίλτατή μου αδελφή…Μ’ αυτόν τον τρόπο ξανά η εμπιστοσύνη του λαού και του πεζικού θα επανακτηθεί…Και το ιππικό θ’ αναδρομήσει σ’ εμάς αν ο δύσποτμος προδότης θανατωθεί….

[Ο Κόμοδος να γίνει άνθρωπος της παρέχει την συνδρομή.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Με το διάβημά μου να κάνεις τι έχεις συλλογισθεί;[Σε μεταρσίωση φιλοσοφική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Θα τον καλέσω εδώ να ’λθει, ώστε κάποιος εκ των έμπιστών μου να τον συλλάβει και μ’ ένα ακόντιο μακρύ στην Ρώμη και στα περίχωρά της η εξιλαστήριά του κεφάλή να επιστρατευθεί…[Με κρηπίδος υποσχετική.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Θεάματα προς τον λαό προσφιλή…[Απ’ την ιδέα του Κόμοδου έχει φωταγωγηθεί.] Πρέπει όμως λίγο αργότερα στην Ρώμη να κατέλθεις και τον λαό της να νευματίσεις, ώστε το δώρο - ερέθισμα με την αντίδραση-εικόνα να συσχετισθούν…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Θα τους τονίσω εμφαντικώς, πως όλα όσα διέπραξε ο Κλέανδρος έγιναν εν αγνοία μου, με σκοπό στην εξουσία μου να γίνει κισσός….[Σαν εύανδρο και αγνό Ελοχίμ.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Η αλήθεια είναι ένα δώρο που σπάνις επιστέφει την μετόπη των αρχα˙ι˙κών ναών και των εντεύθεν πιστών…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γι’ αυτό κάηκε ο ναός της Ειρήνης που θεμελίωσε ο Βεσπασιανός; [Με ενατένιση ανειλικρινή.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Που υπάρχει πια Καλλικρατίδας στην παγκόσμια ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ώστε να μην πυρποληθεί και η δική της θρησκεία;[Με ύφος σύμφυτης, απεγνωσμένης παντογνωσίας.] Λένε πως έγινε στην περιοχή ένας σεισμός παραλυτικός…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αστραπή μέσα στη νύκτα ˙ δάσος δίχως ξύλα…[Με την διάθεση γνωμικών υπότροφου διαχειριστή.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ο υετός ήταν στης φύσης την απουσία…[Σε τόνο διαπιστωτικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Έμαθα πως οι άρκτοι κλαίνε και οι λαγοί…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Δεν έχουν μνημοσύνη Κόμοδε από φίλντισι…[Με προσαγόρευση εταιρική και ηδυμελή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ίσως γι’ αυτό ο ναός με τον ιδιόμελο χρυσό τους είχε καεί…

[Με ύφος παιδιού που επειδή του έσπασαν το παιχνίδι, έχει την συνήθεια του τύπου: οι υπαίτιοι καλώς ας δεχθούν τις συνέπειες τιμωρητί.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Οι εύποροι Κόμοδε έγιναν πτωχοί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και οι πτωχοί πτωχότεροι…[Με απάθεια αυτοκρατορική.]Η ένδεια είναι ένα χάρισμα της φύσης που μας προίκισε όλους ο Θεός…[Σα ’να μην το εννοεί όμως, γιατί γνωρίζει πως ήταν ένας εκ της επιλογής.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Και εμείς που του κάναμε ασημένιο ανάθημα γι’ αυτόν τον σκοπό…

[Με το ύφος του εξαπατηθέντος παγαπόντη.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αν και ό,τι καταστράφηκε ήταν περιουσία δημοσιονομική, ο καθένας το χρησιδάνειό του το αποκαλούσε επίθετο κτητικό…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Αυτή η γη Κόμοδε που ατλαντολειτουργούμε, έχει πνεύματα εξωτικά που την μετακινούνε…[Με αμφιθεατρικής εμψυχώτριας φωνή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και εγώ που νόμιζα πως οι ιδέες στην ιστορία ευημερούν…. Δεν ήξερα πως εκτός απ’ την μετατόπισή της την ενάγουν στην επιλησμόνησή της…. Απ’ τα μόρια της γης Φαδίλλα πως είναι οι ρίζες μας μην λησμονείς…[Ο Κόμοδος τα πόδια του προεγγράφει και για να τα χρησμοδοτεί ευθυτενώς οσφυοκάμπτει.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Πυρπολήθηκε ένα πλεοναστικό ψηφίο της πόλης και σε μέμφονται άπαντες πως οι δολοφονίες που διέπραξες, για την οργή του Θεού δεν ήταν αναίτιες…[Η Φαδίλλα προσκυνητική στο άγαλμα της Παλλάδος που μετέφεραν οι Εστιάδες δια μέσω της Ιεράς Οδού στου αυτοκράτορα το παλάτι δακτυλικές ημέρες πριν.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Με τις γονυκλισίες Φαδίλλα της Αθηνάς την σοφία δεν θ’ αποκτήσεις…[Σε τόνο επικοσμητορικό.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Πρόσεχε Κόμοδε μετά την Ειρήνη, μήπως εμπρησμός και την οικόσιτή μας Εστία πλήξει…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Φλέγονται οι θεοί…Φλέγεται η ιστορία…[Χειρονομεί στις οκτώ διευθύνσεις των ανέμων σαν οδαλίσκη.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Κόμοδε άλλα δάκρυα για τους θεούς μην χύνεις…Απ’ τις στάχτες τους έχουν φοινικοφιληθεί, ενώ απ’ της Κλειούς τη νηματική έχουν διακριθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και εγώ Θεός είμαι! [Μοιάζει να κραυγάζει ως καλλιτέχνης πρωτοποριακός.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ημίθεος Κόμοδε…Πάντα ημίθεος ήταν ο Ηρακλής…[Με ύφος μυθιστορικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γι’ αυτό επέσυρε της Ήρας την σεσημασμένη οργή…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Εν κατακλείδι Κόμοδε ο τρίτος ενικός αριθμός με χιλιάδες κόμματα απ’ τον πρώτο είναι σε αποχή…[Σε μορφή υπόμνησης λάθους.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί ανάμεσα στο "εγώ" και στο "αυτός" εμφιλοχωρεί η αντωνυμία "εσύ"…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Γιατί Κόμοδε τούτο το άγαλμα πιστεύεις πως έγινε δημοφιλές τώρα στον ρωμαϊκό λαό;[Στο νήμα της αλήθειας προσχωρεί.] Για αιώνες οι Εστιάδες το τιμούσαν και απ’ την κοινή θέα ως λανθάνοντα υποθετικό λόγο το παρακρατούσαν…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί πάντα σε λεπτά καταστροφής του Θεού η σοφία θα εκδιπλωθεί….

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ο Σείριος και ο Γέρανος Κόμοδε πως φαίνονται ημέρα και νύχτα έχουν καταλογογραφηθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τόσο εύλογο όσο καλοκαίρι νύχτα μια αστραπή…Οι φίλοι μου έχουν πει πως κάποια από αυτά τ’ άστρα έχουν επιμηκυνθεί…[Πλησιάζει το άγαλμα της Παλλάδος και στην αιγίδα της φαίνεται πως θέλει να προσομοιωθεί.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Φοβάμαι πως τα λόγια σου δεν είναι αναληθή…Φαίνεται πως κάθε Ρήγουλος είναι και ένας Θεός που με όχημά του την πορφύρα σου έχει ενεχυροθετηθεί…[Στα πόδια του αγάλματος της Αθηνάς γονυκλινής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εδώ την έχουμε…[Συσφίγγει το σοβιετικό του χέρι.] Ως ανάμνηση για την συνεπικουρία την οποία εκχώρησε στους Αχαιούς που άλωσαν τον πύργο των προγόνων μας, ώστε να χαρίζουμε απλόχερα την σοφία της στους επιγόνους μας…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Η αλήθεια είναι πως του αγάλματος της Αθηνάς η αιχμαλωσία στην Ρώμη δώρισε την επεκτατική της αρετή και την σοφία της διαιώνισής της στον αετό της γης…Η μετακομιδή της όμως σε τούτο το παλάτι προοιωνίζει Κόμοδε τα χρειώδη σου για μετεξελιγμένη δειπνοσοφιστική…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η διάγνωσή σου αθηρωματική, ενώ το άρμα του μυαλού μου

συστεγάζει ζώα απ’ την Ασία κάθε διαλογής…[Εκλαμβάνει απ’ την γη μία λεοντή και χορεύει σα ’να ’ναι το μηκώνιό του εδώ και εκεί.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ο Ντενέμπολα Κόμοδε γεννήθηκε εκεί…[Του δείχνει τους αστερισμούς του βαθύχρωμου απ’ την Όμπερον διαύγεια μελανόμορφου Ουρανού.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το ξέρω πως από εμένα τούτο το τομάρι δεν έχει παγασθεί….

ΦΑΔΙΛΛΑ: Η τιμή και η υπόληψη των Αντωνίνων έχει λεχθεί πως στις μεταμφιέσεις του άρματός σου έχουν παρασυρθεί…[Με ύφος καταφόρως υποτιμητικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Του λαού διαδόσεις οφίτη…[Παραλαμβάνει ένα ρόπαλο απ’ την κήπεια γη και στο στόμα του εγχείρημα, ώστε να εισχωρηθεί.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ό,τι και να πράξεις Κόμοδε δεν δύναται απ’ το σώμα σου ν’ αφομοιωθεί και η φύτρα του σε άλλο σημείο να συντελεσθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτό είναι ο έβενος της δικής μου ζωής…[Το γλύφει σα’ να ’ναι πυραυλοειδές παγωτό.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Καταστάσεις ιλαροτραγικές….Κόμοδε, η Σύγκλητος μαζί σου έχει εξοργισθεί, γιατί ανδριάντες σου με πολεμικές χορδές έχουν εγκαθιδρυθεί εκεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και το βέλος μου που ήλπιζα πως στα μάτια τους είχε αμφιταλαντευθεί και πως άπαντες μ’ είχαν φοβηθεί…[Κάνει την Φαδίλλα με το ρόπαλό του τον στόχο του τοξότη.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Κόμοδε, Αυτοκράτωρ γαλανής γενεής ή ένα αναριστογειτωνικό παιδί; [Με την υφολογία της μεγαλύτερης αδελφής.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Φαδίλλα είμαι ο καθρέφτης σου με γένεια, λεοντή, φαλλό και κόρυθο ανακτορικό…Τα πιο ανημέρωτα θηρία και τους πιο άλκιμους νέους με τούτο το ρόπαλο θα δαμάσω και δεν θα δαμασθώ…[Βάζει το ρόπαλο ως υποκατάστατο του φαλλού και ευθύς το κροταλίζει καταγής.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Έπεα αγγελικά Κόμοδε σημαινόντων ανδρών…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τούτο το χέρι απ’ τους Παρθυαίους τοξότες και τους Μαυρούσιους ακοντιστές έχει τροχισθεί…[Κουνάει το ρόπαλο με δεξιόστροφη και αριστερόστροφη τάση και με τα δύο του χέρια.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Πόσα κερασφόρα ζώα απ’ αυτό το αυτοκρατορικό χέρι έχουν παρακαμφθεί…[Σα ’να παραληρεί.]Γιατί όμως οι ταύροι έχουν εξαιρεθεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί ο πατέρας της μοίρας μου, ο Δελφινίος σε ταύρο είχε μεταμορφωθεί, ώστε η Ευρώπη απ’ αυτόν ν’ απαχθεί…Από σέβας δεν σκοτώνω το ζώο αυτό…Και ίσως επειδή τον πατέρα μου δεν θέλω να στείλω στον Άδη…[Με ύφος πεντάχρονου που απαγγέλει ποίηση ιλιαδική.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Έχεις Κόμοδε απ’ την τύχη φιλοστοργηθεί και με του Αγήτη την αγκάλη την χαλυβδωτή…[Συμφιλιώνει τα δίπτυχα μπράτσα της απ’ το νυχτερινό ισημερίας αεράκι.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Έχεις αδελφή μου, όπως τα ζώα που ανασκολοπίζω στο μέτωπο και στην καρδιά απ’ τον υπερυψωμένο κυκλικό φράκτη παγιωθεί;[Προσμένει σε απάντηση.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Για την ικανότητά σου και όχι για το θάρρος σου έχεις πολυφημηθεί …[Με μάτια Τσου Σι.]Πόσα αθώα και ζώδια περικαλλή απ’ το χέρι σου έχουν θυσιασθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Με τα λόγια σου δεν με διακινείς…Δεν τρέφω αίσθημα κανένα για ζώα…[Με ύφος σεμνό και ταπεινό που υποβόσκει ένστικτα χθονιοειδή.]Εγώ είμαι Θεός και μπορώ να σκοτώνω όποιο ζώο θέλω ατιμωρητί…Ομίλησες για εύθρυπτα και ζώα κρινοειδή…Πολύ θα σε ήθελα εντός του φράκτη ν’ ακονίζουν τους προγόμφιούς τους για την σάρκα σου οι λεοπαρδάλεις και οι λεοντιδείς… [Με μνησικακία.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Δεν είναι ηθικό να μάχεσαι τις δορκάδες εκ του συστάδην…

[Με περιφρόνηση.] Κατάχρηση εξουσίας σε ενάσκηση…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Είμαι η προσωποποίηση της εξουσίας και ο φερέγγυός της βιαστής…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Γι’ αυτό στο αμφιθέατρο γυμνός είχες εμφανισθεί;[Ως φαιδρύντρια.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο αυτοκράτωρ απ’ τις διαταγές και τα περιφράγματα έχει διαγυμνωθεί…Όλους μ’ αυτήν την κορμοστασιά θάμπωσα και τους μονομάχους κατανίκησα…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Τιτρώσκω το ρήμα που τους επινοικίαζες με την ιδμοσύνη σου…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ένας Αυτοκράτωρ με τους αντιπάλους του μεγάθυμος πρέπει να φανεί και να τους χαρίζει την ζωή μετά γενναιοδωρίας…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Στα πεδία των μαχών δεν ανέδειξες την γενναιότητά σου, τιμώντας επαξίως τα πατρικά και προγονικά τρόπαια της δυναστείας μας…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στον στρατώνα των μονομάχων και όχι στο παλάτι μου θέλω πια να ζω…[Σε μια γωνία θα παλινδρομηθεί και η πρόσοψή του στους θεατές δεν είναι πια προσβατή.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Γι’ αυτό Κόμοδε εγκαθιστούσες το κεφάλι σου στο άγαλμα που αναπαριστάνει τον ήλιο ως κολοσσό;[Τον κοιτάζει ως γελωτοποιό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Ήθελα να ομφαλοσκοπώ το θαύμα της αρχαιότητας Φαδίλλα με τον αριθμό οκτώ…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Αν δεν πέθαινες ποτέ, θα ήταν ο Φάρος της Αλεξάνδρειας βλαστός…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Νικητήριος χιλίων μονομάχων στην βάση του αγάλματός μου ήμουν επιγραφικός…[Με ύφος τροπα˙ι˙κό.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Γιατί χιλίων Κόμοδε και όχι εκατομμυρίων;[Με υποκριτική ραβδοφορία.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί έτσι το θέλησε ο Θεός…[Με λυγμούς.] Η περιήγησή μου στην γη τελείωσε εδώ…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ο αριθμός δέκα…Πολλαπλασιαστικός και τόσο απελπιστικός…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δεν είναι Φαδίλλα οι αριθμοί υπόλογοι για την δυστυχία μας, μήτε οι λέξεις…[Κάνει δύο βήματα προς το μέρος της.]Πταίει η κλεψύδρα του έαρος που τα πανιά της καρδιάς μας θυελλογδέρνει…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ίσως Κόμοδε η λειψυδρία της αλήθειας να πταίει…Την όασή της γυρεύουμε, μα εκείνη ποτέ στην υπέρ αδυνάτου της καλύβα δεν μας φιλοξένησε …

ΚΟΜΟΔΟΣ: Κλαις και εσύ Φαδίλλα; Το δάκρυ τούτο είναι δελφικό και μεταδοτικό…[Της σκουπίζει με τα χέρια του τα δάκρυα απ’ τα μάτια της και την γεωγραφεί στα δύο της μάγουλα.] Πταίει η περιέργεια για τις θυρίδες της ζωής…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Περιέργεια δεν έχει κανείς, όταν με την απόλυτη αλήθεια έχει συνουσιασθεί…[Σε ύφος στροβιλοειδούς κατάφασης.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ίσως για το δάκρυ σου Φαδίλλα το ανέφικτο να ’χει την ευθύνη…[Ως Τερέντιος.]Το ανέφικτο και το άπειρο…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Και το άπειρο…Και το άπειρο…[Σα’ να ’ναι η Κορίννα ομιλεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η ζωή Φαδίλλα είναι έμπλεη απωλειών…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Και παρενθέσεων…[Σε τόνο αναπληρωματικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ωδινοφορούν οι απώλειες μάχης πιο πολύ…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Και πιο μελοκεχρισμένες οι στιγμές που επιπροσθέτουμε στις πινελιές της ζωής…Ακόμη αναρωτιέμαι, γιατί εκατό λιοντάρια ακριβώς από εσένα είχαν σφαγιασθεί…[Σε αναπόληση ανακριβή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Γιατί ο αριθμός ένα είναι το ήμισυ του παντός…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Και δεν προτιμάς το μηδενικό μισό και διπλασιαστικό;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Θα ’θελα ανάμεσα στ’ αδέλφια το γράμμα γιώτα να μεσολαβεί, ώστε τόσο την δεξιά όσο και την αριστερή τους πλευρά να λουτροφορεθεί…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ναι, αλλά αν αντιστρέψουμε Κόμοδε το σχήμα, το σύμβολο της αγάπης διχαστικό θα εκδοθεί…[Με ειρωνεία αγγειοπλαστική.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η αγάπη είναι όπως η δύναμη: τα πάντα διχάζει…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ποιος είναι ο εραστής σου αριθμός; Ο αριθμός τέσσερα ή ο έξι;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο αριθμός τέσσερα, γιατί απ’ αυτόν έχω ραντισθεί…[Χαχανίζει.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Αν όμως στον αριθμό έξι μαγειρεύαμε τον αριθμό εννέα;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτός θα ήταν στο κρεβάτι ο ιδανικός….

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ο αριθμός οκτώ μας δίνει το τρία μισός…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αριθμός τελετουργικός, για ν’ αγγίξει κανείς τον Θεό… [Ορειβατικό το πηγούνι του και τριαδικό.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Ή και να ενωθεί μ’ αυτόν…Την λεοπάρδαλη που σκότωσες

στην μνήμη μου έχει σμιλευθεί…[Την περικεφαλαία της Αθηνάς θα περιεργασθεί.]Το στόμα της απ’ το ακόντιο που της έριξες στο μετόρχιο λιποθυμικό γράμμα φι…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Και όχι ο Κρόνος με τον Ιαπετό του;

ΦΑΔΙΛΛΑ: Αν είχε αναγωγή απ’ τα γένη των οφιοειδών… Γιατί όμως

σου άρεσε τις στρουθοκαμήλους να καρατομείς;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ίσως γιατί μου θύμιζαν της Ήρας το πουλί…[Σε τόνο αλιτηριακό.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Και οι σχέσεις με την μητριά σου είχαν διασαλευθεί…[Γελάει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ίσως το κεφάλι του ζυγού και του φωτός να ’χε κατατμηθεί…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Τότε ενδεχομένως να επέλθει των νεκρών η κριτική…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μπορείς ν’ αναχωρήσεις σε παρακαλώ; Μ’ ενοχλεί της γλώσσης σου το φως…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Και αν δεν το επιθυμώ;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τσακίσου απ’ την πλώρη μου, εσύ και της ευτέλειας που οι επιστολές σου κατά καιρούς μαρτυρούν και μ’ ενοχλούν…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Όπως θέλεις Κόμοδε…[Σε ύφος ταπεινό αλλεργικώς.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Συγγνώμη αιτώ για την αναταραχή, αλλά θέλω να μείνω με το άγαλμα της σοφίας ως διαλυτικό…[Μοιάζει σα ’να ’χει καταπιεί ζωντανό λαγό.]

ΦΑΔΙΛΛΑ: Γιατί οι Συγκλητικοί θα το αναπληρώσουν με την ελευθερία…Η σοφία Κόμοδε που έγινε ελευθερία…[Σε μεγαλόπνοο και μεγαλομανές ύφος.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Είπα από μπροστά μου να εξα˙υ˙λωθείς…[Σε τόνο κυκλοθυμικό.] Τον βίο μου που ’χει ξακρισθεί με τα φληναφήματά σου τώρα έχει καμπυλωθεί…

ΦΑΔΙΛΛΑ: Η επιθυμία σου Κόμοδε και επιθυμία μου επιθετική…

[Ενώ ο Κόμοδος το άγαλμα της Αθηνάς σφιχταγκαλιάζει, η Φαδίλλα αποχωρεί απ’ την σκηνή.]

ΑΥΛΑΙΑ

ΠΡΑΞΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

[Την 31-12-192 μ. Χ την ημέρα της δολοφονίας του Κόμοδου στο παλάτι του θα εξελιχθεί επί σκηνής. Ο Κόμοδος στο αυτοκρατορικό δωμάτιό του με τα δύο του χέρια στην πλάτη και στην κλίνη του σε περιαγωγή. Η Μαρκία ανήμερη και του βιβλίου εισαγωγική.]

ΜΑΡΚΙΑ: Κόμοδε αληθεύει πως θέλεις απ’ τον στρατώνα των μονομάχων και όχι απ’ το δημόσιο παλάτι να εξέλθεις;[Σε ύφος Σεβίλλης.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Σ’ αρέσει που είμαι ενδυόμενος με τρόπο σαβινικό και όχι

με της πορφύρας τον αυτοκρατορικό θυρεό;[Με τον εαυτό του στον καθρέφτη λεπτομερής.]

ΜΑΡΚΙΑ: Σ’ εκλιπαρώ Κόμοδε τούτο μην το διανοηθείς και τον ρωμαϊκό λαό στο απόβαρο μην υποτιμείς…[Προσφεύγει στα γόνατά του και στα μάτια της η βροχή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στο προνόμιο του πυρός του όσιου είσαι αδιάθετη, για να μ’ εκλιπαρείς…[Ασυγκίνητος.]

ΜΑΡΚΙΑ: Μα δεν είμαι Κόμοδε η Αυτοκράτειρα της καρδιάς σου;[Με λυκοφιλές ύφος που εμπεριέχει της απειλής την αφή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Δεν ξεχνώ Μαρκία πως με τους πλόκαμους των μαλλιών σου είχες περιπλοκή, πριν από μια δεκαετία στου Κουαδράτου την συνωμοσία…[Τα μάτια του από επίζηλο φθόνο στην Ευρώπη.]Είχατε τον ομοεραστή σας, εσύ και η Λουκίλλα…Σκέφτομαι ώρες – ώρες και την υποζύγιά σου δολοφονία…[Σα ’να ’χει το πιθανολογικό του έγκλημα ήδη σε προσχέδιο μινυνθάδιο.]

ΜΑΡΚΙΑ: Δεν μπορεί Κόμοδε εσύ που ’χεις ενστερνισθεί τα χριστιανικά διαδήματα και επέτρεψες την επάνοδο των χριστιανών που προορίζονταν για της Σαρδηνίας τα ορυχεία, να διαπράξεις μια αμαρτία αντικείμενη στου Χριστού τη νομολογία…[Ανεπίγνωτη τάχα μαθήτρια.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Την σκέψη μου μάλλον ο Δίδιος Ιουλιανός θα την προσυπογράψει …

ΜΑΡΚΙΑ: Μα αυτός στου αναχρονιστικού Κατιλίνα μέρος δεν είχε λάβει, ώστε με όχημα να μετοικίσεις στο φεγγάρι;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Έκανε όμως μια εκστρατεία εναντίον των Χάτι στην Δαλματία και άκρως επιτυχή στην Κάτω Γερμανία…[Με τάση Ευμένη συνθετική.]

ΜΑΡΚΙΑ: Τον Σάλβιο Ιουλιανό τον ομόσπορό του καταθανάτωσες… [Πυρακτωμένη.]Κόμοδε η δυσαρέσκεια του λαού εναντίον σου έχει φουντώσει…Η φωτιά που κατέλυσε το ναό της Βέστα και της Ειρήνης την προηγούμενη χρονιά, έχει θεωρηθεί πρωθύστερο χαλεπό σημάδι για τον δικό σου βασιλιά…[Με ύφος Σίβυλλας Ιδαίας.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το μισοφλογοθεραπευμένο μου στην αμμουδιά της πλάτης μου παλάτι μην λησμονείς…[Πυνθανόμενος στα σπάργανα έναν τοκετό.]Η βασιλεία μου είναι της Ρώμης η λαμπυρίζουσα εποχή…

ΜΑΡΚΙΑ: Κόμοδε η περιοδολόγηση της Ρώμης η μιθρα˙ι˙κή έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, σαν την χρυσόσκονη στης Κρισπίνας το σκήνωμα που πριν από πέντε χρόνια στο Κάπρι απ’ τους αγροίκους σου είχε κατακρεουργηθεί…Όλοι πλέον ομιλούν για της Ρώμης την παρακμή…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Κολονία Λουκία Αννία Κομοδιάνα θέλεις να πεις…

ΜΑΡΚΙΑ: Κολονία Λουκία Αννία Κομοδιάνα θέλω να πω….[Σε τόνο αυτοαναφορικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ανάφερέ μου όλες τις προσαγορεύσεις των μηνών…[Με ύφος καθηγητή.]

ΜΑΡΚΙΑ:Lucius…Aelius…Aurelius…Commodus…Augustus…Herculeus…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Σωστά…[Ως φάσης Σύρου πρωτοκυκλαδικό ειδώλιο.]Πολύ σωστά…[Το ένα χέρι εκτρέπεται απ’ το ειδώλιο και γίνεται κινούμενο σχέδιο.]Συνέχισε…

ΜΑΡΚΙΑ:Romanus…Exsuperatorius…Amazonius…Invictus…Felix…Pius…

ΚΟΜΟΔΟΣ: O ενιαυτός είμαι εγώ με τις δύο διακλαδώσεις του…[Σε στόμφο υπερηφάνως Ταρκυνικό.]

ΜΑΡΚΙΑ: Άπαντες οι πλάνητες στον Ογούλνιο της τροχιάς σου…[Έναν εξωκρόνιο πλάνητα θα χειροπλάσει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Απ’ την δεξιά χείρα στην αριστερή και ποδήρης απ’ την κεφαλή…

ΜΑΡΚΙΑ: Κόμοδε, οι Κομοδιάνες δεν σου έχουν πια εμπιστοσύνη τειρεσιακή…[Κοιτάζοντάς τον στης Βικτώριάς του τα μάτια.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Ιδού η Μαρκία, η ωκύαλος μαθήτρια…[Στην εκφορά του λόγου του με δυστοκία.]Σου απέμεινε ανεξίτηλη η ημέρα η Κομοδιανή…

ΜΑΡΚΙΑ:Η Κομοδιανή Σύγκλητος η Τυχερή δεν σου συγχώρεσε ποτέ το γεγονός ότι δυσάνεκτοι φόροι απ’ το αριστερό σου χέρι της έχουν επιβληθεί…

[Γελάει σαρδόνια.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο Κλέανδρος είναι υπόδικος για όλα…

ΜΑΡΚΙΑ: Μην ξεχνάς πως ο Κλέανδρος τον Περέννιο διετής τον έχει νυμφευθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Καλλίτερο απ’ το να τον παντρευόταν, για την κτηματολογική μου ακοή…

ΜΑΡΚΙΑ: Χαίρομαι που έχεις την πολυτέλεια ν’ αστειευθείς, ενώ τα στρατεύματά σου να στασιάσουν είναι έτοιμα…[Σε τόνο αφυπνιστικό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αρωγή και ευδοκίμηση μου αποδίδουν οι Κομοδιανοί…[Με αίσθηση ιδρείας των απάντων και απασφαλιστικής.]

ΜΑΡΚΙΑ: Μπορείς να μου διερμηνεύσεις το ρόπαλο και τον λέοντα από μπρούντζο που έχεις στο πορτρέτο σου στο Κολοσσαίον ενθέσει;[Ως χάικου γύρω απ’ της συζυγίας το κρεβάτι.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Προστάτης της αυτοκρατορίας απ’ τον Καρχηδονιακό και την ευτέλεια την μεγαλοπρεπή…

ΜΑΡΚΙΑ: Και η επιγραφή σ’ αυτό το άγαλμα που γνωμοδοτεί πως είσαι ο μονήρης, αριστερόχειρ μαχητής και μιας χιλιάδος ανδρών δωδεκάκις νικητής…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Στην αιωνιότητα και την χιλιετία οι άθλοι του Ηρακλή…

[Μοιάζει σα ναυαγός σε ωκύποινο κλουβί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Απ’ τους μύθους Κόμοδε δεν θα διασωθείς…[Με αυτογνωσία διαδικαστική.] Οι βουλευτές της Ρώμης επειδή πληρώνουν κάθε φορά στην ημέρα των γενεθλίων σου δύο χρυσά νομίσματα, έχουν δυσαρεστηθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Είναι μια πράξη συμβολική…[Με διάθεση απεικονιστικώς εγκαυστική.]Το ένα χρυσούν νόμισμα συμβολίζει τον δωρητή και το άλλο του δωρητή τον τιμητή, ώστε αμφότεροι στην μετά θάνατον ευτυχία να έχουν αποικισθεί στην ευημερία…

ΜΑΡΚΙΑ: Τα πέντε δηνάρια των εκτός Ρώμης βουλευτών τους έχουν δυσανασχετήσει σε υπέρτατο βαθμό…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Τα δύο πόδια μου, τα δύο χέρια μου και η κεφαλή σε τόνο συμβολιστικό…

ΜΑΡΚΙΑ: Ο ρωμαϊκός λαός αγκομαχεί κάθε φορά που το ποσό των χιλίων σηστέρτιων απαιτείς, ώστε η αρετή σου στην αρένα να μονομαχεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Συμβολίζει τους χίλιους μονομάχους που κατέσφαξα στην σταδιοδρομία μου σ’ αυτήν και γιατί δεν έκαναν τίποτε απολύτως, ώστε αυτό το έγκλημα να εξαλειφθεί…[Ρίχνοντας στον ιδεώδη ημίονο το υποζύγιο.]Από έναν σηστέρτιο για κάθε ημιονοκεφαλή…[Ευσύνοπτος.]

ΜΑΡΚΙΑ: Τα τριακόσια κορίτσια και τα τριακόσια αγόρια που απήγαγες

για τα όργιά σου τι ακριβώς συμβολίζουν;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Η απαγωγή ως γεγονός πως ο έρως είναι ένας αστραπιαίος καλπασμός και τα τριακόσια αγόρια ή κορίτσια πως έπεσαν ηττημένοι

στην Πύδνα του έρωτα, όπως οι τριακόσιοι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα…

[Γελάει στην ανάμνηση αυτών των φρικωδών γεγονότων.]

ΜΑΡΚΙΑ: Γιατί Κόμοδε η κεφαλή σου έχει ξυρισθεί;[Δίσημος.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Της Ισιδος η λατρεία το απαιτεί…Μακριά οι σκιές επίνοιες και

πάντοτε στους άλλους περίσημες και διαφανείς…

ΜΑΡΚΙΑ: Εγώ πιστεύω ότι την κόμη και τα γένεια σου καψαλίζεις, όχι γιατί η λατρεία της Ίσιδος το απαιτεί, αλλά γιατί πως απ’ τους κομμωτές σου έχεις φοβηθεί με τα αιχμηρά τους εργαλεία μήπως δολοφονηθείς….[Με ύφος απεχθές.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Μπορείς και αυτό να το πεις…

ΜΑΡΚΙΑ: Το γνωρίζεις Κόμοδε πως απ’ τ’ αποτυπώματα των θεών το Φόρουμ φαίνεται πως έχει εγκαταλειφθεί; [Αναμοχλεύοντας του Κόμοδου την περιέργεια.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Πρωτόγνωρο…[Ανεμίζει του Ρήνου του το γένι.] Πάντοτε όμως τους θεούς ανάμεσα στον λαό και στις αγοραπωλησίες του δεν τους χαρτογραφεί κανείς…

ΜΑΡΚΙΑ: Επίσης έχει διαδοθεί - δεν γνωρίζω αν είναι αληθές- πως οι διδυμαίες θύρες του ναού του Ιανού άνοιξαν διάπλατες και πως το άγαλμα του Άνούβι από μόνο του ανεπαισθήτως έχει μετατοπισθεί…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Μπορεί να έγινε κάποιος σεισμός που να νοσεί…[Με ύφος εκούσιας απόπειρας των γεγονότων ορθολογικής.]

ΜΑΡΚΙΑ:Μπορεί…[Γελάει σα ’να μην της είναι πια τίποτε το πιστευτό.] Μάλιστα εκτός αυτών είχε προσημειωθεί, πως για σκέλη ημέρες είχε ιδρώσει και το άγαλμα του Ηρακλή…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Ομίχλη…Ομίχλη….[Παραληρεί.]Θέλω στην Βίλλα την Βεκτιλιανή επειγόντως η αρχοντιά μου να μετακυλισθεί…[Με ύφος προτασιακής βουλητικής.]

ΜΑΡΚΙΑ:Ο κέμμερος Κόμοδε δεν σε απολύει, ώστε την αλήθεια να δεις…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ούτε τα δρακόπουλα που εξωτερικεύουν το πυρ….

ΜΑΡΚΙΑ:Ούτε αυτά Κόμοδε…[Σα’ να ονειροβατεί.] ΚΟΜΟΔΟΣ: Έπρεπε για τον εμπρησμό της Ρώμης η προγραμματική στις αρχές της χρονιάς να ’χε υλοποιηθεί…

ΜΑΡΚΙΑ:Γι’ αυτό πιστεύεις πως τα πουλιά με την φωτιά είχαν παρουσιασθεί;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ναι, γιατί ο λόγος μου δεν είχε διατηρηθεί…Ο Λαίτος θα ’πρεπε να ’χε ήδη εκτελεσθεί…[Σε μετάνοιας μορφή.]

ΜΑΡΚΙΑ: Επειδή σε μετέπεισε και δεν κάηκε η πόλη, με συνέπεια να προκύψει κάποια επανάσταση ταξική κατά της δικής σου αρχής; [Μεγάλη παύση. Αμφότεροι σκεπτικοί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ:Ίσως τ’ αυτοκρατορικά θεάματα έπρεπε με την τόγκα και όχι με μανδύες να ’χαν εκτεθεί…[Ως έννοια αφαιρετική.]

ΜΑΡΚΙΑ:Ίσως…Κρίμα που η κόμη σου πλέον είναι ξυριστή…Μου άρεσε η σκόνη του Κηφέα η χρυσή…

ΚΟΜΟΔΟΣ:Αν πλησιάσεις μπορείς κάποιο απολειφάδι να δεις….

ΜΑΡΚΙΑ:Μετά τιμής…

[Ο Κόμοδος και η Μαρκία θα τοποθετηθούν σε περίπτυξη ερωτική, όσο σβήνουν τα φώτα της σκηνής.]

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

[Η Μαρκία απ’ το δωμάτιο αποχωρεί και εισέρχονται σ’ αυτό ο Λαίτος

και ο Έκλεκτος.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο θαλαμάρχης και ο έπαρχος των στρατοπέδων μου πως μου αποτίουν τέτοια τιμή;[Σα ’να μην γνωρίζει τίποτε.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Αυτοκράτορά μας σήμερα ο Κρόνος αποβιώνει και κατέρχεται στην γη…

ΛΑΙΤΟΣ: Και αύριο εορτάζουμε την Αναγέννησή του σε Ιανό την θεουργική… [Κοιτάζοντας τον Έκλεκτο και θυμίζοντας σαιξπηρική συνδιαλλαγή.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Λανθάνειν…Απαρέμφατο ενεστώτος του ρήματος λανθάνω που σημαίνει πως μένω απαρατήρητος ή διαφεύγω την προσοχή…[Κάνει στους δυο του επισκέπτες μια περιστροφή.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Λαθείν…[Σαν να διυλίζει τον κώνωπα.]Απαρέμφατο αορίστου τεταρτογενούς ποιότητος…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Προτιμώ να ενίσταμαι παρά ν’ αοριστολογώ και δη από ασημένια γραφή…Ενεστώτας χρυσούς είναι ο χρόνος στον οποίον θα ’θελα να ’χα συγκολληθεί…[Με φωνηεντικό πάθος.]

ΛΑΙΤΟΣ: Μήπως θα ’πρεπε να υπογειοποιηθούμε στην γη και να χάσουμε τον παρακείμενό μας στον ενεστώτα των ονείρατων και των επιθυμιών σας;[Με ύφος φυτείας αθωωτικής παμψηφεί.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Αν συνεχίσει η γλώσσα σου να προτρέχει και να με εκβιάζει απ’ τις

κατοπινές γενεές στην χοή, αντί για τον Ιανό θα διαμνημονευθείς εσύ…[Τον κουδουνίζει με τον δείκτη του Μιτεράν χεριού του στα στήθη επτάκις.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Έχετε ποτέ σκεφθεί Αυτοκράτορά μας, πως είμαστε ένα δίπολο νοητικό και επίκαιρο εορταστικό;[Με διασκέδασης εντυπώσεων διάταση.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το έχω σκεφθεί γι’ αυτό σας έχω ένα δώρο διπλό…[Τους δείχνει τέσσερα πακέτα, δύο με κορδέλα από χρυσό και άλλα δύο με κορδέλα από χαλκό.]Είναι για εσάς…Οφείλουμε την εορταστική μας εθιμοτυπία να τιμούμε …Τα δύο πακέτα απ’ τα δεξιά είναι για τον Λαίτο και τα δύο πακέτα απ’ τα αριστερά είναι για τον Έκλεκτο…[Πρώτος ο Λαίτος ανοίγει τα δικά του δώρα και ψηλαφεί ένα αχλάδι και έναν αστερία.]

ΛΑΙΤΟΣ: Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά;[Με υπογραφή γνησιότητας απορία.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Το αχλάδι προσφέρει την ελπίδα, την ευαγή υγεία και την ακατάσβεστη δύναμη της αγάπης ο αστερίας…

ΛΑΙΤΟΣ: Σας ευχαριστώ Αυτοκράτορα μου πολύ…[Στο κεφάλι του με τον αστερία ακροβατεί, ενώ το απίδι δάκνει.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο σιωπών δοκεί συναινείν…Ήλθε η ώρα του Έκλεκτου ν’ αναμοχλεύσει και το δικό του δίδυμο κουτί…[Ο Έκλεκτος πλησιάζει τα κουτιά και τ’ ανοίγει με αδέξιο χειρισμό. Βρίσκει έναν άρκευθο και έναν αστακό.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Ποιος αυτοκράτορα είναι ο απώτερος συμβολισμός;

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο άρκευθος θα σου προσφέρει προστασία και θ’ αναλάβεις σε μια δραστηριότητα την καινοτόμο πρωτοβουλία…Ο αστακός ένα ευτυχές συμβάν που θα σου αποδώσει μακροζωία…

ΛΑΙΤΟΣ: Δεν συναινώ…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Μην αντιλέγεις στον Αυτοκράτορα που έχει επάνω σου την απόλυτη απαρεμφατική εξουσία…

ΛΑΙΤΟΣ: Αποποιούμαι Αυτοκράτορά μου ένα δώρο που συνεπάγεται με την σιωπή δωροδοκία…[Ο Κόμοδος πορφυρίζει από θυμό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εξαφανισθείτε απ’ το τέθριππό μου και οι δυο…[Κοιτάζοντας και κωπηλατώντας το δακτυλίδι του το αυτοκρατορικό.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Ο Λαίτος όπως και εγώ διαφωνούμε με την απόφασή σας Αυτοκράτορα μας στα Κρόνια ως μονομάχος…Μετερχόμενος μιας διάστασης με το θέλημα του λαού…[Σε νηφάλιο τόνο.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο λαός Λαίτε είμαι εγώ…[Ουρλιάζοντας σαν σκύλος.]Ο λαός δεν έχει προσωπικότητα…Εγώ εκφράζω το θέλημα του λαού…Εγώ…[Του δείχνει τον εαυτό του μ’ εκνευρισμό.]Εγώ είμαι ο λαός…Εγώ…Το κατάλαβες;[Με ύφος Ουνικό.]Θα κάνω ότι θελήσω και αναφορά δεν θα δώσω σε κανέναν υπόγειο, επίγειο ή υπέργειο Θεό…Ο αυτοκράτωρ μπορεί να γίνει και μονομάχος…[Μ’ έπαρση χιλίων καρδιναλίων.] Είμαι και του παλατιού και της αρένας… [Αμφιδρομώντας πότε στον Έκλεκτο και πότε στον Λαίτο.]

ΛΑΙΤΟΣ: Αν δεν τροποποιήσετε τις συνήθειές σας Αυτοκράτορά μας εξέγερση θα εκδηλωθεί…Θα μας κάνουν στα κεφάλια τομή και στον Τίβερη θα μας ωκυτοκίσουν…[Με φόβο αληθή.]Μην ξεχνάτε πως όταν έναν αυτοκράτορα δολοφονούν, την μοίρα του οι αυλικοί και οι απελεύθεροί του ακολουθούν…Μας εκθέτετε σε τιτάνιο κίνδυνο…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Βάζεις την ζωή σου πιο πάνω απ’ την ανακτορική; [Με ύφος αρκετά τρομακτικό ακόμη και για τους θεατές της σκηνής.] Ακούνε καλά τ’ αυτιά μου;[Ο Κόμοδος με τα χέρια του τ’ αυτιά του ελέφαντα πως έχει θα υποκριθεί.]Μπορεί ως Ηρακλής την λεοντή του να ενδυθώ, αλλά εσύ έχεις φοβηθεί μήπως η δική σου εξαντληθεί…Που είναι ο Όμβριος εκ του σύνεγγυς να τον γηθώ;

ΛΑΙΤΟΣ: Γιατί; Εγώ και ο Έκλεκτος θέλουμε τον τετραγράμματό σας εαυτό…[Με ύφος κουνελιού.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Από μπροστά μου δίκλωνο άγαλμα να αιολισθείς…Ήλθες πολύ νωρίς…Αύριο θα ’πρεπε να εορτασθείς…

ΛΑΙΤΟΣ: Αυτό το άγαλμα είναι από ναυάγιο συντεθλιμμένο…[Με ύφος ταπεινό.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Προχωρήσατε στις δέουσες ετοιμασίες, γιατί θα διανυκτερεύσω στον στρατώνα των μονομάχων τον οποίον θα εγκαινιάσω, για να γίνω ανατοκισμένη μετοχή στις θυσίες της εορτής, ούτως ώστε άπαντες οι Ρωμαίοι αρχής γενομένης απ’ την αυριανή να θαυμάσουν την αρματωσιά μου…

[Ο Λαίτος κάνει διάβημα στον Έκλεκτο για την απόσυρσή τους απ’ την σκηνή.]

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ

[Ο Λαίτος και ο Έκλεκτος αποχωρούν απ’ την σκηνή. Ο Κόμοδος παίρνει μια πλάκα από ξύλο φιλύρας και στο κρεβάτι του ως κατακάθι.Ο Φιλοκόμοδος εισέρχεται με αστραγάλους στα χέρια και παίζει στο δάπεδο αμέριμνος.]

ΚΟΜΟΔΟΣ: Εγώ ο Caesar Lucius Aelius Aurelius Commodus Augustus καταδικάζω σε θάνατο την Μαρκία, τον Λαίτο, τον Έκλεκτο και όλους τους Συγκλητικούς, για εσχάτη προδοσία και κατά της ζωής μου συνωμοσία. Η ποινή θα πρέπει το αργότερο να εκτελεσθεί ως την μεσημβρία της επόμενης απ’ την σημερινή. Οι περιουσίες των προδοτών θα παραχωρηθούν στην κτήση την αυτοκρατορική, ως αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που η Μεγαλειότητά του έχει υποστεί. [Γράφοντας και φωνάζοντας τα λόγια τούτα σ’ ένα αδιόρατο κοινό.] Φιλοκόμοδε σ’ εσένα βλέπω τον εαυτό μου ως τον Νάρκισσο που απ’ τον Μαίανδρο των παθών του έχει κατακλυσθεί.[Το παιδί συνεχίζει να παίζει με τους αστραγάλους στο πάτωμα και δείχνει τίποτε απ’ όσα ο Κομοδος του αναφέρει να μην κατανοεί.] Σε πειράζει να λουσθώ απ’ το ύδωρ της φύσης, ώστε το καινοφανές έτος να υποδεχθώ;

ΦΙΛΟΚΟΜΜΟΔΟΣ: Όχι…

ΚΟΜΟΔΟΣ: Ο νεοσσός σου λόγος, η κτητορική μου διαταγή….[Ο Κόμοδος υπνώνει την πλάκα στο κρεβάτι και απ’ το δωμάτιο αποχωρεί. Ο Φιλοκόμοδος κοιτάζει με φιλοπεριέργεια την πλάκα, την πλησιάζει και με τα χέρια του θα την κατεργασθεί.]

ΦΙΛΟΚΟΜΟΔΟΣ: Αυτό τι μπορεί να ’ναι; Παιχνίδι πρέπει να ’ναι! [Είπε ο Φιλοκόμοδος και αρχίζει στ’ άκρα απ’ τα αναπτύγματά του να το ανοιγοκλείνει, σα ’να ’ταν κάποιο ακορντεόν ή ανήλικο παιχνίδι. Τελικώς απ’ το δωμάτιο αποχωρεί, σιγοτραγουδώντας μια θούρια ωδή.]

ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

[Ο Φιλοκόμοδος στου αυτοκρατορικού παλατιού την αυλή την Μαρκία συναντεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Φιλοκόμοδε έλα στην αγκάλη μου την φιλοστοργική και την θαλπωρή…[Το παιδί ανέμελο σε υπακοή.] Τι είναι αυτό που στα χέρια σου ενεχυροποιείς;

ΦΙΛΟΚΟΜΟΔΟΣ: Το βρήκα στο δωμάτιο του Κόμοδου…

ΜΑΡΚΙΑ: Να μου το δώσεις μπορείς;[Με περιέργεια γαστριμαργική.]

ΦΙΛΟΚΟΜΟΔΟΣ: Μπορώ![Κατιόν απ’ την αγκαλιά της το εκχωρεί. Η Μαρκία θα εξωτερικεύσει μια κραυγή. Ο Φιλοκόμοδος απ’ τον φόβο του πίσω από έναν θάμνο θα κρυφθεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Αυτή είναι η ευγνωμοσύνη σου Κόμοδε, για της φυλλωσιάς μου την ερωτομανή και για τον δεκαετή μου κίονα στην δυσπρόφερτη και δυσώδη συμπεριφορά σου, του Βάκχου εκχυλιστή…[Με δέος και απειλή ακηδή.]

Ένας άνδρας σταφυλοδιηθισθείς δεν θα πατήσει την επίπεδη του ναού σοφία την θηλυκή…Φιλοκόμοδε δεύρο απ’ τον θάμνο έξω…

[Ο Φιλοκόμοδος την πλησιάζει ενδοιαστί.] Βρες τον Έκλεκτο και πες του να ’λθει να με συναντήσει στο δωμάτιό μου…[Ο Φιλοκόμοδος με ωκυπαλιρροιακό το πρόσωπό του και καταφατικό φεύγει απ’ τον κήπο με σπουδή. Η Μαρκία ένδειμη στο αυτοκρατορικό της δώμα θα διευθετηθεί.]

ΣΚΗΝΗ ΠΕΜΠΤΗ

[Ο Έκλεκτος στο δώμα της Μαρκίας θα εισέλθει, η οποία στα χέρια της την πλάκα από ξύλο φιλύρας φιλοξενεί και τη νανουρίζει σαν μικρό παιδί.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Γιατί Μαρκία ο Φιλοκόμοδος μου ’πε να κρούσω επειγόντως την κλίνη σου;

ΜΑΡΚΙΑ: Γιατί οι λέξεις πάντα έχουν την αντιίαση σ’ επωδική στροφή… [Θωπεύει την πλάκα σα ’να ’ναι φαλλός στον άκρον άωτον της ακμής.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Επί του παρόντος Μαρκία οι λέξεις σου θυμίζουν περισσότερο την Σίβυλλα την Σάμια, παρά της Μεγάλης Βρετανίας την αποστάτρια. [Κατευναστικός όμως αγνοών.]

ΜΑΡΚΙΑ: Ηγέρια είμαι στον κατάλογο τούτων της Αφροδισίας νηών…

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Αναγνώστρια του Ομήρου ποτέ δεν είχες ανελκυσθεί…[Με απόκοσμη και ομόκεντρη περιέργεια.]

ΜΑΡΚΙΑ: Τα ονόματά μας ραψωδικά σ’ αυτό το ξύλο, δίχως φύλλα, μήτε λίβα

να τα μετατοπίσει στην τύχη των πεδιάδων της ζωής…

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Δέος μεγαλύτερο και απ’ τον Κόμοδο με τα κακέμφατα φωνήεντα και σύμφωνά σου μου εμποιείς….[Σε συναισθηματικό τριγμό.]

ΜΑΡΚΙΑ: Εκλεκτότερα απ’ τον συλλαβισμό της δικής σου ζωής…

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Μην γίνεσαι Μαρκία Αμαζόνα ερυθρή…Έχει και εκείνος τον Στάχυ και τον Βοώτη με το δικό του πλευρό…Πες όμως τι ενέχει τούτη η πλάκα που σίγουρα είναι τριτογενής, σε αντιπαραβολή μ’ εκείνην του Μωυσή…

ΜΑΡΚΙΑ: Εκείνη χορηγούσε την ζωή και όχι την θανή…Ο Κόμοδος από ημίθεος με ρόπαλο έγινε Θεός και στου Κέρβερου τους σταλακτίτες και σταλαγμίτες ο άρτος μας επιθυμεί, από λάλον και πηλό να επικολληθεί….

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Σοβαρολογείς Μαρκία πως τον οιστρόχυσε η δική μας κριτική η ασκητική;[Την πλησιάζει και στο στόμα την φιλεί. Εκείνη σε άμπωτη θα μεταμορφωθεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Γνωρίζει Έκλεκτε…Γνωρίζει ότι κάθε φορά που ενώνει την φαλλόσχημη καρδιά του με την αιδοιόσχημή μου στολή, υποδύομαι την

Ρέα που τον Κρόνο γαλουχεί…Γνωρίζει πως εσένα πίσω απ’ αυτόν έχω φαντασιωθεί…Την μάσκα σου στα χείλη μου που στάζουν απ’ την Κρυσταλλεία μου πηγή…[Από έρωτα για τον Έκλεκτο καταποντιστική.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Μην γίνεσαι προκλητική πολύ, γιατί στο Πάνθεον απ’ το μελανόμορφο πτερό των επιτύμβιων στηλών θα επιμαρμαρωθείς…

ΜΑΡΚΙΑ: Έκλεκτε τι εορτή θα έχουμε με θαλαμοφύλακα την Αργώ και το φεγγάρι![Η πλάκα σε πληθυντικό μεγαλοφρόνου ευγενείας θα του καταδοθεί.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Άστρα είναι τα μάτια σου Μαρκία και το τρίτο σου φεγγάρι … [Αρχίζει να την διαβάζει.]

ΜΑΡΚΙΑ: Νόμιζα Έκλεκτε πως το τρίτο μου μάτι ήταν η θηλή που ανάμεσα στα στήθη μου εμφιλοχωρεί…[Του επιδεικνύει τα στήθη της.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Πρέπει να ενημερώσω τον Λαίτο εν τάχει…[Είπε ο Έκλεκτος τρεμώδης και εξαπολύεται εκτός σκηνής, αφήνοντας την Μαρκία μοναστηριακή.]

ΣΚΗΝΗ ΕΚΤΗ

[Ο Λαίτος εισέρχεται κάθιδρως με τον Έκλεκτο ως συνοδό, βαστώντας την πλάκα σαν το Κοράνι.]

ΛΑΙΤΟΣ: Μαρκία έχεις επίγνωση ότι στα χέρια μου την Πλουτώνιά μας καταδίκη παρακρατώ; Τι θα πρέπει μεταξύ μας ν’ αποφασισθεί;

ΜΑΡΚΙΑ: Πρέπει ο Κόμοδος απ’ την ευπαρουσίαστη σκέψη μας να δηλητηριασθεί…Παλίνστρεπτος απ’ το λουτρό του, σε κύλικα θα του καταδώσω της ψυχής του τον αντικατοπτρισμό, ώστε τον Διόνυσο να συζευχθεί…

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Αν Μαρκία απ’ το αντιφάρμακο το δηλητήριο στο σώμα του αποβληθεί;[Για την μοίρα των τριών φαίνεται ν’ ανησυχεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Θα διορίσουμε το Νάρκισσο, ώστε ο λαιμός του να παύσει να του δίνει ζωή…

ΛΑΙΤΟΣ: Τότε το σχέδιό μας ας υλοποιηθεί, δίχως καμία αναβολή…

[Ο Λαίτος και ο Έκλεκτος απ’ της Μαρκίας την κλίνη αποχωρητικοί. Εκείνη την πλάκα στο δάπεδο χωροθετεί και ως Πυθία με τα μάτια της σε αυτοσυγκέντρωση επάνω της θα εδρασθεί.]

ΣΚΗΝΗ ΕΒΔΟΜΗ

[Η Μαρκία, ο Λαίτος και ο Έκλεκτος σχηματίζουν ένα τρίγωνο γύρω απ’ το πτώμα του Κόμοδου που έχει σ’ ένα φθηνό παμφεγγές στρώμα περιτυλιχθεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Αυτό είναι το τέλος όλων των αυτοκρατόρων Έκλεκτε…[Με ανακούφιση τελολογικώς ιστορική.]Μήπως θα ’θελες στον θρόνο του να τον διαδεχθείς;

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Αν θα ’θελα να γίνω κάποτε Αυτοκράτωρ θα ήταν για λόγους ασυλίας και όχι υπεροχής…Η εξουσία Λαιστρυγόνων στην τήβεννό της περιεκτική…Η απόλυτη εξουσία με τον Άδη στην ρίζα του απόλυτου ισοδυναμεί…[Με σύνεση και σωφροσύνη.]

ΜΑΡΚΙΑ: Ως σωστός Αυτοκράτωρ συνομιλείς, αλλά το πρόβλημά μας δεν έχει επιλυθεί…

ΛΑΙΤΟΣ: Το πυθαγόρειο θεώρημα που σχηματίζουμε επάνω απ’ το νέρτερό

του σώμα, λύσεις δεν εκχωρεί στο πρόβλημα της διαδοχής αλλά μόνον πιθανολογεί…[Προβληματισμένος κοιτάζει το πτώμα, ύστερα την Μαρκία και έσχατο τον Έκλεκτο.]

ΜΑΡΚΙΑ: Το ερώτημά σου θα ’πρεπε να ’ναι το ακόλουθο: ποιος την μεγαλύτερη πλευρά του τριγώνου καλύπτει και ποιοι τις άλλες δυο μικρότερες έχουν συζευχθεί…[Προσανατολισθείσα στον Λαίτο.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Μαρκία θέτεις ένα ερώτημα από έναν στυλοβάτη, χωρίς να υπολογίζεις τον νεκρό ως μια τετράγωνη λύση ιδανική…[Με ουδέτερη διάθεση γραμματική.]

ΜΑΡΚΙΑ: Αυτός είναι ο τετραγωνισμός του τριγώνου ˙ όχι ο πυθαγορισμός του…

ΛΑΙΤΟΣ: Η εξουσία μάθε Μαρκία, πως έχει και την τέταρτη της διάσταση στο βαλάντιό της…

ΜΑΡΚΙΑ: Μπορεί ένα τρίγωνο Λαίτε να έχει τέταρτη πλευρά και δη νεκρή;

[Με ύφος μαθήτριας που υπερσυσσώρευση γνώσεων δεν επιζητεί.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Τα τρίγωνα Μαρκία είναι σχήματα ζωντανά…

ΜΑΡΚΙΑ: Έχει και τα έδεσματά της η κάθεμια πλευρά. Ένα όμως τρίγωνο σε τετράγωνο πολλαπλασιάζει τον εαυτό του, όπως η εξουσία των φορέων της τον εγωκεντρισμό…[Με γνώση ενδόμυχη.]

ΛΑΙΤΟΣ: Τότε όμως η μια πλευρά του τριγώνου μας εμπίπτει εκείνης του τετραγώνου Μαρκία…Θα ’χουμε επιφανοποιηθεί στο πρόσωπο της εξουσίας…

ΜΑΡΚΙΑ: Παύσε Λαίτε να ταυτίζεις την πλευρά ή την όψη των γεωμετρικών σχημάτων με τα πρόσωπά μας…Εξάλλου αυτά τα σχήματα επινοήθηκαν, για την μορφοποίηση αφηρημένων ιδεών δίχως τρεις διαστάσεις…

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Εμείς είμαστε οι διαστάσεις των ιδεών Μαρκία ˙ όχι τα τρίγωνα, τα τετράγωνα και οι αναπαραστάσεις τους…[Με ύφος διδακτορικού πρωταθλητή που ’χει αποτελματωθεί.]

ΜΑΡΚΙΑ: Έκλεκτε αν το τρίγωνό μας είναι ισόπλευρο, δεν υφίσταται εντός του

ο Πυθαγόρας. [Με ιερή θέρμη του ανταπαντάει.]

ΛΑΙΤΟΣ: Νομίζω Μαρκία πως επέχουμε απ’ τον στω˙ι˙κισμό, όπως και ο νεκρός…[Καθαρά διαπιστωτικός.]

ΜΑΡΚΙΑ: Αυτό που με προβληματίζει είναι πως θα βγει το σαρκίον του απ’ το δωμάτιό του, χωρίς να το αντιληφθούν οι λαγοκοιμημένοι του φρουροί…

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Δύο υπηρέτες του θα βάλουμε τάχα των σκουπιδιών του αρχηγέτες…

ΜΑΡΚΙΑ: Δεν επέχει απ’ την αλήθεια πολύ…[Με μνησιπήμον γέλιο.]

ΛΑΙΤΟΣ: Καλλίτερο θα ’ταν σε προάστειο να εκτοπισθεί…[Σε αμφιβολία για το ορθόν της σκέψης του.]

ΜΑΡΚΙΑ: Το εξωτερικό φόντο ενός κύκλου ανήκει στην σφαίρα της ελευθερίας,

ενώ η ακτίνα του στην Φουλία Κανινία της κοινωνίας…

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Για να είμαστε στην περιφέρειά του θα πούμε ότι απεβίωσε από αποπληξία…[Σαν μικρό και άτακτο παιδί που κάνει φάρσα και δεν θέλει κανείς να το πιάσει στα πράσα.]

ΜΑΡΚΙΑ: Η αδηφαγία και τα μεθύσια του θα ’ναι η καλλίτερη αυτού του θανάτου εικοτολογία…

ΛΑΙΤΟΣ: Ποιος όμως Μαρκία θα τον διαδεχθεί στην εξουσία;

ΜΑΡΚΙΑ: Έχω έναν υπόψιν μου…[Κουνάει με πυγμή την κεφαλή.]Ο Κόμοδος δεν τον σκότωσε, αφενός μεν επειδή ήταν πτωχός και έτσι δεν θα χειραγωγούσε την περιουσία, αφετέρου δε επειδή ήταν Αύγουστος στο στράτευμα και στους συντρόφους του Μάρκου Αυρηλίου λόγω της εκτίμησης στην σοβαρότητά του…[Με ύφος συμφεροντολογικό και υπολογιστικό.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Μα ποιος μπορεί να ’ναι ο σωτήρας μας;

ΜΑΡΚΙΑ: Ο Περτίνακας…[Σα ’να ’ναι ο σωτήρας.]

ΛΑΙΤΟΣ: Ο Περτίνακας…[Σα ’να ’ναι ο σωτήρας.]

ΜΑΡΚΙΑ: Οι Γερμανοί και οι βάρβαροι της Ανατολής πολύ τον είχαν φοβηθεί…

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Ως έπαρχος που είναι ο Λαίτος με τους στρατιώτες του, τον Περτίνακα ας επισκεφθεί και ας του προτείνει την θέση την επίζηλη και την χλαμυδική…[Με πρωτοβουλιακή ροπή.]

ΜΑΡΚΙΑ: Αν πας θα νομίζει ότι θέλεις να δολοφονηθεί…

ΛΑΙΤΟΣ: Θα πάω με τον Έκλεκτο…Πάντως να ξέρεις πως ο τύραννος Μαρκία είναι πια νεκρός…Η συνετή ζωή του Περτίνακα, η μεγάλη του αξία και η ηλικία του τον κάνουν μια λεοντόμορφη αγκαλιά στο ρωμαϊκό λαό…

ΜΑΡΚΙΑ: Μπορεί απ’ τα λόγια σου να μην πειστεί…Πήγαινέ του την πλάκα, ως πειστήριο των σχεδίων του Κόμοδου και της αξίας του…[Αναβιβάζει την πλάκα απ’ του νεκρού Αυτοκράτορα την κλίνη και στον Λαίτο την παραδίδει.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Αυτή είναι μία απ’ τις δέκα εντολές του Μωυσή, έστω και αν δεν είναι γραπτή…[Μ’ εκλεκτικισμού ύφος.]

ΜΑΡΚΙΑ: Πάντα στα γραπτά μνημεία θα υπάρχουν στιχομυθίες, θέσφατα, ποικίλες ερμηνείες και αφορισμοί…Η γλώσσα εκτός απ’ την κυβιστική της χρήση έχει την άνωση ή και την κατάδυσή της…Τόσα νοήματα και συνθήματα σε φράσεις και προτάσεις…

ΛΑΙΤΟΣ: Τα πάντα την αποκωδικοποίησή τους θα χρειασθούν…[Με ύφος κλειδαρά.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Λαίτε έχεις υπόψιν σου ποιοι είναι διοικητές στην Άνω Παννόνια και στην Βρετανία, ώστε με το μέρος μας να τους προσεταιρισθούμε;

ΛΑΙΤΟΣ:Ο Σεπτίμιος Σεβήρος στην Παννονία και ο Κλώδιος Αλβίνος στην Βρετανία…

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Ας μην ξεχάσουμε και τον Πεσκένιο Νίγρο ως διοικητή της Συρίας…

ΛΑΙΤΟΣ: Η λογική μου και η αμέριστη συμπάθεια προς το πρόσωπό του σε τούτο συναινεί…

ΜΑΡΚΙΑ: Υπάρχουν και οι παρερμηνείες…[Σε αινικτώδη τόνο που σε Σφίγγα είναι αρμοστής.]

ΕΚΛΕΚΤΟΣ: Υπάρχει και η παρερμηνεία…Ποιος θα προχωρήσει στην αποφώνηση της πράξης Μαρκία;

ΜΑΡΚΙΑ: Όλοι μαζί… Κόμοδε, εχθρέ της ανθρώπινης φυλής…[Σαν αρχέγονη μυστική τελετή, ενώ οι άλλοι δυο επαναλαμβάνουν τα λόγια της τρις.]

[Η Μαρκία, ο Λαίτος και ο Έκλεκτος παίρνουν από ένα καλάθι ρόδα και μ’ επτά από αυτά ραίνουν το άψυχο του Κόμοδου σώμα, προτού αναχωρήσουν απ’ την σκηνή όλοι μαζί.]

ΑΥΛΑΙΑ

ΤΕΛΟΣ

elagabalus-greek version

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

ΑΡΕΛΗΣ/ARELIS

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

ΑΝΤΙΟΧΙΑΝΟΣ

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:

Το έργο στα ανάκτορα του Ηλιογάβαλου στην Ρώμη διαδραματίζεται κατά την περίοδο της εξουσίας του [219 - 222 μ.Χ.] Η Πρώτη Πράξη θα λάβει χώρα το φθινόπωρο του 219 μ.Χ., η Δεύτερη το φθινόπωρο του 220 μ.Χ., η Τρίτη το θέρος του 221 μ.Χ. και η Τέταρτη στις οπίστατες ημέρες της αυτοκρατορίας του ως και την δολοφονία στις 11- 3- 222 μ.Χ. του ίδιου και της μητρός του. Το έργο πραγματεύεται την φιλοσοφική και θρησκευτική ιδεολογία ενός αυτοκράτορος που κλόνισε με τα σκάνδαλα, τον πρωτοποριακό και ατίθασο χαρακτήρα του τα ήθη της ρωμαϊκής κοινωνίας προκαλώντας τυφώνα αντιδράσεων, για να οδηγηθούν οι θεατές στην ανίχνευση της προσωπικότητός του. Περιλαμβάνει συνομιλίες του Ηλιογάβαλου με την μητέρα του Ιουλία Σοαιμιάδα, την γιαγιά του Ιουλία Μαίσα και τον εραστή του Ιεροκλή που αφορούν την κρατική διακυβέρνηση, την ιστορία του και φάκελοι αστρακιών.

[GREEK VERSION]

Το θεατρικό έργο μας μεταφέρει τις ημέρες και τα έργα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Ηλιογάβαλου [Έμμεσα, Συρία, 8 ή 20-3-203 μ. Χ - Ρώμη, Ιταλία, 11-3 -222 μ. Χ] που σκανδάλισε την ρωμαϊκή κοινωνία με τ’ ανατολίζοντα ήθη και έθιμα δυσαρεστώντας την ταυτοχρόνως απ’ την ενεργό συμμετοχή στην Σύγκλητο των γυναικείων συγγενικών του προσώπων, όπως της μητρός του Ιουλίας Σοαιμιάδος [Απάμεια, Συρία, 180 μ. Χ - Ρώμη, Ιταλία, 11 - 3 - 222 μ. Χ] και της γιαγιάς του Ιουλίας Μαίσας [Έμμεσα, Συρία, 7- 5 -165 μ. Χ - ; , 3 - 8- 224 μ. Χ]. Η δυσαρέσκεια του στρατού έγινε εντονότερη με τους εφήμερους εραστές τους όπως ο Ιεροκλής [που φημολογείται ότι τον είχε υπανδρευθεί] αλλά και με τον ερμαφροδιτισμό του έχοντας ως άμεση συνέπεια την προτίμηση προς το πρόσωπο του εξαδέλφου του Αλέξανδρου Σεβήρου [Area Caesarea, Akkar, Συρία, 1 - 10 -208 μ. Χ - Moguntiacum, Germania Superior, 18/19 – 3 - 235 μ. Χ], υιού της αδελφής της μητέρας του, Ιουλίας Αβίτας Μαμαίας. [; , 14 ή 29 – 8 - 180 μ. Χ - Moguntiacum, Germania Superior, 21 - 3 -235 μ. Χ] Οι τέσσερις πράξεις του έργου διαδραματίζονται σε τέσσερις διαφορετικές χρονικές περιόδους της βασιλείας του: η πρώτη πράξη το φθινόπωρο του 219 μ. Χ, η δεύτερη το φθινόπωρο του 220 μ. Χ, η τρίτη το θέρος του 221 μ. Χ και η τέταρτη τις τελευταίες ημέρες της ζωής του ως και τη δολοφονία του την 11 - 3 - 222 μ. Χ, μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα που εκδηλώθηκε στις τάξεις του στρατού. Ο Ηλιογάβαλος σ’ αυτά τα στιγμιότυπα φιλοσοφεί για την πολιτική, τον έρωτα, τους γάμους του, τις σεξουαλικές σχέσεις του και με τα δύο φύλα, την θρησκεία, τα έθιμα που έφερε στην Ρώμη, ενώ δεν διστάζει ν’ ασκήσει κριτική στον εαυτό του λίγο πριν απ’ το τέλος του ίδιου και της μητέρας του.

Πηγές: Historia Αugusta, Η ζωή του Ηλιογάβαλου.

Δίων Κάσσιος, Ρωμαϊκή ιστορία.

Ηρωδιανός, Βιβλίο V.

Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, λήμμα Ηλιογάβαλος.

Wikipedia the free encyclopedia.

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

ΣΚΗΝΗ 1η

[Ελάχιστους μήνες μετά την αυτοαναγόρευση του Ηλιογάβαλου ως αυτοκράτορα θα εκτυλιχθεί στο Elegabalium, έναν ναό πολυτελή που στην πλευρά του Παλατινού Λόφου της Ρώμης την ανατολική έχει οικοδομηθεί. Ο Ηλιογάβαλος ενώπιον ενός πλουτώνιου επικού κωνικού μετεωρίτη θα σταθεί προσοχή, ονόματι El Gabal που σε άρμα με προμετωπίδες και χρυσό έχει επενδυθεί, ενώ με την Ιουλία Σοαιμιάδα θα συνδιαλλαγεί ].

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στον θεό του Ακατάλυτου Ήλιου έχω χαλκευθεί …

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Δεν έχεις στον θεό Κοτάρ σφυρηλατηθεί; [Του Ηλιογάβαλου οι λοβοί με τα χέρια του έχουν φυλακισθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αυτός ο λίθος απ’ την Συρία έχει μετατοπισθεί. [Τα χέρια του με την αίσθηση του γάβρου της αφής έχουν καθηλωθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Την Αστάρτη θα υπανδρευτεί; [Με την δική της διαδοχή τον λίθο της Tanit ακουμπεί που απ’ την Αφρική έχει ανασυρθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο ήλιος της Έμμεσης την σελήνη της Καρθαγένης θα συζευχθεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Κάθε όψη το δεξιό οφθαλμό και τον αριστερό θα δεηθεί… Η Αθώρ το μαρτυρεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Περιστέρα με ελαίας κλαδί και η Ίσις στην οικουμένη θα’ λθει, αφού ο Βήλος απ’ τον El Gabal αντικατασταθεί… Και εγώ ο Γεδεών κριτής…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Και εγώ η Ασεράχ σου! Ως Αβεσαλώμ θα προσευχηθείς ο αυτοκρατορικός σου αδελφός για τον El Gabal να κοιμηθεί;

[Ο Ηλιογάβαλος τον El Gabal θ’ αποχωρισθεί, ώστε με την παλάμη του την λογική ο λίθος της Αστάρτης να ψηλαφηθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ουρανία, Αστάρτη, Μινέρβα… Και με τις Τρεις έχει εξωραϊσθεί… [Η Ιουλία Σοαιμιάς με την σειρά της τον λίθο της Αστάρτης παρατεί και ο σπινέλλιος κωνικός λίθος από εκείνην θα φτερουγισθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Απ’ την Ίριδα ή την Εδέμ έχει αποσταλεί! [Με το βύζαγμα των χεριών της θα τον επεξεργασθεί.] Τα ανεξίτηλα και απόκρυφα σημάδια του απεικονίζουν του ήλιου την φαγεντιανή;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Μην την φοβηθείς! Είναι του ήλιου η φορητή καμπυλωτή που δεν έχει τροχιστεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Αυτή η προεξοχή μοιάζει τόσο πτερωτή! [Έκπληκτη καθώς την πιάνει ως νάνος παιδί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Είμαστε εγώ και εσύ που έχουμε ξεπηδήσει απ’ το εδώ στο εκεί… [Με τον δείκτη στο χέρι του το δεξί η γη στο χάσμα της θα μορφοποιηθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Είσαι του Βάκχου των συρματοπλεγμάτων οστών η περιγραφή… [Πιάνει το στέμμα του από σπάνιους λίθους που διαφορετικά χρώματα φεγγοβολεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Μ’αυτή την ασιατική στολή η σεφιροθική μου εμφάνιση στους στρατιώτες φαντάζει πυξίδα μαγνητική… [Ως ελκεχίτων μέχρι τα πόδια του θα της επιδειχθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ίσως το γεγονός να συνηγορεί ότι οι ηκές των δακτύλων των ποδιών σου σε ενδύματα από πορφύρα και χρυσό είχαν καλυφθεί… Ο Κου στα σύννεφα απ’ εσένα θα ιππευτεί!

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Θα κατισχύσει η Μοτ έναντι του βαλλήνος των θεών ειδεμή ! Ποιος επτά έτη ανομβρίας και λιμού από έναν Εβδομαγέτη ευφορίας προτιμεί;

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Η γη της Χαναάν έχει εδώ προσαρτηθεί… [Απ’ τον λίθο θ’ αποκολληθεί.] Την Σύγκλητο με το να χορεύεις υπό τον ήχο των κυμβάλων πέριξ του απέθαντου βωμού προκαλείς…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Όποιος στον εαυτό του ποιεί περιτομή έχει κρινοποιηθεί… [Απ’ τον λίθο και εκείνος θα αποσπαστεί.] Η ικμάδα τα πάντα γιγαντοποιεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Αυτό το άρμα από έξι άλογα μαρμαρυγία έχει κυλιστεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αφού δούλος δεν το καθοδηγεί και χαλινάρια δεν κρατεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Είχες προπορευθεί… Έρεισμα η κάθε πλευρά της σωματοφυλακής για να περιχαρακωθείς…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στεφάνια και βιολέτες έχω ονειρευθεί… [Μία ανεμώνη απ’ το δάπεδο εγείρει για να την ευφρανθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Θυμάσαι που έραινες το πλήθος με κύπελα ασημένια και χρυσά, ενώ σε θεόρατους τοίχους είχες αναβιβασθεί που για αυτή την μελωδία είχαν αρχιτεκτονηθεί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Λινά ενδύματα κάθε λογής…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Πόσοι άνθρωποι στα δόρατα των στρατιωτών είχαν στο φεστιβάλ αιχμαλωτισθεί ή είχαν ποδοπατηθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Η Αστάρτη με το κυπαρίσσι θα γίνει πιο επιβλαβής …

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Χωρίς αυτήν ο Μακρινός στην μεθόριο της Συρίας με την Φοινίκη δεν θα είχε ηττηθεί… [Σφίγγει τους οδόντες της, αφού το εν λόγω πρόσωπο από εκείνη είχε μισηθεί πολύ.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Η Σύγκλητος η ρωμαϊκή έσπευσε να ταχθεί με την κλίση του νικητή! [Το περιδέραιο με τα μαργαριτάρια στον λαιμό του ως Θωμάς βολιδοσκοπεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Η ψιμυθιοποίηση των παρειών σου το ουρανόγραμμα των γυναικών της Αραβίας θα διαδεχθεί… [Ο Ηλιογάβαλος τα πόδια της μητρός του φιλεί γονυπετής και αναφωνεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Mater Castrorum! Υπηρέτες του δικού μου όλοι οι θεοί !

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ακόμη και της Μεγάλης Μητρός η εικόνα και των σκευών της των ιερών…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Πόσο το έμβλημα της Σαϊτεύτριας στην Λαοδικεία θα ήθελα στον βωμό του El Gabal ν’ αφιερωθεί… [Με το θηλυκό του χέρι το διάκενο θα τοξευθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ο Ορέστης έχει πολλαπλασιασθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στην Ορέστεια βρήκε την ίαση ο Αδριανός απ’ τον Ανοστήρ!

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Στον Μαρμαραών θα είχε απολογηθεί… Πόσοι κούροι απ’ όλη την αυτοκρατορία με αρτηρίες αζουρίτη για τον θεό μας είχαν θυσιασθεί… [Με φωνή απ’ τις τύψεις διαθλαστική.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αναδιφούσα και ταλάνιζα το όργανό τους το γεννητικό με τον τρόπο των αυτοχθόνων τελετών. [Η ηβική περιφέρεια της μητρός του θα περιηγηθεί εκ της χειρός του. Η Ιουλία Σοαιμιάς σ’ αυτή την πράξη την ειδεχθή τον απωθεί και στην Αστάρτη ναυλοχεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Απουσιάζουν απ’ το ναό τα λιοντάρια, οι πίθηκοι και τα εχιδνοειδή… [Με Εγκέλαδου φωνή.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Δεν έχω επί του παρόντος όργανα κούρων αναπαραγωγής στο πουγκί … Έτσι για προίκα τίποτε απ’ τον γάμο της μ’ εμένα δεν έχει παραληφθεί. Η Αστάρτη με την στάση την ικετική θα λατρευτεί. Μόνον ίσως δύο χρυσά λιοντάρια που όπως το χιόνι έχουν λιωθεί… [Το πηγούνι με το δάκτυλο του κτυπεί και κάτι φαίνεται πως θα διασκεφθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Με το λιοντάρι που είχες κάποτε στο άρμα τοποθετηθεί Μεγάλη Μήτηρ είχες αυτοαναγορευθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Με την τίγρη έξω απ’ το κλουβί είχα διονυσιασθεί… [Έχει εκτός φρενών βγει.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Οραματίζομαι ότι από ασήμι, ελεφαντόδοντο ή μπρούντζο δεν είχε φιλοτεχνηθεί… [Στο στόμα με καλάμι ο Ηλιογάβαλος την φιλεί. Με καταιόνησης τρόπο από εκείνην θα διωχτεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο όνυξ- ήλιος μου αυτά εκτιμεί… Η κιννάβαρις έχει ιεραρχηθεί στην κορυφή… [Η Ιουλία Σοαιμίας σε χαράκωμα επιφυλακής.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Αυτός είναι ο λόγος που ο El Gabal σε κολόνα Θηβαϊκής περιοχής δεν έχει εγκαινιασθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Το πυρ της Εστίας, το Palladium και των Σαλιών οι ασπίδες εδώ έχουν νομαδοποιηθεί ! [Αγανακτεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Το δόγμα των Ιουδαίων, των Σαμαρειτών και οι αγνισμοί των ιχθυοκαλλιεργητών έχουν εδώ εγκιβωτισθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ξέρεις τι έλδομαι να συμβεί; [Σε κατάσταση αμόκ.] Η Ασίγαστη φλόγα στων Εστιάδων τον βωμό ν’ αφαλατωθεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Αφού ο αυθεντικός δεν έχει αναπτερωθεί …

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο νόθος παντού έχει διασπαρθεί… [Η Ιουλία Μαίσα εισέρχεται στο ναό με έφεση ελαπρή.]

ΣΚΗΝΗ 2η

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Επληροφορήθην ότι την ενδεκάτη ώρη της νυκτός έβγαινες έξω απ’ τον ναό και αφιέρωνες στον El Gabal εκατόμβη βοοειδών και νιοστό αριθμό αμνών επιφορτισμένων με ποικιλία μπαχαρικών… [Σε γλώττα χλευαστική. Η Ιουλία Σοαιμιάς σε περισυλλογή διασχίζει ακαταπαύστως την σκηνή.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Που είναι οι μιαροί; [Μειδιεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Παράφασης ρητορικοί πολλών συγκλητικών εδώ και μήνες έχουν κτισθεί απ’ την ενέργεια το είδωλό σου απ’ το άγαλμα της Αψίδας του Θριάμβου υψηλότερα ν’ αναρτηθεί… [Ο Ηλιογάβαλος πώς δεν την παρατηρεί θα υποκριθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Το φτερό των ματιών μου αδιαφορεί. Μόνον η ενδυμασία μου είναι μεταξωτή… [Η Ιουλία Σοαιμιάς σιγοψιθυρίζει κάτι στης Ιουλίας Μαίσα το αυτί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Αυτό το λέει γιατί τις αμφιέσεις των Ιταλιωτών και ιαστί έχουν αναπλασθεί από εκφυλισμού υλικό όπως το μαλλί…

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Νομίζει ότι με την φωτοστέφανη των Φοινίκων την στολή και των Μηδικών την αινολαμπή έχει αποθεωθεί; [Καγχαστική.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Τα περιδέραια, τα ψέλια και η τιάρα από καράτια δεν έχουν υπομνηματισθεί… [Μεφιστοφελικώς χαμογελεί. Η Ιουλία Σοαιμιάς το πάτωμα θα εναγκαλισθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Στο Βυζάντιο ο Μακρινός δεν εχρίσθη από Σκίρωνα ευμενή… Η Νικομήδεια υπήρξε του κολοφώνα σου η προσφυγή… [Στην πλάτη ως εταίρος και διδάσκαλος τον κτυπεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Οι Αχαιοί δεν συλλάβισαν το αλφάβητο το φοινικικό, αλλά αναστήλωσαν τον ωγύγιο θεό μου!

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Έχω ακούσει πως το Άλφα και το Ωμέγα είναι ο Χριστός… [Με Αιόλου φωνή.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Όχι για εμένα που σε σύμβαση μ’ αυτούς είμαι Εθνικός …

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Τα ιερά γιατί τα ποτίζεις με ποταμούς κρασιών;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Για να νυμφεύσω τον Ίακχο με τον Χριστό…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Οι αξιωματικοί με χειριδωτούς χιτώνες σε κούπες από χρυσό μετακόμισαν τα σπλάχνα των θυσιασθέντων νεκρών και λινά υποδήματα, όπως οι ιεροφάντες στης Φοινίκης τον ναό των χρησμών.

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αναδράσεις δεν επέφερε μόνον αυτό αλλά και ότι η μητέρα μου ανέλαβε με της γυναικείας κόσμησης τον συρμό και τον διακανονισμό… Μην λησμονείς ότι στον παρατατικό διαιτούσες σε ανάκτορα πολυτελώς και ότι απ’ το ψεύδος στον θρόνο αναρριχήθηκα επιτυχώς! [Θα μεταναστεύσει απ’ την κοινότητα των γυναικών και με τα χέρια στην πλάτη κερί.] Με λεγεώνων χορηγίες από θησαυρό είμαστε εδώ… Ποτέ όπως εσύ δεν ηθικολογώ…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Η Mater Castrarum et Senatus ας διαλογισθεί… [Σε κατάσταση υπνωτικών χαπιών.] Παγώνι και φιλοχρήματη είναι η ακίνητή μου αδελφή… [Η Ιουλία Μαίσα ψαύει της Σοαιμιάδος την κεφαλή και όπως η γλαύξ ομιλεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Στο άγαλμα των κισσών γιατί έβαλες να υπερίπταται η ναυσίκλειτή σου επιγραφή;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Υπεράνω των λέξεων είναι οι Θεοί!

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Με λαμπάδα δεινοσαύρου τους Marcomanni αγχεμαχεί… [Στα μάτια κεντητή.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Βλέπεις οι αστρολόγοι, οι μάγιστροι και η υπερφυσική τελετή… [Την κόρη της επικουρεί απ’ το δάπεδο να σηκωθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Πάντως από αυτούς δεν έμαθα τι θυσιαστήριο ενδέχεται να εξασφαλισθεί… [Η Ιουλία Σοαιμιάς κάτι ψιθυρίζει στης Μαίσα το αυτί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Υπαινίσσεται αυτά απ’ του Ζωτικού την γαμήλια τελετή… [Κόρη και μήτηρ απ’ το ναό σε αποδρομή, ενώ ο Ιεροκλής τις χαιρετεί και τον Ηλιογάβαλο θα επισκεφθεί.]

ΣΚΗΝΗ 3η

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Οι προσήκοντες σου ενορώ πως σ’ έχουν περιποιηθεί… [Προσάπτει ηδυπαθώς το ξανθοβόστρυχό του μαλλί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Μην μου ομιλείς… [Το χέρι του σε αποτροπή.] Έχω συγχυσθεί εραστή … [Αγγίζει τα στήθη του Ιεροκλή.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Με αετού ακτίνες οι κουβέρτες μου έχουν διασκευασθεί… Έχεις αναρωτηθεί ποτέ το γιατί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Η ράβδος μου αν και ασύλητη διαρκεί ∙ δεν έχει ακόμη παραφθαρεί…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Στα θερινά συμπόσια που από εσένα είχαν διοργανωθεί το πράσινο, το ιριδίζον και το μπλε ήταν σε εναλλαγή…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στο έαρ όσο θαλπιεί πρασινίζει και στοχάζεται κανείς…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Καμήλες και όνους στον λεώ είχαν από εσένα χαρισθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο καύσων της Αραβίας και ο ταυροκαθάπτης ας προσωποποιηθεί…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Γιατί σε μαξιλάρια δίχως δέρας κουνελιού δεν μπορείς να επαναπαυθείς; [Ο Ηλιογάβαλος θα χασμηθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Προϋποθέτουν στο Μεγάλο Πνεύμα ταπεινότητα και υπακοή… Αποζητώ απ’ τον Θωθ να εγκυμονώ… [Προκλητικώς ομιλεί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Στα λουτρά που τίκτεις θα καταιγισθείς;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Όχι, αν με ζαφορά δεν έχει ευωδιαστεί! [Κλειδώνει τα μάτια του τάχα για να ονειρευθεί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Γιατί ρόδα, υάκινθους και νυχτολούλουδα στα διαμερίσματα των συμποσίων είχαν από εσένα βαπτισθεί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Πάνω απ’ τους τάφους μου σκορπώ ό, τι θάλλει...

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Ο οίνος σου τόσο ηδυμελής αφού έχει αναμειχθεί πεύκο κουκουναριού σε κονιορτό… [Προσποιείται πως τον αέρα ταλασιουργεί.] Γιατί όμως από μαστίχα και φλισκούνι όλες οι υδρίες και τα βάζα έχουν παρασκευασθεί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο χρυσός σε φειδώ…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Γιατί ως πίθηκος του Απίκιου έτρωγες πτέρνα καμηλών; [Τα χέρια του διπλώνει.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Για να γίνω ωσεί Ηρακλής και αλεξανδρινός ποιητής…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Και τις γλώσσες των παγωνιών και των αηδονιών; [Του Ηλιογάβαλου θα γίνει μετέωρο περιδρομικό.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Απ’ την πανώλη να μην σαβανωθώ και απ’ τον Τρέμοντα Φάωνα στης Ανδρομέδας το στερέωμα να διαφημισθώ…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Πόσο θα ’θελα με κάρες ψιττακών και φασιανών να βαλανευθώ… [Τα σάλια του πώς είναι δρομάδες θα μιμηθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Με την επανάληψη μητρικώς θ’ αγαπηθώ… [Δίνει στο μέτωπο του Ιεροκλή φιλί.] Λυθρίνια από κάρδαμο, τριγωνέλλη και μαϊντανό…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Εσαεί έτρεφες τους κύνες με το συκώτι των χηνών… [Ως τραμουντάνα το δεξί του αυτί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Με την Πειθώ ήθελα πάντοτε να εφοπλισθώ και με φίλους αρχαϊκούς στη Νήσο των Μακάρων όπως τώρα να συνομιλώ…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Επί του παρόντος λεοπαρδάλεις και λεοντιδείς στους καναπέδες σου έχουν μαγειρευτεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Έχουν γαλουχηθεί για το δείπνο το εσπερινό…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Γιατί με μαστούς γουρούνας είχαν συνδυασθεί φακές με όνυχα, φασόλια με κεχριμπάρι, ρύζι με πέρλες και μπιζέλια με χρυσό; [Με ύφος ανακριτή ζηλόφθονου εραστή.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Για την μετάπτωση των ισημεριών και σε Μίδα ν’ ανακατασκευασθούν άπαντες όπως και εγώ…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Πόσοι τεθνεώτες στα προδόρπιά σου με Δία στον Αιγόκερω και βιολέτες που είχαν κατακλυσθεί, για να φθάσουν στου Σινά την ακμή απ’ την αναστρέψιμη οροφή …

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ολίγοι στο Δένδρο της Ζωής όπως εγώ έχουν ανελκυσθεί…[Σε στάση κέδρου θα καταληφθεί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Και γιατί ενθέτεις πέρλες στους ιχθείς;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στον ωκεανό αναδιφούσα τον σκορπίουρο και την στίπη την βουρλοειδή… [Ο Ιεροκλής θα κοντοσταθεί και στον λίθο του El Gabal θα παραδώσει ως γερανός ένα φιλί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Τόσο πολύ κάποτε είχες πιει που όλοι νόμιζαν ότι με την πισίνα είχες συνευρεθεί… Ο λαζουρίτης των πολλών στα κουτάλια σου είχε διαγραφεί… Δέκα μαρούλια και δέκα άρκτοι… [Τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών του αριθμεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Δέκα ώστε στο κρεμμύδι ο κυπρίνος να συναφθεί… Τριάδες τρεις: το θηλυκό, τα αρσενικό και η ενοποιητική αρχή…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Σεφιρά !

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Που είναι ο όχλος, ώστε ο μανδύας του με το Δισκοπότηρο να ραντισθεί; [Κοιτάζει τριγύρω του δίχως να υπάρχει ουδείς.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Ίσως γιατί στον παρακείμενο από ένα άρμα με τέσσερις ελέφαντες επιτύμβια είχαν αλωθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Της μαγιάς η ευλάβεια και η υπόμνηση πάντα ήταν κέδρινη. [Του δίνει με την λόγχη του στο στόμα ένα φιλί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Γιατί δεν έτρωγες όταν ήσουν στα αγχίαλα μέρη ιχθύ;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Με πέλεκυ το δόντι μου όταν είσαι εκποδών απ’ την εξ’ ανατροπής αγάπη έχεις ανάγκη την Αταργάτη…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Σε σάλτσα γαλαζωπή είχαν βρασθεί τα ψάρια που στο στομάχι σου είχαν ενοικιασθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Γιατί ο Δίας και η Ήρα ταξιδεύουν στον ουρανό, όπως τα μικρά παιδιά που απ’ το στόμα έχουν παιανισθεί…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Και τα θέρη ο Βεζούβιος των χιονιών που κατοικοεδρεύει στον Κήπο των Ηδονών;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Της εκσπερμάτωσης ο Ναός του Θεού κανείς δεν την κυρτώνει ∙ ενώ το παγόβουνό της τον Αύγουστο καμπυλώνει… [Η καρδιά του μ’ έναν Ζέφυρο μοιάζει να έχει αποφορτισθεί.] Με την ίδια γυνή πλην της εννόμου συζύγου ποτέ το δις εξαμαρτείν…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Με τον ίδιο άνδρα;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Νήριθμες φορές γιατί είναι θεώρημα αποστολικό… Ακόμη και αυτός ο… [Ξύνει την κεφαλή για να θυμηθεί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Ο Χριστός;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ναι… Αυτός ο Χριστός… [Φαίνεται πως ούτε η θεωρίη του, ούτε ο ίδιος στο δενδρολίβανό του δύναται ν’ ανακληθεί.] Για μοιχεία μεταξύ αγοριών είχε ειπωθεί τίποτε από Αυτόν;

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Αν το είχε πει κάπου θα είχε καταγραφεί… [Μοιάζει ν’ απορεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ώρα να δειπνήσουμε γιατί το στομάχι μου θα διαμαρτυρηθεί! [Χειροκροτεί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Όπως τα επιδόρπια από ξύλο, μάρμαρο, λίθο και πηλό;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Εδωδιμοβλεψίες ήθελα όλοι να είχαν γεωτρηθεί… Στο τέλος ένιβαν τα χέρια τους απ’ του ιππολεκτρύονος την τροφή…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Ευτυχώς που ελεφαντοστούν ή κερί δεν είχαν πιει… [Γελάει.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Πόσοι όμως απ’ τους λύκους μου δεν είχαν συναυλισθεί από σκύμνους, λεοπαρδάλεις και αρκούδες πριν το εγερτήριο της Αυγής; [Μοιάζει τον αόριστο ν’ αναπολεί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Πόσοι στης ενυδρίδος τον τροχό με την κατάδυση και την ανάδυση δεν έγιναν ιχθείς;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Απ’ τον Λακεδαιμόνιο λίθο και τον πορφυρίτη του Παλατιού μου το κενό … [Βυθισμένος στο σύμπαν του το ιδιωτικό.] Επιτέλεσα όμως πάρεργο διαστρωματικό όταν εξαγόραζα και εξέλυα εταίρες απ’ τον μαστροπό…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Τρεις aurei κατέδωσες σε κάθε πόρνη και σε κίναιδους όλων των μεγεθών… (Γελάει με ηδονή.)

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Για να ενταχθούν στον κύκλο τον καμπαλιστικό…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Το ένδυμά σου δεν είναι πια λινό… [Ένα μέρος του από εκείνον θα ιχνηλατηθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Δεν είθισται να επαιτώ αλλά στα δείπνα φορώ χιτώνα Δαλματικό και σηροτροφικό… [Με έπαρση.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Γέρας παρέδιδες σ’ όποιον Σπάρτακο συγκέντρωνε εκατό χιλιάδες κιλά ιστού αραχνών… (Γελάει.)

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Είμαι ο Ώρος και ο Ρα που με τα στάχια μου προς όλες τις διευθύνσεις την Κλυτία ακτινοβολώ! [Μία μύγα στο μέτωπο τον ενοχλεί. Ταξιδεύει όμως στο δάκτυλο του, αφού από εκείνον συλληφθεί.]. Άλλη μία απ’ τον κλωνοποιημένο αριθμό των κατοικίδιων μελισσών…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Ίσως να’ ναι ο Κύρης των μυγών! [Σφυρίζει.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο μυγοδιώκτης που τον Σεθ εξασθενώ…

[Αποχωρούν αφού έχουν αγκαλιασθεί απ’ τον αυτοκρατορικό ναό.]

ΑΥΛΑΙΑ

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΣΚΗΝΗ 1η

[Ο Ηλιογάβαλος στα λουτρά του με κερασιάς περιβολή θα παρουσιασθεί. Του νίβει την ωμοπλάτη μ’ ένα σφουγγάρι ο Ιεροκλής.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ξέρεις τι δέομαι Ιεροκλή; Με χειρουργείο οι ιατροί να μου έκαναν στο σώμα εκτομή εκεί…[Το αριστερό του χέρι στα ύδατα το υποβρυχιοποιεί και ο Πρίαπός του από αυτό θα διαπιστευθεί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Ορχιδέα και κοντάρι σ’ ένα νόμισμα μαζί; Δεν έχουν φύλο οι Επτά Ουρανοί των εξαπτερυγών οι πλαστοί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Κομποσκοινιού Ομόνοια σφραγιστή…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Της νυκτερίδος η φύση σου θα ήταν απ’ τους Ρωμαίους πολίτες υποφερτή;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Nemo me impune lacessit. [Σφίγγει το δεξιό του χέρι και υφαρπάζει τον σπόγγο απ’ τα χέρια του Ιεροκλή. Μακριά απ’ το λουτρό αυτό θα εξακοντισθεί.] Οι Κυριαρχίες δεν γνωρίζουν νομική…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Γι’ αυτό τα δειλινά γίνεσαι ελευθερίων τεχνών Μητέρα- Γη;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Την Κεράστη γητεύω και καμίνι όταν την Ταχράν συντροφιά έχω! [Αδρομερώς τον παρατηρεί.] Δεν βλέπω ζυγωματικά επάνω σου ερυθρά! [Ο Ηλιογάβαλος με τα χέρια του το ύδωρ των λουτρών θα χαστουκίσει, ώστε το πρόσωπο του Ιεροκλή να ενυδατωθεί.] Αφού ελκύεσαι απ’ τον Σιτρί δεν είσαι αξιοπρεπής! Πόσο υπερέχεις απ’ την αυλή μου που ήσαν άνδρες απ’ τον υετό ενδεείς!

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Οι γέροντες νεοπλατωνικοί για τις νύφες τους είχαν υπερηφανευθεί! Εύρηκα! Με τον Ζωτικό είχες συνάψει κάποια στιγμή γάμων τελετή… [Ως νήσσα στο νερό.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Οι κυνικοί και οι άνδρες Νώε ηθικής σίγουρα στο αποκορύφωμά τους όπως εγώ δεν θα είχαν σεξουαλικώς πειραματισθεί… [Ο Ηλιογάβαλος εξέρχεται του λουτρού με στολή νεόδμητου μωρού.] Δεν έχεις όμως από εμένα απογαλακτισθεί ∙ γι’ αυτό κάνουμε την κάθαρση μαζί… [Ενδύεται ενός χιτώνος όσο ο Ιεροκλής στο λουτρό ενοικεί.] Ο Σκιπίων και εγώ το ένα και το αυτό!

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Ποτέ δεν προσαρτείς ένδυμα από εξαγνισμού λινό…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Θα ήταν για έναν επαίτη υποβιβαστικό! [Έχει παρενοχληθεί ελαφρώς.] Οι ομοναύτες μου όμως είχαν απολαβή, αφού προσευχήθηκαν στης Έμμεσης τον θεό!

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Ασελγή μειράκια σε συνοδεύουν και κίναιδοι όλων των κατηγοριών…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στην Μύλιττα δεν μπορώ ν’ αντισταθώ… [Αυτοθαυμάζεται μπροστά σ’ ένα κάτοπτρο πρισματικό.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Και ο Νάρκισσος; [Τάχα αγνοών και στη ουσία αδιαφορών.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Κρεμάστηκε στον δικό του ποταμό… Όπως ο Ζωτικός δεν ανυψώθηκε για να γευματίσει τον αβρόπηνό μου ουρανό. [Το δάκτυλο της μέσης του δεξιού του χεριού στο στόμα θα εκτεθεί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Το σώμα σου γιατί έχει αποτριχωθεί; [Ο Ηλιογάβαλος τα πόδια του θα περιεργασθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ένας αυτοκράτωρ το ανέφικτο θα έπρεπε να υποδυθεί, ώστε στον διαβήτη τετράποδο να σχηματισθεί…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Γιατί άνδρες με του Ευρίπου τα μεγέθη στο παλάτι σου είχαν τορνευτεί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Το στερέωμά τους χρειάζονται οι αστερισμοί! [Παίρνει έκφραση στο πρόσωπό του παρόμοια μ’ εκείνη που η Γαληναίη είχε φιλοτεχνηθεί. Θα βγει με την σειρά του απ’ το λουτρό ο Ιεροκλής. Μία περισκελίδα γοργά φορεί. Ο Ηλιογάβαλος στον καβάλο τον συναντεί.] Έτσι το φεστιβάλ της Flora θα εορτασθεί! [Την φενάκη αφαιρεί απ’ την κεφαλή, ώστε στα μάτια να βαφτεί.] Η άνασσα του Ιεροκλή σε ταβέρνες και πορνεία σε λίγο θα προαχθεί…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Η πτώση μου απ’ το άρμα κάποτε έδωσε διαπιστευτήρια στην δική σου προσευχή… [Ο Ηλιογάβαλος παραδίδει στον Ιεροκλή ενός ασβεστόλιθου σκοινί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Επιθυμώ τα χέρια και τα πόδια μου σ’ ένα λεπτό να έχουν επιδεθεί! [Ο Ιεροκλής το πράττει αυτοστιγμεί.] Μια σανίδα απ’ τα χέρια σου με τα πόδια μου να γεφυρωθεί ! [Όπερ και εγένετο.] Το αριστερό και το μάτι το δεξί θέλω να γρονθοκοπηθεί! [Ο Ιεροκλής αμέσως θα υποταχθεί.] Η μήτρα αυτή είναι διεγερτική…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Και όχι βραδυφλεγής; Μου ήταν απεχθής του Ζωτικού η τέχνη η μαγειρική…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Είχε κορμοστασιά Μενορά και Ολυμπιακή. [Ο Ιεροκλής την πλάτη του κρούει με του Τυφώνος την ορμή.] Με γιρλάντες στο φεστιβάλ είχε βραβευθεί ! [Το ίδιο.] Με την λάμψη των πυρσών είχε φωτισθεί! [Το ίδιο.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Η κυρία του κυρίου μου επιγράφει μια άβρυτη βοή!

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στο στήθος του Ζωτικού είχα πλαγιασθεί…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Η ακροποσθία του ήταν επισφαλής…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αυτός που με πύθωνες οινοχοεί πταίει για του Ζωτικού τη νύκτα ντροπής! [Με δίαυλο πυκτή.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Όλοι οι τίτλοι του είχαν αναιρεθεί και έξω απ’ το παλάτι και την Ρώμη κρύβδην έχει οδηγηθεί… [Με ηδονή.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αυτό ίσως να του περισώσει την ζωή …

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Το σώμα σου όπως και το δικό μου θα ακρωτηριασθεί… Γιατί όμως θώκους κυμβάλων υπευθυνότητος κατέχουν οι ηνίοχοι, οι γελωτοποιοί και οι ηθοποιοί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Γιατί ραδίως απ’ ό, τι τεκμαίρομαι έχουν δημοπρατηθεί.

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Εν κατακλείδι ο Αλέξανδρος έχει υϊοθετηθεί …

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Απ’ τον El Gabal μου είχε διαταχθεί ότι ο οίκος μου απ’ την μελαγχολία θ’ απαλλαχθεί… [Ως θεός.]

ΣΚΗΝΗ 2η

[Η Ιουλία Σοαιμιάς στην σκηνή σε καταδρομή. Ο Ιεροκλής μία υπόκλιση της ποιεί και απ’ τα λουτρά υποχωρεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Μεγαλοπρεπέστερη απ’ της μητρός σου τον μάρσιπο η τουλίπα σου προς τον εραστή;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στα μάτια του διορώ την φτερούγα σου, τα Χερουβείμ και την μητρική σχισμή…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Τέκνον μου λώρο ομφάλιο δεν μπορούμε να έχουμε ομοαιματικό…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Για τους θεούς δεν υπήρχε άρση του απαγορευτικού. [Πηγαίνει σε μια γωνία και θρηνωδεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Με τον El Gabal δεν φλέγεσαι ν’ αναμετρηθείς;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αγνοώ αν δύναμαι να σταθώ αντάξιός του ή να γίνω ένα με αυτόν…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Δεν τεκνοποιείς…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Με της Αμάλθειας το κέρας θα στεφθώ όταν θ’ αποκτήσω απ’ το έτερον μου ήμισυ υϊό…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Δίχως βλήματα για καρποδόχη λέει πως είσαι ο στρατός…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο στρατός! Ο στρατός! [Στα στήθη του τα χέρια του έχουν προσδεθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Σε επικρίνουν πολλοί ότι δαπάνησες απ’ τον αυτοκρατορικό θησαυρό χρήμα πολύ, ώστε ιππείς, γερουσία και συγκλητικοί να έχουν φιλοδωρηθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Μ’ αυτό κάθε τι μπορεί να εξωνηθεί… Απ’ την ανάρρηση στον θρόνο μου τούτο μπορεί ν’ αποδειχθεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ποιοι πανηγυρικοί είναι αληθείς;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αν υπήρχε αλήθεια θα ήταν όλοι οι άνθρωποι παντοκράτορες θεοί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Τι να είναι άραγε πέραν αυτής; Πενήντα και μία τίγρεις και ένας ελέφας απ’ το χέρι σου είχαν σφαγιασθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Του οπάλιου η χειρ… Δεν θα πεθαίναμε ποτέ αν ήμασταν θεοί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Και αν είμαστε αλλά δεν μας έχει δημοσιοποιηθεί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Υπάρχει και αυτή η εκδοχή… Γι’ αυτό οι θεοί απ’ τους θνητούς είναι λατρευτοί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Τόσες προτομές νεανίσκων απ’ το χέρι σου είχαν διατρηθεί…[Με διάτασης φωνή.] Γιατί τάϊζες με οβελίσκους από σάρκα και κογχύλια τα οφιοειδή;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στον καταρράκτη και στα γάντια από γιασεμί έδιδα φορβία με της επικέντρωσης την αστραπή και με το καπίστρι που επαγρυπνεί. [Με ύφος μαντατοφόρου.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Τα οφιοειδή;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο ουραβόρος την Κοσμική μου Σημύδα φρουρεί, ώστε ο αρουραίος εαυτός μου να καταβαραθρωθεί… [Η μήτηρ του από αυτόν ως κοάλα θα θωπευτεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Στην Ρώμη μία Αθάνατη με Άνκι, στο αέτωμα ενός ναού είχε σημειωθεί έναν «Καταβροχθιστή» να οδηγεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ίσως γιατί απ’ τον Ανούβη στον Χεπερά ν’ αγγελιαφορεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Αν θυμηθείς ο Gannys είχε κατακρεουργηθεί γιατί διέτεινε με συμβόλαιο σε χρυσόλιθο και ολιβίνη να διασφηνωθείς…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στις επτά βαθμίδες του Λευΐ οι αμαρτωλοί …

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ως όγδοη ποια θα διασφαλισθεί; [Κάμπτει την πλάτη της όταν τον ερωτεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Να βρίσκεις τεχνικές και ατραπούς, ώστε ο ανήρ με αυτές να διασωληνωθεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Αυτό δεν είναι του απόστολου Παύλου διδαχή…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Είναι όμως παγανιστική… [Γελάει.] Το ζήτημα είναι μια δίοδο να διαιτείς, ώστε στο δακτυλίδι σου τα πάντα να έχουν εγκλωβισθεί… [Το δακτυλίδι του με γενοτυφία το διατιμεί.] Αυτό μου έχει απ’ τον θεό επιδοθεί, ώστε τα πλήθη γύρω μου να έχουν εκκλησιασθεί …

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Όπως τον Αυρήλιο Helix τον περιβόητο αθλητή;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ακριβώς όπως αυτή! [Ως ενοσίχθων στα στήθη του θα πληχθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ο Ηλείοι όμως στο στάδιο τους κανέναν δεν είχαν καλέσει ελκωτικοί, απ’ το γεγονός ότι θ’ αποδειχθεί αλκιμότερος του Ηρακλή…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Σε διεκβολή το μονοπάτι του σκαντζόχοιρου και όχι του Ιωφιήλ… [Η Ιουλία Σοαιμιάς το δακτυλίδι στο χέρι του θ’ ασπασθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Γιατί για διάπυρα νομίσματα είσαι κοθρής;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αναμένω οιονεί αρματηλάτης το ζιρκόνιο του μόλυβδου και του ζενίθ… [Πανθορά κατά γης και ύστερα σε νεφέλωμα γίνονται οι οφθαλμοί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Μήπως ο Μακρινός – όταν η κεφαλή του Ιουλιανού του είχε επιστραφεί πως ο νους σου απ’ τα άλογα είναι σε διεμβολή με επιστολή του προς την Σύγκλητο θα δικαιωθεί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Πάντως σε περιστέρι επιστολικό δεν είχα μεταμφιεσθεί, ούτε στην Καππαδοκία το alter ego μου θα εκτελεστεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Για την Παρθένο της Εστίας συνέλαβαν την ρωμαϊκή κοινωνία λαίλαπας αγριόχοιρων πυρσοί… [Με τετράγωνη ηθική.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Με φλάουτα από εκείνη και εμένα ή φλαμουριές νόμιζα ότι θα γεννηθούν θεοί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Γνωρίζεις ότι ο νόμος ορίζει να ταφεί ζωντανή αν έλθει σε συνουσία χωρίς να έχει μνηστευθεί; [Μοιάζει σα να τον προειδοποιεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο Deus Sol Invictus ένα παιδί που στεφάνι γιρλαντών φορεί θα κόμιζε στην άλω του γάμου τελετή την αμυγδαλωτή…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ξενηλάτρια θα γίνω στην αυλή, ώστε στον Σαβάζιο ένα στεφάνι από μάραθο να αφιερωθεί… Στον αρκευθό μου θα προστεθείς;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Συναινώ στου γονέα μου την εντολή. [Αποχωρούν αμφότεροι απ’ την σκηνή.]

ΑΥΛΑΙΑ

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

ΣΚΗΝΗ 1η

[Ο Ηλιογάβαλος στην κλίνη του. Κρέας ιχθύων και στρειδιών στο στομάχι του διελαύνει. Η Ιουλία Μαίσα στο δωμάτιο του δυσκέλαδη προελαύνει.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Απ’ τα ομοανδρικά σου καρναβάλια έχουν μιανθεί οι Πραιτοριανοί! [Τον κόρυμβο των μαλλιών της βυσσοδομεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Όπως όλοι και εκείνη στις Ηράκλειες Στήλες ακροβατεί! [Συνεχίζει ως Άτλας να δειπνεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Το Ιανουάριο ηλιοστάσι είναι των αμυγδαλιών ανδρών οι οχετοί. Αν κατ’ αυτόν τον τρόπο ο περίακτος του κόσμου σου συνεχισθεί η πυραμίδα σου θα εκθρονισθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Οι σφόνδυλοι της ατράκτου μου δεν έχουν στα θέμεθλά τους κλονισθεί. Κάθε αγόρι είναι ανεικονική ζωγραφική και διόλου αμεθυστική.

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Ανίερη μπορεί... [Στην κλίνη του θ’ αγκυροβοληθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Να μην βυθοσκοπείς ότι ελέω θεού κατάγονται του El Gabal οι ύπατοι ιερείς. Η σφύρα μου δεν πρόκειται να υπεξαιρεθεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Τόσοι και τόσοι αυτοκράτορες το τέλος του Σεθ είχαν μιμηθεί… Απ’ την μυθολογία την φαραωνική σε τίποτε δεν έχεις μυσταγωγηθεί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο Νέρων ήταν δίχως νεφρίτη ποιητής… Ο Καλιγούλας νοοδιφυής… [Το πιάτο με το δάπεδο θα συνευρεθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Μ’ εσένα κάθε σύνορο έχει πλέον καταπατηθεί… Όλοι σου οι ευνοούμενοι είχαν συνεπιφέρει της δυναστικής κλίμακας την χάριτα την ηφαιστειακή…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Γιατί είναι ταπεινής και αλλότριας διαγωγής…Έστω και αν δρύπτομαι απ’ την Φαυστίνα τον κράταιγο στο νου μου ως Θερμοπύλες τον τιμώ!

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Σίγουρα όμως η Ακύλια Σεβέρα για το ρουμπίνι της από εσένα δεν είχε δηωθεί… Υπήρχαν διαδόσεις πως την Ωραία Ελένη είχε προφασισθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Είναι αναληθές ότι δια της βίας με τον ρόμβο της είχα συνενωθεί… [Με μομφή.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Κάθε θρησκευτικό όρκο απεμπολείς! Όποια Εστιάδα τον όρκο της παρθενίας παραβεί ο νόμος επιτάσσει πως στο Forum θα έπρεπε να ραπισθεί και να καταδικασθεί σε ειρκτή…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Οι επινομίδες πλαστουργήθηκαν για τους ανθρώπους ∙ όχι οι άνθρωποι για τους νόμους… [Απ’ την κλίνη του θα εγερθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Αν και ειδωλοτιμείς με σάβανα επιχειρηματολογείς…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Θ’ αποπειραθώ να γίνω μπαμπουΐνος του Αλέξανδρου Σεβήρου που η μήτηρ του απ’ τον Χαλκέντερο έχει επιστεγασθεί… [Η κεφαλή στην ωλένη του την αρρενωπή θα προσορμισθεί.] Παύσε πια να ψαλμωδείς! Με ενοχλείς!

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Χωρίς το δοκάρι μου στον θρόνο δεν θα είχες ανεβεί! [Με δόνακος φωνή. Ο Ηλιογάβαλος της δείχνει το δακτυλίδι που μ’ αυτό όλα τα κινεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αυτό και μόνον επαρκεί, ώστε ο ανασκολοπισμός σου να διορισθεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Τον άνδρα της Φαυστίνας που έδρυπτες της έχεις απαγορεύσει να θρηνεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Δεν είσαι περισσότερο από εμένα χριστογραμματική… [Με λαζουρίτη εύνοια το χέρι του κολυμπεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Η Ιουλία Κορνηλία;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ήταν τω όντι πλατάνι και μυρσίνη δοξαστική αν και με δική σου υπόδειξη είχαμε πλεξουδαποιηθεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Εκείνη η τελετή ήταν όπως η φοινικιά πυγολαμπίς.

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Την απέπεμψα γιατί η κοιλάδα της διερεύνησα πως είχε κηλιδωθεί. Απ’ την Ακυλία Σεβέρα όμως αιτούσα παίδες θεοπρεπείς…

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Μετά απ’ όσα ακούω πιστεύω πως ο εξάδελφός σου ο Αλέξανδρος Σεβήρος σε Καίσαρα έπρεπε από εσένα ν’ αναγορευθεί, ώστε στα ιερατικά σου δελτία να προσδεθείς…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αν στην Γεωργία και στην Πρωτομαγιά επικεντρωθεί… [Με ύφος αλωπεκής.] Η Ιουλία Αβίτα Μαμαία τ’ αργύρια αγάπησε πολύ όπως και εσύ…

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Ως Πυθία τίποτε από εσένα μην λεχθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο Αλέξανδρος είναι λυχνία και στην μολόχα ζει... Μην διχογνωμείς… Μπορεί απ’ τον στρατό στο αβέβηλο των Λαρητών να προκριθεί… [Στου ιδιωτικού του κόσμου τον κευθμό ομιλεί.] Απ’ τον Ορφέα, τον Αβραάμ και τον Χριστό η ανθρωπότητα ίσως ευεργετηθεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Νομίζω ότι αρχίζεις να παραληρείς…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ίσως αν σε είκοσι και οκτώ πασσάλων χορούς επιδοθεί το διάταγμά σου εκπληρωθεί… [Το πηγούνι του με την γουστέρα χείρα του το κτυπεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Η Ιουλία Αβίτα Μαμαία από τέτοιες δραστηριότητες περικεφαλαία θα του επιθέσει, για να μην σταυρωθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Τέτοιες πρακτικές για Αντωνίνους απρεπείς; [Σιγοσφυρίζει αφού με το ένα πόδι σε τρίγωνο στον τοίχο προσγειωθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Ναι, γιατί με αυτοπειθαρχία έχει σκληραγωγηθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Τον εποφθαλμιώ γιατί με του Σενέκα και του Φερεκύδη την εγκύκλιο έχει προικισθεί… [Οι οφθαλμοί του κλειδωτοί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Οι μύες του έχουν σμιλευθεί στις πάλαιστρες και την γυμναστική…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Η Μαμαία…. Η Μαμαία… [Με μανία οχεντρική.] Χάριν σ’ αυτήν ο Αλέξανδρος Σεβήρος μάγειρες χρησιμοποιεί και οινοχόους από κληροδοτήματος συλλογή… [Λαμβάνει μια κούπα έρημη από κρασί που στο κρεβάτι του είχε αφεθεί και με περιπαικτική υφή δηριεί πως θα το πιει.] Με την διαλλακτικότητα και τις τέχνες του τις χειρωνακτικές έχω εξοργισθεί… Μα με αυτόν ο Ηλιογάβαλος θα διαγωνισθεί και θα εξετασθεί… Ας είναι αφού απ’ τον Αδωναΐ έχει προεπιλεγεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Ναι… [Ως τσακάλι που καραδοκεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Καίσαρ θα στεφθεί… Γνωστοποίησε στην Αβίτα Μαμαία πως είμαι δαήμων ότι ο στρατός από εκείνην έχει δωροδοκηθεί… Το πηγούνι μου όμως θα πρέπει επειγόντως να ξυριστεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Κάποια γυνή σε εκλιπαρεί το βαρβαρικό σου ένδυμα να το κάνεις λιβελούλη σε ρωμαϊκό… Στην μητέρα σου παρά σ’ εσένα είναι πιο ταιριαστό… [Ο Ηλιογάβαλος εκτός φρενών.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Θα γεμίσω με μωσαϊκό μπαχαρικών, αφού την αυγή γίνει όλεθρος αμνών και βοοειδών. [Εξορίζει απ’ το παπούτσι του ένα ξιφίδιο και με τους δακτυλίους των χεριών του παίζει με αυτό.]

ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ

Δεν μετανοείς… Σε δίεση είναι ο αριθμός των εξήντα αποδημητικών βαγονιών... Όλη η περιουσία μας κοντεύει σε χρεοκοπία να περιέλθει στις γλώσσες ουρανίσκων και μαστροπών…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Η βασιλική μου παλάμη θα συσφίξει την κοινοτική… [Με ηδονή η Ιουλία Μαίσα απ’ την σκηνή θ’ αποσυρθεί, ενώ ο Ηλιογάβαλος παίζει μ’ ένα μήλο που βρήκε καταγής.] Η δωρεά των Εσπερίδων μ’ έφερε στη γη…[Μονολογεί.] Η Ήβη… Η αδαμιαία περιβολή… Το πνεύμα θα γίνει δάφνη αν κάποιο άλλο υποδυθεί, για να γίνει πειραματική σχολή … [Η Ιουλία Σοαιμιάς στο δώμα του διωλένιος θα παρουσιασθεί και τον Ηλιογάβαλο στο μπαλκόνι αυτή τη νύχτα την θερινή οδηγεί. Το ουράνιο στερέωμα και απ’ τους δύο θα εποπτευθεί.]

ΣΚΗΝΗ 2η

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στον ήχο των φρύνων με τον αιματίτη η νύχτα με την σελήνη- δίδυμη αδελφή!

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Τρεις πυρσοί στον κήπο έχουν αναρτηθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Απ’ τον Αχερνάρ έχω εφελκυσθεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Και ο Φομαλώ απ’ τον Σου σε φιλεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Με τον Κάνωπο στην κεφαλή το σώμα μου ασθενεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Του Οσίρεως ο αστήρ… [Θα του υποδειχθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο δαίων κούκος τα πάντα εκτελεί και απ’ τις καμήλες το γάλα αφαιρεί …

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Το Άλφα του Κενταύρου εσένα υπηρετεί, ο διάκτοράς σου ο φάληρος θα προσευχηθεί και ο αγαθοδαίμονάς σου εαυτός θα προφυλαχθεί από αυτόν…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ξέρεις ότι ο Κάνωπος είχε νεκρωθεί και στην Αίγυπτο μνημείο του είχε ανεγερθεί;

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Μ’ εσένα τα πάντα για τον εξάκτινο αστέρα έχουν μαθευτεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στην Κρήτη έχει ιδωθεί… [Ψηλαφεί το μαλλί.] Η κόμη της Βερενίκης που θα παρουσιασθεί;

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Απ’ την θεά – βαλεριανή έχεις ευλογηθεί όπως και αυτή… Απ’ τον Πτολεμαίο τον Κοινωφελή το πλουμιστό μαλλί της είχε αφιερωθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ίσως στην Ακουαμαρίνα να είναι η δική μου καταγωγή… Η Aurora Bοrealis… Το μαγνάδι μου στην κεφαλή εμποιεί να γίνω φαίδιμος αστήρ στον Ουρανό και στη Γη … [Έκθαμβος.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Είναι από εδώ διακριτή;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Όχι, αλλά έτσι την είχα οραματισθεί… Κυριαρχία των δαιμόνων καταδιωκτική…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ίσως γιατί είναι υδραργυρική…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Αυτή είναι η απόχρωσή μου η αλληγορική. Αιγίδων νέρτερων και πηγαδιών στοών της Νουτ αντικατοπτρική…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Η Corona Borealis ;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Δώρο – στεφάνι του Διονύσου στην Αριάδνη.

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Και όχι διάδημα στην κεφαλή της Εσθήρ;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Κάθετη ερμηνεία και αυτή…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

In hoc signo…[Ο τρίτος της οφθαλμός σ’ εκείνον θα υπογραμμισθεί.] Ένα πνεύμα παρεμφερές με του Μεγάλου Αλεξάνδρου έγινε αισθητό στης Μοισίας και στης Θράκης την περιοχή…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Υϊός του Διός απ’ της Αιγύπτου τους ιερείς είχε προσαγορευθεί. [Δακρυτί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Βάκχους με τετρακόσιους ακολούθους και νεβρίδες με θυρεό, αλλά δεν έσπειρε άκανθο γαϊδουρινό…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Τότε θα είχε έλθει με πρόθεμα θύρσο… [Της φιλεί το χέρι αφού εκδιπλωθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Μάθε ότι τα οικήματα και οι προμήθειες για το Πνεύμα αυτό σε κρατικές δαπάνες καταλογίσθηκαν και αυτό έγινε αποδεκτό… [Με παπαρούνας φωνή.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ακραφέτησε ως το Βυζάντιο με όχημα μεταγωγικό…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Εν μια νυκτί ιερουργίη ποιεί και με άτι από ξύλο είχε εξαφανισθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Γι’ αυτό είμαι απήγανος και ευσεβής. Η ματιά μου τίτλους από Καρχηδονιακούς και εντόσθια με φλέβες εβονίτη δεν επιθυμεί…

Τους δράκοντες τουλάχιστον έχω υπερπηδήσει στην ημέτερή μου κεφαλή… Έχει γίνει απτό του πολικού αστέρα το κουπί… [Προσπαθεί με τα χέρια του στα ακάλυπτα του μέρη να θερμανθεί.] Το κορμί μας στα ανάκτορα ας ενσωματωθεί για να ηλιοεπουλωθεί… [Απ’ το μπαλκόνι και οι δύο στο δώμα του Ηλιογάβαλου σε προσφυγή, ενώ χαμηλώνουν τα φώτα της σκηνής.]

ΑΥΛΑΙΑ

ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΣΚΗΝΗ 1η

[Ο Ηλιογάβαλος σ’ επιφυλακή στα χέρια του λαμνοκοπεί ένα από ερυθρό μετάξι σκοινί, ενώ με γυμνοσάλιαγκος περιβολή σε ραστώνη στο ανάκλιντρο ο Ιεροκλής.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο Αλέξανδρος απ’ τους στρατιώτες έχει εκλεχθεί… [Με συριγμού φωνή.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Από Σύριους ιερείς ότι πρόωρα θα πεθάνεις έχει προφητευθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Η Νέμεσις εντός σου δηρή έχει εμφυτευθεί… Το Ωμέγα μου νιώθω πως θα λιωθεί… [Το δακτυλίδι του επιθεωρεί και αναθέτει στην κεφαλή ως ταινία ένα σκοινί.] Της τίγρεως το μάτι μου προσδιορίζει το μέλλον τι μου επιφυλάσσει…

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Ο πυλώνας με τις επιχρυσωμένες τάβλες μια Βαβέλ ήταν, παρόλο που χέρι έκθεσης για ν’ αυτοχειριασθείς τον είχε συσκευάσει! [Θωπεύει τον εαυτό του απ’ τα στήθη του ως την κατωφέρεια την βουβωνική.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Πάντα ήταν λόγχη από χρυσό το δικό σου κουκουνάρι! [Το φιλοπαίγμον σημείο λαγνουργεί.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Αφού το «Βιβλίο της Σοφίας» του Απολλώνιου Τυανέα απ’ τις γυναίκες επιτάσσει αποχή. [Ως βροχή.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Μάθε πως όταν μια γυνή ευρίσκεται σε έμμηνο ροή ξεραίνονται οι ελάτες που πελάζει. [Στα χέρια του απ’ το τραπέζι έναν κεραυνό με κώνειο από σμαράγδι πιάνει.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Γιατί ο Αλέξανδρος Σεβήρος να’ ναι η ποιμαντορική ράβδος της Βριτομάρτης; Γιατί απ’ την Σύγκλητο, τους στρατιώτες και τους ιππείς αριστίνδην να έχει αγαπηθεί και όλοι να τον έχουν αποδεχθεί; [Εξωθεί αναστεναγμούς ηδονής.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Να σκοτωθεί είτε στον Σιλωάμ, είτε με του Ουραίου την δωρεή, είτε με τον Δαμοκλή έδωσα στην φρουρά την αλφάβητο διαταγή. Το όνομα του Καίσαρα απ’ τον Αλέξανδρο Σεβήρο απαίτησα ν’ αποσυρθεί! [Ουρλιάζει.]

ΙΕΡΟΚΛΗΣ

Και σε τι αποσκοπεί με λάσπη να επαλείψουν των αγαλμάτων του την επιγραφή; [Με τα χέρια του ιδρώτα του ο τρόμος θα διασκορπισθεί, ώστε απ’ το φορτίο του ν’ απορροφηθεί, ενώ η έκστασή του η αυτοϊκανοποιητική έχει ολοκληρωθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Απ’ τον Κατανικοταήλ έχουμε προσβληθεί, μα η Spes Vetus με τους κήπους της είναι Μενχίρ. Πόσο θα ’θελα να κάνω του Πέλοπος την άσκηση την πρακτική!

ΣΚΗΝΗ 2η

[Σάλος έξω απ’ τα δώματα του αυτοκράτορα θα διαδοθεί. Επισημαίνεται στους κήπους του στρατηλατική επιδρομή. Ο Ηλιογάβαλος με τα γόνατα λυγισμένα σ’ ένα παραπέτασμα θα βρεθεί. Παραλλήλως θα πραγματοποιηθεί του Αντιοχιανού η εισδοχή.]

ΑΝΤΙΟΧΙΑΝΟΣ

Ave Caesar! [Κάνει τον χαιρετισμό τον προσφιλή.] Επανέλαβα στους στρατώνες ότι στον Αυτοκράτορα οφείλουν όρκο υποταγής! [Παρατηρώντας μόνον τον Ιεροκλή. Ο Ηλιογάβαλος βαθμηδόν θα ξεπροβληθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Σω… Σωστά… Ομι… Ομιλείς… [Απολιθωμένος φλοιός και με παραφωνίας χορδή.]

ΑΝΤΙΟΧΙΑΝΟΣ

Η ζωή σας ως αυτοκράτωρ θα διαφυλαχθεί αν ο Ιεροκλής από εσάς ανεξαρτητοποιηθεί, όπως όλοι οι ηνίοχοι και οι ηθοποιοί… Το στρατόπεδο την επάνοδό σας απαιτεί στην κυοφορούσα ξίφος με ζυγό και δεμένα μάτια γυνή διαπνοή. [Ο Ηλιογάβαλος κοιτάζει με δάκρυα τον Ιεροκλή, ενώ είναι οι λυγμοί του εμφανείς.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Κάτι άλλο ο αυτοκράτωρ θα πρέπει να υποσχεθεί; [Σα να έχει ταπεινωθεί.]

ΑΝΤΙΟΧΙΑΝΟΣ

Ο Αλέξανδρος Σεβήρος απ’ τους φίλους σας να είναι σε εμβέλεια μακρινή, ώστε τα Σόδομα και τα Γόμορρά σας να μην προσεταιρισθεί … [Ο Ηλιογάβαλος πλησιάζει τον Ιεροκλή και του σφραγίζει το στόμα μ’ ένα φιλί. Μαζί με τον Αντιοχιανό απ’ την σκηνή αποχωρεί.]

ΣΚΗΝΗ 3η

[Το δειλινό της 11- 3- 222 μ.Χ. θα διαδραματισθεί. Στην μοναστηριακή από ανθρώπου Σύγκλητο ο Ηλιογάβαλος με την μητέρα του συνομιλεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Πιστεύεις ότι η εντολή που έδωσες στην Σύγκλητο να εγκαταλείψει το άστυ ήταν γυνή με την τριπλή κεφαλή που τον Σολομώντα στα χέρια της έχει και κάτοπτρο κρατεί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ποτέ δεν σου συγχώρησαν την συμμετοχή σου σε αυτήν…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Γιατί απαρνήθηκες το Καπιτώλιο να επισκεφθείς για των αφιερωμάτων της πολιτείας την απολαβή και να διευθύνεις την τελετή;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο πραίτωρ της πόλης έχει σκάλα σπειροειδή και αναπληρωματική. [Με τις χείρες στην πλάτη την μητέρα του δορυφορεί.] Τον Αλέξανδρο αν έκτεινα η Σύγκλητος σε κάποιον άλλον θα είχε στραφεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Υϊέ μου απ’ τον εαυτό σου θα σκοτωθείς. Αρνιέσαι την φύτρα σου την Ολυμπιακή με την απόφασή σου το χρίσμα του εξάδελφού σου σε συναυτοκράτορα ν’ ακυρωθεί… Στον υπόνομο θα βυθισθείς… [Με το χέρι της τον ώμο του να προελαύνει σταματεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Όπως η Ιουλία Μαίσα αρχίζεις να ωδείς… [Σα ’να ’χει η ψυχή του γαληνευθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Το τέρμα σου θα είναι και υποστατικό μου. Ήσουν ο μετεωρίτης El Gabal που κατέπεσε και με θανή σκόρπισε την γη…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Με σκλάβους, άμαξες και αχθοφόρους μεταφέρθηκαν πέραν της πόλης πολλοί συγκλητικοί! [Μειδιεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ο Ουλπιανός εσώθη από δρεπάνια κιόνων χάρη στης σαλαμάνδρας σου την χοή! Ο εκατόνταρχος ήταν κουφός και θεώρησε ότι του είχες πει απ’ την πόλη να εκδιωχθεί. Ο Σιλβίνος όμως εντέλει είχε σκοτωθεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Στα λάουτά μου δεν έχω επαναπαυθεί! Κάποιος απ’ τους πραιτοριανούς εναντίον μου συνομωτεί.

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Η toga σου απ’ της Τύρου το κρασί θα κηλιδωθεί μου είπε κάποιος που αστρολογεί. Το πτώμα σου όπως και το δικό μου στην πόλη θα συρθεί και στον Τίβερη θα ριφθεί!

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Γι’ αυτό η Ιουλία Μαίσα δεν παρίσταται πια εκεί; [Το χέρι του τ’ άδεια έδρανα της Συγκλήτου θα ελεηθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Απ’ το Μάτι του Ήλιου ουδείς μπορεί να επισκιασθεί! [Απ’ τον Ηλιογάβαλο η μητέρα θ’ αγκαλιασθεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Varius ήταν το όνομά μου γιατί οι συμμαθητές μου έλεγαν πως η μανόλιά μου από πολλούς πυρόλιθους ανδρών είχε γεωργηθεί!

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Θαύματα της φύσεως αληθή! Τώρα όμως Αντωνίνε δεν μπορείς να βρεις κρησφύγετο στου El Gabal το ναό, για να σωθείς! Έχει βραδιάσει υϊέ μου και το μέρος τούτο από νιφάδες χιονιού θα χαρακτηρισθεί! [Τον φιλεί στην ερυθριάζουσά του παρειά την αριστερή και εκείνος παρά την θαλπωρή της θα αποτραβηχτεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Οι κατάρες που έδωσα στον Μακρινό και τον σπόρο του επάνω μας έπεσαν και έχουν πολλαπλασιασθεί… [Μ’ αυτόν τον τρόπο θ’ απολογηθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Απ’ το άλας δεν έχουν διαλυθεί… [Ο Ηλιογάβαλος τα χέρια του παρατηρεί και μονολογεί.]

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Άτταλος… Τρικκιανός… Καστίνος… Σύλλας… Κάρος… Παίτος… Μεσσάλας… Βάσσος… Gannys… Βέρος… Όλοι τους νεκροί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Όλα σου τα δάχτυλα έχουν κατατμηθεί και το αίμα της θαλάσσης θα κυλιστεί…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Μένουμε εγώ και εσύ… [Συνειδητοποιώντας τον θάνατο που επέρχεται γίνεται η φωνή του τεθλασμένη γραμμή.] Τον φίλο μου τον Ιεροκλή εγκατέλειψα παροδικώς, ώστε ο στρατός να παραπλανηθεί! Τον Ιεροκλή δεν τον προδίδω για ενός θρόνου πουγκί! Ακόμη στα ανάκτορά μου έχει φιλοξενηθεί και ουδείς εκ του λαού δεν έχει ενημερωθεί!

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Άλφα και Ωμέγα φυλάκισε τον Αυτοθίθ! Τα πνεύματα στο μπρούντζινο δοχείο που σου έδωσα δεν είναι πια στην φυλακή! Ούτε πια στις μάχες να κερδαίνω τον ερωδιό και τον πελεκάνο είμαι πια ικανή…

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ο αλέκτωρ που είχα δεν ήταν γαγάτης ∙ ούτε σμαράγδι η περγαμηνή… Η σφραγίδα μου η αυτοκρατορική από στυπτηρία, σταφίδες, χουρμάδες, ξύλο κέδρου και αλόης δεν έχει θυμιασθεί… [Απ’ της καμέλιας το τέλος έχει εξουθενωθεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ούτε είχες το χοιρινό νηστέψει και προσευχηθεί, για ν’ απαγγείλεις τον Ιωβηλαίο ψαλμό του Δαβίδ!

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Είχα την Τιφερέθ και τον Χοντ στην κεφαλή. Που έχει ο Χεσέντ ανασκαφθεί;

[Στον χώρο εισέρχεται μία σαύρα και ο Ηλιογάβαλος στο χέρι την φιλοξενεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Που είναι το ευαγές πηδάλιο και η σοφία των Ουρίμ και των Θουμίμ;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Σιωπή… [Θόρυβο από μακριά πως αφουγκράζεται θα προσποιηθεί. Απ’ το χέρι του η σαύρα θα παραιτηθεί. Η Ιουλία Σοαιμιάς σ’ ένα κενό έδρανο θ’ αναπαυθεί.] Σ’ ένα όναρ μου ξέρεις τι είχα δει; Ένα τσακάλι σε κέλευθο να με οδηγεί στο τέλος της οποίας ήσουν εσύ…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Για της Οδύσσειας το δοιάκι τον Μπες είχα επικαλεσθεί;

ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Ναι… Ας γίνω μανιτάρι για τους αμνούς που είχαν θυσιασθεί… [Ποδοβολητό στρατιωτών έξω απ’ την Σύγκλητο θ’ αντηχηθεί. Η Ιουλία Σοαιμιάς πίπτοντας στο δάπεδο το φιλεί, ενώ ο Ηλιογάβαλος με την ίδια τεχνική που ο Μακρινός εγκατέλειψε την μάχη της Αντιόχειας (218 μ.Χ.) θα την αποχωρισθεί τουτέστιν σε διασκελισμό. Για πέντε λεπτά η Ιουλία Σοαιμιάς οδύρεται επί σκηνής. Ένας εκ των στρατιωτών εισβάλλει και την επικουρεί, ώστε απ’ το δάπεδο να εγερθεί.]

ΣΚΗΝΗ 4η

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Το φύλλο σου σ’ ένα αποχωρητήριο τον Θεριστή έχει βρει. Τα τέκνα δεν πρέπει να φεύγουν απ’ το Υγκντρασίλ πριν απ’ τους γονείς... Μοιχαλίδα της Συγκλήτου να σε συλλάβω έχω την εντολή!

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Ο Ιεροκλής;

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Η ίδια μοίρα μ’ εσένα του έχει ορισθεί!

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Δίχως να’ χει δικασθεί;

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Δίκες δεν χρειάζονται οι θεοί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Η μητέρα μου;

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Όπως ο Αλέξανδρος Σεβήρος και η αδελφή σου στις χείρες των στρατιωτών με κόρυθους έχουν κυκλωθεί… Ο Αλέξανδρος Σεβήρος αυτοκράτωρ σε λίγο θα στεφθεί και το πτώμα σου έχουν προνοήσει οι λεγεωνάριοι στις οδούς της Ρώμης να διασυρθεί…

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Του El Gabal η αυλή; [Με φωνή δίχως να έχει φτερουγισθεί.]

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Υφίεται…Όλοι τους είναι νεκροί… [Η Ιουλία Σοαιμιάς κατασκοπεύοντας τα έδρανα της απουσίας στους ανύπαρκτους Συγκλητικούς αποτενεί.]

ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ

Αυτό είναι το τέλος όποιου τον Ανίκητο Ήλιο με το άρμα και το τέθριππό του υπηρετεί… Ποιος θα το’ λεγε ότι του Έαρος ο Ήλιος με τον άνθρωπό του θα συναντηθεί; Ο Όσιρης την σκηνή όπως εγώ έχει συζευχθεί και τον Ώρο ποτέ δεν θα ξαναδεί… Κάθε τέλος όμως είναι μία καινή αρχή… [Αποχωρούν και οι δύο απ’ την Σύγκλητο για την εκτέλεση της, ενώ τρεμοσβήνουν τα φώτα της σκηνής.]

ΑΥΛΑΙΑ

ΤΕΛΟΣ

arelis

erotonomicon volume 2-greek version

ΑΡΕΛΗΣ

ΕΡΩΤΟΝΟΜΙΚΟΝ

ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 290

Damien Adaleux προς Louis Martineaux

15-7-2001, Zάκυνθος,

Αγαπητέ Λουί,

Ο καύσων που στην ψυχή και στο σώμα μου μεσουρανεί είναι τόσο δριμύς και ηδύς. Είμαι στου Ναπολέοντα το κλεινόν νησί με τον Γρεγκουάρ Μπουσσέ και τις παραλίες του με πλησμονή έχουμε γευθεί…Μια ερωτική ιστορία που έγινε εχθές θα σου ανιστορηθεί…

Η Γαλλία και η ημέρα της η εθνικιστική για αταίριαστες σεξουαλικές συνευρέσεις πολύ προσιτή….Οι κοινωνικές επαναστάσεις πάντοτε έχουν αποχρώντα λόγο σεξουαλικών παρορμήσεων αφαλκίδευτων και ενίοτε λίαν αισθαντικών…

Με τον Γκρεγκουάρ είχαμε στην μέση της ημέρας ηλιοθεραπευθεί….

Τα λεπτοφυή, σοκολατένια μας κορμιά αδαμιαία ήταν στον φούρνο της φύσης που όλα τα αποστάζει για να τα κάνει μαγειρευτά…Οι αισθήσεις μας είχαν γειωθεί στην αμμουδιά και από εκείνην αντλούσαν την ανεπαίσθητη ακμή τους…Στην ουσία όμως έμοιαζε η αμμουδιά να απομιμείται την οικοκατασκευή της ψυχής…Οι κόκκοι της άμμου, οι ανεμόδαρτοι που μετατοπίζονται σε μυριάδες θέσεις όπου η φύση ορίζει στην διασπορά της ζωής θα μπορούσαν ευκόπως να παραλληλισθούν με τους σπόρους των ευγενών και κυανών αισθημάτων που αιωρούνται στο μαγικό κουτί της ψυχής…Η επαφή μας με την άμμο ήταν η προαιώνια συνουσία μας με την αρχέγονη γη ως ένα είδος δημητριακής λατρείας, εκεί που το φως συναντιέται με το χώμα για να απαντλήσουν αμφότερα τις ενέργειες της αντίπερα όχθης το καθένα για τις σεξουαλικές και εθιμοτυπικές τελετές που αποτελούν την εκτέλεση του απeικάσματος….Μια γυμναστική προπαιδεία ιδεών που ευρίσκουν τα σχήματα και τις υδρίες τους στην γη με απαστράπτοντα χρώματα και φώτα στην επιφάνειά τους…Η μεταβίβαση της ενέργειας ήταν μετακλητή και τα κορμιά μας οι διάμεσοι στις συνουσίες των γεωμετρικών ιδεών που επανακαθορίζουν το περιεχόμενο τους σε τυχαίους υλικούς δέκτες της γης….

Ξαφνικά νιώθω κάποιον να τραβάει το καπέλο απ’ το πρόσωπό μου

και να μου μιλάει στα ελληνικά που στην γαλλική γλώσσα ταυτίζονται με την σινολογία…Το πρόσωπο του θαρρείς πως ήταν ένα με του Απόλλωνα το φως…

Επίθεσα το χέρι μου ως προπομπό στο αόριστο για να διακρίνω έστω και λίγο τις φυσιογνωμικές του ψηφίδες προτού σηκωθώ…

Όταν το κορμί μου στην καθετότητά του σχημάτισε το γράμμα ρω

απ’ τα ταρώ ευέλικτος και άσφικτος τον ρώτησα στην βρετανική γιατί το καπέλο μου από αυτόν ειχε υπεξαιρεθεί….

Μου απάντησε πως το καπέλο για εκείνον είναι η αλληγορία της εύνοιας και της προστασίας απ’ το μαίνος των θεών που κατοικοεδρεύουν στο νησί κάθε φορά που έρχεται ο αλωνάρης και η τέχνη η θεριστική… Του ανταπάντησα πως πρέπει το φαιλόνιο του να υπεξαιρέσει ώστε ο νους μου τι σκεπτόταν στα αλήθεια να μαντεύσει…Ο Γκρεγκούαρ ανεγέρθη και αυτός για ν’ αποθεώσει την περίτεχνη του Έλληνα θεού καλλονή…

Το δέρας του ήταν ως ένα γαλακτώδες αρνί, ενώ ήταν κατάξανθος

σαν την ακτίνα την ηλιακή…Η ψυχή του διάτρητη από τραύματα που της αφαιρούσαν την οικιακή θαλπωρή και της προσέδιδαν συναισθηματικά έλκη που αυξομειώνονταν αναλόγως των ερεθισμάτων που υποδέχονταν στην αγκαλιά τους. Το χαμόγελο του υπέκρυπτε ένα αλωπέκειο ύφος διάχυτο στην ατμόσφαιρα που είχε όμως στην Κασπία των σεραφείμ βαπτισθεί…… Το σώμα του ήταν σαν τον Αποξυόμενο με τέλειες γραμμές δίχως ρωγμή …

Κατάλαβα αμέσως τι ήθελε απ’ το νευματώδες βλέμμα του….Η ακτή εκείνη την ώρα ήταν άνεργη από τουρίστες, θεούς και ανθρώπους…Μου είπε πως υπήρχε μια σπηλιά κοντά στην ακτή με σταλαγμίτες για τους αμαρτωλούς και σταλακτίτες για τους οσίους και ισχυρούς και πως μας περίμενε ένας Άγγλος,ένας Ρώσος, ένας Έλλην με αναγωγή απ’ των Κομνηνών την βυζαντινή αναγωγή και δύο Ιταλοί: ένας απ’ την Ρώμη και ο άλλος απ’ την Βενετία. Όλη η ιστορία του νησιού θα περνούσε από την σπηλιά αυτή.

Εντολοδότες των επιθυμιών του κινηθήκαμε προς την κατεύθυνση που μας είχε υπεδειχθή. Η σπηλιά σε πολλά μέτρα απ’ τα κογχύλια του αιγιαλού δεν ήταν σε αποχή.

Στο κρηπίδωμά της δεν είχε επαφή με την θάλασσα αλλά με την μητέρα ακτή. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες που αντικρίσαμε φάνταζαν σαν τα δόντια του σπηλαίου που θα μας παγίδευαν αιωνίως σε αυτό, ενώ η έλλειψη του υδάτινου στοιχείου έκανε το στοιχείο των μικροκυμάτων της φύση στην τέχνη της εμφαντικής.

Κρούσαμε πρύμνην στον λιμενοβραχίονα των εραστών μας. Ο Άγγλος λεγόταν Μάθιου και τα μαλλιά του ήταν σαν δεματισμένο στάχυ. Το βλέμμα του

υπέκρυπτε κάτι το ζωηρώς παιχνιώδες που υπέκυπτε πανεύκολα στον πειραματισμό.

Ο Έλλην λεγόταν Αδριανός και είχε όλη την ευγένεια ενός Ρωμαίου αυτοκράτορα και φιλοσόφου. Το μαλλί του συμπαντικό αμπελοειδές, ενώ τα μάτια του που λαμπύριζαν στο κενό είχαν χρώμα σμαραγδί. Μας είπε πως η συνήθεια του

ήταν να ταξιδεύει σε όλες τις χώρες του κόσμου και να δανείζεται λίγο χώμα απ’ την καθεμιά, φιλοξενώντας τα σε μικρά μπουκάλια ως ένα είδος ανάμνησης

καλλιτεχνικής και ημερολογιακής.

Ο Ρώσος λεγόταν σεργκέι και ήταν πυρόξανθος με σώμα κυβιστικής διάθεσης ενώ τα μάτια του ανήκαν στην μπλε περίοδο του Πικασσό.

Οι δύο Ιταλοί την ώρα που εισήλθαμε στην σπηλιά σε τόσο μεγάλο βαθμό απ’ τον παρουσιολόγο των άλλων δύο είχαν ερεθισθεί που έπαιζαν με ηδυβοτρεία τα δαδιά τους. Ο Μασσιμιλιάνο απ’ την Ρώμη και ο Φεντερίκο απ’ την Βενετία συνεδύαζαν το διαμετακομιστικό και διαπολιτιστικό στοιχείο μ’ εκείνο της νοσταλγίας της αυτοκρατορικής. Τα μαλλιά τους ήταν αρκτουρικά, ενώ τα κορμιά της υπέφεραν απ’ την αλιποσαρκία που χαρακτηρίζει τους αθλητές λόγω της επίπονης άσκησης που συνδυάζει την τόλμη με την θέληση για επιτυχία. Τα μάτια του Μασσιμιλιάνο ήταν από γαληνίτη, ενώ του Φεντερίκο σαν το χορτάρι της γης ως απαύγασμα της χιλιομετρικής τους συγγένειας με μέλη της οικογένειας των Αντωνίνων και των Ιουλίων.

Η θερμοκρασία ένας ανιών αστήρ που οι καρποί της έπρεπε να απογυμνωθούν απ’ την φλούδα τους για την διακύμανση και τις διαστάσεις της γεύσης της. Την επικαρπία της ιστορικής πορείας θα την είχε η ιστορία, ενώ η ψιλή κυριότητα σ’ εμάς θα ήταν περιεκτική…

Ο Βρετανός μας έκανε νεύμα να προσέλθουμε κοντά του. Η Ζάκυνθος υπήρξε αντικείμενο διεκδίκησης τόσο της Γαλλίας όσο και της Μεγάλης Βρετανίας. Πατώντας για άλλη μια φορά στην γη της θυμόμασταν πως ήμασταν οι κρίκοι τ’ ουρανού οι συνδεκτικοί και του πυρήνα της γης που επιχορηγούν την ιστορία και εμείς που συναποτελούμε τα παραπετάσματα στην τέχνη της τηνν θεατρική. Οι λαστιχένιοι καλαμιώνες μας αποτέλεσαν το χειροπρακτικό του δίκαιο που προηγήθηκε του γευσιγνωστικού του. Έγλειφε το παγωτό του και μετά κοίταζε με λαγνεία τον δωρητή του σα ’να ’θελε να προεκτείνει την ευεργεσία του και στα υπόλοιπα τμήματα του ναού. Οι φαλλοί μας ήταν ο πρόναος και ώσπου να έφθανε στον σηκό έπρεπε να περάσει από στάδια λατρείας ανώνυμα σε αυτόν μα προσφιλή στο δικό μας εγώ. Σε κάποια στιγμή συνένωσε στο στόμα του τις βακχείες μου και του Γκρεγκουάρ σχηματίζοντας το γράμμα ν που συμβόλιζε τη νίκη της βρετανικής αυτοκρατορίας επί του Ναπολέοντα μετά την συνθήκη του Τίλσιτ το 1807 που ακολούθησε την ρωσοτουρκική κατοχή της Πολιτείας των Επτά Ενωμένων Νήσων και την απαρχή της βρετανικής κατοχής των Επτανήσων με την ίδρυση των Ενωμένων Κρατών των Ιονίων Νήσων με την συνθήκη των Παρισίων το 1815. Επτά νησιά στο νου του μεγάλα και μικρά που τα καταβρόχθισε με υψιπετή γαστριμαργική έφεση στο στομάχι του για να τ’ αποβάλλει απ’ το σώμα του με την πρόφαση της βασιλικής δωρεάς το 1864 προς την Ελλάδα. Επτά κορμιά πάλλονταν για επτά νησιά.

Στο background του ζωγραφικού μας πίνακα είχε σχηματισθεί ένα αφροδισιακό τετράφωνο που ο κρίκος του ήταν η ένωση της φωνής με την φλογέρα και συμβόλιζε την πρωταρχική ελληνική κυριαρχία, την ρωμαϊκή του 150 π. Χ με την αυτονομία, την βυζαντινή και το τελικό status quo του νησιού. Κάθε όμως τετράγωνο για να εξαλείψει την δυσκολία που συμβολίζει τοποθετεί την κάθε του πλευρά διάδοχη της επόμενης ως ιστοσελίδα. Έτσι υπήρχαν δύο υποκείμενα που ήταν συγχρόνως και αντικείμενα, ενώ άλλα δύο που ο ένας ήταν καθάρειο αντικείμενο στην πρύμνη[ο Ιταλός απ’ την Ρώμη και ο άλλος [το παιδί απ’ την Ζάκυνθο]υποκείμενο στην πλώρη του πλοίου που το προσαγορεύσαμε "Ιόνιο πολιτεία". Στην πλώρη είναι πάντα αποτυπωμένος ο τοκετός τόσο απ’ την αγωνία του καπετάνιου για την τελική πρόταση του πλοίου και για την έκβαση του στην ευαγή τους Ιθάκη. Επιπλέον η ωδίνη σε αποκλειστικότητα είναι το προνόμιο των δημιουργών και των καινοτόμων κάθε εποχής που προσέκρουαν στους ύφαλους των πλινθόκτιστων όπως το τείχος του Βερολίνου δογμάτων και των προκαταλήψεων, για να διαχωρίσουν την γη σε δύο μέρη, ώστε να διεισδύσει η θάλασσα των ανυπότακτων ιδεών τους σε αντιστροφή με την ροή της πράξης του Μω˙υ˙σή. Χωρίς τα εδώδιμα της γης ο οργανισμός μπορεί να ζει ˑχωρίς νερό ουδείς. Στην σπηλιά αντηχούσαν αλαλαγμοί στενωποί και ευριπίδειοι απ’ τα υποκείμενα-αντικείμενα[ το αγόρι με την βυζαντινή ευγένεια και ο Ιταλός ακόλουθός του απ’ την Ρώμη] υποδυόμενοι τον ρόλο του θύτη και του θύματος. Η κίνηση των δύο κάθετων γραμμών σε αντιπαραβολή μ’ εκείνην των δύο παράπλευρων ήταν άτεχνη και περιοδική, λόγω της έμφυτης δυσκολίας ν’ ακολουθεί κάποιος την μέση διάθεση απ’ το ρήμα στην εκγύμναση της ζωής του.

Από κάποιο μέρος της σπηλιάς που είχε μηδενιστικό νερό βάπτισα το χέρι μου και πλησίασα την πρύμνη στην τετράδα της ερωτοφωνίας, επισφραγίζοντας την οπή η οποία κατέκλυζε το χώμα από φιλόστοργη ηδονή με τα δύο δάχτυλα του αντικανονικού μου χεριού. Η αντίσταση η αντινωτή με μετουσίωσε σ’ έναν Γεζέριχο καινοφανή. Βάπτισα τα τρία δάχτυλα μου στο πηγάδι της υέτιας φωνής μου και αποπειράθηκα να τα ευλογήσω στην οπή. Η κίνηση μου έγινε της Αδράστειας η περιστροφή γιατί με την Αντιόχεια είχα ναματισθεί. Ο Φεντερίκο διεγέρθη όπως ένα μπουμπούκι στο πρώτο φως της ημέρας, ενώ η πλάτη του και το μέτωπό του άρχισαν να καταιονίζονται απ’ τον ιδρώτα, ως παρεπόμενο τούτης της κατάστασης. Ο τριγωνικός μου διεισδυτήρας

ήθελε να φθάσει στα έγκατα του πηγαδιού για να υγρανθεί απ’ τα δώρα που είχε εναποθέσει η φύση, ως ένα είδος τιμής της Ρέας στον Πλούτωνα. Κάποιες στιγμές ιδώμενος τον Φεντερίκο σε αειφόρο κυοφορία ανανέωνα το συμβόλαιο

στην γλώσσα μου και το ξαναυπέγραφα επάνω του με μεγαλύτερο κύμα ηδονής.

Με αυτόν τον τρόπο έκανα επιδρομή σου Φεντερίκου το κορμί με τάση βανδαλική.

Έδωσα μάλιστα νεύμα και στον Γκρεγκουάρ να πάει στην πλώρη, για ν’ ανακουφίσει και να ζαχαρώσει τον Έλληνα που οδυνοφορούσε όλη την ώρα

απ’ τον Μασσιμιλιάνο που από Ρωμαίος νομίζεις πως είχε μεταμορφωθεί στον Ρογήρο της Σικελίας, αφού του ’χε παραδοθεί ψυχή τέ και σώματι και έτσι

να του διδάξει στον φαλλό ένα μέλος γρηγοριανό. Μάλιστα σε αυτό το εγχείρημα τον ακολούθησε ο Βρετανός και ο Ρώσος. Η επανάληψη ενίοτε είναι ο καλλίτερος φίλος της δύναμης της άγνοιας, διότι η δεύτερη είναι ισχυρότερη της κοσμογνώσεως.

Ήμασταν μια επτάδα αστερισμών στο σπήλαιο της ζωής.

Οι σκιές μας προεκτείνονταν εκτός του σπηλαίου απ’ τα κεριά που είχαμε ανάψει ως ένα είδος γνώσης στους διαβάτες της ζωής που θα το ανεγίγνωσκαν στο βιβλίο των βράχων και της αμμουδιάς ως ένα κινητό μνημείο που δεν θα επιδεχόταν ουδεμίας αμφισβήτησης για όσους τουλάχιστον διέθεταν το αισθητήριο της ενόρασης και της επαφής με τον άνυλο κόσμο. Μέσα απ’ το σκοτάδι κανείς μαθαίνει την αλήθεια. Τα κορμιά μας αν κατόρθωναν να ξεφύγουν από αυτό το σπηλαιώδες λατομείο που παρέπεμπε στην Σικελική μας Εκστρατεία θα γίνονταν και τα τεκμήρια για το υπόλοιπο της πράξης των δεκαδικών.

Πρώτοι ολοκλήρωσαν οι εντός του τετράπτυχου και ύστερα οι άκρες του.

Ειδικώς ο Έλλην γέμισε με άσπρα ακρυλικά τα στόματα του Μάθιου και του Γκρεγκουάρ, για να διυλίσουν μέσα τους έναν καμβά του προπερασμένου αιώνος σε ελαιογραφία. Ο Χομπέμα, ο Κόνιγκ και ο Βαν Ρέισνταλ ήταν απ’ τους αγαπημένους μου τοπιογράφους και στα στήθη τους έβλεπα τα διακλαδώμενα δένδρα τους να εξαπλώνονται επεκτατικώς σε όλη την επιφάνεια, βαθειά ως κάτω στις ρίζες που τους δίνουν την ζωή και την αναπνοή.

Μετά το γαμήλιο αυτό πάρτι άρχισαν όλοι να ντύνονται και ν’ αναχωρούν

για τα ξενοδοχεία τους. Μόνον εγώ και ο Γκρεγκούαρ μείναμε οκλαδόν σε στάση διαλογισμού να συντροφεύουμε τους βράχους, τους νευρώνες τους και τους φρονιμίτες τους που λειτουργούσαν ως άυπνοι φρουροί στην ανύπαρκτη φυλακή τους. Αυτή η σεξουαλική ελευθεριότητα ήταν κα η ελευθερία μας απ’ τα λατομεία της Επτανησίας.

Εις το επανιδείν,

Damien Adaleux

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 293

Damien Adaleux προς Louis Martineaux

24-7-2001, Zάκυνθος,

Αγαπητέ Λουί,

Η διαμονή μου στην Ζάκυνθο θα μου μείνει αλησμόνητη. Ενώ είχα ερωτευθεί το κρεβάτι μου εχθές αργά το βράδυ στο δώμα του ξενοδοχείου μου και είχα επισκεφθεί στο my space μου κάποια καλλιτεχνικά βίντεο που είχα ανεβάσει στον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή σε κατάσταση απόλυτης αφασίας, ακούω γύρω στα μεσάνυχτα την θύρα μου να πάλλεται τρις. Άνοιξα να δω ποιος ήταν ο εισβολέας.

Ήταν ένας Ρώσος ονόματι Ντίμα και μου ζήτησε να μπω στο δωμάτιο μου γιατί του είχε χαλάσει το ποντίκι και ήθελε να δανεισθεί το δικό μου. Ήταν δεκαοκτώ καρεκλών, ψηλός, με ρόδινα μάγουλα και με μάτια σαν γόνδολες επιχρωματισμένες με κοβάλτιο.Συν τοις άλλοις μου ζήτησε και ένα ποτήρι νερό.

Ευχαρίστως του πραγματοποίησα την επιθυμία πηγαίνοντας στον ψύκτη που τα πάντα διατηρεί και προπαρασκευάζει για να μην επέλθει ο θάνατος και η σήψη. Ξαφνικά τον βλέπω στο κρεβάτι δίπλα στο διαδικτυακό μου μηχάνημα και να βγάζει το λευκώλενο μπλουζάκι του σαν διαφημιστικό και με αυτό το μηχάνημά μου να νεφελοσκεπάζει.

Μου είπε πως έτσι δεν θα μας έβλεπε ο Θεός.

Εγώ παρέλαβα το μπλουζάκι του και το οσφρίσθηκα. Χαρακτηριζόταν από έναν υπόξινο ιδρώτα επικυριαρχημένο απ’ την οσμή του αρρενωπού πλην καθαρού στοιχείου.

Μου έκανε σήμα να καθήσω δίπλα του. Παραμέρισα τον υπολογιστή στο προσκεφάλι μας. Μου χαμογελούσε με νάζι, ενώ ένα τριαντάφυλλο που είχα

σε ποτήρι στο κομοδίνο το ’χε βάλει στο στόμα του για να το περιγελάει.

<<Έχεις μελιρρέουσα γλώσσα>> του είπα.

Μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα ενώ τα πέταλα του τριαντάφυλλου διαλύονταν στο στόμα μας.<<Παρίσι σε αγαπώ>>αναφώνησα. Από άκανθους ήταν εξάλλου διάσπαρτα και των δύο μας σώματα.

Μου είπε πως θα ’πρεπε να ’χαμε συναντηθεί καλλίτερα στον Πύργο των Ιπποτών στην Ρόδο.

Το χέρι μου είχε εναγκαλισθεί στα μετοπικά του στήθη δίχως αναπαραστάσεις θεών και θεοτήτων. Λιτό και ατόφιο όπως ένας περσικός τάπητας του δέκατου εβδόμου αιώνος. Από γαλλικές ταπισερί απείχε σήραγγες ιδεολογίας.

Ακουσίως το χέρι μου μετανάστευσε στην ηβική του περιοχή. Ο έλμινθάς του είχε γιγαντωθεί και όταν τον θώπευσα και τον έβγαλα απ’ το κουτί του πολιτισμού που λέγεται ανδρική ενδυματολογία του εικοστού πρώτου αιώνος αντίκρισα τον πιο θεόρατο πυρσό που ’χα ποτέ δει. Είκοσι και πέντε πόντοι όλο νόημα και αδημονία για περιποίηση και αρρενωπή θωπεία.

Στην αρχή το φίλησα και μετά ως δίαυλο στο στόμα μου το συντρόφευσα. Η βροχή απ’ το στόμα μου δρόσιζε τους θάμνους της εν λόγω περιοχής που φαινόταν άσπαρτη και ακαλλιέργητη από τέτοιου είδους κουρίες.

Το πηγάδι του επίσης απ’ τον όμβρο των απώτερων επιθυμιών μου είχε διαποτισθεί. Του ζήτησα να μιμηθεί την στάση του πάνθηρα και εγώ από πίσω του να υποδυόμουν τον καβαλάρη του Απίθανου και του Αδύνατου. Το πηγάδι του ήταν σε μια άχλοη πεδιάδα και σε γη πολική που το μόνον που επέτρεπε ήταν να διειδεί κάποιος κοιτάσματα πετρωμάτων σε υποτυπώδες επίπεδο που όμως η παρουσία τους εξαρκεί. Σε σημασιολογικό επίπεδο τα υπονοουμένα που βρίθει η μεριά του Γκερμάν και που αντικαθιστούν την κυριολεκτική διάταση των προτάσεων ώστε ο αναγνώστης να έχει την δυνατότητα της συσχέτισης ανομοιογενών στοιχείων ή και την μαθητεία στην συνεκδοχή.

Γευόμουν τα χώματά του, ώστε να έλξω τις τιτάνιες δυνάμεις για την ολοκλήρωση του έργου μου, απ’ την γη, πάντοτε επιστεφόμενος απ’ την κοσμοθεωρία των Ατλάντων που δημιουργούσαν καιρικά φαινόμενα είτε για την καταστροφή των ενάντιών τους είτε για το συμφέρον της ηπείρου τους: στην λειψυδρία κατακλυσμοί παραφοράς συναισθηματικής, στον καύσωνα βόρειους ανέμους και θαλάσσιες αύρες στο σχήμα της αγάπης, στο κρύο και στο χιόνι την διάνοιξη των νεφελών για την αγκαλιά του πανδαμάτορος ήλιου. Αυτά τα χώματα είχαν κατανικήσει την Γαλλία το 1807 και η Ζάκυθος με τις κόρες της μας είχε αφαιρεθεί. Ήθελα να πάρω την αντεκδίκηση μου γι’ αυτό το τόσο αφιλόξενο γεγονός που εμφιλοχωρούσε το αίτημα της ανοίκειας υποχωρητικότητας στο αυτοκρατορικό μεγαλείο ενός τόσο αντίξοου διπλωματικού και στρατιωτικού συνασπισμού: αυτόν του ρωσοτουρκικού

που τον χωρίζει θάλασσα ιδεών, επινοιών και νοοτροπιών.

Ο Ρώσος σπαρταρούσε ως πέρκα από ηδονή και ζητούσε η γλώσσα μου

να προχωρήσει πιο κάτω στην προβοσκίδα του ελέφαντα του και στις δυο μπάλες από χιόνι παγωτό. Η καδένα στο αριστερό του πόδι αφενός μεν συνυποδήλωνε την αφοσίωση του στον οθωμανικό συνασπισμό, αφετέρου δε στον Άρχοντα των Μυγών. Ήταν μια κορασίδα αιχμαλωτισμένη σε σώμα αγοριού αναδιφώντας τον στήμονά της για να ξετυλίξει τα πέταλα του πηγαδιού της έντονα και μαγνητικά όπως μια μαύρη σφαίρα που αναδύει το αληθινό σε μικρές δόσεις και χαμηλά αντισταθμίσματα ως μια δόση σε αυτό που λέμε αντιπεπονθώς. Ήταν η μετενσάρκωση κάποιου Ρωμαίου ευγενή –πιθανόν απ’ τον οίκο των Σεβήρων-που λάτρευε στην Συρία αιμοβόρους θεούς –πάντα κατά την κοινή ή κοινότυπη αντίληψη των ανθρώπων και όχι των θεών – γεμάτος μυστηριώδεις οφίτες.

Τα ενώτια στο αριστερό και στο δεξί του αυτί φανέρωναν μια έλξη τόσο προς την Δύση και τα πολιτιστικά της επιτεύγματα-εξ’ ου και το μουσείο Ερμιτάζ που είναι εφάμιλλο του Λούβρου- αφού όπου δεν είναι δυνατή η πολιτική, η οικονομική και η επέκταση η δυναστική σε δορυφορικές χώρες, ο πολιτισμός πάντοτε επιστρατεύεται ως ένας δούρειος ίππος που τα πάντα μηχανεύεται και τα πάντα εκπορθεί με τον έρωτά του για το Τέλειο Θείο που ταυτίζεται ορθώς με την Μονάδα και τον Οφθαλμό όσο και προς την Ανατολή που είναι η Δύση μας.

Του ζήτησα να υ˙ι˙οθετήσει την στάση του "διαμηρίζειν" και να ’μαστε όρθιοι στο κρεβάτι, γιατί εκείνη των Κυνών Κεφαλών στους αρχαίους Αθηναίους ευγενείς δεν ήταν ταιριαστή. Μπορεί ο Ντίμα να ήταν ένας κένταυρος απροσδιορίστου προέλευσης ζω˙ι˙κής αλλά ήθελα ν’ αποκτήσει γενεή ευγενική. Πριν όμως την γαμήλιά μας τελετή με τα δυο μου χέρια έπλαθα την ζύμη της κοιλίας του σε σχήματα σφαιρικά, τριγωνικά, ημικυλινδρικά, σε όλων των ανέμων τις κατευθύνσεις που σχηματίζουν έναν σταυρό και το γράμμα της διαγραφής, ώστε ευκοπώτερα αργότερα στην αφύσική του μήτρα να με υποδεχθεί όταν θα ήταν έτοιμη να γεννήσει πολλά μωρά, υποκαθιστώντας την έννοια του Δημιουργού μ’ εκείνην του Ορθοκατασκευαστή.

Η καδένα με τον σταυρό που κλυδωνιζόταν κατά την διάρκεια της γαμήλιας συμβίωσης ενός θεού μ’ έναν κοινό θνητό ήταν το σύμβολο της αιχμαλωσίας των Ιουδαίων απ’ τους Αιγυπτίους που σταυρώνονταν καθημερινά στην υποδούλωση και στων πυραμίδων την κατασκευή. Αυτή όμως η υποδούλωση εκτός απ’ την οικειοθελή της μαγνητική πυξίδα διέθετε και μια μελιστάλαχτη γλύκα, ισόρροπη με το σιρόπι και προερχόμενη περισσότερο απ’ τα συστατικά μάγματα της ψυχής του Ρώσου και την διαστρωμάτωσή τους στα σωστά σημεία του σώματος, μια πράξη που του νου την αρμονία ευνοεί.

Μου ζήτησε να του τραβήξω το μαλλί, γιατί του άρεσε η "Μέδουσα" και ο "Δαβίδ και Γολιάθ" του Καραβάτζιο πολύ.

Αποθέωνα στον θρίαμβο μου δίχως νίκες ή χιλιάδες νεκρών την πλάτη του ως ένα καθαρόαιμο ίππο που σηκωνόταν για πρώτη του φορά στα όρθια. Ένας ίππος άνθρωπος όπως όλα τα ζώα εξάλλου είναι και άνθρωποι, ενώ κάποιοι εκ των ανθρώπων δεν έχουν ζωή ή δεν είναι θεοί αλλά και σε αναστροφή. Το ρυάκι που εκπήγαζε απ’ τον Πάρνασσό του προς την κατωφέρεια του είχε ήδη φθάσει στα σεξουαλικά μου ισχία, ενώ η ανταλλαγή των υγρών απ’ την συνεχόμενη επαφή είχε ήδη προκαλέσει την αιδώ και την ευγένεια του σταυρού στις επιφάνειες των προβιών μας την ροδοσταυριτική….

Η φιλοξενία του μέσα του μου θύμιζε την αντίσταση των αντικομμουνιστών στην Ουκρανία με την αρωγή των δυτικών συμμάχων, ισχνή και καχεκτική στις ορδές της σεξουαλικής μου λαίλαπας της κομμουνιστικής: στον κοινό τόπο ή στο εδάφιο που όλα τα σώματα μας ανήκουν και δεν μας ανήκουν συγχρόνως αλλά μας ξενοφιλούν για το υλικό αντάλλαγμα.

Η Ουρβάνιά του μήτρα ήταν σαν σήραγγα στενή που δεν είχε ξαναχρησιμοποιηθεί: σαν σερβιέτα μιας χρήσης που το αίμα την καθιστά επικίνδυνη για βιολογικές μολυσματικές ασθένειες.

Το καλό είναι πάντοτε συνυφασμένο με το τελολογικό του σήμα. Εξώθησα το προφυλακτικό που είχε μυρωδιά μπανάνας ως ένα οικόσημο ή έμβλημα της σεξουαλικής τυπολογίας που διακατείχε τον ανδοκίδειο μου μηχανισμό και πότισα με χιόνι ♠ ♥ την κρήνη του Ντίμα που ανέμενε με αδημονία να δειπνήσει τη νύχτα και

τα πτηνά που την συντροφεύουν απηγανοτραφέντα και σαρκοβόρα.

Αποδείχθηκε πως ο μαθητής μου είχε αφομοιώσει όλη την τροφή του Τωβίτ που του παρείχα έστω και αν από αυτήν έλειπε η έννοια του ουσιαστικού νοήματος,

αν και το σπέρμα ως έννοια όπως και το ωάριο μας προικοδοτούν το Γινγκ και το Γιάνγκ ή αν προτιμάει κανείς το δρόν και το δρώμενο. Δεν ήθελε στην πρόταση μου να υπάρχει παρατακτικός λόγος γιατί όπου υπάρχει κόμμα δεν υφίσταται τελεία.

Έβγαλα απ’ την τσέπη του παντελονιού μου που είχα δανειοδοτήσει στην καθέδρα το πορτοφόλι και του έδωσα χίλια ευρώ. Μερικές φορές το αυτονόητο δεν χρειάζεται προφορικές περιφράσεις ή ιδιωματισμούς που συναντάει κανείς στα βιβλία του Φόρστερ αλλά τα μάτια είναι η καλλίτερη μεικτή τεχνική για την απόδοση και την μεταβίβαση των επιθυμιών που κρύβονται στον κορμό της λεύκας της ψυχής. Ειδικώς δε όταν τα εικονιστικά συμφραζόμενα που συμπληρώνουν το περιβαλλοντικό μωσαϊκό συνηγορούν σ’ αυτή την μονόδρομη μεν, αμετάφραστη δε κατεύθυνση του τύπου "η εκφυλισμένη παντόφλα απ’ την γραφίδα του χρόνουʺ αλλά και την ευδόκιμη χρήση του, το σκισμένο τζιν που υποδήλωνε την καπιταλιστική δουλοπρέπεια, το ωνητό εκπτωσιακό ωρολόγιο από Σομαλούς μετανάστες κάποιας αγοράς λαϊκής ως ένα είδος ευμενούς συμπάθειας στον ακόμη ενδεέστερο ή το ξε˙υ˙φασμένο εσώρουχο που το νήμα δεν οδηγεί στο τέλος του απόκοσμου λαβυρίνθου αλλά στην απαρχή φρακταλιστικών τέτοιων χώρων που είναι πρόξενοι σύγχυσης περισσότερο παρά δε οικειοποίησης του Ανάγνωστου.

Η Λουσύ από ό, τι πυνθάνομαι κάνει διακοπές στην Λέσβο με τις φίλες της.

Δεν γνωρίζω αν περνάει τόσο καλές διακοπές όπως αυτές που διαβαίνω εγώ…

Με ηλεκτρομαγνητική θερμότητα σε φιλώ.

Εις το επανιδείν,

Damien Adaleux

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 297

Louis Martineaux προς Damien Adaleux

30-7-2001, Μύκονος,

Αγαπητέ Νταμιέν,

Η Μύκονος όπως οι μελλοερωτευμένοι σε χαιρετεί. Χορεύουμε όπως οι αναστενάρηδες πρωί, μεσημέρι και ως αργά το βράδυ στα κέντρα διασκέδασης της σαν τις Βακχίδες.

Ενώ είχα βουτήξει στα ύδατα της μεσογειακής μου Στυγός, μόνον με το δέρμα του Ουριέλ είδα δύο παιδιά –θα ήταν γύρω στα δεκαεπτά, ίσως και λίγο μεγαλύτερα-

να μου χειρονομούν να βγω απ’ την παραλία.

Σε αυτή την πρόκληση δεν μπορούσα παρά να παίξω τον ηθοποιό που υ˙ι˙οθετεί την μέθοδο Στανισλάφσκι για μια ευχερέστερη και βιωματικότερη προσέγγιση του έργου, χρησιμοποιώντας εκ του παραλλήλου την γλωσσική μέθοδο σλανγκ ώστε ο γραφίτης στον τοίχο που υποδυόμαστε με τα ουράνια τοξωτά χρώματα και τις παραφράσεις του να έχει το δέον ταγκ.

Μου τόνισαν πόσο μόνοι νιώθουν. Τους ανταπάντησα πως δεν συνευρίσκομαι με ανήλικους.

<<Ο έρως και οι θεοί δεν έχουν ηλικία.>> μου απήντησαν και προσέθεσαν πως και εγώ ήμουν ανήλικος, αφού ήμουν ένας θεός όπως και εκείνοι.

Τους ανταπάντησα πως δεν πεθαίνουν οι θεοί και πως ούτε είναι τρωτοί στην σύφιλη ή στα χλαμύδια.

<<Γι’ αυτό είναι οι δημιουργοί μικροί, επίγειοι και ενίοτε υπέργειοι θεοί, αναζητώντας στης ομήγυρης του ۩ την λατρεία…Ανήλικος σημαίνει να μην έχεις ηλικία…Ξέρεις κανέναν άνθρωπο που να μην έχει ηλικία;>> μου απήντησαν μ’ ευθεία ερώτηση.

Περιττό να σου πω πως με αποστόμωσαν όπως μια νεράιδα που την βλέπει ένας νεαρός στην λίμνη, ενώ δεν του είναι απ’ τον θεϊκό νόμο τούτο επιτρεπτό.

Σαν υπνωτισμένος απ’ την ονειροκριτική υπερβασία του οράματος μου σκουπίσθηκα και τους ακολούθησα ως το τροχόσπιτό τους….Καθόλη την διάρκεια της διαδρομής που διήρκησε τουλάχιστον μισή ώρα τα δύο αγόρια περπατούσαν αγκαλιαστά απ’ την πλάτη, μια συνήθεια που οφείλεται περισσότερο στην πλατωνική αντίληψη περί φιλίας και λιγότερο την σαρκική, εκεί που το φιλικό υποδαυλίζει τον φτερωτό θεό Έρωτα χωρίς όμως να τον εξαχρειώνει ή να τον εξαναγκάζει σε ειδεχθείς πράξεις που αποσκοπούν κατά αποκλειστικότητα στην Θήρα και όχι στην Σαντορίνη.

Φιλάκια στα μάγουλα και στο λαιμό ήταν τα κατά συνθήκη συμπεφωνημένα και ειωθότα που ανέβλυζαν το εφηβαίο, εξιδανικευμένο συναίσθημα στα όρια της επικούριας φιλίας.

Μου έδωσαν να προγευθώ μέλι και κρασί …Μου είπαν πως ήταν δύο φίλοι απ’ την Γερμανία που πειραματίζονταν με άλλα παιδιά του κάμπινγκ που είχε σταθμεύσει το τροχόσπιτο μερικές δεκάδες μέτρα μακριά.

Μου είπαν πως όταν ένας ανήλικος συνουσιασθεί μ’ έναν ενήλικο ο τελευταίος κέκληται παιδεραστής. Τους απάντησα πως πολύ ορθώς ομίλησαν.

Τότε μου είπαν πως όταν δύο ανήλικοι όπως εκείνοι γαμευθούν θα έπρεπε να προσαγορευθούν και εκείνα ως παιδεραστές αν και παιδιά όπως οι αθίγγανοι πράττουν κατά κόρο στην σύναψη γάμων δωδεκάχρονων, διαιωνίζοντας την μακρόχρονη παράδοση των μοναρχικών οίκων της Ευρώπης όπως εκείνος της Αικατερίνης της Αραγωνίας που παντρεύτηκε τον κατά 6 έτη νεώτερό της Ερρίκο τον Όγδοο ή τον περιβόητο γάμο της δεκαπεντάχρονης πρωθιέρειας της κομψότητος και του ραφινάτου γούστου που συνδύαζε το πομπώδες με το εφήμερο στυλ του εξευγενισμένου Μαρίας Αντουανέτας με τον δεκαεξάχρονο τότε Λουδοβίκο τον Δέκατο έκτο θυμίζοντας την μακραίωνη παράδοσή τους να ομολογούν πως υπεράνω της καρδιάς και των συναισθημάτων εξέχουσα θέση έχει το καθήκον: το καθήκον της μοναρχίας προς τον εαυτό της και την προσήλωση στα ιδανικά και στις αρχές της μεταπλάθοντας τα και μεταποιώντας τα σε αξίες ως εισαγώγιμο προϊόν στις κατώτερες τάξεις και αποπειρώμενες για την εξαγωγή στις ξένες μοναρχίες με την προοπτική των αγαστών σχέσεων που υπονομεύουν πάντα τα συμφέροντα των άλλων και προάγοντας τα συμφέροντα των ιδίων σε αναδεχόμενη βελτίωση οριζόντια και ουράνια για το κοινό καλό των υπηκόων που κέκληνται πολίτες, στην ουσία όμως διαιωνίζοντας το δουλοκτητικό σύστημα σε ασυνείδητο επίπεδο υποκαθιστώντας την απελευθέρωση με την έννοια της σύνταξης που δεν προσδιορίζει κανένα πλαίσιο καταναγκασμού αλλά μόνο προσιδιάζει και αποκλείει κάθε ενδεχόμενο ανταρσίας ή στάσης που εφησυχάζει μακροπροθέσμως τους ισχυρούς. Επίσης το καθήκον της διπλωματίας που δεν επιτρέπει ούτε καν στον εαυτό της τα λάθη που μειώνουν τα οικονομικά όχι του κράτους αλλά και του βασιλείου του Θεού που υποκαθιστά το πρώτο για να υπογραμμίσει την καταγωγή των αρχόντων η οποία ανάγεται από τον ουρανό εξʼ ου και η έλλειψη καταστατικών νόμων που αντικαταστάθηκαν από τους γραπτούς όπως η Μάγκνα Χάρτα της οποίας η εγγραπτέα παραχώρηση στοίχισε και την ζωή του Ιωάννη του Ακτήμονα από την κρατούσα τάξη της σφαίρας των αριστοκρατών και των γαιοκτημόνων που τον περιέβαλλαν ενώ τους παρασιωπούσαν από λόγους ευγενείας αφού ο εχθρός του κακού είναι το ανάγραφο καλοπροαίρετο αλλά και τα γεωγραφικά του κεκτημένα με την έννοια της αθηναϊκής ηγεμονίας και νοοτροπίας προωθώντας την έννοια της επέκτασης ως συνώνυμης με την ίδια την έννοια της ύπαρξης και του απαρεμφάτου είναι.

Τους είπα πως ο όρος είναι δόκιμος μόνον για τους πρεσβύτες. Με αγριοκοίταξαν που δεν ήμουν απολύτως πρόθυμος νʼ ακολουθήσω την ροή της σκέψης τους. Μου είπαν πως η παιδεραστία εφευρέθηκε ως όρος γιατί πάντοτε υπήρχε μίσος και φθόνος για τον έρωτα στα άτομα τρίτης ηλικίας ή δεύτερης ευκαιρίας και πως δεν θα έπρεπε να ήμουν τόσο ηθικός αφού τα κορμιά τους με μαγνήτιζαν και ήθελαν να με γηροκομήσουν. Τους προσημείωσα πως είχα ηλικία είκοσι πέντε ετών και όχι ογδόντα πέντε όπως νόμιζαν.

Το ένα αγόρι λεγόταν Κλάους και όπως μου είπε ήθελε να σπουδάσει αρχιτεκτονική στην Βρύγη. Το άλλο αγόρι λεγόταν Ματίας και ήθελε να σπουδάσει Καλές Τέχνες στην Γάνδη. Τους ευχήθηκα καλή επιτυχία και προσπάθησα να αναχωρήσω προτού μου ορμήσουν για τα καλά στον κυματοθραύστη νου που ενέδρευε στην αετωματική απ’ τον προβληματισμό και το δίλημμα που μου έθεταν και προτού τον κατακρεουργήσουν κινήθηκα προς την θύρα. Η πόρτα ήταν κλειδαμπαρωμένη και κόντευα να σπάσω το χερούλι της απ’ τον φόβο για το Άγνωστο.

<<Αυτό ψάχνεις παιδί απ’ την Γαλλία;>> με ρώτησε ο Ματίας. Μου υπέδειξε πως κρατούσε το κλειδί και το κουνούσε σαν νικητήριο ενθύμιο ή ως αποτροπα˙ι˙κό σύμβολο εκδίωξης των δαιμόνων απ’ τον χώρο, ώστε τίποτε να μην μπορεί να γίνει αντιληπτό από εκείνο το χρονικό σημείο και ύστερα..

<<Δεν θα φύγεις από εδώ αν δεν κάνεις όσα θέλουν τα ανήλικα τέκνα σου. >>

<<Παιδιά τους είπα δεν θέλω προβλήματα με τις Αρχές…>>

<<Έχουμε ρίξει υπνωτικό στο ποτό που σε κεράσαμε γιατί σε ψυχανεμισθήκαμε πως θα γινόσουν λαγός…>>είπε ο Κλάους και συμπλήρωσε: <<Γελάμε πολύ τα παιδιά της ηλικίας μας με τις σαχλαμάρες των δημοσιογράφων που λένε πως δεχόμαστε σεξουαλικές επιθέσεις μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων στο διαδίκτυο. Οι περισσότερες ροζ αγγελίες φιλαράκο τοποθετούνται στην πιάτσα από παιδιά δώδεκα ως δεκαοκτώ ετών όπως εμείς γιατί θέλουμε να προσεγγίσουμε τις πρωτόγνωρες απολαύσεις που εσείς οι τάχα σεμνοί ενήλικοι έχετε κάθε δικαίωμα στην αγκυροβόλησή τους, ενώ εμείς έχουμε με πλοιάρια απελαθεί…. Εσείς είσαστε τα θύματά μας… Όχι εμείς…Από εδώ δεν θα φύγεις αν δεν κάνεις όσα θέλουμε…>>

<<Πάντως έχει δίκαιο το γαλόπουλο…>> είπε ο Ματίας χαμογελώντας μου και συμπλήρωσε <<Η ηλικία μας είναι αποδεικτικό της αθωότητας μας… Ποιος θα σε πιστεύσει ότι δεν μας βίασες; Κανείς…Γιατί εμείς είμαστε τα αθώα, ανυπεράσπιστα παιδάκια, τα ανήλικα όπως λες που δεν είναι ικανά για τέτοιες πράξεις, ενώ εσύ είσαι ο ενήλικος, ο σοφός, ο αλκιμότερος από δύο μπόμπιρες που ήθελες να μας βιάσεις και να μας κάνεις κακό….Γι’ αυτό φιλαράκο αν δεν κάνεις όσα σου ζητήσουμε και θα σε καταγγείλουμε για βιασμό και δεν θα το απολαύσεις όσο θέλουμε…Αν όμως φανείς υπάκουος στους κελευστές σου τότε δεν θα σε καταγγείλουμε πως μας βίασες και θα έχεις περάσει και καλά… Και να ξέρεις πως μου αρέσουν πολύ οι κροκόδειλοι…>>

<<Δεν είμαι κροκόδειλος….Δεν θέλω να σας βιάσω…>> τον διαβεβαίωσα και προσπάθησα να βγω απ’ το παράθυρο, ενώ οι δυνάμεις μου ατονούσαν ως μια ύστατη προσπάθεια ν’ αποφύγω την κόλασή μου με την έννοια της τιμωρίας. Το παράθυρο παρόλο που ήμουν λεπτός ίσα που χωρούσε ένα δεκάχρονο παιδί.

<< Δεν είπα Γάλλε πως είσαι κροκόδειλος.. Είπα πως μου αρέσει ο κροκόδειλός σου…>> προσέθεσε ο Ματίας, ενώ ένιωσα τα καχεκτικά του χέρια να με τραβούν πίσω στην σφαίρα των Επίγειων Απολαύσεων.

<< Ο Γάλλος δεν καταλαβαίνει πως στην μάχη του Μαρνή νικητές υπήρξαν οι Γερμανοί ακόμη και αν είχαμε καθηλωθεί…Θα παίξει μαζί μου τον στρατάρχη Ζόφρ…>> είπε ο Κλάους στον Ματίας με νόημα

<<Και εξάλλου ήλθες εδώ με την θέλησή σου… Ποιος θα πιστεύσει ότι ποδηγετήσαμε την σκέψη σου μ’ ένα δίχτυ στην σφαίρα των επιθυμιών; Μην ξεχνάς πως εμείς είμαστε οι ανήλικοι και εσύ ο ενήλικος…>> υπογράμμισε με λεκτικές συλλαβές τα τελευταία του λόγια ο Ματίας και ένιωσα το στόμα του στον Σομπέκ μου.

Τα χείλη του απ’ την θαμιστική του πρακτική στο άθλημα των γλωσσολογικών ασκήσεων της δομιστικής θεώρησης του που είχε μετεξελιχθεί σε Θυσανία Αγριππίνα

είχε προσλάβει την έννοια της κυρτής αλλά σταθερής ταλάντωσης σαν το κύμα της ψυχής του. Σαν δύο φίδια που αποφεύγουν να τυλίσσονται το ένα στο άλλο.

<<Παραδώσου Φος και γίνε Κλεμανσώ…Τώρα είσαι ο Πεταίν μας…Απ’ την Γαλλία ποτέ δεν θα έπρεπε να είχαμε ηττηθεί…>>

<<Ας μην είχατε κάνει ποτέ σύμμαχο την Ιαπωνία, για να μην είχε μπει στον πόλεμο η Αμερική…Αμερική και Γερμανία σημειώσατε πάντα ένα…>> τους είπα με την ακατίσχυτη φωνή μου, ενώ η γλώσσα του Ματίας ήθελε να φθάσει στην Δένδερα διανύοντας τον Νείλο μου με τους παραποτάμιους νευρώνες, για να φθάσει στο Μέσο Βασίλειο και να εγκαταστήσει σε πυραμίδα την βασιλεία του θεού ήλιου Ρα.

<<Τώρα το Παρίσι απ’ το Βερολίνο μας με την προδοσία σου θα καταληφθεί…>> είπε ο Κλάους με ύφος Χίντεμπουργκ και παρέλαβε με την γλωσσολογική του σκυτάλη τον κροκόδειλό μου. Ο Ματίας στην Δένδερα και ο Κλάους στην Γκίζα για μια ευκολότερη επαφή με τον κόσμο των θεών και των ημίθεων. Έβλεπα στα μάτια την παγκοσμιότητά τους και τους χάρισα ημιαναίσθητος τα ύδατά της…

Μετά με της Ήρας τον πόνο πλάγιασαν στο αντικρινό κρεβάτι κουλουριαστοί και έβγαλαν από ένα κουτί μια υδατοδιαλυτή αλοιφή.

<<Μας αρέσει να γευόμαστε τον απαγορευμένο καρπό δίχως τις αρνητικές του επιπτώσεις…Έτσι θ’ αναδιπλασιασθεί το μέγεθος της ηδονής…>> είπε ο Ματίας καθώς επιχρύσωνε την οπή του Κλάους και μ’ έναν δονητή που διέθετε μεγάλη και μικρή κεφαλή, ενώ προσπαθούσε σε μια να ενωθεί.

Το ανατολικό Βερολίνο έπρεπε επειγόντως με το Δυτικό να ενωθεί,

ώστε το υπανάπτυκτο μέρος το ευέλικτο και εξελιγμένο στα δυτικά πρότυπα ν’ αφομοιωθεί. Έτσι θ’ αποτελούσαν ένα πρότυπο μίμησης για τους Βαλλόνους και τους Φλαμανδούς στο γηγενές μας Βέλγιο, ώστε να συμφιλιωθούν και σε δύο μέρη να μην κατατμηθούν.

Το αριστερό απ’ τα δύο φεγγάρια σε φάση ολοκλήρωσης του Ματίας είχε στο βόρειο μέρος του σε δερματοστιξία το Σενονσώ, το κεντρικό μια προσωπογραφία της Μαρίας Στιούαρτ και το νότιο την γέφυρα του Σαν Φραντζίσκο. Το δεξιό απ’ τα δύο φεγγάρια του Κλάους είχε το σφυροδρέπανο, προδίδοντας αμφότερα την πηγή της προέλευσής του και τον αντίλαλο των κατοχικών ξένων στρατευμάτων μετά την ήττα του Χίτλερ. Μάλιστα ο Ματίας φορούσε ένα ενώτιο στο αριστερό του αυτί που απεικόνιζε το μικρό Τριανόν, ενώ ο Κλάους στο δεξί του αυτί το Κρεμλίνο. Πάντοτε η πολιτική ήταν περιπεπλεγμένη με την τέχνη την πολιτιστική ή και εύγλωττη προέκτασή της, την διαπολιτιστική.

Η παραπάνω εικόνα μπορούσε από εμένα να γίνει ορατή γιατί ο Κλάους είχε πλαγιάσει στο κρεβάτι ως δίποδο που απ’ την μέση και άνω το αγκαλιάζει ώστε απ’ το βαρίδιο της κεκμηκούσης αιώρησης στο κενό να εκτραπεί. Ο Ματίας απ’ την άλλη

είχε ανέβει στο κρεβάτι και τα πόδια του σε διαγώνιο σχήμα και σε συνδυασμό με την στάση του Κλάους σχημάτιζαν ένα βέλος με ανοδική διάταση. Έτσι τα τέσσερα συνοριοθετημένα μάγουλά τους ήταν ορατά ακόμη και από μακρινή απόσταση, νομίζοντας πως βλέπεις ιαπωνική οικία χωρίς λεπτομερειακά ή φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά που θ’ αφαιρούσαν την δυνατότητα της αφαιρετικής τους σκέψης που ακολουθεί τους κανόνες της κονστρουκτιβιστικής δίχως όμως να ταυτίζεται σε απόλυτο βαθμό με αυτές, αφού κάθε καλλιτεχνικό ρυάκι βρίθει παραποτάμων

και παρόχθιων εικόνων που αλλοιώνουν την τελολογική του πλευρά και υπερτονίζουν

την μαιανδρική του.

Η σύμπτηξη όμως τόσων εικόνων σε μια υπεδήλωνε την αγαστή συνεργασία αλλά και την αντιδικία των διάδικων μεγάλων δυνάμεων όταν ένιωθαν εύθικτες στις ζώνες συμφερόντων ζωτικής σημασίας που με την ηρακλείτια λογική τις οδηγούν

ενίοτε και στις λειψανοθήκες δίχως όμως αρωματικά υγρά και έλαια για την αποσυμφόρηση της αντανακλώμενης οσμής ή δυσοσμίας.

Η διείσδυση ήταν απολύτως επιτυχής έστω και αν σχεδόν ημιλιπόθυμος

απολάμβανα το θέαμα δύο παιδιών- παιδεραστών που αμφισβητούσαν την λογική των μεγάλων υποκαθιστώντας την με την γρανιτένια πλευρά της που είναι τόσο αθέατη

όσο το οξυγόνο με τις μορφές που αναπνέουμε δίχως να ’ναι ευτόκως αντιληπτό και που μπορεί να παραλληλισθεί με την κατάσταση της ανάμειξης του άλατος σε ένα ποτήρι νερό και την εναπόθεση του πρώτου στον πυθμένα με την περιέλευση του χρόνου, ενώ στις ελαφριές αναταράξεις του ποτηριού εκείνο αναπηδάει παροδικώς

για να επιστρέψει και πάλι στο σημείο που του διορίζει η βαρυτική έλξη. Μια λογική που παραχωρεί την θέση της στον χώρο του αλόγου γνωρίζοντας πως το περιεχόμενό της θα επανακαθορισθεί σε τακτά μέρη ξανά αλλά γητευμένη απ’ τις όψεις του απίθανου που τις επινοικιάζει, για να γευθεί το αφιλόξενο ή το τελείως διαφορετικό εμποτιζόμενο ελάχιστα απ’ τα συστατικά του στοιχεία, γιατί ο Θεός είχε προκαθορίσει

την φύση των πραγμάτων χωρίς την δυνατότητα της εναλλακτικότητας που μεταμορφώνεται σε άπειρους συνδυασμούς κρούσης πλήκτρων ενός υπολογιστή με τους χιλιάδες κωδίκελους του και τις μεταμφιέσεις αριθμών και γραμμάτων που συνταυτίζονται με σύμβολα ή καλάθια συναισθημάτων και επιθυμιών. Μια λογική σε ανυπότακτο λόγο που της αρέσει η μακροπερίοδος, ενώ αποφεύγει όπως ο απουσιολόγος τους μαθητές που έχουν μείνει δις ή τρις στην ίδια τάξη, τα σημεία στίξης με την αιτιολογία της απουσίας συνεχούς ροής, ενώ σε αυτήν πρυτανεύει το ανομοιοτέλευτο και τις λεξικές αυθυπερβάσεις του ή και τις λεξιπλασίες του που λεμονίζουν τον αναγνώστη ή τον προκατειλημμένο κοινωνικό πολίτη, εθισμένο στις φόρμουλες του Ομήρου ή σε στερεότυπες φράσεις του δημοτικού τραγουδιού της Ελλάδας, εκεί που δεν είναι τίποτε εύκολα εφαρμόσιμο η ευαπόδεκτο στο καινοτόμο

ή στο ενάντιο του πυραμιδωτού ρεύματος.

Αφού συμπλήρωσε το ολοκλήρωμά του ο Ματίας στον αρυβαλλοειδή μαυροπίνακα του Κλάους έβγαλε το προφυλακτικό και με προσέγγισε σαν σχολιαρόπαιδο που ήταν έτοιμο να διαπράξει φάρσα, ενώ το χαμόγελο του ομοίαζε με του Ντα Βίντσι τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή.

<<Ως Ιωαννίτης που υπήρξες στης κυρήθρας σου το μαρτύριο παράλαβε τούτο το προφυλακτικό και κατάπιε το με των φωτογραφιών τ’ αρνητικά του. >> μου είπε ο Ματίας καθώς έβαζε την Θεία του Ευχαριστία ως ιερέας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στο στόμα μου. Είχε γεύση φραούλας και βερύκοκου με τα πτώματά τους πασαλειμμένα με το παχύρρευστο υγρό του, με την μυρωδιά του αλόγου του και τα ψήγματα ρητίνης του.

Αυτός ο πειθαναγκασμός περιείχε μια μορφή υπολανθάνουσας και νοσηρής

συμπλεγματικής κατάστασης, ως απόδειξη ενός ανδρισμού που δεν εκδηλωνόταν στις θηλυκές παραλίες αλλά έβρισκε κατάλυμα στις στοές των ανδρικών σωμάτων και δη στους ημικίονες ή και στους ψευδοπεσσούς τους.

Χαρακτηριζόμουν απ’ την επικότητα που διακατέχει την σειρά έργων του Καρπάτσιο με την αγία Ούρσουλα και την διαδοχικότητα σημαίνοντων σταθμών

ή βαρύγδουπης σημασίας κατ’ άλλους που ενέχουν μια μυστικιστική αγνότητα, απλή

στην πολυπλοκότητά της ως ένα αναγεννησιακό κόμικ που δεν ταυτοποιείται από μόνο του ή δεν έχει συνειδητοποιήσει ποια κλαδιά αβράχυντης επεισοδιακής λυρικότητας συμφωνούν στην προσωδία της.

Μετά από μερικά λεπτά η επήρεια του ναρκωτικού με προσπέρασε όπως και η αιγαγρική όψη της ζωής, για να μεταβώ στην αιτιολογική της, εκεί που ο λόγος εμπίπτει στις παραφυάδες της ανειλικρίνιας και στον εξωρα˙ι˙σμό απ’ τα κακέμφατα σχήματά της.

<< Άλλη φορά γαλοπούλα φρόντισε να πεις στις γραίες καρακάξες ότι τα ανήλικα παιδιά είναι πολύ αθώα και δεν γνωρίζουν από ποιον καταρράκτη έχουν φυσική προέλευση. Αυτά να τους πεις γιατί από παιδιά πάντα μαθαίνεις την αλήθεια. >>μου είπε ο Ματίας, μου χά˙ι˙δευσε το μαλλί σα να ήμουν κόκκερ σπάννελ και ξεκλείδωσε του τροχόσπιτου την πόρτα.

Καθώς απομακρυνόμουν γοργά και σαστισμένος απ’ τον τροχοδεσμώτη

άκουγα την φωνή του Ματίας να μου φωνάζει

<<Προς την ελευθερία! Προς την ελευθερία παιδί απ’ την Γαλλία! Προς της αρετής την ελευθερία τέκνο της Γαλλίας!>> μου φώναζε αλλά η φωνή του αδυνατούσε όσο πλησίαζα στην ενδυναμωμένη απ’ την μπαταρία της αναρχίας ακτή.

Όσον αφορά την Λουσύ σου αποστέλλω μια φωτοτυπία της επιστολής της

προς την Σοφί Καρόν αναφερόμενη στις διακοπές της στην Λέσβο την οποία συναντώ καθημερινώς εδώ και ένα μήνα το ίδιο ξενοδοχείο στην Μύκονο. Πίστεψε με, οι γυναίκες έχουν γονίδια που είναι ασυμβάτως υπέροχα σε σύγκριση με τα δικά μας.

Μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο θα επιβιώσουν μόνον οι γυναίκες και τα δαχτυλίδια τους.

Εις το επανιδείν,

Louis Martineaux

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 294

Lucy Sanguin προς Sophie Caron,

30-7-2001, Λέσβος,

Αγαπητή Σοφί,

Oι διακοπές που διαδρομώ στην Λέσβο είναι οι καλλίτερες των τελευταίων δέκα ετών. Είμαι μαζί με την Κατρίν Ντενεβούα και την Μαρί Αρνώ στο νησί που γέννησε τον γυναικείο κιναιδισμό.

Ο Νταμιέν οργιάζει εξ’ όσων έχω πληροφορηθεί στον Πελεκάνο και επανασχεδίασα μια προγραμματική Ανόν Αουστράλ με την ανταποδοτικότητα του ιδίου νομίσματος.

Δημιουργούνται έντονα κουτσομπολιά στο νησί πως εγώ είμαι η αδηφάγος Μαρία Αντουανέττα, η Κατρίν η μαρκησία ντε Λαμπάλ και η Μαρί η μαντάμ ντε Πολινιάκ και πως διανύουμε τον σφοδρότερο λεσβιακό Αύγουστο, επειδή μας βλέπουν

στα πλακόστρωτα σοκάκια των χωριών τα δειλινά να χασκογελάμε, ν’ αγκαλιαζόμαστε όλη την ώρα και να φιλιόμαστε στο στόμα ενώπιον τουριστών, περιηγητών και λοιπών ιθαγενών. Η τελευταία κατηγορία δεν ενσκήπτει στην γαλλική νοοτροπία.

Το βράδυ μετά το απογευματινό μας μπάνιο αποφασίσαμε και οι τρεις μας να μην επισκεφθούμε τα μαγαζιά του νησιού, μια συνήθεια στις καλοκαιρινές εφόδους τόσο εύλογη όση η μεταφραστική δραστηριότητα του Ελύτη στον Ελυάρ και οι ομιλίες τω ποιητών στο φεστιβάλ της Στρούγκα τις εσπερίδες, στα περίχωρα των Σκοπίων, της πρωήν γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας. .

Τα κορμιά μας ήταν τόσο αιθέρια γυμνά. Χορεύσαμε στους ρυθμούς του Μπολερό του Μωρίς Ραβέλ, ενώ οι προγυμνάσεις μας θύμιζαν αρκετά τις "Μπαλαρίνες" του Έντγκαρ Ντεγκά. Η ιμπρεσσιονιστική διάθεση που θύμιζε Ρενουάρ επήλθε όταν παρασυρμένες απ’ τα πάθη της πλημμυρίδας της ψυχής μας καταλήξαμε στο κρεβάτι και οι τρεις και αναζητήσαμε τα μυστήρια της σχισμής.

Η σχισμή είναι το σύμβολο του αγέννητου αγνώστου, αυτή που δίνει την ζωή ή και την παίρνει στα τοιχώματα της με την ποικιλία των χρωματισμών και των σχημάτων της που επιτείνουν την αίσθηση του ανεξέλεγκτου και του απροσδόκητου που δεν επιδέχεται κανόνων και τυποποίησης στο σχήμα ερέθισμα-αντίδραση. Ομολογουμένως η σχισμή συμβολίζει την υποκριτική αλλά και το πειστήριο για την ανίχνευση της αλήθειας και με την ανοδική της τάση αποκαλύπτει τις γνώσεις των υποχθονίων. Η σχισμή είναι η Γαλατία των Ρωμαίων που βρίσκουν την γη της επαγγελίας στο ανίκητο αλλά και στην ιδεατή αγάπη που είναι το κατοικητήριο όλων των νεκρών και των ζωντανών. Η σχισμή αναλόγως με την αντίδρασή της στην δράση του αντικειμένου της είναι το έμβλημα του αχαλίνωτου πειραματισμού για την διαμόρφωση και τον κατάλογο υποθετικών εξαιρέσεων που παρεκκλίνουν απ’ τον κανόνα δίχως όμως το δικαίωμα της αμφισβήτησης σ’ αυτόν. Η σχισμή είναι και το πλέγμα προστασίας που δεν αφήνει κανέναν φαλλό σ’ έναν δίχως τέλος πριαπισμό

θυμίζοντάς μου την φωτογραφική ιδεοληψία της Ναν Γκόλντιν, εκεί που αποτυπώνεται φευγαλέα και θαμπά το άρρητο ή το ανομολόγητο των ιδιωτικών σκηνών και η ακινησία είναι το παρεπόμενο της πρότερης αναποτυπωμένης έντονης κίνησης. H σχισμή μου φέρνει στην μνήμη το άνθος Elmore Vella απ’ το βίντεο Trailer της Σάσκια Όλντε Γουώλμπερς εκεί που το αθώο συμπλέκεται με το σπάνιο και το επικίνδυνο και που η γνωριμία με τέτοια άνθη επιτυγχάνεται απ’ το απροσδόκητα μοιραίο και όχι τυχαίο.

Οι σχισμές και των τριών μας διέφεραν στην δάσυνση, στην πάχυνση και στην εσωστρέφεια ή στην εξωστρέφειά τους. Η δική μου ήταν αδάσυντη για την μεγαλύτερη ευκολία στην επαφή με τους ιθυφαλλικούς εξωγήινους-κάθε άνθρωπος είναι εκτός γης-αλλά ώστε και το στόμα των ανδρών να μην μπερδεύεται με πυκνά τοπία στο δάσος που περισσότερο αποπροσανατολίζουν παρά θυμίζουν τους στροβιλισμούς και τις άγιες μορφές στα τοπία της φύσης του Βίντσεντ Βαν Γκόνγκ που το αυτονόητο είναι το περιφραστικά παγανιστικό υπονοούμενο. Τα χείλη υπερφουσκωμένα λες και είχε γίνει ένεση με σιλικόνη.

Τα φαληρά κορμιά των άλλων δυο αποτελούσαν μια χτυπητή αντίθεση με τα μελαμβαφή μαλλιά τους, τονίζοντας σε όλες μας πως πάντα το αγγελικό και το δαιμονικό είναι συμπληρωματικά χρώματα στις ιδιότητες που προσδιορίζουν την επιφάνεια των αντικειμένων, αφού οι έννοιες προηγήθηκαν των υλικών κατόπτρων τους και με το φως του ήλιου διεχωρίσθησαν απ’ την διαφορετική επιστρωμάτωσή τους. Οι ιδέες όμως επιγέννησαν τις έννοιες ή θα ήταν προσφορότερο να ισχυρισθούμε πως οι έννοιες είναι τα δοχεία των ιδεών και οι επίνοιες τα ανώτερα στρώματα των πρώτων ή ένας διάμεσός τους.

Ο λεσβιασμός στην πλειονότητα των ανδρών φαίνεται αρκετά θελκτικός αφενός με γιατί οι γυναίκες εκτός από πρωθιέρειες της Αρτέμιδος συμμερίζονται τις ανδρικές σκέψεις, αφετέρου δε η ανοριακή κατάσταση είναι ένα στοιχείο τεκμαρτό για την ποικιλομορφία των στάσεων που θα ήθελαν να αντιπροτείνουν. Επομένως το απουσιολόγιο του φαλλού μας καθιστά ακίνδυνες αλλά η τάση μας για μίμηση ανδρικών συμπεριφορών μας καθιστά στο υψηλό ύφος του Αχιλλέα και στο αφήλιο του νου των ανδρών για πράξεις δίχως υδατοφράκτες….Τώρα αν φαίνεται μαγευτική η πρόταση η μαντάμ Ντε Επιναί ή η Ντε Σταέλ να υ˙ι˙οθετούν την απρονοησία του Σουαζέλ και όχι την προσεκτικά οριοθετημένη του Νέκερ αυτό σίγουρα είναι μια προεπαναστατική έννοια, στο μετόρχιον της ιδέας "ανταρσίαʺ και στην οινοχόη της που είναι η επανάσταση. Κατ’ άλλους μια γυνή αμαζονίτη που υποκρίνεται τον Σιμωνίδη τον Αμοργινό είναι ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση γιατί η μεν Σαπφώ ήταν λεσβία ο δε δεύτερος δεν είχε την δυνατότητα της ευνουχίας, ώστε να υποκριθεί αυτό που ήταν.Το θέαμα της λεσβίας είναι γραφικό όπως οι τοπιογραφίες του Ζαν Μπατίστ Καμίλ Κορώ και ειδικώς η "Βιλλ ντε Βραι", όμως ρηξικέλευθο στην γραφικότητά του, αφού το ευδιάκριτο μοιάζει να θολώνεται και να υπονομεύεται απ’ τον εαυτό του, αποκαλύπτοντας πτυχές της ενέργειας που εκπέμπει, ανεπίγνωτες για τον κοινό ή τον συνήθη οφθαλμό.

Είχαμε σχηματίσει ένα τρίγωνο ενώ με τις γλώσσες μας προσπαθούσαμε να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στα τοιχώματα της σχισμής. Ο Νίτσε αν ζούσε θα υπεστήριζε πως η σχισμή γεννήθηκε για τον διχασμό και την φιλεριστικότητα, ενώ ο φαλλός για την ομόνοια ή έστω την ψευδεπίγραφη ομόνοια. Το δε περίεργο είναι πως τα τοιχώματα κατά την επαφή έχουν την τάση της διαστολής σαν δύο ήπειροι έτοιμοι να συνενωθούν σε μια. Τον φαλλό η γυναίκα τον αντικαθιστά με τον λόγο της μέσα στην σχισμή: έναν λόγο όχι τόσο ευμεγέθη ή υπερβίαιο Τωτίλα αλλά ευέλικτο όπως οι μικρές κολυμβήτριες στους Ολυμπιακούς Αγώνες που δαμάζει το απραγματοποίητο.

Η απάντηση στην αμφιμετροσεξουαλική διάθεση του Νταμιέν ήταν αυτή

η τριάδα λεσβιασμού που μας τοποθετούσε στην εναργέστερη θέαση των πραγμάτων και εξίσωνε την θέα μας μ’ εκείνην των θεών, αναζητώντας την εποχή που χάθηκε.

Κάθε σχισμή αντιμετωπιζόταν απ’ την καθεμιά μας ως μια μικρή λαβωμένη πληγή που το σάλιο μας επάνω σε αυτήν είχε θεουργική επενέργεια και μορφή στοργική σαν την "Μαντόνα με το θείον βρέφος" του Φρα Φίλλιπο Λίππι: είναι η επονομαζόμενη σιβυλλική στοργή που εκδηλώνεται δίχως να την ερωτήσει κανείς, αφού η αγάπη ή ο έρως τις ερωτηματικές προτάσεις έχουν απεκδυθεί. Τα δε αιδοία μας παρέπεμπαν σε πίνακες του Μαρκ Ρόθκο που το ένα χρώμα συστεγάζει το άλλο χωρίς να ανήκει όμως σε αυτό και χωρίς καμία τάση εξευγενισμού των επιφανειών τους αλλά ήταν φουρτουνιασμένη και ανεπεξέργαστη η εξεικόνισή τους.

Τα χέρια μας ήταν τα πανιά μας, τα πόδια μας τα κατάρτια και τα σώματά μας τα καράβια που παλινδρομούσαν στο ανεμολόγιο του έρωτα, όχι από ανυπακοή στον Οδυσσέα ή στην συνεπακόλουθη ύβρη για τα βόδια του Γυρηόνη. Ήμασταν τρεις ιχθείς που σπαρτάριζαν από ηδονή στο δακτυλικό εξάμετρο και στην προσωδιακή μας μορφή, γιατί τα κορμιά μας ήταν η μουσική και η ψυχή μας οι νότες του πενταγράμμου με του Τζων Γκέιτζ την αυτοματοποιημένη ασυνείδητη γραφή.

Οι ψυχές μας είχαν γίνει άνεμοι, ενώ η λεπτότητα στον χειρισμό των αισθημάτων υπήρξε ασύγκριτη σε σχέση με την παρόρμηση του ανδρικού φύλου που αποζητάει την δίχως αντίκρισμα ηδονή ή τον πρωταθλητισμό με τους ομοίους του

στο τετραποδικό άθλημα του σεξ. Ο λεσβιακός τριβαδισμός σε αντίθεση με αυτόν των ανδρών που τα δόρατά τους τα τρίβουν είτε στις μασχάλες είτε στο μεσοδιάστημα των λόφων τους είτε στο αιδοίο όταν συναντιόνται οι Τιτάνες τους είτε στην χειρωνακτική σύσφιξη δύο απανωτών ορόφων διακατέχεται από μια συλλεκτική ευαισθησία που προσιδιάζει σε διαμόρφωση νταντα˙ι˙στικού πίνακα εκεί που το απίθανο εμφανίζεται τελείως φυσιολογικό, γιατί οι φιγούρες υπερισχύουν των πανδαισιακών χρωμάτων και ο Αμφιτρύων περιμένει στο λιμάνι την αγαπημένη του. Αυτό το καλλιτεχνικό φαντασμαγορικό πόνημα διακρινόταν για την διαύγεια του ύδατός του που θα μπορούσε πότε να ’ναι κρυστάλλινη και ενίοτε αδαμάντινή και ζιρκονιακή.

Το πλεονέκτημα του φεμινιστικού τριβαδισμού σε σύγκριση μ’ εκείνον

που αναμειγνύεται η ανδρική γλώσσα σε αλπικές υποθέσεις είναι πως δεν υπάρχει η χρεία της ολοκλήρωσης στους Ιχνευτές ενώ ήμασταν εφάμιλλες σε ταχύτητα των ίππων του Διομήδη.

Κάποιες στιγμές ένιωθα σαν τον Φιλοκτήτη απομονωμένη σ’ ένα νησί με

τα δένδρα ως τους γηγενείς που δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν τον γενετικό μου κώδικα και εγώ την αιτιολογία της αμυδρής κινησιολογίας τους που μου θύμιζε Μπιλ Βαιόλα αλλά η αληθινή της φύση ευρίσκεται στους εξωγενείς παράγοντες που είναι σύμφυτοι και στην ανθρώπινη ζωή: τίποτε το σταθερό, το ξαφνικό κανών, πρότυπο ο κατωάνθρωπος και μια ζωή γεμάτη μυστήρια και με πολύ λίγα νήματα, ώστε να μην διαταράσσονται οι κύκλοι της από Λαμαρτίνιες εντυπώσεις.

Η αφαίρεση των όπλων μου ήταν η μάστιγα της φύσης για το γυναικείο

φύλο ώστε οι άνδρες να επιβάλουν το μηχάνημα τους σε αυτές θυμίζοντας πως στο ρήμα που έχουν συσχετισθεί το υποκείμενο είναι αντικείμενο και το αντίστροφο….

Μόνον οι τρεις δονητές που φορέσαμε στην ηβική μας περιοχή ήταν η μόνη λύση,

για να υποδυθούμε τους άνδρες στο τρίπτυχο της Γάνδης μόνον που αυτό δεν ήταν εσώκλειστο αλλά διαμορφωμένο πάντα να ’ναι ανοιχτό. Με τα δερματένια μας βρακιά

που είχαν φρυνοειδή επιφάνεια ή χαρακτηρίζονταν από μια αναγλυφικότητα σε καμβάδες μοντέρνας τέχνης που επιζητούν τον εντυπωσιασμό απ’ την επεκτατικότητά τους για την απόκτηση της τρίτης διάστασης όχι στην τονικότητα των χρωμάτων ή στον κατάλληλο σχεδιασμό των μορφών που οι οπισθότυποι τους αποτελούν τους οιωνούς που προλέγουν το μέλλον αλλά στον όγκο των χρωμάτων με την στατιστική κλίμακα να έχει ξεχάσει το οπτικό πεδίο, την γραμμή και την επιπεδότητά της και την

τελευταία με τον χώρο να την κάνει αμβλεία, οξεία ή ορθή γωνία, λαξευμένη σε τέτοιο

βαθμό που να θυμίζει την "Κοιμωμένη" του Χαλεπά.

Με τους δονητές νιώθαμε απίστευτους οργασμούς πιο ορμητικούς και απ’ το Γκράντ Κάνυον. Ο ένας που ακολουθούσε τον άλλον ήταν σφοδρότερος και απ’ το χειροκρότημα που έπεσα στην "Ζαίρα" του Βολτέρου. Ήμασταν ένα χαρέμι ανυπόκριτου ενθουσιασμού που περίμενε την άφιξη του Σαλαδίνου για να τις διακορεύσει διακαώς σπάζοντας την σιδηρά αντιπαρθενία μας.

Μέσα σε αυτόν τον μυσταγωγικό παροξυσμό που περιείχε σπέρματα

αδιαφιλονείκητης κατάνυξης ολοκληρώσαμε πρώτη εγώ στην μέση με την ενεργοπαθητική μου σύνταξη και ύστερα η Μαρί που ήταν μπροστά μου και η Κατρίν που ήταν στον οπισθόδομο. Περιττό δε να σου πω πως είχαμε βάλει στο ραδιόφωνο το τραγούδι της Κd Lang και της Melissa Etheridge για να μας εμπνέουν καθόλη την διάρκεια της πράξης ως οι μούσες του λεσβιασμού.

Εντούτοις όλη την ώρα σκεφτόμουν τον Γκιγιώμ και τον Νταμιέν και πως μεταξύ τους θα έρχονταν σε επαφή για να τους εκδικηθώ. Παίζω με την αμφίκυρτη πλευρά και των δυο. Ο Νταμιέν προτίμησε την Ζάκυνθο και τον Σολωμό απ’ την Λέσβο και την Σαπφώ ο δε Γκιγιώμ έχει επιδοθεί μετά μανίας στην συγγραφή ενός ιστορικού πονήματος με νιοστές βιβλιογραφικές και αισθαντικές αναφορές. Η Λέσβος είναι η χώρα της ποίησης και της ερωτικής μαγείας. Κάτι επ’ αυτού πρέπει να σκεφθώ.

Εις το επανιδείν,

Lucy Sanguin

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 298

Damien Adaleux προς Louis Martineaux

3-8-2001, Zάκυνθος,

Αγαπητέ Λουί,

Απ’ το συστημένο γράμμα που μου έστειλες είμαι εκτός φρενών. Οι γυναίκες να ξέρεις πως είναι όλες τους μουνουχοχάρτες που σκουπιζόμαστε εμείς οι άνδρες. Μερικές χρησιμεύουν και σε κάποιες εκθεσούλες που μου επιμελούνται, αρκεί να τους κάνεις τα ζαχαρωτά μάτια και θα δεις. Μόνο για του λαγώου τα πηδήματα κάνουν και να πλένουν κανένα πιάτο. Και την παραμικρή συναισθηματική ανοησία να τους πεις θα την χάψουν. Νομίζω πως κάποια ημέρα θα κερδίσω και το Όσκαρ για την υπερερμηνεία μου στο Χαμάμ γυναικών.

Ως όρνεο θα την ξεσκίσω γι’ αυτό που έγραψε στην Σοφί με τον Γκιγιώμ, τον αμαγείρευτό της φρύνο.

Εις το επανιδείν,

Damien Adaleux

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 303

Lucy Sanguin προς Sophie Caron,

16-8-2001, Παρίσι,

Αγαπητή Σοφί,

Επιτέλους στο Παρίσι μετά απ’ την ελληνική θερινή ραστώνη.

Έχω στα χέρια μου μια φωτογραφία του Γκιγιώμ και μια του Νταμιέν. Σκέπτομαι να τις δώσω σε μια Ινδή μάγισσα που διαμένει στο Λονδίνο και είναι οπαδός του θεοσοφισμού. Θέλω να τους κάνω να ερωτευθούν με μανία ο ένας τον άλλον σε τέτοιο βαθμό που να μην ξεκολλάνε και με τις επιστολές και των δυο που έχουν τον γραφικό τους χαρακτήρα ο λόγος τους θα γίνει σώμα αυτοτελές και α˙ί˙διον, αφού τα πασπαλίσουμε με τριμμένα ρόδα που έχουν ψηθεί στην κατσαρόλα και κάνουμε την μαγική επίκληση στην Αφροδίτη.

Περιμένω με αδημονία τα αποτελέσματα.

Εις το επανιδείν,

Lucy Sanguin

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 320

Damien Adaleux προς Louis Martineaux

5-9-2001, Παρίσι,

Αγαπητέ Λουί,

Σήμερα κάτι πολύ περίεργο θα σου διηγηθώ. Γνωρίζεις το αβυσσαλέο μου μίσος για τον Γκιγιώμ. Ενώ καθόμουν το εωθινό στην βεράντα της οικίας μου στο διαμέρισμα μου στην Μονμάρτη-ένα απ’ τα πολλά που μου εκχώρησε ο πατέρας μου- δέχθηκα την επίσκεψη του Γκιγιώμ.

Εύχαρις όσο η Αφροδίτη της Κνίδου με την συνοδεία της μου προσέφερε έναν ελέφαντα ως δώρο γενεθλίων με επισύναψη ενός ημερολογίου.

Μου τόνισε πόσο τον καταγοήτευε η τέχνη μου που την χαρακτήρισε μάλιστα και υψηλή όπως οι ανιούσες κλίμακες του πενταγράμμου.

Ξαφνικά ένιωσα μια ακόρεστη επιθυμία στο σώμα μου να φιλοξενηθεί ίσως για να εκδιώξει ότι το περιττό ή το βλαβερό ενυπήρχε εντός.

Κατεβάζω το κολλάν μου και του προβάλλομαι στα τέσσερα όπως ένας αμνός σε κλουβί. Σεμνύνεται.

Πλησιάζω τον καναπέ και χτυπώ επτάκις με το δεξί μου χέρι το πάπλωμα του, το διακοσμημένο με τους αστερισμούς του Προκυώνος και της Υδρίας και με ύφασμα απ’ το Ισπαχάν. Του αντιπροτείνω να χαλαρώσει και στις επιθυμίες του ν’ αφεθεί.

Κάθεται με φειδώ στην άκρη. Οι διόπτρες τους μονομιάς θ’ αφαιρεθούν. Του αγγίζω το μπούτι όπως ένας νήστις δίαιτας δύο μηνών με απώτερο θρησκευτικό σκοπό σε κάποιο απομονωμένο μοναστήρι της Ίστριας.

Σείεται από ταραχή.

Βάζω τα τρία μου δάχτυλα στο στόμα όπως στο βιβλίο Σεξ της Μαντόνα και στην φλογισμένη μου οπή τα τσαλαβουτώ όπως ήμουν γυμνός. Τα παπούτσια του με τις κάλτσες του υπεξαιρώ. Στα πόδια του πέφτω και γονυκλινώ.

Η γλώσσα μου θέλει από μόνη της να καθαρίσει τα δάκτυλά του όπως οι δέκα εντολές του Μω˙υ˙σή. Η αποφορά απ’ το υπόδημα δεν συμβολίζει τίποτε άλλο απ’ την βρωμιά που προκαλείται είτε απ’ τις κοινωνικές πιέσεις είτε απ’ την αναγκαιότητα των συμβάσεων που οι πρώτες υπαγορεύουν στο κείμενο των ανθρωπίνων ψυχών όχι σε συνειδητό ή σε υποσυνείδητο επίπεδο μα στο σημείο ενεργείας του ασυνειδήτου που περιλαμβάνει την εναίσθηση χωρίς όμως να την προκαταβάλλει ως έντοκο γραμμάτιο του δημοσίου σε ιδιώτες ή ετέρους εξ’ ημών. Επιπλέον η οσμή των δακτύλων του συμβόλιζε και την πορεία της ψυχής στο σώμα που οι ανάγκες του το δηλητηριάζουν.

Θα μπορούσε κανείς να ζωγραφίσει το πρόσωπό μου ως ☻? που ήθελε απεγνωσμένως ένα ☼ ♂ που να ☺ και να άδει ♫.

Το σώμα του είχε δηλώσει στάση πληρωμών. Ευτυχώς που ο καναπές ήταν επταθέσιος και με το κορίτσι στο ντιβάνι του Μπουσέ είχα ταυτοποιηθεί.

Εκείνος φίλος του Ντρέυφους και εγώ αντι-Ντρέυφους περίμενα από πίσω να τιμωρηθώ. Το χέρι του καναπέ είχε γίνει το υποστύλωμά μου. Ξαφνικά αισθάνθηκα να εισέρχεται αργά αλλά σταδιακά ένα κλαρί εικοσιτριών πόντων

στην κεντρική μου θύρα. Ένιωσα ένα τσούξιμο αλλά με την παρέλευση κάποιου χρονικού διαστήματος αυτό μετατράπηκε σε σύσφιξη της κοιλιακής μου χώρας με αποτέλεσμα απ’ το στήθος και επάνω να πορφυρίσω ακαταπαύστως και απ’ τον πόνο ν’ αλυχτάω. Οι σκύλοι είναι εξημερωμένοι λύκοι αλλά παρόλα αυτά η φύση τους είναι απόκρημνη γεμάτη από επιβουλές, ενώ δεν είναι μυημένοι στα μυστήρια του ουρανού αλλά μόνον των χθόνιων και των υποχθόνιων υποθέσεων. Ας μην ξεχνούμε πως ο Κέρβερος ήταν ο φύλακας των νέρτερων και τους διεχώριζε απ’ τους ζωντανούς ώστε και οι δύο να μην είναι κείμενοι στο ίδιο χωνευτήρι.

Σε κάποια στιγμή και ενώ ήμουν τόσο πιεσμένος όσο ένας υπάλληλος που αλλεπάλληλες τιμές εξαργυρώνει ο Γκιγιώμ με ρωτάει τι σημαίνει το τατουάζ στο δεξιό γοφό μου. Του απαντώ πως είναι μια σκηνή οργίου απ’ τα ερείπια της Πομπηίας που προοιωνίζει για τους κατόχους αυτού την αναγόμενη στην ρωμαϊκή αριστοκρατική οικογένεια των Φλαβίων αλλά και την συμμετοχή σε τέτοιου είδους πράξεις, ως μια απόπειρα η επεξήγηση να μετατραπεί σε παράθεση και οι ετεροπροσωπίες να πάρουν την θέση των ταυτοπροσωπίων.

Δεν αρκέσθηκε μόνον σε αυτόˑ δυστυχώς με ρώτησε τι σημαίνει η καδένα που φορούσα στο δεξιό μου πόδι. Του ανταπαντώ πως το πόδι και δη γυμνό είναι το σύμβολο των πτωχών, αφού η πυραμίδα του ανθρωπίνου ή του κοινωνικού σώματος εδράζεται σε αυτό και πως η τοποθέτηση ενός τέτοιου κοσμήματος στο επίμαχο σημείο τύχη και αγαθά προοιωνίζει σε αυτό. Επιπλέον πως ήμουν δεσμώτης του οιστρογονικού μου εαυτού μου ως κάποια πολεμική μορφή στην ζωηφόρου του μεγάλου βωμού της Περγάμουˑ ευδιάκριτη του σάλου που χαρακτηρίζει και τις υπόλοιπες.

Μετά από όλες αυτές τις ενοχλητικές ερωτήσεις απομακρύνθηκα από κοντά του ενώ εκείνος έμεινε σαν έβενος τα τατουάζ μου να περιεργάζεται.

<< Ντύσου και άδειασε την γωνιά μου παλιοβρωμόσκυλο…Μου διατάραξες την συναισθηματική μου νηνεμία…Ξέρεις τι ήσουν μια ζωή;

΄Ένα φτηνό βρωμόσκυλο που μου έδινες έμπνευση μόνον για κανέναν καμβά φιλοζωικού γοτθισμού και τίποτε άλλο…Εξαφανίσου από εμπρός μου μην σε σαπίσω στο ξύλο…>>

Στην υποδοχή των περίσημών μου και επιφανών λόγων αυτό το ανόητο κουτάβι ντύθηκε με ταχύτητα δρομέα-πρωταθλητή ενώ ψιχία υγρών κυλούσαν στα μάγουλά του…

<< Και πάρε και τον βρωμοελέφαντά σου παρία μιαρέ… Ξέρεις σε ποιον μιλάς; Κατάγομαι απ’ την γενιά του Ιαφθέ…>>

<<Αυτό είναι κάτι αρόσιμο ή εδώδιμο….Πάντως εκείνος ο Ιησούς Χριστός μου φαίνεται πως είπε πως πρέπει να κοιτάζουμε εμείς τι κάνουμε και να μην επαφιόμαστε στα έργα ή στα λόγια των προγόνων μας….>> μου είπε με αθώο ύφος πεντάχρονου παιδιού που η συμπεριφορά του υπακούει περισσότερο στην φωνή των κανόνων των ζώων και λιγότερο στην λογική των καστών που πρεσβεύω και προσκυνώ.

Ειλικρινώς Λουί εκείνη την στιγμή αν ήξερα ότι δεν θα πάω φυλακή θα τον είχα κατακρεουργήσει σε κομματάκια….Βλέπεις υπάρχουν και νόμοι και υπάρχει και η πιθανότητα να πάμε και φυλακή αν παραβιάσουμε κάποιον εξ’ αυτών…Μετά θυμήθηκα και εκείνο το "ου φονεύσης" του Γιαχβέ και έδωσα τόπο στην οργή.

Η θανατική καταδίκη ισχύει σε πολλές χώρες του κόσμου μεταξύ άλλων στην Κίνα και σε πολλές πολιτείες των Ε. Π. Α δυστυχώς..

Το κυριότερο επιχείρημα όσων θέλουν να σώσουν την ζωή των θανατοποινιτών είναι το ακόλουθο: είναι η βιβλική αντίληψη περί ζωής που σύμφωνα με αυτήν αφού έδωσε ο Θεός την ζωή Εκείνος πρέπει να την πάρει και πως όταν σκοτώνουμε τον θανατοποινίτη είναι σα ’να εξομοιωνόμαστε με τον Θεό. Όλοι αυτοί ξεχνούν πως ο πρώτος που παρεβίασε του Θεού την εντολή και εξισώθηκε με τον Θεό είναι ο θανατοποινίτης. Επιπλέον την ζωή στον θανατοποινίτη την έδωσε η θνησιμιαία μητέρα του που απέχει παρασάγγας απ’ τον Θεό. Επίσης όλοι αυτοί είναι υπέρ της θανατικής καταδίκης γιατί δεν θέλουν να πληρώνει ο λαός την διατροφή και την διαμονή στις φυλακές των κρατούμενων μέσω των επιβληθέντων φόρων.

Επιπλέον πολλοί είναι κατά της θανατικής ποινής όχι από συμπάθεια προς τον δολοφόνο ή γιατί ενοχοποιούν και το θύμα που υπήρξε θύμα και όχι και εκείνο θύτης αλλά γιατί με τον ακόλουθο τρόπο έχουν σκεφθεί: γιατί ο θανατοποινίτης να μην ζει και να υποφέρει στα ισόβια δεσμά του; Μια λογική πλησιέστερη προς το θύμα και ιδωμένη με συμπάθεια.

Όσον αφορά το ζήτημα της αυτοκτονίας που πολλοί Ρωμαίοι ευγενείς όπως ο Νέρων ή ο Μάρκος Αντώνιος επέλεξαν πάλι αντιβαίνει την βιβλική θεώρηση αλλά με την έννοια της θεοποίησης των αυτοκρατόρων και των μελών της οικογένειας των αυτή η υπέρβαση υπονομεύεται όπως οι απέλπιδες προσπάθειες του Φίλιππου του Άραβα για την συνέχεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Όταν κανείς έχει εξισωθεί με τον Θεό έχει το δικαίωμα του αυτοχειριασμού, ένα δικαίωμα που δεν αναγνωρίζεται σε οντότητες με κόκκινο αίμα έστω και αν οι γαλανοαίματοι ήταν ενδυόμενοι στην πορφύρα ως ένα σύμβολο περιβολής της αγάπης του λαού προς αυτούς ή και πως ο λαός ήταν η προστασία τους απ’ το ξεγύμνωμα της υποκρύπτουσας ωμής αλήθειας ή πως οι έγνοιες γι’ αυτούς τους βάραιναν πάντοτε στους ώμους.

Σε κάθε περίπτωση η συναναστροφή του Γκιγιώμ δεν θύμιζε τίποτε άλλο παρά εκείνη των μελών μια ρωμαϊκής αυτοκρατορικής οικογένειας μ’ έναν τιποτένιο δούλο του Χριστού ή του Αγνώστου Θεού και ούτε καν πληβείου.Δεν τον χρειάζομαι τον θεούλη του έχω όσα θέλω και πολλά παραπάνω….

Πως δεν μολύνθηκα είναι ένα θαύμα.

Εις το επανιδείν,

Damien Adaleux

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 331

Louis Martineaux προς Damien Adaleux

20-9-2001, Γιοχάνεσμπουργκ,Νότιος Αφρική

Αγαπητέ Νταμιέν,

Συνεχίζω τις διακοπές μου στη Νότιο Αφρική. Όταν ήμουν παιδί και πηγαίναμε τα καλοκαίρια στο Κέιπ Τάουν οι γονείς μου απαγόρευαν να συναναστρέφομαι με μαύρους ή έστω και μελαμψούς. Τώρα που έχω αυτονομηθεί και βγάζω ιλιγγιώδη ποσά απ’ την τέχνη της διαφήμισης και του σπικάζ, έχω την άνεση να τριγυρίζω στα μέρη που τόσο πολύ μου αρνήθηκαν οι αλλογενείς γονείς….

Στην Νότιο Αφρική ήμουν σίγουρος ότι θα έβρισκα τους κροκόδειλους

που μου ταίριαζαν και που ήθελα να παίξω με αυτούς τόσο πολύ.

Στο ξενοδοχείο που διέμενα και τω όντι φίλος με τον διευθυντή του μου είχε παραχωρηθεί το δικαίωμα να μπορώ να παρακολουθώ στα μυστικά δωμάτια που προεκτείνονται των κατόπτρων τους επισκέπτες και τα ένδοξα ερωτικά τους έπη….Την χθεσινή ημέρα είχα μετατοπισθεί στο δωμάτιο ενός Βρετανού τουρίστα και απ’ το αθέατο παρατηρητήριο μου έβλεπα και κυρίως άκουγα με ακρίβεια dolby surround κινηματογραφική τα τεκταινόμενα. Υποδυόμουν τον πρωταγωνιστή στον "Σιωπηλό Μάρτυρα" του Χίτσκοκ εκεί που η περιεργειοβλεψία ταυτιζόταν με την αισθητική ηδονή.

Είδα τον Φολκέρ απ’ την Ολλανδία, τον Τζέρεμυ απ’ την Μεγάλη Βρετανία και τον Αγκούκου απ’ την Νότιο Αφρική να εισέρχονται στο διαμέρισμά τους

που το βολιδοσκοπούσα απ’ το μεσημέρι ελπίζοντας σε σεξουαλική συνεύρεση.

Ο Φολκέρ είχε στην Ιουλιανή του μπλούζα του μια σκηνή νομάδων… Άλφα κατηγορίας πεντάκλινο, γάμα κατηγορίας τρίκλινο, δέλτα του Νείλου… Γράμματα δίχως αρχή και τέλος…Σκέφθηκα πως την ίδια μοιρολατρία έχουν και τα γράμματα του αλφαβήτου….Καταδικασμένα ν’ αλλάζουν θέσεις στην υπηρεσία των λέξεων που λογοδοτούν στις προτάσεις κύριας ή δευτερευούσης σημασίας… Αυτή τους όμως η καταδίκη περιείχε και ένα φάσμα αχαλίνωτης δύναμης, αφού χωρίς την αυθυπαρξία τους κάθε νόημα στερεύει όπως οι πηγές απ’ την ανομβρία των Φαραώ σαν την τιμωρία της αποκλινόμενης πλάστιγγας του Θεού…. Απ’ την άλλη αυτή η συνεχόμενη αποδημία που υπηρετεί διαφορετικά νοήματα τους αποδίδει ιδιότητες των ιδεών ή των εννοιών που δεν είχαν προσυλλάβει αν και η θεωρία της ενόρασης του Ανρί Μπερξόν υφίσταται σε κάθε έλλογο ή και άλογο όν επί της γης, πολλώ δε μάλλον στους γλωσσολογικούς τους κραδασμούς που πρεσβεύουν τις διπλωμένες περγαμηνές αλλά και το αντισταθμιστικό τους απόβαρό τους γιατί κάθε ιδέα έχει την μετενσάρκωσή της στην επιφάνεια της γης αλλά και στον βυθό της τα υποκοριστικά της, ενώ στον ουρανό τα πολλαπλάσια της…

Ο Τζέρεμυ είχε στην Ιούνια μπλούζα του ένα ιστιοφόρο πλοίο…Σκέφθηκα πως άνεμος χωρίς την θάλασσα είναι σαν χριστουγεννιάτικο δένδρο δίχως επικοσμήσεις και λαμπιόνια…Κολυμπούσε μέσα στο συναίσθημα όσο οι υποδιαιρέσεις του Αιόλου του έδιναν φτερά… Το πνεύμα είναι η ζωηοποιός δύναμη της ζωής που το ιστιοφόρο πλοίο εκπροσωπεί…Ιστιοφόρο όμως… Όχι μηχανοκίνητο με την φτέρνα της τεχνολογίας που δίνει την αρωγή στους αναξιοπαθούντες όταν τα δεκανίκια της φύσης δεν επαρκούν…

Ο Αγκούγκου στην Αυγούστα μπλούζα του είχε την ελιά….Σε μια εποχή που όλοι κατασφάζονται για το πετρέλαιο και όχι για την ελιά σκέφθηκα πως μάλλον σύντομα θα εμφανισθεί στο ουράνιο στερέωμα ο πλάνης Αθηνά…Αν σε στενοχωρεί

η ρήση της Εσθήρ τότε οι πίνακες της Μπέρθ Μοριζό είναι μια ευφάνταστη παρηγορία με το νήριθμο λευκό τους που διαχέεται στον χώρο ως ακτινοβόλο και προσδίδει στις ηθογραφικές παρατηρήσεις μια νότα μεταφυσικού παρόντος που η αλχημεία του δεν εδράζεται τόσο στις ανθρώπινες εκφράσεις αλλά στην ενδυματολογία και στον τρόπο έκφρασης της ως συνυποδηλωτικό των ψυχικών διαδηλώσεων που έρχονται σε αντινομία με την πιεστικότητα των τριών διαστάσεων και ενίοτε μοιάζουν να την αναιρούν με την πλακουτσωτή ογκηρότητα τους, υπονοώντας το ανύπαρκτο της λογικής του κόσμου και κυρίως των κανόνων τους…Ο βαυκαλισμός ανιόντων στοιχείων σε χημικά διαλύματα είναι υπόλογος για τις φαινομενικές εκρήξεις ηφαιστείων…

Ο αράπης ήταν πολύ άγριος και τους είπε πως το όργανο του όταν θάλλει

είναι εικοσιπέντε εκατοστών.

Ο Ολλανδός φάνηκε να ξερογλείφεται και η κίνηση στο κάτω μέρος της κοιλίας του φάνηκε πολύ έντονη σαν ενυδρείο με μικρά χρυσόψαρα που σπαρταρούσαν να βγουν απ’ την γυάλα και να ζήσουν με τα βράγχιά τους εκτός αυτής, μεταποιώντας το οξυγόνο σε ιδεατό νερό. Η Μεγάλη Πορεία του Ολλανδού είχε ήδη ξεκινήσει και δεν άργησε να ιδρύσει στην κλίνη δύο κράτη στην κατωφέρεια του πάλαι ποτέ υπόδουλου και καταδυναστευμένου απ’ τις δύο κραταιές αποικιακρατίες, Αγκούγκου: το κράτος του Τρανσβάαλ στην υπερμεγέθη του προβοσκίδα και το ελεύθερο κράτος της Οράγγης ακριβώς από κάτω, ψάχνοντας για αδαμαντωρυχεία στο Κίμπερλυ αλλά και κάτοχος της τεχνικής tea bagging ως διαφεντευτής Φον Ντε Μπος του πετρελαίου των Ολλανδικών Ινδιών μεταστοιχειώνοντάς το σε τσάι για να ερεθίσει τον Βρετανό. Το χρυσωρυχείο είχε ήδη προσδιορισθεί στο υπερτασιακό κράτος…Η προσάρτηση του Νατάλ υπήρξε αυτονόητη γιατί αυτές οι περιοχές ανήκαν στην ευδόκιμη χώρα που ονομάζεται "Natalis dies" και χαρακτηρίζεται απ’ την γενεσιουργό αιτία όλων: την δύναμη για έρωτα και την προέκτασή της με όποιον τρόπο και σε όποιον τόπο…

Ο Τζέρεμυ τα ελαφριά ενδύματα οδήγησε στην ανταρσία των Ιακωβίνων

απ’ το Παρλιαμέντο των επιθυμιών του και μ’ ένα στρινγκ πήγε στο χιαστό κρεβάτι

υιοθετώντας την στάση του ελέφαντα και αναμένοντας το δοιάκι του. Στην κλίμακα Κίνσε˙υ˙ θα λάμβανε τον αριθμό έξι. Η αλυσίδα στο αριστερό του πόδι συμβόλιζε την συμμετοχή του σε ομαδικά όργια που θα ζήλευε ακόμη και ο Καλιγούλας.

Η προκλητική του χοάνη μετατόπισε το ενδιαφέρον του Φολκέρ από εκείνην του ιθαγενή Μαυριτανού: αυτή υπήρξε το περιώνυμο Ματζούμπα Χίλλ που θα μπορούσε να μετατραπεί και σε ιδιώνυμο αν οι τρεις τους δεν εργάζονταν σε ταινίες πορνογραφικών παραγωγών, ιδίως για τον Βρετανό που ανέστειλε τα σχέδια του να εφορμήσει στο Τρανσβάαλ του γεροδεμένου κατά τ’ άλλα αράπη….

Ο αράπης δεν έχασε την ευκαιρία και ξεχυθηκε στο σιντριβάνι του

Τζέρεμυ που είχε κατακοκκινήσει απ’ την μέση και άνω ως το πρόσωπο όχι ως φέρων τον σταυρό του ρόδου αλλά απ’ την καταπίεση αφού γινόταν ένας οικειοθελής δουλοπάροικος…Ο Φολκέρ κατήγαγε σημαίνουσες

Αυτό το συνεχόμενο υγρό θέαμα διήρκησε για αρκετή ώρα…Το σιντριβάνι όμως του Τζέρεμυ κάποιες στιγμές απέβαλλε αυτοφυώς την υποθετική κατάσταση του κακού που του είχε μεταβιβάσει ο Ολλανδός ως κραταιός Μπόερς που έσφυζε από ζωτική δύναμη για επέκταση στον χώρο και είχε ανοίξει διάπλατα σαν διεσταλμένο στην κορυφή του μήλο, ενώ έλαια παντός είδους είχαν εκβρασθεί στην περίμετρο του αν και κάποια είχαν και το προφυλακτικό του Ολλανδού διαποτίσει ….

Σαν τον κορμό του δένδρου στο Vertigo που οι φλεβοειδείς μορφές του αποτελούσαν την εκριζωμένη του υλική υπόσταση, ενώ η πνευματική του βρισκόταν ακριβώς στην αιωνιότητα του θείου αυτό το δένδρο είχε ζήσει εκατοντάδες χρόνια πριν απ’ τους πρωταγωνιστές της ταινίας και θα ζούσε και άλλα τόσα και μετά τον θάνατό τους, υπογραμμίζοντας με έμφαση την μηδαμινή φύση του ανθρώπου στην μεγαλειώδη της Μητέρας Φύσης που υπήρχε χιλιάδες χρόνια πριν απ’ την ύπαρξη των ανθρώπων και έχει υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας όλων των ειδεχθών αποτροπαιοτήτων της ανθρωπότητας εντός της χρονικότητας της και των εφήμερων γεγονότων που την χαρακτηρίζουν, ενώ η ίδια δεν έχει ιστορία γιατί ο πολιτισμός υπήρξε ένα εφεύρημα των ανθρώπων για το τελικό τους διαζύγιο από αυτήν ή και για να την καθυποτάξουν, να την βεβηλώσουν ή και να την ταπεινώσουν όπως τον Χριστό…Η Φύση όμως έχει αφήσει ισχυρό το πρόπλασμά της στην ταυτότητα κάθε όντος επί της γης, ώστε αυτό να μην μπορεί να διαγραφεί ποτέ η στην χείριστη των περιπτώσεων να μεταλλαχθεί μόνον σε κάτι καλλίτερο απ’ την αγαθή της φύση που ταυτίζεται συχνάκις με την έννοια της αρετής…Αυτή η οξυδερκής μετεγγραφή απ’ το καλό και το αγαθό στο καλλίτερο και στο αγαθότερο είναι το προαιώνιο μυστικό του Θεού που ακόμη και οι υψιπετείς κάστες αυτού που ονομάζεται παγκόσμιος ή οικουμενικός πολιτισμός αγνοούν ή και δεν μπορούν ν’ αναχαιτίσουν παρά μόνον στην χρονικότητα που τους δίδεται η ευκαιρία, όχι όμως στην παγκόσμια συνείδηση που εξελίσσεται ταχύτερα και απ’ την ταχύτητα του φωτός…Ο άνθρωπος δεν μπορεί να χωρίσει απ’ την φύση γιατί αυτό θα σήμαινε αυταπάρνηση αλλά και έλλειμμα ουσιαστικής διαχείρισης των επιπέδων που εμφανίζονται στον προσωπικό του πίνακα είτε είναι αυτός σε λάδι από μουσαμά είτε με ακρυλικά…. Η φύση δεν συγχωρεί αυτούς που την στρεβλώνουν

και τιμωρεί φρικτά όσους παίζουν τον εντολοδότη της πάνω στην γη, εξ’ ου και γιατί

πάντοτε οι πληβείοι ανήγαγαν τις θεομηνίες ως οργή της φύσης επάνω στα κεφάλια τους: η οργή της Φύσης είναι το αντίμετρο στην παραβατικότητά των όντων που την υποδύονται ή ταυτίζονται με τον ρόλο της, ενώ ελάχιστη σχέση έχουν με τις μαγικές της δυνάμεις που μόνον ο Θεός χειρίζεται γιατί ο νους Του εφηύρε το πολύπλοκο μηχάνημα που λέγεται Φύση και τα μυστικά Του ανήκουν μόνον σε Αυτόν και όχι σε ημιτελή ή ατελή ανθρωπάρια που προσιδιάζουν περισσότερο στην ιδέα του κλεφτοκοτά παρά σε αυτήν του επίσημου κλέφτη…Η Φύση δεν υπόκειται ούτε στην ευτελή ανθρώπινη λογική που υπολειτουργεί ούτε στην υπολογιστική θεϊκή μηχανή, ανώτερη της πρώτης σε διάνοια, αφού έχει αφαιρέσει το περίβλημα των συναισθημάτων και έχει μόνον αμφιεσθεί με αυτό της λογικής νομίζοντας πως είναι μόνον μαθηματικές εξισώσεις η ζωή…Το δε επιχείρημα πως ο Θεός παίρνει πίσω τις αρετές που έχει χαρίσει στους ευνοουμενούς Του όταν εκείνοι δεν τις χρησιμοποιούν για το κοινό καλό αλλά για το ατομικό που ενίοτε συγχέεται με το ιδιωτικό, προσωπικό και συμφερεντολογικό είναι ψευδής αφού αυτή είναι μια ανθρωπολογική αντίληψη του Θεού πιθανώς βυζαντινής προέλευσης ή και σκοταδιστικού Μεσαίωνα αφού ο Θεός δεν κάνει ποτέ λάθη όπως οι άνθρωποι λόγω της ευτελούς φύσης των που είναι συν τοις άλλοις και ατελής….Ο Θεός τα γνωρίζει όλα και δεν παίρνει πίσω ποτέ τις αρετές που χάρισε στους ανθρώπους που ξεχώρισε…Η ανθρώπινη ζηλοφθονία όταν ταυτίζεται με την θεική φύση λόγω αυτοκρατορικής προελεύσεως παίρνει πίσω τις αρετές που χάρισε…Ποτέ ο Θεός δεν παίρνει την υπογραφή του πίσω…Ο Θεός δεν είναι αδύναμος και ατελής όπως οι φθαρτοί αυτοκράτορες που τον υπηρετούν υπαγόμενοι στα λάθη της άγνοιας…Μόνον ανθρωπάρια το πράττουν αυτό όταν ζηλοφονούν το καλάμι που ξεχωρίζει στον σιτοβολώνα και είναι γενναιόδωροι σε κακά σχόλια ενώπιον του Θεού….

<< Versatile!>> ανεφώνησε ο Βρετανός που υπέφερε απ’ την ίωση του έρωτα -ασθενή που χειρουργείται αναισθητί…Ο λόγος του επιτακτικός…Υποδυόμενος

το πούμα ο Ολλανδός δέχθηκε την αντιστροφή των ρόλων και η όλη πράξη αναφερόταν στην νίκη των Βρετανών στο Πάεερντεμπεργκ: πως ένα αρρενωπό αρσενικό γινόταν μια πειθήνια σκλάβα στα προτεκτοράτα της Μποσουτολάνδης και της Σουαζιλάνδης, εκεί που μαθαίνουν οι μαύροι πως το χρώμα τους έχει στο πένθος και στο σκοτάδι καταδικάσει και πως οι λευκοί είναι οι άγγελοι επί της γης οι θεόκτιστοι, παραβλέποντας την βασική αρχή του ταο˙ι˙σμού πως σε κάθε τι το φωτεινό κρύβεται και κάτι σκοτεινό….

Το Μπλούμφοντέιν του υπήρξε ανυπεράσπιστο στην ορμή του εικοσάχρονου πυραύλου του Βρετανού…. Από Πωλ Κρούγκερ μετατράπηκε σε ολίγα δευτερόλεπτα στρατηγός Τζέιμσον….Ο Τζέρεμυ έκρουε τις δύο θύρες του Φολκέρ σε έναν άνευ ορίων παροξυσμό αλλά λες και ήταν ένα ανυπεράσπιστο μωρό που πνιγόταν και έπρεπε να το χτυπήσει κάποιος στην πλάτη…Ενίοτε του έδινε και φιλιά στο στόμα,

ενώ ο αράπης για να διασκεδάσει το τέλος του Απάρτχα˙ι˙ντ κλείδωσε με την μπανάνα του το ορυχείο του Βρετανού…

Σε αυτό το αναθηματικό επιτύμβιο ανάγλυφο της Βραυρώνας που χαρακτηριζόταν από μια τριμιμερή εικαστική και έξεργη μορφή ο αισθησιασμός ήταν

επενδυτός στους πλόκαμους ενός κοινού θεατρικού νου που εκφράζεται σε τρεις φωνές και πάντοτε σε διαδοχή στην ώρα την σωστή…

Ο Βρετανός έκανε νόημα στον Ολλανδό ν’ απομακρυνθεί, ώστε στο στόμα του δίχως επιφυλάξεις την συνθήκη του Φεερενίχινγκ να υπογράψει, όπερ και εγένετο.

Ο αράπης έκανε το ίδιο είκοσι λεπτά αργότερα με τον λαζουρίτη του για να κάνει τα δόντια του Βρετανού λευκότερα και για έκθεση σε δουλοπαροικία δόκιμα. Η σκηνή με παρέπεμπε στον δυτικότροπο εξωτισμό που διακατέχει την "Αρπαγή απ’ το Σεράι" του Μότσαρτ, μια εμφανή απόπειρα ο οριενταλισμός να φιλοσοφεί διαφωτιστικά και ευρωπαϊκά όχι με την έννοια της ευαγούς ροπής αλλά εκείνης του στυλιζαρισμένου συμβατικού τρόπου του πίνακα που θέλει να μετουσιωθεί σε οπερέτα ή μουσική ενορχήστρωση ένθετη από διαλογικά μέρη ως αντιστροφή του αποσυμπλεγματικού δραματικού λόγου που την εμπειρία του Δημιουργού με τις στρεβλώσεις της σ’ ένα παράθυρο εξωρα˙ι˙σμού διασκεδάζει.

Η ηδονοβλεψία είναι ένα είδος αποσπασματικής θέασης του αγαθού, αφού σε καμία περίπτωση δεν εξισώνεται με τις άπειρες του θείου παράγοντα που υποδύεται τον παρατηρητή και τον τοποτηρητή των εδρών που αρμόζει στον καθένα και είναι ένα μόνον ψήγμα συναίσθησης και συνταύτισής του, ενώ με την έδρα της προοδευτικής αυτονομίας που το πυκνό περίγραμμα των μορφών του Τζιότο που η λιθοειδής σχηματοποίησή τους αγγίζει τα όρια μιας εξευγενισμένης ολογλυφικότητας που όμως χρειάζεται μια προοδευτική λάξευση για την τελειότητα, διασφαλίζει αγγίζοντας την τάση της ανεξαρτητοποίησης απ’ τα υπογάστρια χρωματικά περιβάλλοντα. Ίσως το Βαπτιστήριο στην Φλωρεντία με τον πολυγωνικό του χαρακτήρα αποτελεί τον κυριότερο πρεσβευτή όχι με την συνηθισμένη αγέρωχη πινελιά του Ιωάννη Παλαιολόγου απ’ την υποτυπώδη απεικόνιση του Μπενότζο Γκοντζόλι στην υπόδυση της ερμηνείας του Θεού: η πολυεδρικότητα στην γνώση της αλήθειας από μικρά, μεσαία ή μεγάλα φύλλα που θα μπορούσαν να παραλληλισθούν με τις ιμπρεσιονιστικές συνθέσεις του Ζωρζ Σερά σε έργα όπως το "Θαλασσινό τοπίο στο Πορτ- Αν -Μπεσέν της Νορμανδίαςʺ των οποίων η χρωματική κλίμακα τόσο στην ποικιλία όσο και στην εναλλαγή των αποχρώσεων εκπροσωπεί αυτό που λέμε Αλήθεια της πυραμίδας διαφοροποιούμενα ως προς το εξής σημείο: η ματιά τους δεν έχει μια ευμετάβλητη στην σταθερότητα της θέση, ούτε οι πινελιές περιορίζονται σε συγκεκριμένα χρώματα ή σχήματα μέσα στον συμβατικό χώρο των ορίων ενός μουσαμά. Είναι πέραν και άνω του μουσαμά, του κάδρου και του χώρου που είναι κείμενος. Επιπλέον η υπογραφή του δημιουργού δεν αναγράφεται στο κάτω αριστερό μέρος του πίνακα αλλά ενυπάρχει στην κυτταρική τους δομή που είναι τόσο ζωντανή όσο το οξυγόνο που διαπνέουμε:

με λίγα λόγια ο λόγος δεν παίρνει συγκεκριμένη σχηματική δομή για να αντικαθιστά τις έννοιες αλλά είναι παρών στην σύλληψη και στην οντότητα τους και μετουσιώνεται στην υλική του εικόνα, ακολουθώντας την τεχνική της ζωγραφικής αλλά στις σωματικές της διαστάσεις ενώ η ανατομία τους είναι μια αδιερεύνητη κέλευθος

στα αρχεία της ανθρώπινης γνώσης που θα έπρεπε να υπερβούν τον εαυτό τους δίχως την δυνατότητα επανόδου σε αυτόν αν ήθελαν να επανακτήσουν το χαμένο δώρο τους

με εμπλουτισμό καινοφανών αλγοριθμικών ιδεών στο μηχάνημα της εποχής του Οινοχόου.

Η παρουσία υλικών παρατηρητών στην κατάκτηση της γνώσης για την μετεξέλιξή της σε εντρυφή Βαβέλ δεν σημαίνει και αντιμεταχώριση των δικαιώματων της σε αυτών του άυλου οπτικού πεδίου που παίζουν τον ρόλο του μέντορα για να τιθασεύουν το άλογο, ενώ στην ουσία δεν είναι παρά η εκτοπλασματική διάσταση

των οραμάτων της ψυχής στην ιδεατή της πάντα διάσταση. Οι καλοπροαίρετοι καθοδηγητές ενίοτε εκτρέπονται σε εκφραστές ενός διάχυτου παραλογισμού που έχει την συνάρτηση του στην υδρορροή της ψυχής και κοινή συνισταμένη τον νου που όλοι μοιράζονται άλλοτε ασυνείδητα και άλλοι συναισθηματικά ή κατ’ ανάγκην. Η όλη διαδικασία παραπέμπει ως συνειρμό στους αποβάτες της ζωηφόρου του Παρθενώνος:

δεν οδηγούν την μοίρα τους, αυτήν την έχουν αναλάβει οι άλλοι, οι ηνίοχοι αλλά ιστάμενοι στο άρμα που συμβολίζει εκείνο του Φαέθοντος επάνω στην γη, έχουν την επουράνια γνώση που με το πόδι τους στην γη την μεταβιβάζουν στα χθόνια στοιχεία της και με την επαναφορά στο αρχικό τους επίπεδο οι ουράνιες θεότητες και ιδέες συλλαμβάνουν τον πυρήνα τους για την εκ νέου τροποποίηση των πράξεων που θα προβούν στην εμπέδωση της διδακτέας ύλης…

Η Λουσύ έμαθα πως γύρισε στο Παρίσι. Μήπως συναντήθηκες μαζί της για ν’ αποσβέσει τις θερμές της δρεπανηφόρες εμπειρίες απ’ το μυαλό της;

Σε φιλώ ιουλιανά….

Εις το επανιδείν,

Louis Martineaux

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 335

Damien Adaleux προς Louis Martineaux

28-9-2001, Παρίσι,

Αγαπητέ Λουί,

Το Παρίσι είναι τόσο χιονισμένως πυκνό….Είχα καλέσει την Λουσύ

στο διαμέρισμα μου για ερωτοπαίγνια που θα ζήλευε και Μαριβώ όταν συνέγραφε τον "Θρίαμβο του έρωτα"…

Η μπότα της τόσο αιχμηρή όσο και ναζιστική.

Βρίσκω πολύ μαγνητικό ένας άνδρας να κατατρώει ως σαράκι από μια γυναίκα ξύλο. αντικαθιστά τον κένταυρο που μάχεται με τους Λαπίθες για τις Λαπιθίδες…Μόνον που την παρουσία του αρσενικού αποκαθιστά η συμβία τους

αφού στην ουσία οι Λαπίθες συμβολίζουν την δύναμη της αντίστασης του νου των συζύγων τους στην βίαιη βεβήλωση τους από ξένους που δεν έχουν αυτό το δικαίωμα….Επιπλέον στο οινοσυμπόσιο οι Κένταυροι πάντοτε συμβολίζουν το αμάγαλμα θεϊκής, ανθρώπινης και ζωικής γνώσης της φύσης έναντι εκείνης που αποτελεί το κεντρικό μέρος στο τρίπτυχο δίχως να αναιρεί ή να υποτιμάει τα συνορεύοντα φύλλα του αφού στην ουσία αποτελούν τα φτερά του…..Σε ιωνική γλώσσα οι μετενσαρκώσεις των ανδρών σε γυναίκες και η συνειδητοποίηση της μεταφυσικής τους χροιάς αποτελεί την θελκτικότερη μαγγανεία για ηδονικότερη συνεύρεση με έναν άνδρα που έχει σταθμίσει στα παρώνυμά του, γιατί η συνωνυμία του είναι δυσάνεκτη. Η βία είναι ο συνεκτικός δεσμός των συμπλεγμάτων, αφού ο μεγαλοπρεπής αλλά νηφάλιος σάλος δεν διακινδυνεύει την στροβιλοειδή τάση της γεωμετρικής περιόδου ως μια κατευθυντήρια γραμμή της ταλάντωσης των επιπέδων των αγαλμάτων εκείνων της κλασσικής.

Σε αντίθεση με τον ιωνισμό της γλωσσικής εκφοράς ήμουν περιδεμένος στις δύο δωρικού τύπου κολόνες του διαμερίσματος μου, σχηματίζοντας το πεντάκτινο αστέρι του Ντα Βίντσι όχι τόσο για περιγραφή ανατομικών λεπτομερειών όσο για μια αδρομερή αναδίφηση ενώ η πέτσινη περιβολή μου ήταν το μετόρχιο ανάμεσα στην αγγελικό δίποδο μέρος της ψυχής μου και στο σκοτεινό τετράποδο του Πανός. Θα μπορούσε κανείς κάλλιστα να ισχυρισθεί πως έπαιζε τον ρόλο της καλύπτρας του Δόγη της Βενετίας Λεονάρντο Λορεντάν, διότι η άγνοια και η συσκότιση είναι τα δύο κύρια σκαλοπάτια στο ναό πάσης εξουσίας.

Σε κάποια στιγμή ένας απ’ τους διάσπαρτους αιματίτες στο δάπεδο που τεχνηέντως είχα σπείρει περιμένοντας κάποιος να τους δρέψει και να τους θερίσει ώστε το αίμα του από κόκκινο ν’ αποκτήσει εκείνη την ατελεύτητη αίσθηση της κυανής

που φωσφορίζει στης Αρτέμιδος τα ίχνη εισήλθε άγνωστο από πού στην μπότα της Λουσύ. Ως Σανδαλιζόμενη Νίκη που με έμφυτη χάρη δεν αποτίει κανέναν φόρο τιμής σε αρχετυπικά τελετουργικά έγειρε ελαφρώς προς τα δεξιά για να το βγάλει, θυμίζοντας πως η λιτότητα είναι το βασικό ιδίωμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού

σε αντίθεση με τον γοτθισμό και την επιδειξιομανία που διεπότιζε τον ευρωπαϊκό απολυταρχισμό του δέκατου εβδόμου αιώνος και ο οποίος αμβλύνθηκε τον δέκατο όγδοο με τις Χάριτες της Μαρίας Αντουανέττας που εισήγαγε την μεγαλειώδη ελαφρότητα όχι μόνον ως δόκιμο όρο στην γαλλική αυλή αλλά και στην τέχνη μέσω ενός ροκοκό ρεύματος του οποίου όμως η κύρια τάση ήταν το λοφίο του γοτθισμού με τις υπερυψωμένες κόμες και τα ογκηρά αερόστατα φορέματα που τόνιζαν την ενδιάμεση σχέση μεταξύ θεού και ανθρώπων: αυτή του κενού που έχει την έννοια του αγεφύρωτου συγκεκαλυμμένου χάσματος και που πίσω απ’ την φιλοσοφία του μπουντουάρ θα ήθελε κανείς να δει την απτή της απόδειξη, αφού τα βασιλικά θεάματα ήταν ανοιχτά σε κάθε λογής πολίτη του γαλλικού βασιλείου περισσότερο για την κατάδειξη της θεωρίας πως ο βασιλιάς είναι πρώτος μεταξύ ίσων και λιγότερο για κάθε άλλο λόγο αν και ήταν πασιφανές το υποσυνείδητο μήνυμα των διαφορετικών και διερχομένων σε αντινομικές ταχυδρομικές κατευθύνσεις πολιτών, επιτείνοντας το αίσθημα της ζήλειας για την άλλη ζωή, αυτήν που κανείς δεν διαθέτει.

Αυτή λοιπόν η παγώνια κίνηση ευλογητή απ’ την χάρη ήταν και ένα νεύμα συμβολισμού: διόρθωσης των γήινων αναχωμάτων και πορεία προς την ορθή πνευματική κατεύθυνση μόνον που ο αιματίτης έχει και την έννοια της ανάπλασης του αίματος των ανθρώπων σ’ εκείνην των θεών.

Αυτό το σεξουαλικό τελετουργικό είχε ως απώτερο σκοπό την διολίσθηση του ενδιαφέροντός της απ’ τις λεσβιακές φίλες της και την επικέντρωση των ακτίνων της καρδιάς της σ’ εμένα….

Με τα βαμμένα της χείλη άρχισε τ’ αποτυπώματά της στην πλάτη να μου παραδίνει μετατρέποντας την σε ταφικό μνημείο και υπενθυμίζοντας πως η αγάπη όταν είναι πολύ υπερτασική με την πάροδο του χρόνου και με την διάνοιξη της ενέργειας της ξεθωριάζει και πως τα μονοπάτια της είναι αχανή και ποικίλα.

Της ζήτησα να μου δαγκώσει τις θήλες του στήθους μου. Δεν με παράκουσε. Ήθελα να τιμωρηθώ γιατί δεν είχα θήλαστρο για το επικείμενο μωρό.

Στο τραπέζι είχε τα χειρουργικά της εργαλεία. Μια σειρά από δονητές όλων των χρωμάτων, όλων των τάσεων και όλων των ειδών. Πήρε έναν τεράστιο και τον

έβαλε σε μια πιατέλα από μέλι και γάλα. Αφού το επιχρύσωσε μου τον έβαλε στο στόμα ώστε μόνον γλύκα να βγαίνει απ’ το στόμα μου και σπέρμα απ’ τις μελλοντικές ομοσεξουαλικές μου επαφές ή αθώα σεραφειμικά λόγια…

Η εισδοχή του στην οπή του εσωρούχου μου είχε τον συμβολισμό πως ο πόνος προέρχεται απ’ τα γλυκά, τρυφερά και τάχα αθώα αγόρια γιατί όλοι κρύβουν έναν υποκόμη Βαλμόν ή έναν ιππότη Ντανσενί εντός τους….Επιπλέον μου θύμιζε πως το αιδοίο είναι το μοναδικό πέος σε μια σχέση, αφού η γυναίκα αν πιέσει πολύ τα τοιχώματά της ο άνδρας δεν θα μπορεί να ξεκολλήσει και στα βάθη της θαλάσσης της θα χαθεί.

<< Αυτό για να μάθεις να είσαι μητέρα!>> μου έλεγε η Λουσύ και μου άρεσε πολύ που ήμουν ο γεννήτωρ των νοητών μωρών της τα οποία στην ουσία ήταν η σκέψη του σαδισμού σε μπουρμπουλήθρες που έσπαγαν απ’ τις αιωρήσεις στον αέρα ή επειδή η πίεση του ήταν πολύ πιο ανθεκτική απ’ το ευάλωτο καβούκι τους, σαν τις ιαπωνικές μεταξοτυπίες του δέκατου έκτου αιώνα ή τα λιγοστά διασωθέντα υποδήματα του πέμπτου αιώνα που δίνουν την αίσθηση ενός μαραγκιασμένου απ’ την δίνη της ιστορίας χειρογράφου, κιτρινισμένου απ’ τα μίση και τα πάθη των εθνών και συνεσταλμένου απ’ τις πλημμυρίδες και των πυρκαγιών τους τις χοές.

Μου τράβαγε από όλες τις πιθανές γωνίες το μαλλί ως μια υπόμνηση πως το γενεαλογικό δένδρο κάθε ανθρώπου ανάγεται σε πολλά και διαφορετικά έθνη εις τα βάθη των αιώνωνˑ σχεδόν αδύνατον να γνωρίσουμε την πρωταίτια πηγή προέλευσης

που πιθανώς έχει ρίζες στους πέντε ιδεατούς σωματότυπους.

Το ηλεκτρικό φως που διεσκόρπιζε τα σώματά μας στην σιωπή της νύχτας

έμοιαζε σα να ʼχε την στίλβη που χαρακτηρίζει εκείνα του "Επιτάφιου Θρήνου" του Μποτιτσέλι, μια λάμψη τόσο καθαρή που μοιάζει να εισέρχεται και να προεκτείνεται και στην επίπλαστη υλικότητα των ενδυμάτων τους, μεταβιβάζοντας τις εγγενείς ιδιότητες της απόλυτης και θείας καθαρότητας σε κάτι ευτελές στην ματαιότητα του ή φθαρτό που προεκτείνεται με την ανάδυση στο υπέργειο κομμάτι τους δίσκων αγιότητος ως φυσικό επακόλουθο της πράξης. Το σώμα μου φυσικό και απέριττο όπως εκείνο που απεικόνισε ο Μποτιτσέλι διάστικτο ουλών εφηβικών, ελκών και πληγών με το αίμα πότε ξηρό και νωπό….Οι κάθετες γραμμές στα πόδια του Χριστού συμβόλιζαν την κατάδυσή του στον Άδη και των δικών μου σε αυτή των παθών μου…

Τελικώς με ξέλυσε και καθίσαμε σε ένα ανάκλιντρο….Νιώθαμε σαν την Δήμητρα και τον Άρη να ερωτοσυμποσιαζόμαστε δίπλα στους Αθηναίους…Δεν είχαμε πρόσωπα γιατί δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο οι θεοί….Καθιστοί όταν διασκεδάζουμε

το ίδιο ύψος με τους θνητούς έχουμε συμμερισθεί…Όταν όμως είμαστε όρθιοι και μοιραζόμαστε τις ίδιες εργασίες με τους θνητούς το δυσθεόρατο μεγαλείο μας διαφαίνεται με συνέπεια να υποπίπτουμε στο αντικείμενο της ζηλοφθονίας τους…

Γιατί όσα για τους κοινούς θνητούς φαίνονται δύσκολα και περίπλοκα είναι για τους θεούς απλά και ραδιόφωνα…

Οι θεοί πράττουν ακριβώς τα ίδια με τους θεούς που βρίσκονται μακριά τους.

Στον πίνακα του Ιωακείμ Αιτβαλ ο ʺΆρης και η Αφροδίτη αποκαλύπτονται από τους θεούςʺ η εξωτερική εμφανιση του ενός θεού επηρεάζει αυτή των άλλων γιατί μοιράζονται άπαντες οι θεοί ένα κοινό σωματικό dna.Όλοι οι θεοί γυμνοί μπροστά στον έρωτα όπως ο άρης και η αφροδίτη στο κρεβάτι.

Με αυτή την ομολογία γυμνότητας σε αποχαιρετώ…..

Εις το επανιδείν,

Damien Adaleux